Sa bukur! Një mozaik i vërtetë i harmonisë bashkëpunuese, ku të gjithë punojnë me të njëjtin qëllim të lartë... të mbushin xhepat e tyre. Vërtet një vepër arti që pasqyron solidaritetin e "miqve" që ndihmojnë njëri-tjetrin. Siç duket, thënia "çdo dorë ndihmon" këtu është marrë shumë, shumë seriozisht. Kjo është një dëshmi e rrallë e dashurisë së përjetshme midis njerëzve... për paratë! Shikoni sa me përkushtim dhe ndershmëri shtrijnë duart njëri në xhepat e tjetrit. Është një balet i sofistikuar, ku çdo lëvizje është e sinkronizuar në mënyrë të përkryer për të siguruar që asnjë qindarkë të mos shkojë kot. Çdo dorë është një testament i besimit të ndërsjellë – besimit se, në fund të ditës, të gjithë janë po aq të pangopur sa ti vetë. Dhe pastaj, me një ndjeshmëri që të prek në zemër, secili nga ta kujton që të lërë mjaftueshëm para në xhepin e tjetrit, sepse, natyrisht, ky është thelbi i ndihmës së ndërsjellë. Në këtë botë të ftohtë dhe të pamëshirshme, është ngushëlluese të shohësh se të paktën ka ende njerëz që janë të gatshëm të japin gjithçka... që s'është e tyrja.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Servilizmi dhe hipokrizia
Më në fund arritëm në pikën ku mund të flasim për artistët e vërtetë të skllavërisë moderne – servilët dhe hipokritët që mezi presin të puthin këpucët e çdo autoriteti që kalon rrugës. Oh, të varfërat krijesa të paformuara, që në vend që të zhvillojnë një shtyllë kurrizore, zgjedhin ta shesin atë për një kikirik.
Ironia është se këta servilë besojnë se me këtë akt vetëpërbuzës, do të ngjiten në shkallët e suksesit. Ajo që nuk e kuptojnë është se në fakt ata vetëm po gërmojnë një gropë më të thellë për veten e tyre. Sepse, në fund të fundit, kur të vijë momenti për të ndarë lavdinë, ata janë të parët që harrohen. Dhe kur të vijë momenti për të ndarë fajin, ata janë të parët që kujtohen. Me sa duket, servilizmi vjen me një garanci të plotë të pasigurisë dhe përbuzjes.
Të gjitha ato lavdërime të përshpëritura me zë të ulët, të gjitha ato lëpirje të neveritshme, shërbejnë vetëm për të ngritur një kullë hipokrizie që do të shembet mbi kokat e tyre. Dhe e dini çfarë është pjesa më qesharake? Ata e dinë këtë, dhe përsëri e bëjnë. Sepse servilizmi është si një sëmundje kronike, që nuk shërohet me asgjë përveç humbjes së dinjitetit dhe vetë-respektit.
Pra, për të gjithë ju që i shërbeni autoriteteve me aq pasion saqë mund të ktheheni në statuja të turpit, mbajeni mend këtë: njerëzit mund të duan një servil për pak kohë, por në fund, ata i urrejnë për atë që janë, dhe i përçmojnë për atë që asnjëherë nuk mund të bëhen – qenie njerëzore me dinjitet.
Dhe kur dita të vijë që ju të shtriheni në dyshemenë e vërtetë të historisë, kujtoni këtë moment, kur me gojë të hapur dhe sy të errësuar, po puthnit këpucën e dikujt tjetër, duke shpresuar për një buzëqeshje miratimi. Por në fakt, gjithçka që do të merrni, është një shkelje pa mëshirë. Dhe ju do të buzëqeshni prapë, duke mos kuptuar që shpresa juaj e vetme për shpëtim ishte ta ngrinit kokën dhe të thoni “jo” vetëm një herë.
Por hej, kush ka nevojë për dinjitet kur ke një gjuhë që mund të bëjë mrekulli, apo jo?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Modën më në fund e kemi çuar në një nivel të ri... apo më saktë, të ulët! Ja ku kemi një shembull të shkëlqyer të atyre që ndjekin modën me devotshmëri të verbër, të gatshëm për të paguar një shumë marramendëse për një copë pëlhure të ngrënë nga molët dhe brejtësit për të cilën një njeri i zakonshëm do t’i hidhte direkt në koshin e plehrave.
Imagjino këtë skenë: je në një butik luksoz, ku dritat e ndriçojnë çdo cep të dyshemesë me parket të shndritshëm, dhe muzika në ambient përkëdhel veshët e klientëve me shije "të sofistikuar". Mes një deti të rrobave të ngrira me çmime që mund të shlyenin një kredi, i vëren ato pantallona të famshme që shtrihen në një raft si një triumf i paarsyeshmërisë njerëzore. Sigurisht, këto "pantallona" nuk janë asgjë më shumë se sa një kujtim i zymtë i denimit të dikurshëm, të shkatërruar nga një luftë e zymtë me lavatriçen dhe pakujdesia totale.
Por a do të ndalemi këtu? Sigurisht që jo! Jo, këto janë të ashtuquajturat "pëlhura artistike" për të cilat njerëzit presin në radhë të gjata dhe marrin kredi vetëm për t'i vendosur në këmbët e tyre – të shpuara, të grira, të pakapshme. Epo, pse jo? Asgjë nuk thotë "kam stil" më shumë sesa të dukesh si dikush që ka qenë në një luftë të ashpër me një tufë qensh dhe ka humbur betejën.
Dhe çmimi? Ah, natyrisht, ky art i rafinuar kërkon një çmim të merituar. Në fund të fundit, dikush duhet të paguajë për kohën dhe përpjekjet e qenit që që ka ndihmuar në grisjen e pantallonave. Ato janë më shumë se veshje, janë një deklaratë - një deklaratë që thotë: "Unë kam kaq shumë para dhe aq pak mendje, saqë mund të blej rroba që realisht nuk të veshin por të zhveshin!"
Në fund të fundit, ka një urtësi që thotë: "Ka rroba që të veshin, por ka dhe rroba që të zhveshin!" Dhe këto "pantallona" sigurisht që i përkasin kësaj të fundit. Sepse kur vjen puna te moda, nuk ka rëndësi nëse dukesh i zhveshur, për aq kohë sa të tjerët e dinë që ti i ke paguar ato mijëra euro që nuk i ke më në xhepa... të cilët, meqë ra fjala, gjithashtu mungojnë në këto pantallona!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ah, po, këtu vjen momenti i madh! Të gjithë kemi parë këto figura të shquara të dijes së përsosur, të cilët në secilin hap të jetës së tyre duket se kanë marrë një doktoraturë në "Unë di gjithçka, ti je vetëm një i paditur". Ata janë shfaqjet e gjalla të fjalëve të mëdha dhe qëndrimeve serioze, që më shumë duken si kostume të mëdha në trup të vegjël. Natyrisht, këta njerëz janë ata që e kanë gjetur çelësin për gjithçka, duke kaluar nga tema në temë me një siguri të tillë që edhe vetë Sokrati do t'i kishte zili. Vetëm se, në fund të ditës, kur fletët e retorikës së tyre janë zhveshur, zbulojmë se kutia e dijes së tyre është bosh, një lloj Pandore e njohurisë, por pa asgjë për të ofruar – vetëm vakum.
Të dashur orakuj të modernitetit, është një kënaqësi e veçantë t'ju shoh duke bërë pirueta me fjalë që as ju vetë nuk i kuptoni. Përdorni terma latine, filozofi të lashtë dhe koncepte shkencore si të ishin pjesë e fjalorit tuaj të përditshëm, ndërsa në të vërtetë nuk dini as si të thoni "ju lutem" pa ngatërruar rrokjet. Kjo është, padyshim, një aftësi e rrallë – të flasësh për kuante dhe universe paralele, ndërkohë që përpiqesh të kuptosh si të funksionojë mikseri i kuzhinës.
Ajo që është veçanërisht e habitshme është guximi juaj për të marrë përsipër punë që nuk i meritoni as për një milion jetëra. Po, të menaxhosh një projekt, të udhëheqësh një ekip, të japësh leksione për etikën dhe moralin – këto janë gjëra për të cilat sigurisht që ndiheni të kualifikuar, vetëm sepse keni lexuar një libër një herë në aeroport. Dhe sigurisht, ju pëlqen ta përhapni këtë njohuri si një flamur përpara turmave të pafajshme, duke u treguar të gjithëve sa shumë e keni ndriçuar botën me praninë tuaj. Ironikisht, e vetmja gjë që ndriçon me të vërtetë është injoranca juaj verbuese.
Nuk ka asgjë më të bukur sesa të dëgjosh këta intelektualë të mëdhenj duke u përpjekur të zbërthejnë ndonjë koncept të thellë, ndërkohë që në të vërtetë duket sikur po recitojnë një poezi në gjuhë të panjohura. Dhe ja ku vjen momenti kulminant, kur mbështesin bërrylat në tavolinë, me atë shikimin e tyre të largët dhe serioz, dhe lëshojnë ndonjë frazë që duhet të jetë thellësisht domethënëse, por që në fakt nuk ka kuptim as për vetë ata. Është një art i vërtetë, të flasësh me aq bindje për gjëra që nuk i kupton dhe as që ke ndërmend t’i kuptosh ndonjëherë.
E pra, vazhdoni të jetoni në atë flluskën tuaj të mendjemadhësisë, duke besuar se bota është një skenë dhe ju jeni aktorët kryesorë të këtij spektakli të madh. Në fund të fundit, kush jemi ne, njerëzit e zakonshëm, për të sfiduar madhështinë tuaj? Ne vetëm mund të shijojmë këtë shfaqje të vazhdueshme, duke duartrokitur çdo herë që ju zbrazni një tjetër perle të urtësisë suaj të paprekshme. Bravo! E gjithë kjo është një komedi më e mirë se çdokush mund të shkruante ndonjëherë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Po, një mësues ideal ky, ky qenka model për të gjithë! Një njeri që e ka kapur "fatin" me dorë, ose më saktë me lekë, që në ditët e tij si student. Kur të gjithë të tjerët digjeshin natë e ditë mbi libra, ai ka ndriçuar rrugën e tij drejt diplomës me shkëlqim... të kartmonedhave! Çdo notë që ai ka marrë nuk është shenjë e ndonjë zgjuarsie të veçantë, por një dëshmi e aftësisë së tij të shkëlqyer për të bërë marrëveshje nën dorë.
Tani, kur vjen puna për të dhënë mësim, ai është po aq i zellshëm sa një gomar që përpiqet të shpjegojë fizikën kuantike. Shkolla është për të një mundësi e artë për të shpërndarë të gjithë "diturinë" që s'e ka mësuar kurrë. Sa për moralin? Ah, ai e ka shitur atë bashkë me notat. Kështu që, fëmijët kanë fatin e madh të mësojnë nga dikush që është dëshmi e gjallë se çdo gjë mund të blihet... madje edhe të qenit mësues. E si të mos e duash këtë lloj "mentori"?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Uji – ky element magjik që Zoti, me gjithë bujarinë e Tij të pamasë, vendosi të na e dhurojë falas. Por çfarë bëmë ne me këtë dhuratë hyjnore? Sigurisht, e paketuan në bidona plastike dhe e vunë në shitje, sepse, pse jo? Uji i thjeshtë nga burimi nuk është mjaftueshëm i sofistikuar për shijet tona moderne, apo jo?
Imagjinoni një botë ku uji, burimi i jetës, është i arritshëm për të gjithë. Por jo, kjo do të ishte shumë e lehtë dhe, mbi të gjitha, shumë e lirë. Në vend të kësaj, ne zgjodhëm t’i japim ujit një etiketë çmimi, sepse vetëm kur paguan për diçka, ajo ka vlerë, apo jo? Kështu që tani, në vend që të shijojmë ujin e pastër që bie nga qielli apo që buron nga toka, ne preferojmë të shpenzojmë para për ujë të paketuar në bidona plastike, që jo vetëm na kushton, por edhe ndot ambientin. Brilante, apo jo?
Dhe e gjithë kjo, sepse dikush, diku, mendoi se nuk kishte kuptim të pinim ujë falas. Sigurisht, Zoti na e dha atë falas, por, hej, a nuk e dimë të gjithë që çdo gjë që është falas, duhet të jetë e keqe për ne? Kështu që, faleminderit të gjithëve atyre që na shpëtuan nga tmerret e pirjes së ujit pa paguar. Tani mund të ndihemi të qetë duke e blerë, si njerëz të qytetëruar që jemi.
Le të mos harrojmë edhe momentin kur uji në bidona është kaq elegant, kaq i sofistikuar. Ai përmban minerale që ne as nuk dinim që ekzistonin, e që, me siguri, janë absolutisht të nevojshme për shëndetin tonë, apo të paktën kështu thonë reklamuesit. Dhe si mund t’i rezistojmë atij bidoni që na thotë se uji i tij ka kaluar nëpër shkëmbinj shekullorë, të destinuar që të na dhurojë jetëgjatësi dhe vitalitet? Krejt ndryshe nga ai uji tjetër, që buron thjesht nga natyra, pa asnjë ndërhyrje njerëzore. Oh, sa primitive!
Në përfundim, le të jemi të sinqertë: uji në bidona nuk është thjesht një produkt; është një simbol i statusit tonë, një dëshmi e arritjeve tona si shoqëri e zhvilluar. Dhe, sinqerisht, kush do të donte të pinte ujë që është thjesht... ujë? Jo, jo, le të mbetemi të kulturuar, të sofistikuar dhe të gatshëm të paguajmë për çdo pikë të tij. Sepse, në fund të fundit, çfarë mund të jetë më ironike sesa të paguash për një të drejtë që Zoti na e ka dhënë falas?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ah, çfarë spektakli për të mos humbur! Imagjinoni një grup të madh njerëzish të përkushtuar, që kërkojnë me ngulm të drejtat e tyre, duke shkatërruar në mënyrë mjeshtërore të drejtat e çdo personi tjetër në rrugën e tyre. Ata valëvisin flamurin e drejtësisë ndërsa shqyejnë me dhëmbë të drejtat e të tjerëve, si ujqër të uritur që predikojnë veganizmin. Me një buzëqeshje të hidhur në fytyrë, ata mbajnë fjalime plot pasion për barazinë, ndërkohë që përplasen mbi çdo ide që nuk përputhet me të tyren. Çfarë mund të jetë më frymëzuese se sa kjo hipokrizi e sofistikuar? Aty ku gjuetia për të drejta bëhet sport kombëtar dhe ironia është që t’i fitojnë duke i marrë të tjerëve çdo të drejtë! Bravo, trima të së drejtës, jeni mishërimi i barazisë absolute – për veten tuaj, sigurisht!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Njerëzit që futin hundët kudo me pyetje të shumta.
Ah, pyetjet e shpërfillura dhe të pavlera – si zhurma që bën një derë që e hap pa dashur në një dhomë bosh. Njerëzit që janë aq të zënë me "gjykimin" e jetës së të tjerëve, sikur të ishin audienca e një shfaqjeje televizive që s'kanë fare interes ta shohin. E kuptoni sa ironik është? Ata mendojnë se po marrin pjesë në lojën e jetës sime, por s'kanë as biletën, as vendin, dhe sigurisht që s'dinë as rregullat. Por hej, kur ke shumë pak në pjatën tënde, është shumë më kollaj të përqendrohesh në menunë e tjetrit, apo jo? Dhe mos harro, këpucët e tua s'kanë asnjë faj për rrugët ku ke vendosur ti të ecësh... është mëkat të fajësosh këpucët!
Dhe sa bukur është kur dikush, me kokën të mbushur plot me asgjë dhe me zemrën të ftohtë si akull, vendos të bëjë pyetje të cilat s’kanë asnjë kuptim për jetën e tij. E, kuptohet, këto pyetje bëhen me një dashamirësi të pafajshme, thjesht për të plotësuar zbrazëtinë që u krijohet atyre nga mungesa e një qëllimi të vërtetë në jetë. Disa njerëz duket se kanë gjetur një zgjidhje të mrekullueshme për boshllëkun e tyre ekzistencial: të futin hundët në çështjet e të tjerëve. Sepse, përse të mendosh për rrugën tënde kur mund të flasësh për gabimet e këpucëve të të tjerëve?
Ai që është i pasur, natyrisht, e di saktësisht se si të pasurohesh. "Vetë e ke fajin që je i varfër," thotë ai, duke harruar se e vetmja gjë që ka bërë është të lindë me lugën e artë në gojë. Ai që është në punë, me gjithë ndriçimin e tij shpirtëror, nuk e kupton se ndoshta bota nuk është ndërtuar njësoj për të gjithë. "Pse nuk punon?" – pyetje e cila ngrihet mbi supozimin se të gjithë kanë mundësi të barabarta, si në ndonjë përrallë me fund të lumtur.
Dhe ç’mund të themi për të martuarin e përjetshëm, i cili duket se ka bërë një marrëveshje sekrete me Zotin për të qenë gjithmonë me fat në dashuri? Ai sheh me dhembshuri të hollë beqarin dhe pyet: "Pse nuk martohesh?" Si të ishte martesa ndonjë recetë universale për lumturi, e jo ndonjë kontratë e thjeshtë që shpesh përfundon me avokatë dhe ndarje pasurie.
Ai që është lart gjithmonë ka një këshillë të vlefshme për ata që janë poshtë: "Pse nuk më jep dorën të të ngre?" – sepse, natyrisht, është shumë e lodhshme të përkulesh dhe të japësh dorën vetë. Kjo do të kërkonte një sforco, dhe përse të lodhesh kur mund t’i japësh një leksion moralistik tjetrit, duke qëndruar rehat në majë?
Por pjesa më e bukur vjen kur njerëzit që nuk kanë asnjë lidhje me jetën tënde, ndihen të detyruar të të pyesin: "Pse je kështu? Pse nuk je ashtu?" Një pyetje retorike që reflekton mendjemadhësinë e tyre, si të ishin gjykatësit supremë të ekzistencës njerëzore.
Ironia më e madhe është se këta njerëz harrojnë një të vërtetë të thjeshtë: jeta e çdo njeriu është e tij dhe vetëm e tij. Se çfarë bëjnë të tjerët nuk ka asnjë lidhje me atë që bën ti. Në fund të fundit, nuk do të jenë këpucët ato që do të gjykohen për rrugët ku kanë shkelur, por këmbët e tua të lodhura, që ndoshta kurrë s’kanë ditur të ecin drejt e të mbajnë peshën e të jetuarit si duhet.
Pra, ndoshta është koha të fokusohesh në këpucët e tua, në vend që të analizosh rrugët ku po shkelin të tjerët. Sepse, ironikisht, jeta e të tjerëve është shumë më pak interesante sesa mendon ti, dhe më e rëndësishmja: nuk është aspak jeta jote.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
SHMANGNI NJERËZIT QË RESPEKTOJNË VETËM NJERËZIT E PASUR
Në shekujt që lamë pas, njerëzimi ka lundruar nëpër rrjedhën e historisë si një anije e çmendur, ku gjithmonë ka ndjekur yllin polar të pasurisë. Ah, sa ironi ka në këtë udhëtim! Kur historia shkruhet nga fitimtarët, ose më saktë, nga ata që kanë arkat e mbushura me ar dhe pasuri, a është e çuditshme që gjithmonë glorifikohen të pasurit dhe ata që i ndjekin ata me verbëri?
Le të ndalemi pak dhe të analizojmë këtë thënie të thjeshtë por të thellë: "Shmangni njerëzit që respektojnë vetëm njerëzit e pasur." Është një thënie që meriton një vend të nderuar në çdo histori që tregon për degradimin moral të një shoqërie të bazuar në para. Tani, le të imagjinojmë për një çast, një shoqëri ku të varfërit adhurojnë të pasurit jo për vlera, jo për virtyte, por për fuqinë e ftohtë të monedhës. Çfarë trashëgimie të bukur na lënë këta "njerëz të lartë" që i përulen altarit të arit!
Nëse do të shkruanim një histori për këta individë, ajo do të ishte një simfoni e turpit dhe hipokrizisë. Do të shihnim figura që, ndoshta, në fillim të jetës ishin njerëz të zakonshëm, me ideale të larta dhe aspirata të pastërta. Por, si shumë të tjerë para tyre, ata shpejt kuptuan që idealeve nuk mund t'u mbushësh xhepat. Dhe kështu filloi kalvari i përuljes ndaj të pasurve, një kërcim i turpshëm që u bë më i njohur sesa vetë historia e tyre personale.
Historia na mëson se nderimi i verbër i pasurisë nuk është asgjë e re. Që nga kohët e lashta, ata që kanë pasur më shumë ari dhe tokë, kanë komanduar respektin e turmës, duke harruar se ky respekt shpesh është ndërtuar mbi shpinën e atyre që kanë më pak. Njerëzit që respektojnë vetëm të pasurit janë si ato mollët e kalbura në pemë – të parat që bien në tokë kur fryn era e drejtësisë. Ata që i kanë ngritur monumentet e tyre me themele nga materializmi, ndoshta kurrë nuk do ta kuptojnë se monumentet e tyre janë të destinuara të shemben nga erërat e kohës, ndërsa ata vetë do të harrohen me shpejtësi, njësoj si një zhurmë e largët në sfondin e historisë.
Ah, por sa keq që shumë të tjerë, që vëzhgojnë nga larg me sytë e tyre të verbër, nuk arrijnë ta kuptojnë këtë. Për ta, ndoshta, pasuria është sinonim i virtytit, një barazim që do ta bënte të qeshte çdo filozof. Dhe në këtë rrugëtim të shëmtuar, ata do të vazhdojnë të ndjekin verbërisht pasurinë, duke u përkulur dhe duke i ofruar gjithë respektin e tyre atyre që kanë më shumë se ata, me shpresën se ndoshta një ditë do të mund të ndajnë një copë të vogël nga torta.
Pra, kur shihni dikë që nderon vetëm të pasurit, mos harroni të krijoni distancën tuaj – për shkak se era e shpirtit të tyre të kalbur është e rrezikshme dhe përhapet me shpejtësi. Mos u habisni nëse këta njerëz përfundojnë duke ngrënë thërrime të mbetura nga tavolina e pasurisë së madhe që ata respektojnë aq shumë. Përfundimisht, historia do t'i gjykojë ashtu siç i gjykon gjithmonë të gjithë ata që zgjedhin të ngrejnë idhujt e tyre në tokën e thyer të moralit.
Pra, një këshillë e fundit për ju, lexues të historisë: Shmangni njerëzit që respektojnë vetëm njerëzit e pasur. Sepse nëse nuk e bëni, rrezikoni të bëheni një prej tyre. Dhe kjo, siç do të tregojë historia, është një rrugë pa kthim që përfundon në harresë dhe turp.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Dashuri më e bukur 🙃
Në një qytet të vogël të mbytur nga romanca dhe nga drama e pambaruar, dy të rinj, Arbeni dhe Mimoza, u takuan krejt rastësisht. Ai ishte një poet me shpirt të brishtë, me sy që ndriçonin si yjet e natës, dhe ajo ishte një piktore me talent të pashoq, që vizatonte peizazhe të mbushura me ngjyra të gjalla, sikur bota të ishte një pikturë e saj personale. Çdo njeri në qytet do të betohej se ata ishin të destinuar për njëri-tjetrin, një çift perfekt në një botë të papërsosur.
Fillimi i historisë së tyre ishte i magjishëm, plot me shikime të ëmbla dhe biseda që zgjatnin me orë të tëra nën dritën e hënës. Arbeni i shkruante poezi të përshkruara me ndjenja të thella, duke përdorur fjalë të cilat vetëm një poet i dashuruar mund t'i gjejë. Mimoza, nga ana tjetër, i pikturonte portrete të tij, ku çdo furçë ishte një fije ndjenje e shpirtit të saj të trazuar. Bota rrotullohej vetëm rreth tyre, dhe të gjithë që i njihnin, ishin të bindur se dashuria e tyre ishte diçka për t'u patur zili.
Por, oh, sa gaboheshin!
Me kalimin e kohës, realiteti filloi të ngjitet mbi dashurinë e tyre të shtirur. Mimoza, në fakt, nuk mund të duronte asnjë nga poezitë e Arbenit; ato ishin shumë të gjata, shumë të rënda, dhe gjithmonë flisnin për një hënë të zbehtë dhe yje që shuhen. "Sa më ka ardhur në majë të hundës kjo hëna dhe këto yje!" mendonte ajo ndërsa buzëqeshte hipokritikisht. Nga ana tjetër, Arbeni e urrente artin e Mimozës. Për të, çdo portret i tij dukej si një reflektim i një makthi, por sigurisht që ai e mbyllte gojën dhe mbante qetësinë, pasi vetëm një idiot do të thoshte të vërtetën në këtë situatë.
Në fund, ata arritën në një pikë ku të dy kuptuan se dashuria e tyre nuk ishte asgjë më shumë se një lojë e bukur e aktit dhe mashtirmit. Një ditë, ndërsa ishin ulur përballë njëri-tjetrit në një kafene të vogël, Arbeni e shikoi Mimozën me një buzëqeshje të shtirur dhe i tha: "E dashur, ndoshta e vetmja gjë që mbetet mes nesh është një poezi e fundit për t'u lexuar dhe një pikturë e fundit për t'u bërë."
Mimoza, që më në fund kishte vendosur t'i jepte fund kësaj komedie të hidhur, iu përgjigj me një ironi të hollë: "Po, dhe më në fund mund të marrim frymë të lirë pa këtë barrë të quajtur dashuri në sy të njerëzve."
Dhe kështu, ata u ndanë me shpejtësi dhe u kthyen në jetët e tyre. Arbeni shkroi një poezi të fundit për Mimozën, që përfundonte me fjalët: "Dhe dashuria jonë, si hëna që më shuhej përnatë, u shua në errësirën e një shpirti të ngopur." Ndërsa Mimoza pikturoi një portret të tij, ku për herë të parë, ai nuk dukej si një makth, por si një kloun i trishtuar, që kishte humbur të gjitha ngjyrat e tij.
Ironia? Poezia e fundit e Arbenit u konsiderua kryevepra e tij, dhe portreti i fundit i Mimozës u ble për një shumë të madhe parash. Por asnjëri prej tyre nuk do ta pranojë kurrë se e gjithë kjo nuk ishte gjë tjetër veçse një komedi qesharake që të dy e luajtën me mjeshtëri.
Dhe kështu, komedia e tyre e dashurisë përfundoi, por sarkazma e saj jetoi gjatë në zemrat e atyre që besonin se ishte një dashuri e vërtetë... ose të paktën në atë që duan të mendojnë se ishte e vërtetë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ah, sa bukur kur njerëzit janë më të shqetësuar për atë se çfarë mendon bota për inteligjencën e tyre sesa për faktin nëse kanë të vërtetë ndonjë grimcë dijeje në kokë. Kuptohet, çfarë kuptimi ka të dish diçka nëse nuk mund ta valëvisësh si flamur para syve të tjerëve?
Karakteri? Kush ka kohë për të ndërtuar një karakter të fortë, kur është shumë më e lehtë dhe më efektive të mësosh disa fjalë të mëdha dhe t’i hedhësh si fara mbi një turmë të etur për përshtypje? Fundja, jetojmë në një botë ku dija është një aksesor mode, dhe sa më i dukshëm të jetë, aq më mirë!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Pseudo-patriotët dhe Predikuesit e Konflikteve
Patriotizmi është bërë një veshje e modës – duhet ta veshësh, përndryshe je thjesht një qytetar i zakonshëm që bën gjëra normale, si pagimi i taksave dhe respektimi i të drejtave të të tjerëve. Por disa mjeshtra të këtij arti – le t’i quajmë “pseudo-patriotë” – kanë zbuluar se mund të bëjnë shumë më tepër sesa thjesht të valëvisin flamurin. Ata kanë mësuar artin delikat të manipulimit të masave, duke përdorur temat fetare dhe kombëtare si një prost@tutë që shkakton më shumë konflikt se sa paqe.
Si çdo zanat tjetër, edhe manipulimi kërkon një përzierje të mirë të paaftësisë intelektuale dhe mungesës totale të ndershmërisë. Ata e kuptojnë se ndjenja fetare dhe ajo kombëtare janë mjetet perfekte për të tërhequr turmën drejt konfliktit. Pse? Sepse asgjë nuk i ndez njerëzit më shumë sesa bindja se janë të vetmit të zgjedhur nga Zoti dhe Kombi për të luftuar kundër armiqve të shpikur.
E para, le të diskutojmë për pseudo-patriotët. Këta individë janë ekspertë të zhvendosjes së vëmendjes nga problemet reale të vendit, si varfëria, korrupsioni dhe mungesa e arsimimit. Pse të shqetësohesh për këto gjëra të mërzitshme kur mund të harxhosh energjinë duke u grindur për fenë e tjetrit? Dhe, sigurisht, për të demonizuar këdo që guxon të ketë një mendim të ndryshëm. Sepse, në fund të fundit, patriotizmi i vërtetë matet me numrin e herëve që ti mallkon këdo që s’mendon si ti.
Tani, të kalojmë te fetarët e zjarrtë. Këta janë ata që çdo të premte ose të diel, në vend që të predikojnë për paqe dhe mirëkuptim, përdorin predikimet për të ndezur zemërimin kundër ‘armikut’. Pse të predikojnë për dashurinë dhe tolerancën kur mund të manipulosh ndjenjat fetare të njerëzve për të fituar pushtet dhe ndikim? Dhe natyrisht, këta predikues të falsifikuar e dinë mirë se si të bëjnë që çdo konflikt të duket si një detyrë e shenjtë.
E gjithë kjo skemë e pështirë funksionon vetëm sepse ekzistojnë gjithmonë ata që janë të gatshëm të ndjekin me sy mbyllur. Populli i gjorë, i lënë pa arsimim dhe pa mundësi reale për të menduar kritikisht, është preja e preferuar e këtyre manipuluesve. Dhe kështu, nën maskën e patriotizmit dhe fesë, këta pseudotë nxisin urrejtje, përçarje dhe luftëra, ndërsa bëjnë një jetë komode dhe përfitojnë nga kaosi që vetë shkaktojnë.
Por, le të mos harrojmë që këta "heronj" të kombit dhe fesë janë gjithmonë të gatshëm të sakrifikojnë... sigurisht, jo veten e tyre, por këdo tjetër që është i mjaftueshëm budalla për të ndjekur thirrjet e tyre. Në fund të fundit, çfarë është një hero pa disa viktima të pafajshme?
Në përfundim, manipulimi i masave me temat fetare dhe kombëtare është një art që kërkon një shpirt të errët dhe një mendje të helmuar. Këta pseudo-patriotë dhe predikues të falsifikuar janë mjeshtrat e një loje të pështirë, ku fitorja e tyre vjen me çmimin e humbjes së çdo gjëje që është me të vërtetë e shenjtë – paqes, dashurisë dhe unitetit. Dhe për ta mbyllur, mund t’u themi këtyre mjeshtrave të manipulimit: ‘Bravo, ju jeni me të vërtetë artistët e mjerimit!’
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Kur një gomar blen një diplomë dhe vesh kostum e kollare, ai s’bëhet profesor, thjesht një gomar më i shtrenjtë që e dëgjojnë vetëm ata që janë të ngjashëm. Mjafton të hapë gojën dhe gjithçka që del është një pëllitje e sofistikuar, por gjithmonë e dallueshme nga ata që e dëgjojnë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ah, servilët, këta heronj të përulësisë dhe virtytit të lartë! Nuk ka asgjë më fisnike se të jesh një servil, këta janë të gatshëm t'i përkulen çdo autoriteti, qoftë ai i drejtë apo i korruptuar, sepse, natyrisht, vetëm ata që dinë të lëpijnë mirë, do të ngjiten lart. E për çfarë shërben ndershmëria, kur mund të fitosh favorin e një të fuqishmi duke tundur bishtin? Nuk ka gjë më të bukur sesa të heqësh dorë nga mendimet e tua të pavarura, në emër të "harmonisë" dhe "bashkëpunimit". Servilët janë si ai vaji i mirë që lubrifikon ingranazhet e një makine të ndryshkur: pa to, e gjithë shoqëria do të shkatërrohej në një lëmsh konfuzioni dhe mungese drejtimi. Mbahu fort pas pantallonave të tjetrit dhe, një ditë, mbase edhe ti do të bëhesh dikush që të tjerët mund të servilosen përpara. Se, në fund të fundit, nuk ka virtyt më të madh se të jetosh në hijen e dikujt tjetër, apo jo? Po, natyrisht, virtyti i një servili është qëndresa e tij e pamposhtur ndaj çdo forme integriteti apo dinjiteti personal. Bravo juve, mësues të devotshmërisë dhe përulësisë pa kushte!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ah, çfarë pamje frymëzuese! Ky zotëria i stërvitur, me pardesynë e tij të përpunuar dhe çadrën e luksit, me siguri po tregon një shembull të shkëlqyer të "mirësisë". Ja ku e sheh, duke ofruar strehë nga një shi imagjinar, ndërsa shpreh një keqardhje të sinqertë ndaj atij të varfëri të kërrusur që ndoshta nuk ka as një strehë mbi kokë. Dhe çfarë mund të jetë më e dobishme sesa të flasësh për mundësitë e punësimit me dikë që mban gazetën “Punë” në dorë, ndërsa tjetri mezi mbahet në këmbë nga uria?
Sigurisht, ky është një akt i pastër dhe i vërtetë i bamirësisë, ku vetëm fjalët janë të mjaftueshme për të ndryshuar jetën e dikujt. Mos u shqetëso, se tjetri ndoshta nuk ka nevojë për ndonjë ndihmë reale - jo, jo, ai vetëm ka nevojë për një bisedë të ngrohtë dhe pak ironi për të bërë ditën më të mirë. Sepse, natyrisht, është shumë më e lehtë të tregosh dhembshuri nga lart, nën hijen e një çadre, sesa të futesh në realitetin e dikujt që mezi arrin të mbijetojë. Bravo!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
"Bujaria poshtëruese"
Ah, bujarët e mëdhenj, ata që të japin një copë bukë, por pastaj e përmendin për shekuj të tërë. Ata që kur të japin një cent, mezi presin që t'ua puthësh këmbët dhe ta përmendin si një akt madhështie që ndryshoi rrjedhën e historisë. E di, ata që të dhurojnë diçka, dhe menjëherë më pas thonë, "E bëra për ty, se e di që s'mundesh dot vetë."
Çfarë heronjsh, vërtet! E gjithë kjo bujari e madhe, e mbushur me shpirtmadhësi të pashoqe, që ndoshta do të ishte më mirë të lihej në heshtje, por hej, ç’të bësh? Ata s’mund ta lënë një gjest të shkojë pa u përmendur, mos e dhëntë Zoti! Kjo do të ishte sikur të gatuaje një darkë fantastike dhe ta hidhje të gjithën në plehra, çfarë shpërdorimi!
Dhe pastaj, siç është zakoni i tyre, ata kanë nevojë të të kujtojnë vazhdimisht se sa të dobët e të pafuqishëm je pa bujarinë e tyre. "Po të mos ishte për mua, do të ishe ende në errësirë!" Po, sigurisht, sepse ne të gjithë e dimë se jeta jonë do të ishte një shkatërrim total pa atë kafen që na blen herë pas here për t'u dukur. Nëse do të kishte një çmim për 'bujarinë më poshtëruese,' ata do ta fitonin me bindje.
Një këshillë për ta: Ndoshta herën tjetër kur të ndihmojnë, mund të bëjnë një tatuazh të vogël me datën dhe orën, vetëm që ta kujtojnë gjithmonë sa të mirë janë. Gjithsesi, faleminderit për bujarinë tuaj të pashoqe, që më kujton gjithnjë e më shumë pse preferoj ti bëj gjërat vetë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Politika dhe arti janë në një garë epike për të parë se kush mund të bëjë më shumë duke bërë më pak, apo jo? Politika ka për detyrë të na ushqejë me një lugë të zbrazur – një akt madhështor që kërkon mjeshtëri të vërtetë për të na bindur se po marrim diçka, kur në fakt, ajo lugë është aq bosh sa premtimet e një fushate elektorale. Dhe pastaj, hyjnë në lojë artistët me të gjitha kryeveprat e tyre – shesin lugë bosh, por këtë herë me një prekje artistike, sigurisht. Oh, sa brilante! Një lugë që as nuk pretendohet të të ushqejë, por ama është e zbukuruar me gjithë ngjyrat e imagjinatës. Dhe sa për bukën? Epo, për atë ndoshta duhet të gërmosh nëpër ndonjë manual për mbijetesë, sepse as politika dhe as arti nuk do të ngarkohen me të tillë përgjegjësi të rëndomtë. Pas të gjithave, kush ka nevojë për bukë kur mund të jesh krenar që je pronar i një luge bosh?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Pra, ju qenkeni diplomuar! Bravo ju qoftë! Ju paska hëngër koka vitet në universitete, apo jo? Tani që keni atë copë letre në dorë, mund të bëheni ekspertë në… asgjë. Se, kuptohet, është shumë e vështirë të hapësh një libër kur ke kaluar katër vjet duke ndjekur seriale dhe duke luajtur lojëra në celular, apo jo?
Ndoshta mësove diçka shumë të vlefshme për jetën, si për shembull, si të flasësh për tema që nuk i kupton fare me një siguri të tillë që do t’i bënte filozofët e lashtë të rrotullohen në varr.
Diploma është si një trofe për ty, për të treguar se ke kaluar me sukses testin e durimit dhe aftësinë për të kaluar provimet me minimumin e mundshëm të përpjekjeve. Por mos u shqetëso, bota ka nevojë edhe për njerëz si ty – dikush duhet të mbushë karriget nëpër zyra me ekzemplarë të shkëlqyer që duken inteligjentë në letër, edhe nëse në realitet e vetmja gjë që dinë është të mbushin një CV plot me fjalë boshe.
Pra, urime për punën në parlament dhe në prokurori! Më vjen keq që arsimi nuk ishte pjesë e paketës.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
E pyeti - Pse më duket sikur asgjë nuk funksionon për mua?
-Ndonjëherë duket sikur gjithçka është kundër teje, apo jo? Si të ishte gjithë bota në një maratonë, ndërsa ti je ende duke lidhur këpucët! Por, mos u shqetëso—ndonjëherë edhe Ferrari ngec në semafor. Ndoshta është thjesht një moment i keq që po kalon, por mos harro që edhe ky do të kalojë.
Nëse të duhet më shumë mbështetje, mund të thërras gjithë psikologët e tjerë për ndihmë, por më duhet t’i fus të gjithë në një Fiat 147! Besoj do të jetë një skenë epike! 😊 😃
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ironi
Imagjinoje një mësues me emrin Rrak, i njohur si njeriu që kishte parë më shumë cepa të errët të jetës se dielli i mesditës. Ai nuk ishte vetëm një mësues, por një ekspert i dyshimtë në fushën e imoralitetit. Shkolla e rekrutoi atë me shpresën se një njeri kaq i përkulur në shpinë nga pesha e mëkateve të tij, do të ishte më se i aftë t'u mësonte fëmijëve si të shmangnin gabimet e tij.
Në ditën e tij të parë në klasë, ai i shikoi fëmijët me një buzëqeshje të hidhur. "Fëmijë," tha ai, "jeta është si një det i ndotur. Nëse nuk mund ta pastrosh, mëso të notosh në të."
Ai filloi mësimin e tij të parë duke i mësuar fëmijëve se si të mashtrojnë në provime pa u kapur. "Nuk është për shkak se do të dështoni," shpjegoi ai, "por sepse ndonjëherë do t’ju duhet të mashtroheni për të mbijetuar. Mos e shikoni këtë si një mëkat, por si një art të mbijetesës."
Më pas, ai u mësoi atyre se si të gënjejnë me sukses. "Gënjeshtra është një e vërtetë e panjohur," tha zoti Rrak. "Një gënjeshtër e mirë është si një kostum i qepur me përmasë, i rehatshëm dhe i denjë për t'u mbajtur para gjithkujt."
Një nga nxënësit e guximshëm e pyeti: "Por zoti Rrak, çfarë ndodh nëse ne kapemi?"
Ai buzëqeshi përsëri, këtë herë me një shkëlqim të errët në sytë e tij. "Nëse ju kapeni, atëherë ju keni dështuar si artistë. Por mos u shqetësoni, dështimi është pjesë e artit. Ata që kapen, janë thjesht amatorë të cilët nuk e kuptuan se gënjeshtra e vërtetë kërkon një zemër të ftohtë dhe një fytyrë pa ndjenja."
Kur erdhi koha për t'i mësuar atyre moralin, ai u ul në karrigen e tij, duke vendosur këmbët mbi tavolinë. "Morali është si një xham i thyer," tha ai. "Kushdo që përpiqet ta mbledhë, lëndohet. Prandaj, mësoni të ecni mbi të pa u prerë."
Nxënësit, të hutuar dhe të intriguar, nisën të përthithnin filozofinë e tij. Çdo ditë, ata mësonin se si të fshehnin të vërtetat, si të manipulojnë të tjerët dhe, mbi të gjitha, se si të shmangin moralin që do t'i bëjë të brishtë. Zoti Rrak e dinte se bota ishte një vend i ftohtë dhe i egër. Ai po përgatitte fëmijët që të bëheshin mbijetues në këtë botë, jo qytetarë të moralshëm.
Në fund të vitit, fëmijët dolën nga klasa të ndryshuar. Ata nuk ishin më fëmijë të pafajshëm, por të rinj të gatshëm për të përdorur çdo armë të tyre për të mbijetuar. Dhe zoti Rrak, i cili nuk ishte për asnjë çast i penduar për mësimet e tij, e dinte se i kishte bërë një shërbim të madh shoqërisë.
Por, ironia më e madhe qëndronte në faktin se, në fund të fundit, zoti Rrak ishte vetë i vetëmjaftueshëm, një burrë që e dinte mirë se morali dhe e vërteta nuk ishin asgjë më shumë se vegla në duart e atyre që dinin si t'i përdorin. Dhe në këtë mënyrë, ai bëri atë që e konsideronte detyrën e tij të shenjtë - jo të mësonte, por të transformonte fëmijët në përbindësha të egër në një botë që asnjëherë nuk do të ishte ndryshe.
Mësimi i fundit i tij? "Të jetosh do të thotë të luash lojën e përhershme të mashtrimit dhe të mbijetesës. Kjo është bota, fëmijë, dhe unë ju kam përgatitur për të."
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Oh, shiko ke kemi këtu! Një ujk që mendon se maskimi me lëkurë delje do të na mashtrojë të gjithëve. Kjo pamje është përmbledhja perfekte e asaj se si disa njerëz përpiqen të duken të pafajshëm dhe të ëmbël, ndërkohë që janë më tinëzarë se një ujk që fsheh dhëmbët pas një buzëqeshjeje të rreme. Është si ata "miqtë" që të përqafojnë me njërën dorë dhe të mbajnë thikën gati me tjetrën. Por hej, ndoshta është thjesht një ditë e keqe për modën e ujkut! A mos ndoshta po planifikon një revistë të re me titull "Bëhu ujku që ke lindur për të qenë, por mos harro të vishemi si dele?" Më vjen të qesh kur mendoj për të gjithë ata që e kanë kafshuar këtë "maskim" të tmerrshëm. Bravo ujk, bravo! Genialitet në nivelin më të lartë... për fëmijë të klasës së parë!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ateisti
Ah, ateistët, ata shpirtërat e ndritshëm që kanë vendosur atë mendjen e tyre të bukur se universi është një aksident i thjeshtë, si një gotë qumësht që derdhet në një vakum të pafund. Sigurisht, është absolutisht e arsyeshme të besosh se gjithçka rreth nesh – nga kompleksiteti i ADN-së deri te simfonitë e Mozartit – është produkt i një shpërthimi të rastësishëm. Sepse, përse jo? Kush ka nevojë për një krijues, kur kemi fatin të verbër, atë projektuesin e madh të universit, i cili ka arritur të krijojë gjithçka nga asgjëja pa një fije mendjeje? Një kryevepër logjike, vërtet!
Filozofi ateist është ai që të shikon me një ndriçim në sy, duke të thënë se jeta s'ka kuptim dhe se vdekja është fundi i gjithçkaje. Dhe pastaj, ai shkon të blejë një makinë të re, të planifikojë pushimet verore dhe të shqetësohet për kursimet e tij të pensionit. Sepse, sigurisht, jeta është kaq e pakuptimtë sa që duhet ta mbushim me gjëra materiale, përndryshe do të duhej të përballeshim me atë pafundësinë e zbrazëtisë.
Le të mos harrojmë për ngrohtësinë e tyre emocionale. Çfarë ngushëllimi i madh është të besosh se gjithçka është një aksident dhe se jeta nuk ka qëllim tjetër përveç atij që ne vetë i japim, që shpesh është të shikojmë të gjitha episodet e një serie të famshme në Netflix. Ku mund të jetë më mirë sesa të përballesh me problemet e botës me një ndjenjë të madhe shkretëtire në shpirt, duke ditur se përfundimi i madh është... asgjë?
Por hej, të paktën ata janë të sigurt për një gjë: kur gjithçka të ketë mbaruar, kur të kemi dalë nga kjo farsë kozmike që quajmë jetë, do të ketë qetësi absolute dhe një mungesë totale të ekzistencës për t'u shijuar. Po, sepse kjo është pikërisht ajo që të gjithë presim pas një dite të gjatë dhe të vështirë: një pushim i përjetshëm... pa asgjë për të bërë, as për t'u ndjerë. Çfarë lumturie absolute!
Pra, gëzuar për ata që kanë arritur të eliminojnë të gjitha ndjesitë e përjetësisë nga jeta e tyre, që kanë hequr dorë nga çdo formë shprese për diçka më të madhe, dhe që e jetojnë jetën duke e shijuar absurditetin e saj të pastër. Sepse, me të vërtetë, çfarë mund të jetë më e mrekullueshme sesa një jetë pa kuptim, e shënuar vetëm nga rastësia dhe e përfunduar në një asgjë të pafund?
Natyrisht, momenti i ndritshëm i përfundimit të jetës për ateistin është gjithmonë një skenë për një ironi të mrekullueshme. Ja ku shtrihet ai, në shtratin e tij të vdekjes, i rrethuar nga miqtë e tij të devotshëm ateistë. Ata të gjithë qëndrojnë atje, duke bërë çmos për të mbajtur frymën e humorit, sepse çfarë tjetër mund të bësh kur e di se ky është fundi i përfundimeve, një shuarje e përhershme në një errësirë të pafund?
Njëri prej tyre, ndoshta më optimisti, i pëshpërit në vesh: "Mos u shqetëso, miku im, së shpejti do të jesh në një gjendje të përsosur... jo-ekzistence." Të tjerët buzëqeshin me një hije trishtimi, sepse çfarë ngushëllimi i madh është të dish se nuk ka asgjë pas kësaj, asgjë për të pritur, asgjë për t’u frikësuar. Vetëm një "pushim i përjetshëm" nga çdo lloj ndjesie – një utopi e vërtetë e shpirtit të shuar.
Pasi fryma e fundit të jetë nxjerrë, njëri nga ateistët e mbetur ndoshta do të ngushëllojë të tjerët me fjalë si: "Epo, të paktën tani ai është pjesë e yjeve, përveç që nuk është asgjë më shumë se pluhur kozmik, një grumbull atomesh të rikomponuara në një univers indiferent." Dhe të gjithë tundin kokën në marrëveshje të heshtur, duke reflektuar për fatin e pashmangshëm që pret secilin prej tyre.
Dhe sigurisht, dikush nuk mund të lërë pa përmendur atë fjalën e fundit, një frazë klasike që ndoshta do të vijë nga dikush që mendon se është vërtet i mençur: "Nuk është aq keq – ai nuk do të vuajë më. Në fund të fundit, nuk është se ai kishte ndonjë gjë për të humbur, përveç jetës së vetme që pati ndonjëherë." Një ngushëllim i madh, vërtet, për ata që mbeten, duke ditur se kjo jetë e pakuptimtë është gjithçka që kishin – dhe të gjitha për t’u humbur!
Por hej, kështu është kur beson se në fund të fundit, gjithçka kthehet në asgjë – edhe kur bëhet fjalë për kujtimet, shpresat, dhe të gjitha ato ndjenja të vogla që na bëjnë të ndjehemi njerëz. Siç thonë ateistët e vërtetë, "Shikoni anën e ndritur... oh prit, nuk ka asnjë anë të ndritur, vetëm errësirë e pafund."
Ah, fati i mrekullueshëm i ateistëve – të jetojnë në një univers pa ndonjë zot për t'u brengosur, pa ndonjë shpirt për t'u ruajtur, dhe pa ndonjë qëllim për t'u arritur. Të jesh ateist është një triumf i vërtetë i logjikës dhe arsyes, me një premtim të sigurt për një asgjë të lavdishme në fund. Gëzuar për atë asgjë!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ndjekësit e verbër të modës
Po këta njerëzit që ndjekin modën verbërisht!? Mrekulli e natyrës, apo jo? Ata janë ata që do të kishin blerë pantallona të shqyera me gjithë qejf, edhe sikur t'i kishin gjetur në plehra. Po, po, sepse quhet "trendy". Ndjekin çdo valë të re që fryn nga pasarelat e Parisit e Milanos sikur janë duke u rekrutuar për ndonjë ushtri me uniformë neon.
Dhe kur shohin veten në pasqyrë? Për ta, është një kryevepër arti bashkëkohor. Për ne të tjerët? Një miks mes kostumeve të Halloween-it dhe aksidenteve të modës që edhe syri i një stilisti do i anashkalonte me kujdes. Kap këta që shohin një influencer në Instagram me çorape që shkëlqejnë dhe mendojnë: “Po, kjo do të jetë uniforma ime e përditshme nga sot e tutje!”
Pa identitet? Sigurisht që jo, ata e kanë një identitet—identitetin e të gjithë të tjerëve. Origjinaliteti është aq i rrallë tek këta sa një selfie pa filtrin e Snapchat-it. Ata s’kanë më nevojë për personalitet, sepse ç’të duhet një i tillë kur mund të ndjekësh modën? Fjala "kritikë" në mendimin e tyre është një mit urban, ashtu si idetë e tyre për estetikën dhe stilin. Më falni, por kur fytyra jote duket si një katalog i kopjuar direkt nga një reklame e fast-fashion, ndoshta është koha të rikonsiderosh zgjedhjet e tua të jetës.
Epo, ç'të bësh? Një ditë, ndoshta do kuptojnë që më shumë se të jenë kukulla manekine të dikujt tjetër, më mirë të jenë vetvetja... Oh, po, dhe unë një ditë do fluturoj për në Hënë me një kostum prej tulipani, sepse, pse jo?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Patrioti me bateri
Ah, patriotët me bateri! Këta njerëz që e kanë përparësi të mbushin veten me një ngarkesë të përkohshme të atdhedashurisë sa herë ndjejnë se po ju shterrohet bateria. Janë ata që të ngrejnë flamurin në Facebook më shpesh sesa në dorën e vet, duke u përkulur para kombit virtualisht, ndërsa kombi real... ah, ai është thjesht shumë banal. Për ta, patriotizmi është si një maskë Halloweeni që e veshin kurdoherë që duan të duken më të frikshëm ose më të rëndësishëm, por sapo mbaron festa, e heqin me të njëjtën lehtësi dhe kthehen tek jetët e tyre të zakonshme.
Janë këta që e kanë më të thjeshtë të postojnë diçka plot emocion për kombin se sa të ngrenë atë b*thë nga divani dhe të bëjnë ndonjë gjë konkrete. Për ta, thirrja “Atdheu mbi gjithçka!” është një moto e thjeshtë që tingëllon mirë, por realisht është “Atdheu është një justifikim për të mos u marrë me problemet e mia personale.” Sigurisht, do të luftojnë deri në pikën e fundit të baterisë së telefonit për të mbrojtur "namin" e kombit në komentet e ndonjë postimi. Çfarë sakrifice, çfarë trimërie!
Ah, dhe mos harro, në fund të ditës, kur bateria u shteron dhe nuk mund të ngarkojnë më ndonjë postim të zjarrtë patriotik, këta patriotë janë të njëjtët që do të ankohen se sa i padrejtë është shteti dhe se si askush nuk bën asgjë për të përmirësuar situatën. Por të njëjtën frymë që e përdorin për të thithur ajrin patriotik të internetit, do ta përdorin për të fryrë balonën e ankesave të tyre personale. Si duket, kombi i tyre nuk është gjë tjetër veçse një pasqyrë e madhësisë së egos së tyre.
Patriotë me bateri: gati për të shkëlqyer, por vetëm deri në momentin që bateria fiket. Kushedi, mbase mund të shpikin një karikues për ta, që të zgjasë ajo dashuria për atdheun edhe pak më shumë. Sepse, përndryshe, patriotizmi i tyre duket se varet nga sa kohë të lirë kanë për të bërë scroll në telefon.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Debati i artë
Ishin dy veta, me kokat plot mençuri të pafundme, të zënë në një debat pa fund. As dihej më për çfarë debatonin – ndoshta për rëndësinë e kripës në supë – por, sidoqoftë, ishin të vendosur që askush të mos dilte i pa "ndriçuar" nga ky ballafaqim titanësh. Po kaloja rastësisht aty afër, si çdo njeri normal që i ikën këtyre lloj bisedave si prej luanit, dhe mendova t’i përshëndes me një "mirëmbrëma" të shpejtë e të zhdukem para se të më përfshijnë në këtë duel mendimesh të larta.
Por jo, jo, qetësia nuk ishte në anën time atë natë. Njëri prej tyre më kapi për dore, me atë zellin e një filozofi që mezi pret viktimën e radhës për të derdhur gjithë urtësinë e tij. "Të lutem," më thotë, "hajde diskuto pak me mua, se me këtë tjetri nuk po dal dot në krye." M’u errën sytë. "Çfarë teme?" – e pyeta unë, si për të nxitur fatkeqësinë që po vërtitej rreth meje.
Ai fillon të shpjegojë, ashtu si një udhëheqës populli që mendon se po ndan sekretet e jetës. "Mendimi im është se kjo gjë është kështu, dhe ashtu…", më thotë. "Po," – i thashë unë, duke tundur kokën si kukull e lodhur. "Vazhdo," i thashë, sikur vërtet më interesonte.
Dhe ai nisi prapë: "Situata kështu e ashtu, problemi kështu e ashtu, çështja ishte kështu, por tani duhet të jetë kështu, jo ashtu…" – më rrinte përballë, ndërsa unë vazhdoja të tundja kokën si një filozof i urtë që po miratonte të gjitha fjalët e një të ndriçuari.
"Pooo, e drejtë, pooo…," – vazhdova unë, sa për të mos ulur ritmin e shpresave të tij të mëdha për një audiencë të nënshtruar. "Ashtu është, pooo...wow, vërtet? Bravo, goditje e saktë! Po, shumë interesante, po, po, po..." – dhe kështu kaloi gjysmë ore, pa thënë asgjë me thelb, por duke lënë atë me ndjesinë se kishte fituar një fans të ri.
Kur ja, më afrohet tjetri, ai që ishte pjesë e kësaj tragjedie-shou: "Gjatë gjithë kohës, ti nuk the asgjë, vetëm po i miratoje çdo gjë që ai thoshte. Pse?!"
E shikova dhe iu përgjigja me një qetësi melankolike: "Nuk kam miratuar asgjë. Thjesht po largoja debatin tuaj nga vetja, sepse nëse do thosha diçka, gjithë ky zgjatim pa fund do përqendrohej mbi mua. Dhe sinqerisht, nuk kam ndërmend të qëndroj këtu edhe dy orë të tjera duke dëgjuar këtë shkëmbim të madh idesh të cekëta!"
Morali: Jo çdo herë që duket sikur miratoj diçka, tregon që jam dakord me atë që thoni. Shpesh herë thjesht po shmang një katastrofë që vetëm ju e quani "debat".
Jo çdo herë që i jap të drejtë dikujt, tregon se ti e ke gabim. Dhe mbi të gjitha, jo çdo tundje koke është shenjë miratimi – mund të jetë thjesht një përpjekje për të shpëtuar nga dy orë humbje kohe të jetës sime.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Epo, mirë se erdhe në universitetin e jetës, kapitulli: Servilët dhe zanati i tyre i pështymës. Një temë kaq e lashtë sa vetë njerëzimi, sepse nëse ka një gjë që populli e ka kuptuar për mijëra vjet, është se ku ka pështymë, ka edhe punë të ndyrë, të mbështjellë me moralin elastik të njeriut modern.
Le të fillojmë me atë kategori të parë, ata që lepijnë aty ku kanë pështyrë. Kjo është një formë arti më vete. Vetëm ata me një elasticitet të jashtëzakonshëm të shtyllës kurrizore mund ta menaxhojnë këtë mjeshtëri. Imagjinoje skenën: Këta tipa ngjiten krenarë, me gjoksin jashtë, pështyjnë si të jenë duke bërë performancën e jetës. Pastaj, në një kthesë po aq dramatike, i kap ndonjë "mallkim" magjik, dhe hop, nisin të lepijnë atë që deri dje e pështynin si të ishin duke marrë pjesë në ndonjë ritual të shenjtë. Nëse pështyma do të ishte florinj, këta njerëz do të ishin miliarderë që blejnë ishuj me lagështinë e gojës së tyre.
E dini çfarë është më ironike? Ky akt i kthimit të gjuhës për t’i shërbyer asaj që ke përbuzur është më emocionues sesa çdo skenë nga ndonjë dramë televizive e dobët. Një skenë kaq e përulur, e përzier me lot të brendshëm dhe lëpirje të jashtme. Këta njerëz nuk kanë turp, sepse turpi është për ata që kanë njëfarë integriteti, dhe integriteti nuk të blen kafe falas në mëngjes.
Pastaj vijnë ata të kategorisë së dytë, më intrigues ndoshta: ata që pështyjnë atë që kanë lepire. Aman, kjo është akrobacia e vërtetë e poshtërsisë. Fillimisht, njeriu e merr me delikatesë të gjithë substancën e servilizmit, e lepin me kujdes, dhe kur është ngopur, vendos të shkelë mbi të si të ishte thjesht një çamçakëz i zënë në këpucë. Këta janë ata të cilët i fusin të gjithë energjitë e tyre për të ngritur dikë në qiell, vetëm për t’i ulur në ferr me një të pështyrë.
A nuk është kjo një simfoni e mahnitshme ironie? E gjitha kjo nën orkestrën e përditshme të jetës sonë shoqërore, ku njerëzit shesin dinjitetin e tyre për një moment lavdie të rreme. Dhe pastaj, kur lavdia zbehet, këta artistë të jetës nxjerrin pështymën e radhës, të cilën janë gati ta dorëzojnë me aq krenari sa dikur dorëzuan lëpirjet e tyre. Krejt paçavure, krejt në shërbim të "rëndësisë" së tyre.
E në fund të ditës, çfarë mbetet? Një dysheme plot pështyma të ndenjura dhe shije të hidhur në gojë për të gjithë ata që mendojnë se integriteti është më i vështirë për t’u gëlltitur sesa krenaria e thyer.
Zagarët dhe të palarët
Në këtë realitet të gjejnë ata më të palarët për të të bërë pis, sepse si duket janë ekspertë në çdo formë papastërtie, aq të përkushtuar saqë do të mendosh se po ndjekin ndonjë disiplinë shkencore të re të degraduar, që kombinon me saktësi ujërat e zeza të injorancës me arrogancën e kripur të vetëkënaqësisë. Ata s'kanë parë dush në jetë, por janë gati t'i hedhin hije çdo ndriçimi tënd personal.
Pastaj, për çudi, nga të gjitha anët të gjuajnë me gurë ata zagarët, ata që s'do të dallonin të vërtetën nga hunda e tyre e lagur. Dhe, më e mira nga të gjitha: ata s'guxojnë as të lehin siç duhet, por të rrëzojnë gurët me një elegancë që vetëm një qen i skuqur nga padituria mund ta zotërojë. Dhe ti rri aty, duke pyetur veten se si arritën këta 'mesterë' të lartësohen në nivelin e këshilltarëve publikë, kur s'e kanë kaluar akoma testin e qenies... të qenit njeri.
E ndërkohë, si për t’i vënë kapakun komedisë së absurdit, të dalin përpara ata trutharët – ekspertë të pavërtetës, të improvizuar në mendim sikur po luajnë ruletën ruse me çdo ide që i shkon ndërmend. E sigurisht, ata janë plot me këshilla. Oh, do të japin mend sa herë që të duket se e kanë ndalur qarkun e tyre të mbushur me tym mendor. Por ja që as ai rreth i kuq në kokë nuk shfaqet, sepse nuk ke të bësh me një mendje të përvëluar nga ndonjë farë dritëzimi – as që është drita në fund të tunelit, por më tepër një elektricitet i fikur prej kohësh.
Në fund, mbetesh duke pyetur: a janë këta vërtet pjesë e të njëjtit realitet ku ti ekziston? Ose, mos ndoshta po jeton në një episod të zgjatur të teatrit absurd, ku çdo i palarë, zagar dhe trutharë ka marrë rolin kryesor?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
"Më tepër Telefonat mbajnë BATERINË se sa disa Njerëz FJALËN."
Ja, sa herë dëgjoj diçka të tillë, më vjen të them: po ç'prisje, vërtet? Telefonat janë krijuar për të funksionuar, ndërsa shumica e njerëzve...!!! Epo, shumica e njerëzve mezi arrijnë të mbajnë mend të lajnë dhëmbët në mëngjes, e jo më të mbajnë fjalën! Ne jemi këtu duke marrë premtime të mëdha nga njerëz që s'do të mund të marrin as një punë të thjeshtë si të mbushin telefonin natën. Premtojnë një gjë sot, dhe nesër janë zhdukur si Wi-Fi i lagjes kur po shikon diçka me rëndësi.
Me një telefon të shfryrë, të paktën e di kur do të vdesë. Me njerëzit, janë më keq se një virus që del jashtë kontrollit – japin premtime si karamele, pastaj zhduken si drita e sinjalit kur të duhet më shumë. Telefonat vdesin por njerëzit të vrasin trurin duke të mbajtur në pritje për gjithmonë. Një ditë, bateria mbaron, por të paktën nuk bën ndonjë gënjeshtër të pamoralshme në sekondat e fundit. Bëji një favor vetes: mbaj një karikues afër dhe flak njerëzit e pabesë jashtë si mbeturina teknologjike të skaduara.
Po ja ku vjen gjëja e bukur: nëse mëson që shumica s’mbajnë fjalën, ti fiton fuqinë të mos varesh më prej tyre. Sapo ta kuptosh që besnikëria e tyre është si bateria në 1%, ti thjesht fillon të planifikosh për 100%, vetëm me veten. Dhe kjo, shoku im, është një superfuqi! Të paktën tani, kur dikush të thotë "ta zgjidhim javën tjetër," ti do të kesh telefonin gati, të karikuar mirë, dhe një plan B për çdo rast!
#lejohetshpërndarja
#lejohetshpërndarja
Një burrë dhe një grua zihen çdo ditë për gjëra të vogla. Një ditë, gruaja i thotë:
"Po ti për çfarë e ke këtë zakon të bezdisesh për çdo gjë? Është veç një pjatë që nuk e kam larë menjëherë!"
Burri përgjigjet: "Po të më dëgjoje, nuk do të zihemi! Vetëm se ti nuk më dëgjon kurrë!"
Gruaja ia kthen: "Po unë nuk të dëgjoj se ti je gjithmonë duke thënë diçka që s’ka lidhje! Si herën kur u zume përse nuk e kisha mbyllur mirë kavanozin e majonezës!"
Burri shton: "Nuk ishte vetëm majoneza, ishte dhe gjalpi, marmalata dhe... ok, ndoshta unë kam nevojë për një pushim!"
Të dy heshtin për një moment, pastaj burri pyet: "Pse nuk e kemi blerë ende atë robotin që lan enët? Të paktën ai nuk do të grindet me mua!"
.....
"Kur je i pasur, të shohin edhe kur je në errësirë, si dritë nate me sensor: sapo kalon, ndizen të gjithë. Por kur je i varfër, nuk të shohin as kur ndriçon dritat! Madje ndoshta të thonë, ‘Kush i harxhoi dritat për këtë?!’"
.....
Oh ti, moralist me fjalë plot shkëlqim,
Që të gjithë na këshillon si të jemi në rregullim,
Me fjalor të artë dhe mendim të kulluar,
Por në praktikë, je totalisht i mbaruar!
Predikon si murg që ka dalë nga manastiri,
Por sapo kthehesh prapa, ndërron drejtimin si timoni i një veture me qiri!
Më tregon për nder dhe drejtësi sublime,
Por ti s'je gjë tjetër veçse një meme hipokrite dhe tragjikomike.
Një maskaradë e bukur, e veshur me buzëqeshje të trashë,
Ti po na mbush mendjen, por ndërkohë po ecën jashtë si kashte.
Pra, fol, o moralist! Dhe bëj çfarë të thuash,
Se ne do të të durojmë, derisa ta hash!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Pra, ti je i mendimit që të përdorësh fjalë të mëdha është çelësi për t’u bërë interesant, apo jo? Patjetër, kush nuk e pëlqen një bisedë ku dëgjuesit rrotullojnë sytë e tyre duke pretenduar se po kuptojnë çfarë po thua. Mos, mos, sigurisht që të gjithë po e kuptojnë atë frazën e famshme tënden të latinishtes së vjetër, vetëm se s’po guxojnë të të ndërpresin për të pyetur se çfarë do të thotë!
"Çfarë do të thotë kjo, o profesor?" – thonë me përulësi, ndërkohë që as e kanë idenë ku po shkon. Po t’i bësh të ndihen injorantë, ja çfarë ke bërë: Ke mbledhur një turmë duartrokitësish servilë, me mendimin e vetëkënaqur që po kontribuojnë në progresin intelektual të njerëzimit, duke të thënë "sa mirë që flet ti!" Ndërkohë, asnjëri prej tyre nuk do e dinte dallimin mes një metafore dhe një monopati, por hej, të paktën duken të zgjuar kur po të shikojnë nga larg.
Por, prit! Tani e kuptoj: e vërteta është që po e bën me qëllim! Fjalët e mëdha janë sekreti për t’i bërë ata të të ndjekin si një tufë delesh, apo jo? Shiko si shkojnë pas teje, duke tundur kokat e tyre në pajtim të plotë, ndërkohë që të njëjtët nuk kanë kuptuar asgjë nga çfarë po thua. Ti je çobani, ata janë delet. Mrekulli apo jo? Ndonjëherë është kaq e vështirë të dallosh kush po tallet me kë.
Ja pra, shko fol me fjalë të thjeshta, si për njerëz të zakonshëm, që të mos dukesh sikur je në një provim për doktoraturë. Sepse kur i bën ata të ndihen injorantë, i vetmi që fiton është egoja jote e madhe, ndërsa turma rri dhe pret me padurim të gjejë një udhëheqës tjetër që flet si ata. Dhe, le ta themi me një sarkazmë delikate: kur turma fillon të largohet, atëherë e kupton që mbase fjalët e tua të mëdha ishin thjesht zhurmë... shumë elegante, por vetëm zhurmë!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ah, ajo koha e vjetër! Ishim ne atëherë, ulur nën dritën romantike të qirinjve, kur çdo mbrëmje kishte një atmosferë si në filma. Nuk kishte internet, as telefona të mençur, por ja që ishim të lumtur duke parë njëri-tjetrin në sy, jo ekranin. Sot? Eh, kemi përparuar! Tani kemi elektricitet, dritë sa të duash, por... çudi e madhe, romanca u zhduk! Megjithatë, qirinjtë na kanë mbetur në dorë, se ndonjëherë s'dimë as për çfarë t’i përdorim, veçse kur bie rrjeti dhe duhet të krijojmë atmosferë "të vjetër".
Në fund të ditës, qirinj kishte atëherë për dashuri dhe sot... për blackout. Ah, progresi!
