Psikologji

SJELLJE TË NËNDËRGJEGJSHME që po ju pengojnë të keni JETËN QË DËSHIRONI

Çdo brez ka një lloj "monokulture", një model qeverisës ose sistem besimesh që njerëzit në mënyrë të pandërgjegjshme i pranojnë si "të vërteta".  Është e lehtë të identifikosh monokulturën e Gjermanisë në vitet 1930 ose të Amerikës në 1776. Është e qartë se çfarë njerëzit në ato kohë, në ato vende, pranonin të ishin "të mirë" dhe "të vërtetë" edhe kur në realitet, sigurisht që nuk ishte gjithmonë kështu.  Objektiviteti i kërkuar për të parë efektet e monokulturës aktuale është shumë i vështirë për t'u zhvilluar.  Pasi ta keni pranuar kaq thellë një ide si "të vërtetë", ajo nuk regjistrohet më si "kulturore" apo "subjektive".  Shumë nga trazirat tona të brendshme janë rezultat i një jete që nuk e dëshirojmë në thelb, vetëm sepse ne kemi pranuar një tregim të brendshëm të "normales" dhe "idealit" pa e kuptuar kurrë.  Bazat e çdo monokulture kanë tendencë të rrethojnë atë për të cilën duhet të jetojmë (kombi, feja, vetvetja, etj.) dhe ka një sërë mënyrash në të cilat sistemi ynë aktual na detyron të gjuajmë veten në këmbë ndërsa përpiqemi të bëjmë një hap përpara. 

Këtu janë 8 pikat nga më të përhapurat. 

01. Ju besoni se të krijoni jetën tuaj më të mirë është një çështje e vendosjes së asaj që dëshironi dhe më pas të shkoni pas saj, por në realitet, ju jeni psikologjikisht të paaftë për të qenë në gjendje të parashikoni se çfarë do t'ju bëjë të lumtur.  Truri juaj mund të perceptojë vetëm atë që dihet, kështu që kur zgjidhni atë që dëshironi për të ardhmen, në të vërtetë thjesht po rikrijoni një zgjidhje ose një ideal i së kaluarës.  Kur gjërat nuk funksionojnë ashtu siç dëshironi, ju mendoni se keni dështuar vetëm sepse nuk keni rikrijuar diçka që e perceptonit si të dëshirueshme.  Në realitet, ju ka të ngjarë të keni krijuar diçka më të mirë, por të huaj, dhe truri juaj e keqinterpretoi atë si "të keqe" për shkak të kësaj.  (Morali i tregimit: Të jetosh në këtë moment nuk është një ideal i lartë i rezervuar për të mençurit dhe të shkolluarit; është e vetmja mënyrë për të jetuar një jetë që nuk është e infiltruar me iluzione. Është e vetmja gjë që truri juaj mund ta kuptojë në të vërtetë.)  

02. Ju ekstrapoloni momentin e tanishëm sepse besoni se suksesi është diku ku "mbërrini", kështu që vazhdimisht përpiqeni të bëni një fotografi të jetës suaj dhe të shihni nëse mund të jeni akoma të lumtur.  Ju e bindni veten se çdo moment i caktuar është përfaqësues i jetës suaj në tërësi.  Për shkak se ne jemi të prirur të besojmë se suksesi është diku ku arrijmë - kur qëllimet arrihen dhe gjërat përfundojnë - ne vazhdimisht i masim momentet tona të tanishme me atë se sa "të përfunduara" janë, sa mirë tingëllon historia, si do t'i bënte dikush tjetër.  Ne e gjejmë veten duke menduar: "A është kjo gjithçka?"  sepse harrojmë se çdo gjë është kalimtare dhe asnjë shembull i vetëm nuk mund ta përmbledhë tërësinë.  Nuk ka ku të "mbërrijë".  E vetmja gjë drejt së cilës po nxitoni është vdekja.  Arritja e qëllimeve nuk është sukses.  Sa zgjeroheni në proces është çështje subjektive. 

03. Ju supozoni se kur bëhet fjalë për ndjekjen e "instinkteve tuaja të brendshme", lumturia është "e mirë" dhe frika nga dhimbja janë "të këqija".  Kur mendoni të bëni diçka që vërtet e doni dhe për të cilën keni dhe jeni investuar, do të ndjeni një fluks frike dhe dhimbjeje, kryesisht sepse do të përfshijë të qenit i pambrojtur.  Ndjenjat e këqija nuk duhen interpretuar gjithmonë si parandaluese.  Ato janë gjithashtu tregues se po bëni diçka të frikshme dhe të vlefshme.  Të mos dëshironi të bëni diçka do t'ju bënte të ndiheni indiferentë për të.  Frikë = interes. 

04. Ju krijoni pa nevojë probleme dhe kriza në jetën tuaj sepse keni frikë ta jetoni atë në të vërtetë.  Modeli i krijimit të panevojshëm të krizave në jetën tuaj është në fakt një teknikë shmangieje.  Kjo ju largon nga fakti se duhet të jeni të pambrojtur ose përgjegjës për çfarëdo që keni frikë.  Ju kurrë nuk jeni të mërzitur për arsyen që mendoni se jeni: Në thelb të dëshirës tuaj për të krijuar një problem është thjesht frika për të qenë ai që jeni dhe për të jetuar jetën që dëshironi.

05. Ju mendoni se për të ndryshuar bindjet tuaja, duhet të adoptoni një linjë të re të të menduarit, në vend që të kërkoni përvoja që e bëjnë atë të menduar të vetëkuptueshëm.  Një besim është ajo që ju e dini se është e vërtetë, sepse përvoja e ka bërë të qartë për ju.  Nëse doni të ndryshoni jetën tuaj, ndryshoni besimet tuaja.  Nëse doni të ndryshoni bindjet tuaja, dilni dhe fitoni përvoja që i bëjnë ato reale për ju.  Jo e kundërta. 

06. Ju mendoni se “problemet” janë pengesa për të arritur atë që dëshironi, kur në realitet ato janë rrugë.  Marcus Aurelius e përmbledh mirë këtë: “Pengesa për veprim e çon përpara veprimin.  Ajo që qëndron në rrugë, bëhet rrugë.”  Thjesht, përballja me një "problem" ju detyron të merrni masa për ta zgjidhur atë.  Ky veprim në mënyrë të pashmangshme do t'ju bëjë të mendoni ndryshe, të silleni ndryshe dhe të zgjidhni ndryshe.  "Problemi" bëhet një katalizator për ju për të aktualizuar jetën që keni dashur gjithmonë.  Ju shtyn nga zona juaj e rehatisë, kjo është e gjitha.  

07. Ju mendoni se e kaluara juaj ju përcakton, dhe më keq, mendoni se është një realitet i pandryshueshëm, kur me të vërtetë, perceptimi juaj për të ndryshon ashtu siç bëni ju.  Për shkak se përvoja është gjithmonë shumë-dimensionale, ka një shumëllojshmëri kujtimesh, përvojash, ndjenjash, "thelbësore" që mund të zgjidhni t'i rikujtoni… dhe ajo që zgjidhni është tregues i gjendjes suaj aktuale mendore.  Pra, shumë njerëz kapen duke lejuar që e kaluara t'i përcaktojë ose t'i ndjekë thjesht sepse nuk kanë evoluar në vendin ku të shohin se si e kaluara nuk i pengoi ata të arrinin jetën që dëshironin, por e lehtësoi atë.  Kjo nuk do të thotë të shpërfillësh ose të përfillësh ngjarje të dhimbshme ose traumatike, por thjesht të jesh në gjendje t'i kujtosh ato me pranim dhe të jesh në gjendje t'i vendosësh ato në historinë e evolucionit tënd personal.  

08. Ju përpiqeni të ndryshoni njerëzit e tjerë, situatat dhe gjërat (ose thjesht ankoheni/merroheni për to) kur zemërimi = vetënjohje ju ha nga brenda.  Shumica e reagimeve negative emocionale janë duke identifikuar një aspekt të shkëputur të vetes.  "Vetja juaj në hije" janë pjesët tuaja që në një moment jeni të kushtëzuar të besoni se "nuk ishin në rregull", kështu që i keni shtypur dhe keni bërë gjithçka që keni në dorë për të mos i pranuar ato.  Megjithatë, në fakt nuk ju pëlqejnë këto pjesë të vetvetes.  Pra, kur shihni dikë tjetër duke shfaqur një të tillë nga këto tipare, është tërbuese, jo sepse në thelb nuk ju pëlqen, por sepse duhet të luftoni dëshirën tuaj për ta integruar plotësisht atë në të gjithë ndërgjegjen tuaj.  Gjërat që ju doni te të tjerët janë gjërat që doni te vetja.

Gjërat që i urreni te të tjerët janë ato që nuk mund t'i shihni në veten tuaj.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSIKOLOGJIA E RUTINËS SË DITËS

Njerëzit më të suksesshëm në histori - ata që shumë i referohen si "gjeni" në fushat e tyre, mjeshtër të zanateve të tyre - kishin një gjë të përbashkët, përveç talentit: Shumica iu përmbaheshin rutinave të ngurta (dhe specifike). Rutinat duken të mërzitshme, dhe antiteza e asaj është e bërë prej asaj që ju thonë "jetë e mirë".  Lumturia, konkludojmë ne, vjen nga kërkimi i përhershëm i "më shumë", pavarësisht se për çfarë është "më shumë". Megjithatë, ajo që ne nuk e kuptojmë është se të kesh një rutinë nuk do të thotë që të ulesh në të njëjtën zyrë çdo ditë për të njëjtin numër orësh. Rutina juaj mund të jetë udhëtimi në një vend tjetër çdo muaj. Mund të jetë në mënyrë rutinore jo rutinë. Çështja nuk është se në çfarë konsiston rutina, por sa e qëndrueshme dhe e sigurt bëhet mendja juaj nënndërgjegjeshëm përmes lëvizjeve të përsëritura dhe rezultateve të pritshme.

Nga çfarëdo që dëshironi të përbëhet  jeta juaj e përditshme nuk ka rëndësi, çështja është që ju të vendosni dhe pastaj t'i përmbaheni asaj. Shkurtimisht, rutina është e rëndësishme sepse zakonshmëria krijon humor, dhe disponimi krijon aspektin "edukues" të personalitetit tuaj, për të mos përmendur që lënia e vetes të tërhiqet nga impulsiviteti është një terren pjellor për gjithçka që në thelb nuk dëshironi.

Shumica e gjërave që sjellin lumturi të vërtetë nuk janë vetëm kënaqësi të përkohshme dhe të menjëhershme, dhe ato gjëra gjithashtu vijnë me rezistencë dhe kërkojnë sakrificë. Megjithatë, ekziston një mënyrë për të anuluar ndjenjën e "sakrificës" kur integroni një detyrë në "normë" ose shtyni rezistencën me rregullore. Këto dhe të gjitha arsyet e tjera pse rutina është kaq e rëndësishme (dhe njerëzit e lumtur priren t'i ndjekin më shumë).

01. Zakonet tuaja krijojnë humorin tuaj, dhe disponimi juaj është një filtër përmes të cilit ju e përjetoni jetën tuaj. Do të kishte kuptim të supozonim se disponimi krijohet nga mendimet ose faktorët stresues, gjëra që shfaqen gjatë ditës dhe na shpërthejnë. Kjo nuk është kështu. Psikologu Robert Thayer argumenton se disponimi krijohet nga zakonshmëria jonë: sa flemë, sa shpesh lëvizim, çfarë mendojmë, sa shpesh e mendojmë, e kështu me radhë. Çështja është se nuk është një mendim që na çon në një gjendje të keqe: është modeli i përjetimit të vazhdueshëm të atij mendimi që e ndërton efektin e tij dhe e bën atë të duket i vlefshëm.

02. Ju duhet të mësoni t'i lini vendimet tuaja të ndërgjegjshme të diktojnë ditën tuaj - jo frikën apo impulset tuaja.

Një mendje e pazbutur është një fushë e minuar. Pa rregullim, fokus, bazë apo vetëkontroll, çdo gjë mund t'ju bindë të mendoni se dëshironi diçka që në fakt nuk e dëshironi. "Dua të dal për pije sonte, jo të përgatitem për atë prezantim nesër" duket e vlefshme në terma afatshkurtër, por në planin afatgjatë është katastrofike. Të dalësh për pije një natë ndoshta nuk ia vlen të bombardosh një takim super të rëndësishëm. Të mësosh të bësh rutinë është ekuivalenti i të mësuarit për të lejuar që zgjedhjet e tua të vetëdijshme për atë që do të jetë dita jote t'ju udhëheqin, duke i lënë të gjitha gjërat e tjera të përkohshme të bien anash.

03. Lumturia nuk është sa shumë gjëra bëni, por sa mirë i bëni ato. Më shumë nuk është më mirë. Lumturia nuk është të përjetosh diçka tjetër; është duke përjetuar vazhdimisht atë që keni tashmë në mënyra të reja dhe të ndryshme. Fatkeqësisht, ndërsa na mësohet se pasioni duhet të drejtojë çdo lëvizje dhe vendim të mendimit tonë, ne në thelb jemi të shtyrë nga frika se jemi të pakënaqur sepse nuk po bëjmë "mjaft".

04. Kur rregulloni veprimet tuaja të përditshme, ju çaktivizoni instinktet tuaja të "gatishmërisë të luftimit" sepse nuk po përballeni më me të panjohurën. Kjo është arsyeja pse njerëzit përjetojnë një kohë kaq të vështirë me ndryshimin dhe pse njerëzit që janë konstant në zakonet e tyre përjetojnë kaq shumë gëzim: thjesht, instinktet e tyre të frikës janë fikur për aq kohë sa ata të shijojnë diçka.

05. Si fëmijë, rutina na jep një ndjenjë sigurie. Si të rritur, na jep një ndjenjë qëllimi. Mjaft interesante, këto dy ndjenja janë më të ngjashme se sa ju mendoni (të paktën, origjina e tyre është e njëjtë). Është e njëjta gjë si frika nga e panjohura: si fëmijë, ne nuk e dimë se cila rrugë ka mbetur, e lëre më pse jemi gjallë ose nëse një aktivitet i veçantë që nuk e kemi bërë kurrë më parë do të jetë i frikshëm apo i dëmshëm. Kur jemi të rritur dhe kur angazhohemi me rutinën, ne mund ta ngushëllojmë veten me idenë e thjeshtë të "Unë di ta bëj këtë, e kam bërë dhe më parë".

06. Ju ndiheni të kënaqur sepse rutina riafirmon vazhdimisht një vendim që keni marrë tashmë.

Nëse vendimi i përmendur është që ju dëshironi të shkruani një libër - dhe ju angazhoheni të bëni tre faqe çdo natë për sa kohë që duhet për ta përfunduar atë - ju pohoni jo vetëm zgjedhjen tuaj për të filluar, por aftësinë tuaj për ta bërë atë që dini ta bëni më mirë. Është sinqerisht mënyra më e shëndetshme për t'u ndjerë të vërtetuar.

07. Ndërsa trupi juaj vetërregullohet, rutina bëhet rruga drejt "rrjedhës". "Rrjedha" (në rast se nuk e dini - ndoshta e dini) është në thelb ajo që ndodh kur ne përfshihemi plotësisht me atë që po bëjmë, të gjitha idetë ose shqetësimet shpërndahen dhe ne jemi plotësisht të pranishëm në detyrë. Sa më shumë ta stërvitni trupin tuaj për t'iu përgjigjur sinjaleve të ndryshme: ora 7 e mëngjesit është kur zgjoheni, ora 5 pasdite është kur fillon të shkruash, e kështu me radhë, natyrshëm futesh në rrjedhë me shumë më tepër lehtësi, thjesht nga zakoni.

08. Kur nuk vendosemi në rutinë, e mësojmë veten se "frika" është një tregues se po bëjmë gjënë e gabuar, në vend që thjesht të investohemi më shumë në rezultat.

Mungesa e rutinës është vetëm një terren pjellor për zvarritje të përhershme. Ajo na jep boshllëqe dhe hapësira në të cilat mendja jonë nënndërgjegjeshëm mund të thotë: "Epo, ju mund të bëni një pushim tani", kur në fakt, ju keni një afat. Por nëse jeni mësuar të bëni një pushim në atë moment në kohë, do ta lejoni atë thjesht sepse "ju gjithmonë e bëni".

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

10 GJËRAT QË NJERËZIT INTELIGJENTË EMOCIONALISHT NUK I BËJNË 

Inteligjenca emocionale është ndoshta tipari më i fuqishëm por i nënvlerësuar në shoqërinë tonë.

Ne besojmë në rrënjosjen e funksioneve tona të përditshme në logjikë dhe arsye, megjithatë arrijmë në të njëjtat përfundime pas periudhave të gjata soditjeje siç bëjmë sa hap e mbyll sytë. Udhëheqësit tanë e shpërfillin rëndë elementin njerëzor të çështjeve tona sociopolitike dhe nuk duhet të citoj shkallën e divorcit që ju të besoni se ne nuk po zgjedhim partnerët e duhur (as nuk kemi kapacitet për të mbajtur marrëdhënie intime për periudha të gjata kohore).

Duket se njerëzit besojnë se gjëja më inteligjente për të bërë është të mos kesh fare emocione. Të jesh efektiv do të thotë të jesh një makinë, një produkt i epokës. Një robot i lyer mirë, që shërben për konsumatorët, i përshtatur në mënyrë dixhitale, shumë i pavetëdijshëm, por haptazi operativ. Dhe kështu ne vuajmë.

Këtu janë zakonet e njerëzve që kanë aftësinë të jenë të vetëdijshëm për atë që ndjejnë. Të cilët dinë të shprehin, përpunojnë, çmontojnë dhe rregullojnë përvojën e tyre pasi ata janë 'vendi' i tyre i kontrollit. Ata janë udhëheqësit e vërtetë, ata po jetojnë jetët më të plota dhe të vërteta, dhe prej tyre duhet të marrim shkas. Këto janë gjërat që njerëzit me inteligjencë emocionale nuk i bëjnë.

01. Ata nuk supozojnë se mënyra se si mendojnë dhe ndjejnë për një situatë është ashtu siç është në realitet, as se si do të dalë në fund. Ata i njohin emocionet e tyre si përgjigje, jo matës të saktë të asaj që po ndodh. Ata pranojnë se këto përgjigje mund të kenë të bëjnë me çështjet e tyre, dhe jo me situatën objektive në fjalë.

02. Pikat e tyre emocionale bazë nuk janë të jashtme. Emocionet e tyre nuk janë "po bën dikush tjetër, dhe për rrjedhojë "problemi i dikujt tjetër për t'u zgjidhur." Të kuptuarit se ata janë shkaku përfundimtar i asaj që përjetojnë i mban ata të mos bien në grackën e pasivitetit të indinjuar: ku dikush beson se si universi ka bërë gabim, universi në fund do të duhet ta korrigjojë atë.

03. Ata nuk supozojnë se e dinë se çfarë do t'i bëjë ata vërtet të lumtur. Duke qenë se korniza jonë e vetme e referencës në çdo kohë të caktuar është ajo që ka ndodhur në të kaluarën, ne në fakt nuk kemi asnjë mjet për të përcaktuar se çfarë do të na bënte vërtet të lumtur, duke kundërshtuar thjesht ndjenjën e "shpëtuar" nga gjithçka që nuk na pëlqente në përvojat tona të së kaluarës. Duke e kuptuar këtë, ata hapen ndaj çdo përvoje drejt së cilës jeta e tyre evoluon, duke e ditur se ka pjesë të barabarta të mira dhe të këqija në çdo gjë.

04. Ata nuk mendojnë se të qenit të frikësuar është një shenjë se janë në rrugën e gabuar. Prania e indiferencës është një shenjë se jeni në rrugën e gabuar. Frika do të thotë që po përpiqeni të lëvizni drejt diçkaje që doni, por besimet tuaja të vjetra ose përvojat e pashëruara po ju pengojnë. (Ose, më mirë, thirren për t'u shëruar.)

05. Ata e dinë që lumturia është një zgjedhje, por nuk e ndiejnë nevojën ta bëjnë atë gjatë gjithë kohës. Ata nuk janë të mbërthyer në iluzionin se "lumturia" është një gëzim i qëndrueshëm shtetëror. Ata i lënë vetes kohë për të përpunuar gjithçka që po përjetojnë. Ata i lejojnë vetes të ekzistojnë në gjendjen e tyre natyrore. Te  mosrezistenca, ata gjejnë kënaqësi.

06. Ata nuk lejojnë që mendimet e tyre të zgjidhen për ta. Ata e kuptojnë se nëpërmjet kushteve shoqërore dhe mendjes së përjetshme të majmunit njerëzor, ata shpesh mund të ndikohen nga mendimet, besimet dhe mendësia që nuk ishin të tyret në fillim. Për ta luftuar këtë, ata bëjnë inventarin e besimeve të tyre, reflektojnë mbi origjinën e tyre dhe vendosin nëse kjo kornizë referimi u shërben atyre vërtet apo jo.

07. Ata e kuptojnë se gjakftohtësia e pagabueshme nuk është inteligjencë emocionale. Ata nuk i fshehin ndjenjat e tyre ose nuk përpiqen t'i zbutin aq shumë sa t'i bëjnë ato pothuajse të zhdukura. Megjithatë, ata kanë aftësinë të mbajnë përgjigjen e tyre emocionale derisa të jenë në një mjedis ku do të ishte e përshtatshme të shprehnin se si ndihen. Ata nuk e shtypin atë; ata e menaxhojnë atë në mënyrë efektive.

08. Ata e dinë se një ndjenjë nuk do t'i vrasë.

Ata kanë zhvilluar mjaft qëndrueshmëri dhe vetëdije për të ditur se të gjitha gjërat, edhe më të këqijat, janë kalimtare.

09. Ata nuk bëhen thjesht miq të ngushtë me askënd. Ata e njohin besimin dhe intimitetin e vërtetë si diçka që ju ndërtoni dhe diçka që dëshironi të jeni të dallueshëm me kë ndani. Por ata nuk janë të ruajtur ose të mbyllur pasi janë thjesht të ndërgjegjshëm dhe të vetëdijshëm se kë lejojnë në jetën dhe zemrat e tyre. Ata janë të sjellshëm me të gjithë, por vërtet të hapur për pak.

10. Ata nuk ngatërrojnë një ndjenjë të keqe me një jetë të keqe.

Ata janë të vetëdijshëm dhe shmangin ekstrapolimin, i cili në thelb po projekton momentin e tanishëm në të ardhmen e parashikueshme - duke besuar se momenti në afërsi përbën atë që ka arritur e gjithë jeta juaj, në vend që të jetë thjesht një përvojë tjetër kalimtare, kalimtare në tërësi. Njerëzit emocionalisht inteligjentë i lejojnë vetes ditët e tyre "të këqija". Ata e lënë veten të jenë plotësisht njerëzorë. Pikërisht në këtë mosrezistencë ata gjejnë paqen më të madhe nga të gjithë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Si bëhemi dhe kë bëjmë të huaj 

Është interesante të mendosh se si i bëjmë njerëzit që dikur ishin gjithçka në asgjë. Si mësojmë të harrojmë. Si e detyrojmë veten të harrojmë. Çfarë vendosëm në vend të tyre apo një gjë të ndërmjetme. Dinamika më pas ju tregon gjithmonë më shumë sesa ajo që bëri marrëdhënia - pikëllimi është një mësues më i shpejtë se gëzimi - por çfarë do të thotë kur ju ktheheni përsëri në të huaj? Ju kurrë nuk ndaloni së njohuri njëri-tjetrin në atë mënyrë. Ndoshta nuk ka zgjidhje tjetër veçse t'i transformoni ata në dikë të ndryshëm në mendjen tuaj, pra, jo personi që dinte ankthet tuaja të përditshme dhe se si dukeshit apo çfarë ju bënte të qanit dhe sa shumë i doje.

Kur jeta jonë rrotullohet rreth dikujt, ata nuk ndalojnë së vepruari kështu edhe nëse gjithçka që ka mbetur është një imazh, një dukje e kujtesës së tyre. Ka gjithmonë nga ato pjesë që mbeten në një qoshe të memories. Mbeten kujtimet që ngelen në vendet ku ke shkuar dhe gjërat që ke thënë dhe këngët që ke dëgjuar.

Ne të gjithë përfundimisht e gjejmë veten duke qëndruar mbështetur në ankorimin e varkës, duke dëgjuar një nga ato këngë që vjen papritur në kujtesë dhe duke kuptuar se po rrotullohemi përsëri rreth tyre. Dhe ndoshta nuk u ndalëm kurrë.

A i harroni ndonjëherë vërtet ditëlindjet e njerëzve tuaj të dashur, apo takimet tuaja të para? A bëhen përsëri përvjetorët tuaj ditë normale të vitit? A janë neutralizuar ndonjëherë vërtet gjërat që keni bërë dhe premtimet që keni bërë? A bëhen të pavlefshme tani që jeni ndarë apo i injoroni me vendosmëri sepse thjesht nuk ka zgjidhje tjetër? Mendja ju thotë të vazhdoni dhe e detyron zemrën tuaj të ndjekë shembullin, mendoj.

Unë dua të besoj se ju ose e doni dikë, në një farë mënyre, përgjithmonë, ose nuk e keni dashur kurrë fare. Pasi të kryqëzohen dy kimikate reaktive, të dyja ndryshohen. Se plagët që lëmë te njerëzit ndonjëherë janë shumë të papërpunuara për të rrezikuar të biem përsëri në to. Nuk dua ta besoj se nuk e kujtojmë njëri-tjetrin sepse thjesht nuk kemi më rëndësi. E di që dashuria nuk është e shpenzueshme. Pyes veten, dhe ndoshta shpresoj, nëse e detyrojmë ndonjëherë të jetë nga nevoja.

Ndoshta është thjesht se ne jemi të gjithë në qendrat e universeve tona të vogla, dhe ndonjëherë ato mbivendosen me universet e njerëzve të tjerë, dhe ajo pjesë e vogël e kryqëzimit lë një pjesë të saj të ndryshuar. Përplasja mund të na shkatërrojë, të na ndryshojë, të na zhvendosë. Ndonjëherë ne bashkohemi në një, dhe herë të tjera ne tërhiqemi sepse rehatia e humbjes së asaj që mendonim se dinim fiton.

Sido që të jetë, është e pashmangshme që të zgjeroheni. Që mbetesh duke ditur shumë më tepër për dashurinë dhe atë që ajo mund të bëjë, dhe dhimbjen që mund të sjellë vetëm një vrimë në zemrën tënde, një hapësirë ​​në shtrat apo një  boshllëk në karrigen tjetër. Nëse ajo vrimë do të  përfshijë sërish apo jo personin që e bëri atë në atë mënyrë...nuk e di. Nëse dikush tjetër mund të përputhet apo jo me skicën e dikujt që ishte aq thellë i impresionuar tek ju...As këtë nuk e di.

Ne te gjithe fillojme si te huaj. Zgjedhjet që bëjmë përsa i përket dashurisë janë zakonisht ato që duken gjithsesi të pashmangshme. Ne i gjejmë njerëzit në mënyrë të paarsyeshme bindëse. Ne gjejmë shpirtra të bërë nga të njëjtat gjëra që janë edhe tek ne. Ne gjejmë shokët e klasës, partnerët dhe fqinjët, miqtë e familjes, kushërinjtë dhe motrat dhe jeta jonë ndërpritet në një mënyrë që i bën ata të ndihen sikur nuk mund të kishin qenë kurrë të ndarë. Dhe kjo është e bukur. Por lehtësia dhe aksesi nuk është ajo që dëshirojmë. Nuk është ajo për të cilën po shkruaj tani. Nuk është ajo rreth asaj që ne sillemi pasi të jetë zhdukur. Ne të gjithë presim që një univers tjetër të përplaset me tonën, për të ndryshuar atë që ne vetë nuk mundemi. Është interesante se si e kuptojmë se stuhia kthehet në qetësi, por ne i shohim yjet ndryshe tani, dhe nuk e dimë dhe nuk mund të zgjedhim, rrënojat e kujt mund ta bëjnë këtë për ne.

Ne të gjithë e fillojmë si të huaj, por gjithashtu harrojmë se rrallë zgjedhim se kush përfundon si i huaj. 

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

16 SHENJAT E NJË PERSONI INTELIGJENT SHOQËROR

Ndonëse mund të mos e dini se çfarë e bën dikë një inteligjent shoqëror, ka të ngjarë të keni përjetuar atë lloj shurdhimi të tonit social që ju bën të ndiheni të frustruar në rastin më të mirë dhe fizikisht të pakëndshëm në rastin më të keq.

Sjelljet janë inteligjencë sociale kulturore. Megjithatë, duket se "mirësjellja" tradicionale ka filluar të humbasë tërheqjen e saj, ajo mund të krijojë imazhe të larjes së personalitetit tuaj në favor të sjelljes më uniforme. Ndërsa ne duam të jemi në gjendje të angazhohemi me njerëzit në një mënyrë të rehatshme reciproke, nuk duhet të sakrifikojmë shprehjen e vërtetë në favor të një tundjeje të sjellshme me kokë ose buzëqeshje të hirshme. Të dyja nuk përjashtojnë njëra-tjetrën.

Njerëzit që janë shoqërisht inteligjentë mendojnë dhe sillen në një mënyrë që shtrihet përtej asaj që është kulturalisht e pranueshme në çdo moment të caktuar kohor. Ata funksionojnë në atë mënyrë që janë në gjendje të komunikojnë me të tjerët dhe t'i lënë ata të ndihen të qetë pa sakrifikuar kush janë dhe çfarë duan të thonë. Kjo, sigurisht, është baza e lidhjes, gjëja mbi të cilën truri ynë është i lidhur me dëshirën dhe mbi të cilën ne personalisht lulëzojmë.

Këtu janë tiparet thelbësore të dikujt që është inteligjent shoqëror:

01. Ata nuk përpiqen të shkaktojnë një përgjigje të fortë emocionale nga kushdo me të cilin po bisedojnë. Ata nuk komunikojnë në mënyrë të tillë që të lartësojë arritjet e tyre për të nxitur një përgjigje frikësimi ose të ekzagjerojnë vështirësitë e tyre për të nxitur një përgjigje simpatie. Kjo zakonisht ndodh kur tema në fjalë nuk meriton në fakt një përgjigje kaq të fortë, dhe për këtë arsye i bën të tjerët të ndihen të pakëndshëm sepse ndihen nën presion për të falsifikuar një reagim emocional.

02. Ata nuk flasin definitivisht për njerëzit, politikën, idetë. Mënyra më e shpejtë për t'u dukur jo inteligjent është të thuash: "Kjo ide është e gabuar. (Kjo ide mund të jetë e gabuar për ju,  sepse është e drejtë për dikë tjetër.) Njerëzit inteligjentë thonë: "Unë personalisht nuk e kuptoj këtë. ideja ose pajtimi me të." Të flasësh përfundimisht për një person ose ide të vetme do të thotë të jesh i verbër ndaj morisë së perspektivave që ekzistojnë për të. Është përkufizimi i mendjes së mbyllur dhe dritëshkurtër.

03. Ata nuk e mohojnë menjëherë kritikën, ose kanë një reagim aq të fortë emocional ndaj saj, saqë bëhen të paarritshëm ose të pandryshueshëm. Disa nga njerëzit më të vështirë për të qenë në marrëdhënie janë ata të cilët janë aq të kërcënuar edhe nga sugjerimi më i vogël sa sjellja e tyre është lënduese, saqë në fakt përfundojnë duke u zemëruar me personin që e sugjeron atë, duke e përforcuar plotësisht problemin. Njerëzit me inteligjencë sociale dëgjojnë kritikën para se t'i përgjigjen asaj - një përgjigje e menjëhershme emocionale pa konsideratë të menduar është thjesht mbrojtje.

04. Ata nuk e ngatërrojnë mendimin e tyre për dikë për të qenë një fakt për ta. Njerëzit socialisht inteligjentë nuk thonë, "Ai është si një gjemb" sikur të jetë fakt. Në vend të kësaj, ata thonë: "Kam pasur një përvojë negative me të ku jam ndjerë shumë në siklet".

05. Ata kurrë nuk i mbipërgjithësojnë njerëzit e tjerë përmes sjelljeve të tyre. Ata nuk përdorin "ti gjithmonë" ose "ti kurrë" për të ilustruar pikën. Po kështu, ata i rrënjosin argumentet e tyre në thëniet që fillojnë me "Unë ndjej" në krahasim me "ti je". Ata e bëjnë këtë sepse zgjedhja e një gjuhe që nuk ndihet e rrezikshme për dikë është mënyra më e mirë për t'i bërë ata të hapen me perspektivën tuaj dhe në fakt të krijojnë dialogun që do të çojë në ndryshimin që dëshironi.

06. Ata flasin me saktësi. Ata thonë atë që kanë ndërmend të thonë pa e anashkaluar çështjen. Ata flasin me qetësi, thjesht, shkurt dhe me mendje. Ata fokusohen në komunikimin e diçkaje, jo vetëm në marrjen e një përgjigjeje nga të tjerët.

07. Ata dinë të praktikojnë shkëputje të shëndetshme. Me fjalë të tjera, ata e dinë se bota nuk sillet rreth tyre. Ata janë në gjendje të dëgjojnë dikë pa u shqetësuar sepse çdo deklaratë që ata bëjnë është në të vërtetë diçka e lehtë kundër tyre. Ata janë në gjendje të shkëputen nga parashikimet e tyre dhe të paktën përpiqen të kuptojnë këndvështrimin e një personi tjetër pa supozuar se ka të bëjë gjithçka me të tyren.

08. Ata nuk përpiqen t'i informojnë njerëzit për injorancën e tyre. Kur akuzoni dikë për një gabim, ju e mbyllni atë për të marrë në konsideratë një perspektivë tjetër duke rritur mbrojtjen e tyre. Nëse së pari vërtetoni qëndrimin e tyre ("Kjo është interesante, nuk e kam menduar kurrë në atë mënyrë...") dhe më pas paraqisni mendimin tuaj ("Diçka që kam mësuar së fundi...") dhe më pas tregojini se ata ende e mbajnë fuqinë e tyre të bisedës duke pyetur për mendimin e tyre ("Çfarë mendoni për këtë?"), ju i hapni ata të angazhohen në një bisedë ku të dy mund të mësoni në vend që thjesht të kaloni në mbrojtje.

09. Ata vërtetojnë ndjenjat e njerëzve të tjerë.
Të vërtetosh ndjenjat e dikujt tjetër do të thotë të pranosh se ata ndihen ashtu siç ndihen pa u përpjekur të përdorin logjikën për të hedhur poshtë ose mohuar ndryshimin e mendjes. (Për shembull: "Unë jam i trishtuar sot." "Epo, nuk duhet të jesh, jeta jote është e mrekullueshme!") Keqkuptimi kryesor këtu është se vërtetimi i ndjenjave nuk është e njëjta gjë me vërtetimin e ideve. Ka shumë ide që nuk meritojnë të vërtetohen, por ndjenjat e të gjithëve meritojnë të shihen, të pranohen dhe të respektohen. Vërtetimi i emocioneve të dikujt do të thotë të vërtetosh se kush janë ata në të vërtetë, edhe nëse do të përgjigjesh ndryshe. Pra, me fjalë të tjera, është vërtetimi se kush është dikush, edhe nëse ai është i ndryshëm nga ju.

10. Ata e kuptojnë se "vetja e tyre në hije" janë tiparet, sjelljet dhe modelet që i rëndojnë ata për të tjerët. Urrejtja e dikujt ndaj një politikani të keqinformuar mund të jetë një projeksion i frikës së të qenit jo inteligjent ose i pakualifikuar. Mospëlqimi i fortë i dikujt për një mik veçanërisht pasiv mund të jetë një identifikim i prirjes së dikujt për t'i dhënë të tjerëve fuqi në jetën e tyre. Nuk është gjithmonë një lidhje e dukshme, por kur ka një përgjigje të fortë emocionale, ajo është gjithmonë aty. Nëse vërtet nuk ju pëlqen diçka, thjesht do të shkëputeni.

11. Ata nuk debatojnë me njerëz që duan vetëm të fitojnë, jo të mësojnë. Ju mund të identifikoni se ky është rasti kur njerëzit fillojnë të "tërheqin" për argumente ose përdorin logjikë të dobët vetëm për t'u dukur sikur kanë një avantazh. Njerëzit socialisht inteligjentë e dinë se jo të gjithë dëshirojnë të komunikojnë, të mësojnë, të rriten ose të lidhen - dhe kështu ata nuk përpiqen t'i detyrojnë ata.

12. Ata dëgjojnë për të dëgjuar, nuk përgjigjen. Ndërsa dëgjojnë njerëzit e tjerë të flasin, ata fokusohen në atë që thuhet, jo në mënyrën se si do të përgjigjen. Kjo njihet gjithashtu si praktika meta e "mbajtjes së hapësirës".

13. Ata nuk postojnë asgjë në internet që do të kishin siklet t'ia tregonin një prindi, t'ia shpjegonin një fëmije ose t'i gjenin një punëdhënës. Përveç faktit që në një moment apo një tjetër, nëse jo të gjitha ato gjëra do të ndodhin, postimi i diçkaje që nuk jeni të sigurt për të mbështetur do të thotë që nuk jeni të sinqertë me veten tuaj (ju silleni në emër të pjesës së ju që dëshironi që njerëzit e tjerë ta vërtetojnë atë).

14. Ata nuk e konsiderojnë veten gjyqtar të asaj që është e vërtetë. Ata nuk thonë, "e keni gabim"; ata thonë: "Unë mendoj se e keni gabim".

15. Ata nuk e "helmojnë pusin" ose nuk i bien gabimeve ad hominem për të hedhur poshtë një pikë. "Helmimi i pusit" është kur dikush sulmon karakterin e një personi në mënyrë që të largojë vëmendjen nga pika (ndoshta shumë e vlefshme) që po përmendet. Për shembull, nëse një person që ha tre karamele në ditë thotë: "Unë nuk mendoj se për fëmijët është gjë e shëndetshme që fëmijët të hanë shumë karamele çdo ditë", një person inteligjent social nuk do të përgjigjet: "Kush je ti për të thënë ?"; ata do të ishin në gjendje të shihnin objektivin e deklaratës nga personi që flet. Zakonisht, janë ata njerëz që janë më të prekur nga një çështje që janë në gjendje të flasin hapur për rëndësinë e tij (edhe nëse duket hipokrite në sipërfaqe).

16. Marrëdhënia e tyre kryesore është me veten e tyre dhe ata punojnë pa u lodhur për të.

Gjëja kryesore që njerëzit inteligjentë shoqërorë kuptojnë është se marrëdhënia juaj me të gjithë të tjerët është një shtrirje e marrëdhënies suaj me veten tuaj.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

Ndjenjat e pakëndshme 

Ndjenjat e pakëndshme shpesh tregojnë se jeni në rrugën e duhur për ndryshim. Fatkeqësitë me të cilat përballeni në këtë rrugë ndodhin sepse qëllimi është vetëm për ty dhe je vetëm ti që duhet të motivohesh nga ky qëllim. Shqetësimet me të cilat përballeni janë sinjalet të cilat duhen parë si mundësi.

Këtu janë disa pika që tregojnë se jeni në rrugën e duhur:

01. Ndjenja sikur po i ripërjetoni betejat e fëmijërisë. Ju zbuloni se po shihni që problemet me të cilat keni luftuar si fëmijë të rishfaqen në jetën tuaj të rritur, dhe ndërsa në sipërfaqe kjo mund të duket si një çështje e mos tejkalimit të tyre, në të vërtetë do të thotë se po bëheni të vetëdijshëm se përse mendoni dhe ndjeni, kështu që ju mund ta ndryshoni atë.

02. Ndjenja e "humbur" ose pa drejtim.

Të ndihesh i humbur është në fakt një shenjë që po bëhesh më i pranishëm në jetën tënde - po jetoni më pak brenda rrëfimeve dhe ideve që keni paramenduar dhe më shumë në momentin që keni në dorë. Derisa ta përdorni këtë, do të duket sikur jeni jashtë rrugës (nuk jeni).

03. Mjegullimi i "trurit të majtë".

Kur jeni duke përdorur hemisferën e djathtë më shpesh (po bëheni më intuitiv, po merreni me emocione, je duke krijuar) ndonjëherë mund të duket sikur funksionet e "trurit të majtë" ju lënë të ndiheni të paqartë. Gjëra të tilla si përqendrimi, organizimi dhe kujtimi i detajeve të vogla papritmas bëhen të vështira.

04. Të kesh flukse të rastësishme trishtimesh dhe zemërimesh irracionale që intensifikohen derisa nuk mund t'i injorosh më.

Kur emocionet shpërthejnë zakonisht ndodh sepse ato "po vijnë" për t'u njohur, dhe detyra jonë është të mësojmë të ndalojmë së luftuari me to ose t'i rezistojmë dhe thjesht të bëhemi plotësisht të vetëdijshëm për to (pas kësaj, ne i kontrollojmë ato, jo e kundërta rreth e rrotull).

05. Përjetimi i modeleve të paparashikueshme dhe të shpërndara të gjumit. Do t'ju duhet të flini shumë ose shumë më pak, do të zgjoheni në mes të natës sepse nuk mund të ndaloni së menduari për diçka, e gjeni veten plot energji ose plotësisht të rraskapitur, dhe me pak energji.

06. Një ngjarje që ndryshon jetën është duke ndodhur ose thjesht ka filluar të bëhet pjesë e jetës. Papritmas të duhet të lëvizësh, të divorcohesh, të humbasësh një punë, të prishesh një makinë, etj.

07. Të kesh një nevojë intensive për të qenë vetëm. Papritmas jeni të zhgënjyer me idenë për të kaluar çdo fundjavë jashtë shoqërimit sepse problemet e njerëzve të tjerë po ju lodhin më shumë sesa po ju intrigojnë. Kjo do të thotë se po rikalibroni veten.

08. Ëndërra intensive, e gjallë që thuajse gjithmonë i mbani në mend detajet. Nëse ëndrrat janë mënyra se si mendja juaj nënndërgjegjeshëm komunikon me ju (ose projekton një imazh të përvojës suaj), atëherë mendja juaj patjetër po përpiqet të thotë diçka. Ju keni ëndrra me një intensitet që nuk i keni përjetuar kurrë më parë.

09. Zvogëlimi i grupit të miqve tuaj; duke u ndjerë gjithnjë e më i pa rehatshëm pranë njerëzve negativë. Gjëja e njerëzve negativë është se ata rrallë e kuptojnë se janë negativë dhe për shkak se nuk ndihesh rehat të thuash ndonjë gjë (dhe je edhe më i pakëndshëm ta mbash këtë në jetën tënde), po krijon distancë për miqtë e vjetër.

10. Ndjenja sikur ëndrrat që keni pasur për jetën tuaj po shemben. Ajo që nuk e kuptoni në këtë moment është se po i hap rrugën një realiteti më të mirë nga sa mund ta kishit menduar, një realitet që është më i lidhur me atë që jeni, jo me atë që mendonit se do të ishit.

11. Ndjeheni sikur armiqtë tuaj më të këqij janë mendimet tuaja. Ju po filloni të kuptoni se mendimet tuaja krijojnë përvojën tuaj dhe shpesh përpiqeni të merrni kontrollin e tyre derisa të jeni të shtyrë deri në fund të mendjes - dhe pikërisht atëherë kuptoni se keni pasur kontroll gjatë gjithë kohës.

12. Ndjeheni të pasigurt se kush jeni në të vërtetë.

Iluzionet tuaja të së kaluarës se kush "duhet" të jeni po shpërbëhen. Ju ndiheni të pasigurt sepse është e pasigurt! Ju jeni në procesin e evoluimit dhe ne nuk bëhemi të pasigurt kur ndryshojmë për keq; ne zemërohemi dhe mbyllemi me fjalë të tjera: Nëse ajo që po përjetoni është pasiguri ose dilemë, zakonisht do të çojë në diçka më të mirë.

13. Të kuptosh se sa larg duhet të shkosh akoma. Kur e kupton këtë, është sepse mund të shohësh gjithashtu se ku po shkon; do të thotë që më në fund e dini se ku dhe kush dëshironi të jeni.

14. Të "dish" gjëra që nuk dëshiron t'i dish, si për shembull atë që dikush ndjen vërtet, ose që një marrëdhënie nuk do të zgjasë, ose që nuk do ta mbani punën nëse qëndroni në punën tuaj akoma më gjatë. Shumë ankth "irracional" vjen nga ndjesia e diçkaje nënndërgjegjeshëm, por duke mos e marrë seriozisht sepse nuk është logjike.

15. Të kesh një dëshirë të fortë për të folur për veten. Të zemërohesh me atë se sa shumë e ke lënë veten të ecësh për atë se sa i ke lënë zërat e të tjerëve të hyjnë në kokën tënde është një shenjë që më në fund je gati të mos dëgjosh dhe ta duash veten duke respektuar fillimisht veten.

16. Të kuptosh se je personi i vetëm përgjegjës për jetën dhe lumturinë tënde.

Kjo lloj autonomie emocionale është e frikshme dhe e guximshme, sepse do të thotë që nëse trazoheni, atëherë gjithçka do fillojë të varet nga ju. Në të njëjtën kohë, të kuptuarit është mënyra e vetme për të qenë vërtet i lirë. Rreziku ia vlen sepse shpërblimi për këtë do të jetë përgjithmonë me ju.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Inteligjenca emocionale

Ndjenjat që ju shqetësojnë më shumë po përpiqen të tregojnë inteligjencën tuaj emocionale. Nuk është se është "keq" të ndjeni diçka, pasi keni zhvilluar disiplinën dhe maturinë për tu marrë me to. Nuk është dhe aq e lehtë të zgjidhni me vullnet atë që mendoni, si ta lini të ndikojë në ju, ose si të reagoni më qetë ndaj një situate të vështirë.

Gjithçka varet nga pjekuria emocionale që fitoni gjatë menaxhimit të asaj që mendon dhe ndjen, jo duke e larguar si diçka "të keqe" atë që mendja dhe shpirti juaj është duke përpunuar. 

Pjekuria e vërtetë emocionale është se sa tërësisht e lini veten të ndjeni diçka. Gjithçka. Çfarëdo që të vijë. Është thjesht të dish se gjëja më e keqe që mund të ndodhë ndonjëherë...është thjesht një ndjenjë në fund të ditës.

Kjo eshte! Një ndjenjë. Imagjinoni më të keqen, e vetmja gjë e keqe për të është se si do të ndiheshit për të. Çfarë do të bënit nëse do të ishte, çfarë do të supozoni se do të thonë pasojat dhe si do të ndikonin ato në fund të fundit...sesi dëshironi të ndiheni.

Një ndjenjë frike, një shpim, një pulsim ose thumbim. Një dhimbje urie ose një goditje egoje. Ndjenja e pavlefshmërisë në vetvete, ideja e mos përkatësisë. (Interesante sesi ndjenjat fizike janë gjithmonë të shpejta dhe kalimtare, por idetë që mbajmë për dhimbjen duket se mbeten gjithmonë...) Por ne jemi mësuar të shmangim gjithçka që ndjejmë sepse pak a shumë jemi mësuar se ndjenjat tona kanë jetën e tyre. Se ato do të vazhdojnë përgjithmonë nëse ne u japim atyre qoftë edhe një moment të ndërgjegjësimit tonë.

A keni ndjerë ndonjëherë gëzim për më shumë se disa minuta? Po zemërim? Jo? Po tension, depresion dhe trishtim? Ato kanë zgjatur shumë, apo jo? Javë, muaj dhe vite në të njëjtën kohë, apo jo?

Kjo sepse ato nuk janë ndjenja. Janë simptoma. Por ne do të arrijmë te shkaqet e tyre brenda një minute.

Ajo që duhet të dini është se vuajtja është thjesht refuzimi për të pranuar atë që është. Kjo eshte. Etimologjikisht, ajo vjen nga një thënie latine në "ariu nga poshtë ". Ose, për të "rezistuar, duruar, vënë nën vete".

Pra, shërimi në të vërtetë është vetëm ta lini veten të ndihet, të përjetojë çdo ndjenjë.

Është të zbuloni traumat, sikletet dhe humbjet tuaja dhe t'i lejoni vetes emocionet që nuk mund t'i kishit në momentin që po përjetonit ato përvoja. Është duke e lënë veten të filtroni dhe të përpunoni atë që duhej të shtypnit në atë kohë me qëllim për të vazhduar, ndoshta edhe për të mbijetuar.

Të gjithë kemi frikë se ndjenjat tona janë shumë të mëdha, veçanërisht në momentin kur jemi duke i patur ato. Na mësuan që të mos ishim shumë të dashur, sepse do të lëndoheshim; shumë të zgjuar, sepse do të na ngacmonin; shumë të frikësuar, sepse do të ishim të pambrojtur. Në përputhje me atë që njerëzit e tjerë donin që ne të ndjenim. Si fëmijë ne u ndëshkuam për të qarë nëse përvoja jonë emocionale nuk ishte në përputhje me komoditetin e prindërve tanë. (Nuk është çudi që ne ende reagojmë ashtu siç përgjigjemi.) Çështja është se nuk jeni ju ai që keni frikë të ndiheni në një mënyrë. Janë njerëzit që të quanin të çmendur, dramatik dhe të gabuar. Njerëzit që nuk dinë ta trajtojnë atë, që duan që ju të qëndroni aty ku jeni. Këta janë njerëzit që duan që ju të vazhdoni të mos ndiheni. Jo ju. E dini nga e di unë?

Sepse mpirja juaj nuk është të ndjeni asgjë, është të ndjeni gjithçka dhe të mos keni mësuar kurrë të përpunoni asgjë. Mpirja nuk është asgjë, nuk është asgjë neutrale. Mpirja menjëherë është gjithçka.

Sepse trishtimi juaj po thotë: "Unë ende jam i lidhur me diçka". Faji juaj është të thoni, "Kam frikë se kam bërë keq në sytë e dikujt", dhe turpi juaj, "Kam frikë se jam i ulët në sytë e dikujt".

Ankthi juaj është rezistenca juaj ndaj procesit, ngecjet tuaja të fundit në një kontroll që po ju bëjnë gjithnjë e më të vetëdijshëm që nuk e keni. Lodhja juaj është rezistenca juaj ndaj asaj që jeni në të vërtetë, personit që dëshironi të jeni. Acarimi juaj është zemërimi juaj i ndrydhur. Depresioni juaj,  anon dhe dobëson faktorët biologjikë, natyrisht, është gjithçka që del në sipërfaqe, dhe më pas ju ulërini për ti mbajtur ato sa më larg. Arritja juaj në përfundimin se nuk mund të vazhdoni kështu, se po humbisni, se jeni jashtë rrugës dhe se ndiheni të bllokuar dhe të humbur, dhe a po e kuptoni këtë apo jo,  në fund ju nuk keni nevojë të ndryshoni ndjenjat tuaja. Thjesht duhet të mësoni të mbështeteni në to dhe të shihni se çfarë po përpiqen t'ju thonë.

Përpjekja për të ndryshuar mënyrën se si ndiheni është si të gjesh një shenjë rrugore që tregon drejtimin e kundërt të vendit ku kishit menduar të shkonit dhe të dilni për të kthyer tabelën nga drejtimi që keni nisur, në vend që të drejtoheni nga rruga e duhur. 

Dhe ajo që ndodh kur fshehim emocionet që shoqërojnë përvojat tona, dhe që kurrë nuk i japim vetes kohë për t'i përpunuar, dhe që përpiqemi ta detyrojmë veten të ndiejmë në çfarëdo mënyre në çdo kohë të caktuar, është se ne shpërfillim atë që do të na japë paqen përfundimtare: thjesht duke lejuar, pa gjykuar .

Pra, nuk bëhet fjalë për të ndryshuar mënyrën se si ndiheni. Bëhet fjalë për të dëgjuar. Duke mos pranuar atë që duket se nënkuptojnë - kjo është e rëndësishme - por në të vërtetë ndiqni instinktet tuaja deri në atë që ata po përpiqen të sinjalizojnë. Ato janë mënyra se si ju komunikoni me veten.

Çdo ndjenjë ia vlen. Ju mundon shumë duke u përpjekur të ndryshoni secilin prej tyre, duke menduar se ka disa që janë të drejta dhe disa të gabuara, disa të mira dhe disa të këqija ose që duhet t'i keni ose nuk duhet, të gjitha sepse keni frikë se do t'i tregoni vetes diçka që ju nuk doni ti dëgjoni.

Ndjenjat që shtypni më së shumti janë mënyrat më të rëndësishme që ju po drejtoni veten. Shqetësimi juaj nuk e dëgjon dëshirën tuaj. Është frika për të qenë diçka më shumë ose më pak, ose më e madhe ose më e keqe, ose thjesht ndryshe nga ajo që ata rreth jush kanë lënë të nënkuptojnë se do ta pranojnë.

Kur zgjidhni të vlerësoni pranimin e njerëzve të tjerë mbi tuajin, ju pranoni një fat duke luftuar instinktet tuaja për t'u asimiluar me nevojat e egos së njerëzve të tjerë. Ndërkohë, një botë dhe jetëgjatësi e dëgjimit, prirjes, lejimit, ndjekjes, perceptimit, ndjesisë dhe përjetimit... ju ikin vazhdimisht.

Trishtimi nuk do t'ju vrasë. As depresioni. Por duhet ta luftoni atë. Nëse injorimi i saj do të ndodhë, përpjekja për t'i shpëtuar në vend që të përballeni me të, duke e mohuar atë, duke e mbytur, duke bllokuar që të mos shkojë në asnjë vend tjetër përveç nënndërgjegjes suaj të thellë për t'ju ngulitur dhe kontrolluar, ju nuk do bëni asgjë tjetër veçse se do ta shkatërroni jetën tuaj dhe çdo gjë "të mirë" që ju merrni prej vetes (edhe pse mundeni). .

Po, do t'ju vrasë në faktin se do t'ju grabisë çdo pjesë të jetës që keni: ose do e lini veten të ndjeni gjithçka ose do mpiheni duke mos ndjerë asgjë. Ju nuk mund ti zgjidhni emocionet. Ju jeni ose në përputhje me rrjedhën e tyre ose në rezistencë ndaj natyrës së tyre. Në fund të fundit, zgjedhja është e juaja.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PJESËT NGA JU QË NUK JANË "UNE"

Le të pretendojmë për një moment se i kemi shkëputur të gjitha organet dhe i kemi vendosur në një tavolinë.

Ndjeni rrahjet e zemrës suaj; imagjinojeni atë jashtë jush. Ju nuk do të shikonit në zemrën tuaj dhe të mendonit: "Ky jam unë". Ju mendoni: "Kjo është zemra ime".

Tani ndjeni frymën tuaj. Ndjeni atë së bashku me rrahjet e zemrës suaj, për të cilat nuk jeni shpesh të vetëdijshëm, që të dyja janë në lëvizje të vazhdueshme. Ju nuk thoni: "Unë jam fryma ime". Ju thoni: "Unë jam duke marrë frymë".

Mendoni për mëlçinë tuaj. Dhe veshkat tuaja. Mendoni për kockat dhe gjakun tuaj. Mendoni për këmbët, gishtat, flokët dhe trurin tuaj. Ju i shihni ato në mënyrë objektive. Janë vetëm pjesë e juaja. Ato janë në fund të fundit (kryesisht) të lëvizshëm dhe të zëvendësueshëm dhe të gjithë janë krejtësisht të përkohshëm. Ju nuk mendoni për to dhe ti shihni si "Unë". Ti mendon për to dhe i sheh si gjërat. Nëse do t'i ndanit apo nëse i merr dikush tjetër, ato do të ishin thjesht përmbledhje qelizash. Ju nuk i shihni ato te dikush dhe të mendoni: "Ky jam unë!" Ju do mendoni: "Ato ishin të miat".

Pse është ndryshe kur i përpilojmë dhe bashkojmë ato?

Ka një përqendrim të energjisë, të pranisë së rëndë, në gjoks dhe fyt dhe ndoshta pak në kokën tuaj. Është e përqendruar. Ju nuk e ndjeni veten në këmbët tuaja. Nuk keni emocione në krahë. Është në thelb të qenies.

Në të njëjtën hapësirë ​​bashkëjetojnë organet me të cilat nuk identifikohemi dhe po ashtu energjia me të cilën ne identifikohemi. Nëse do ta hiqnim këtë të fundit, çfarë do të mbetej? Çfarë do të ishte atje? Çfarë ekziston kur ju nuk e keni?

A jeni ulur ndonjëherë në të? Keni ulur veten ndonjëherë me këtë? A keni ndjerë ndonjëherë çdo pjesë të trupit tuaj dhe më pas kuptove se pjesët nuk janë "unë?" A e keni ndjerë ndonjëherë prezencën që jetohet disi kur lidhet vetja pa pjesët e saj? A e keni identifikuar ndonjëherë ndryshimin midis asaj që ju e quani tuajën dhe asaj që e quani veten?

Të dish se kush je, kjo është e bazuar; ju jep një ndjenjë të trajektores. Por kur i caktojmë fjalë dhe kuptime asaj që dimë, na pëlqen, vlerësojmë dhe duam, ne krijojmë bashkëngjitje. Më pas ne përpiqemi t'i mbajmë gjërat brenda parametrave të të cilave tashmë i kemi pranuar. Nga kjo, ne krijojmë dështim. Ne krijojmë vuajtje mbi veten. Ne fillojmë të besojmë se një ide statike mund të përfaqësojë një qenie dinamike, në zhvillim. Mënyrat se si nuk i zbatojmë idetë në mendjet tona bëhen ankesat tona më të mëdha.

Unë mendoj se ndonjëherë ne lidhemi me strukturat sepse nuk na pëlqen përmbajtja. Ne jemi më të investuar në mënyrën se si perceptohemi sesa kush jemi, në idenë se çfarë do të thotë titulli sesa puna e përditshme e punës, në "a premton të më duash përgjithmonë?" sesa dashuria aktuale e përditshme. Kjo do të thotë: Ne ngushëllohemi më shumë nga idetë se çfarë janë gjërat në krahasim me atë që janë në të vërtetë. Ne na pëlqen të mendojmë për veten si trupa, sepse kjo nuk na lë me të hapur me "çfarë tjetër".

Por, çka nëse "çfarë tjetër" nuk është fundi-mendimi, por fillimi? Po sikur vetëdija për të të na çlirojë nga kaq shumë gjëra, të qetësojë kaq shumë mendime, të qetësojë kaq shumë dhimbje? Po sikur të shërosh vetveten nuk do të thotë të rregullosh një qëndrim, të mos ndryshosh një opinion, të mos ndryshosh një estetikë, por të ndryshosh një prani, një ndërgjegjësim, një energji?

Në këtë rast, fiksimi i pjesëve nuk e shëron të gjithën.

E vetmja gjë që ju ndryshon ju dhe jetën tuaj është ndërgjegjësimi i pjesëve që nuk janë "Unë". Është e tëra, është vendi ku përfundoni, është vendi ku keni filluar, është e vetmja gjë, e vetmja gjë, që zhvendos, ngre dhe lehtëson shkëndijen e ndërgjegjësimit dhe që ju bëri të vini në dyshim elementët e enës së saj.

Unë nuk po kërkoj nga ju të merrni parasysh teoritë. Unë thjesht po pyes nëse e ndjeni këtë gjë apo jo.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

20 SHENJAT që ju jeni duke bërë më mirë se sa mendoni

01. Ju i keni paguar faturat këtë muaj dhe ndoshta keni pasur edhe më shumë për të shpenzuar për gjëra jo thelbësore. Nuk ka rëndësi se sa jeni munduar; çështja është që keni rezultate më të mira.

02. Ju shpesh pyesni veten. Ju dyshoni në jetën tuaj. Ndihesh i mjerë disa ditë. Kjo do të thotë se jeni ende i hapur për rritje. Kjo do të thotë që ju mund të jeni njeri objektiv dhe i vetëdijshëm për realitetin. Njerëzit më të mirë shkojnë në shtëpi në fund të ditës dhe mendojnë: "ose...ndoshta ka një mënyrë tjetër".

03. Ju keni një punë. Për sado orë, me çfarëdo ritmi, ju gjithsesi po fitoni para që ju ndihmojnë të hani diçka, të flini disa orë, të vishni diçka çdo ditë. Nuk është dështim nëse nuk duket ashtu siç e kishit menduar, po vlerësoni pavarësinë tuaj dhe po merrni përgjegjësi për veten tuaj.

04. Keni kohë për të bërë diçka që ju pëlqen, edhe nëse "ajo që ju pëlqen" është të uleni në divan dhe të porosisni darkën dhe të shikoni Netflix.

05. Ju nuk jeni të shqetësuar se nga vjen vakti juaj i ardhshëm. Ka ushqim në frigorifer ose dollap, dhe ju keni mjaftueshëm për të zgjedhur atë që dëshironi të hani.

06. Mund të hani sepse ju pëlqen. Nuk është çështje e mbijetesës.

07. Ju keni një ose dy miq vërtet të ngushtë. Ju ndoshta shqetësoheni për sasinë, por përfundimisht prireni të kuptoni se numri i njerëzve që mund të pretendoni se janë në jetën tuaj, nuk ka asnjë ndikim në atë se sa ndjeni intimitet, pranim, komunitet, apo gëzim. Në fund të fundit, gjithçka që duam vërtet janë disa njerëz të afërt që na njohin (dhe na duan) pavarësisht gjithçkaje.

08. Ju mund të përballoni një udhëtim në metro, një filxhan kafe ose një shëtitje me makinën tuaj këtë mëngjes. Lehtësitë më të vogla (dhe shpesh, nevojat) nuk janë variabla për ju.

09. Nuk je i njëjti person që ishe një vit më parë. Ju po mësoni dhe po evoluoni dhe mund të identifikoni mënyrat në të cilat keni ndryshuar për mirë dhe për keq.

10. Keni kohë dhe mjete për të bërë gjëra përtej minimumit. Ndoshta keni qenë në një koncert apo kinema vitet e fundit, blini libra për veten tuaj, mund të bëni një udhëtim ditor në një qytet fqinj nëse dëshironi - nuk keni nevojë të punoni gjithë orët e ditës për të mbijetuar.

11. Ju keni në dispozicion një përzgjedhje veshjesh. Ju nuk jeni të shqetësuar për të pasur një kapele apo doreza në një stuhi, keni rroba të freskëta për verën dhe diçka për të veshur në një dasmë. Ju jo vetëm që mund të mbroni dhe dekoroni trupin tuaj, por mund ta bëni këtë në mënyrë të përshtatshme për një sërë rrethanash.

12. Ju mund të ndjeni se çfarë nuk është e drejtë në jetën tuaj. Hapi i parë dhe më i rëndësishëm është thjesht të jesh i vetëdijshëm. Të jesh në gjendje të komunikosh me veten: "Diçka nuk është në rregull, edhe pse nuk jam ende i sigurt se çfarë do më bënte të ndihesha më mirë."

13. Nëse mund të flisnit me veten tuaj, do të mund të thoni: "Ne e bëmë, ia dolëm, i mbijetuam asaj gjëje të tmerrshme". Pra, shpesh njerëzit bartin traumat e tyre të së kaluarës në jetën e tyre të tanishme, dhe nëse doni ndonjë provë që ne mbartim se kush ishim në atë që jemi, gjithçka që ju duhet të bëni është të shihni se si reagoni ndaj dëgjimit të fëmijës tuaj të brendshëm: "Do të ndiheni në rregull" nga personi që u bëtë.

14. Ju keni një hapësirë ​​tuajën. As që duhet të jetë një shtëpi apo apartament (por është mirë nëse është). Gjithçka që ju nevojitet është një dhomë, një kënd, tavolinë, ku mund të krijoni ose pushoni sipas gjykimit tuaj; ku qeverisni se kush mund të jetë pjesë e botës tuaj të vogël të çuditshme dhe me çfarë kapaciteti. Është një nga kontrollet e pakta që mund të ushtrojmë.

15. Ju keni humbur marrëdhëniet. Më e rëndësishme se fakti që thjesht i keni pasur, në radhë të parë është që ju ose ish-partneri juaj zgjodhët të mos qëndroni. Ju e hapët veten ndaj mundësive që diçka tjetër të jetë atje me ju.

16. Ju intereson diçka. Qoftë si të jetosh një jetë më të lumtur, të ruash marrëdhënie më të mira, të lexosh apo shohësh filma, shoqëria apo boshti mbi të cilin rrotullohet bota, diçka të intrigon ta eksplorosh.

17. Ti di të kujdesesh për veten. Ti e di se sa orë gjumë të duhet që të ndihesh mirë ditën tjetër, kujt t'i drejtohesh kur të thyhet zemra, çfarë argëtimesh duhen bërë, çfarë të bësh kur nuk ndihesh mirë, etj.

18. Po punoni drejt një qëllimi. Edhe nëse jeni i rraskapitur dhe ndiheni me kilometra larg, ju keni një ëndërr për veten tuaj, sado e paqartë dhe e lakueshme.

19. Por ju nuk jeni të vendosur pa asnjë kompromis dhe për asgjë për të ardhmen tuaj. Disa nga njerëzit më të lumtur dhe më të përshtatur janë ata që mund ta bëjnë çdo situatë ideale, të cilët janë shumë të zhytur në atë moment për të planifikuar në mënyrë të ndërlikuar dhe për t'u angazhuar me vendosmëri për ndonjë rezultat specifik.

20. Ju keni kaluar disa katrahura. Ju mund të shikoni sfidat me të cilat përballeni aktualisht dhe t'i krahasoni ato me ato që mendonit se nuk do t'i kalonit kurrë. Ju mund ta qetësoni veten përmes përvojës suaj. 

Pra, me pak fjalë, jeta juaj nuk u bë më e lehtë; ju jeni bërë më të zgjuar.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Thyerja e kufijve tuaj dhe se si njerëzit e mbajnë veten larg LUMTURISË së vërtetë

Shumica e njerëzve nuk duan të jenë të lumtur, prandaj nuk janë të lumtur. Ata thjesht nuk e kuptojnë se ky apo ajo është rasti i duhur.

Njerëzit janë të programuar të ndjekin dëshirën e tyre kryesore me pothuajse çdo kusht. (Imagjinoni fuqitë mbinjerëzore të nxitura nga adrenalina që njerëzit zhvillojnë në raste urgjente për jetë a vdekje.) Është vetëm një çështje se cila është dëshira kryesore. Mjaft shpesh, është rehatia. Ose në shumë raste është familjariteti.

Ka shumë arsye pse njerëzit pengojnë ndjenjën e lumturisë, por shumë prej tyre kanë të bëjnë me supozimin se kjo do të thotë të heqësh dorë për të arritur më shumë. Askush nuk dëshiron të besojë se lumturia është një zgjedhje, sepse kjo vendos përgjegjësinë në duart e tyre. Është e njëjta arsye kur njerëzit kanë keqardhje për veten: të vonojnë veprimin, t'i bëjnë thirrje universit, sikur sa më shumë të thonë se sa të këqija janë gjërat, aq më shumë ka gjasa që dikush tjetër t'i ndryshojë ato.

Lumturia nuk është një nxitim i emocioneve pozitive i shkaktuar nga ngjarje të rastësishme që pohojnë mënyrën se si mendoni se diçka duhet të shkojë. Kjo nuk është lumturi e qëndrueshme, gjithsesi. Gjërat e vërteta janë produkt i një praktike të qëllimshme, të ndërgjegjshme, të përditshme dhe ajo fillon me zgjedhjen për t'u përkushtuar ndaj saj.

Të gjithë kanë një tolerancë të lumturisë, pra një kufi të sipërme - siç e vendos Gay Hendricks. Është kapaciteti për të cilin ne i lejojmë vetes të ndihemi mirë. Psikologë të tjerë e quajnë atë "bazë", sasia e lumturisë që ne ndiejmë "natyrshëm" dhe përfundimisht rikthehemi, edhe nëse ngjarje ose rrethana të caktuara na zhvendosin përkohësisht. Arsyeja që ne nuk i lejojmë këto ndërrime të bëhen bazë është për shkak të kufirit të sipërm - sapo rrethanat tona shkojnë përtej sasisë së lumturisë me të cilën jemi mësuar dhe ndjenjës së rehatisë, ne në mënyrë të pandërgjegjshme fillojmë të vetësabotojmë.

Ne jemi të programuar për të kërkuar atë që kemi ditur. Pra, edhe pse mendojmë se jemi pas lumturisë, ne në fakt po përpiqemi të gjejmë atë që jemi mësuar më shumë, dhe e projektojmë atë mbi atë që ekziston në të vërtetë, pa pushim. Këto janë vetëm disa nga shumë pengesa psikologjike që na pengojnë nga jeta emocionale që pretendojmë se duam. Këtu janë disa të tjera:

01. Të gjithë kanë një tolerancë të kufizuar për t'u ndjerë mirë.

Kur gjërat shkojnë përtej këtij kufiri, ne sabotojmë veten që të mund të kthehemi në zonat tona të rehatisë. Klisheja e lodhur e daljes jashtë tyre i shërben një qëllimi vendimtar: i bën njerëzit të ndihen rehat me parehatinë, e cila është porta për të zgjeruar tolerancën e tyre për lumturinë.

02. Ekziston një "kufi i pëlqyeshmërisë" nën të cilin njerëzit pëlqejnë të qëndrojnë: Të gjithë kanë një nivel "suksesi" që ata e perceptojnë si të admirueshëm - dhe jo kërcënues për të tjerët.

Shumica e gjërave që njerëzit bëjnë janë në një përpjekje për të "fituar" dashurinë. Shumë dëshira, ëndrra dhe ambicie janë ndërtuar nga një hapësirë ​​e mungesës së rëndë. Është për këtë arsye që disa nga njerëzit më të dendur emocionalisht janë edhe më të suksesshëm: Ata përdorin dëshirën e tyre për pranim, dashuri, tërësi, si lëndë djegëse, për mirë dhe për keq.

Çështja është: Sapo njerëzit e tejkalojnë pikën në të cilën ata mendojnë se njerëzit do t'i gjykojnë dhe do t'i tallin për suksesin e tyre (në krahasim me lavdërimin e tyre për të), ata menjëherë e ndërpresin veten ose së paku e minimizojnë/zvogëlojnë rëndë atë në mënyrë që ta mbajnë veten në gjendje të mirë me ata nga të cilët dëshirojnë miratimin. (Në fund të fundit nuk është se njerëzit e vlerësojnë egon dhe materialin mbi dashurinë, por ngaqë ata mendojnë se ato gjëra do t'u japin atyre dashuri dhe respektin e kërkuar.)

03. Shumica preferojnë komoditetin e asaj që kanë njohur ndaj cenueshmërisë së asaj që nuk e dinë. Edhe kur "ajo që ata nuk bëjnë" është, objektivisht, shumë më e mirë. Nëse e ripërcaktojmë "lumturinë" në kuptimin e asaj që qeniet njerëzore dëshirojnë në mënyrë të lindur (rehati, gjithëpërfshirje, një ndjenjë qëllimi, etj.), atëherë mund të bëjmë zgjedhjen për të kërkuar ngushëllim nga gjërat që në fund të fundit janë në përputhje me atë që duam të arrijmë.

04. Shumë njerëz kanë frikë se "të jesh i lumtur" = heqja dorë nga arritja e më shumë. Lumturia është, në një formë thelbësore, pranim. Është arritja në qëllimin e fundit, duke kaluar vijën e finishit, duke lënë valën e arritjeve të lajë mbi ty. Të vendosësh të jesh i tillë çdo ditë mund të bëjë të duket sikur gara tashmë ka mbaruar, kështu që në mënyrë të pandërgjegjshme e lidhim "lumturinë" dhe "pranimin" me "dorëzim". Por e kundërta është e vërtetë: Rruga drejt një jete më të madhe nuk është “vuajtja derisa të arrish diçka”, por lënia e copave të vogla të gëzimit, mirënjohjejes, kuptimit dhe qëllimit të ndërtohen gradualisht, pak nga pak në panoramën e jetës tonë.

05. Njerëzit e vonojnë veprimin pasi e njohin të vërtetën - dhe intervali midis të diturit dhe të bërit është hapësira ku lulëzon vuajtja.

Shumicën e kohës, nuk ka të bëjë me të mos ditur se çfarë të bëni (ose të mos dini se kush jeni). Bëhet fjalë për rezistencën midis asaj që është e drejtë dhe asaj që është e lehtë, asaj që është më e mira në afat të gjatë dhe afat të shkurtër. Ne mendojmë se dëgjojmë instinktet tona; ne thjesht nuk dimë të dëgjojmë. Kjo është rrënja e vetme më e zakonshme e shqetësimit: hapësira midis të diturit dhe të bërit. Ne jemi të varur kulturalisht nga zvarritja, por jemi gjithashtu po aq të dashuruar nga devijimi. Duke mos vepruar menjëherë, ne mendojmë se po krijojmë hapësirë ​​që e vërteta të zhvendoset, kur në të vërtetë po krijojmë vetëm shqetësim në mënyrë që ta ndiejmë atë më plotësisht (edhe pse po vuajmë pa nevojë në proces).

06. Njerëzit besojnë se apatia është siguri. Të gjithë kemi frikë të humbasim pjesët dhe njerëzit që përbëjnë jetën tonë.

Disa njerëz përpiqen të kalojnë përpara kurbës së dhimbjes dhe nuk e lejojnë veten të ndihen sikur i donin ose i pëlqyen ato gjëra në radhë të parë. Rryma e fshehtë këtu është ndjenja se gjithçka përfundon dhe gjithçka nuk është e përhershme dhe ndërsa ato gjëra janë pak a shumë të vërteta, ka diçka pak më të vërtetë aty, dhe se është vdekja që i jep kuptim jetës. Është nga fakti që ne mund të humbasim atë që kemi që e bën atë të shenjtë, të çmuar dhe të mrekullueshme. Nuk ka të bëjë me atë dhimbje që vuani; ka të bëjë me atë për të cilën vuani. Ju mund të zgjidhni të mos ndiheni mirë, në mënyrë që të mbroni ndjenjën e humbjes dhe të vuani nga mpirja, mund të keni një jetë të pabesueshme dhe të vajtoni egërsisht kur të mbarojë, por të paktën do thoni se kishit një mjet për këtë qëllim.

07. Pak dinë të praktikojnë ndjenjën e mirë (ose pse është e nevojshme). Është pothuajse thelbësore për të ngritur kufirin tuaj të sipërm, duke rritur bazën tuaj, dhe në fund të asimilimit me kapitullin e ri të jetës suaj pa i shkatërruar ata nga mosnjohja. Të praktikosh ndjenjën e mirë është thjesht të marrësh një moment për ta lënë veten të ndihesh plotësisht fjalë për fjalë. Zgjateni atë nxitim vetëm disa sekonda më shumë, meditoni për disa gjëra për të cilat jeni mirënjohës dhe lëreni që t'ju lajë sa më shumë që të jetë e mundur. Kërkoni atë që është pozitive dhe kështu do të zbuloni se pragu juaj për ta ndjerë atë do të zgjerohet kur të vendosni se ju mundeni.

08. Njerëzit mendojnë se lumturia është një përgjigje emocionale e lehtësuar nga një sërë rrethanash, në krahasim me një zgjedhje dhe ndryshim të perceptimit/vetëdijes. Duket se njerëzit që janë të palëkundur në besimin e tyre se rrethanat krijojnë lumturinë nuk duhet të lëkunden - dhe kjo ka kuptim. Është për të njëjtën arsye që ne blejmë shumë: është më e lehtë. Është mënyra për të shkurtuar jetën tuaj emocionale. Në dukje është logjike dhe mjaft e lehtë për t'u arritur, kështu që pse të mos qëndroni pranë saj me ashpërsi? Sepse në fund të fundit është e rreme. Kjo do të thotë se ju duhet të prisni të ndiheni të lumtur dhe siç e dimë, nëse nuk po e kultivoni bazën tuaj për të qenë gjithandej më i lartë, do ta kaloni pjesën tjetër të jetës duke u luhatur nga një perceptim i lartë në tjetrin. Disa nga vendet statistikisht më të lumtura në botë janë pothuajse të varfëra. Disa nga individët më të shquar dhe paqësorë për të hijeshuar tokën vdiqën me vetëm disa cent në emër të tyre. E përbashkëta është ndjenja e qëllimit, përkatësisë dhe dashurisë: gjëra që mund të zgjidhni të ndjeni dhe kultivoni, pavarësisht nga rrethanat fizike/materiale.

09. Shumica e njerëzve nuk e dinë se është e mundur të ndryshohet vija e tyre bazë, pasi ajo është gjithmonë e inkuadruar në një mënyrë të të qenit "si dikush është i natyrshëm".

Nëse kam dëgjuar një herë, e kam dëgjuar një mijë herë: gruan me ankth që thotë: "Kjo është ashtu siç jam". Njeriu me një duzinë frikërash irracionale që ia atribuon ato "personalitetit të tij". Puna është se asgjë nuk duhet të jetë një pjesë thelbësore e juaja nëse nuk vendosni se është - më së paku nga çdo ankth dhe frikë. Në fakt, ato gjëra nuk janë në thelb pjesë e asaj se kush është dikush; ato janë sjellje të mësuara. Janë reaksione ego që nuk kontrollohen. Ata po ndezin dritat dhe po tundin flamuj nga vetja jonë më e brendshme se diçka nuk është në rregull, por ne po shmangim ndryshimin (kryesisht duke u devijuar nga rrethanat që janë jashtë kontrollit tonë).

10. Njerëzit besojnë se vuajtja i bën të denjë.

Të kemi gjëra të mrekullueshme në jetën tonë pa vuajtur për to, në njëfarë mënyre përkthehet tek ne që të ndihemi sikur nuk i kemi "fituar" ato vërtet dhe për rrjedhojë, ato nuk janë plotësisht tonat. Nga ana tjetër: Ideja që gjërat e bukura dhe të gëzueshme mund të jenë thjesht tonat pa ndonjë krijim të vetëdijshëm të tyre nga ana jonë është e frikshme, sepse e kundërta mund të jetë po aq e vërtetë.

11. Shumë njerëz besojnë se mund ta mposhtin frikën deri në vijën e finishit.

Në perëndim, shqetësimi është kalim kohe kulturore, dhe në fund të fundit është një shmangie nga fakti që ne kalojmë mes ekstremeve: pra të mos kujdesemi për asgjë ose të kujdesemi aq shumë për një gjë që mund të na thyejë fare.

Shqetësimi na kushtëzon në rezultatet më të këqija të mundshme, në mënyrë që të mos shkaktojnë aq shumë dhimbje nëse ndodhin. Ne po mendojmë për çdo mundësi irracionale në mënyrë që të mund të llogarisim, të përgatitemi për të, përpara se të na befasojë. Ne përpiqemi të imagjinojmë çdo gjë "të keqe" që një person mund të thotë për ne, në mënyrë që ata të mos jenë të parët që e bëjnë atë.

Por kjo nuk ndryshon asgjë. Ende nuk do të prisni që të ndodhin gjëra të vështira. Ju kurrë nuk do ta dini se çfarë po mendojnë vërtet njerëzit, apo sa shpesh. Ju nuk do të jeni në gjendje të përgatiteni për të përballuar frikën tuaj irracionale, sepse nuk ka asnjë bazë në një realitet me të cilin mund të përgatiteni për t'u përballur. Ju nuk mund ta mposhtni frikën deri në vijën e finishit. Ju nuk mund të mashtroni me dhimbjen. Ju jeni duke e ndjekur në mënyrë aktive gjithnjë e më shumë.

12. Njerëzit e lumtur shpesh perceptohen si naivë dhe të pambrojtur. Njerëzit e lumtur stigmatizohen si të paditur dhe të keqinformuar, pozitivë në iluzion dhe të shkëputur nga realiteti, por të vetmit njerëz që i perceptojnë ata në këtë mënyrë janë njerëzit që bëjnë gjithçka në fuqinë e tyre për të justifikuar negativitetin në jetën e tyre që e ndjejnë se janë, pra nuk mund ti kontrollojnë. Janë njerëzit që nuk zgjedhin një jetë më të mirë ata që janë naivë dhe me të vërtetë të prekshëm, pasi "njerëzit e lumtur" mund të humbasin gjithçka që kanë, por njerëzit që nuk zgjedhin kurrë të hyjnë plotësisht në jetën e tyre, nuk kanë asgjë fare.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja 

LUMTURIA

Eric Greitens thotë se ekzistojnë tre forma kryesore të lumturisë: lumturia e kënaqësisë, lumturia e hirit dhe lumturia e përsosmërisë. Ai i krahason ato me ngjyrat kryesore, baza mbi të cilat krijohet i gjithë spektri. 

Lumturia e kënaqësisë është kryesisht ndijore. Është një vakt i mirë kur jeni të uritur, aroma e ajrit pasi bie shi, zgjimi i ngrohtë dhe komod në shtratin tuaj. 

Lumturia e hirit është mirënjohja. Është duke parë dashurinë e jetës tuaj duke fjetur pranë jush dhe duke pëshpëritur, "faleminderit". Është duke marrë inventarin e asaj që keni. Është kur flet me diçka më të madhe se vetja, duke shprehur përulësi dhe frikë. 

Dhe pastaj është lumturia e përsosmërisë. Lloji i lumturisë që vjen nga ndjekja e diçkaje të madhe. Jo në momentin kur mbërrini në majë të malit dhe ngrini grushtat për fitore, por procesi i të dashuruarit me ecjen. Është punë me kuptim. Është rrjedhë. Është qëllimi që gërmon identitetin dhe ndërton karakterin dhe e kanalizon energjinë tonë drejt diçkaje më të madhe se ndjekja e pangopur, e përditshme e dëshirave tona kalimtare. 

Ashtu si heqja e një prej ngjyrave kryesore do t'i bënte të pamundura shumë të tjera (pa të verdhën, nuk mund të kishe asnjë nuancë të gjelbër) pa asnjënjë nga këto lumturi, është pothuajse e pamundur të lulëzosh. Njëra nuk mund të zëvendësojë një tjetër. Janë të gjitha të nevojshme. Por ne përpiqemi gjithsesi. Të pish me tepricë, për shembull, lumturia e kënaqësisë është e zakonshme kur lumturia e përsosmërisë nuk po ndiqet. Por nuk është dhe nuk do të jetë kurrë, zgjidhja. "Shumë e kuqe nuk do ta bëjë kurrë blu. Kënaqësitë nuk do t'ju bëjnë kurrë të plotë. "Lumturia e përsosmërisë është puna e qëndrueshmërisë emocionale. Është renditja më e lartë në hierarkinë e Maslow. Është i matur, i qëllimshëm dhe i qëndrueshëm. Shpesh shmanget sepse shqetësimi është i dukshëm dhe shpërblimi nuk është i menjëhershëm. Nuk ka kontakt të lartë gjatë ditëve të para të maratonës  kur mushkëritë tuaja janë të qelbëzuara dhe dëshironi të villni. Por me kalimin e kohës, ju zhvilloni aftësitë tuaja. Ju filloni të imagjinoni se çfarë mund të arrini. Ju bini në dashuri me procesin. Megjithëse të treja lumturitë janë të ndryshme, të gjitha ato formohen nga konteksti. Dikush që ka mbetur pa ushqim për tre ditë është më i përshtatur me lumturinë e kënaqësisë sesa njerëzit që i konsiderojnë vaktet dhe strehimin si të dhëna. Po kështu, ata që nuk e kanë njohur kurrë veten me fuqinë dhe kënaqësinë e të punuarit drejt diçkaje të nxitur jo nga shkëndijat e pasionit, por nga prushi i vendosmërisë së matur e të qëndrueshme, nuk e dinë se në anën tjetër të përpjekjes së ushtruar, ka një shpërblim të thellë. .Shumë prej nesh janë të verbër ndaj gëzimeve dhe kompleksitetit të jetës sonë, dhe kjo është për shkak se na mungon një pjesë e fondacionit. Ne duam të jemi autorë, por nuk kemi dëshirë të zhvillojmë disiplinën që duhet për t'u ulur dhe shkruar për katër orë në ditë për vite me rradhë. Ne duam të jemi legjenda, gjeni dhe mjeshtra por kujdesemi pak për të zhvilluar disiplinën që do të kërkonte për të regjistruar kështu 10,000 orët tona. Lumturia nuk është vetëm mënyra se si ne mund të mahnitim shqisat tona, por edhe qetësia e mendjes që vjen duke ditur se po bëhemi ata që duam dhe duhet të jemi. Kjo është ajo që marrim nga ndjekja e lumturisë së përsosmërisë: jo arritje, por identitet. Një ndjenjë e vetvetes që ne e mbartim në çdo gjë tjetër në jetën tonë. Një pigment teknik me ngjyra që bën të gjallë të gjithë spektrin.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

HENDEKU I DITËSISË: PSR SHMANGIM TË BËJMË ÇFARË ËSHTË MË MIRË PËR NE, DHE SI TA PUSHTOJMË REZISTENCËN PËR MIRË

Grekët e lashtë e quanin Akrasia, Budistët Zen e quajnë rezistencë, ju dhe unë e quajmë zvarritje, çdo mësues i produktivitetit në internet e quan atë një ngecje. Jeffrey Pfeffer dhe Robert Sutton e quajnë atë "boshllëkun e dijes-bërjes", ose përvojën e të diturit gjënë më të mirë për të bërë, por gjithsesi duhet të bësh diçka tjetër.

Arsyeja e shëndoshë na thotë se nëse i kushtojmë një orë leximit të një romanit çdo natë, do të hanim më mirë, do të zgjoheshim më herët, do të zgjidhnim mendime afirmative, do të flisnim me ndershmëri dhe do të lidheshim më sinqerisht, do të jetonim një jetë më të mirë. Por pyetja e vërtetë dhe çështja e vërtetë nuk është të kuptojmë se çfarë është e mirë për ne, por pse zgjedhim diçka ndryshe nga ajo që kuptojmë. Të kuptuarit e strukturës së rezistencës është e vetmja mënyrë se si mund ta zgjidhim atë.

Ka shumë arsye që ne sabotojmë veten dhe shumica prej tyre kanë të bëjnë me rehatinë. Shoqëria moderne (novacioni, kultura, pasuria, suksesi) është krijuar për të na bindur se një "jetë e mirë" është ajo që është më e rehatshme, ose e aftë të na japë një ndjenjë të të qenit një gjendje pa dhimbje dhe të sigurt. Kjo lidhet mjaft drejtpërdrejt me faktin se qeniet njerëzore janë të prirura për të kërkuar rehati, gjë që përkthehet tek ne si mbijetesë sepse jemi krijuar fiziologjikisht në atë mënyrë. Ka kuptim vetëm që në jetën tonë intelektuale dhe emocionale më plotësisht të aktualizuar, ne do të dëshironim të njëjtën gjë.

Kalimi i rezistencës ndaj vetes është një çështje e ndryshimit të perceptimit tuaj për rehati. Bëhet fjalë për shqyrtimin e alternativës. Po ndryshon mentalitetin tuaj për t'u fokusuar për shqetësimin me të cilin do të përballeni nëse nuk e bëni atë që keni përpara, në krahasim me shqetësimin që do të përballeni nëse e bëni.

Nëse lihet i pakontrolluar, boshllëku i të diturit do t'ju lërë një guaskë të personit që keni menduar të jeni. Do të shkatërrojë marrëdhëniet tuaja më intime, pasionante, do t'ju mbajë nga lloji i produktivitetit të përditshëm që kërkohet për të arritur çdo qëllim që ia vlen të punoni. Do t'ju mbajë në një gjendje maniake të pavendosmërisë (po, apo jo? Çfarë ndjenje të lë të më udhëheqë?). Ju duhet të merrni kontrollin për veten tuaj, dhe ju mund ta bëni këtë duke marrë parasysh pamjen e madhe. Alternativa. Si do të jetë jeta juaj nëse nuk e bëni këtë gjë.

Si do ta matni në mënyrë sasiore këtë vit? Çfarë do të kesh bërë? Sa orë do të keni humbur? Nëse do t'ju duhej të jetonit sot - ose çdo ditë mesatare - duke e përsëritur për pjesën tjetër të jetës tuaj, ku do të përfundonit? Çfarë do të realizonit? Sa të lumtur do të ishit? Çfarë marrëdhëniesh do të keni krijuar? A do të shikoni prapa duke e ditur se ka të ngjarë të humbisni shumë mirë atë që mund të kishte qenë dashuria e jetës suaj sepse nuk ishit "gati?" Po në orët që mund të kishit luajtur muzikë, duke shkruar, pikturuar apo çfarëdo tjetër? Ku do të kenë shkuar ata?

Ju kurrë nuk do të jeni gati për gjërat që kanë rëndësi, dhe të presësh që të ndihesh gati përpara se të filloni të veproni është mënyra se si zgjerohet hendeku i të bërit dije. Është e pakëndshme të punosh, të zgjerosh kapacitetin e tolerancës, të jesh i pambrojtur me dikë që të intereson thellësisht, por nuk është kurrë më komode sesa të kalosh gjithë jetën pa gjërat që dëshiron vërtet.

Ankthi ndërtohet në orët tona të kota. Frika dhe rezistenca lulëzojnë kur ne shmangim punën. Shumica e gjërave nuk janë aq të vështira për t'u përpjekur sa ne i mendojmë të jenë. Ata janë në fund të fundit argëtuese dhe shpërblyese dhe shprehje të asaj që ne jemi në të vërtetë. Kjo është arsyeja pse ne i duam ata. Ndërmarrja e hapave të vogla do t'ju kujtojë se kjo është e vërtetë. Do t'ju qetësojë në një mënyrë që vetëm të mendosh për të ndërmarrë veprime nuk do ta bëje kurrë. Është më e lehtë të veproni në mënyrën tuaj të një mënyre të re të të menduarit në vend që të mendoni në rrugën tuaj drejt një mënyre të re të vepruari, kështu që bëni një gjë të vogël sot dhe lëreni vrullin të ndërtohet.

Dhe falënderoni çdo forcë brenda jush që e di se ka diçka më të madhe për ju - atë që ju shtyn të jeni rehat me më pak sesa keni.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

PRITSHMËRITË QË DUHET T'I BRAKTISNI NË TË 20-AT

01. Ju duhet të jeni të jashtëzakonshëm. Njerëzit e jashtëzakonshëm janë kaq të rrallë. Njohja e kësaj nuk do të thotë që po hiqni dorë nga potenciali juaj, por do të thotë se po shpërndani iluzionet që keni për atë që do të thotë të jesh i gjithi vetvetja dhe të jetosh jetën më të mirë. Ne shpallim historinë e suksesit "një në një miliard" sikur të jetë qëllimi përfundimtar i natyrshëm për të punuar shumë dhe për të aktualizuar veten. Nuk eshte. Pyetja e vërtetë është se çfarë pune jeni të gatshëm të bëni edhe nëse askush nuk duartroket? Çfarë do të jetë e vlefshme nëse nuk pranohet? Si do të ndiheni të dashur nga disa njerëz nëse nuk jeni të njohur nga shumë? Të gjesh të jashtëzakonshmen në të zakonshmen është vërtetë e jashtëzakonshme.

02. Jeni në fillim të jetës tuaj. Disa prej jush që e lexojnë këtë nuk do t'i kalojnë të 20-at. Të tjerët nuk do ta kalojnë moshën e mesme, apo edhe këtë vit. Mbani një kafkë në tavolinën tuaj, nëse askush nuk mendon se mund të vdesë i ri, por kjo nuk do të thotë se do të vdesë.

03. Gabimet tuaja janë më të falshme, dhe atributet tuaja janë më të jashtëzakonshme.

Të besosh se je më pak përgjegjës për dyshimet e tua dhe se je jashtëzakonisht i aftë në pikat e tua të forta, është mendësia që shumë njerëz e paracaktojnë, por në fund të fundit thjesht të mban të vogël. Nëse nuk e pranoni madhësinë e zgjedhjeve të këqija që keni bërë, do të justifikoni përsëritjen e tyre; nëse jetoni dhe veproni sikur mund të rrëshqitni sepse jeni pak më mirë se të gjithë të tjerët, nuk do të provoni kurrë.

04. Ju mund të jeni fjalë për fjalë çfarë të doni.

Nëse nuk keni IQ-në e një shkencëtari raketash, nuk mund të jeni shkencëtar raketash. Nëse nuk keni koordinimin për të qenë një balerin profesionist, nuk do të jeni një balerin profesionist. Të duash diçka  nuk të kualifikon për ta pasur atë.

Ju nuk mund të jeni çfarëdo që dëshironi, por nëse punoni shumë dhe nuk dorëzoheni dhe ndodh që të lindni në rrethana që e lehtësojnë atë, ndoshta mund të bëni diçka që përputhet me aftësitë tuaja me interesat tuaja. Dhe nëse jeni vërtet i zgjuar, do të kuptoni se si të jeni mirënjohës për këtë, edhe në ditët e vështira.

05. Mund ta mposhtni dhimbjen.

Ju nuk mund të mendoni për të shpëtuar nga dhimbja. Ju nuk mund ta parashikoni atë, ose ta shmangni atë, ose të pretendoni se nuk e ndjeni atë. Të bësh këtë do të thotë të jetosh një pjesë të jetës që kishe menduar dhe do t'ju bëjë një pjesë të personit që supozohet të jeni.

06. Dashuria është diçka që të tjerët të japin.

Njerëzit nuk mund t'i shndërrojnë emocionet, gjë që është interesante të merret në konsideratë kur kupton se sa e konsumuar është raca njerëzore me konceptin për t'i bërë njerëzit e tjerë të na duan. Kjo ndodh sepse kur mendojmë se njerëzit e tjerë na duan, ne i japim vetes leje të ndiejmë dashuri. Është një lojë e mendjes, në të cilën ne mbështetemi te të gjithë, përveç vetes, për të na lejuar të ndiejmë atë që tashmë është brenda nesh. (Nëse mendoni se dashuria është diçka që ekziston kudo, por jo brenda mendjes dhe zemrës suaj, nuk do ta keni kurrë.)

07. Të ndjesh diçka thellësisht do të thotë se është "e destinuar të jetë". Intensiteti me të cilin përjetoni diçka (ose dikë) nuk barazohet me atë se sa "i destinuar" është. Shumë njerëz mendojnë thellësisht se quhen të famshëm në fushën e tyre, por ata nuk kanë aftësitë apo guximin për t'ia dalë mbanë; Shumica e njerëzve që martohen mendojnë se janë në marrëdhënien e duhur, por kjo nuk do të thotë se një ditë ndoshta nuk do të përfundojë me divorc.

Ndarjet janë menduar të jenë. Humbjet e punës, ndjenjat e lënduara dhe zhgënjimet janë gjithashtu pjesë e jetës. Si e dimë këtë? Për shkak se ato ndodhin shpesh, ato janë ridrejtimet më të rëndësishme të jetës. Harrojeni foton përfundimtare që dëshironi të arrini jetën tuaj. Nuk do të ekzistojë kurrë ashtu siç mendoni ju se duhet, dhe ndërkohë, vetëm do të sigurojë që të humbni atë që keni në këtë moment. Këtu ka vetëm një destinacion përfundimtar - e vetmja gjë për të cilën po nxitoni është fundi i jetës suaj.

08. Nëse punoni mjaftueshëm me veten, nuk do të luftoni më. Nëse punoni mjaftueshëm me veten, do të kuptoni se për çfarë është lufta.

09. Ju nuk mund të kontrolloni se çfarë mendojnë të tjerët për ju. Ju mund të kontrolloni se si i trajtoni njerëzit, por nuk mund të kontrolloni në të vërtetë atë që ata mendojnë. Ideja se të sillesh në një mënyrë të caktuar do të sjellë një përgjigje të caktuar është një iluzion që do t'ju mbajë kukulla gjatë gjithë jetës suaj. Do t'ju largojë nga personi që dëshironi të jeni dhe nga jeta që dëshironi të jetoni. Dhe për çfarë? Njerëzit do të gjykojnë, kritikojnë, dënojnë, duan, admirojnë, do kenë zili dhe epsh bazuar në perceptimet e tyre subjektive pavarësisht gjithçkaje prej teje.

10. Puna e palodhur garanton sukses. Nëse jeni duke kërkuar për ndonjë rezultat të veçantë si qëllimin përfundimtar të punës tuaj të palodhur, ka shumë të ngjarë të përfundoni të zhgënjyer. Qëllimi i punës së palodhur është të njohësh personin që të bën, jo atë që të "merr" (të parën mund ta kontrollosh; të dytën nuk mundesh).

11. Mendimet tuaja do të ndryshojnë vetë kur të ndryshojnë rrethanat tuaja. Shumica e njerëzve supozojnë se kur jeta e tyre ndryshon, mendimet e tyre do të ndryshojnë. Kur ata kanë dikë që i do, ata do të mendojnë se janë të denjë për dashuri. Kur ata kanë para, ata do të kenë një qëndrim të ndryshëm për të. Fatkeqësisht, e kundërta është e vërtetë - kur të adoptoni një mentalitet të ri për paratë, do të filloni të silleni ndryshe dhe më pas do të jeni në një pozicion tjetër fiskal, për shembull. Mendja juaj krijon; nuk krijohet.

12. Njerëzit e tjerë janë përgjegjës për ndjenjat tuaja. I vetmi vend ku keni kontroll të plotë mbi atë që ju thuhet dhe rreth jush është në shtëpinë tuaj. Përndryshe, ju ekzistoni në një botë të larmishme me shumë njerëz dhe mendimet për të cilat ka të ngjarë t'ju "fyejnë" në një moment ose në një tjetër. Nëse doni të supozoni se jeni pika qendrore e jetës së secilit dhe t'i jepni kuptim çdo komenti dhe ideje kalimtare që nuk rezonon mirë me sistemin tuaj të besimit, do të jetoni një jetë shumë të vështirë. Ndryshimi i mënyrës se si njerëzit e tjerë mendojnë dhe ju trajtojnë ju nuk është çështje se sa jeni të indinjuar, por sa i gatshëm jeni t'ju shpjegojnë, mësojnë dhe ndajnë. Mbrojtja nuk i paraprin kurrë rritjes, ajo e pengon atë.

13. Inteligjenca emocionale është gjakftohtësi e pagabueshme; Vetëvlerësimi është të besosh se je jashtëzakonisht "i mirë"; lumturia është produkt i mendimit duke pasur probleme në diçka.

14. Personi i duhur do të vijë në kohën e duhur. Nuk do të jeni gati kur të vijë dashuria e jetës suaj. Ju gjithashtu ndoshta nuk do të jeni gati kur të shihni listën për punën tuaj të ëndrrave, ose të blini një shtëpi ose ndoshta të keni një fëmijë ose ndoshta ta lini atë punë dhe të përpiqeni të shkruani librin për të cilin vazhdoni të mendoni ose të sëmureni duke humbur një të afërm. Nëse prisni ndjenjën e "gatishmërisë", do të jeni në pritje përgjithmonë, dhe më keq, do të humbisni më të mirën nga ajo që keni përpara.

15. Ju mund ta shtyni lumturinë tuaj, duke e ruajtur atë si paratë në një bankë. Njerëzit e shtyjnë lumturinë e tyre, duke menduuar se po ruajnë veten të sigurt. Ata gërmojnë për një problem tjetër që duhet të zgjidhin, një tjetër pengesë për të kapërcyer, një tjetër rrugëkalim derisa të mund të ndiejnë lumturinë që e dinë se është në jetën e tyre. Ju nuk mund ta kurseni lumturinë tuaj; ju ose mund ta ndjeni atë në moment, ose ajo ju mungon. Është kaq e thjeshtë. Është e përkohshme pavarësisht. I vetmi variabël është nëse e keni ndjerë ndonjëherë atë në radhë të parë.

16. Ankthi dhe të menduarit negativ irritues i bezdisshëm është që thjesht duhet të mësoni t'i pengoni ato që mund të ndodhin. Ankthi është një nga forcat kryesore shtytëse që ju ka mbajtur gjallë - si dhe të gjitha speciet tona. Të luftosh me një mbibollëk gjymtues të tij zakonisht do të thotë që nuk po e dëgjon, ose ka ndonjë çështje madhore në jetën tënde që refuzon ta trajtosh ose të veprosh. Fuqia e të menduarit negativ është se tregon se çfarë ka rëndësi dhe si duhet t'i përgjigjemi jetës sonë.

17. Përqendrimi vetëm në nevojat tuaja do t'ju bëjë më të lumtur.

Përkundër asaj që shumë faqe të internetit do të donin të besoni, vetë-mjaftueshmëria është vetëm një pararendës i lumturisë. Është themeli. Është thelbësore, por nuk është lidhja mbi të cilën qeniet njerëzore lulëzojnë. Përkushtimi, sakrifikimi, përpjekja dhe përsëritja për njerëzit që doni dhe gjërat në të cilat besoni janë ato që e bëjnë një jetë të ndjehet e vlefshme. Plotësimi i nevojave tuaja është hapi i parë, jo qëllimi përfundimtar.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

LEXO KËTË NËSE "NUK E DI ÇFARË JE DUKE BËRË" ME JETËN TËNDE

Nëse pyesni dikë në moshën 35-45 vjeç, se cili është stresi i tyre kryesor në jetë, ka të ngjarë që ka të bëjë me pasigurinë. Nëse do ta përmbledhësh në një fjali, do të ishte diçka e ngjashme me: "Nuk e di se çfarë po bëj me jetën time".

Sa herë keni dëgjuar dikë ta thotë këtë? (Sa herë e keni thënë këtë?) Ndoshta shumë. Ideja që ne duhet të dimë është një grumbull  budallallëqesh të krijuara nga shoqëria që janë mbivendosur në psikikën tonë që në kopshtin e fëmijëve dhe që po na pengojnë akoma dhe sot e kësaj dite.

Askush - asnjëri prej nesh nuk e di "çfarë po bëjmë me jetën tonë". Nuk mund ta përmbledhim atë pamjen e madhe, ende jo. Ne nuk e dimë se çfarë do të bëjmë pas 5 vjetësh, dhe duke pretenduar se mund të parashikojmë se nuk jemi përgjegjës apo ambiciozë, po e shkëputim veten nga të jetuarit sipas sistemeve tona të brendshme të navigimit, në krahasim me narrativën që mendonim dikur se do të ishte e drejtë.

Ju nuk i detyroheni asgjë më të rinjve. Ju nuk jeni përgjegjës për të qenë personi që dikur keni menduar se do të jeni. Por ju i detyroheni diçka të atij të rriturit që ju jeni sot.

A e dini pse nuk i keni gjërat që dikur mendonit se i dëshironit? A e dini pse nuk jeni personi që dikur mendonit se do të ishit? Sepse nuk i doni më ato gjëra. Kjo është mjaft keq. Nëse do ta bënit, do i kishit dhe do të ishit ata.

Nëse jeni duke pyetur veten "çfarë duhet të bëni me jetën tuaj", ka të ngjarë që të jeni në harresë midis të kuptuarit se nuk dëshironi atë që keni bërë dikur dhe ti jepni leje vetes të doni atë që dëshiron tani.

Të mendosh se e di se çfarë po "bëni me jetën tuaj" ju shuan urinë. Të qetëson mendjen me iluzionin se rruga jote është shtruar para teje dhe se nuk duhet të zgjedhësh më, që është një mënyrë tjetër për të thënë, nuk je më përgjegjës për t'u bërë personi që dëshiron dhe duhet të jesh.

Uria është e rëndësishme. Përmbushja e plotë është rruga e shpejtë drejt vetëkënaqësisë. Njerëzit nuk lulëzojnë kur janë të përmbushur. Ata ngecin.

Pra, akoma jeni duke pyetur se çfarë do të "bëni me jetën tuaj". Çfarë po bën sot? Çfarë do ti? Çfarë të intrigon? Çfarë do të bënit sot nëse do të ishit kushdo që dëshironit? Çfarë dëshironi të bëni këtë fundjavë? "Çfarë dua unë?" është një pyetje që duhet t'ia bëni vetes çdo ditë. Gjërat që funksionojnë të vërteta do të gërshetohen në jetën tuaj, ato që shfaqen përsëri dhe përsëri janë ato që do të ndiqni. Ato do të bëhen vendet ku ju mbeteni njeriu që duhet të jeni, që ju tërheqin, zgjedhjet që bëni. Të vërtetat thelbësore do të fitojnë, madje nëse pranë tyre vendosen të vërteta të tjera.

Duke e dëgjuar veten  tani me pyetjen: Çfarë dua tani? Cila është përgjigja e sinqertë që ju vjen në mendje? Provoni të shkoni drejt atij zëri që ju vjen nga brendësia juaj e natyrshmërisë së pastër, asaj që vjen jo nga grumbullimi i asaj që ke grumbulluar gjatë viteve si një këndvështrim të "atyre" por si një "vetja" juaj e bardhë.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

8 paragjykime njohëse që po krijojnë mënyrën se si e përjetoni jetën tuaj

Lajmi i mirë është se jeta juaj ndoshta është ndryshe nga sa mendoni. Fatkeqësisht, ky është gjithashtu lajmi i keq. Siç thotë psikologu fitues i çmimit Nobel, Daniel Kahneman: "Besimi që njerëzit kanë në bindjet e tyre nuk është një masë e cilësisë së provave, por e koherencës së historisë që mendja ka arritur të ndërtojë".

Megjithatë, mjetet për atë ndërtim nuk janë vetëm përvojat, shpresat, dëshirat dhe frikat tona. Ka paragjykime psikologjike që na pengojnë të shohim një realitet objektiv. Në një farë kuptimi, realiteti ynë kolektiv nuk është gjë tjetër veçse përvoja subjektive kundër përvojës subjektive. Njerëzit që nuk e kuptojnë këtë besojnë se përvoja e tyre subjektive është, në fakt, objektive. Paaftësia jonë për të bashkëjetuar nuk është për shkak të mungesës ose mosfunksionimit të natyrshëm shoqëror, por thjesht nga mungesa e të kuptuarit të aspekteve më themelore të trupave që ne banojmë.

Ky fenomen është studiuar që nga filozofia e lashtë greke, dhe zakonisht quhet "realizëm naiv", supozimi se ne e shohim botën ashtu siç është në të vërtetë dhe se përshtypja jonë është një përfaqësim objektiv dhe i saktë i realitetit. Psikologu David McRaney e përmbledh atë si më poshtë:

"Kërkimet e njëqind viteve të fundit sugjerojnë që ju dhe të gjithë të tjerët ende besoni në një formë të realizmit naiv. Ju ende besoni se megjithëse inputet tuaja mund të mos jenë perfekte, sapo të arrini të mendoni dhe ndjeni, ato mendime dhe ndjenja janë të besueshme dhe të parashikueshme. Ne tani e dimë se nuk ka asnjë mënyrë që ju mund të njihni një realitet "objektiv" dhe ne e dimë se kurrë nuk mund ta dini se sa realiteti subjektiv është një trillim, sepse nuk e përjetoni kurrë.

Çdo gjë tjetër është objektive përveç prodhimit të mendjes suaj. Gjithçka që ju ka ndodhur ndonjëherë ka ndodhur brenda kafkës tuaj.

Pra, cilat janë këto paragjykime që na prekin kaq thellë? Epo, për fillim, ndërsa ka shumë që janë të identifikueshme, nuk ka asgjë që thotë se nuk mund të krijoni paragjykimet tuaja unike - dhe në fakt, ka të ngjarë që shumica e njerëzve të ndikohen. Megjithatë, ato mund të rrjedhin nga një kombinim i mëposhtëm.

01. Projeksion

Për shkak se përvoja jonë e vetme e botës është vetëm përmes hapjeve të shqisave tona dhe në fund të fundit, psikikës sonë, ne në mënyrë të pashmangshme projektojmë preferencat dhe vetëdijen tonë mbi atë që shohim, dhe e interpretojmë atë në përputhje me rrethanat. Me fjalë të tjera: Bota nuk është ashtu siç është, është ashtu siç jemi ne. Ne e mbivlerësojmë se sa tipikë dhe normalë janë njerëzit e tjerë, bazuar në atë se sa "të çuditshëm" ose "të ndryshëm" ndihemi. Ne supozojmë se njerëzit mendojnë ashtu siç mendojmë ne - sepse tregimi ynë i brendshëm dhe procesi i botës është gjithçka që dimë.

02. Ekstrapolimi

Ekstrapolimi është ajo që ndodh kur marrim momentin aktual në të cilin ndodhemi dhe më pas i projektojmë ato rrethana në jetën tonë në tërësi. Ne bëjmë supozime bazuar në atë që rrethanat tona aktuale "kuptojnë" për ne, dhe më pas gjithashtu fillojmë të besojmë se gjërat do të jenë gjithmonë ashtu siç janë - prandaj tragjeditë ndihen kaq të pakapërcyeshme, por lumturia ndihet kaq e shpejtë (në frikën se lumturia nuk do të fitojë" nuk zgjat përgjithmonë, ne e humbim atë - duke pasur frikë se pikëllimi do të zgjasë përgjithmonë, ne e krijojmë atë).

03. Ankorimi

Ne bëhemi shumë të ndikuar nga informacioni i parë që dëgjojmë. Për shembull, botëkuptimet tona priren në atë të prindërve tanë, jo bindjeve tona më të qenësishme. Gjatë një negocimi, personi që bën fillimisht një ofertë krijon një "gamë mundësish". Nëse keni dëgjuar për tre njerëz që botojnë librat e tyre për pothuajse të njëjtën shumë kompensimi, ju filloni të supozoni se çfarë do të jetë e mundur për ju, thjesht nga kuadri juaj i parë i referencës.

04. Negativiteti

Ne nuk mund të ndalojmë së shikuari përplasjet e makinave dhe t'i kushtojmë më shumë vëmendje lajmeve të këqija dhe e gjejmë veten absolutisht të magjepsur nga shkatërrimi dhe drama në jetët e njerëzve - dhe kjo nuk është për shkak se jemi të sëmurë ose plotësisht mazokistë. Në fakt është sepse ne kemi vetëm kapacitetin për të qenë të vëmendshëm në mënyrë selektive, dhe ne i perceptojmë lajmet negative si më të rëndësishme dhe më të thella, prandaj, ku duhet t'i kushtohet vëmendje së pari. Një pjesë e arsyes për këtë është një esencë misterioze (kur nuk e dimë qëllimin e negativitetit në kuptimin ekzistencial, ne magjepsemi prej tij).

05. Konservatorizmi

Motra e "ankorimit", konservatorizmit po beson diçka më shumë vetëm sepse ne e besuam të parën. Me fjalë të tjera, është një shqetësim drejt pranimit të informacionit të ri, edhe nëse ai informacion është më i saktë ose më i dobishëm.

06. Iluzioni i grumbullimit

"Grumbullimi" është kur filloni të shihni modele në ngjarje të rastësishme sepse i keni vendosur në mënyrë të pandërgjegjshme. Kjo është ajo që ndodh kur filloni të shihni makinën që dëshironi kudo, ose vini re se të gjithë janë të veshur me të kuqe kur e keni veshur. Në mënyrë të pandërgjegjshme krijoni modele që, për njerëzit e tjerë, do të shiheshin si të rastësishme, thjesht sepse po kërkoni një paragjykim konfirmimi.

07. Konfirmimi

Një nga paragjykimet më të njohura është konfirmimi i asaj që ndodh kur dëgjojmë në mënyrë selektive informacione që mbështesin ose vërtetojnë paragjykimet tona për një ide ose çështje në fjalë. Kjo është mënyra se si ne izolojmë mendërisht veten dhe botëkuptimin tonë. Është gjithashtu mënyra se si ne e vetëvlerësojmë.

08. Zgjedhje-mbështetëse

Kur me vetëdije "zgjidhni" diçka, ju prireni ta shihni atë gjë më pozitivisht dhe të shpërfillni në mënyrë aktive të metat e saj, më shpesh sesa do të bënit për një gjë që nuk e keni zgjedhur vetë. Kjo është arsyeja pse ideja se ne jemi autonomë në vendosjen e asaj që është e drejtë për ne është kaq e rëndësishme - ajo dikton se si do të lidhemi me atë gjë përgjithmonë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

NJERËZIT EMOCIONALISHT TË FORTË NUK I  BËJNË KËTO GJËRA 

01. Ata nuk besojnë se çdo ndjenjë që kanë do të thotë diçka. Ata nuk i japin vlerë çdo gjëje që ndjejnë. Ata e dinë se bindja ndaj kësaj ndjenje nuk krijon diçka të vërtetë.

02. Ata nuk ndihen të kërcënuar nga ideja duke mos pasur të drejtë. Ata e kuptojnë se të kesh një besim të keqinformuar ose një ide të pasaktë nuk i zhvlerëson ata si person.

03. Ata nuk përdorin logjikën për të mohuar emocionet e tyre. Ata vërtetojnë ndjenjat e tyre duke i pranuar ato; ata nuk thonë se dikush "nuk duhet" të ndihet në një mënyrë të veçantë nëse ndihet.

04. Ata nuk projektojnë kuptimin mbi gjithçka që shohin. Veçanërisht, ata nuk supozojnë se gjithçka që shohin ose dëgjojnë ka të bëjë me ta. Ata nuk e krahasojnë veten me njerëzit e tjerë, thjesht për shkak të idesë se njerëzit e tjerë ekzistojnë për të bërë krahasime me vetveten, kjo është e pamend në rastin më të mirë dhe egoist në rastin më të keq.

05. Ata nuk kanë nevojë të provojnë fuqinë e tyre. Në vend që të mishërojnë një imazh të fryrë të pathyeshmërisë së tyre, disponimi i tyre është kryesisht paqësor dhe i qetë, gjë që është shenja e një personi vërtet të sigurt.

06. Ata nuk i shmangen dhimbjes, edhe nëse i frikësohen asaj. Ata përballen me siklet në favor të thyerjes së një zakoni të vjetër. Ata gjurmojnë rrënjën e një çështjeje në vend që të shmangen nga simptomat. Ata e kuptojnë se shqetësimi është në shmangien e dhimbjes, jo vetë dhimbjes.

07. Ata nuk kërkojnë të metat e njerëzve të tjerë në përpjekje për të pakësuar pikat e tyre të forta. Ata nuk i përgjigjen sukseseve të dikujt duke vëzhguar  dështimet e tyre.

08. Ata nuk ankohen (shumë). Kur ata ankohen, kjo ndodh sepse duan që të tjerët të njohin dhe vërtetojnë dhimbjen e tyre; edhe nëse kjo gjë nuk është problemi i vërtetë, është sërish një formë pohimi.

09. Ata nuk filtrojnë disa aspekte të një përvoje për ta katastrofuar atë. Njerëzit që kërcejnë A-Z dhe mendojnë vetëm për skenarët e rasteve më të këqija zakonisht nuk kanë besimin se mund të kujdesen për veten nëse do të lindte diçka e papritur - kështu që ata përgatiten për më të keqen dhe i grabisin vetes më të mirën në proces.

10. Ata nuk mbajnë një listë të gjërave që njerëzit "duhet" ose "nuk duhet" të bëjnë. Ata pranojnë se "e drejta" dhe "e gabuara" janë dy gjëra shumë subjektive dhe se besimi se ekziston një kod universal i sjelljes, të cilit të gjithë njerëzit duhet t'i përmbahen e bën personin që e beson atë vazhdimisht të zhgënjyer.

11. Ata nuk e konsiderojnë veten gjykatës të asaj që është e drejtë apo e gabuar. Sidomos kur bëhet fjalë për t'u ofruar miqve disa këshilla, ata nuk supozojnë se përgjigja e tyre ideale ndaj një situate është zgjidhja për të cilën të gjithë kanë nevojë.

12. Ata nuk nxjerrin përfundime të përgjithshme nga përvojat e tyre personale. Ata nuk nxjerrin përfundimet e tyre të përgjithësuara për racën njerëzore bazuar në përqindjen e vogël të botës që përjetojnë çdo ditë.

13. Ata nuk e ndryshojnë personalitetin e tyre bazuar në atë se kush janë përreth. Të gjithë kanë frikë nga refuzimi, por jo të gjithë mund të përjetojnë vërtet atë lloj pranimi që vjen nga të qenit vetvetja pa kushte.

14. Ata mund të ngrihen për veten e tyre pa qenë agresivë apo mbrojtës. Edhe pse tingëllon si një kontradiktë, mbrojtja e agresivitetit është - tregues i pasigurisë. Qëndrimi i qetë për veten është tregues i vendosmërisë së brendshme dhe vetëvlerësimit.

15. Ata nuk supozojnë se kështu është gjithmonë vullneti i tyre.

Ata janë gjithmonë të vetëdijshëm për faktin se ndjenjat e tyre janë të përkohshme, qofshin ato të mira apo të këqija. Kjo i bën ata të përqendrohen në atë që është pozitive dhe t'i lënë ato që janë negative të shkojnë me më shumë lehtësi.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

10 GJËRAT KYÇE QË I KEQKUPTOJMË NË LIDHJE ME EMOCIONET

01. Efektet afatgjata të abuzimit emocional mund të jenë po aq të këqija, nëse jo më keq, sesa abuzimi fizik.
Abuzimi emocional shpesh nuk merret aq seriozisht sepse nuk mund të "shihet gjithmonë". Por ashpërsia e efekteve afatgjata të çdo lloj abuzimi nuk është aq e ndryshme. Abuzimi emocional është i ngjashëm me abuzimin fizik në atë masë saqë në mënyrë sistematike e dobëson vetëbesimin, vlerën dhe konceptin e një personi. Abuzimi emocional mund të shfaqet në mënyra të ndryshme, duke përfshirë, por pa u kufizuar në kontrollin, kërcënimin, degradimin, nënçmimin, kritikimin, bërtitjen, etj.

02. Emocionet zgjasin më shumë se kujtimet që i krijuan ato. Ne i marrim emocionet e kaluara dhe i projektojmë ato në situata që janë në jetën tonë aktuale. Kjo do të thotë, nëse nuk shërojmë atë që ndodhi në të kaluarën, ne gjithmonë do të kontrollohemi prej saj. Për më tepër, frika jonë irracionale dhe ankthet më të rënda të përditshme mund të gjurmohen në një shkak, i cili duhet të adresohet për të ndaluar efektivisht efektin.

03. Njerëzit krijues janë në depresion për një arsye. Shprehja dhe përvoja e emocioneve negative lidhen me aktivitetin në korteksin frontal të djathtë (si dhe në struktura të tjera si amigdala) ose me fjalë të tjera, të njëjtat zona që aktivizohen kur janë vazhdimisht krijues dhe i japin kuptim abstrakt asaj që është konkrete nga realiteti i çfarëdo qoftë përvoja juaj aktuale.

04. Frika nuk do të thotë dëshirë për të ikur. Do të thotë se jeni të interesuar. Emocioni më i lidhur me frikën është interesi, besoni apo jo. Madje është thënë se frika ka dy fytyra të padukshme: njëra që dëshiron të ikë dhe tjetra që dëshiron të hetojë. Kjo do të thotë, asgjë nuk është përgjithësisht "e frikshme" për ne, përveç nëse një pjesë prej nesh dëshiron të kuptojë sepse ajo e di që ne jemi pjesë e saj dhe ndihet sikur do të bëhet pjesë e përvojës sonë.

05. Ndjenjat e tjera përveç lumturisë nuk janë shenja dështimi. Shëndeti është të kesh një spektër emocionesh.
Emocionet negative janë të mira për ju. Në fakt, mbajtja e një përvoje të qëndrueshme vetëm të "lumturisë" - ose ndonjë emocioni, do të ishte vërtet një shenjë e sëmundjes mendore. Thjesht nuk është se si janë strukturuar mendjet dhe trupat tanë. Me fjalë të tjera, ju nuk duhet të jeni të lumtur gjatë gjithë kohës. Dëgjoni atë që trupi juaj po ju thotë. Emocionet negative janë një sinjal se diçka nuk është në rregull. Emocioni nuk duhet të rregullohet; sepse është gjëja për të cilën ajo po sinjalizon vëmendjen tuaj për të reaguar.

06. Emocionet mund të "parashikojnë të ardhmen", ose me fjalë të tjera, ndjenjat e brendshme janë reale.
Një studim në Universitetin e Kolumbisë i cili quhet "Efekti Emocional Oracle" në thelb vërtetoi se njerëzit që u besojnë emocioneve të tyre mund të parashikojnë rezultatet e ardhshme. Për shkak se ata e përdorin atë rregullisht, ata kanë një dritare në mendjen e tyre nënndërgjegjeshëm, e cila është pak a shumë vetëm një burim informacioni i pavetëdijshëm.

07. Ne mund ta rijetojmë dhimbjen sociale më shumë sesa dhimbjen fizike, që është një arsye tjetër që disa studiues besojnë se është, në një farë kuptimi, më e dëmshme kur nuk ka ndonjë faktor psikologjik që luan rol në dhimbjen fizike, ose më mirë, nuk ka lindur akoma instinkti që duhet ta përpunojmë ose ta rregullojmë veten për të mbijetuar, kështu që e lëmë kujtesën të shkojë. Sidoqoftë, truri ynë do t'i japë përparësi refuzimit ose emocioneve të tjera shoqërore ose poshtërimit, sepse ne duhet të qëndrojmë në "fis" për të mbijetuar.

08. Stresi mund të jetë thjesht emocioni më i rrezikshëm (veçanërisht kur është i qëndrueshëm) dhe megjithatë ai nuk trajtohet më shpesh se ndjenjat e tjera. Relaksimi nuk është diçka që duhet të bëni për të përkëdhelur veten; është absolutisht thelbësore. Stresi dobëson çdo pjesë tuajën dhe në një mënyrë apo tjetër është i ndërlidhur me shkaqet kryesore të vdekjeve në mbarë botën: aksidentet, kanceri, sëmundjet e zemrës, vetëvrasjet, etj.

09. Mediat sociale në fakt po na bëjnë më të shkëputur emocionalisht. Konsumimi i vazhdueshëm i tingujve të jetës së njerëzve na bën të bashkojmë një ide të veçantë të realitetit - një ide që është larg së vërtetës. Ne zhvillojmë një ankth të tillë rreth mediave sociale (dhe nëse janë apo jo ne po jetojmë me të vërtetë sipas standardeve që priten prej nesh) që fillojmë t'i japim përparësi kohës para ekranit ndaj kohës reale të fytyrës së vërtetë. Si qenie që kërkojnë intimitet njerëzor (romantik ose jo) për të mbijetuar, ajo po bëhet gjithnjë e më shumë një forcë e dëmshme në kulturën tonë.

10. "Ju nuk mund të mpini emocionet në mënyrë selektive. Kur mpijmë [ndjenjat e vështira], mpijmë gëzimin, mpijmë mirënjohjen, mpijmë lumturinë."
Brené Brown argumenton se nuk mund të mpihesh ndaj një eksperience pa e mpirë veten ndaj gjithçkaje tjetër. Ju nuk mund ta shpërfillni trishtimin pa e bërë veten imun ndaj lumturisë. Kjo do të thotë se është më e shëndetshme të përjetosh gjithçka, të mirën dhe të keqen. Prandaj e keqja nuk është gjithnjë e keqe, dhe e mira nuk është gjithnjë e mirë.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

GJËRAT E VOGLA që ju nuk i kuptoni se po ndikoni në atë se si ndiheni RRETH TRUPIT TUAJ

01. Si ndiheshin prindërit tuaj për trupin e tyre dhe çfarë thoshin për ta - dhe të tjerët - edhe kur ishit të vegjël ose nuk mendonin se po i dëgjonit. Kështu thotë shprehja ime e preferuar: "Mënyra se si flasim me fëmijët tanë bëhet zëri i tyre i brendshëm".

02. Photoshop aq i mirë sa as nuk e kupton se ka Photoshop (dhe kështu perceptimi yt për "normalen" është krejtësisht i shtrembëruar).

03. Qëndrimet e njerëzve të parë me të cilët u takuat/ishit intimë, dhe nëse e vlerësuan apo jo trupin tuaj për gjënë krejtësisht të mrekullueshme që ishte (dhe është). Për çfarëdo arsye, varjet e trupit të njerëzve shpesh mund të gjurmohen në ato përvoja fillestare, veçanërisht nëse ato ishin negative.

04. Si i gjykoni njerëzit e tjerë. Ajo me të cilën mendoni së pari për të fyer dikë-sidomos kur është fizike, thotë pafundësisht më shumë për ju sesa për ata.

05. Mënyra se si miqtë tuaj e trajtojnë trupin dhe si sillen. Në këtë rast, ka të bëjë më pak për atë që ata thonë për ju ose për veten e tyre, dhe shumë më tepër për atë që ju merrni përmes veprimeve të tyre. Ne fillojmë të përvetësojmë në mënyrë të pandërgjegjshme mendësinë kolektive të grupit të njerëzve me të cilët shoqërohemi më shumë.

06. Çfarë mediash konsumoni. Librat dhe revistat që lexoni, faqet e internetit që vizitoni, shfaqjet televizive që shikon me tepricë, të gjitha kombinohen për të krijuar konceptin tuaj të asaj që është "normale" dhe çfarë është "ideale" dhe zakonisht këto ide i nxirrni nga personazhet me të cilët identifikoheni më shumë.

07. Trashëgimia juaj dhe vendlindja juaj. Ushqimi është një pjesë integrale e kulturës - është kryesisht gjëja me të cilën shoqërohemi - është e lidhur me kulturën në të cilën jeni rritur. Ushqimi emocional mund të fillojë në moshë të re dhe gjykimet për figurën tuaj nga të afërmit jo me qëllime të këqija mund të vendosen vërtet në psikikën tuaj pas një kohe.

08. Nëse keni qenë apo jo në një lidhje në të cilën keni ndjerë se lidhja juaj ishte më shumë sesa thjesht e thellë. Është e vështirë të besohet se dashuria mund të ekzistojë pa u varur nga pritshmëritë fizike, derisa ta përjetoni atë dhe të filloni të kuptoni se pamja me të vërtetë nuk ka më shumë rëndësi.

09. Nëse po e lidhni fitnesin me të qenit një mjet për një qëllim - ky qëllim është një trup tjetër - në krahasim me të qenit diçka holistike për të mbajtur veten të vraponi.

10. Sa të vërteta janë miqësitë tuaja. Nëse mbani marrëdhënie me njerëzit vetëm për shkak të komoditetit - nëse nuk keni dikë në jetën tuaj për të cilin e dini se jeni i rëndësishëm për atë që jeni dhe jo atë që bëni për ta, vëmendja juaj në përgjithësi do të përqendrohet në ruajtjen e një gjendjeje fizike. , lloji i jashtëm i pranueshmërisë.

11. Komentet që njerëzit bërtasin në rrugë - edhe nëse thirrjet "e synuar" të jenë komplimente (kjo është arbitrare, por duroni me mua), ato përsëri e kthejnë trupin tuaj në një mall.

12. Sa më shumë kuptoni për shëndetin,  strukturën gjenetike, faktin që ne nuk humbasim kurrë qelizat dhjamore, ato thjesht zvogëlohen dhe koncepti i madh/ i vogël/i rëndë është plotësisht subjektiv për çdo person. Nëse vlerësoni pranueshmërinë e trupit tuaj vetëm në krahasim, nuk do të jeni kurrë të mjaftueshëm.

13. Një caktim i "të mirave" dhe "të këqijave" për ushqimet për sa i përket mënyrës se si do t'ju bëjnë të dukeni, si do t'ju bëjnë të ndiheni ose sa të mira do të jenë për ju. Kjo anon idenë tuaj për atë që është e rëndësishme për trupin tuaj në përgjithësi.

14. Nuk kaloni asnjë kohë jashtë. Dielli rigjeneron trupin tuaj - ne jemi me energji diellore sa ushqimet që hamë - dhe t'i mohoni trupit tuaj atë burim ngrohtësie dhe drite është të varfëroni hormonet tuaja të ndjenjës së mirë dhe gjithçka tjetër për të cilën jeni ndërtuar për të jetuar.

15. Të mos kesh asgjë më të rëndësishme mbi të cilën bazohet vetëvlerësimi. Kur nuk mendoni se keni diçka më të rëndësishme për t'i ofruar botës, është e pashmangshme që të ngeceni në atë që është më e lehtë për t'u parë dhe gjykuar.

16. Dashuria e pashpërblyer. Është e lehtë të lidhësh diçka fizike për të qenë arsyeja pse dikush nuk është i interesuar, por dikush që të do vetëm kur je 20 kilogramë më e hollë, nuk është dikush me të cilin dëshiron të jesh gjithsesi.

17. Vëmendja e vazhdueshme që i kushtohet trupave të të famshëmve, sa shpesh e konsumoni dhe sa seriozisht e merrni. Qoftë nëse ata po "rikthehen" pas lindjes së një fëmije ose thjesht po kalojnë zbaticën dhe rrjedhën e jetës, ata janë nën një lloj shqyrtimi që pothuajse do ta bënte të duket se fiksimi i rreth 10 kilogramëve pasi të kesh lindur fëmijë është normale. Një pjesë e punës së tyre është ta durojnë këtë, dhe është e tmerrshme, por ju nuk keni nevojë të jeni një person tjetër që argëton veten për të. Nuk po i ndihmon askujt. Mbajeni veten sipas standardit tuaj.

18. Të harrojmë se çfarë duhej të bënte trupi ynë - të qeshim, të luanim, të kërcejmë, të përqafojmë dhe të dashurojmë - dhe nuk ka asnjë avantazh evolucionar në faktin se kemi kocka të gdhendura për t'ju ndihmuar të bëni ndonjë nga këto.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Qëllimet që duhen vendosur, të cilat kanë të bëjnë më shumë me të shijuarit e asaj që keni, se sa të ndiqni atë që nuk keni. 

Disa ide që duhen marrë parasysh: 

01. Filloni aty ku e latë. Përfundoni librat gjysmë të lexuar në raftin tuaj. Hani atë që është në dollap. Vishni atë që zotëroni në mënyra që nuk i keni menduar kurrë më parë. Kërkoni falje dhe nënkuptojeni. Thirrni miqtë e vjetër. Rishikoni projektet e vjetra. Provoni rrugë të tjera.

02. Kërkoni mënyra për të vlerësuar mënyrën se si janë njerëzit, jo ashtu siç dëshironi që ata të jenë. Nuk është detyra juaj të gjykoni se kush e meriton dashurinë dhe mirësinë tuaj. Nuk është detyra juaj të rregulloni dikë. Është vetëm detyra juaj t'i doni ata në çfarëdo mënyre të përshtatshme. Ju nuk jeni gjykata e askujt tjetër.

03. Gjeni kohë për miqtë që keni më shumë sesa kërkoni për ata që nuk keni. Ndaloni së numëruari se sa njerëz janë në jetën tuaj edhe pse duke arritur një numër të caktuar do t'ju bëjë të ndiheni të privilegjuar. Filloni të vlerësoni se sa e rrallë dhe e bukur është të kesh vetëm një mik të ngushtë në jetë. Jo të gjithë janë kaq me fat.

04. Çdo ditë, shkruani një gjë që vetja juaj ju ka lejuar të bëni. Qoftë duke parë shfaqjen tuaj të preferuar ose duke dëgjuar tingujt në rrugë gjatë rrugës për në punë ose të jeni në gjendje të shihni një ekran kompjuteri ose të përqafoni dikë që doni, përqendrohuni në atë që bën trupi juaj më shumë sesa në atë që duket sikur e bëni.

05. Mësoni të doni gjërat që nuk kushtojnë shumë. Mësoni të doni ushqimin e thjeshtë dhe gatimin e tij, të qenit jashtë, shoqërinë e një shoku, shëtitjet, shikimi i lindjes së diellit, gjumi i plotë i natës, një punë e mirë ditore.

06. Filloni një "ditar ditësh" ku shkruani një ose dy fjali për të përmbledhur çdo ditë të vitit tuaj. Arsyeja për të vazhduar me një ditar është e qëndrueshme vetëm për një javë, kështu që askush nuk ka kohë (ose energji) për të detajuar me kujdes ose gjerësisht jetën e tij të përditshme. Megjithatë, ne humbasim mundësinë e pabesueshme për të parë se sa larg kemi arritur dhe nga çfarë përbëhet në fund të fundit jeta jonë, kur dështojmë - prandaj bëjeni të lehtë për veten tuaj. Thjesht shkruani një fjali që përmbledh ditën para gjumit. Në një vit, do të jeni mirënjohës që keni bërë.

07. Gjeni kuptim dhe gëzim në punën që bëni, jo në punën që dëshironi të bëni. Gjetja e përmbushjes në punë nuk ka të bëjë kurrë me ndjekjen e idesë suaj se cili është "qëllimi" juaj. Gjithmonë ka të bëjë me futjen e qëllimit në çdo gjë që ju tashmë bëni.

08. Filloni traditat tuaja të festave. Bëjini që ditët më të veçanta të vitit të reflektojnë se kush jeni dhe çfarë doni dhe si dëshironi të festoni jetën tuaj.

09. Bëni një "pastrim të shpenzimeve" ku përdorni vetëm atë që keni për një periudhë kohore. Menjëherë, mësojini vetes artin e mohimit të kënaqësisë së menjëhershme për hir të diçkaje më të rëndësishme dhe tregojini vetes se tashmë keni gjithçka që ju nevojitet, ose të paktën, më shumë sesa mendoni se keni (edhe kur nuk ju pëlqen).

10. Jepi "shtëpi" çdo gjëje që zotëron; në thelb është ndjenja kryesore e paqes në hapësirën tuaj. Kaloni nëpër gjërat tuaja dhe mbani vetëm atë që keni të bukur dhe të qëllimshme për ju - dhe më pas caktojini secilës prej atyre gjërave "shtëpi", ose një hapësirë ​​për t'u kthyer çdo natë. E bën ruajtjen e rrjedhës në hapësirën tuaj të lehtë dhe qetësuese.

11. Mësoni të jetoni sipas mundësive tuaja - pa marrë parasysh sa para fitoni, "zakonet tuaja në përqindje" do të mbeten të njëjta. Nëse e keni zakon t'i shihni të gjitha të ardhurat që bëni si "shpenzim të parave" (në krahasim me investimin e parave, kursimin e parave, etj.), ju gjithmonë do t'i riktheheni atij zakoni, pavarësisht sa fitoni. Vetëm duke mësuar të jetoni rehat brenda mundësive tuaja, ju jeni në gjendje të arrini qëllimet tuaja kur fitoni më shumë.

12. Telefono prindërit. Jo të gjithë e kanë privilegjin. 

13. Aspironi të jeni dikush që u jep gjërave kuptim, jo ​​që kërkon gjëra për t'u dhënë atyre kuptim. Në vend që të ndiqni "suksesin", ndiqni mirësinë. Në vend që të besoni se pasuria është shenja e një jete të mirë jetuar, besoni se inteligjenca është shumë herë më e mirë, që mirësia është arti i të jetuarit në mënyrën të më dobishme dhe se kjo është të jesh mendjehapur ndaj gjithçkaje. 

14. Bëni gjërat më të rëndësishme menjëherë në mëngjes. Jepni energjinë tuaj për atë që ka më shumë rëndësi, kur keni maksimumin e saj. Gjithashtu ju ndihmon të përcaktoni se çfarë ka vërtet rëndësi për ju.

15. Hidheni atë që nuk ju shërben më. Mësoni veten të hiqni dorë nga gjërat e mëdha duke  mësuar të hiqni dorë gradualisht nga të voglat. Është më e lehtë të anashkalosh mendimet dhe emocionet që kanë natyrë negative kur jeni në gjendje të lironi sendet dhe objektet me asociacione negative.

16. Rriteni veten - nëse në ndonjë moment jeni duke bërë diçka në të cilën nuk mund ta ndjeni frymën tuaj, ju jeni duke ecur shumë shpejt. Bëjeni relaksimin fizik një prioritet - pavarësisht se çfarë jeni duke bërë. Ruani gjurmët e frymëmarrjes tuaj në çdo kohë. Jini të ndërgjegjshëm, të pranishëm dhe të qëllimshëm me gjithçka që bëni. Nuk është sasia e asaj që arrijmë, por cilësia e saj ajo që përcakton lumturinë në jetën tonë dhe kënaqësinë me atë se kush jemi.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

102 MËNYRA për të mos lejuar që MENDIMET IRRACIONALE TË SHKATËROJNË JETËN TUAJ

01. Mësoni të dalloni atë që po ndodh në të vërtetë nga ajo që po mendoni aktualisht. 

02. Mësoni ndryshimin midis ndjenjës dhe së vërtetës.  Mënyra se si ndiheni sinqerisht mund të jetë e ndryshme nga ajo se si është e vërteta - e para është zakonisht e përkohshme, e dyta është më e thellë dhe e qëndrueshme. 

03. Ndaloni përpjekjet për të lundruar në shtigje ndërsa pylli është i errët.  Ju do të dëshironi më shumë të përpiqeni të bëni ndryshime në jetën tuaj kur jeni të zhytur në emocione, por kjo është koha më e keqe për ta bërë këtë.  Mos merrni vendime kur jeni të mërzitur.  Lëreni veten të ktheheni në neutral fillimisht. 

04. Zjarri mund të djegë shtëpinë tuaj,  mund t'ju gatuajë një darkë çdo natë dhe t'ju mbajë ngrohtë në dimër.  Mendja juaj është në të njëjtën mënyrë. 

05. Dijeni se ankthi rrjedh nga turpi.  Është ideja se kush jeni ose çfarë po bëni është ajo që thotë "nuk është e drejtë", prandaj shkakton një nxitim energjie të krijuar për t'ju ndihmuar ta "rregulloni" ose ta ndryshoni atë.  Ju po vuani sepse nuk ka asgjë që mund të rregulloni për të larguar atë ndjenjë urgjente dhe paniku.  Është një perceptim i keqmenaxhuar se kush dhe si je. 

06. Korrigjoni vizionin tuaj të tunelit duke shkruar narrativën tuaj në një copë letër.  Filloni me: "Emri im është ..." dhe më pas vazhdoni me renditjen e vendit ku jetoni, çfarë pune bëni, çfarë keni arritur, me kë kaloni kohë, për çfarë po punoni, për çfarë jeni krenarë. 

07. Kuptoni se mendimet janë iluzione, por të fuqishme.  Bëni inventar të të gjitha gjërave që keni menduar dhe jeni shqetësuar për të cilat nuk kanë rezultuar të jenë reale.  Mendoni për të gjithë kohën që keni humbur duke u përgatitur për rezultate që nuk do të shfaqeshin kurrë dhe për probleme që ishin vetëm në kokën tuaj. 

08. Praktikoni vizualizimin negativ.  Krijoni zgjidhje të prekshme për frikën tuaj të paprekshme.  Tregojini vetes se në fakt nuk do të vdisni nëse humbni një punë ose një të dashur.  Bëni një listë të gjërave për të cilat shqetësoheni më shumë, imagjinoni rezultatin më të keq dhe më pas bëni një plan saktësisht se si do ta trajtonit nëse do të ndodhte. 

09. Ndaloni së qeni kaq cerebral.  Bëjini gjërat me duart tuaja.  Gatuani, pastroni, dilni jashtë. 

10. Zhvilloni të menduarit njëdimensional të kaluar.  Njerëzit që shqetësohen shumë janë zakonisht shumë të vendosur në bindjet e tyre për atë që është dhe çfarë nuk është.  Ata nuk arrijnë të shohin kompleksitetin, mundësinë, pjesën më të madhe të ajsbergut që është realiteti që ata nuk e dinë dhe nuk mund ta shohin,

11. Praktikoni siklet të shëndetshëm.  Mësoni të mbështeteni në stresin tuaj, jo t'i rezistoni atij. 

12. Ndryshoni objektivin tuaj.  Qëllimi nuk është të ndiheni "mirë" gjatë gjithë kohës, është të jeni në gjendje të shprehni një gamë të shëndetshme emocionesh pa u shtypur apo vuajtur. 

13. Bëjini vetes pyetjet e mëposhtme kur ju shqetëson një mendim: "A është kjo e vërtetë? A mund ta di absolutisht se kjo është e vërtetë?"  Në shumicën e rasteve, përgjigjja do të jetë "jo" për njërën ose të dyja. 

14. Bëni më shumë.  Nëse keni kohë për t'u konsumuar rregullisht nga mendime irracionale, spirale, keni nevojë për më shumë për t'u fokusuar, më shumë për të punuar, më shumë për të vuajtur.  Sigurohuni që po jetoni më shumë se sa po mendoni për të jetuar.

15. Pranoni faktin se të gjithë, kudo, kanë mendime të çuditshme, të pasakta, shqetësuese që nuk kanë asnjë ndikim në realitet.  Ju nuk jeni një fanatik.  Ju (ndoshta) nuk jeni të sëmurë.  Thjesht duhet të mësosh të mos frikësohesh nga mendja jote. 

16. Të trembesh zakonisht nuk ndodh kur diçka në jetën tënde duhet të ndryshojë.  Depresioni, zemërimi, rezistenca, trishtimi.  ..kjo ndodh kur diçka nuk është në rregull.  Ndaloni së vlerësuari se sa të këqija janë gjërat nga paniku juaj dhe filloni duke vlerësuar se cila është homeostaza juaj emocionale.  Kështu e dini se çfarë është me të vërtetë e gabuar ose e drejtë - çfarë bëni vazhdimisht dhe si ndiheni rregullisht.

17. Kur jeni në spirale, mund të thoni me zë të lartë: "Kam një sulm paniku. Unë kam mendime të paarsyeshme". Të bësh këtë është hapi i parë drejt kthimit të vetes në realitet.

18. Identifikoni zonat tuaja të rehatisë dhe kthehuni në to herë pas here. Kalimi përtej vendit me të cilin jeni mësuar është një proces gradual që ecën shumë shpejt dhe është një recetë për një avari.

19. Provoni veten gabim. Tregojini vetes se mendimet tuaja nuk kanë bazë në të vërtetën. Shkoni te mjeku dhe konfirmoni se nuk po vdisni nga ndonjë sëmundje e pashërueshme. Pyete dikë se si ndihet për ty nëse nuk e di. Mos jetoni në zonën gri kur përgjigjet janë të disponueshme.

20. Mos i beso gjithmonë vetes. Jepini vetes hapësirë ​​për të gabuar. Hapeni veten ndaj idesë se nuk dini atë që nuk dini. Nëse ndjenjat tuaja janë të informuara nga mendime irracionale, ato mund të jenë shumë mirë të pasakta.

21. Besoni atë që ju jep paqe. Edhe nëse fillimisht ju frikëson ideja e një marrëdhënieje intime apo e një karriere në fushën e ëndrrave tuaja, nëse është ajo që dëshironi vërtet, do t'ju japë gjithashtu një ndjenjë "po". Besoni ndjenjat tuaja "po".

22. Konsideroni rastet në të cilat ndiheni më të pakëndshme për të nënkuptuar se është koha që të zgjeroheni. Duhet të mësosh të mendosh ndryshe, të shohësh ndryshe, të bësh ndryshe. Ju duhet të hapni veten. Nëse nuk e bëni, do të mbeteni përgjithmonë në fazën e fshikëzës.

23. Bini në dashuri me të panjohurën, për faktin se ajo pothuajse gjithmonë do t'ju sjellë gjëra më të mira nga sa mund t'i kishit imagjinuar - gjërat që janë më të këqija nga sa mund të kishit imagjinuar janë pothuajse gjithmonë produkte të të menduarit tuaj ose të perceptimit të asaj që do të thotë për ju ose për të ardhmen tuaj.

24. Praktikoni pranimin radikal. Mësoni të tregoni pjesët e historisë suaj që preferoni t'i fusni nën qilim. Ju lejohet të thoni: "Unë nuk e dua trupin tim. Ndihem pak i bllokuar tani. Nuk jam i lumtur në marrëdhënien time. Jam në borxh" pa qenë një deklaratë dënuese.

25. Kuptoni se ekzistojnë tre shtresa të vetes tuaj: identiteti juaj, turpi juaj dhe vetja juaj e vërtetë. Identiteti juaj është shtresa juaj më e jashtme, është ideja që mendoni se njerëzit e tjerë kanë për ju. Turpi juaj është ajo që ju mbron të mos shprehni veten tuaj të vërtetë, e cila është në thelbin tuaj. Është nga turpi juaj negativ që mendimet irracionale lindin dhe lulëzojnë. Punoni për të mbyllur hendekun midis asaj që bota mendon se jeni dhe atë që e dini se jeni. Shëndeti juaj mendor do të ndryshojë ndjeshëm.

26. Mësoni ushtrime të frymëmarrjes së thellë. Kjo tingëllon disi e bezdisshme nëse e keni provuar dhe nuk ka funksionuar më parë, por në të vërtetë është një nga zgjidhjet më efektive pa recetë për të çmendurit.

27. Zgjeroni perceptimet tuaja. Nëse nuk ndiheni rehat, po shtyheni të mendoni përtej asaj që keni ditur. Jeni thirrur për ta parë veten në një mënyrë të re. Hapeni veten ndaj mundësive që normalisht nuk do t'i merrnit parasysh, ose shtresave të vetes që ende nuk i keni parë.

28. Praktikoni të menduarit racional dhe sa më shpesh. Nuk duhet t'i besoni mendjes suaj që të mendojë shëndetshëm në autopilot. Duhet ta stërvitësh.

29. Një pjesë e atij trajnimi do të përfshijë të dish se çfarë të bësh kur shfaqet diçka irracionale - që është ta vlerësosh atë në mënyrë objektive, të përcaktosh nëse të shërben dhe të qeshësh me të nëse jo.

30. Mendimet irracionale janë ndonjëherë produkte të frikës intensive, racionale që ende nuk duhet t'i pranoni plotësisht ose të merreni me të. Kur jeni në një gjendje të qëndrueshme mendore, uluni dhe kontrollojini sinqerisht me veten se cilat janë ato.

31. Dalloni kufirin midis asaj që mund të kontrolloni dhe çfarë nuk mund të kontrolloni. Ju, për shembull, mund të kontrolloni se sa përpjekje bëni në punën tuaj. Ju nuk mund të kontrolloni se si njerëzit e tjerë reagojnë ndaj saj. Ju mund të kontrolloni se çfarë vishni çdo ditë. Ju nuk mund të kontrolloni se sa mirë të tjerët mendojnë se dukesh.

32. Ndaloni të pretendoni se e dini se çfarë po mendojnë njerëzit e tjerë.

33. Ndaloni të pretendoni se e dini se çfarë do të sjellë e ardhmja, për një kohë të pacaktuar.

34. Kuptoni se ndjenja juaj për veten është tërësisht një gjë mendore dhe është themeli i mendjes suaj. Nëse besoni se jeni lloji i personit që mund të durojë dhimbjen ose humbjen, do të jeni lloji i personit që mund të durojë humbjen dhe dhimbjen. Nëse besoni se jeni të denjë për dashuri, do ta përjetoni dashurinë kur të vijë.

35. Punoni për të ripërcaktuar ndjenjën tuaj të vetvetes nga gjërat që nuk janë materiale të cekëta. Në vend që të mendoni se jeni dikush që është tërheqës dhe i suksesshëm, mësoni të mendoni për veten dikush që është elastik, i uritur për përvoja të reja, i aftë për të dashur thellësisht të tjerët, etj.

36. Mësoni të shihni çdo ditë nga këndvështrimi i vetes suaj më të vjetër.

37. Mendoni se kush ishit dy vjet më parë, apo edhe pesë vjet më parë. Mundohuni të mbani mend një ditë të rastësishme në jetën tuaj gjatë atyre kohërave. Vini re se si fokusi juaj kthehet menjëherë drejt asaj për të cilën duhet të jeni mirënjohës. Mësoni ta bëni këtë sot.

38. Ndonjëherë, mënyra më e mirë për të kapërcyer çdo gjë është thjesht të punoni për ta harruar atë. Jo çdo gjë kërkon analizë.

39. Mënyra më e mirë për të harruar është ta mbushni jetën tuaj me gjëra të reja, më të mira. Gjëra që mund të mos i kishit pritur, gjëra që nuk i dinit se nuk i dinit, gjëra që nuk e kishit imagjinuar kurrë se do të dëshironit.

40. Pranoni se mendimet irracionale, ashtu si ankthi, trishtimi, apo çdo gjë tjetër, do të jenë gjithmonë pjesë e jetës suaj. Ato nuk po shkojnë askund. Përjetimi i tyre nuk është një shenjë se ju jeni tërhequr prapa se jeni jashtë rrugës ose se diçka nuk është dëshpërimisht e gabuar, në vetvete.

41. Kuptoni se ka një korrelacion midis shqetësimit dhe kreativitetit. Është aspekti më themelor i evolucionit njerëzor - sa më shumë të kemi frikë nga diçka, aq më kreativë jemi në krijimin e zgjidhjeve që përshtaten me alternativën. Shikoni frikën tuaj si katalizator për përmirësimin e jetës suaj, jo si të dënuar me vuajtje.

42. Mos harroni se ju mund të zgjidhni atë për të cilën mendoni, dhe madje edhe kur ju duket sikur nuk mundeni, kjo është sepse përsëri, ju po zgjidhni ta besoni këtë.

43. "Zgjidh të mos lëndohesh - dhe nuk do të ndihesh i dëmtuar. Mos u ndje i dëmtuar - dhe do e kuptosh se nuk ke qenë". -Marcus Aurelius

44. Dil jashtë, shiko yjet dhe pi një gotë ujë.

45. Provoni ditarin. Kur të ktheheni dhe ta rilexoni, do të filloni të shihni se cilat janë modelet tuaja, veçanërisht ato vetë-sabotuese.

46. ​​Meditoni dhe imagjinoni të flisni me veten tuaj më të vjetër, më të mençur dhe më optimale në të ardhmen. Ajo që po bëni është të futeni thellë në nënndërgjegjen tuaj. Lërini zgjedhjet tuaja të udhëhiqen nga personi që shpresoni të bëheni.

47. Qesh. Qesh duke mos menduar asgjë në atë moment që qesh.

48. Kur kërkoni këshilla nga njerëzit e tjerë për çfarëdo që jeni duke u shqetësuar, së pari pyesni veten se çfarë shpresoni se do të thonë. Kjo është ajo që ju doni t'i thoni vetes.

49. Flisni me njerëz të tjerë dhe kërkojuni atyre t'ju tregojnë për gjërat budallaqe për të cilat shqetësohen në mënyrë të paarsyeshme. Ju jeni në shoqëri të mirë.

50. Punoni në zhvillimin e forcës suaj mendore. Stërviteni mendjen ashtu si trupi juaj. Punoni për të përqendruar, menduar, imagjinuar. Kjo është gjëja e vetme më e mirë që mund të bëni për jetën tuaj.

51. Thuaj faleminderit për faktin që kujdesesh mjaftueshëm për veten sa të ndihesh në panik për diçka në radhë të parë.

52. Kujtojini vetes se ajo që keni frikë është ana e hijes së asaj që doni. Sa më shumë frikë, aq më shumë dashuri. Mësoni të filloni të shihni atë që është e drejtë po aq sa shqetësoheni për atë që nuk është.

53. Jepini vetes leje të ndiheni mirë. Kjo është arsyeja pse ne duam kur të tjerët na duan. Askush tjetër nuk mund ta transformojë ndjesinë e dashurisë - ne e dëshirojmë atë nga të tjerët sepse na lejon të kthejmë çelësin mendor që na jep leje të jemi të lumtur, krenarë, të emocionuar ose të kënaqur. Truku, e gjithë puna "të duam veten", është thjesht të mësojmë ta bëjmë vetë.

54. Mbajini hapësirat tuaja të pastra dhe të bukura.

55. Recitoni lutjet ditën dhe natën dhe fjalimet motivuese përpara pasqyrës. Çdo gjë që e përqendron mendjen tuaj në diçka pozitive dhe shpresëdhënëse.

56. Konsumoni mendjen tuaj me gjëra që ju interesojnë-përveç problemeve që janë jashtë kontrollit tuaj.

57. Nëse nuk mund ta bëni këtë, do të thotë që nuk e njihni veten ende mjaft mirë. Eshte ne rregull. Çështja është që ju ta kuptoni këtë tani dhe të filloni të mësoni.

58. Praktikoni lumturinë. Ngjarjet e jashtme nuk krijojnë përmbushje apo kënaqësi kuptimore; se si mendojmë për ta. Nëse jeni duke vepruar sipas një mentaliteti të mungesës, do të jeni gjithmonë të pakënaqur, pavarësisht se çfarë keni apo merrni.

59. Bëni diçka të papritur. Rezervoni një udhëtim, dilni me dikë që ka gabuar për ju, bëni një shëtitje aty ku nuk guxon të shkosh, filloni të kërkoni një punë të re, një fushë që nuk e kishit menduar se do ta kishit shijuar. Tregojini vetes se nuk dini atë që nuk dini për jetën ose veten tuaj. Jo plotësisht. Ende jo.

60. Praktikoni pranimin radikal. Zgjidhni të doni shtëpinë tuaj, trupin tuaj dhe punën tuaj, edhe nëse nuk ju pëlqen gjatë gjithë kohës. Zgjidhni ta ndërtoni jetën tuaj nga një vend mirënjohjeje dhe vizioni, në vend që të ikni nga frika juaj.

61. Kini parasysh se me kë e rrethoni veten. Kompania e jetës tuaj më konstante do të llogarisë shumë për mënyrën se si do të jeni gjatë viteve të ardhshme. Kushtojini vëmendje.

62. Kaloni kohë vetëm, veçanërisht kur ndiheni sikur nuk dëshironi asgjë. Ju jeni shoku juaj i parë dhe i fundit - jeni me veten deri në fund. Nëse ju nuk dëshironi të jeni me veten, si mund të prisni që dikush tjetër ta bëjë këtë?

63. Rishkruani narrativën tuaj të "suksesit". Ndonjëherë suksesi është të flini mjaftueshëm. Ndonjëherë është duke bërë atë që ju e dini se është e drejtë, pavarësisht nga fakti se të gjithë të tjerët në jetën tuaj po e shohin me përçmim. Ndonjëherë thjesht kaloni ditën pa një recetë të caktuar të jetës.  Ulini pritshmëritë tuaja për pak kohë.

64. Shkruani frikën tuaj në detaje të qarta.

65. Dëgjoni podkaste të frikshme ose shikoni filma horror. Ekspozoni veten ndaj gjërave që në të vërtetë janë të tmerrshme. (Kjo ose do ta bëjë atë më mirë ose më keq, por hej, provojeni.)

66. Ëndërro diçka më të madhe. Nëse ndiheni sikur po kaloni vazhdimisht me të njëjtat çështje në mendjen tuaj, ju duhet ende të imagjinoni një të ardhme që është më e madhe se e tashmja juaj. Kur keni diçka më të rëndësishme për të punuar - ose dikë për të qenë më i mirë - obsesioni me problemet e vogla, të sajuara do të shpërbëhet shpejt.

67. Mos ngatërroni një ëndërr të thyer me një të ardhme të prishur.

68. Mos e ngatërroni zemrën e thyer me një jetë të thyer.

69. Krijoni një rutinë që ju pëlqen, një që përfshin mjaftueshëm gjumë dhe kohë pushimi, dhe një shkallë reale të "gjërave që dini se duhet t'i bëni" kundër "gjërave që dëshironi të bëni në të vërtetë".

70. Vlerëso veten. Zgjidhni të besoni se jeta që keni është më se e mjaftueshme.

71. Merrni një mbrëmje (ose pak) për të medituar për të kaluarën tuaj. Mendoni për gjithë dhimbjen dhe trishtimin që keni larguar. Lëreni veten t'i ndjejë ato gjëra. Kur i lini të dalin në sipërfaqe, ato nuk do t'ju kontrollojnë më.

72. Zgjidhni t'i bëni gjërat sepse doni më shumë gëzim sesa i zgjidhni t'i bëni ato sepse doni të shmangni dhimbjen.

73. Hidhini një sy të sinqertë jetës tuaj dhe vlerësoni se sa shumë keni ndërtuar si një mjet për të shmangur dhimbjen dhe vendosni nëse ato frikëra nuk janë të vlefshme në radhë të parë. A keni një pikëpamje më të ulët për veten, kështu që mendimi i dikujt tjetër nuk mund t'ju lëndojë? A zgjidhni marrëdhënie ku jeni të padëshiruar në mënyrë që të mos keni nevojë të hapeni ndaj cenueshmërisë së dashurisë?

74. Bëni plane për të ndërtuar jetën që dëshironi, jo sepse e urreni atë që keni, por sepse jeni të dashuruar me personin që e dini se dëshironi të bëheni.

75. Jini dallues për atë që pranoni si të vërtetë, kujt i jepni energjinë tuaj, çfarë bëni kur e zvarritni dhe me çfarë e rrethoni veten në shtëpi.

76. Lidhu me njerëzit. Lidhu me njerëzit. Lidhu me njerëzit.

77. Krijo tabela vizioni. Të shohësh jetën që dëshiron është hapi i parë për ta krijuar atë.

78. Mos harroni se ju nuk jeni të mërzitur për atë që keni humbur - ju jeni të mërzitur për atë që nuk keni pasur kurrë në të vërtetë mundësinë për ta patur. Do të pendoheni për atë që nuk keni bërë, jo për atë që keni bërë.

79. Kushtojini kohën tuaj për të ndihmuar dikë tjetër. Bëhuni vullnetar në një strehë për të pastrehët, dhuroni gjërat tuaja, punoni me fëmijët pas shkollës. Bëjeni jetën tuaj për më shumë sesa thjesht dëshirat tuaja.

80. Ripërcaktoni "lumturinë" jo si diçka që përjetoni kur merrni atë që dëshironi, por diçka që ndjeni kur keni diçka kuptimplote për të punuar çdo ditë.

81. Përqendrohuni në përmirësimin, por lëreni qëllimin përfundimtar. Bëhuni më i mirë, jo më perfekt.

82. Lëreni veten të dashuroheni si personi që jeni. Do të shihni shpejt se si personi kryesor që ju gjykon jeni ju.

83. Ndaloni së gjykuari njerëzit e tjerë. Shihini të gjithë me dinjitet, me një histori, me arsye pse janë si janë dhe pse bëjnë atë që bëjnë. Sa më shumë të pranoni njerëzit e tjerë, aq më shumë do ta pranoni veten dhe anasjelltas.

84. Kanalizoni imagjinatën tuaj tepër aktive në diçka krijuese. Shkruani diçka të çmendur. Shkruani një histori të shkurtër horror. Krijo këngë dhe regjistroi ato në telefonin tënd, vetëm për veten tënde.

85. Ose bëni atë që bën çdo person i mençur dhe përdorni imagjinatën tuaj tepër aktive për të imagjinuar rezultatet më të mira të mundshme dhe jo më të këqijat, dhe më pas imagjinoni se si mund të punoni për të arritur atje.

86. Lëreni idenë se çdo gjë duhet “t'ju jepet” apo “t'ju merret”. Ju krijoni. Ti zgjedh.

87. Kërkoni ndihmë kur në të vërtetë keni nevojë për ndihmë. Nëse nuk mësoni ta bëni këtë, do të përfundoni duke përkeqësuar një milion probleme të tjera dhe do të kërkoni vëmendje për ato, sepse në fakt nuk keni atë që ju nevojitet, që është mbështetja në momentet që kanë vërtet rëndësi.

88. Mos mendoni se të qenit i trishtuar i thyer ju bën të padashur ose "të keq". Momentet tuaja të sinqerta nuk i shkatërrojnë marrëdhëniet, ato lidhen (për sa kohë që jeni të sinqertë).

89. Të mendosh se ka fëmijë të uritur në anën tjetër të botës, nuk do ta lehtësojë dhimbjen tënde, ndaj mos u përpoq të krahasosh.

90. Dikush tha: Ka një gjë më të keqe që mund të kaloni, dhe nëse mendoni për jetën tuaj, ndoshta mund të mbani mend raste në të cilat keni qenë ende.

91. Lexoni libra që ju interesojnë dhe lexojini ato shpesh. Dëgjimi i një zëri të ri në mendjen tuaj do t'ju mësojë se si të mendoni ndryshe.

92. Merrni një sy gjumë. Seriozisht, mbështilluni me një batanije dhe flini për 20 minuta. Është si të shtypni butonin "refresh" në trurin tuaj.

93. Pranoni se frika është një tregues se diçka është e fuqishme dhe e vlefshme. Sa më e thellë të jetë frika, aq më e thellë është dashuria.

94. “Pengesa është vetë rruga."

95. Lëreni atë që nuk ju pëlqen në të tashmen tuaj të jetë një dritë udhëzuese drejt asaj që dëshironi të doni në të ardhmen tuaj.

96. Sfidoni veten të mendoni për mundësi që nuk i keni imagjinuar më parë, sa më shpesh që të mundeni. Lëreni mendjen tuaj të eksplorojë veten dhe të rritet.

97. Askush nuk po mendon për ju ashtu siç po mendoni për ju. Ata të gjithë mendojnë për veten e tyre.

98. Kuptoni se kur jeni të humbur, jeni gjithashtu të lirë. Kur duhet të filloni nga e para, mund të zgjidhni më mirë. Nëse nuk ju pëlqen vetja, keni një shans të bini në dashuri me veten. Mos qëndroni përgjithmonë përballë tabelës rrugore; harto një rrugë të re.

99. "Edhe kjo do të kalojë."

100. Përpjekje e ndyrë. Sinqerisht, seriozisht, provoni. Vendosni gjithçka në punën që keni. Jini të sjellshëm me njerëzit kur ata nuk e meritojnë atë. Do të keni shumë më pak energji për t'u shqetësuar kur po e futni atë në gjëra që janë vërtet të vlefshme.

101. Mësoni si të relaksoheni. Punoni për të mësuar se si të mos bëni asgjë me kënaqësi.

102. Besoni se gjërat përmirësohen me kalimin e kohës. Jo sepse koha shëron, por sepse ti rritesh. Ju zbuloni se jeni të aftë. Ju e kuptoni se ndarja juaj e katërt nuk dëmton as aq keq sa e para. Kjo nuk është për shkak se jeta është më e lehtë, por sepse ju jeni më të zgjuar.

Arti i të shkruarit

Të qenit kreativ është një aftësi e lindur te njeriu, e barabartë me nevojën për të ngrënë, folur, ecur dhe menduar. Paraardhësit tanë gjithmonë kanë gjetur kohë për të shprehur imagjinatën e tyre, duke e gdhendur historinë në muret e shpellave. Megjithatë, në kohën tonë, kjo aftësi shpesh perceptohet si privilegj për të privilegjuarit. Është e rëndësishme të kuptojmë se krijimi është procesi i edukimit, komunikimit dhe introspeksionit, që na shoqëron gjatë gjithë jetës sonë. Mediat moderne kanë transformuar mënyrën sesi shprehemi, por esenca e krijimtarisë mbetet e njëjtë: dëshira për të shprehur, për të formuar, për të krijuar diçka të re në botën tonë imagjinare.

Krijimi është një rrugë e përhershme e zhvillimit personal. Për disa, procesi më i suksesshëm krijues vjen nëpërmjet meditimit, intuitës dhe mosgjykimin, duke lejuar që ideja të vijë natyrshëm, pa rezistencë. Personalisht, fillova të shkruaja si një mënyrë për të shpëtuar nga dhimbja dhe në kohë kuptova se kjo ishte rruga ime për të shprehur vetveten. Nuk më interesonte të krijoja probleme për veten time vetëm për të pasur diçka për të menduar. Ajo që më interesonte ishte të shkruaja dhe të krijoja sepse kjo më bënte të ndihesha mirë dhe për shkak se isha gjallë dhe në gjendje të krijoja.

Ishte sfiduese të përpiqesha të ndiqja rutinat klasike të shkrimit të autorëve të mëdhenj, të strukturoja çdo fjalë për të nxitur një rrjedhë të qëndrueshme. Megjithatë, kuptova se kjo ishte një përpjekje e pamundur, sepse krijimi nuk vjen me urdhër. Është një proces i natyrshëm që transformon mendimet dhe ndjenjat tona në formë të shprehuri. Kur përpiqemi të imponojmë një strukturë, ne bëjmë vetëm që procesi të pengohet. Kjo është arsyeja pse frymëzimi më i mirë vjen kur jemi në gjendje të lëmë mënjanë mendjen e paracaktuar dhe të lejojmë idetë të rrjedhin lirshëm.

Në fakt, çdo gjë krijuese priret të pengohet më së shumti nga qëllimet përfundimtare. Është pothuajse e domosdoshme që të jeni plotësisht të ndërgjegjshëm për momentin, duke krijuar nga një vend ku thjesht lejoni që çdo gjë që kalon nëpër ju të rrjedhë jashtë.

Sepse kur ju keni një mendje të paracaktuar të rrugës, kjo do të thotë se po përpiqeni të përputheni me mendjen e dikujt tjetër. Kjo do të thotë që frymëzimi që keni gjetur është se po krijoni versionin tuaj të diçkaje tjetër të dikujt që ju bëri të ndiheni.

Ju rrallë do të frymëzoheni nga puna që vjen nga një e vërtetë thelbësore e vetes, dhe kjo është kështu sepse ju tregon diçka për veten tuaj. Jo vetëm diçka, e vërteta është më e vërtetë se ajo që mendon si të vërtetë- kjo është ajo që e bën procesin kaq të padurueshëm. Dhe kjo është arsyeja pse ne kërkojmë për strukturën, kjo është ajo që na bën të ndalojmë procesin. Kjo është arsyeja pse ne duam vërtetim dhe mbështetje të jashtme.

Kreativiteti më i madh mund të nxitet kur mësoni ta bëni këtë pa gjykuar, ngjashëm me mënyrën sesi vëzhgimi objektiv i mendimeve dhe ndjenjave tuaja është gjithashtu rruga drejt paqes.

Krijimi është një proces personal dhe subjektiv. Është e rëndësishme të kuptojmë se jo çdo gjë që krijojmë do të jetë për publikun. Disa krijime do të ndahen, disa do të mbeten vetëm për ne. Kjo është e natyrshme dhe e pranueshme. Artistët më të mëdhenj nuk janë gjithmonë të suksesshëm ose produktivë, por kjo nuk do të thotë se ata nuk janë artistë. Kjo është pjesë e procesit të krijimit. Është e rëndësishme të mbajmë një lidhje të thellë me vetveten dhe të jemi të sinqertë me krijimin tonë, pa u shqetësuar për perceptimin e të tjerëve. Krijimi duhet të jetë një eksperiencë e lirë dhe e paqësuar, e shprehur për vetveten, për hir të vetës.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

Teksa qëndroja aty, duke parë kurrizin e atyre që dikur i quajta miq të zhdukeshin në distancë, një valë emocionesh u përplas mbi mua.  Dhimbja e braktisjes u përzie me shijen e hidhur të tradhtisë, duke më lënë të ndihesha i zbrazët dhe i humbur.  Nuk mund të mos pyesja veten nëse duhet të vras ​​mendjen për këtë harresë, të harroj lëndimin dhe të vazhdoj përpara.

Por ndërsa mendimet rrotulloheshin në kokën time, një realizim tjetër filloi të merrte formë.  Unë nuk vajtoja humbjen e këtyre njerëzve në jetën time, por për atë që ata përfaqësonin kur ishin pjesë e saj.  Nuk më mungonte prania e tyre fizike, por kujtimet, të qeshurat, përvojat e përbashkëta që kishim dikur bashkë.

Gjithmonë kam besuar se të kesh njerëz rreth vetes ishte një burim force dhe lumturie.  Por tani, ndërsa qëndrova vetëm, kuptova se mungesa e tyre ishte një bekim i maskuar.  Kisha nevojë për praninë e atyre që me të vërtetë kujdeseshin për mua, që më qëndronin pranë, jo të atyre që ishin aty vetëm për momentet e mira.

Në vetminë e mendimeve të mia, fillova të kuptoj vlerën e vërtetë të miqësisë.  Nuk kishte të bënte me numrin e miqve që ishin apo popullaritetin që fitova duke qenë i rrethuar nga të tjerët.  Bëhej fjalë për cilësinë e atyre marrëdhënieve, thellësinë e lidhjes dhe mirëkuptimit që ekzistonte mes individëve.

Isha aq i kapur në përpjekjet për t'i kënaqur të gjithë, duke qenë qendra e vëmendjes, saqë kisha humbur nga sytë atë që kishte vërtet rëndësi.  Nuk ishte për t'u pëlqyer nga të gjithë, por për të qenë të dashur nga disa që më njihnin dhe më vlerësonin vërtet për atë që isha.

Teksa reflektoja për të kaluarën, kuptova se ata që më kishin lënë nuk kishin për qëllim të qëndronin.  Ata thjesht po kalonin, duke lënë pas një gjurmë të përkohshme në jetën time.  Dhe ndërsa largimi i tyre mund të më ketë shkaktuar dhimbje, më hapi sytë ndaj së vërtetës për marrëdhëniet që kisha kultivuar.

Isha mbajtur pas njerëzve që nuk ishin menduar kurrë të ishin një rrënjë e përhershme në jetën time, duke u kapur pas iluzionit të shoqërimit në vend që të kërkoja lidhje të vërteta.  Dhe tani, ndërsa qëndroja i vetëm pas largimit të tyre, pashë mundësinë për rritje dhe zbulim të vetvetes që qëndronte përpara meje.

E kuptova që isha me fat që mbeta vetëm, që kisha mundësinë të rivlerësoja prioritetet e mia dhe të ripërcaktoja marrëdhëniet e mia.  Nuk kisha më nevojë për praninë e atyre që ishin aty vetëm për momentet e bukura, por të kërkoja ata që do të më qëndronin pranë stuhive të jetës.

Në fund të gjithë largohen.  Por varet nga ne që të vendosim se kë lejojmë të qëndrojë, kë zgjedhim të lejojmë në rrethin tonë të brendshëm dhe të ndajmë jetën tonë me ta.  Dhe ndërsa qëndroja aty, duke parë kurrizin e atyre që më kishin braktisur dhe duke u zbehur në distancë, e dija se isha më i fortë sepse ngaqë kisha mbetur vetëm, mësova të bëhem më i fortë përballë sprovave të jetës.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

SI TA DINI kur e vetmja gjë në rrugën e lumturisë suaj JENI JU

01. Problemi i vetëm me jetën tuaj është mënyra se si mendoni për të. Objektivisht, ju keni gjithçka që mund të dëshironi ose keni nevojë ndonjëherë, megjithatë pakënaqësia juaj vjen thjesht nga mungesa e vlerësimit (që është një tipar i kultivuar, nëse jo një praktikë).

02. Zgjidhja për shumicën e problemeve tuaja është thjesht ndryshimi i mënyrës se si mendoni për to. Për shembull, të mësuarit se opinionet e njerëzve për ju janë kryesisht projeksione se si ata e shohin veten, do të zgjidhte problemin tuaj, që është vlerësimi i jetës suaj përmes idesë se si njerëzit e tjerë mund ta perceptojnë atë.

03. Ju jeni dembel mendërisht. Ju e dini se duhet të jeni më të pranishëm, por nuk do të përpiqeni ta praktikoni atë. Ju e dini se duhet të meditoni dhe të mësoni të stërvitni trurin tuaj që të përqendrohet në mënyrë që të mos përfshihet nga negativiteti, por në vend të kësaj shkoni në palestër. Jeni dembel në mënyrën e trajtimit se cila ka më shumë rëndësi dhe ky është problemi juaj më i madh.

04. Keni arritur gjëra që mendonit se do t'ju bënin të lumtur dhe i keni zhvendosur menjëherë nga "qëllimet" në "pikë në rrip". Sapo keni arritur diçka, menjëherë keni filluar ta mendoni atë si "një gjë tjetër e bërë" dhe jo "një gjë tjetër e arritur në jetën time për t'u shijuar".

05. Nuk e keni praktikuar mbajtjen e emocionit të lumturisë. Ne të gjithë kemi një tolerancë për atë se sa "mirë" do ta lëmë veten të ndihemi, "kufiri ynë i sipërm". Ne duhet të praktikohemi në fakt ta lëmë veten të ndihet - përndryshe, ne do të vetësabotojmë për ta kthyer veten në zonat tona të rehatisë.

06. Ju kujdeseni më shumë për rehatinë sesa për ndryshimin. Ju preferoni të mbeteni mesatarisht të pakëndshëm sesa të merreni me pasigurinë që po bën një ndryshim të vërtetë në jetën tuaj.

07. Ju me vetëdije zgjidhni të kaloni kohë me njerëz që nuk janë "të mirë" për ju. Kuptimi: Ata nuk kujdesen vërtet për ju, ose ju frymëzojnë të silleni në një mënyrë që është në kundërshtim me atë që po përpiqeni të arrini. Me fjalë të tjera, ata nxjerrin në pah më të keqen tek ju, megjithatë ju vazhdoni t'i shihni ato gjithsesi.

08. Nuk do të lejoni që ideja juaj për veten të evoluojë. Ju keni ngecur vetëm në të qenit rehat duke menduar për veten ashtu siç keni qenë 3, 5, 10 vjet më parë, sepse kështu njerëzit e tjerë janë të qetë duke ju parë.

09. Ju zgjidhni atë që mendoni se duhet të jetë e drejtë dhe jo atë që është në të vërtetë. Ju jeni më besnikë ndaj ideve që keni për gjërat sesa realitetit të sinqertë që i dini se janë.

10. Nuk do të kërkoni falje. Për veten dhe as për të tjerët. Ju nuk jeni të hapur për të gabuar, dhe sigurisht për të mos marrë goditjen e egos që po pranon se nuk keni bërë gjithmonë më të mirën. Megjithatë, bërja e kësaj është hapi i parë për ta ndryshuar atë.

11. Ju nuk keni marrë plotësisht përgjegjësinë për jetën tuaj - jeni ende duke pritur që diçka të vijë dhe të ndryshojë mënyrën se si ndiheni. Shpesh, njerëzit zgjedhin të vuajnë me zë të lartë sepse besojnë se kjo është një "klithmë drejt universit", nëse ata janë mjaft transparentë se sa të këqija janë gjërat, diçka ose dikush tjetër përfundimisht do t'i duhet t'i rregullojë ose t'i ndryshojë ato.

12. Ju e keni atribuar lumturinë në një niveli të arritjes dhe jo një gjendjeje. Ju mendoni se vetëm disa njerëz mund të jenë të lumtur sepse rrethanat e tyre të jetës janë ideale, në vend që të zgjedhin të kërkojnë lumturinë në moment dhe të kuptojnë se nuk ka të bëjë fare me të.

13. Ju mendoni se "lumturia" është një gjendje e qëndrueshme e ndjenjës "mirë", kur është me të vërtetë një "bazë" më e lartë për perceptimin. Ju jeni më në gjendje të përpunoni çdo emocion, dhe për shkak se e bëni këtë në mënyrë të shëndetshme, ju ktheheni shpejt në gjendjen tuaj të përgjithshme të kënaqësisë.

14. Ju e pranoni atë që ju mësojnë edhe nëse nuk ju duket e drejtë. Keni më shumë besim tek dogma, mësimdhënia ose ideologjia thjesht sepse e njihni fillimisht, jo sepse ju rezonon ose ju ndihmon në një mënyrë reale.

15. Keni një jetë të mirë dhe e dini që keni një jetë të mirë. Në fund të ditës, ju e dini se është thjesht një gjë që duhet të zgjidhni të jeni dhe të përqendroheni më shumë në të.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

PSIKOLOGJIA E TË NGECURIT DHE 3 FAZA TË BËRJES SË VEPRIMEVE AUTONOME

Suksesi është më shumë produkt i zakonit sesa i aftësisë. Për të shkëlqyer në diçka, duhet të jeni në gjendje ta bëni atë në mënyrë të frytshme. Shumë njerëz shkruajnë mirë. Pak njerëz shkruajnë mirë dhe vazhdimisht. Ajo që i ndan ekspertët nga ne të tjerët është një përzierje e vetëkontrollit të thellë, rutinës së disiplinuar dhe përkushtimit të palëkundur.

Ndërsa aftësitë natyrore janë pak a shumë diçka me të cilën keni lindur, vetëkontrolli është diçka që ju e zhvilloni. Shumica e njerëzve besojnë se e kundërta është e vërtetë: se ata mund të përsosin talentin e tyre, por se dëshira për ta bërë këtë do të vijë lehtësisht.

Mendjet tona kanë një mjet të kufizuar për vetëkontroll. Kjo do të thotë, ne jemi të aftë të mbajmë veten vetëm nga impulset dhe dëshirat tona për një periudhë kohe çdo ditë. Me praktikë, ne mund ta zgjasim atë periudhë, por ajo është e fundme pavarësisht gjithçkaje. 

Njerëzit që e kuptojnë këtë e përdorin kohën e tyre me mençuri: eliminojnë vendimmarrjen e panevojshme, zvogëlojnë shpërqendrimet, minimizojnë atë që nuk ka rëndësi dhe më pas përqendrohen. Me kalimin e kohës, ajo bëhet natyrë e dytë. Në fakt, në vitet 1960, psikologët identifikuan tre faza specifike nëpër të cilat duhet të kalojmë për të fituar ato aftësi të reja:

Njohëse: Kur ne fillimisht intelektualizojmë detyrën, bëjmë gabime dhe në fund hartojmë strategji të reja për të kryer më mirë.

Associative: Kur kërkohet ende përpjekje për të përfunduar detyrën, por është më pak mendërisht e mundimshme se sa ishte. Disa aspekte të detyrës kanë filluar të vijnë natyrshëm, gabime ende po bëhen.

Autonome: Ne kalojmë në "autopilot", ose në disa raste, "rrjedhë". Ne mund ta çlirojmë veten nga fokusi i vetëdijshëm dhe të lëmë programimin tonë të marrë përsipër.

Megjithatë, është diku midis dy fazave të fundit që ne kapemi në një lloj rrafshnalti: Ne e bëjmë detyrën mjaft shpesh, por pritshmëria jonë se si duhet të performojmë është ende milje larg nga ajo se si mendojmë se duhet të jetë. Është ajo që Ira Glass e quan "pengesë krijuese", pika në të cilën shumica e njerëzve heqin dorë.

"Për dy vitet e para që bëni gjëra, thjesht nuk është aq e mirë. Po përpiqet të jetë e mirë, ka potencial, por nuk është. Por shija juaj, gjëja që ju futi në lojë, është ende vrasëse. Kjo është arsyeja pse puna juaj ju zhgënjen. Shumë njerëz nuk e kalojnë kurrë këtë fazë, ata e lënë...Nëse sapo po filloni ose jeni ende në këtë fazë, duhet ta dini se është normale dhe gjëja më e rëndësishme që mund të bëni. Kjo  është të bëni shumë punë, në mënyrë që çdo javë të përfundoni një histori. Dhe m'u desh më shumë kohë për të kuptuar se si ta bëj këtë.

Dallimi midis njerëzve që këmbëngulin për të parë se puna e tyre ngrihet në standardet e tyre dhe njerëzve që ia hedhin poshtë nuk është një talent i paparë. Është vetëm një çështje që të kesh angazhimin (shpesh të pakëndshëm) për të vazhduar rritjen.

Nëse nuk keni dëshirën dhe aftësinë për të kaluar rrafshnaltën, atëherë një eksod është një mjet për t'ju treguar se ka diçka tjetër më të përshtatshme për ju. Nëse e bëni këtë, do të thotë që duhet të eliminoni detajet e panevojshme, të punoni me pragun tuaj aktual për vetëkontroll dhe të vazhdoni. Të mos ngecesh është të kuptosh se nuk ke ngecur kurrë në radhë të parë; ju ndaluat vetëm për të pyetur veten: "A për këtë jam këtu?"

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

E vetmja pyetje për t'ia bërë vetes nëse je i lodhur duke luftuar për dashurinë e dikujt

Pse ne flasim aq shumë se si të fitojmë dashuri?

Në fakt, ne flasim për të pandërprerë. Si të realizoni një takim, të frymëzoni dikë, të gjeni një të dashur, ta bëni veten të respektuar, të admiruar, të shiheni si i suksesshëm. Ne flasim si të bindim dikë të angazhohet, të martohet. Të gjitha këto gjëra janë mënyrat sesi përpiqemi të manipulojmë dashurinë që njerëzit na japin.

Ne flasim shumë për mënyrën se si të fitojmë dashuri, por flasim shumë pak se si ta japim atë. Ne flasim për marrjen e dashurisë sikur të jetë një pararendës për ta dhënë atë. Sikur dhënia e saj nëse nuk e marrim pas na bën të dobët. Sikur asnjë person i respektuar nuk do të vazhdonte të ishte i sjellshëm dhe i dashur me dikë që nuk e do përsëri. Sikur të jesh i dashur do të thotë të jesh i përkushtuar, sesa të jesh i fortë dhe i ndershëm. Nuk mund ta bindësh dikë që të të dojë nëse nuk e bën vërtet.

Kjo gjë, mbi të tjerat, është një rregull. Dashuria nuk është diçka që "merr". Nuk është diçka që dikush tjetër e ka dhe ju duhet ta fitoni. Nuk është diçka që ekziston jashtë teje. Kur dikush nuk dëshiron të shprehë dashuri, përkushtim dhe respekt për ju, ju keni dy zgjedhje: Mund të përpiqeni ta ndryshoni këtë fakt (dhe ta mbani veten të mbërthyer) ose mund të vazhdoni të jepni dashuri (që do t'ju lejojë të vazhdoni).

Dhimbja e mungesës së dashurisë është dhimbja e mbylljes së zemrës.
Dhimbja e humbjes së dashurisë është dhimbja e mbylljes së zemrës suaj.
Dhimbja e humbjes së dashurisë është përpjekja për të ndryshuar ose manipuluar dikë që të mendojë ose t'ju shohë ndryshe. Në fakt nuk është një humbje dashurie, është një hap drejt mashtrimit dhe mohimit. Është adoptimi i idesë se nuk je i dashur siç je.

Dashuria nuk është diçka që dikush mund ta heqë nga ju. (As nuk është diçka që dikush mund t'ju japë vërtet.) Nuk është diçka që ju e "merrni"; është diçka që ju e përjetoni - dhe ky shkëmbim kërkon një kontribut të barabartë, të ndershëm dhe të gatshëm nga secila anë. Nuk është diçka që dikush është përgjegjës për të bërë për ju, ose ju detyrohet të jetë sipas pritshmërive të tua.

Nëse vazhdoni të jetoni sikur të tjerëve u kërkohet t'ju japin dashuri, nuk do ta përjetoni kurrë atë.
Nëse vazhdoni të jetoni sikur dashuria është diçka që kërkohet gjithmonë nga ju, do ta gjeni në gjithçka. Në çdo person të huaj,  në rrugë, në çdo lidhje shoqërore apo familjare, në një lidhje dashurie që thuajse ishte "ai/ajo" dhe gjithçka tjetër. Të gjitha këto dashuri të ndryshme bëhen po aq të rëndësishme. Dhimbja e humbjes shndërrohet në bukurinë e zbulimit të diçkaje më të rëndësishme se dikush që mund t'ju premtojë përgjithmonë.

Jeta juaj kthehet në një seri historish të vogla dashurie, të cilat të gjitha ju mësojnë se si të doni më mirë, si të jepni më shumë, si të jeni dhe të jepni më shumë nga vetja, çfarë ju pëlqen dhe çfarë jo. Si të largoheni me hir, të respektoni veten sinqerisht dhe të dëgjoni intuitën tuaj.

Kur doni të mëshironi veten për sa pak dashuri po merrni, ju kërkoj të ndaloni dhe të mendoni: Po ju, sa po jepni?

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

JENI KU JANË KËMBËT TUAJ: koha do t'ju kujtojë se jeta juaj PO NDODH NË KËTË MOMENT

Prania është gjithçka që kemi, por shpesh bëhet prioriteti i fundit. Ne e dimë se është e rëndësishme të jemi në këtë moment, por nëse do të ishte aq e thjeshtë sa ta thuash atë, do ta kishim më të lehtë ta bënim atë. Në një botë që vazhdimisht kërkon gjithnjë e më shumë vëmendjen tonë, ne nuk mund të harrojmë t'i kushtohemi asaj që ka më shumë rëndësi: një vështrim të shkurtër në atë që po ndodh tani. Gjithçka që keni ëndërruar, kërkuar, punuar, dëshiruar dhe pritur ndonjëherë buron nga ky moment. Ajo që bëni tani nuk është vetëm diçka, është gjithçka. Këtu, 15  "zëra" që mund t'i përsërisni vetes kur keni nevojë t'i ripunoni dhe mbani mend: Jeta ndodh në një sërë momentesh dhe çdo ide tjetër është thjesht iluzion që ju pengon prej saj.

01. Gjithçka që ekziston është ajo që është para meje.

02. Potenciali i parealizuar bëhet dhimbje.

03. Mënyra e vetme për të qenë i jashtëzakonshëm varet nga ajo që bëj me të zakonshmen.

04. Pak nga pak.

05. Gjithçka që kemi ndonjëherë është tani.

06. Nëse do të kisha jetën që doja, si do të dukej sot?

07. Nëse do të kisha dashurinë që doja, si do të dukej sot?

08. Filloni aty ku jeni, përdorni atë që keni, bëni atë që mundeni.

09. Cilat janë gjërat më të rëndësishme që duhet të ndodhin sot?

10. Jeta ime përbëhet nga ditët e mia - çfarë po bëj me këtë?

11. Çfarë do të bënte vetvetja ime plotësisht e realizuar sot?

12. A po bëj vërtet më të mirën që mundem tani?

13. Nëse nuk do të ndihesha i lodhur, çfarë do të bëja sot?

14. Jini aty ku janë këmbët tuaja.

15. Unë jam këtu.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

16 PYETJE që do t'ju tregojnë se KUSH JENI (dhe çfarë keni për qëllim të bëni)

Puna e vërtetë e çdo gjëje është thjesht të bëheni të vetëdijshëm për atë që tashmë është e vërtetë. Pika thelbësore e një sistemi udhëzues psikologjik (fetar ose jo), llojet që funksionojnë nuk është të zëvendësojnë një mentalitet tek ju. Përkundrazi, është për t'ju dhënë mjetet për introspeksion, për të kuptuar vetë përgjigjet. Për të bërë pyetje, për të dhënë shembuj, për t'ju bërë të reflektoni dhe përmes kësaj njohjeje të lidheni me sistemin tuaj të brendshëm të udhëzimit, intuitën tuaj dhe vetveten tuaj thelbësore. E them këtë me sinqeritet të plotë: Përgjigjet e këtyre pyetjeve janë disa që kanë ndryshuar (fjalë për fjalë) rrjedhën e jetës sime. Do të ndihesha i gabuar po të mos i kisha përpiluar dhe shpërndarë këto. Ja pra, 16 pyetjet më të rëndësishme që do t'i bëni vetes ndonjëherë:

01. Për çfarë dhe për kë ia vlen të vuash?

02. Çfarë do të zgjidhnit të bënit nëse do ta dinit se askush nuk do t'ju gjykonte për atë gjë?

03. Çfarë nuk do bëje nëse do ta dinit se do gjykoheshit nëse do e merrnin vesh?

04. Bazuar në rutinat tuaja të përditshme, ku do të jeni pas pesë vitesh? Dhjetë? Njëzet?

05. Kë admironi më shumë dhe pse?

06. Çfarë nuk dëshironi që askush tjetër të dijë për ju?

07. Cilat janë disa gjëra që mendonit se nuk do t'i kalonit kurrë ndërsa po i kalonit ato? Pse dukeshin kaq të pakapërcyeshëm? Si ja dolët?

08. Cilat janë arritjet tuaja më të mëdha deri tani?

09. Çfarë do të ishte shumë mirë për të besuar nëse dikush do të ulej dhe do t'ju tregonte se çfarë do të vijë më pas në jetën tuaj?

10. Kush nga e kaluara juaj ende po përpiqeni tja fitoni pranimin?

11. Nëse nuk do t'ju duhej të punonit më, çfarë do të bënit me ditët tuaja?

12. Cilat janë pesë gjërat më të zakonshme në rutinën tuaj të përditshme, përveç gjërave bazë si ngrënia dhe gjumi?

13. Cilat do të dëshironit të ishin ato pesë gjërat më të zakonshme?

14. Nëse vërtet besonit se nuk kishit kontroll mbi diçka, a do ta pranonit si fakt? Çfarë luftoni të pranoni se nuk keni "nuk kontroll"? Cila pjesë e juaja ju bën të mendoni apo shpresoni ndryshe?

15. Nëse do të kalonit nëpër shtëpinë tuaj dhe do të vini dorën mbi çdo gjë që zotëroni, sa prej tyre do t'ju bënin të ndiheni sinqerisht të lumtur apo të qetë? Pse e ruani pjesën tjetër?

16. Çfarë ju shqetëson më shumë te njerëzit e tjerë? Çfarë ju pëlqen më shumë tek njerëzit e tjerë? Çfarë ju shqetëson më shumë tek vetja? Çfarë ju pëlqen më shumë tek vetja?

(Gërmoni derisa të shihni korrelacionin dhe më pas shkruajini diku.)

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

DISA SHENJA TË VOGLA QË KENI EVOLUAR MË SHUMË SE SA DINI DHE KUJDENI:

01. Ju keni diçka në jetën tuaj që më parë do ta konsideronit të pamundur, ose të paktën, një ëndërr të realizuar. Një eksperiencë të veçantë, një diplomë, një partner/e, një punë...etj.

02. Ti harron sa shumë ke kaluar thjesht sepse nuk të shkon më në mendje. E kaluara juaj duket sikur ka ndodhur "në një jetë ndryshe”.

03. Kriteret tuaja për një “tip” romantik janë tiparet e personalitetit, jo karakteristikat fizike. Ideja juaj për "dashurinë" është zgjeruar përtej ndjenjës që ju jep tërheqja seksuale.

04. Ju keni më shumë sesa problemet tuaja për të cilat flisni vetëm me miqtë. Ju intereson më shumë sesa thjesht thashethemet - pasi keni mësuar se ato biseda kanë shumë pak të bëjnë me njerëzit e tjerë dhe absolutisht gjithçka që kanë të bëjnë me ju.

05. Më e keqja ndodhi dhe më pas kaloi. Keni humbur personin pa të cilin mendonit se nuk mund të jetonit dhe më pas vazhduat të jetoni. Keni humbur punën tuaj dhe gjetët një tjetër. Filluat të kuptoni se "siguria" nuk është në siguri - por në besimin se thjesht mund të vazhdoni përpara.

06. Ju keni krijuar sistemin tuaj të besimit, nëse jo tërësisht, të paktën e keni vënë në dyshim atë ekzistues. Ju nuk abonoheni më për asgjë që nuk ka kuptim për ju.

07. Jeni më dallues se me kë kaloni kohën tuaj. Ju vlerësoni më shumë miqtë tuaj më të ngushtë sesa idenë e një "grupi".

08. Ju nuk ndryshoni asnjë pjesë të vetes tuaj - personalitetin tuaj, opinionet tuaja, madje edhe veshjet tuaja, bazuar në atë që duhet të jeni rreth asaj dite apo sipas përshtypjeve të të tjerëve.

09. Nuk i fajësoni më njerëzit e tjerë për problemet tuaja. Ju nuk zgjidhni të vuani sepse supozoni se nëse ankoheni mjaftueshëm me zë të lartë, bota apo njerëzimi do të duhet ta rregullojë atë.

10. Nuk keni më lidhje me shumë miq të vjetër, por prapë mundoheni mbani kontakte dhe të vlerësoni rolin që ata patën në jetën tuaj.

11. Nuk shqetësoheni më për përshtatjen, sinqerisht nuk dëshironi të jeni "normal" dhe sinqerisht nuk ju intereson të jeni "cool", pasi tani e shihni se "fëmijët e lezetshëm" zakonisht nuk e kuptojnë.

12. Ju mund të flisni për problemet në jetën tuaj që keni menduar se nuk do t'i kalonit kurrë - dhe gjithashtu mund të flisni saktësisht se si i keni kaluar ato.

13. Ju ndaloni dhe shijoni jetën më shpesh, në vend që thjesht të vraponi nga goli në gol.

14. Jeni shumë skeptik për çdo gjë që ju ushqehet si “thjesht". Ju jeni gjithmonë më të hapur ndaj idesë se mund të ketë disa mënyra të ndryshme, më të mira, më të dobishme, më të mençura për të jetuar, dhe ju jeni gjithmonë të gatshëm të paktën të përpiqeni për to.

15. Nëse do të ishit për veten tuaj më të ri për jetën që keni tani, ju sinqerisht nuk do i besonit këto pika më lart.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

PROBLEMI I VETËM ME JETËN TUAJ është mënyra se si MENDONI PËR TË

01. Në përgjithësi shpenzoni më shumë kohë duke menduar për jetën tuaj sesa e jetoni atë në të vërtetë. Ju shpenzoni më shumë kohë duke zbërthyer problemet sesa për të gjetur zgjidhje, më shumë kohë duke ëndërruar me sy të hapur sesa duke pyetur veten se çfarë tregojnë këto mendime se çfarë mungon në jetën tuaj të zgjuar, ose duke gjetur zgjidhje të reja në krahasim me angazhimin në të vërtetë për ato që janë tashmë para jush. Ju e keni zëvendësuar "reflektimin" me "përvojën" dhe pyesni veten pse ndiheni të paplotësuar.

02. Nuk gjen "çudira" në kënaqësitë e thjeshta ashtu si dikur. Ju mendoni se natyra është e mërzitshme dhe "loja" është për fëmijët dhe se nuk ka asgjë mbresëlënëse në lidhje me një shtyllë drite përmes dritares ose buzëqeshjen e një të huaji ose në një ditë pranvere ose në librin tuaj të preferuar kur shtriheni në shtrat. Kur ju e keni humbur nga sytë magjinë e gjërave të vogla, kjo nuk është për shkak se magjia ka shkuar diku tjetër, ju vetëm se ju keni zgjedhur ta shpërfillni atë në favor të diçkaje tjetër.

03. Keni diçka që keni dashur në të kaluarën, por nuk e shijoni ashtu siç keni menduar, ose e keni zëvendësuar dëshirën tuaj për të me një dëshirë për diçka tjetër. Kthejeni veten në ndjenjën e dëshirës së asaj që keni më shumë se çdo gjë, ashtu siç keni bërë dikur. Mundohuni ta mishëroni atë. Po e bëni veten më krenar se sa e kuptoni.

04. Nëse do t'i tregonit vetes tuaj para disa vitesh se si është jeta juaj tani, ai do të ishte në mosbesim dhe do ju shihte me habi. Nuk mund ta imagjinonit seriozisht se jeta juaj do të shkonte ashtu siç ndodhi - që gjërat më të këqija të bëheshin pika kthese, jo vrima të zeza të pafundme emocionesh.

05. Ju mendoni për paratë në terma "detyrim", jo "mundësi". Mendimi juaj është: "Unë duhet të paguaj faturat e mia" në krahasim me "Unë mund të paguaj faturat e mia, të cilat më strehojnë, më veshin dhe më ushqejnë, dhe që mund t'i paguaj vetë". Nëse nuk i vlerësoni paratë duke vlerësuar atë që ajo bën për ju, nuk do të ndiheni kurrë sikur keni mjaftueshëm.

06. Ju mendoni se nuk keni mjaft miq. Ju po e matni lidhjen në jetën tuaj me një sasi, jo një cilësi, duke supozuar se problemi nuk është i mjaftueshëm rreth jush, kur në të vërtetë nuk ka mjaftueshëm brenda jush.

07. Ju jeni ose shumë të varur ose të pakënaqur me miqtë që keni. Ju ose nuk mbani kontakte mjaftueshëm ose frustoheni lehtë sepse mendoni se miqtë duhet t'ju bëjnë të ndiheni "më mirë" dhe "të lumtur" në një mënyrë joreale. Kështu që ju mendoni se e vetmja mënyrë për ta arritur këtë është të lidheni tepër me ta ose t'i shpërfillni kur ata nuk përmbushin rolin që ju u keni imponuar atyre. (Prandaj ndjenja juaj është sikur nuk keni mjaft!)

08. Ju imagjinoni jetën tuaj sikur dikush tjetër po e sheh atë. Para se të merrni një vendim, ju recitoni një histori në kokën tuaj. Mund të thuash diçka si kjo: "Ai shkoi në kolegj, ai mori këtë punë, ai/ajo u martua me këtë djalë/vajzë pas një ndarje të tmerrshme dhe gjithçka shkoi mirë." Kjo ndodh kur lumturia juaj fillon të vijë nga mënyra se si ndihen të tjerët për ju, në krahasim me atë se si ndiheni ju për veten tuaj.

09. Qëllimet tuaja janë rezultate, jo veprime. Qëllimet tuaja janë të "jeni i suksesshëm" ose "të shihni një numër të caktuar në bankë" në krahasim me "të shijoni atë që bëni çdo ditë, pavarësisht se çfarë jeni duke bërë" ose "të mësoni të doni të kurseni më shumë sesa të shpenzoni në mënyrë joserioze". Rezultatet janë vetëm ide. Veprimet janë rezultate.

10. Ju supozoni se keni kohë.
Kur bëhet fjalë për të bërë atë që ka vërtet rëndësi për ju - rilidhja me familjen, shkrimi i atij libri, gjetja e një pune të re - ju thoni "Unë jam vetëm [i tillë dhe një moshë të tillë] kam një kohë të gjatë." Nëse supozoni se "keni kohë" të bëni diçka, ose që do ta bëni më vonë, ndoshta nuk e dëshironi aq shumë sa mendoni. Nuk ka më shumë kohë. Ju nuk e dini. Mund të jesh i vdekur nesër. Kjo nuk do të thotë që ju duhet të bëni gjithçka sot, por rrallëherë ka një justifikim për të mos filluar. Ju mendoni se përjetimi i emocioneve negative është rezultat i diçkaje.

11. Një ndjenjë e keqe bëhet një ditë e keqe.
Ju mendoni se përjetimi i emocioneve negative është rezultat i diçkaje që nuk shkon në jetën tuaj, kur në realitet, zakonisht është vetëm një pjesë e të qenit njeri. Ankthi na shërben, dhimbja na shërben, depresioni gjithashtu. Këto gjëra janë sinjale, komunikime, reagime dhe masa paraprake që fjalë për fjalë na mbajnë gjallë. Derisa të filloni të mendoni në këtë mënyrë, gjithçka që do të perceptoni është se "ndjenjat e mira do të thotë të vazhdosh" dhe "ndjenjat e këqija do të thotë të ndalosh" dhe të pyesësh veten pse je i paralizuar.

12. Ju mendoni se të qenit i pakëndshëm dhe i frikësuar do të thotë që nuk duhet ta bëni diçka. Të jesh i pakëndshëm dhe i frikësuar do të thotë që duhet patjetër. Të jesh i zemëruar apo indiferent do të thotë që definitivisht nuk duhet.

13. Ju prisni të ndiheni të motivuar ose të frymëzuar përpara se të veproni.
Humbësit presin të ndihen të motivuar. Njerëzit që nuk bëjnë kurrë asgjë presin të ndihen të frymëzuar. Motivimi dhe frymëzimi nuk janë forca mbështetëse. Ato shfaqen herë pas here dhe janë të këndshme kur janë të pranishëm, por nuk mund të prisni që t'i thërrisni në çdo orë të caktuar të ditës. Duhet të mësosh të punosh pa to, të mbledhësh forcën nga qëllimi, jo nga pasioni.

14. Ju ëndërroni në mënyrë jopërshtatëse. Ëndërrimi i keqpërshtatshëm është kur imagjinoni fantazi të gjera të një jete alternative që nuk keni nevojë të zëvendësoni ndërveprimin njerëzor ose funksionin e përgjithshëm. Shumica e njerëzve e përjetojnë atë gjatë dëgjimit të muzikës dhe/ose lëvizjes (në këmbë, hipur në makinë, ecje me ritëm, lëkundje, etj.) Në vend që të përballeni me problemet në jetë, ju thjesht ëndërroni t'i jepni vetes një "të lartë" që eliminon ndjenjën e pakëndshme. .

15. Ju po kurseni lumturinë tuaj për një ditë tjetër.
Jeni ulur në tren rrugës për në punë, duke menduar se sa bukur duket lindja e diellit dhe si do të dëshironit të lexoni librin tuaj të preferuar, por nuk e bëni këtë. Ju shkoni për të kontrolluar përsëri emailin tuaj. Ju filloni të ndjeni një ndjenjë frike për diçka të thjeshtë dhe të bukur dhe po ndaloni veten, sepse pakënaqësia juaj ju ushqen. Ju po krijoni probleme në një fushë të jetës tuaj për të balancuar lulëzimin në një tjetër, sepse lumturia juaj është në një enë mendore.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

ARGUMENTUESI ME INTELIGJENT? NGA MBROJTJA TEK KUFIZIMI. 7 MËNYRAT KRYESORE TË LUFTIMIT ME NJERËZIT

Në nivelin e tij më themelor, argumentueshmëria është një refleks, jo një zgjedhje. Kur ndihemi të kërcënuar në një farë mënyre, ne përgjigjemi duke ikur, duke qëndruar si të ngrirë ose duke luftuar. Përfundimisht, shumica e njerëzve fillojnë të kuptojnë se përgjigjja e pavetëdijshme ndaj stimujve të rastësishëm e të jashtëm është rraskapitëse në rastin më të mirë dhe shkatërruese në rastin më të keq. Ne fillojmë të censurojmë përgjigjet tona ndaj gjërave - këto janë farat e vetëdijes.

Megjithatë, kjo nuk do të thotë se grindjet nuk i shërbejnë një qëllimi të rëndësishëm. Ndërsa shpesh është produkt i përballjes me ndjenjën tonë të kërcënuar të identitetit, është gjithashtu mënyra se si ne mund të komunikojmë me ndjenjën e fortë për diçka të rëndësishme. Kur bëhet me inteligjencë, dikush që di të debatojë mirë mund të jetë mjeshtër i mjedisit të tij shoqëror - në biznes, dashuri, etj. Hapi i parë për ta bërë këtë, megjithatë, nuk tingëllon sikur jeni duke u argumentuar.

Shkruani hierarkinë.

Për ta thënë troç, ka shumë mënyra idiote që njerëzit përpiqen të debatojnë me njëri-tjetrin dhe shumica prej tyre nuk funksionojnë. Ata vetëm i lënë të dyja palët më të frustruara, në fund të fundit sepse secila prej tyre shmang adresimin e çështjes reale në tërësinë e saj.

Thirrje me emër.

Ju shmangeni nga çështja në fjalë duke deklaruar se dikush është "gomar" ose "idiot" pa asnjë argument për ta mbështetur atë.

Tek njeriu

Ju sulmoni karakterin ose autoritetin e personit pa adresuar thelbin aktual të argumentit. (Nëse dikush që pi duhan thotë: "Pirja e duhanit të vret", ju i përgjigjeni: "Kush po flet?!" në vend që ta shohësh si një të vërtetë objektive.)

Duke iu përgjigjur tonit.

Ju kritikoni tonin ose shprehjen e personit që bën argumentin si një mjet për të shmangur adresimin e vërtetë të vetë argumentit.

Kontradikta.

Ju e deklaroni rastin kundërshtar me pak ose aspak prova për ta mbështetur atë. Ju po debatoni për hir të tij, thjesht në thelb nuk dëshironi të vërtetoni ose pajtoheni me personin për ndonjë arsye.

Kundërargumenti.

Ju kundërshtoni deklaratën, pastaj e mbështesni atë me arsyetim dhe/ose prova mbështetëse.

Përgënjeshtrim.

Ju e gjeni gabimin në argument dhe shpjegoni pse është gabim duke përdorur citate të drejtpërdrejta ose konkluzione nga deklarata origjinale e personit.

Duke hedhur poshtë pikën qendrore.

Ju hidhni poshtë në mënyrë eksplicite pikën qendrore të argumentit, duke ofruar logjikë dhe arsye të shëndoshë (nëse jo hulumtim, ose përvojë personale) për të mbështetur pretendimin tuaj.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

SHENJAT QË NDËRMARRJA JUAJ MENDORE është në të vërtetë në një zbulim emocional

01. Ju jeni duke vënë në dyshim gjithçka. Ju keni hequr dorë duke besuar se gjërat janë ashtu siç duken, ose se ajo që jeni rritur të besoni për diçka është mënyra e duhur për të menduar në përgjithësi. Jeni duke eksploruar ide të reja të filozofisë, spiritualitetit, politikës dhe mendimit, dhe po arrini të zbuloni se nuk dinit atë që nuk dinit.

02. Po kupton se ka një ndryshim midis mendimeve të lumtura dhe ndjenjave të lumtura. Jeni përpjekur ta mbushni veten me "mendime të lumtura" përgjithmonë, vetëm për të parë se jeni lidhur me një rezultat të caktuar (që nuk bëhet realitet) dhe në radhë të parë je edhe më i pakënaqur. Ju po kuptoni se ka një ndryshim midis "një mënyre të menduari që ju lejon të shijoni momentin" dhe "një mënyre të menduari që ju bën të lumtur për potencialet, mundësitë dhe gjërat që janë gjithçka, përveç asaj që po ndodh në të vërtetë".

03. Po filloni të shihni modele. Ju po kuptoni se shumë nga gjërat që vazhdojnë të rishfaqen në marrëdhëniet tuaja të jetës, punët, idetë, ndjenjat janë produkte të asaj që ju besoni se janë ose duhet të jenë. Ato janë modele, dhe ndoshta nëse mund të kuptoni se si t'i ndryshoni ato, mënyra se si ato shfaqen do të ndryshonte gjithashtu.

04. Ndiheni të zemëruar në mënyrë të paarsyeshme. Zemërimi është një emocion i mirë; domethënë, kur më në fund kupton se nuk je i çmendur me botën - je i çmendur me veten. Kjo është zakonisht ajo që ndodh pikërisht përpara se të bëhet ndryshimi. Vëllezërit e motrat më të vegjël të zemërimit - pakënaqësia, brenga, acarimi, keqardhja për veten, etj. - janë të pakëndshme, por jo aq shqetësuese sa për t'ju bërë të veproni. Zemërimi ju bën të veproni. Ajo digjet përmes jush dhe ju dërgon diku.

05. Ju po filloni të pyesni: "A është kjo gjithçka që ekziston?" Ju po filloni të pyesni veten nëse me të vërtetë duhet të flini, të hani, të punoni dhe të vdisni. Ju po filloni të pyesni veten nëse kjo është gjithçka që ekziston, apo nëse është një hapje e vogël për një realitet shumë më të madh.

06. Keni idenë e miliona dollarëve, gjetët The Relationship, morët një pushim të madh dhe krejt papritur je i paralizuar. Ne e quajmë këtë një rezistencë të mirë. Kur perceptojmë lumturinë, ne e perceptojmë frikën në një shkallë të barabartë. Në fakt nuk është se po i rezistoni jetës suaj të re, është se jeni duke identifikuar shumë qartë atë që dëshironi (dhe po përjetoni një sasi të natyrshme dhe të ekuilibruar frike për këtë).

07. Duket sikur gjendja juaj emocionale është e pajustifikuar. Ju nuk duhet të ndiheni të shqetësuar dhe të dëshpëruar, por po. Nuk ka asnjë arsye për frikën tuaj irracionale, por ato janë aty. Ju nuk mund ta kuptoni plotësisht atë që po ndjeni dhe e kuptoni se kjo ndodh sepse jeni në procesin e zhvillimit të asaj aftësie.

08. Jeni të pasigurt se kush jeni në të vërtetë. Ju jeni pajtuar me faktin që e keni përcaktuar veten bazuar në mënyrën se si ju shohin njerëzit, ose si mendoni se duhet të jeni, dhe ka pak mospërputhje midis asaj që mendoni se dëshironi dhe asaj që dëshironi në të vërtetë.

09. Jeni duke përjetuar ndjenja dhe frikëra që keni pasur kur keni qenë fëmijë. Gjithçka po del në sipërfaqe, dhe ajo që po kuptoni është se ajo kurrë nuk është zhdukur realisht. Mendimet, idetë, besimet dhe ndjenjat që i mbanit të fshehura po drejtonin në heshtje jetën tuaj. Thjesht nuk e dinit.

10. Ju jeni të tmerruar nga humbja. Domethënë, ju jeni të tmerruar nga humbja e një gjëje specifike që mendoni se në një farë mënyre do t'ju "shpëtojë" (madje edhe vetëm emocionalisht). Kjo është ajo që ndodh kur filloni të kuptoni se asgjë nuk mund ta bëjë këtë për ju. Ju nuk keni frikë nga humbja; keni frikë të detyroheni që ta pranoni atë realitet përpara se të mendoni se jeni gati.

11. Jeni duke hequr dorë nga gjërat nga të cilat duhet të hiqni dorë. Ju nuk hiqni dorë nga ëndrrat tuaja. Nuk po hiqni dorë nga marrëdhënia juaj. Ju thjesht po hiqni dorë nga ideja se këto gjëra do të jenë diçka më shumë se sa janë. Ju po hiqni dorë nga ajo që nuk është e drejtë për ju. Po mësoni se "heqja dorë" është një term kaq negativ për diçka që është vërtet e shëndetshme kur është e nevojshme.

12. Keni vendosur që nuk do të jeni më viktimë e mendjes suaj. Njerëzit nuk kanë avari nëse nuk janë në greminën e "përparimeve". Prishjet - ose çdo lloj trazire intensive mendore-emocionale - janë gjithmonë një shenjë se gjërat janë në proces ndryshimi. Përndryshe, ato do të ishin thjesht "normale". Ju keni konkluduar duke pranuar "normalen" tuaj të vjetër dhe jeni në gjëra më të mëdha, më të mira, më të ndritshme dhe më të lumtura.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

Si të ndaloni veten të brengoseni rreth asaj se si duket JETA JUAJ dhe të filloni të përqendroheni në atë se si NDIHENI 

 Numëroni sa herë keni qenë vërtet të lumtur pasi keni marrë diçka që mendonit se e dëshironit.  Çfarë ndodhi pasi keni realizuar lidhjen që dëshironit?  Çfarë ndodhi pasi morët atë punë?  Çfarë ndodhi kur fituat më shumë para?  Shanset janë, gjërat ishin të ndryshme, por proporcionalisht të mira dhe të këqija.

 Bëni një listë të të gjithë njerëzve të papërsosur që keni njohur në jetën tuaj që kanë pasur dashuri, të cilët kanë pasur partnerë romantikë, miqtë më të mirë dhe punë për të cilat vetëm mund ti ëndërroni.  Bëni një listë të të gjithë njerëzve që janë zakonisht jo tërheqës, shpirtërisht të zhytur dhe të papërsosur dhe të gjitha gjërat që secili prej tyre kishte pavarësisht se ishte i tillë.  Bëjeni atë provë tuajën personale se nuk keni nevojë të jeni perfekt për të qenë mjaftueshëm i mirë.

 Pyesni veten se çfarë do të bënit nëse mediat sociale nuk do të ishin objekt debati dhe askush nuk do ta dinte.  Çfarë do të bënit këtë të shtunë, ose çfarë do të bënit sonte?  Cilat do të ishin qëllimet tuaja në karrierë, sa foto do të bënit në të vërtetë?  Me kë do të shoqëroheshit, ku do të jetonit, nëse nuk do të kontrolloheshit në heshtje nën thjerrëzën e "çfarë shohin të tjerët"?

 Pyesni veten se çfarë do të bënit nëse paratë nuk do të ishin objekt vlerësimi por që ju mund të bëni gjithçka.  Ky është një ushtrim klasik që shumë njerëz e hedhin poshtë për shkak se sa jopraktik është.  Fatkeqësisht, ata njerëz nuk po mendojnë aq thellë sa për të kuptuar pikën e vërtetë.  Nuk është të zbuloni se çfarë do të bënit në të vërtetë nëse nuk do të duhej të shqetësoheshit për paratë (ky nuk është realiteti ynë), por ka të bëjë me thelbin e asaj që do të bënit dhe se si mund ta përfshini atë gjë në jetën tuaj të përditshme.

A do të bënit pushime, apo do të vazhdonit punën tuaj aktuale?  Ajo thjesht do t'ju tregojë nëse vlerësoni relaksimin apo arritjet apo çfarëdo tjetër, dhe të kuptuarit se çfarë vlerësoni është thelbësore për të kuptuar se kush jeni.  Bëj fotografi për të kujtuar momentet e lumtura, jo për të vërtetuar se dukesh mirë ose bëre diçka të këndshme.  Bëni një album të veçantë në telefonin tuaj vetëm për "momente të lumtura".  Kur ndiheni mirë ose po kënaqeni ose keni një lloj zbulimi, thjesht bëni një foto të çdo gjëje që keni përpara (sado e padenjë për Instagramin).  Kur shikoni prapa në këto fotografi në dukje të rastësishme, do t'i përjetoni ato ndjenja përsëri.  Përkundrazi, do të shihni ndryshimin emocional midis kapjes së momenteve që kanë rëndësi për ju dhe krijimit të momenteve që kanë rëndësi për njerëzit e tjerë.

 Identifikoni "njerëzit" që gjithmonë mendoni se po ju gjykojnë.  E dini se si njerëzit e thonë gjithmonë këtë?  “Njerëzit po më gjykojnë mua”.  "Unë jam i shqetësuar për atë që njerëzit do të mendojnë." Shumicën e kohës, ata "njerëz janë një turmë pa fytyrë që ekzistojnë vetëm në mendjen tuaj. Me fjalë të tjera, ata jeni ju, i projektuar nga jashtë. Kjo është ajo që ju po gjykoni.  Hapi i parë është të kuptosh se "njerëzit" për të cilët shqetësohesh nuk ekzistojnë në të vërtetë.

 Mendoni se çfarë ju bën të ndiheni më xheloz.  Gjërat që na bëjnë më xhelozë dhe ziliqarë janë zakonisht gjërat që ne mendojmë se nuk po i jetojmë brenda vetes.  Jemi xheloz për djalin/vajzën e bukur jo sepse duam të jemi të bukur si ai/ajo, por sepse na mungon diçka shumë më e rëndësishme, që është dashuria për veten.  Jemi xhelozë për shkrimtarin e suksesshëm jo sepse duam të na lavdërojnë, por sepse e dimë se nuk po bëjmë punën për të arritur atje.

 Mos pastro para se të vijë dikush.  Kurseni për njerëzit që ju e dini që nuk janë higjienikë, mos u shqetësoni për ngritjen e një skene kur dikush tjetër ju  viziton.  Nuk po flas për rregullimin ose heqjen e sendeve personale, por në fakt përpiqem të ndërtoj një pamje që është ekuivalenti fizik i bojës së flokëve të zbardhur-bjonde.  Lërini njerëzit në jetën tuaj në një mënyrë të vërtetë.  Lërini të hyjnë në një moment në jetën tuaj ashtu siç po ndodh dhe ashtu siç jeni kur jeni vetëm.  Është e vetmja mënyrë për t'u lidhur vërtet.  

Rimendoni se si i festoni ditët më të rëndësishme të vitit.  Shumica e njerëzve i shohin të afërmit vetëm gjatë festave, me të cilët nuk kanë marrëdhënie të vërteta dhe me të cilët janë paksa të pakënaqur t'i shohin.  Këto ditë janë menduar të kalohen duke trajtuar njerëzit që ju duan gjatë gjithë vitit në festa, me vakte dhe dhurata.  Jo njerëzit që ju ndiheni të detyruar moralisht (por të ndrydhur emocionalisht) në stomak. 

Hiqni qafe gjërat që nuk janë të qëllimshme ose kuptimplota.  Arsyeja pse kjo është kaq e rëndësishme është sepse gjërat janë përcaktuese, veçanërisht kur i blejmë me qëllimin për të na bërë "të ndryshëm".  Gjërat tona ndërtojnë përvojat tona Ato krijojnë atë që ne shohim dhe si rrjedhojë atë që ndihemi.  Ato janë mjetet përmes të cilave ne e bashkojmë veten çdo ditë.  Nuk bëhet fjalë për të pasur sa më pak të jetë e mundur, por për të pasur vetëm gjëra që i shërbejnë qëllimit ose kanë kuptim.  Beje.  Do të transformojë jetën tuaj.  (Dhe ky nuk është një pretendim i vogël për t'u bërë.) Pyete veten: Nëse do ta dija se askush nuk do të më gjykonte, çfarë do të përfaqësoja?" Me çfarë jeni në thelb dakord pasi të keni kaluar të gjithë filtrat e vetë-imponuar shoqërorë? Njerëzit mendojnë se janë  të vetëdijshëm për mendimet, ndjenjat dhe paragjykimet e tyre të fshehura = të qenit i pavetëdijshëm dhe injorant, por e kundërta është e vërtetë.

 Pyete veten: "Nëse do të mund t'i tregoja çdo personi në botë vetëm një gjë, një fjali, cila do të ishte ajo?"  A do të thoshit: "Do të jetë mirë?"  "Mos u shqetëso kaq shumë?"  "Kërkoni më të mirën tek të tjerët?"  "Më ndiqni në Twitter?"  Ajo që mendoni se dëshironi t'u thoni të gjithëve atje është në fakt një projeksion i asaj që keni më shumë nevojë të dëgjoni.  Kjo është ajo që ju dëshironi më shumë t'ju thoni.  Të vendosësh që të jesh i denjë për diçka është thjesht të jesh mirënjohës që e ke atë.  Ju zgjidhni me çfarë matet vetëvlerësimi juaj.  Ju vendosni se në çfarë bazohet vlera juaj.  Ju vendosni nëse jeni apo jo mjaftueshëm i mirë për diçka, dhe për shkak se është kështu, ju vendosni që njerëzit që janë të denjë për atë që kanë janë ata që janë mirënjohës për ta pasur atë.  Asgjë më shumë, asgjë më pak.  Kuptoni se nuk jeni vetëm aq të arritur sa jeni mbi pengesën tuaj më të madhe.  Ju jeni jo vetëm aq "i mirë" sa jeni "perfekt";  ju nuk jeni vetëm aq "i mirë", por edhe më i mirë se dikush tjetër.  Sipas fjalëve të Oprah (kush tjetër?) ju mund të keni gjithçka, thjesht jo në të njëjtën kohë.  Jini mirënjohës për këtë: Kjo do të thotë që ju keni mundësinë të vlerësoni atë që keni përpara dhe gjithmonë keni diçka tjetër për të punuar dhe për të pritur me padurim.  

Supozoni se të gjitha gjërat janë për të mirën tuaj.  Kur njerëzit kujdesen më shumë për mënyrën sesi duket jeta e tyre është kur ata janë më të mbyllur për mënyrën se si ndihet jeta e tyre.  Kur ata janë më të mbyllur për mënyrën se si ndihet jeta e tyre është kur ata nuk duan të ndjejnë dhimbje.  Të jesh vërtet në paqe kërkon të kuptosh se gjithçka është për të mirë tënde.  

Çdo gjë në jetën tuaj bën një nga tre gjërat: i tregon vetes, shëron një pjesë të vetes, ose ju lejon të shijoni një pjesë të vetes tuaj, nëse e përvetësoni këtë perspektivë, nuk ka asgjë për t'u frikësuar.

 Pyete veten: Nëse e gjithë bota do të ishte e verbër, sa njerëzve do t'u bëja përshtypje?" Vërtet imagjinoni një jetë në të cilën nuk mund t'i shihni gjërat. Në të cilën të gjitha gjërat që ekzistojnë është se si ndiheni dhe si i bëni të tjerët të ndihen.  

Në këtë lloj bote, çfarë do lloj personi që jeni, a është për këto arsye që, ndoshta, krijimi i një jete që duket e mirë për të fituar dashurinë e njerëzve të tjerë ka plotësuar të qenit ai që je, ajo që bën dhe ajo që dëshiron të kesh? A lidhen të gjitha këto me dëshirën që të jesh i pranuar dhe i vlerësuar nga turma? A lidhen vlerat e tua me standardet që të kanë vendosur të tjerët? 

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSE NUK duhet të kërkoni ngushëllim

01. Truri juaj nuk mund të dallojë "të mirën" nga "e keqja"; ajo njeh vetëm "të rehatshme" dhe "të pakëndshme". Ky është një shembull mjaft i papërpunuar, por është arsyeja pse kriminelët nuk mendojnë kurrë se veprimet e tyre janë "të gabuara", ata mendojnë se janë të justifikueshme. Kjo është arsyeja pse ne bëjmë gjëra që objektivisht e dimë se janë të këqija për ne dhe i ngatërrojmë ato për "të ndjerë mirë".

02. Nuk do atë që do; ju doni atë që keni ditur. Ne jemi fjalë për fjalë të paaftë për të parashikuar një rezultat që është jashtë sferës së asaj që kemi njohur më parë. Pra, në vend që të përpiqemi të kërkojmë "më të mirën", ne kërkojmë "më të mirën nga ajo që kemi njohur", edhe nëse "më e mira" është me të vërtetë vetëm zgjidhja e një problemi që nuk kishim nevojë ta krijonim përsëri.

03. "Siklet i njohur" ndihet njësoj si "ngushëllimi". Kjo është arsyeja pse kaq shumë njerëz janë të mbërthyer në "grupe" ose absolutisht nuk duan të ndryshojnë edhe pse e dinë se kjo do të ishte më e mira për ta.

04. Nuk ka gjë të tillë si siguria e vërtetë. Ne kërkojmë ngushëllim duke besuar se kjo na bën të sigurt, por jetojmë në një botë në të cilën nuk ka asgjë të tillë si siguria e vërtetë. Trupat tanë janë krijuar për të evoluar, sendet tona fizike janë të përkohshme dhe mund të humbasin dhe thyhen, etj. Për ta luftuar këtë, ne kërkojmë rehati në vend që të pranojmë natyrën kalimtare të jetës.

05. Mënyra e vetme për t'u rritur është duke hyrë në të panjohurën. Kjo është arsyeja pse kaq shumë njerëz kanë momente "përbërje para përparimit". Shpesh, jeta e tyre po i çon drejt mundësive më të mira nga sa mendonin të mundshme; ata thjesht nuk e dinin se ishte "mirë" në atë kohë.

06. Shumica e njerëzve nuk ndryshojnë derisa mos ndryshimi është alternativa më pak e rehatshme. Por zakonisht ka një periudhë të gjatë kohore të shqetësimit në rritje para se "të mos ndryshosh" është skenari më i keq. Universi pëshpërit derisa bërtet, dhe njerëzit e lumtur dëgjojnë ndërsa thirrja është ende e qetë.

07. Ka dy mendësi që njerëzit priren të kenë: eksplorues ose kolon. Shoqëria jonë ka një mentalitet "vendosës", qëllimet tona përfundimtare janë "finalizimi" (shtëpia, martesa, karriera, etj.) në një botë që është krijuar për evolucion, vetet që nuk bëjnë gjë tjetër veçse rriten, zgjerohen dhe ndryshojnë. Njerëzit me mendësi "eksploruese" janë në gjendje të shijojnë atë që kanë dhe ta përjetojnë atë plotësisht, sepse janë në thelb të palidhur.

08. Nuk ka gjë të tillë si rehati e vërtetë; ekziston vetëm ideja e asaj që është e sigurt. Kjo është një gjë e madhe për t'u gëlltitur, por në të vërtetë nuk ka një gjë të tillë si "rehati", prandaj gjërat e rehatshme nuk zgjasin edhe pse njerëzit më të përshtatur janë më "rehat" në "shqetësim". E rehatshme është vetëm një ide. Ju zgjidhni atë gjë mbi të cilën dëshironi të bazoni jetën tuaj.

09. Jeta nuk është të jesh gjithnjë "i sigurt", por gjithsesi të provosh. Komoditeti është, në thelb, siguri. Ju ose mund të zgjidhni të jeni të sigurt për atë që keni ditur ose të sigurt se do të bëni më të mirën nga çfarëdo që të ndodhë. (Mendoni se kush kalon më mirë?) Sepse askush nuk është kurrë vërtet i sigurt. Njerëzit që kanë jetën që duan, provojnë gjithsesi.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

6 shtyllat e vetëvlerësimit dhe vetëbesimit: pse nuk është në atë se SI NDJEHENI, por në atë se çfarë mendoni se jeni i aftë.

Ne priremi të mendojmë për vetëvlerësimin si një gjë statike, një gjendje në të cilën mendja juaj ju ushqen natyrshëm me mendime pozitive dhe mbështetëse, duke mos u ndikuar shumë thellë nga ndonjë dyshim ose mospëlqim. Sidoqoftë, këtu mjegullohet kufiri i imët midis vetëvlerësimit dhe vetë-lavdërimit.

Sipas fjalëve të Anna Deavere Smith, vetëvlerësimi është ajo që me të vërtetë na jep një ndjenjë mirëqenieje. Është kuptimi i natyrshëm që gjithçka do të jetë në rregull, sepse ne jemi të aftë t'i bëjmë gjithçka mirë. "[Vetëvlerësimi është të dish] se ne mund ta përcaktojmë vetë rrugën tonë dhe se mund të udhëtojmë në atë kurs. Nuk është se ne udhëtojmë kursin të vetëm, por ne kemi nevojë për ndjenjën e lirisë së zgjedhjes - që nëse gjithçka do të shkatërrohej, ju mund të gjeni një mënyrë për t'i bashkuar gjërat përsëri."

Vetëvlerësimi nuk është se sa besim keni në atë se sa mirë ju perceptojnë njerëzit, por sa besim keni nëse mund ta menaxhoni apo jo jetën tuaj.

Ajo që është interesante për të pasur vetëbesim të vërtetë është se eliminon nevojën për t'u fokusuar në atë se si jemi superiorë ndaj të tjerëve. Kur ndiejmë se nuk e kemi në të vërtetë kontrollin e jetës sonë (ose nuk jemi të kënaqur me mënyrën se si po shkojnë gjërat deri tani), ne shpesh përqendrohemi në "sa janë gjërat më të mira se te dikush tjetër" kjo për të qetësuar ndjenjën e dështimit.

Nathaniel Branden nënvizoi se çfarë saktësisht duhet për të ndërtuar një ndjenjë të shëndetshme të vetvetes. Ai vëren, veçanërisht, se njerëzit ose përdorin qasjen "të ndjehem mirë" (unë jam i/e bukur, jam i/e pasur, jam i/e suksesshme) e cila është thjesht një zëvendësim për gjënë e vërtetë, ose ata e ndërtojnë atë në një mënyrë të vërtetë.

Ai thotë se dy elementët themelorë të vetëvlerësimit janë vetë-efikasiteti, i cili është "një ndjenjë besimi bazë përballë sfidave të jetës" dhe respekti për veten, "një ndjenjë e të qenit i denjë për lumturi.

"[Vetëvlerësimi] nuk është një emocion që luhatet nga momenti në moment, por një prirje e vazhdueshme për të përjetuar një ndjenjë efikasiteti dhe respekti për veten. Kështu, është diçka që ndërtohet gjatë një periudhe të gjatë kohore, jo thjesht e dëshiruar. Në ekzistencë është i bazuar në realitet, pavarësisht nëse ai vjen nga vetja apo nga të tjerët.

Këtu janë gjashtë praktikat, ose "shtyllat", mbi të cilat Branden argumenton se vetëvlerësimi mund të ndërtohet. Ato dëshmojnë se nuk është thjesht një zgjedhje të ndihesh i sigurt në vetvete, por janë zgjedhje të shumta, të bëra vazhdimisht dhe me sa më shumë përpjekje.

Të jetosh me vetëdije.

Të jetosh me vetëdije do të thotë të mos kontrollohesh nga paragjykimet dhe dëshirat e tua nënndërgjegjeshëm. "Vetja juaj e hijes", siç quhen ato, janë jashtë në dritë. Ju e kuptoni se çfarë po ndodh rreth jush dhe mund të bëni zgjedhje të informuara bazuar në atë kuptim të qenësishëm.

Vetë-pranimi.

Ju nuk jeni duke e madhëruar pamjen tuaj ose inteligjencën tuaj ose duke injoruar qëllimisht ekuilibrin natyror të tipareve dhe karakteristikave që çdo person zotëron. Ky është vetë-pranimi i vërtetë. Është të shohësh të gjithë veten tënde pa gjykuar apo dënuar pjesë të tij.

Vetëpërgjegjësia.

Ju e mbani veten përgjegjës për lumturinë tuaj. Ju e kuptoni frazën “mund të mos jetë faji juaj, por gjithsesi është problemi juaj”. Ju jeni në kontroll të jetës suaj sepse nuk po lejoni gjërat e tjera ta bëjnë atë për ju.

Vetëpohimi.

Ju mund të ngriheni për veten tuaj pa u mbrojtur. Mbrojtja lind nga frika; vetëbesimi lind nga e vërteta. 

Të jetosh me qëllim.

Ju jetoni me mendje dhe me qëllim. Ju e kuptoni se "qëllimi" juaj është vetëm të jeni aty ku jeni, duke bërë gjithçka që jeni duke bërë. Në këtë, ju mbushni ditët tuaja me një ndjenjë qëllimshmërie, pasi është diçka që ju zgjidhni, jo prisni ta gjeni ose keni krijuar për ju.

Integriteti personal.

Ju e mbani veten në një standard të caktuar morali, etike dhe llogaridhënieje. Ju zhvilloni një kod sjelljeje për veten tuaj, në vend që thjesht t'i përmbaheni atij për të cilin keni qenë të kushtëzuar. Ju jeni në gjendje t'i shikoni zgjedhjet me objektivitet, edhe kur rrethanat janë të vështira. E kuptoni rëndësinë e shprehjes "rruga për në ferr ishte e shtruar me qëllime të mira..."

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSE DUHET TË FALËNDERONI NJERËZIT QE JU KANË LËNDUAR MË SHUMË NË JETË

01. Njerëzit që mundën t'ju lëndonin më shumë ishin gjithashtu njerëzit që ju mund t'i donit më shumë. Ne nuk jemi thellësisht të prekur nga njerëzit që nuk janë tashmë thellë në zemrat tona. Për dikë që të ketë kaq shumë rëndësi në jetën tuaj është e shenjtë, edhe kur shkon anash. Është një dhuratë të njohësh dikë që ka qenë në gjendje të ndikojë vërtet te ti, edhe nëse në fillim nuk dukej se ishte për të mirën tuaj.

02. Marrëdhëniet e vështira shpesh ju shtyjnë të ndryshoni sjelljen tuaj për mirë. Duke u ndjerë i pafuqishëm, ju mësoni të kujdeseni për veten. Duke u ndjerë i përdorur, ju e njihni vlerën tuaj. Duke u abuzuar, ju zhvilloni dhembshuri. Duke u ndjerë sikur keni ngecur, kuptoni se ka gjithmonë një zgjedhje. Duke pranuar atë që ju është bërë, kupton se askush nuk e ka kontrollin në fund të ditës, por duke hequr dorë nga nevoja për diçka që nuk do ta kemi kurrë, ne mund të gjejmë paqen, që është ajo që ne në të vërtetë po kërkonim në radhë të parë .

03. Ajo që mësoni dhe kush bëheni është më e rëndësishme se si ndiheni përkohësisht. Ajo marrëdhënie mund të jetë dukur pothuajse e padurueshme në atë kohë, por ndjenja është kalimtare. Mençuria, hiri dhe njohuria që keni marrë me vete më pas nuk janë. Ata vendosin një themel për pjesën tjetër të jetës tuaj. Qëllimet peshojnë shumë më tepër se mjetet dhe të jesh mirënjohës për atë që ke kaluar do të thotë ta pranosh plotësisht këtë.

04. Nuk i hasni rastësisht këta njerëz; ata ishin mësuesit dhe katalizatorët tuaj. Shpesh nevojitet kontrasti i dhimbjes për të vlerësuar plotësisht atë që kemi, dhe shpesh duhet urrejtje për të nxitur vetënjohjen.  Ndonjëherë mënyra se si drita hyn tek ne është, në fakt, përmes plagës.

05. Edhe nëse nuk ishte faji juaj, është problemi juaj dhe ju duhet të zgjidhni atë që do të bëni më pas.  Ju keni çdo të drejtë të inatosni, të shani dhe të urreni çdo pjesë të qenies së dikujt, por keni gjithashtu të drejtën të zgjidhni të jeni në paqe.  T'i falënderosh do të thotë t'i falësh, dhe t'i falësh do të thotë të zgjedhësh të kuptosh se ana tjetër e pakënaqësisë është mençuria.  Të gjesh mençuri në dhimbje do të thotë të kuptosh se njerëzit që bëhen "supernovë" janë ata që e pranojnë dhimbjen e tyre dhe më pas e kanalizojnë atë në diçka më të mirë, jo njerëzit që thjesht e pranojnë atë dhe më pas e lënë atë të ngecë dhe të mbetet.

06. Njerëzit që kanë kaluar shumë janë shpesh ata që janë bërë më të mençur, më të sjellshëm dhe më të lumtur në përgjithësi.  Kjo është për shkak se ata e kanë kaluar "përmes", jo "e kaluar" apo "mbi" atë.  Ata i kanë pranuar plotësisht ndjenjat e tyre dhe kanë mësuar dhe janë rritur.  Ata zhvillojnë dhembshuri dhe vetëdije.  Ata janë më të vetëdijshëm se kë lejojnë në jetën e tyre.  Ata marrin një rol më aktiv në krijimin e jetës së tyre, në të qenit mirënjohës për atë që kanë dhe në gjetjen e arsyeve për atë që nuk e bëjnë.

07. Ju tregoi se çfarë meritoni.  Ato marrëdhënie në fakt nuk ju lënduan;  ata të treguan një pjesë të pashëruar të vetes, një pjesë që po të pengonte të jesh i dashur me të vërtetë.  Kjo është ajo që ndodh kur më në fund kalojmë përvojat lënduese dhe marrëdhëniet e tmerrshme: Ne e kuptojmë se vlejmë më shumë dhe kështu zgjedhim më shumë.  Ne e kuptojmë se si verbërisht ose naivisht i thamë "po" dikujt ose i dhamë hapësirë ​​mendjes dhe zemrës kur nuk kishim nevojë.  Ne e kuptojmë rolin tonë në zgjedhjen e asaj që duam në jetën tonë dhe duke përjetuar atë që duket si më e keqja, më në fund e pranojmë se ndihet kaq e gabuar sepse meritojmë shumë më tepër.

08. Me të vërtetë të paqtohesh me çdo gjë është të jesh në gjendje të thuash: "Faleminderit për atë përvojë."  Për të lëvizur plotësisht nga çdo gjë, duhet të jeni në gjendje të kuptoni se për çfarë qëllimi ka shërbyer dhe si ju ka bërë më të mirë.  Deri në atë moment, do të përsiatni vetëm se si i përkeqësoi gjërat, që do të thotë se nuk jeni ende në anën tjetër.  Për të pranuar plotësisht jetën tuaj,  kulmet, uljet, e mira, e keqja - është të jesh mirënjohës për të gjitha, dhe të dish se "e mira" të mëson mirë, por "e keqja" të mëson më mirë.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

TË PËRPIQESH TI JAPËSH KUPTIM JETËS TËNDE ËSHTË AJO QË TË MBAN PAS. DUHET TË PËRPIQESH TI JAPËSH KUPTIM NDJENJAVE. DUHET TË NDJEKËSH VIJAT E MENDIMEVE, TË GJESH GJENEZËN E BESIMEVE MË TË THELLA,
DHE TË SIGUROHESH QË ATO JANË VËRTETË TË TUAT. DUHET TË BËSH LISTA ME GJËRAT QË I VLERËSON DHE QË NUK I VLERËSON, DUHET T’I BËSH PYETJE VETES ÇFARË TË MUNGON MË SË SHUMTI, PASTAJ TË SHOHËSH SE SA PAK PO U JEP ATYRE.

Por duhet të ndalosh së përpjekuri për ti dhënë kuptim jetës tënde. Ta bësh këtë është si të përpiqesh t’i japësh kuptim trajektores, sikur është diçka që të kontrollon ty, dhe jo e kundërta. Ta bësh këtë është si të aplikosh jetën që ke për personin që ishe.
Përdorimi i logjikës dhe të qenit i ndërgjegjshëm nuk janë e njëjta gjë si "të përpiqesh t’i japësh kuptim". E para është metodike: Përdor një ndërgjegje të bazuar për të realizuar dëshirat e tua të vërteta, ndërsa e dyta është të shikosh produktin e atyre veprimeve dhe të pyesësh se si u bënë ato të tilla.
Ka pyetje për të cilat përgjigjet mund të mos ekzistojnë. Ka përgjigje që thjesht krijojnë më shumë pyetje, zgjidhje që mund të bëhen vetëm pasi të kesh jetuar diçka, ta kesh përjetuar plotësisht, ta kesh provuar.
Gjërat më të mira nuk do të kenë kuptim—të paktën fillimisht.

Dashuria nuk është logjike. Hiri, gëzimi dhe bukuria rrallë janë gjithashtu. Kjo nuk do të thotë që nuk mund të përdorni logjikën për t’i trajtuar ato, thjesht që për t’i parë plotësisht, duhet të përdorni një pikëpamje të ndryshme të kuptimit. Të gjitha gjërat në gjendjen e tyre më të pastër qëndrojnë në mënyrë të ngatërruar dhe të vetme. Ato janë magjike sepse janë misterioze. Ato kanë origjina të panjohura dhe mbarime të prekshme dhe nuk ka asgjë tjetër për të bërë veçse t’i jetoni dhe t’i shihni ato. Njerëzit që e humbin jetën e tyre kërkojnë arsye për të dashuruar, në vend që të gjejnë mënyra për të dashuruar. Ata përpiqen të krijojnë rrugë përmes të cilave mund të justifikojnë lumturinë e tyre, në vend që thjesht t’ia lejojnë vetes të ndiejnë për çdo gjë. Ata përpiqen të përdorin logjikën e gabuar për t’u mbajtur larg lumturisë së tyre në vend që ta lehtësojnë atë.

Do të ketë gjëra që i kuptoni menjëherë, efekte për të cilat shkaqet janë plotësisht tuajat, me vetëdije. Do të ketë gjëra që ndodhin në jetën tuaj që e dini se i keni zgjedhur, dhe pastaj të tjera që duket se janë e kundërta e asaj që do të donit. Këto gjëra janë po aq të rëndësishme, nëse jo më shumë. Ka gjëra që kanë arsye që do të zbulojnë veten menjëherë për ju. Ka gjëra që nuk do t’i kuptoni për shumë e shumë vite. Ka gjëra që do të shihni pas dhe do të thoni: "Kurrë nuk e kuptova pse ishte ashtu".

Dhe megjithatë kjo nuk do ta bëjë atë më pak të vërtetë. Ndonjëherë qëllimi është të përjetosh mosditurinë dhe konfuzionin. Ajo që lind nga pasiguria juaj është ndonjëherë më e rëndësishme se sa të mos ishit të pasigurt në fillim. Ju mund të mos e dini kurrë nëse jeni "të destinuar" të jetoni në qytetin ku jetoni, por do të jetoni aty gjithsesi, sepse e keni zgjedhur. Nuk do të dini nëse jeni të destinuar të jeni me dikë deri sa të provoni. Do të vazhdoni të kërkoni ngushëllim në gjërat që ju lëndojnë sepse ende nuk keni hyrë në shqetësimin e diçkaje më të mirë. Diçkaje të re, të panjohur dhe të huaj, dhe që nuk përputhet me atë që dikur mendonit se donit. Kjo nuk e bën atë të gabuar ose të keqe; thjesht do të thotë që nuk e keni parashikuar. Nuk keni ditur mjaftueshëm për ta zgjedhur atë.

Të përpiqesh të kuptosh jetën tënde është të përpiqesh të shohësh nëse historia e vjetër përputhet, nëse personi që dikur ishe do të ishte i lumtur me jetën që udhëheq sot. Po kërkoni përgjigje tek njerëzit që nuk ekzistojnë. Qartësia vjen nga veprimi, jo nga mendimi për veprimin. Një jetë e mirë vjen nga zgjedhja për të punuar me atë që ke, duke pranuar që nuk zgjedh gjithmonë me çfarë të punosh, por duke ditur që gjithmonë të jepet ajo që të duhet të përdorësh, veçanërisht kur nuk e kupton që duhet ta përdorësh.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

SI TË DETOKSIFIKONI MENDJEN TUAJ (pa u izoluar plotësisht nga bota)

Edhe pse kemi ende shumë për të mësuar se çfarë do të thotë të kujdesemi për trupin tonë, jemi edhe më prapa në kuptimin e kujdesit për mendjen tonë. Truri ynë ndërton përvojat, dhe ka shumë faktorë që ndryshojnë dhe transformojnë perspektivat, që janë plotësisht në kontrollin tonë, por tërësisht jashtë ndërgjegjes sonë. Ja disa gjëra që mund të bëni për të detoksifikuar mendjen tuaj, për të deprogramuar dhe për të filluar nga e para herë pas here.

01. Udhëtoni për t'u asimiluar me kulturën. 

Ndryshoni konceptin tuaj bazë të "normalitetit". Kjo do t'ju tregojë sa shumë sjellje/vlera/besime keni përvetësuar pavetëdijshëm nga mjedisi juaj (dhe mënyrat se si mund t'i ndryshoni ato). 

2. Krijoni zgjidhje fizike për problemet emocionale. Njerëzit priren të mendojnë se një emocion do të anullojë ose zgjidhë një tjetër. Nëse jeni të mërzitur, kërkoni një faktor ngacmimi për ta eliminuar atë. Por emocionet negative janë thjesht thirrje për veprim që po injorohen përmes disa gjimnastikave mendore dhe shumë justifikimeve. Detoksifikimi i mendjes është heqja dorë nga kulmet emocionale në vend të krijimit të zgjidhjeve reale. 

3. Dijeni se toksiciteti emocional lind nga rezistenca mendore. Në vend që të përpiqeni të krijoni një përvojë të caktuar emocionale për veten tuaj (nëse bëj këtë dhe këtë, do të ndjehem kështu), përpiquni të praktikoni pranimin e plotë të asaj që ndjeni në moment. Rezistenca mendore ju mban në shqetësimin tuaj emocional, edhe nëse e mpiks për një moment.

04. Identifikoni lidhjet tuaja. Problemet që keni përpara jush janë në të vërtetë pas jush; ato janë plasaritje në themelet tuaja që ju pengojnë. Ndalo së përpjekuri të çmontoni simptomat; kthehuni dhe identifikoni shkaqet.

05. Bëni një udhëtim të gjatë dhe lejoni veten të humbisni. Shëtisni përmes lagjeve që nuk do t’i kishit mësuar kurrë se ekzistonin. Shikoni se si jetojnë njerëzit e tjerë. Shikoni ata të kthehen nga puna dhe si duken dhomat e tyre të ndenjes nga jashtë. Kjo do t'ju ngushëllojë duke ju bërë të kuptoni sa të vegjël jeni në një mënyrë më praktike sesa thjesht duke vështruar detin. Ju nuk dini çfarë nuk dini.

06. Riorganizoni mobiliet tuaja. Truri juaj ndërton përvojën tuaj përmes objekteve dhe sinjaleve që ato objekte nxisin. Ju vazhdimisht, në mënyrë të pavetëdijshme, nxisni lidhje negative ose të stagnuara për shkak të mënyrës se si truri juaj përpunon mjedisin përreth jush - ndryshoni ato, ndryshoni mënyrën si mendoni, ndryshoni atë që ndjeni.

07. Bëni një pastrim mendor. Thjesht shkruani çfarëdo mendimi të çuditshëm që vazhdimisht kalon në mendjen tuaj ose copëza të vogla të pakuptimta që bllokojnë kokën tuaj. Thjesht duke i nxjerrë ato jashtë, do të ndjeni lehtësim.

08. Ristrukturoni jetën tuaj dixhitale. Nuk është realiste (ose e dëshirueshme për shumë njerëz) të jesh përherë i shkëputur, por nuk është gjithashtu realiste të mbash gjëra që nuk ju shërbejnë pozitivisht në rrjedhat tuaja sociale dhe të prisni që ato të mos ju ndikojnë. Në vend që thjesht të mos ndiqni atë që nuk dëshironi të shihni, ndiqni llogari/gruppe/organizat/ botime pozitive që dëshironi.

09. Vëreni lëvizjet tuaja të pavetëdijshme. Vëreni këmbët tuaja duke ecur dhe si (nuk) po vendosni të ngrini secilën dhe të ecni përpara dhe megjithatë, kjo sepse mendja juaj thotë, "Në rregull, vetja ime, le të arrijmë në këtë pikë sot," dhe ju filluat të ecni më të fokusuar. Konsiderojini qëllimet tuaja të mëngjesit në mënyrë të ngjashme.

10. Pastroni hapësirën tuaj emocionale: hetoni dhe kuptoni lidhjen emocionale që keni me gjërat që mbani përreth jush. A i keni blerë ato rroba për të qenë dikush që nuk jeni? A keni dekor rreth apartamentit tuaj që e keni marrë gjatë një periudhe veçanërisht të keqe në jetën tuaj? Lirohuni nga ato gjëra, por vendosni çfarë të lironi duke menduar për atë që ju bëjnë të ndjeni.

11. Vendoseni veten. Bëni një tabelë me tre kolona dhe në të majtë shkruani gjithçka që ndjeni se keni arritur në jetën tuaj dhe në mes shkruani çfarë përmban jeta juaj e përditshme dhe më pas në të djathtë vendosni atë që......ato zakone të vazhdueshme do t'ju çojnë/drejt asaj që shpresoni të arrini në të ardhmen. Kjo ju ndihmon të përqendroheni në pamjen e madhe; humbja në detaje zakonisht shkakton ankth.

12. Ndërroni pozicionin tuaj fizik sa herë që filloni të bini përsëri në cikle të mendimeve toksike. Kjo krijon në thelb një përvojë të re për trupin tuaj dhe ju përqendron në momentin (dhe është mjaft e thjeshtë për ta bërë në tryezën tuaj të punës).

13. Shtrini trurin tuaj. Merrni një libër për diçka që ju intereson dhe mësoni më shumë rreth saj. Bëni kërkime për diçka për të cilën keni një teori. Mësoni të doni të mësoni duke u angazhuar aktivisht me gjërat që natyrisht ju interesojnë. Nëse asgjë tjetër, do t'ju bëjë pak më të vetëdijshëm për botën.

14. Rivlerësoni shkallën e lidhjes tuaj të shkëputur. Nëse shumica e marrëdhënieve tuaja ndodhin dixhitalisht (që nuk janë në distancë të gjatë) dhe nuk keni pasur një bisedë ballë për ballë pa u ndërprerë nga një telefon për një kohë të gjatë, vlerësoni sa po i jepni përparësi njerëzve në jetën tuaj dhe kuptoni se ekranet > njerëzit është në thelb mënyra më e mirë për të krijuar një stil jetese jashtëzakonisht ankthioz për veten tuaj.

15. Identifikoni se nga çfarë varësitë tuaja ju mbajnë të shpërqendruar. Shumica e gjërave me të cilat njerëzit luftojnë janë varësi në një formë: një gjë që vazhdoni ta bëni edhe pse nuk dëshironi vërtet. Kuptoni se varësia është një shkëputje nga vetja juaj, dhe një shkëputje nga vetja juaj lind nga diçka e pranishme që (mendoni) nuk mund ta përballoni.

16. Mësoni që "mjaftueshmëria" të mos jetë e kundërta e përsosmërisë. Nëse ka një gjë që do t'ju japë më shumë lehtësim mendoro-emocional, është të lejoni që mjaftueshmëria të jetë mjaftueshmëri.

17. Çmontoni pjesët e jetës tuaj që janë vetëm performative. Gjëja është se shumica e asaj që bllokon mendjet tona është gjithë përpjekja e panevojshme që vendosim për të ndërtuar një jetë që duket pak më e pranueshme, pak më fisnike, pak më e mirë se e dikujt tjetër (dhe për këtë arsye mjaftueshmëri). Por kjo arrin të kundërtën e asaj që synojmë: Ne e vendosim veten më larg një përvoje të vërtetë të lumturisë (që është në pranimin se jeta është e vogël dhe e thjeshtë dhe më shumë se mjaftueshmëri) përmes ideve madhështore dhe lidhjeve që na bëjnë në personazhe, jo njerëz.

18. Shkruani çfarë urreni tek njerëzit e tjerë. Kjo është ajo që duhet të ndryshoni tek vetja/jetën tuaj (por po rezistoni shumë për të bërë diçka rreth saj). Dijeni se shpesh nuk është një çështje sipërfaqësore: Nuk e urreni fqinjën tuaj të bezdisshme sepse gjithmonë ju shqetëson për drekë dhe ju fshehurazi shqetësoni të tjerët për drekë, e urreni sepse ajo vepron sikur është e dëshpëruar për dashuri dhe ju ndiheni në atë mënyrë gjithashtu, por e shmangni sepse mendoni se është e turpshme. Kjo është një fletë mashtrimi për të parë çfarë është në të vërtetë e gabuar në jetën tuaj. Është e rëndësishme sepse kuptimi i plotë i problemit është e njëjta gjë me njohjen e zgjidhjes. Nëse nuk dini çfarë të bëni, nuk dini çfarë është e gabuar. Nëse nuk dini çfarë është e gabuar, është sepse një pjesë e juaj po reziston ta shohë atë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

12 SHENJAT QË JENI DUKE DËMTUAR JETËN TUAJ

Problemi i vetëm me jetën tuaj është se ju mendoni për të më shumë sesa e jetoni. Ankthi rritet zakonisht nga mosveprimi. Ne kemi lindur për të aktualizuar potencialin tonë, jo vetëm për ta analizuar atë. Mendimi i dobishëm është çfarë ndodh kur introspektimi bëhet mjet për shmangien e një problemi. Vlerësimi kritik i jetës së tëndes shihet të lehtësojë të jetosh, jo anasjelltas. Këtu, të gjitha gjërat që ndodhin gabim vijnë kur e lë jetën të ekzistojë më shumë në tru sesa në realitet.

01. Qëllimet tuaja janë rezultate perfekte, jo veprime perfekte.  Jeni më shumë të dashuruar me idetë sesa me punën dhe proceset e nevojshme për t'i bërë ato realitet.  Kur ëndërroni jetën tuaj perfekte, mendoni se si ju duken, në vend se çfarë përfshijnë detyrat tuaja të përditshme. 

02. Ju jeni një ëndërrimtar i keqpërshtatshëm.  Ëndërrimi i keqpërshtatshëm është kur imagjinoni fantazi të gjera për të zëvendësuar ndërveprimin njerëzor ose funksionin e përgjithshëm.  Shumë njerëz e përjetojnë atë ndërsa dëgjojnë muzikë ose bëjnë një lloj lëvizjeje lëkundëse (ecje, shëtitje, lëkundje, etj.).  Në vend që të përballeni me çështjet në jetë, ju thjesht ëndërroni për alternativa madhështore që ju japin një "të lartë" për të eliminuar ndjenjën e pakëndshme.  

03. Qëllimi juaj në jetë është abstrakt.  Ti e di që dëshiron të ndihmosh njerëzit, ose të mësosh, ose t'u japësh zë atyre që nuk kanë zë, por nuk dini si ta bëni këtë dhe sigurisht nuk përqendroheni në mishërimin e tij në jetën tuaj të tanishme, në situatat që ju tashmë jeni në, me njerëz që takoni në ndërveprimet e përditshme.  

04. Zgjidhja për shumicën e problemeve tuaja do të ishte thjesht të bëni një ndryshim të vogël, por ju absolutisht e refuzoni.  Kjo është shenja klasike që ju po përdorni të menduarit e tepërt si një mjet devijimi.  Është e lehtë për t'u bërë, pasi zgjidhja e një problemi është një shpërqendrim në dukje fisnike, por është i dobishëm vetëm derisa të keni përgjigjen - atëherë në të vërtetë duhet të veproni për të. 

05. Ju jeni gjithmonë të zënë, por kurrë nuk jeni mjaft produktiv.  Puna juaj nuk duket se është bërë kurrë, ju humbisni orë dhe nuk e dini se ku kanë shkuar, jeni gjithmonë të stresuar dhe të dridhur nga truri juaj, sikur jeni vazhdimisht në mes të një detyre me intensitet të lartë që nuk sheh kurrë përfundim.

06. Ju prireni t'i rezistoni asaj që dëshironi më shumë.  Në vend që të bëni përpjekje të sinqerta, duke iu hapur asaj pak nga pak, ju e keni bindur veten se nuk ia vlen, ose se është e pamundur, ose që të kesh atë që dëshiron do të thotë se mund të humbësh edhe atë që dëshiron. (pra më mirë të mos e kesh kurrë sesa ta kesh për pak).  

07. Ju jeni një nga ata njerëz që lidhen vetëm me atë që urreni.  E gjithë kjo me të vërtetë do të thotë se ju: a) nuk po bëni mjaftueshëm për të pasur diçka tjetër/më interesante për të folur, ose b) jeni aq thellësisht të pasigurt saqë nuk e kuptoni se dikush tjetër është në nivelin tuaj (gjykim = nevojë  të jesh superior, që = të ndjehesh tepër inferior). 

08. Shumica e problemeve tuaja kthehen në frikën e gjykimit ose përjashtimit.  Nëse kjo frikë është e pranishme në jetën tuaj në një shkallë të konsiderueshme, zakonisht është sepse ju keni ndërtuar tashmë shumë nga ato që mendoni se ju pëlqejnë ose bëni bazuar në atë që mendojnë të tjerët. Është për këtë arsye që natyrshëm nuk ndërmerrni veprime - mendoni për këtë, ndryshoni atë që dëshironi të bëni në një farë mënyre, dhe pastaj (ndoshta) veproni (ende me frikë) se njerëzit nuk do t'ju pëlqejnë as fasadën.

09. Nëse ndaloni dhe mendoni për këtë, mund të gjeni 10 gjëra për të cilat jeni mirënjohës. "Problemet" e tua nuk janë aq shumë "të mos kesh" sa nuk po e njohin atë që ke. Mirënjohja nxit më shumë punë, më shumë mundësi. Ndjenjat pozitive nuk ju lënë kurrë të ngecni edhe nëse i mendoni shumë ato.

10. Ju dëshironi të ndryshoni diçka në jetën tuaj, por fokusi juaj është të çmontoni të vjetrën në vend që të ndërtoni diçka të re që e bën atë të vjetëruar. Me fjalë të tjera, ju jeni një nga ata njerëz që përpiqen të gjejnë ngushëllim në analizimin e tepërt të gjërave të vjetra për t'u kuptuar më shumë prej tyre, kur në realitet, kompleksiteti është produkt i pasigurisë dhe pasiguria produkt i paaftësisë për të pranuar realitetin e thjeshtë të situatës.

11. Më shumë kërkoni zgjidhje të shpejta sesa fokusoheni në ristrukturimin e pyetjeve. Kur përpiqeni dhe dështoni në diçka, ju shpenzoni shumë gjatë duke u fokusuar në arsyen pse keni dështuar, në vend që të mësoni se çfarë duhet të vazhdoni më pas dhe të provoni diçka të re. Ju e mbani veten të mbërthyer mes të diturit se çfarë nuk është e drejtë dhe të mos jeni të gatshëm të kuptoni se çfarë mund të jetë më mirë.

12. Ju jeni gjithmonë duke imagjinuar atë që dëshironi të bëni, por kurrë nuk e bëni atë në të vërtetë. Ju e keni bindur veten se jeta fillon kur të gjitha pjesët janë në vend, por në realitet, jeta është akti i të bërit pikërisht këtë.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

PSE NJERËZIT LOGJIKË BËJNË JETË MË TË MIRË

(në një brez ku "pasioni" është në një nivel të lartë)

Brezi ynë beson se pasioni është zgjidhja e një jete të jetuar me gëzim, sukses dhe lumturi. Ne ishim fëmijët të cilëve u thanë: "Mund të jesh çdo gjë" dhe dëgjuam "Mund të kesh sukses në gjithçka". Ka shumë njerëz shumë më të zgjuar se unë që e kanë argumentuar bukur këtë.

Nuk ka të bëjë me ndjekjen e pasionit; ka të bëjë me ndjekjen e qëllimit me pasion. Pasioni është një mënyrë udhëtimi, jo një mjet për të përcaktuar një destinacion. Pasioni është shkëndija që ndez zjarrin; qëllimi është flaka që e mban të ndezur gjithë natën. (Këtë e kam thënë edhe më parë.) Kjo do të thotë: E kundërta e pasionit nuk është të vendosësh për një jetë të vakët, është ta lidhësh atë me logjikën që në fakt do të të çojë atje ku dëshiron të shkosh.

Aftësia për të parë në mënyrë objektive jetën tonë dhe për të interpretuar emocionet, ngjarjet dhe vendimet me një kornizë të bazuar mendore nuk është vetëm pozitive, por është thelbësore për funksionimin. Koka dhe zemra duhet të jenë entitete të veçanta që ju të kuptoni se si t'i bashkoni së bashku. Ja pse:

01. Pasioni ju thotë se duhet të shkoni pas asaj që dëshironi më shumë në jetë, por kurrë nuk ka të bëjë me "atë që dëshironi", ka të bëjë me atë që dëshironi më shumë. Ka të bëjë me atë se cilën nga dëshirat tuaja (shpesh kontradiktore) ju lejoni të fitojë. Arsyeja e vetme që njerëzit nuk bëjnë atë që pretendojnë se duan më shumë është sepse ka diçka tjetër që ata duan pak më shumë. Në fund të fundit, ata nuk arrijnë të bëjnë atë që duan, sepse po përpiqen të ndjekin dëshirën e tyre më intensive në vend që t'u japin përparësi atyre. Unë do të doja të kisha edhe një ditë pushimi, por gjithashtu do të doja të punoja për fondin tim të pensionit dhe të ndërtoj biznesin tim më shumë. Tani për tani, unë jam duke zgjedhur këtë të fundit në mënyrë që të mund të lehtësojë të parën më vonë gjatë rrugës. E shihni atë?  Duke zgjedhur se cilën dëshirë e lë të fitojë. Kur njerëzit përpiqen të ndërtojnë jetën e tyre vetëm mbi emocionet, ata janë të paaftë të zgjedhin se cilën dëshirë do të ndjekin, kështu që ata zgjedhin atë që shkakton lartësinë më ekstreme, e cila është e gabuar sepse është e përhershme dhe mund të vijë me kostot e pasojave të panumërta që në fund të fundit janë kundërproduktive ndaj asaj që ata kishin synuar në radhë të parë.   

2. Pasioni i mbështet marrëdhëniet në nivele të larta emocionale;  logjika i mbështet marrëdhëniet në qëllimin. 

"Qëllimi'' është dashuria (jo lidhje ose mosdashje për të qenë vetëm, para ose ego, siç bëjnë disa njerëz për fat të keq).  Zakonisht na mësohet se dashuria është thjesht një "ndjenjë e mirë" ose një "folje".  Por ka shumë "ndjenja të mira" që mund të keni që nuk janë të rrënjosura në dashuri dhe gjëra që mund t'i bëni nga ajo që e perceptoni si dashuri kur jeni me dikë të rëndësishëm për ty.   Është angazhimi për të mbështetur marrëdhënien tuaj në diçka më shumë sesa thjesht një ndjenjë kalimtare që në fund do ta bëjë atë të funksionojë.  Kur besoni se pasioni është dashuria - jo më shumë, as më pak - do të dëshironi t'i jepni fund një lidhjeje sa më shpejt që të mos e merrni atë nivel hormonal nga partneri juaj;  ose më keq, ju do t'i fajësoni ata për këtë dhe do të kërkoni se çfarë u mungon dhe pse.   Mënyra se si kjo zakonisht manifestohet është te njerëzit që janë shumë të pavendosur dhe të pasigurt për "nëse e duan apo jo dikë", nëse duhet ta lëshojnë apo të përpiqen më shumë, të presin apo të pranojnë se dashuria nuk është gjithmonë një ëndërr e ethshme.   Unë personalisht kam shpenzuar vite duke u përpjekur të kuptoj nëse i kam dashur vërtet apo jo njerëz të ndryshëm, dhe rreth gjysmën e kësaj kohe duke u përplasur brenda dhe jashtë marrëdhënieve, vetëm për të kuptuar përfundimisht se ngatërrova pasionin për dashurinë (dhe ata  nuk janë e njëjta gjë).   

3. Logjika ju lejon të shihni objektivisht; Pasioni është subjektiv dhe konsumues: Gjërat që njerëzit janë më të pasionuar është si një ulërimë që merr gjithë fuqinë e tyre dhe jehon në boshllëk.  Nuk ka praktikë apo arsye, është thjesht një fluks emocionesh dhe kur përplaset (ose bie në kundërshtim) me dikë tjetër, mund të ndihet si një fyerje personale.

Pavarësisht se sa e ashpër është ndjenja ose besimi juaj, ajo ekziston pranë një sërë të tjerash, jo të gjitha do të mbivendosen ose do të rreshtohen.  Kjo nuk do të thotë se ju ose dikush tjetër e keni gabim, thjesht pasioni nuk ju lejon të pranoni të vërtetat që bashkëjetojnë: është i veçantë dhe është shkatërrues kur nuk mund të vendoset në realitet.  

 04. Logjika ju ndihmon të merrni vendime për personin që shpresoni të jeni;  pasioni ju ndihmon të merrni vendime për personin që jeni ose keni qenë.  

 Ajo që e bën ndjenjën e pasionit kaq intensiv është se, në thelb, i përgjigjet një pyetjeje që nuk e dinit se po e bënit.  Është një zgjidhje për diçka me të cilën keni luftuar gjatë gjithë kohës.  Është diçka që dëshmon një pikë që nuk e dinit se duhej ta bënit.  Është e vetëkuptueshme për ju.  Është një lloj çlirimi apo transcendimi.  Diçka në lidhje me të të jep një nivel të lartë, që do të thotë se është e njohur dhe po shërben si një antidot,  

 Një shenjë e vërtetë që ju po ecni përpara me jetën tuaj është se nuk e dini se ku po shkoni.  Nëse do ta dinit se çfarë po bënit, do të rrotulloheshit përsëri në të njëjtën rrugë.  E vetmja shenjë e vërtetë që po jetoni në të kaluarën është nëse e ndjeni atë "lart" të pamatur.  (Ju po i vërtetoni diçka dikujt ose vetes tuaj.)  

 05. Rrëfimi i pasionit thotë se duhet të përpiqeni për një jetë që maksimizon ëndrrat tuaja më të çmendura;  narrativa logjike thotë se duhet të përpiqeni për një jetë që maksimalizon potencialin tuaj.  Prandaj, rrëfimi i pasionit ju mban në një vend ku supozoni se jeta juaj është "më pak se" sepse nuk po bëni atë që mendoni se është ideale.  Narrativa logjike, sidoqoftë, ju thotë të vlerësoni pse i dëshironi ato gjëra dhe përfundimisht ju çon në përfundimin se shumicën e kohës nuk i dëshironi.  Në vend që të maksimizoni ëndrrat tuaja, logjika ju thotë të maksimizoni potencialin tuaj, gjë që përfundimisht ju çon në të njëjtin vend që pasioni mund t'ju bëjë të (vazhdoni) të ëndërroni.  

 06. Pasioni lind nga lidhja;  logjika e kundërshton atë.  Pasioni është një lidhje me një ide, ose më shpesh, me një ndjenjë të veçantë.  Është dëshira për të vazhduar të përjetosh atë ndjenjë dhe për të bërë atë që duhet për ta lehtësuar atë ndjenjë pavarësisht se çfarë.  Kur njerëzit imagjinojnë një jetë pasionante, ata imagjinojnë të bëjnë gjëra dhe të jenë me njerëz që i bëjnë të ndihen në një mënyrë specifike.  Jo vetëm që është joreale, por në fund të fundit është e pamundur.  Logjika ju thotë se edhe në një punë që e adhuroni, do të ketë ditë të vështira.  Të jesh në një marrëdhënie me dashurinë e jetës tënde nuk është domosdoshmërisht e lehtë (edhe pse kjo është ajo që njerëzit supozojnë dhe dëshirojnë).  Kur futesh me qëndrimin "Unë do të bëj atë që duhet, edhe kur është e vështirë", përfundoni duke ndërtuar themelet, forcat dhe aftësitë për t'u përballur aq mirë sa që pas një periudhe kohe, vështirësia fillestare shpërbëhet në mënyrë ironike.   

07. Mirënjohja lind nga logjika;  një jetë e lumtur lind nga mirënjohja.  

 Arsyeja pse njerëzit "praktikojnë mirënjohjen" ose bëjnë një angazhim për të reflektuar për atë për të cilën janë mirënjohës është se, për fat të keq, pak njerëz e ndiejnë atë natyrshëm në jetën e tyre dhe pavarësisht nga situata juaj aktuale, çdokush mund të gjejë një arsye për të kultivuar një ndjenjë të mirënjohjes --- e cila nuk është duke pritur për një ndjenjë të të qenit i lumtur me jetën tuaj, por duke e zgjedhur atë dhe duke u fokusuar në mënyrë aktive në atë që jeni me fat, mirënjohës dhe krenar që keni --- pra është thelbësore për t'u ndjerë ndonjëherë i kënaqur me jetën tuaj, sepse ju vendos në një mentalitet për të kërkuar më shumë për të qenë mirënjohës.  Siç mund t'ju thotë kushdo: atë që kërkoni, në fund e gjeni.  

 08. Logjika çmonton emocionin. Pasioni përpiqet të përdorë emocionet për të çmontuar emocionet e tjera. Logjika mund të çmontojë emocionet irracionale, të palogjikshme ose të dhimbshme dhe t'ju sjellë në një gjendje më të lartë të vetëdijes duke vlerësuar rrënjët e tyre/duke përcaktuar shkaqet e tyre, duke deshifruar nëse janë të dobishme apo jo, ose duke i dëgjuar ato dhe duke vepruar në përputhje me rrethanat nëse kjo është më e mira. Pasioni përpiqet të përdorë emocionet për të çmontuar të tjerët. Një e lartë për të mohuar një të ulët, një ndjenjë e re për të zëvendësuar një të vjetër. Është njësoj si të përpiqesh të kapësh ujin me duar duke menduar se do të ngopesh ndonjëherë për të pirë. Është një mendje e fortë, e qartë dhe e udhëhequr që zhbën stresin irracional të asaj që budistët e quajnë "mendja e majmunit" (seri joracionale, e pa nxitur e mendimeve që kalojnë në mendjen e të gjithëve çdo ditë, të cilat, në fund të fundit, ndikojnë nëse jo ndërtojnë gjendjen tuaj emocionale) . Logjika mund t'ju tregojë se si mendja dhe zemra korrespondojnë; pasioni mendon se ata janë një në të njëjtën gjë.

09. Shumë njerëz që duan të "ndjekin pasionin" dhe të gjejnë "marrëdhënie pasionante" po kërkojnë nga një vend i mungesës. Gjërat që janë shpirtërore, të vërteta dhe të dashura janë rrallë, nëse ndonjëherë, histerike ose shumë emocionale. Ato janë të qeta, të dëshirueshme dhe të bukura dhe ndonjëherë të fuqishme, por dëshira maniake për të bërë çdo gjë është zakonisht një përpjekje për të mbushur një vrimë, për të shpëtuar nga një problem, për të shmangur një të vërtetë. Dëshira obsesive për një marrëdhënie pasionante është zakonisht një reflektim i mungesës së dashurisë për veten. Nevoja maniake për të ndjekur një karrierë pasionante i ka rrënjët në një pakënaqësi të fortë me realitetin aktual. Ato janë një seri mendimesh qetësuese, metodash devijimi dhe rrugësh arratisjeje: Përbindëshi nga i cili të gjithë vrapojnë, sigurisht, janë vetvetja.

 

10. Askush nuk ka marrë ndonjëherë diçka nga dëshira e madhe e saj.   Nuk më intereson vërtet se sa i pasionuar pretendoni se jeni për diçka, kjo nuk do të thotë se jeni i duhuri për këtë punë.  Ose në një marrëdhënie, ose në një promovim, ose ose sido që të jetë rasti.   Por njerëzit priren të pretendojnë se "të qenit i pasionuar" është si një faktor kualifikues, kur në fund të ditës, personi që merr vendin e punës është ai që është teknikisht më i aftë, të dyja palët duhet të binden se marrëdhënia është "ajo e duhura." Që të ndodhë ndonjëherë, promovimi do t'i shkojë personit që ka punuar më shumë dhe personit me rezultatin më të mirë të kreditit.  Shpesh njerëzit fokusohen dhe komunikojnë se sa shumë duan që diçka të mjaftojë për arsyen që nuk janë të drejtë/kualifikuar/mjaftueshëm të mirë për ta arritur atë.

   11. Të bësh është, të mos mendosh diçka tjetër për të bërë, krijon një jetë të jetuar mirë.   Nëse dëshironi që jeta juaj të jetë ndryshe, bëni diçka ndryshe.  Shumë nga konceptet tina për atë që e bën një ekzistencë të lumtur është rrënjosur në mendimin abstrakt: Mendoni qartë, keni një kornizë pozitive referimi, jini të rrethuar nga njerëz që ju interesojnë, kini një ndjenjë qëllimi në punën tuaj.  Por këto gjëra nuk funksionojnë nëse nuk janë të vërteta, dhe shumë njerëz përpiqen t'i falsifikojnë ato sikur mund të bindin edhe veten se është e vërtetë.   Alternativa është të bësh punën e duhur.  Është puna e palodhur, por jo të bëhesh si gomari në tokë, të mbash hundën në gurë pa ditur çfarë bën dhe pse. Disa njerëz e bëjnë këtë që të shmangin pasojat sepse nuk duan të jenë përgjegjës për dështimet e tyre.  (Nuk mund të dështoni nëse nuk keni provuar, ah?) Besimi ndërtohet nga ajo që bëni, një mentalitet pozitiv është i rrënjosur në atë që bëni, marrëdhëniet e dashurisë mbështeten nga ajo që bëni, puna e qëllimshme kultivohet duke e bërë atë, duke menduar pse duhet (dhe duke besuar se është e njëjta gjë).   

12. Pasioni është mënyra më e lehtë.

Morët 150 mijë dollarë kredi për të studiuar diçka që "e doni" për 5+ vjet, por nuk jeni në gjendje të largoheni / të udhëtoni / të martoheni / të keni fëmijë / të punoni një punë që ju pëlqen, sepse jeni mbytur në borxhe për 30 vitet e ardhshme. Kjo është ajo që bën pasioni me personin që ju konsumon, neglizhenca dhe abuzimi i të cilit ju ushqen në rikrijimin e çështjeve tuaja të fëmijërisë.  (Si mund të jeni kaq të thyer për ndonjë gjë tjetër përveç dashurisë së vërtetë?) Bazojeni marrëdhënien tuaj në atë se sa larg jeni nga realiteti kur jeni bashkë.  

 Ose më mirë, kështu bën pasioni kur nuk lidhet me logjikën.  Kështu do të bëjnë ndjenjat e shfrenuara kur nuk ndalohen nga mendimi dhe mirëkuptimi.  Kjo është ajo që ndodh kur ju besoni emocionet tuaja në vend që të vini në dyshim origjinën e tyre.  Kjo është ajo që ndodh kur përpiqesh të shmangësh vuajtjen e pashmangshme të gjendjes njerëzore me një valë emocionesh që mendon se do të jetë kundërhelmi.  

 Pasioni është rruga e lehtë, këndi i prerë, rruga gjysmë e thjeshtë drejt jetës që dëshironi të jetoni.  Ashtu si me të gjitha gjërat nga i cili lind pasioni, ai mund të mbështesë vetëm një ide, jo një realitet.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

GJËRAT QË DUHET të dini për veten tuaj përpara se të keni JETËN QË DËSHIRONI

Si C.G. Jung tha një herë: "Derisa ta bëni të vetëdijshmen të pavetëdijshme, ajo do të drejtojë jetën tuaj dhe ju do ta quani atë fat". Kur bëhet fjalë për ndërtimin e jetëve që duam të bëjmë, ne jemi mësuar të fillojmë të ndërtojmë nga mënyra se si imagjinojmë se duam që gjërat të duken. Titujt në vend të roleve, imazhet më shumë se realitetet, konceptet në vend të detyrave dhe detyrave në vend të praktikave të përditshme. Është koha për të çmontuar obsesionin e tërbuar perëndimor me një Jetë të Madhe dhe për të thyer atë që duhet për të ekzistuar në të vërtetë në një mënyrë që dëshirojmë. Këtu janë të gjitha gjërat që duhet të dini për veten tuaj, në mënyrë që të zgjidhni jetën që dëshironi në të vërtetë, jo atë që mendoni se bëni.

Cilat do që të jenë detyrat tuaja të përditshme?

Ne jemi të udhëzuar të zgjedhim jetën që duam bazuar në atë që mendojmë se duam të jemi, por ne jemi të aftë ta përcaktojmë këtë vetëm për aq sa jemi në gjendje të mendojmë se çfarë do të thotë të kemi titullin e një roli. Ne rrallë e konsiderojmë praktikën e përditshme të vrazhdë që kërkohet për një ekzistencë paqësore dhe kuptimplote. Në vend të fjalës "Unë dua t'i ndihmoj njerëzit çdo ditë", filloni të pyesni veten nëse mënyra si dëshironi ta bëni këtë është duke u kujdesur fizikisht për njerëzit, duke bërë detyrat që në të vërtetë ata kërkojnë. Gjithçka tingëllon bukur dhe fisnike kur mendon se për çfarë dëshiron të jetë jeta jote, por duhet të marrësh parasysh realitetin. Kur zgjidhni atë që dëshironi që çdo ditë e jetës suaj të përbëhet nga sa shumë dokumente, sa kohë në kompjuter, sa orë kohë të lirë - ju jeni në gjendje të ndërtoni ekzistencën që dëshironi nga themeli.

Çfarë lloj personi dëshironi të jeni? (Në krahasim me: Çfarë tituj dëshironi të keni?) Nuk ka të bëjë me zgjedhjen e llojit të mbiemrit që dëshironi si parathënie për titullin tuaj të punës, por se çfarë lloj personi dëshironi ta bëni atë.  Në fund të fundit nuk ka rëndësi nëse je mësues, student, redaktor ose punëtor ndërtimi.  Rëndësi ka se çfarë lloj personi dëshironi të jeni ndërsa bëni ato punë.  A jeni dikush që është i sjellshëm dhe i kuptueshëm?  Kush e kalon pjesën më të mirë të ditës duke biseduar me të dashurit?  Dikush që është i zënë nga agimi deri në fund të ditës?  Dikush që është i hutuar?  I vëmendshëm?  Punë e vështirë?  Në fund të fundit nuk përcaktohesh nga ajo që bën, por nga mënyra se si e bën atë,  

 

Për çfarë dëshironi të mbaheni mend?  

 Çfarë dëshironi që ata të thonë në funeralin tuaj?  Që keni veshur këtë lloj pantallonash dhe që keni pasur një  

 punë të suksesshme që ju pengoi të zhvilloni në fakt një marrëdhënie?  Apo se ishe i dashur, i sjellshëm dhe kujdeseshe për punën tënde, por kujdeseshe më shumë për njerëzit?  Përhershmëria juaj është një gjë për të cilën duhet të meditoni çdo ditë: Nuk ka asgjë më të kthjellët, as të frikshme, as një mënyrë më të shpejtë për të prerë marrëzinë negative sesa të mbani mend që nuk e keni përgjithmonë.  Ajo që përcakton jetën tuaj, kur gjithçka thuhet dhe bëhet, është se sa shumë ju ndikoni në jetën e njerëzve të tjerë, shpesh vetëm përmes ndërveprimeve tuaja të përditshme dhe guximit me të cilin jetoni jetën tuaj.  Kjo është ajo që njerëzit mbajnë mend.  Kjo është ajo për të cilën do të njiheni kur të mos jeni më pranë për të përcaktuar veten.   

Çfarë ju vjen më pa mundim?  

 Ne priremi të besojmë - dhe të nxisim një lloj vështirësie me detyrat që përcaktojmë të jenë kuptimplote, të thella ose të rëndësishme.  Nëse gjërat që duam, dhe veçanërisht për të cilat paguhemi, janë gjithashtu të lehta, duket sikur janë të pamerituara.  Ne besojmë se duhet të vuajmë për gjërat që kemi dhe duam, kur ne në fakt nuk e bëjmë këtë.  Është po aq e vlefshme - nëse jo ndoshta më shumë - të kuptosh se çfarë bën pa mundim, natyrshëm dhe të mësosh të përfitosh prej saj, duke mos e shtirë pa mundim, por thjesht duke e lejuar atë.  

 

Për çfarë besoni (madje pa vetëdije) se ekziston ekzistenca juaj?  A është e rastësishme?  Akti i një fuqie më të lartë?  

 Nuk ka rëndësi se kush ka të drejtë ose gabim ose krejtësisht të çmendur nga ata që dëgjon- kjo është çështje kohe për tu zbuluar- por ka të bëjë me zhvillimin e një dogme personale që ju shërben.  Ky është besimi më i dallueshëm për një person, sepse në thelb përcakton se si i qaseni çdo gjëje tjetër.  Nëse besoni se fati juaj është i juaji për të zgjedhur, do ta bëni.  Nëse nuk e bëni këtë, do të mbeteni të viktimizuar, të keqardhur për veten, duke pritur dhe lypur në gjunjë derisa disa rrethana të jashtme të ndryshojnë dhe të konsiderohet punë e rastësishme e një fuqie më të lartë.  Nëse kështu dëshiron të ekzistosh, kjo është e drejta jote, por unë shoh se shumica e njerëzve nuk e bëjnë këtë.  Shumica e njerëzve duan të rimarrin pushtet dhe të zgjedhin vetë.  Por ky çlirim fillon me një pyetje: për çfarë mendoni se jeni këtu?  Cili është qëllimi i gjithë kësaj?  Eksploroni atë që në thelb besoni dhe më pas përcaktoni se si mund ta jetoni atë në mënyrën më të mirë të aftësisë suaj.  

 Pse bëni atë që bëni çdo ditë?   Është për t'u ndjerë lart?  Për para?  Për jetesë?  Këtu nuk ka përgjigje të drejtë apo të gabuar;  Çështja është thjesht të dini se çfarë ju motivon më fort.   Edhe nëse është thjesht për të siguruar jetesën, ju mund të nxisni një projekt pasioni me dëshirën për të paguar faturat më komode çdo muaj.  Qëllimet afatgjata dhe nevojat e thjeshta të mbijetesës janë shpesh dëshirat më themelore dhe të vazhdueshme për t'u bazuar. Ato duhet të balancohen me punë kuptimplote dhe një ndjenjë qëllimi, por nëse në fund të fundit janë arsyeja pse ju bëni atë që bëni;  mos e luftoni për ndonjë alternativë moralisht superiore.  Përdoreni atë për të ushqyer diçka pozitive emocionalisht, mendërisht dhe shpirtërisht.  

 Në ëndrrat tuaja të fantazisë, kush dhe çfarë jeni dhe si ju konsiderojnë njerëzit e tjerë?   Tematikat e përsëritura të ëndrrave tuaja të përditshme përfaqësojnë atë që në të vërtetë po kërkoni nga të tjerët në fusha të ndryshme të jetës suaj.  Ky është faktori juaj nënndërgjegjeshëm motivues, sepse është gjëja që duhet t'i jepni akoma vetes.  Sido që të jetë, është një projeksion i asaj që më së shumti mendoni se ju mungon - dhe, për rrjedhojë, në mënyrë të pandërgjegjshme kërkoni nga të tjerët.  

Është se njerëzit ju admirojnë për bukurinë tuaj?  Kreativiteti juaj?  Talenti juaj?  Suksesi juaj?  Paratë tuaja?  Kuptoni se çfarë dëshironi dhe kuptoni se si ta ushqeni vetë atë nevojë.  

 Çfarë nuk ju pëlqen më shumë te njerëzit e tjerë?   Ajo që nuk ju pëlqen më shumë te të tjerët është, në disa variante, e vërtetë për ju: thjesht nuk keni qenë në gjendje ta pranoni akoma.  Sa më me zemërim dhe ashpërsi t'i përgjigjeni "jo" asaj ideje, aq më intensivisht po përpiqeni ta shmangni atë.  Zemërimi = njohje.  Ju nuk kundërshtoni gjërat që në një farë mënyre nuk i konsideroni si të vërteta.   Pra, kuptoni se çfarë keni më shumë nevojë për të shëruar brenda vetes duke parë atë që dëshironi të ndryshoni më shumë tek të tjerët.  Bërja e KETË do t'ju çlirojë në një mënyrë që nuk mund ta imagjinoni.  Të bësh këtë është një pjesë e domosdoshme e enigmës që dëshiron jetën, sepse e gjithë energjia që po përdorni duke u përpjekur të shmangni, devijoni, mashtron rrugën tuaj për të mos pranuar atë që keni nevojë për të shëruar/ndryshuar/të merreni, në rastin më të mirë po harxhohet kot , dhe në fakt po ju mban aktivisht nga jeta që dëshironi, në rastin më të keq.

Për çfarë ia vlen të vuani? 

Gjithçka është e vështirë në një farë mënyre.  Është e vështirë të jesh në një marrëdhënie të gabuar.  Është e vështirë të jesh në atë të duhurin.  Është e vështirë të jesh i thyer dhe i mjerë, është e vështirë të arrish ëndrrat e tua.  Është e vështirë të jesh i mbërthyer në mes, duke mos ndjerë asgjë fare.  Gjithçka është e vështirë, por ju zgjidhni të vështirën tuaj.  Ju zgjidhni atë që ia vlen.  Ju nuk zgjidhni nëse do të vuani apo jo, por ju zgjidhni atë për të cilën dëshironi të vuani, për atë që ja vlen të vuani.

  

 Çfarë ju zotëron në këtë jetë?  

 A është dëshira juaj për lumturi?  E shkuara?  Marrëdhënia që pothuajse-ishte-por- në fund të fundit-nuk ndodhi?  Mbyllja e trupit tuaj?  Frika juaj?  Vetmia juaj?  Mungesa e vetëvlerësimit tuaj?  Të gjithë kanë një gjë që në fund i zotëron, i drejton, i kontrollon në një nivel të brendshëm.  Është modeli në të cilin çdo gjë tjetër është e rrënjosur; është çështja që shfaqet përsëri dhe përsëri.  Është ajo që kërkon në mënyrë të pangopur, e më pas ikën nga ajo, vetëm për të kuptuar se u fute menjëherë në të.  Ajo që ju zotëron në këtë jetë përbën shumicën e asaj që bëni, kështu që ju duhet të dini se çfarë është.  Zakonisht nuk ka të bëjë me çlirimin e vetes nga këto lidhje që ju lidhin, por të mësoni t'i përdorni ato për një qëllim më të madh.  Gjetja e copëzës së ndjeshmërisë, shpresës dhe mirëkuptimit, të zhytur thellë në vuajtjen tuaj ekzistenciale.  Ka një qëllim për të gjitha gjërat.  Detyra juaj nuk është të kuptoni pse, por thjesht ta gjeni atë në radhë të parë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

GJËRA QË NJERËZIT ME SHËNDET EMOCIONAL DINË SI T’I BËJNË

Nga të gjitha shqetësimet për shëndetin për të cilat kultura jonë pretendon të jetë e interesuar, ndoshta është shëndeti ynë emocional ai që neglizhohet më së shumti. (Nuk është e njëjta gjë si shëndeti mendor.)

Jemi të rehatshëm duke folur për dhimbjet tona të kokës që përsëriten, pasi nuk ndjejmë që prania e tyre bën një deklaratë për ne. Ato janë të shkëputura nga ajo që besojmë se jemi. Por ne e dimë që emocionet tona janë rezultat i asaj që jemi dhe si jemi, dhe në një përpjekje të dëshpëruar për të ruajtur shenjtërinë e idesë sonë për veten, i fshehim. Ironikisht, këtu qëndron problemi: Janë pjesët "e ne" që shtypim dhe injorojmë ato që bëhen të heshtura, dinake, kontrolluese përbindësha. (Në psikologji i referohet si “vetja hije.”)

Të flasësh për mënyrën se si kalon nga aty këtu, në vendin e shëndetit emocional, është një temë krejtësisht tjetër (dhe do të kërkonte libra të tërë për t’u shpjeguar plotësisht) kështu që ndërkohë, kam mbledhur 10 elementet e një personi me shëndet emocional. Ky hibrid hipotetik i pozitivitetit ndoshta nuk ekziston, por këto janë, megjithatë, të vlefshme për t'u konsideruar (dhe ndoshta për t’u synuar).

01. Njerëzit me shëndet emocional dinë si ta dëgjojnë dhimbjen e tyre.

Stresi emocional dhe parehatia janë një sinjal që tregon se ka një mënyrë më të mirë, që diçka nuk është në rregull. Gjithmonë na drejton drejt diçkaje më të mirë, më të përshtatur me atë që jemi dhe duam të jemi. Sfida e vetme është të kalojmë çfarëdo që na bëri ta injoronim atë në fillim.

02. Ata dinë të vëzhgojnë mendimet në mënyrë objektive dhe të mos identifikohen me to.

Ju nuk jeni mendimet tuaja. Ju nuk jeni ndjenjat tuaja. Ju jeni qenia që vëzhgon, reagon, përdor, gjeneron dhe përjeton ato gjëra. Kjo do të thotë: Ju nuk mund t'i kontrolloni ato, por ato nuk ju kontrollojnë ju. Ju zgjidhni për çfarë mendoni. Ju zgjidhni çfarë lejoni të kalojë. (Dhe kur nuk mund t'i lejoni gjërat të kalojnë, ju po përpiqeni të tregoni ose ti shfaqni diçka vetes. Kini kujdes.)

03. Ata mund të shohin brenda vetes gjërat që nuk u pëlqejnë tek të tjerët.

Një herë tjetër për njerëzit në fund: Ju doni tek të tjerët atë që doni tek vetja. Ju urreni tek të tjerët atë që nuk mund ta shihni tek vetja. Kur praktikoni vetë-identifikimin çdo herë që ndiheni të frustruar ose të pashpjegueshëm të irrituar nga dikush ose sjellja e tyre, ju hyni në një mjet përfundimtar për rritje dhe në një rrugë më të shpejtë për të krijuar një ekzistencë më paqësore për veten tuaj. Ju nuk jeni më në mëshirën e sjelljeve të njerëzve të tjerë, sepse në fund të fundit, ju kurrë nuk ishit të zemëruar nga ata... gjithmonë ekzistonte tek ju.

04. Ata janë të aftë të dallojnë dashurinë për diçka nga dashuria për idenë e saj; janë të vetëdijshëm pse dëshirojnë diçka, jo vetëm që e dëshirojnë atë.

Idetë zgjidhin problemet që krijojmë në mendjet tona. Nëse besojmë se nuk jemi të denjë për dashuri, kemi nevojë për idenë e një partneri të dashur, të përkushtuar që afirmon sa të përkryer jemi për ta korrigjuar atë. Pa e kuptuar se duam që ajo dashuri të rregullojë diçka tek ne, thjesht mendojmë se dëshirojmë me dëshpërim dashuri sepse jemi romantikë, ose sepse jetët e lumtura nuk ekzistojnë pa të. Por njerëzit që janë të vetëdijshëm për pse dëshirojnë diçka janë në gjendje të zgjedhin dëshirat që nuk bazohen në zgjidhjen e një problemi, por në diçka më të vërtetë dhe të shëndetshme.

05. Ata dinë kur është koha për të ndërprerë një miqësi.

Shpesh është e vështirë të përcaktohet kufiri midis "të qenit të përkushtuar ndaj një marrëdhënieje" dhe "të diturit kur është koha për tu larguar nga diçka që nuk është më një forcë pozitive në jetën tuaj." Shpesh ndihemi pothuajse fajtorë që qëndrojmë të afërt me njerëzit ndaj të cilëve nuk ndjejmë vërtet detyrim, dhe kjo është një recetë për një katastrofë emocionale. Njerëzit emocionalisht të shëndetshëm mund të identifikojnë njerëzit që janë të inatosur, ziliqarë, ose shumë të përfshirë në problemet e tyre për të mos i projektuar ato tek të gjithë të tjerët. A kanë këta njerëz nevojë për dashuri dhe shoqëri gjithashtu? Sigurisht. Por ndonjëherë largimi është mënyra më e mirë për ta bërë këtë. Shumicën e kohës, është zgjedhja më e shëndetshme.

06. Ata nuk jetojnë minimalisht, por realistisht.

Njerëzit emocionalisht të shëndetshëm e dinë që asnjë fitim fizik nuk mund t’i befasojë ata në ndjenjën që ata dëshirojnë — jo për më shumë se një moment, sidoqoftë. Prandaj, ata shmangin garën e përditshme dhe mësojnë të jenë të bazuar në thjeshtësinë e jetës. Ata nuk dëshirojnë dhe nuk shpenzojnë kot, mbajnë në hapësirën e tyre vetëm gjëra që janë kuptimplota ose të dobishme. Ata janë të ndërgjegjshëm dhe të qëllimshëm, mirënjohës dhe të mençur me atë që konsumojnë dhe mbajnë.

07. Ata mund të jenë vetëm.

Ajo që gjen në vetmi është perspektiva. Kur nuk je në praninë e njerëzve me të cilët duhet të monitorosh reagimet dhe të zgjedhësh me kujdes fjalitë, mund të lejoni veten të jesh i thjesht. Prandaj e gjejmë atë kaq thellësisht relaksuese dhe pse njerëzit emocionalisht të shëndetshëm e praktikojnë shpesh. Kur nuk ka njeri tjetër për të cilin duhet të rregulloni emocionet tuaja, mund t’i përjetoni ato plotësisht.

08. Ata lejojnë veten të ndjejnë.

Thelbi i çdo çështjeje emocionale është besimi që nuk është në rregull. Nuk është prania e saj ajo që është e dëmshme; është rezistenca ndaj saj që na shkatërron. Njerëzit emocionalisht të shëndetshëm dinë si të bëjnë një gjë shumë më mirë se të tjerët: të lejojnë veten të ndjejnë gjithçka që po kalojnë. Ata e dinë që nuk do t'i vrasë. Ata  dinë të caktojnë kohë për t’i përpunuar. Ata e dinë se në kundërshtim me besimin e zakonshëm, të bësh kështu nuk është humbje e kontrollit, por përkundrazi rruga për të qenë të bazuar dhe të mjaftueshëm për të qenë të pranishëm dhe të përqendruar... që është sa “në kontroll” mund të jetë një njeri.

09. Ata nuk i lidhin vetes një rezultat të caktuar që të jetë “i mirë” ose “i drejtë.”

Momenti që vendosni se një rezultat është rezultati i duhur, gjithashtu po vendosni që një tjetër rezultat është i gabuar. Përtej kësaj, disa gjëra dalin ashtu siç i kemi parashikuar, disa të tjera jo. Kjo është një dhuratë gjithashtu.

10. Ata shohin vlerën dhe qëllimin e çdo përvoje.

Qëllimi i gjithçkaje nuk është çfarë merrni nga ajo që keni bërë; është kush bëheni nga ajo që keni kaluar. Gjithçka ka të bëjë me rritjen në fund të ditës. Gjërat e këqija ju rrisin dhe gjërat e mira gjithashtu. (Dhe në realitet, “e keqe” është vetëm ajo që mësoheni ose besoni se nuk është “e drejtë.”) Thelbi është: Nuk ka të bëjë se sa e saktë është ajo që bëni, por sa përmirësoheni, dhe çdo përvojë — e mirë, e keqe, e tmerrshme, e mrekullueshme, konfuzuese, kaotike, e shkëlqyer — bën pikërisht këtë. Me fjalët e Johanna de Silento, “E vetmja mënyrë për të dështuar është të hiqni dorë.”

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

SI TA MASIM JETËN E MIRË  

Ne e masim një "jetë të mirë" bazuar në sa mirë i përmbahemi trajektoreve. Sa afër ndodhive janë me mendimet tona të përkohshme dhe subjektive për të kaluarën e tyre. Matja e një jete të jetuar mirë është një koncept kulturor dhe shoqëror, dhe që ka ndryshuar me kalimin e kohës. Besimi mbizotërues se çfarë do të bëjë një ekzistencë e vlefshme tani, për ne, është arritja individuale (në periudha të tjera historike ishte bindja fetare, ose riprodhimi, etj.). Ne nuk jemi bërë për të qenë vetëshërbyes në një mënyrë ekzistenciale. Në fakt, e klasifikojmë këtë sjellje si diçka që nuk është normale mendërisht. Gjithçka, madje edhe detyrat tona më të përditshme, na duken të rehatshme vetëm nëse ato përfundojnë me diçka në fund. Por ne synojmë të maksimizojmë kënaqësinë tonë pavarësisht ndjesive. Për të madhësuar individualitetin në vend të komunitetit dhe tërësisë, në këtë proces, gjejmë se në vend që pasionet tona të shndërrohen në një jetë spektakolare, ndihemi bosh, të stresuar, të lodhur dhe të ngatërruar mendërisht duke u përpjekur të kuptojmë pse gjërat nuk ndihen ashtu siç duken. Asgjë nuk duket ashtu siç e mendojmë. Askush nuk reflekton mbi jetën e tij dhe në fund përfundon me, "Po, kjo është pikërisht siç e mendoja se do të shkonte." Qëllimi nuk është të bëjmë që realiteti të përputhet me idetë tona për të ose të manipulojmë ato ide për të pakontrollueshmen, në mënyrë që të ndiejmë se kemi kontroll mbi to. Megjithatë, matësi për një jetë të mirë bën pikërisht këtë, pasi është ende i rrënjosur në sistemin tonë më bazik operativ: instinktet tona për mbijetesë, të cilat duan seks dhe kënaqësi, famë, njohje dhe vëmendje që rrit egon. Është goditja dhe largimi, marrja dhe ndjekja, dëshira, përpjekja dhe vjedhja pa mëshirë. Ne jemi në gjendje t'i veshim këto gjëra për tu dukur të civilizuara, kur njerëzit që veprojnë mbi to janë në zyrat dhe dyqanet e ushqimeve dhe në llogaritë tona bankare. 

Kafshët nuk kuptojnë se çfarë do të thotë të kenë marrë gjahun e tyre apo jo. Ato nuk mendojnë për implikimet psikologjike të një partneri të mundshëm që largohet.

Ata nuk e ndajnë jetën e tyre në copa dhe nuk synojnë "më shumë". Ekzistenca e tyre instinktive funksionon sepse ata nuk kanë dëshirë ta tejkalojnë atë. Kafshët nuk kanë nevojë të vlerësojnë nëse kanë pasur një "jetë të mirë", prandaj nuk përpiqen të jenë më shumë se ç'janë. Por ne e bëjmë.

Megjithatë, duke matur sa shumë "të mirë" kemi arrirur me imazhe, ide dhe rrëfime të pastra, ne humbasim pikën kryesore. Gjithmonë mbetemi të pakënaqur.

Ne nuk jemi ndërtuar për të qenë më shumë se ç'jemi. Dëshira jonë për të qenë më shumë nuk është çështje e tejkalimit të njerëzores sonë, por dëshirë për të qenë rehat brenda saj. Mësuesit e urtë na mësojnë se jemi të krijuar për rrëmujën dhe thjeshtësinë e jetës së përditshme — që dëshira për një "më shumë" të jashtëm është një mekanizëm i egos. Nuk është transcendencë, është shmangie.

Mënyra për të matur një jetë të mirë është sipas sa shumë dëshiron ende ta ndryshosh atë, gjë që është proporcionale me sa shumë e di instinktivisht se mund të jetë më e mirë. E mat një jetë të mirë sipas aftësisë tënde për të ndier shqetësim. Shkalla në të cilën e mat është se sa herë e ke pyetur veten. Sa herë ke ndryshuar mendje. Seria e dogmave që ke adoptuar dhe lënë. Familjen që ke zgjedhur për veten. Numri i filxhanëve të kafesë mbi të cilët ke pasur biseda të qeshura dhe serioze, të dhimbshme dhe të bukura. Thellësia në të cilën shtrihet empatia jote. Numri i shëtitjeve të gjata që ke bërë vetëm dhe faqet e ditarit që ke mbushur me mendime të paqarta. Evolucioni i mënyrës se si filozofon ekzistencën tënde. Evolucioni i mënyrës se si percepton njerëzit e tjerë.

Ditët që ke punuar me seriozitet, pavarësisht se copëzat e pasionit janë shkrirë. Një jetë e mirë nuk është e pasionuar, është e qëllimtë. Pasioni është shkëndija që ndez zjarrin; qëllimi është lënda që mban flakën të digjet gjithë natën. Numri i marrëdhënieve që ke pasur guximin t'i përfundosh. Rruga e lehtë është të qëndrosh. Ideja ngushëlluese është të pranosh. Çlirimi është sa herë që synon për diçka më shumë edhe pse nuk mund të konceptosh se çfarë mund të jetë ajo.

Ajo ndjenjë e paemër është shenja e një jete të mirë.

E mat një jetë të mirë nga koha kur sinqerisht ndjeve që rrezet e diellit mbi çarçafët e shtratit në mëngjes ishin jashtëzakonisht hyjnore. Mënyrat se si mund të numërosh që ishe një person më i mirë se më parë. Mënyrat se si mund të numërosh që do të doje të ishe më i mirë në të ardhmen.

Numri i gjërave që ke humbur dhe ke mësuar të mos i lidhësh më. Numri i momenteve kur ishe pothuajse në fund të kapacitetit tënd, vetëm për të zbuluar se kishte një oqean tjetër me vlerë pasi u shtyve përtej sipërfaqes.

Një jetë e mirë nuk matet nga ajo që bën, por nga ajo që je. Jo sa shumë njerëz ke dashur, por sa shumë gjurmë ke lënë mes tyre. Nuk ka të bëjë me sa mirë shkojnë gjërat apo sa pa probleme ndiqet plani. Ka të bëjë me copëzat e magjisë që has kur largohesh nga rruga e caktuar. Nuk ka të bëjë me gjërat që nuk shkuan si duhet; ka të bëjë me atë që mëson kur ato nuk shkojnë. Ato copëza dhe fragmente, zgjimi dhe njohurie, janë ato që ndërtojnë dhe të bëjnë të aftë të perceptosh gjëra më të mëdha se sa mund të imagjinosh aktualisht.

 

Një jetë e mirë nuk është se si përfundon në fund, por çfarë je duke numëruar gjatë rrugës.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

EKZISTON NJË ZË QË NUK PËRDOR FJALË; JA SI TA DËGJOSH ATË. ZËRI QË DUHET TA DËGJOSH RALLËHERË DO TË KETË KUPTIM. NUK DO TË PËRDORË FJALË. NUK DO TË PËRDORË LOGJIKË. NUK DO TË PËRSHATET ME RRUGËN E RREGULLT TË RRËFIMIT QË KE IMAGJINUAR. DO TË JETË I HOLLË, DHE DO TË FLASË ME TY PA E DITUR QË PO E BËN.  

Ndjenjat që zëri yt i brendshëm të jep do të jenë të pajustifikueshme. Nuk do të kesh arsye për to. Do ta dish që e do dikë jo sepse është tërheqës, i zgjuar dhe interesant, por thjesht sepse e do. Do të dëshirosh të jetosh diku ose të bësh diçka jo sepse është "bukur" ose të gjithë thonë që duhet, por thjesht sepse dëshiron.  

Gjërat e pajustifikueshme, gjërat e palogjikshme, gjërat që janë vërtet të pashpjegueshme, aty është magjia. Gjërat e "drejta" gjithmonë janë thjesht ashtu siç janë; janë iluzionet, frikërat dhe gjërat që i detyrojmë që duhet të justifikohen dhe të marrin kuptim në mendjet tona.  

Nëse po bën një zgjedhje për të cilën mund të ndihesh mirë vetëm kur e mbështet me një listë të "sepse-ve," nuk po dëgjon vërtet atë që dëshiron. Ky është ndoshta sekreti më i madh (dhe fakti më i rëndësishëm) nga të gjithë: Nëse zëri yt i vogël i brendshëm të thoshte që nuk ishe i interesuar, ose që ishe në rrugën e "gabuar," nuk do të thoshte asgjë fare... thjesht do ta lëshoje.  

Mendo për njerëzit për të cilët nuk je i interesuar romantikisht. Rrugët e karrierës që e di që nuk të thërrasin. A ulesh dhe shqetësohesh nëse janë të drejta apo jo? Jo, nuk e bën. Thjesht nuk i njeh fare. (E kundërta e dashurisë është indiferenca, apo jo?) Nuk ka asnjë dallim mes gjërave që të dhembin dhe gjërave që të pëlqejnë - të dyja kanë për qëllim të të mësojnë diçka. Ti i ke sjellë ato në përvojën tënde sepse dëshiron të mësosh prej tyre. Iluzionet duhet të justifikohen. Gjysmë të vërtetat duhet të marrin kuptim. Gjërat e vërteta, gjërat më të mira, gjërat më të "drejta," vërtet janë ashtu siç janë. Nëse është në jetën tënde, ka diçka për të mësuar prej saj. Procesi i zhbërjes së arsyeve për të justifikuar iluzionet është se si rikthehesh te zëri që nuk përdor fjalë.  

Në fund të fundit, është arsyeja pse zgjedh të humbesh në radhë të parë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Si të bëhesh armiku  më i keq i vetes (pa e kuptuar asnjëherë)

Lër veten të udhëhiqesh nga iluzioni i ndarjes. Beso se je gjithmonë në konkurrencë me ata që të rrethojnë, se je i mirë vetëm kur je më i mirë se dikush tjetër. Beso se formimi yt është i vetmi dhe i duhuri. Mbyteni dëshirën për lidhje duke lëvizur për atë që të duhet, ditë pas dite. Jeto jetën duke pritur, duke pritur që dikush tjetër të të bëjë të ndihesh i dashur. Vë gjithçka në duart e tyre. Dënoji ata kur nuk performojnë. Beso se nuk je i vetë mjaftueshëm, se ka diçka në këtë botë që do të të shpëtojë, dhe mundet, dhe duhet.

Beso se licencat e martesës nënkuptojnë dashuri, titujt e punës sukses, paratë kënaqësi. Beso plotësisht në fuqitë që janë; lëri ato të të mësojnë si të lësh frikën të të kontrollojë. Mos e lejo veten të ndjesh asgjë tjetër përveç asaj që të tjerët thonë se është në rregull të ndjesh. Nëse jeta jote duket e mirë nga jashtë, mos e merr lirinë të thuash se nuk ndihet mirë nga brenda. Vepro vetëm në përputhje me atë që do t'u duket kuptimplotë të tjerëve. Bëj aspektin më të rëndësishëm të ekzistencës tënde të jesh i pëlqyeshëm për cilindo dhe për të gjithë. Mashtro veten duke menduar se ajo lloj sigurie e mpirë është lumturi.

Urreje veten për kujdesin që ndjen ende për personin për të cilin nuk supozohet të kujdesesh më. Turpërohu deri sa të shtypësh plotësisht gjithçka që ndjen. Kaloni ditë, muaj dhe vite duke kontrolluar përditësimet e statusit të tyre dhe fotografitë e reja në kërkim të diçkaje, çfarëdo që justifikon ndjenjat që thjesht dëshiron t'i shkatërrosh. Lidhe veten në nyje mendore duke u përpjekur të bësh që mendja dhe zemra të mos bashkëjetojnë. Bëje kujdesin një gjë të keqe. Bëje dashurinë akoma më të keqe.

Supozoni se vija midis "të mirë" dhe "të keq" kalon mes "fetarëve" hipokritë, racave, kredove, apo kombeve, dhe jo në çdo zemër njerëzore. Mos e konsidero aftësinë tonë universale për t'u mbytur në dendësinë tonë.

Dështojeni veten të njihni shumëllojshmërinë dhe bukurinë te njerëzit që keni dënuar sepse janë lindur me gjene, praktika apo perceptime të ndryshme nga tuajat…sepse janë formuar ndryshe nga ju. Mos e kuptoni veten kurrë nëse jeni të formuar.  Besoni se jeni mendimet tuaja, se jeni emocionet tuaja, në vend se të jeni qenia që i vëzhgon ato gjëra. Mos e kuptoni kurrë rrjedhën e vazhdueshme të bisedës që mbani me veten. Mos e kuptoni kurrë se dy të tretat e deklaratave që bëni dhe idetë që keni nuk janë organikisht tuajat. Mos i konsideroni të rëndësishme që ato nuk ju çojnë drejt kënaqësisë, mirësisë ose shpresës, dhe pranojini ato gjithsesi.

Zgjidhni njerëzit të cilëve ua lejoni humanizmin. Vendosni kush është i denjë dhe kush jo. Shoshisni cilësitë dhe zakonet e të tjerëve, kategorizojini ato në atë që është e pranueshme dhe jo. Mos lejoni që dikush të jetë i denjë për dashuri dhe respekt vetëm sepse është gjallë; duke bërë këtë do të siguroni që kurrë nuk do t’i jepni të njëjtën mirësi vetes. 

Bëhuni armiku juaj më i keq që askush tjetër të mos mundet. Supozoni më të keqen që askush të mos ju befasojë me të. Quajeni këtë të qenit realist. Pranoni jetën që dikush tjetër mendon se e meritoni. Mos besoni se ndryshimi është i vërtetë. Mos besoni në asgjë tjetër përveç asaj që mund të ndjeni dhe shihni menjëherë. Mbyteni mundësinë e mundësisë. Mbështetuni në ngazëllime të përkohshme, ato lloje që vijnë nga njerëzit e tjerë dhe vëmendja e tyre. Lejoni përvojat e kaluara të kuantifikojnë vetë-urrejtjen tuaj. Krijoni të kaluarën tuaj në të tashmen tuaj.

Lërini njerëzit e tjerë të lajnë dhe të krehin pjesët e mira tuajat. Quajeni këtë të qenit i fortë. Qëndroni në vend sepse keni frikë të zgjidhni. Quajeni këtë të qenit i zgjuar. Luftoni të tjerët që të mos keni nevojë të përballeni me veten. Rezistoni dhe refuzoni derisa të duket sikur të gjithë dhe gjithçka po ju depërtojnë nën lëkurë dhe po ju torturojnë. Asnjëherë mos u përpiqni ta kuptoni që mendja juaj po ju përdor. Asnjëherë mos e kuptoni se pak nga pak, keni krijuar jetën që kurrë nuk e keni dashur vërtet me pjesët që nuk i keni zgjedhur kurrë vetë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

NËSE DO TË SHIHNIM SHPIRTRA NË VEND TË TRUPAVE

 Nëse do të mund të shihnim shpirtra në vend të trupave, çfarë do të ishte e bukur?  Cila është gjëja e parë që njerëzit do të dinin për ju?  Çfarë do të kishit më shumë frikë të shihnin ata?  Kujt do t'i bënit përshtypje?  Kë do të donit?  Çfarë do të rregullonit ndërsa kalonit para pasqyrës?  Në çfarë lloj pune do të ishe?  Cilat do të ishin qëllimet tuaja, si do të përpiqeshit të bëheshit më të mirë nëse ajo që grumbullove në bankë ose vendose në trup ose emrin ngjitur në një kartëvizitë nuk do të ndikonte më në atë që shihnin njerëzit?  A do ta kalonit kohën tuaj në palestra dhe dyqane apo në biblioteka dhe tempuj?  Me kë do ta linit veten të dashurohej?  Cili do të ishte "tipi" juaj?  I gjatë, zeshkan dhe i pashëm apo krijues, i sjellshëm dhe i vetëdijshëm?  Kë do të idhulloje dhe çfarë?  Sa pjesë të trupit drejtues do të ishte i aftë për të udhëhequr?  Kë do të bënim të famshëm?  Kë do të festonim?  A do ta ristrukturonim sistemin tonë të vlerave për t'i dhënë përparësi gjërave që na sjellin paqe dhe dëshirë të vërtetë, jo thjesht më të mira se norma?  Çfarë do të bënim me gjithë ato para nëse nuk do t'i shpenzonim për të dekoruar, ndryshuar dhe bindur të gjithë të tjerët se ne jemi një mënyrë që në të vërtetë nuk jemi?  Si do ta përkufizonim suksesin?  Kush mbledh më shumë ndotje rreth shpirtit të tyre apo kush transformohet më shumë dhe shkëlqen më shumë?  Si do të ishte nëse prioriteti ynë do të ishte thjesht të bëheshim më të butë?  Çfarë mirësie, gëzimi, shërimi dhe vrazhdësie do të vinte nga udhëtimi atje?  Çfarë do të ndodhte nëse ne mund t'i shihnim njerëzit jo si "të këqij", por si ... të bllokuar?  Nëse do të mund të shihnim mënyrat se si ata e kanë larguar dhimbjen e tyre, apo se si ata mbajnë një besim që i mban larg nga të qenit të sjellshëm me të tjerët?  Si nuk janë të vetëdijshëm që ato çështje ekzistojnë?  Po sikur të mos kishim frikë nga mënyrat se si njerëzit janë të ndryshëm nga ne?

Çfarë do të ndodhte nëse ne do të kuptonim se trupat tanë nuk do të donin asgjë më shumë se të ndiheshin të lidhur, dhe nuk do të vepronim më shumë se idetë e tyre të rreme për të qenë të ndarë, të ndryshëm, të mërguar, të çuditshëm, gati-por jo të mirë?  Çfarë do të ndodhte nëse do të përqafonim dëshirën tonë për të luajtur dhe për t'u përballur me individualizmin tonë, por përfundimisht do të ktheheshim në njohurinë se të gjithë jemi vetëm fusha energjie?  Dhe ku do të ishim nëse do të kuptonim se të gjithë ishim nga i njëjti burim?  Çfarë do të ndodhte nëse do të kuptonim se me të vërtetë nuk ishim aspak të ndryshëm? Dhe në fund, çfarë do ndryshonte tek ti nëse do ishe bindur tani se një ditë do dalësh para Zotit për tu gjykuar nga çfarë ke bërë dhe nuk ke bërë? 

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Disa Arsye Pse Ende Nuk e Keni Dashurinë që Dëshironi: 

1. Prisni që dikush tjetër të bëjë punën për ju, në vend që të merrni vetë iniciativën.

2. Dashuria nuk duket siç mendoni, pasi kjo krijon pasiguri dhe iluzione.

3. Dashuria është një angazhim i përditshëm dhe jo thjesht një ndjenjë e mirë.

4. Dashuria zmadhon gjendjet tuaja të brendshme, pozitive ose negative.

5. Dashuria nuk "lulëzon" automatikisht me rrethanat, por kultivohet me kohë dhe përkushtim.

6. Përpiqeni të bëheni tërheqës sipas normave shoqërore, në vend që të jeni vetvetja.

7. Nuk jeni të sinqertë me qëllimet tuaja dhe përpiqeni t'i përshtatni ato për të marrë miratimin e të tjerëve.

8. Fajësoni të tjerët, kur në të vërtetë çdo marrëdhënie është një reflektim i marrëdhënies me veten.

9. Përjetoni të njëjtat probleme sepse nuk keni shëruar çështjet e brendshme.

10. Nuk dini të përdorni zemrën dhe mendjen në harmoni për të marrë vendime.

11. Zemra ju tregon çfarë të bëni; mendja ju tregon si ta bëni.

12. Nuk nderoni fëmijën brenda jush, duke lënë pas dore nevojat tuaja themelore.

13. Çfarë doni tek të tjerët është çfarë doni tek vetja, dhe shërimi ju ndihmon të shihni dhe vlerësoni këtë.

14. Shikoni përgjigjet jashtë vetes, kur përgjigjet janë brenda.

15. Dashuria që kërkoni është brenda jush; ju duhet tja jepni atë vetes para se ta kërkoni nga të tjerët.

- Si Të Gjeni Dashurinë Që Dëshironi: Këshilla për Vetë-Zbulim dhe Përmirësim Personal.

Gjetja e dashurisë që dëshironi është një udhëtim kompleks që kërkon reflektim të thellë dhe punë të brendshme. Përmes kuptimit të këtyre arsyeve kryesore pse mund të mos e keni gjetur ende dashurinë që dëshironi, mund të filloni një proces transformimi që do t'ju ndihmojë të ndërtoni marrëdhënie më të shëndetshme dhe më të qëndrueshme.

**1. Merrni Përgjegjësi për Kërkimin e Dashurisë**

Shpesh herë, presim që dikush tjetër të bëjë punën për ne. Kërkojmë që dikush të na tregojë dashurinë dhe përkujdesjen që nuk ia japim vetes. Në vend që të prisni që dikush të ndryshojë jetën tuaj, filloni të punoni për të zhvilluar dashurinë për veten. Kur të mësoni ta bëni këtë, do të tërhiqni njerëz që janë të aftë të ju duan për atë që jeni vërtet.

**2. Lironi Pritshmëritë për Pamjen e Dashurisë**

Dashuria rrallëherë duket siç e keni imagjinuar. Shpesh krijojmë një ide të përcaktuar të dashurisë, e cila nuk është e bazuar në realitet. Kur të pranoni që dashuria nuk ka një pamje të caktuar, do të jeni më të hapur për përvoja të reja dhe më reale.

**3. Kuptoni që Dashuria Është Angazhim i Përditshëm**

Dashuria nuk është vetëm një ndjenjë e mirë, por një angazhim i përditshëm. Ajo kërkon përkushtim dhe përpjekje për të kuptuar dhe përkujdesur për tjetrin në mënyra të vogla dhe praktike. Zgjedhja për të dashur dhe vlerësuar dikë, pavarësisht nga variablat, është një akt i përditshëm.

**4. Pranoni që Dashuria Zmadhon Gjendjet e Brendshme**

Dashuria është një përmirësim që zmadhon dhe sjell qartësi për gjendjet tuaja të brendshme. Nëse ndiheni të pasigurt ose të dyshimtë, këto ndjenja do të zmadhohen në një marrëdhënie. Është e rëndësishme të punoni për të përmirësuar veten përpara se të kërkoni dashuri nga të tjerët.

**5. Kultivoni Dashurinë përmes Respektit dhe Mirënjohjes**

Dashuria nuk lulëzon automatikisht në rrethana të përshtatshme. Ajo kultivohet përmes vlerësimit dhe respektit të ndërsjellë. Një marrëdhënie e vërtetë dhe e qëndrueshme kërkon kohë dhe përkushtim për të ndërtuar.

**6. Jini Vetvetja për të Tërhequr Dashurinë e Vërtetë**

Në vend që të përpiqeni të bëheni tërheqës sipas normave shoqërore, gjeni kush jeni vërtet dhe jini vetvetja. Kjo do t'ju ndihmojë të tërhiqni dikë që ju vlerëson për atë që jeni në të vërtetë.

**7. Bëhuni të Sinqertë për Qëllimet Tuaja**

Shpesh herë, nuk jemi të qartë për qëllimet tona sepse përpiqemi t'i përshtatim ato për të qetësuar ose impresionuar të tjerët. Është e rëndësishme të jeni të sinqertë për atë që dëshironi dhe të mos e filtroni jetën tuaj për të përmbushur pritshmëritë e të tjerëve.

**8. Ndërmerrni Përgjegjësi për Marrëdhëniet Tuaja**

Çdo marrëdhënie që keni është një reflektim i marrëdhënies me veten. Kur fajësoni të tjerët për problemet tuaja, nuk kuptoni që çdo marrëdhënie është një mundësi për të mësuar dhe shëruar.

**9. Përballuni me Problemet Tuaja të Brendshme**

Nëse përjetoni të njëjtat probleme në marrëdhënie, është e rëndësishme të kuptoni që këto probleme janë brenda jush. Ndjenjat negative janë thirrje për të shëruar, jo për të ndryshuar ose injoruar.

**10. Përdorni Zemrën dhe Mendjen në Harmoni**

Zemra ju tregon çfarë të bëni; mendja ju tregon si ta bëni. Kur i përdorni të dyja në harmoni, mund të merrni vendime më të mira për marrëdhëniet tuaja.

**11. Nderoni Fëmijën Brenda Vetes**

Nëse doni të dini kush jeni vërtet, nderoni fëmijën brenda jush. Shprehja e dashurisë dhe kujdesit për veten tuaj të brendshme do t'ju ndihmojë të kuptoni më mirë nevojat tuaja dhe të ndërtoni marrëdhënie më të shëndetshme.

**12. Dashuria që Kërkoni Është Brenda Jush**

Dashuria që kërkoni nga të tjerët është diçka që duhet t'ia jepni vetes. Kur të kuptoni që dashuria është brenda jush, do të jeni më të aftë të krijoni dhe përjetoni marrëdhënie të vërteta dhe të qëndrueshme.

**13. Vlerësoni Tek Tjerët Ato Që Vlerësoni Tek Vetja**

Çfarë doni më shumë tek të tjerët është ajo që vlerësoni më shumë tek vetja. Sa më shumë jeni të hapur për gëzimin dhe lumturinë tuaj, aq më shumë do të vlerësoni dhe respektoni të tjerët. Shërimi i ankthit dhe problemeve personale ju ndihmon të keni marrëdhënie më të shëndetshme dhe më të qëndrueshme.

**14. Kujtoni Mirësinë**

Mirësia është thelbi i dashurisë. Në marrëdhëniet tuaja, mirësia e pakushtëzuar është ajo që ndërton themelin për lumturinë dhe stabilitetin. Të jesh i mirë dhe i dhembshur ndaj të tjerëve është një reflektim i mirësisë që keni brenda vetes. Pavarësisht nga sfidat dhe problemet, mbajtja e një qasjeje të dhembshur dhe të kujdesshme ndihmon në forcimin e lidhjeve dhe në krijimin e një ambienti të dashurisë dhe respektit reciprok.

**15. Mos Kërkoni Përgjigjet Jashtë Vetvetes**

Nëse jeni të humbur dhe të pashpresë, shpesh herë kërkojmë përgjigje jashtë vetes. Realiteti është se përgjigjet që kërkoni janë brenda jush. Për të gjetur dashurinë që dëshironi, duhet të reflektoni dhe të punoni për të kuptuar dhe përmirësuar veten.

Dashuria që kërkoni vërtet është brenda jush. Çfarë kërkoni tek dikush tjetër është ajo që nuk po ia jepni vetes. Ajo që ju zemëron është ajo që nuk po e pranoni dhe shëroni brenda vetes. Çfarë ju sjell gëzim dhe shpresë është ajo që tashmë keni brenda vetes. Për të gjetur një marrëdhënie që të jetë një përmirësues i madh, filloni me dashurinë dhe kujdesin për veten.

Pra, dashuria që dëshironi kërkon një proces të gjatë vetë-zbulimi dhe përmirësimi personal. Duke ndjekur këto këshilla dhe duke punuar për të zhvilluar një marrëdhënie të shëndetshme me veten tuaj, do të jeni më të aftë të krijoni marrëdhënie të dashura dhe të qëndrueshme me të tjerët. Filloni me nderimin e fëmijës brenda jush, vlerësoni dhe përmirësoni veten dhe gjithmonë mbani mend që dashuria fillon nga brenda. Vetëm duke e bërë këtë, mund të gjeni dhe të mbani dashurinë që vërtet dëshironi.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

SI TË (vërtet) NDRYSHONI JETËN TUAJ KËTË DITË, KËTË JAVË, KËTË MUAJ APO KËTË VIT. 

Njerëzit duan të ndryshojnë jetën e tyre. Ata duan të ndryshojnë marrëdhëniet, trupat, të ardhurat, llogaritë e tyre në bursë, statuset, shtëpitë. Është e lehtë të identifikosh atë që është gabim jashtë vetes dhe ta fajësosh atë për ndjenjat e brendshme. Kurrë nuk është aq e qartë dhe e dhimbshme sa kur kalendarët rifreskohen dhe mendojmë se na ofrohet një fillim i ri dhe një faqe e bardhë. Është e lehtë të mendosh se një vit i ndryshëm është një jetë e ndryshme larg.

Por ne e marrim me vete vetveten – bagazhin tonë, energjitë tona, pengesat dhe pasiguritë tona,  shpresat dhe mentalitetet tona – në atë fillim të ri me shpresë dhe faqe të bardhë. “Rezolutat” tona nuk zbatohen sepse nuk mund të ndryshosh diçka jashtë dhe të presësh një ndryshim të brendshëm.

Njerëzit duan të ndryshojnë jetën e tyre. Ata duan të ndryshojnë edhe jetët e të tjerëve. Ata duan të ndryshojnë padrejtësitë që shohin. Ata duan të ndryshojnë gjithë botën e mallkuar.

Por ata nuk duan të ndryshojnë vetveten. (Jo imazhin e tyre. Jo pamjen e tyre. Jo suksesin e tyre botëror. Vetveten.) E cila është, siç rezulton, e vetmja gjë që ata mund të ndryshojnë. E vetmja gjë që duhet të ndryshojë të parën.

Ne ecim përreth me idenë e gabuar se duhet të rregullojmë se si janë gjërat, në vend të rregullojmë se si jemi dhe si i shohim ato. Kjo botë mund të jetë po aq mirë një pasqyrë e madhe. Në vend që të përpiqemi t'i thyejmë të gjitha për të shtrembëruar dhe riorganizuar mënyrën se si e shohim imazhin, duhet të heqim dorë nga ideja se imazhi ynë është e gjitha që ekziston.

Gjërat që na torturojnë dhe modelet negative që na ndjekin dhe arsyeja pse duhet të bëjmë të njëjtat rezoluta vit pas viti është se ne nuk po bëjmë ndryshime te vetja, po përpiqemi të ndryshojmë gjërat e tjera pa e nisur nga vetja.

Dhe pjesa më qesharake, e mrekullueshme dhe njëkohësisht e trishtuar e kësaj është se kur e bën këtë, përfundon me atë që dëshirove të arrish në fillim; dashuria, kënaqësia dhe “suksesi.” Vetëm se këtë herë, vlera jote nuk varet nga ajo. Nuk je një dështim nëse e humbet një ditë. E gjitha kjo buron nga vetvetja. (Nuk është mali që njeriu pushton, por vetveten.)

Pra, ja çfarë duhet të dini. Sa herë që ka një problem në jetën tuaj, ka një problem me mënyrën se si po mendoni, reagoni ose përgjigjeni. Çfarëdo që ndiheni se nuk po merrni është një reflektim i drejtpërdrejtë i asaj që nuk po jepni. Çfarëdo që ju zemëron është ajo që nuk jeni të gatshëm të shihni në vetvete.

Pra, aty ku ndiheni të mangët, duhet të jepni. Aty ku ka tension, duhet të çlironi. Nëse doni më shumë njohje, njihni të tjerët. Nëse doni dashuri, jini më të dashur. Jepni pikërisht atë që doni të merrni. 

Nëse doni të hiqni diçka, ndërtoni diçka të re. Nëse nuk kuptoni, pyesni. Nëse nuk ju pëlqen diçka, thuajeni. Nëse doni të ndryshoni, filloni nga gjërat e vogla. Nëse doni diçka, kërkojeni. Nëse doni dikë, tregojani. Nëse doni të tërhiqni diçka, bëhuni ajo. Nëse kënaqeni me diçka, lejojeni vetveten ta ndjeni. Nëse bëni diçka në mënyrë të pakontrolluar, pyesni vetveten pse. Ndalo përpjekjen për të kufizuar shpenzimet ose për të ndryshuar dietën ose për të shmangur atë person ose për të shpërthyer ndaj njerëzve të pafajshëm që doni. Kërkoni shkakun e ndjenjës (jo vetëm ndjenjën vetë) dhe do të zgjidhni problemin përfundimisht.

Nëse ju mungon dikush, telefonojeni. Është e kotë të vuash në heshtje. Është fisnike dhe përulëse t’i thuash dikujt se ata kanë rëndësi për ty, pavarësisht nëse ti ke rëndësi për ta apo jo.

Nëse jetës tuaj i mungon diçka që nuk mund ta ktheni më në të, ristrukturoni. Nuk do të shkoni askund duke çmontuar pjesët pa pasur diçka për t'i zëvendësuar ato. Do të përfundoni duke ribashkuar pjesët e jetës së vjetër që po përpiqeni të hiqni. Largohuni dhe ndërtoni diçka të re. Çfarëdo gjëje të re. Nuk mund të prisni të vazhdoni me të njëjtën jetë që kishit pa dikë dhe të mos keni atë boshllëk të thellë që ju torturon.

Jepini vetes lejen për të ndërtuar diçka të bukur. Diçka të vërtetë.

Nëse doni të kuptoheni, shpjegoni. Nuk ka asgjë që kemi më shumë nevojë se sa njerëzit që janë të gatshëm të shpjegojnë me mirësjellje, butësi, tërësi dhe durim për të tjerët.

Nëse doni të jeni të lumtur, zgjidheni atë. Zgjidhni të jeni të vetëdijshëm, të qëndrueshëm dhe mirënjohës për diçka. Zgjidhni të zhytni veten në diçka të bukur, paqësore dhe të gëzueshme. Nëse nuk mund ta zgjidhni këtë, zgjidhni të filloni të punoni për të kuptuar...zbuloni çfarë ju bllokon—qoftë shëndeti, rrethanat apo mentaliteti. Kërkoni ndihmë. Kërkojeni atë. Të thuash se nuk mund ta zgjedhësh është të dorëzohesh përfundimisht. (Mos e bëni këtë.)

Zgjidhni ndryshimin. Rutinën tuaj, punën tuaj, qytetin tuaj, zakonet tuaja, mentalitetin tuaj. Asnjëherë mos u ulni dhe të mendoni si i  zhgënjyer. Nuk ka rëndësi nëse jeni në skenarin më të keq të mundshëm, ankesat, shqetësimet ose të qenit negativ nuk do të ndihmojnë kurrë. Asgjë. Fare. Kurrë.

Gjithçka që bëni, shihni dhe ndjeni është një reflektim jo i asaj që jeni përballë të tjerëve, por i asaj se si jeni përballë vetes. Ju krijoni atë që besoni. Ju shihni atë që dëshironi. Do të keni atë që jepni.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

SI TË DALËSH NGA DASHURIA me idenë E DIKUJT

Ka dy mënyra se si përfundojnë gjërat: 

1. Humb një gjë, e zëvendëson me diçka tjetër, është më mirë se ajo që humbe, je i lumtur.

2. Humb një gjë, nuk zhduket kur zëvendësohet, duke mos e pasur bëhet po aq e pranishme sikur të ishte. 

Të thonë se gjërat që nuk mund t'i harrosh janë të destinuara të jenë në mendjen tënde — pasojat e thjeshta të të dashuruarit me dikë aq thellë: e mban mendjen te dikush dhe një ditë që supozohej të ishte jotja, ikën.

Na thuhet të besojmë se të mos qenit në gjendje të lirohemi nga gjërat që humbim nuk bën asgjë tjetër veçse provon se sa shumë i kemi dashur në radhë të parë, dhe unë nuk mendoj se kjo është e vërtetë. Të jetosh me një fantazmë, të krijosh një ide që duhet ta mbash — për të mbushur një hapësirë ose pasiguri — është të përdorësh idenë e dikujt për të rregulluar diçka për veten tënde. 

Ne e duam dhimbjen e zemrës, dhe e duam ta vëmë atë mbi veten tonë. Jemi më nostalgjik për gjërat që nuk kanë ndodhur kurrë sesa jemi mirënjohës dhe të pranishëm në gjërat që janë. Fillojmë të na mungojnë gjërat që kurrë nuk i kishim, që i krijuam vetëm në mendjen tonë, në këtë realitet të rremë dhe të ndryshuar.

Gjërat që zëvendësohen lehtësisht zakonisht janë ato që nuk u ke dhënë kuptim ekzistencial. Kjo do të thotë: janë gjërat nga të cilat nuk varet për të të dhënë një ndjenjë të vetes. Gjërat që nuk të lënë mendjen janë jo ato që tregojnë se çfarë është "e destinuar të jetë"; janë gjërat që tregojnë se çfarë ende nuk je në rregull me vetveten.

E di çfarë është dashuria pa kushte? Dashuria pa kushte është të duash dikë edhe nëse ata nuk të duan pa kushte në kthim — kjo është dashuria pa pretekst. Kjo është ajo që pretendojmë se kërkojmë, dhe megjithatë mezi mund ta kuptojmë idenë.

Shumica e njerëzve na pëlqejnë sepse janë si një kontakt i lartë. Ideja e tipeve dhe standardeve janë prova se thjesht po kërkojmë dikë që të luajë një rol. Dhimbja e zemrës është pasojë kur dikush largohet nga nocioni shumë specifik që kishe për të. Papritmas, ata nuk po bëjnë atë që mendon se duhet të bëjnë dhe kështu janë të gabuar. Paaftësia për t'u shkëputur është të mbash faktin se paketa dukej kaq e përsosur, pjesët dukeshin se përshtateshin, dhe megjithatë qëndron i kapur pas iluzionit. 

Të jesh në dashuri me dikë që dikur e njihje është si të biesh në dashuri me një libër (që tingëllon si një shembull koti, por njerëzit vërtet bien në dashuri me ta). Qëllimi është: Mund ta duash sa të duash, por është një histori që shkon paralel me tënden. Në fund të ditës është statike. Është kujtim. Është një fjali dhe nuk mund ta ndryshosh. Mbaron siç mbaron. Thotë çfarë thotë.

Një mik njëherë më tha se sekreti për të gjetur dashurinë ishte të mos e kërkosh atë, por të shërosh gjërat që të pengonin ta shihje dhe ta pranoje atë. Mendoj se më e madhja nga të gjitha është, "Çfarë do të rregulloje në vete që të kesh këtë dashuri?" Çfarë do të bëja që të ndjehem më mirë që të kem këtë person pranë meje? Çfarë kam nevojë të më thonë? Çfarë kam nevojë të më dëshmojnë? Para kujt kam nevojë të dukem mirë? Çfarë qëllimi kanë për egon time?

Kjo është e vërtetë për shumë gjëra, jo vetëm për dashurinë: Ne ngatërrojmë afeksionin e sinqertë dhe dashurinë e vërtetë me ndjenjën e lehtë, të lumtur, të lirë që përjetojmë për disa sekonda/dite/muaj kur kemi ushqyer egon tonë. Prandaj nuk zgjat. Prandaj mbajmë idetë e gjërave që ishin dhe gjërave që duhet të jenë: Ideja e dikujt shpëton diçka për veten tonë.

Dhe sa më shumë që i mbajmë ato fragmente të një personi, ato ëndrra të shkurtra që na shpërqendrojnë nga momenti, përfundojmë me disa kujtime të distiluara që i kemi kthyer në shpresa që mbajnë jetën, dhe i bashkojmë të gjitha, i vendosim mbi supet e personit që menduam se na donte mjaftueshëm për të na bërë të duam veten. Dhe nëse nuk je i kujdesshëm, ai person do të bëhet pjesë e jotja. Ata do të bëhen pjesa e mirë, pjesa e plotë, dashuria e jetës tënde.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSE NE NËNNDËRGJEGJSHËM DASHUROJMË TË KRIJOJMË PROBLEME PËR VETEN TONË

Mendoj se shumica e njerëzve mund ta shohin objektivisht jetën e tyre dhe të kuptojnë se sa shpesh problemet që kanë patur janë të shkaktuara nga vetë ata, vuajtjet e tyre janë të vetë-infliktuara. Ne absolutisht dashurojmë të krijojmë probleme për veten tonë, dhe e bëjmë këtë gjithmonë. Ne shqetësohemi padobishëm, zgjedhim palëvizshmërinë, i rezistojmë pranimit, eksternalizojmë pushtetin tonë, heqim dorë nga aftësia për të zgjedhur, kur në fakt është vetë vetja që duhet të vendosë se si do të reagojmë, kur do të ndryshojmë, me çfarë do të mbushim mendjen tonë. Është edhe një simptomë tjetër e mazokizmit tonë për të thënë se nuk kemi vetëm një zgjedhje për në çështje. Dhe këtë e bëjmë sepse e dashurojmë. Ka diçka…argëtuese…në krijimin e problemeve për veten. Ka diçka që na bën të kthehemi përsëri. Qoftë sepse ndjejmë se e meritojmë, sepse i jep jetës sonë kuptim, sepse na jep besueshmëri njerëzore se kemi kaluar diçka—çfarëdo—ne duam të krijojmë problemet tona. Sepse kur ne jemi ata që i krijojnë, kur ne jemi ata që mund t’i kapërcejmë, atëherë i japim vetes një rol dhe një kuptim. Duket se ne thuajse i inskenojmë arritjet në mendjen tonë. Ne nënndërgjegjshëm e dimë se do ta kapërcejmë, por ne zgjedhim ta mbajmë vuajtjen thjesht për të ndjerë atë ndjesinë e “ah, e kam bërë diçka, e kam dëshmuar forcën time.” Ne e bëjmë jetën të vështirë për tu dukur dhe për të justifikuar ndjenjën e mirë kur nuk është më. Sa më shumë të vuajmë, aq më shumë diçka ka vlerë. Ne i krijojmë fitoret tona nënndërgjegjshëm. Ne e dimë që nuk ka kuptim të ngurtësohemi apo të shqetësohemi për asgjë: Nëse diçka mund të zgjidhet, zgjidhe. Nëse jo, shqetësimi dhe ankthi nuk do ta ndryshojnë beftas këtë. Në çdo skenar, është i pakuptimtë, zhurmë e panevojshme. Por pika është se ne na pëlqen të shqetësohemi dhe ta shtojmë ankthin. Nëse nuk do na pëlqente kaq shumë, ndoshta nuk do ta bënim vazhdimisht. Kjo ushqen disa pjesë njerëzore nga ne që modernizimi na i ka marrë. Nga çfarë jemi duke mbijetuar dhe pse? Cili është qëllimi? Pse, pse, pse? Sepse, kur gjithçka ka një përgjigje, çfarë mbetet për t’u bërë? Nëse gjithçka ka një zgjidhje, çfarë mbetet për t’u konsideruar, punuar, ose të ndjehemi të eksituar për realizimin e diçkaje? Ose më saktë, përse na duhet të punojmë drejt diçkaje? Përse na duhet të ndjehemi të eksituar për arritjet sesa për atë që kemi tashmë? Çfarë ekziston brenda nesh që është kaq e trazuar sa nuk mund të jemi në paqe? Mendoj se ne i krijojmë problemet tona për t’u marrë me gjërat që dimë, se përndryshe ato do të bëhen çështje që janë jashtë nga kontrolli ynë. Ne i krijojmë ato në mënyra që na lejojnë të shërojmë, të trajtojmë, të ndreqim, t’i menaxhojmë dhe t’i pranojmë, çfarëdo që duam të arrijmë përpara se ndonjë rrethanë e tmerrshme, e jashtme ta bëjë këtë për ne. Ne i krijojmë problemet tona në kornizën e dijes që ne eventualisht i kemi zgjidhjet, kështu që mund të merremi me to në mënyrë të sigurt (megjithëse e dhimbshme). Pra, vërtetë, nuk është çështje e mos-krijimit të problemeve për veten, por duhet të jemi të vetëdijshëm mjaftueshëm për të kuptuar se cilat janë…dhe se ne po ja kërkojmë vetes t’i shërojë ato.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSE një shpirt dëshiron të ketë një TRUP?

 Dje bëra një rrugë të shkurtër duke ecur për në shtëpi dhe përfundova duke kaluar nëpër një varrezë të vogël në pjesën e pasme të një Kishe qyteti. U ndala dhe shikoja emrat dhe datat, veteranët, fëmijët e vegjël, nënat, baballarët, motrat dhe bashkëshortët - pjesë të asaj që ishin jetët e tyre, dhe mendova me vete: Pse do ta dëshironte një shpirt një trup? Çfarë mund të bëjë një trup që një shpirt nuk mundet? Pse do të dëshironte një gjë të përkohshme, të rëndë, të dhimbshme?

Po qëndroja përballë një burri dhe një gruaje që kishin vdekur në fund të viteve 1800. Shikova vendet e tyre të fundit të prehjes, disa inç larg nga njëri-tjetri, dhe kuptova: Një shpirt nuk mund të prekë as dhe as të preket. Duke marrë parasysh idenë e përhapur nga disa njerëz që një shpirt është një fushë energjie, që shpirtrat tanë vërtet e tejkalojnë pikën e jetës që trupat tanë ofrojnë në hapësirë, një shpirt nuk mund të prekë. Nuk mund të shohë dritën; ai është drita. Nuk e di nevojën për lëkurën njerëzore. Nuk mund t'i kalojë gishtërinjtë mbi dorën, qafën dhe shpinën e dikujt tjetër dhe nuk mund të ndjejë dëshirën shkatërruese dhe pasionin e çmendur. Këto janë simptoma të një çmendurie që ne e quajmë dashuri, por është dashuri njerëzore. Shpesh është e cekët dhe e egër, manike dhe ekuivalente me pirjen e kokainës. Shkrin në një vlerësim të diçkaje më të thellë, ose shkëlqen ndritshëm dhe pas shuhet.

Shpirtrat nuk mund të përjetojnë një fillim apo një fund, as një spektër emocionesh. Nuk mund të habiten sepse nuk kanë qenë kurrë të hutuar apo të paditur. Nuk e njohin ngrohtësinë fizike-emocionale apo çfarë është të mbash dhe të puthësh një fëmijë të sapolindur në ballë apo ndjesinë që ndjen në gjoks kur nuhat personin që dashuron.

Shpirti yt nuk mund të ndiejë kadencën e të lexuarit të librit tënd të preferuar ose ndjesinë kur mendja jote fut historinë e dikujt tjetër në jetën tënde, ose si gishtat e tu kthejnë faqet e librit të dëmtuar për herën e triliontë dhe sa e këndshme është era e atij libri, veçanërisht kur është i preferuari yt. Nuk e njeh atë freski të mprehtë dhe të rehatshme të vjeshtës apo nxehtësinë e diellit mbi shpinën tënde në verë. Nuk e njeh atë ndjesi të thellë që merr kur hap gishtat dhe kalon dorën nëpër ujë. Nuk mund të veshë bluzën tënde të preferuar ose të hajë brumë biskotash ose të djersijë, të marrë frymë, të qajë apo të kërcejë. Nuk e njeh ngushëllimin e nënës tënde apo të dashurit tënd duke të mbështjellë krahun rreth teje.

Një trup është përgjegjës për pjesën më të mahnitshme të gjithçkaje—fizikisht. Pasi të kemi diçka, nuk e duam më. Ajo që duam vërtet është të krijojmë, të luftojmë dhe të bëhemi. Një shpirt nuk ka nevojë të paguajë faturat apo të shkojë për pazar apo të gatuajë darkë apo të planifikojë një kontroll mjekësor apo të lajë enët apo të bëjë plane për të mbajtur një marrëdhënie. Nuk ka nevojë të bëjë banja të nxehta për t'u relaksuar apo të organizojë shtëpinë apo të kryejë detyra apo të ecë për të menduar. Një trup mund të mësojë. Një trup mund të ndiejë magjinë e kuptimit. Mund të bashkojë copëzat dhe të kuptojë. Mund të humbasë që të mund të "gjendet". Mund të vuajë që të mund të shërohet.

Po sikur seria e detyrave rutinë që duam të jenë më të mira se ne të mos jenë më të mira se ne fare? Po sikur të jenë ato që jemi të planifikuar të bëjmë? Po sikur të mos ketë një kuptim më të madh se thjesht t'i bëjmë ato? Po sikur ajo që ndiejmë në ato momente të vogla që duam të shpëtojmë dhe ti vendosim në kontekstin e një kuptimi më të madh të jetë kuptimi vetë? Nëse shërimi është thjesht pranimi i dhimbjes, atëherë ndoshta jetesa është thjesht pranimi i jetës.

Ka kaq shumë ankth dhe frustrime dhe gjëra të tmerrshme që ndalen menjëherë kur thjesht i themi me zë të lartë. Qëllimi i të mësuarit të pikëllimit dhe të qenit të pranishëm është vetëm që të mund të jemi të vetëdijshëm. Pranimi është ilaçi. Është e vetmja gjë që jemi vërtet të destinuar të bëjmë. Dhe vuajtja e vërtetë, ajo që nuk mund të shpëtohet, vjen nga shmangia e asaj që është përpara nesh. Ajo na ndjek dhe na përndjek derisa ta pranojmë dhe të jemi në rregull me të, edhe nëse nuk na bën të lumtur. Edhe nëse jemi gjithçka përveç lumturisë.

Një shpirt dëshiron një trup që të mund të përjetojë gjëra, dhe ai trup do të luftojë me veten derisa të bëhet i vetëdijshëm. Derisa të bëjë atë që ishte programuar të bëjë. Derisa të marrë atë që ka nevojë të marrë dhe të ndiejë atë që dëshiron të ndiejë, pavarësisht sa e errët duket.

Nuk duhet të jemi më të mirë se njerëzillëku ynë. Ta bësh këtë është të injorosh qëllimin e trupit që në fillim. Ne mund të zgjedhim lumturinë, por në vend të kësaj zgjedhim spektrin e plotë të përvojës. Ndoshta, në vend që të besojmë se gjërat janë lineare dhe rruga shkon vetëm lart dhe drejt lumturisë, ti lejojmë vetes atë që zgjedhim. Ne paguajmë faturat dhe lajmë enët, gatuajmë një darkë dhe pyesim pse. Ndoshta nuk ka asnjë pikë për të ndjerë përveç se për ta ndjerë atë. Ndoshta kjo thjesht vazhdon kështu sepse ne pretendojmë se ka gjithmonë diçka për ne.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Rëndësia e QETËSISË: pse është IMPERATIVE të gjejmë kohë për të MOS BËRË ASGJË

Jemi të kushtëzuar që qetësinë ta lidhim me mosveprimin dhe mosveprimin me dështimin. Jemi trajnuar të punojmë tepër dhe të besojmë se nëse, në ndonjë moment, nuk po bëjmë diçka që kontribuon në qëllimet tona, nuk po bëjmë asgjë. Kjo na bën të paaftë të jemi vetëm me veten tonë — qëllimi ynë është i ligjshëm vetëm nëse po i shërben dikujt ose diçkaje tjetër.

Në fakt, jemi aq kundër të qenit me veten tonë, sa në një studim të kryer nga Universiteti i Virxhinias, mbi 700 njerëzve iu kërkua të uleshin në një dhomë vetëm me mendimet e tyre për 6-15 minuta, bashkë me një buton që mund ta shtypnin për të marrë një tronditje elektrike nëse dëshironin të dilnin nga situata. 67% e burrave dhe 25% e grave zgjodhën të tronditen në vend që të qëndronin në qetësi dhe të mendonin.

Megjithatë, qetësia është psikologjikisht imperative. Nuk jemi ndërtuar për të vrapuar gjatë gjithë kohës, dhe bërja e kësaj çon në efekte absolutisht të dëmshme, për të cilat do të përmend vetëm disa. Kur puna e tepër bëhet identiteti ynë, humbasim rrugën se kush jemi në të vërtetë, dhe gjatë këtij procesi, ndalojmë së jetuari jetë të vërtetë.

01. Ajo që e quajmë "mos bëjmë asgjë" është në fakt thelbësore për mirëqenien tonë fiziologjike dhe është thelbësore për të ruajtur një mënyrë jetese të lumtur, të qetë dhe të ekuilibruar. Ideja se duhet gjithmonë të bëjmë diçka është krejtësisht kulturore (dhe krejtësisht e pashëndetshme). A vëzhgoni se si ndiheni kur po bëni "diçka" vetëm kur ajo "diçka" mund të matet nga njerëz të tjerë?

02. Në gjendjen e "mos bëj asgjë", truri është duke fuqizuar veten: po përfundon detyra të pavetëdijshme ose po integron dhe përpunon përvoja të vetëdijshme. Në gjendjen e pushimit, rrjetet nervore mund të përpunojnë përvojat, të konsolidojnë kujtimet, të forcojnë të mësuarit, të rregullojnë vëmendjen dhe emocionet, dhe në këtë mënyrë na mbajnë më produktivë dhe efektivë në punën tonë të përditshme.

03. Qeniet njerëzore nuk janë krijuar për të shpenzuar vazhdimisht energji ndërsa janë të vetëdijshme, dhe kjo ka një efekt të madh në atë që përpiqen ta përqendrojnë energjinë e tyre: në punën e tyre. Tony Schwartz përmendi një studim në artikullin e tij për produktivitetin dhe pushimin në The New York Times, i cili tregoi se mungesa e gjumit, ose koha e "mos bëj asgjë", ishte parashikuesi më i lartë i djegies në punë. (Një tjetër studim i Harvardit që ai përmendi vlerësoi se mungesa e gjumit i kushton kompanive amerikane 63.2 miliardë dollarë në vit në produktivitet të humbur.)

04. Kur nuk ulesh dhe nuk i lejon vetes të reflektojë, të pajtohesh dhe të njohësh atë që ndjen, u jep këtyre ndjenjave më shumë fuqi. Stephanie Brown argumenton: “Ekziston ky besim i përhapur se mendimi dhe ndjenja vetëm se do të të ngadalësojnë dhe do të të pengojnë, por është e kundërta... shumica e psikoterapistëve do të pretendojnë se shtypja e ndjenjave negative vetëm u jep atyre më shumë fuqi, duke çuar në mendime ndërhyrëse, të cilat mund t'i shtyjnë njerëzit të jenë edhe më të zënë për t'i shmangur ato.”

05. Krijimtaria lulëzon në qetësi dhe mosveprim; krijimtaria nxitet në gjendjen e largimit nga projekti, detyra ose çështja në dorë dhe të shpërqendrimit me detyra të tjera të përditshme. Shumë studime tregojnë se njerëzit që janë thellësisht krijues në mënyrë të vazhdueshme, që zhvillojnë idetë më inovative dhe unike, janë ata që e lirojnë veten nga struktura dhe lejojnë mendjet e tyre të enden, në vend që të përqendrohen në detyra të ndryshme në dorë. Ajnshtajni e quajti këtë nismën e “mendjes së shenjtë intuitive” (në kundërshtim me mendjen racionale, të cilën ai e sheh si “shërbëtorin” e saj).

06. Ka më shumë gjasa të arrini atë që keni caktuar të bëni nëse punoni në të me ndërprerje dhe do të ruani një mënyrë jetese më të shëndetshme dhe më të lumtur në këtë proces. Mbajtja e mendjes në një gjendje të qëndrueshme të përqendrimit çon në stres që shkurton jetën (dhe ul cilësinë e saj) dhe ndërsa jeni në proces, duke neglizhuar gjërat që gjithashtu kanë rëndësi (shëndetin tuaj, familjen tuaj, gjendjen tuaj mendore), ka më shumë gjasa të arrini pikën e ngopjes dhe thjesht të hiqni dorë nga ajo që i kishit kushtuar të gjithë kohën dhe energjinë tuaj në fillim.

07. Kjo ju ndihmon të bëheni më të vetëdijshëm (më të ndërgjegjshëm për momentin e tanishëm). Kultivimi i ndërgjegjësimit ndihmon në reduktimin e stresit të përgjithshëm, përmirësimin e kujtesës, uljen e reaktivitetit emocional, rritjen e kënaqësisë në marrëdhënie, fleksibilitetin njohës, ndjeshmërinë, dhembshurinë, uljen e përgjithshme të ankthit dhe depresionit/rritjen e cilësisë së përgjithshme të jetës, dhe shumë më tepër.

08. Nuk është thjesht marrja e një "pushimi" ose koha "larg" nga ajo që supozohet të bëni, është ajo për të cilën qeniet njerëzore janë krijuar. Tim Kreider argumenton: “Mosveprimi nuk është vetëm një pushim, një kënaqësi apo një ves; është po aq i domosdoshëm për trurin sa vitamina D për trupin, dhe në mungesë të tij ne vuajmë një shqetësim mendor po aq deformues sa rakiti... Hapsira dhe qetësia që ofron mosveprimi është një kusht i nevojshëm për t'u shkëputur nga jeta dhe për ta parë atë tërësisht, për të bërë lidhje të papritura dhe për të pritur rrufetë e egra të frymëzimit - është, paradoksalisht, e nevojshme për të kryer ndonjë punë.”

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSE PO SHQETËSOHESH NË MARRËDHËNIET E TUA, BAZUAR NË STILIN TËND TË LIDHJES

Është e njohur që shumica e besimeve tona për botën formohen në fëmijëri, dhe shumica e çështjeve që njerëzit përjetojnë si të rritur kanë të bëjnë me atë që është përjetuar në fazat më të hershme të jetës. Kurrë nuk është kjo më e vërtetë sesa me marrëdhëniet romantike. Ato janë, pas të gjithave, zgjerime të lidhjeve që krijojmë dhe gjërave që kuptojmë për burrat, gratë dhe si ndërveprojnë ata përmes prindërve tanë. Shumë njerëz kalojnë jetën e tyre duke rikrijuar marrëdhëniet e para familjare, shpesh në dëm të tyre. Këtu janë katër llojet e stileve të lidhjes që fëmijët zhvillojnë, dhe si të kuptuarit e stilit tënd mund të të ndihmojë të mos shqetësohesh aq shumë në marrëdhëniet e tua tani.

I Sigurt

Nëse je dikush që lidhet në mënyrë të sigurt, njëri ose të dy prindërit e tu kanë qenë plotësisht të ndjeshëm ndaj nevojave të tua gjatë fëmijërisë së hershme. Ti mësove të kishe besim tek njerëzit dhe objektivisht ke më pak vështirësi në marrëdhënie, pasi nuk reagon tejmase ndaj idesë së refuzimit ose hedhjes poshtë. Thjesht nuk e ke frikë aq shumë. Megjithatë, nëse po përjeton vështirësi në marrëdhëniet e tua, kjo ka të ngjarë për shkak të kënaqësisë tënde. Je i gatshëm të qëndrosh në marrëdhënie të gabuara për një kohë të gjatë, sepse ato janë "mjaft të mira", por në të njëjtën kohë, je më hezitues të angazhohesh në marrëdhënie të "drejta" kur ato shfaqen, sepse përfshihet më shumë rrezik. Ti je i qetë dhe preferon të qëndrosh ashtu, ndoshta në dëm të dëshirave të vërteta të zemrës tënde. Realisht, dashuria është e frikshme, sidomos lloji i dashurisë që ia vlen. Merr kohën tënde, por mos zgjedh rrugën më të lehtë.

I Shmangur

Nëse je dikush me stil të lidhjes shmangës, ti ndoshta ishe fëmijë i prindërve që ishin emocionalisht të paprekshëm dhe të pandjeshëm ndaj nevojave të tua të vërteta. U bëre një “i rritur i vogël” në moshë të re, evitove (dhe ende eviton) të shprehësh dhimbjen e vërtetë ose nevojën për ndihmë (sidomos ndaj prindërve/kureshtarëve), dhe vlerëson shumë pavarësinë tënde, gati në një mënyrë të gabuar. Ti je i vetë-mjaftueshëm dhe ndihesh më komod kur je vetëm. Prindërit e tu ndoshta të ndëshkuan për të ndier ndonjë gjë përveçse “të lumtur”, ose të paktën të turpëruan për të qarë ose për të shprehur ndjenjat e tua në çfarëdo mënyre që nuk ishte e përshtatshme për ta. Kjo ndoshta ka çuar në probleme me intimitetin, pasi ke vështirësi të jesh vetja e plotë rreth dikujt tjetër.

Nëse po përjeton vështirësi në marrëdhëniet e tua, kjo është sepse ke mësuar të lidhësh “imperfeksionet” me hedhjet poshtë. Mendon se hapja e plotë dhe e sinqertë do të çojë pashmangshëm në mosdashuri ose refuzim, sepse mësove në moshë të re se shprehja e ndjenjave të vërteta mund të ishte e rrezikshme. Je ndoshta shumë pranues ndaj të metave të të tjerëve, por absolutisht nuk mund të tolerosh asnjë prej të metave të tua. Ajo që duhet të bësh është të praktikosh hapjen ndaj njerëzve të tjerë në mënyrë të sinqertë (nis me miqtë, ndoshta) dhe të shohësh që nuk do të braktisesh për të qenë kush je. Sapo të zhvillosh një qëndrim më të besueshëm ndaj të tjerëve, do të bëhet më e lehtë dhe më e thjeshtë të jesh person intim.

I Shqetësuar

Nëse ke zhvilluar një stil lidhjeje të shqetësuar, kjo është sepse prindërit e tu ishin të ndjeshëm ndaj nevojave të tua në mënyrë jo konsistente. Ndonjëherë je përkëdhelur dhe dashur, por në raste të tjera ishin shumë ndërhyrës dhe të pandjeshëm. Ndoshta ke vështirësi me pavendosmërinë dhe frikën e të panjohurës, pasi nuk e di kurrë çfarë lloj trajtimi të presësh nga njerëzit. Ke vështirësi të kesh besim tek të tjerët, por në të njëjtën kohë, je lehtësisht tepër i lidhur dhe ngjitës, madje vetëm me idenë e një personi. Kjo është sepse ke frikë nga çdo gjë që nuk e ke njohur si “të sigurt”, dhe dëshiron të mbahesh pas njerëzve në vend që të përballesh me frikën e të panjohurës.

Nëse po përjeton vështirësi në marrëdhëniet e tua, kjo është sepse po kalon shumë kohë duke lexuar mendjen, duke supozuar, duke projektuar, duke parashikuar dhe duke pritur rezultate në një përpjekje për të “mbrojtur” veten nga dhimbja, ose sepse refuzon ta lëshosh nga frika se nuk do të gjesh kurrë dikë tjetër. Në të dyja rastet, je më shumë në kokën tënde sesa në zemrën tënde, dhe po lejon jetën të udhëhiqet nga ajo që mendon, në vend të asaj që po përpiqesh të arrish. Të përmirësosh marrëdhëniet e tua ndoshta do të jetë produkt i të mësuarit se ankthi dhe urgjenca që ndjen janë në kokën tënde. Duhet të punosh për të rifokusuar mendimet e tua, për të dalluar realitetin nga frikat e tua dhe për t'u rrethuar me njerëz të besueshëm dhe të kujdesshëm.

I Çrregullt

Nëse ke formuar një lidhje të çrregullt në fëmijëri, kjo është sepse prindërit ose kujdestarët e tu ishin abuzivë, frikësues, ose madje kërcënues për jetën. Ti doje të ikje, por jetesa jote varej nga njerëzit që të dëmtonin më shumë. Mund të mos kesh qenë plotësisht i aftë të shpëtosh deri në moshë të rritur. Figura jote e lidhjes ishte burimi kryesor i shqetësimit, dhe për të mbijetuar, ishe i detyruar të filloje të shkëputeshe nga vetja.

Nëse po përjeton vështirësi në marrëdhëniet e tua, kjo është sepse nuk ke mësuar të dëgjosh sistemin tënd emocional të navigimit ende. Nuk po zgjedh partnerë për të cilët kujdesesh vërtet, ose po injoron instinktet e tua sepse u rrite duke u detyruar të mos i besoje vetes. Sigurisht, ishe në dhimbje, por nëse doje të mbijetoje, duhej të injoroje atë dhimbje dhe të bindje veten se gjithçka ishte në rregull. Ajo që duhet të bësh është një punë shumë serioze mendore/emocionale që ndoshta përfshin rikujtimin e traumave të kaluara dhe rishkrimin e narrativës së asaj që ka ndodhur në jetën tënde. Duhet të riasocosh me sistemin tënd të brendshëm të udhëzimit dhe të mësosh t'i besosh më shumë se sa mendimeve ose ideve të tua.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

16 MËNYRAT SE SI EMOCIONET E SHTYPURA SHFAQEN NË JETËN TUAJ

Shumë njerëz do të bien dakord se shtypja është strategjia më pak efektive e rregullimit emocional që ekziston, dhe megjithatë, është teknika më e zakonshme e përballimit. Në një farë kuptimi, shtypja emocionale është thjesht injorimi i ndjenjave tuaja, ose pavlefshmërimi i tyre duke besuar se ato janë “të gabuara.” Kjo është e rrezikshme sepse emocionet tuaja janë përgjigje të dizajnuara për t'ju mbajtur gjallë dhe mirë. Ky problem krijohet, sigurisht, nga mungesa e njohurive të inteligjencës emocionale bazë. Në vend që të përballemi me të panjohurën e frikshme, ne thjesht e shmangim atë.

Në vitin 1988, Daniel Wegner kreu një studim novator që tregoi se sa "dinake" mund të jetë shtypja emocionale. Rezultatet e kërkimit të tij ishin aftësia për të identifikuar “efektin e rikthimit të shtypjes së mendimeve.” Në thelb, grupi në studim që u udhëzua të largonte mendimet për një arushë të bardhë kishte më shumë mendime për arushën e bardhë sesa grupi tjetër, të cilit iu lejua të mendonte për çdo gjë (përfshirë një arushë të bardhë). A keni dëgjuar ndonjëherë frazën “Ajo që i rezistojmë, persiston”? Në përmbledhje: Ju nuk mund të shmangni emocionet tuaja. Ju nuk mund t'i mohoni ato, t'i bëni të pavlefshme, ose t'i shtypni. Ju vetëm mund të përpiqeni t'i injoroni ato, por për arsye më të fuqishme se sa mendja juaj e vetëdijshme mund të kuptojë, ato do të bëhen të njohura në shumë mënyra të tjera. Këtu janë disa mënyra se si emocionet e shtypura rikthehen në jetë/simptomat që mund të përjetoni edhe ju:

1. Imazhi juaj për veten është i polarizuar: Ose mendoni se jeni personi më i madh në Tokë ose një copë e pavlefshme, pa asgjë në mes.

2. Ndiheni të shqetësuar kur parashikoni situata sociale, pasi mendoni se nuk mund të paraqiteni ashtu siç jeni, kështu që do të duhet të “performoni” ose të jeni subjekt i gjykimit nga kushdo që është atje.

3. Katastrofizoni. Një koment i keq nga një koleg është shkak për një krizë ekzistenciale për vlerën tuaj; një debat me një partner është shkak për të rimenduar gjithë marrëdhënien, dhe kështu me radhë.

4. Ekzistoni në krahasim me të tjerët. Ju ndiheni se jeni tërheqës aq sa jeni në krahasim me dikë tjetër. 

5. Nuk mund të toleroni të jeni gabim, sepse e lidhni bërjen e një gabimi me pavlefshmërinë si person.

6. Keni shpërthime të papritura dhe të paarsyeshme zemërimi për gjëra shumë të vogla dhe të parëndësishme.

7. Ankoheni vazhdimisht për gjëra që as nuk e meritojnë ankesën. (Është një dëshirë e pavetëdijshme që njerëzit e tjerë të shohin dhe të njohin dhimbjen tuaj.)

8. Jeni të pavendosur. Nuk besoni se mendimet, opinionet ose zgjedhjet tuaja do të jenë “të mira” ose “të drejta” herën e parë, kështu që mendoni tepër.

9. Prokrastinoni, që është një mënyrë tjetër për të thënë se jeni rregullisht në një gjendje të “padefinuar” me veten tuaj. (Nuk mund të lejoni thjesht rrjedhën, që është një produkt i shtypjes.)

10. Më shumë do të ndiheni superior ndaj të tjerëve sesa të lidhur me ta.

11. Kur dikush që njihni është i suksesshëm, përgjigjja juaj e menjëhershme është të nxirrni në pah të metat e tyre sesa të shprehni admirimin ose njohjen.

12. Marrëdhëniet tuaja përfundojnë për arsye të ngjashme, ndjeni ankth për gjëra të ngjashme, dhe megjithëse supozoni se koha do t'i zvogëlojë këto ndjenja ose reagime, edhe pse modelet vazhdojnë.

13. Ndiheni të hidhëruar ndaj kujtdo që mendoni se është përgjegjës për dhimbjen tuaj, për mungesën e suksesit tuaj, ose për paaftësinë tuaj për të zgjedhur.

14. Ndiheni sikur nuk mund të hapni vërtet zemrën tuaj për dikë.

15. Vuani nga një “kompleks i reflektorëve,” në të cilin mendoni se të gjithë po ju shikojnë dhe janë të interesuar për mënyrën se si del jeta juaj. (Nuk janë. Nuk janë.)

16. Keni frikë të ecni përpara, edhe pse doni. Mund të jeni gati të ecni përpara mendërisht, por derisa të procesoni plotësisht ndjenjat shoqëruese, do të mbeteni pikërisht aty ku jeni.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

50 shprehje për mendimet çliruese  

JETA JUAJ SHPALOSET GJATË NJË SPROVE 

Është kur e lë librin mënjanë dhe shikon përpara, duke përsëritur fjalinë në mendjen tënde herë pas here, duke e aplikuar në çdo gjë të vogël që përpiqesh të bësh të aplikueshme. U përgjigjesh pyetjeve që nuk e dije se po i bëje, lidh fije që ke lënë pezull vite më parë. Çelësi i një mendimi plotësisht çlirues është është i vetëkuptueshëm. Është provuar në përvojën tënde. Nuk ka nevojë të zgjidhë problemin; duhet të të ndihmojë të kuptosh pse e ke pasur atë që në fillim. Çdo mendim i vetëdijshëm që ke ose të rikthen në ciklin mendor në të cilin je, ose të çliron prej tij. Disa cikle janë të shëndetshme; disa nuk janë. Disa do të duash t’i ruash; disa nuk do të duash. Disa do të duash t’i ndryshosh dhe e di që do të duash t’i ndryshosh. Disa do të duash t’i ndryshosh dhe nuk e di që do të duash t’i ndryshosh. Disa duhet t’i ndryshosh dhe nuk e di se si.

Mendoj se jeta jote përmirësohet në proporcion të drejtë me sa shpesh gjendesh në situata ku nuk ke zgjedhje tjetër përveçse të kërkosh një të vërtetë më të madhe. Kjo është diçka që mendoj. Njerëzit që ndihen rehat nuk kanë nevojë të vazhdojnë të lexojnë apo të kërkojnë. Ata nuk rriten sepse nuk kanë nevojë. (Një gjë e trishtuar por e rëndësishme për të ditur rreth njerëzve është se ata nuk ndryshojnë derisa mosndryshimi të bëhet opsioni më pak i rehatshëm.) E di që suksesi im ka qenë në proporcion të drejtë me vuajtjet e mia. Kjo është diçka që e di. Kjo është përvoja nga e cila kam arritur në teorinë e përmendur më sipër.

Në këtë pikë, mendimi më çlirimtar që kam pasur ndonjëherë është se nuk do të ndryshoja asgjë. Gjithçka në jetën time ka pasur një qëllim, edhe më të errëtat dhe më të këqijat, më të tmerrshmet dhe më vetëshkatërrueset ndër to. Të gjitha më sollën këtu. Nuk isha kurrë i çmendur. Isha produkt i rrethanave të mia. (Kjo më mori një kohë të gjatë për ta pranuar plotësisht.) Por është e vërtetë: I jam përgjigjur, reaguar dhe jam sjellë ashtu siç do të bënte dhe duhej të bënte një person normal, i shëndetshëm dhe funksional. Nuk supozohej të isha i lumtur. Nëse do të isha përgjigjur mirë ose i kënaqur, do të kisha përfunduar aty ku po drejtohesha. Do të kisha jetuar jetën që të tjerët më kishin imponuar. Do të isha konsideruar për të qenë mendërisht i sëmurë. Ishte e domosdoshme që të mos e kisha gjithçka të bashkuar ose të ndihesha mirë në mënyrë të qëndrueshme. Kam kaluar nga vuajtja ime duke qenë në gjendje të perceptoja atë që ishte e gabuar dhe e parehatshme, pa e ditur ndryshe. Sa e jashtëzakonshme është kjo? Që mund të dimë kur diçka është e gabuar edhe nëse nuk jemi plotësisht të sigurt se çfarë do të ishte e kundërta?

Nuk ka një gjë të mirë në botë që nuk është ndërtuar nga një mijë revolucione të vogla, dhe njerëzit nuk janë përjashtim. Doja të përpiloja një seri mendimesh jo vetëm më çlirueset - zbulimet që më kanë ndryshuar dhe formësuar dhe krijuar mua - por edhe të të tjerëve. Këtu, 49 të huaj ndanë të tyret (njëra është e imja), me shpresën se ndoshta disa prej tyre mund të jenë të tuat gjithashtu.

1. "Unë kam të drejtë të zgjedh se për çfarë mendoj."

2. "Nuk i detyrohem askujt një kërkim falje për mosmarrëveshje."

3. "Mund të kesh gjithçka që dëshiron, por jo të gjitha në të njëjtën kohë, dhe nëse mendon se kjo është fatkeqësi, konsidero se nëse do të kishe gjithçka menjëherë, nuk do ta përjetoje ose shijoje plotësisht."

4. "Mund të zgjedhësh familjen tënde. Mund të zgjedhësh fenë tënde. Mund të zgjedhësh kush je çdo ditë dhe nuk duhet të jesh i njëjti person që ishe dje. Nuk duhet të bëhesh dikush që të tjerët janë të rehatshëm me ose pa ty."

5. "Jeta ime nuk më përcakton mua, unë përcaktoj jetën time. Ky moment nuk është jeta ime, ky është një moment në jetën time."

6. "Gjithçka që perceptoj është një projektim i asaj që jam. Nëse dua të ndryshoj jetën time, ndryshoj veten."

7. "Nuk duhet të pranoj asgjë. Nuk duhet të ndryshoj gjithçka."

8. "Liria është një gjendje mendore."

9. "Nuk ka asgjë që mund ta kesh përgjithmonë, por ka shumë gjëra që do të humbasësh duke i përjetuar nëse je shumë i zënë duke u përpjekur t’i mbash ato në vend që t’i duash ndërsa i ke."

10. "Ka shumë lloje dashurish që ia vlen t'i ndjekësh, përveç dashurisë romantike. Ka shumë përvoja për të pasur, përveç thjesht lumturisë. Çdo gjë që nuk është ideale nuk është dështim. Është jetë. Është ajo për të cilën jemi bërë dhe qëlluar."

11. "Jam një person me vlerë. Meritoj lumturi. Meritoj të jem i mirë me veten. Meritoj dashuri."

12. "Do të kaloj mbi atë që po luftoj në të njëjtën mënyrë që kam kaluar mbi gjërat e tjera që mendoja se nuk mund t'i kaloj kurrë. Ky është mendimi më ngushëllues, sipas mendimit tim: të krahasosh atë që po kalon me atë që ke kaluar, dhe të dish që ke atë që duhet për ta kaluar."

13. "Mos mbaj mend vitet, mbaj mend momentet."

14. "Nuk duhet të jem asgjë tjetër përveç asaj që jam."

15. "Asgjë nuk është e përhershme, madje as ndjenjat më të këqija."

16. "Mund të ndryshoj përvojën time thjesht duke vendosur të shoh gjërat ndryshe. Ndoshta nuk jam në kontroll të asaj që ndodh rreth dhe drejt meje, por gjithmonë jam në kontroll të mënyrës se si e shoh, si përgjigjem dhe si reagoj. Në fund të ditës, kjo është gjithçka për të cilën jam përgjegjës."

17. "Askush nuk qan në një funeral sepse bota do të humbasë një fytyrë tjetër të bukur. Ata qajnë sepse bota do të humbasë një zemër tjetër, një shpirt tjetër, një person tjetër. Mos prit derisa të jetë shumë vonë për t'u fokusuar në atë që do të ketë rëndësi në të vërtetë: të krijosh diçka që zgjat shumë përtej trupit tënd."

18. "Njerëzit nuk të duan bazuar në një diagram rrjedhës në të cilin të krahasojnë me njerëz të tjerë. Njerëzit që janë më të bukurit dhe më të hollët dhe më të mirë financiarisht nuk janë më të dashurit! Ata nuk jetojnë jetët më të mira! Duhet ta kujtoj veten çdo herë që filloj të shqetësohem më shumë për atë se si dukem sesa për atë që jam."

19. "Momenti është gjithçka që ekziston. Klisheja që të thotë të jetosh në të është e tejzgjatur, por nuk ka opsion tjetër, vërtet. Është nëse je apo jo nuk je."

20. "Mënyra për të kaluar përmes çdo gjëje është të pranojmë faktin se çfarëdo që të vijë, vjen me arsye, çfarëdo që të qëndrojë, qëndron me arsye, çfarëdo që të dëmtojë, dëmton me arsye. Injorimi ose luftimi i efektit nuk do të zgjidhë shkakun."

21. "Ajo që fokusohesh, zgjerohet."

22. "Edhe kjo, do të kalojë."

23. "Gjithmonë jam ndjerë i detyruar të veproj kur duhej të veproja. Nuk kisha nevojë të mendoja shumë për gjërat që ishin të destinuara të ndodhnin. Duhet të isha vetëm i hapur ndaj tyre."

24. "Ajo që kam kaluar më bëri atë që jam; ajo që po kaloj do të më bëjë atë që do të jem. Ajo për të cilën zgjedh të përqendroj energjinë time tani do të krijojë atë person. Unë vendos. Rrethanat e mia nuk vendosin."

25. "Mos harro kurrë se nuk je në botë; bota është në ty. Kur ndodh diçka me ty, merr përvojën brenda. Krijimi është i ndërtuar për të të sjellë vazhdimisht shenja dhe pista për rolin tënd si bashkëkrijues. Shpirti yt metabolizon përvojën njësoj si trupi yt metabolizon ushqimin.

26. "Gjithmonë ka një rrugë... edhe kur ndihesh më së paku si i tillë. Gjithmonë ka një rrugë. Ka vende pune të ndryshme, ide të reja, apartamente që hapen anembanë vendit, fluturime që nisen në orën tjetër për vendet ku gjithmonë kam dashur të shkoj. Ka një mënyrë për të gjetur paratë, për të marrë punën, për të gjetur dashurinë... gjithmonë ka një rrugë! Nuk jam kurrë i bllokuar, jam vetëm në mendësinë që jam."

27. "Nuk ka një moment të madh në jetë. Nuk zgjohesh dhe thua, 'Aha! E bëra!' Lumturia është e gjitha në detaje, gëzimi është e gjitha në udhëtim. Gjithmonë ka qenë, gjithmonë do të jetë."

28. "Qëllimi i të qenit këtu është rritja. Rritja do të thotë të jesh në gjendje të përjetosh dhe të shohësh më shumë sepse je i vetëdijshëm për të. Qëllimi i të qenit këtu, atëherë, është zgjerimi i vetëdijes."

29. "Gjërat më të këqija që më kanë ndodhur ishin gjërat që duhej të më mësonin atë që asgjë tjetër nuk mundi, për të më përgatitur për gjëra kaq të mrekullueshme, sa nuk mund t’i imagjinoja, e lëre më të dija se duhet të përgatitesha për to."

30. "Nuk ke dështuar derisa të ndalosh së provuari."

31. "Nuk kam nevojë të adoptoj problemet e të tjerëve si të miat për t'i ndihmuar ata."

32. "Nuk ke nevojë të jesh i dashur nga të gjithë për të qenë i denjë për dashuri."

33. "E tashmja është e vetmja kohë. Nëse nuk fillon të jetosh në të, nuk jeton vërtet fare."

34. "Mëson njerëzit se si të të trajtojnë. Merr në jetë atë që ke guximin të kërkosh."

35. "Pendimi im i vetëm, në gjithë jetën time, është që nuk e kam shijuar më shumë."

36. "Gjërat që më janë të destinuara thjesht do të vijnë tek unë. Gjithçka për të cilën jam përgjegjës është të sigurohem që jam gati."

37. "Mos e merr asgjë shumë seriozisht. Askush nuk del gjallë gjithsesi."

38. "Nuk mund të ndryshoj ata përreth meje. Ndryshimi i vërtetë ndodh një nga një, secili duke bërë gjënë e vetme që mund të shohë ku mund të përmirësohet në vend që të tregojë me gisht padrejtësitë që sheh te të tjerët."

39. "Urtësia është të dish se nuk di dhe kurrë nuk do të dish vërtet asgjë. Dikur besohej se Toka nuk ishte e sheshtë. Një "zbulim" e ndryshoi atë. Nuk e di nëse një ditë do të zbulojmë se jemi të gjithë robotë në një simulim të matricës,... thelbi është të jesh, urtësia është thjesht të jesh, jo të shpikësh kuptime."

40. "Një herë bleva një biletë treni për veten time, dhe isha në një udhëtim që e financova plotësisht vetë, dhe kuptova se mund të mbështes veten, dhe që nuk kam nevojë t'i përgjigjem ose të kënaq askënd tjetër. Punoj shumë që të mund të jetoj ashtu si dua."

41. "Jam i pafund. Njerëzit gjithmonë thonë: Çfarë do të bëje nëse do të mund të jetoje përgjithmonë? Epo, tsni jam këtu për të thënë: Nëse beson se shpirti yt është i përjetshëm, çfarë po bën me të tani?"

42. "Edhe nëse braktis besimin, shpresën dhe dashurinë, ato nuk të lënë."

43. "Unë jam bërë nga dashuria dhe drita. Ky është thelbi im. Gjithçka tjetër është thjesht një shkëputje. Unë nuk jam një gjë që duhet të transformohet në një tjetër... Unë jam dashuri dhe dritë, dhe zgjedh nëse do ta kujtoj këtë, ose do të vendos të jem i bllokuar nga frika."

44. "Kur hyn në një bibliotekë, gjithë dijet e botës janë përpara teje. Kur zgjohesh çdo ditë, gjithë mundësitë e botës janë gjithashtu përballë teje. Zgjidh nëse do të shohësh vetëm libra. Zgjidh nëse do të shohësh thjesht një ditë tjetër."

45. "Jam gjithmonë një zgjedhje larg ndryshimit të gjithçkaje."

46. "Nëse zgjedh të mos shqetësohem, të mos kaloj kohë duke ndjerë në njëfarë mënyre, atëherë nuk ndihem i shqetësuar. Nëse nuk ndihem i shqetësuar, atëherë nuk kam pësuar dëme. Marcus Aurelius tha diçka të ngjashme, por më pëlqen ta them me fjalët e mia."

47. "Ka një gëzim të pamasë në gjërat e vogla. Një libër të shkëlqyer, perime të freskëta, një shtrat të ngrohtë, krahët e dikujt që e do. Këto gjëra, në botën tonë të shtrembëruar, rrallë vlerësohen, por në fund, ndoshta janë gëzimi më i madh që do të kemi."

48. "I marrim jetët tona shumë seriozisht... në disa qindra vjet, shumica e njerëzve do të jenë harruar plotësisht. Kjo nuk është depresive, është çliruese. Bëj atë që mundesh dhe bëje të shkëlqyer. Jep dashuri dhe bëj atë që vërtet dëshiron. Nuk do të ketë rëndësi gjithsesi, kështu që bëje të ketë rëndësi tani."

49. "Nuk kam nevojë të jem ai/ajo sesi të tjerët më shohin. Nuk kam nevojë të supozoj apo shfaq atë që ata dinë më mirë."

50. "Do të jesh mirë. Jo sepse e thashë unë, por sepse 'mirë' është ku përfundojmë të gjithë, edhe nëse gabojmë plotësisht gjatë rrugës."

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Je vetëm në të 20-at — Nuk është vonë të fillosh plotësisht nga e para.

E di që duket sikur të 20-at janë të destinuara për ndërtim—një përparim i qëndrueshëm i fitimit të sa më shumë dhe më të mirës. E di që duket sikur gjëja më e rëndësishme në botë është të ndërtosh një pamje të rehatisë mendore—mënyrat se si i ke "në rregull," gjërat që bota do që të shikojë dhe do që t’i miratojë. Gjërat për të cilat mund të mendosh për të qetësuar veten gjatë një sulmi paniku. Por të 20-at janë gjithashtu për të mësuar të kundërtën. Për të larguar dashuritë e vakëta, punët që nuk të sjellin kënaqësi, miqtë që i ke kaluar dhe idetë kufizuese mbi të cilat je mbështetur për t’u udhëhequr. Po bën një vend për jetën tënde të vërtetë që të fillojë.

Shumica e njerëzve pengohen në të 20-at e tyre sepse e kanë kaluar jetën duke i pritur ato. Kanë jetuar për këtë pikë—kur lumturia mund të ndodhte. Por njerëzit më të palumtur janë shpesh ata me apartamentet e këndshme, me numrin e mjaftueshëm të miqve dhe me punën mjaft të mirë në fusha që janë të paktën disi të interesuar, sepse e kanë kaluar jetën duke ndërtuar ide në vend që të mësojnë se si të ndihen.

Të 20-at janë për të çmontuar po aq sa për çdo gjë tjetër. Për të zgjedhur mënyra të reja. Për të vendosur ndryshe. Për të hequr shtresat që kanë turbulluar idenë tënde se kush mendon se je. Ky është lloji i magjisë së frikshme që dëshiron. Lloji që të çon në të panjohurën e bukur. Po bëhesh personi që do të jesh për pjesën tjetër të jetës. Sa vite sinqerisht do të jetosh? Sa i frikësuar do të jesh? Për sa vite të tjera do të lejoni që demonët tuaj t'ju pushtojnë?

Je vetëm në të 20-at. Nuk është vonë të fillosh nga e para.

Në fakt, shpresoj që të fillosh nga e para gjithmonë. Jo duke djegur urat apo duke lënë qytetin apo duke u mbyllur ndaj asaj që ke, por duke mos pasur më frikë nga ajo që nuk ke. Shpresoj që të kalosh pasditet e lira duke punuar për aftësitë që të duhen për të pasur punën që dëshiron një ditë. Shpresoj që të pranosh se nuk je i detyruar të dukesh siç dukeshe në shkollë të mesme, ose të dëshirosh vërtet të njëjtat gjëra. Shpresoj që t’i bësh vetes pyetjen: "Çfarë dua tani?" çdo herë që të bie në mendje të bësh kështu. Shpresoj që të mësosh se ekziston vetëm një mënyrë për të udhëhequr jetën tënde, dhe ajo është duke u përqendruar vazhdimisht në hapin e duhur të radhës.

Njerëzit më të palumtur kurrë nuk janë të shqetësuar nga rrethanat e tyre; ata janë të shqetësuar sepse kanë jashtëzuar fuqinë e tyre. E kanë vendosur besimin e tyre në gjetjen e personit të duhur në vend që të jenë në gjendje të tërheqin dhe të zgjedhin personin e duhur. E kanë vendosur besimin e tyre në gjetjen e punës së duhur, në ekonominë e duhur, në vend që të përmirësojnë aftësitë e tyre deri në atë pikë sa një kompani të mos mund t'i anashkalojë.

Nëse dëshiron vërtet të fillosh nga e para, pastro gjithçka që ke menduar ndonjëherë për mënyrën se si të rregullosh jetën tënde. Mos parashiko, mos projekto, mos lexo mendje, mos supozo. Mos imagjino një fjalim më të mirë. Mos mendo vetëm për atë që ka kuptim të bësh. Mendo për atë që ndjehet e drejtë që ta bësh. Jo për atë që thonë impulset e tua, jo për atë që thotë dembelizmi yt, jo për atë që thotë frika jote. Ato gjëra ndoshta të kanë sjellë aty ku je. Por një shtresë poshtë tyre është një zë më i vendosur, dhe ai do të të tregojë drejtimin e duhur. Vetëm duhet të fitosh qetësi, të dëgjosh dhe të veprosh.

Mëso të jetosh jetën tënde më shumë sesa je i prirur të rrish ulur duke menduar për të. Nuk mund të reflektosh për vetveten në një ekzistencë të re, por mund të mendosh deri në paralizë. Nëse e di, në thellësi të qenies tënde, se duhet të fillosh nga e para, nuk është çështje nëse do ta bësh apo jo—është çështje nëse do ta bësh më vonë, apo nëse do ta bësh tani.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

17 Idetë që mbani në mendje në lidhje me jetën tuaj të cilat vetëm se po ju mbajnë mbrapa pa ju lejuar të ecni përpara në mënyrën e duhur.

1. Nëse punoni mjaftueshëm, suksesi është i garantuar. Shumica e njerëzve rrallë janë “të suksesshëm” në mënyrën që e kishin imagjinuar fillimisht. Më mirë se të punoni për një qëllim final, punoni për të shijuar procesin e arritjes aty. Qoftë suksesi një produkt i rastit apo i fatit, gjithçka që mund të kontrolloni është sa shumë punoni (jo saktësisht çfarë do të dalë prej saj).

2. Të dëshirosh diçka me dëshpërim të jep të drejtën ta kesh atë. Askush nuk mori kurrë diçka vetëm duke e dëshiruar me dëshpërim. Duhet ta dëshirosh aq shumë sa të sakrifikosh, të punosh fort, të bëhesh i kualifikuar, të mbash kokën lart përmes refuzimeve dhe dyshimeve të shumta, dhe pastaj të përsërisësh procesin sa herë të jetë e nevojshme.

3. Ti do të jesh përjashtimi për gjithçka, kështu që nuk ke pse të përdorësh krem dielli apo të kursesh para, apo të shqetësohesh për planin e pensionit apo të trajtosh njerëzit me respekt, sepse rrethanat e tua janë thjesht ndryshe nga ato të të tjerëve.

4. Je një yll në mendjen tënde—të gjithë po të shikojnë dhe gjykojnë zgjedhjet e tua. Kompleksi i “vëmendjes” është pa dyshim i lidhur me mediat sociale, por pavarësisht kësaj, askush nuk po mendon për ty në mënyrën që ti mendon për veten tënde, dhe as aq shumë. Askush nuk e ndjen të rëndësishme nëse vesh një këmishë që nuk të shkon kur shkon në farmaci. Askush nuk e ka me rëndësi çfarë ti bën me jetën tënde, kështu që ndaloni së bëri zgjedhje sikur të tjerët e kanë me aq rëndësi.

5. Nëse po bën diçka siç duhet, rezultatet do të jenë të menjëhershme. Nëse po bën diçka siç duhet, rezultatet do të marrin shumë kohë për t’u ndërtuar dhe për të prodhuar një përfundim me të cilin je i kënaqur.

6. Të jesh i zënë është një gjë e mirë. Të jesh i zënë është ajo që ndodh kur njerëzit janë të pa përgatitur për të menaxhuar stresin e tyre. Njerëzit që vërtet kanë shumë për të bërë, fokusohen në realizimin e tij thjesht sepse nuk kanë një zgjedhje tjetër.

7. Ekziston një “kohë e duhur” për të krijuar. Ose për t’u martuar, ose për të pasur një fëmijë, ose për të filluar të ndjekësh jetën që ndihesh i thirrur për ta ndjekur. Nëse po kërkon një justifikim përse nuk është koha e duhur, gjithmonë do të gjesh një.

8. Të qenit i rritur është “e vështirë”. Ka shumë gjëra që janë sfiduese dhe zemërthyese dhe të vështira në jetë, por të mësosh si të kryesh funksione bazë nuk është një prej tyre.

9. Qëllimi yt është diçka ekzistencialisht e thellë. Qëllimi yt është thjesht të jesh këtu dhe të bësh çdo punë që e gjen veten duke e bërë. Nuk ke pse të ndryshosh botën në mënyrë të vetëdijshme për ta përmbushur atë.

10. Çdokush mund të ketë një punë që e dashuron nëse punon mjaftueshëm. Çdokush mund të gjejë një mënyrë për ta shijuar punën e tij—pavarësisht sfidave të pashmangshme që vijnë me çdo punë—por askush nuk ka të drejtën të bëjë punë që përshtatet saktësisht me interesat dhe komoditetet e tij.

11. Nuk je përgjegjës për atë që bën pa dashje. Dëmtimi aksidental i ndjenjave të dikujt nuk i lëndon vërtet; koha që nuk e kupton se e harxhon nuk është e harxhuar; paratë e shpenzuara për “domosdoshmëri” nuk janë para të shpenzuara. Në thelb, nëse nuk je i vetëdijshëm për pasojat e diçkaje, ato nuk llogariten.

12. Partneri yt i jetës është përgjegjës për të të bërë të ndihesh në një mënyrë shumë specifike. Dhe ti përdor atë ndjenjë të vetme për të përcaktuar nëse marrëdhënia juaj është “e mirë” apo e vlefshme.

13. Për të pranuar diçka, duhet të jesh i lumtur për të, ose të paktën në rregull me të. Mund t’i pranosh rrethanat e tua (të pranosh që janë reale) ndërsa ende nuk i pëlqen ato fuqishëm. Nuk duhet të të pëlqejë gjithçka, por nëse dëshiron të ruash mendjen e shëndoshë, duhet të pranosh çfarëdo që vjen në jetën tënde para se të mund ta ndryshosh atë.

14. Njerëzit po mendojnë për gjërat e turpshme që bëre para pesë vjetësh. Ata janë të zënë duke menduar për gjërat e tyre në të njëjtën mënyrë si ti. (A po mendon për gjërat që të tjerët bënë ndër vite në ndonjë masë të rëndësishme? Është e pamundur.)

15. Duhet të kesh të drejtë për të qenë një qenie njerëzore e vlefshme dhe inteligjente. Njerëzit më inteligjentë janë më të hapur për të qenë gabim se kushdo tjetër (kështu mësojnë) por pavarësisht, nuk duhet të jesh vazhdimisht i drejtë ose tepër i zgjuar ose mahnitës për të qenë i vlefshëm dhe i dashur.

16. Ti je problemet e tua. Thua, “Unë jam një person i shqetësuar” në vend të “Unë ndonjëherë ndjej ankth.” Identifikohesh me problemet e tua, gjë që ndoshta është një arsye e madhe pse nuk mund t'i tejkalosh ato.

17. Mund të jesh vetëm aq i lumtur sa të të lejojnë rrethanat e tua. Do të jesh vetëm aq i lumtur sa zgjedh të përqendrohesh në atë që është pozitive, të pajtohesh dhe të zgjidhësh problemet që janë negative, të ndërtosh marrëdhëniet që kanë rëndësi, të validosh veten dhe të zhvillosh mentalitetin tënd. Nuk mund të zgjedhësh një ndjenjë, por gjithmonë mund të zgjedhësh atë për të cilën mendon. Refuzimi i idesë se mund ta bësh këtë është të dorëzohesh dhe të dënohesh me një jetë në të cilën nuk je kurrë vërtet i lumtur.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

SI TË BËHESH PERSONI QË E MERITON JETËN QË DËSHIRON

Ne jemi të kushtëzuar të besojmë se ekziston vetëm një sasi e caktuar lumturie përreth. Që nga mosha e re, ne pothuajse vihemi kundër njëri-tjetrit në garën për superioritet. Ky mendim akoma depërton në ndërveprimet tona të përditshme dhe padyshim është një shtyllë e kulturës së medias egocentrike që kemi krijuar. Na mësohet se ka fitues dhe ka humbës. Ka njerëz që ia dalin, ka njerëz që nuk ia dalin, dhe duhet të jesh dikush që ia del. Ka vetëm një numër të caktuar pozicionesh, vetëm një numër historish suksesi, vetëm një numër mundësish për të krijuar jetën që dëshiron. Duhet të zgjedhësh nga katalogu njerëzor i suksesit fizik dhe të luftosh për një stil jetese të edicionit të kufizuar.

Ne pajtohemi me idenë se lumturia dhe suksesi janë gjëra që dikush tjetër na i dhuron – shefat japin punë, të dashurit angazhohen për “gjithmonë”. Nuk është çudi që vazhdimisht ndihemi jashtë kontrollit. Nuk është çudi që vuajmë kaq shumë për shkak të asaj që mendonim se dëshironim. Dëshirimi është gjëja më e shëmtuar që mund të bësh. Kjo mban përvojën tënde në një gjendje të “mos posedimit”. Kjo i mban gjërat e mira në distancë. Ti merr atë që dëshiron më shumë kur nuk e dëshiron më. Kur ndryshon mendësinë dhe përvojën tënde në atë të “tashmë posedimit”, ti natyrshëm krijon dhe tërheq gjëra që përputhen me idenë tënde për veten. Pranimi është rrënja e bollëkut.

Gjërat që dëshiron me të vërtetë rrallë duhet të mendohen. Vendosja e etiketave, fjalëve dhe ideve për to është krijimi i një imazhi të diçkaje që është e pastër dhe thelbësisht vetëvetja. Mënyra se si pengohemi më shumë është kur idetë tona nuk evoluojnë ashtu siç evoluon qenia jonë, dhe ne krijojmë atë që dëshirojmë duke qenë akoma të lidhur me një ide të vjetër.

Kështu i lëmë të shkojnë ato ide. Këto janë gjërat që askush nuk do t’jua mësojë për ta bërë këtë. Këto janë mënyrat se si e largoni veten nga jeta që dikush tjetër ka ndërtuar për ju, si të ndaloni së luftuari dhe së shkatërruari idetë e vjetra dhe të filloni të krijoni të reja. Këto janë gjërat që duhet të dini për t'u bërë personi që e meriton jetën që dëshironi me të vërtetë, jo jetën që dikush tjetër dëshiron për ju.

Ka mënyra të ndryshme për të paguar qiranë. Por nuk ka mënyra për ta bërë dikë të ju dojë nëse nuk ju do. Krijimi i jetës që dëshironi, moment pas momenti, ditë pas dite, me njerëzit që dëshironi, ndodh me një punë, një muaj qiraje, një ngarkesë lavanderie, një lavaman të mbushur me pjata dhe një faturë të energjisë elektrike në një kohë. Të rriturit nuk i bëjnë këto gjëra thjesht për t'i bërë. Këto gjëra janë liri. Ato janë të mbajturit e çatisë mbi kokën tuaj. Ato janë zvogëlimi i vetes në idenë e thjeshtë se asgjë nuk ka më shumë rëndësi sesa paqja juaj mendore.

Largohuni nëse duhet të largoheni. Rrallë ka një justifikim për të qëndruar me njerëz që nuk ju duan ose nuk ju pranojnë. Ka mënyra për të mbijetuar. Ka punë të dyta dhe orë shtesë dhe dhoma që njerëz të mirë janë të gatshëm t'i japin me qira ose t'i ndajnë. Por këto gjëra janë të rezervuara për njerëzit që e vendosin mirëqenien e tyre mendore mbi komoditetin e menjëhershëm. Këto janë të rezervuara për njerëzit që i meritojnë dhe që e dinë se e meritojnë një hapësirë apo dhomë apo shtëpi apo apartament në të cilin ata vendosin se çfarë është dhe çfarë nuk është e pranueshme për jetën e tyre.

Nuk supozohet që gjithmonë të jeni të lumtur, të sigurt dhe të qëndrueshëm. Nëse do të ishit, nuk do të ishte një përpjekje kaq e madhe. Kapërcimi i dhimbjes së qenies njerëzore është një gjë dhe vetëm një gjë: lejimi i vetes që të jeni ai/ajo. Përpjekja është të përpiqesh të shpëtosh nga ajo që është e pashmangshme. Dorëzimi ndaj saj nuk është pranim i disfatës; është të jesh i ndershëm. Është të jesh i vërtetë, i çrregullt, i mrekullueshëm, i munduar, me nuanca të errëta dhe me shkëlqim shpresëdhënës. Kjo është ajo që jemi të destinuar të jemi. E vetmja gjë që vërtet duam të kapërcejmë është paaftësia për të qenë ajo që jemi, ndërsa jemi ai/ajo.

Ka po aq vlerë në hapësirën negative. Jo çdo sekondë e jetës tuaj duhet të jetë e mbushur. Një agjendë e ngjeshur nuk është sukses. Të jetuarit për të punuar në krahasim me punën për të jetuar nuk është një cilësi jete. Gjërat nuk ndahen në "kohë kur po bën diçka që të tjerët mund ta kuantifikojnë" dhe "kohë kur nuk po bën asgjë". Është e gjitha e rëndësishme.

Zbulimet tuaja më të thella ndodhin në momente të qeta me veten tuaj. Të qenurit i rrethuar me njerëz në takime, me ide dhe krijime, nuk do të ishin aq të thella dhe të mahnitshme nëse nuk do të kishte edhe momente të qeta vetmie dhe zbrazëtie nga tharja mendore. Konteksti i gjërave ka po aq rëndësi sa vetë ato. Pika qëndrore e një vepre arti nuk do të ekzistonte pa hapësirën negative që e kornizon atë. Fatkeqësisht, asgjë dhe askush nuk mund t'ju dhurojë lumturinë tuaj. Fatmirësisht, asgjë dhe askush nuk mund ta marrë atë. Do të donit ta shkruanit këtë si trukun më të vjetër të mendjes.. Por prapë ne ende kërkojmë, edhe pse e dimë më mirë. Ne luftojmë natyrën tonë për të rritur, zgjeruar dhe ndriçuar, kërkuar dhe krijuar në vend të idesë se kjo thjesht duhet të vijë te ne. Është sikur të aplikojmë idetë e "dëshirës" dhe "përpjekjes" në drejtimet krejtësisht të gabuara.

Koha nuk është lineare në mënyrën se si e perceptojmë atë; gjithçka po ndodh njëkohësisht. Thërret në përvojën tënde atë që të duhet dhe atë që je. Nuk je kurrë Me dhe nuk je kurrë Pa. Nuk do të marrësh kurrë dhe nuk do të humbasësh kurrë. Gjithmonë ke qenë, gjithmonë je. Kjo dijeni është themeli mbi të cilin ndodh magjia e vërtetë.

Lumturia është e mërzitshme. Bukuria është e mërzitshme. Njerëzit nuk janë të interesuar apo tërhequr vetëm nga "lumturia" dhe "bukuritë". Ata janë të interesuar në njerëz që janë të interesuar në gjëra. Që duken ndryshe. Që kanë histori, ide dhe mendësi që pasqyrojnë dhe plotësojnë të tyret. Askush nuk do një person që zemërohet nëse beson se dikush e ka nënkuptuar se është "i shëndoshë". Ata duan një person që thotë: "I shëndoshë nuk është diçka që je, është diçka që ke, dhe edhe nëse nuk do të ishte kështu... edhe nëse do të isha i shëndoshë, kujt i bëhet vonë?" Dashuria është më shumë se sa të pretendosh se dukesh dhe sillesh dhe që jeton në një mënyrë të caktuar.

Universi pëshpërit deri sa të bërtasë. Trupi yt pëshpërit deri sa të bërtasë. Ndjenjat "e këqija" nuk janë për t'u shmangur. Ato nuk janë për t'u bërë të papërshtatshme. Ato janë ti, ose diçka më e madhe se ti, që i thua vetes: Diçka nuk është në rregull. Zëri i instinktit tënd nuk do të injorohet kurrë. Kjo do të projektohet dhe eventualisht do të kthehet në zëra të mëdhenj dhe të fortë që kërkojnë vëmendje.

Mëso ta dëgjosh ndërsa është akoma e vogël. Gjëja më ironike dhe më qesharake e jetës është se ke më shumë sukses duke bërë atë që ndihesh i drejtë. Të ndjekësh lumturinë tonë të vërtetë, paqen tonë të brendshme, është përgjegjësia jonë e vetme reale. Njerëzit që e duan atë që bëjnë janë gjithmonë, gjithmonë më të suksesshëm sesa njerëzit që "punojnë shumë" ose pretendojnë ta bëjnë këtë. Ka një faktor X që nuk mund ta imitosh kur bën diçka për të cilën je vërtet i pasionuar. Ti prek një energji që përndryshe është e paprekshme.

Identiteti juaj nuk ka pse të jetë koherent. Historia juaj nuk ka pse të rrjedhë në mënyrë të qetë. Ju nuk keni nevojë të jeni të paketuar në një mënyrë që të tjerët ta kuptojnë. Duhet të ndaloni së jetuari për përmbledhjen e të tjerëve, përmbledhjen që përpiqeni të krijojni në mendjen tuaj kur imagjinoni njerëzit që na shpjegojnë apo na vlerësojnë. Nuk ka nevojë të ketë kuptim për ta. Ju lejoheni të jeni të shkëlqyer në shumë gjëra që nuk kanë domosdoshmërisht lidhje me njëra-tjetrën. Nuk jeni të kufizuar në vetëm një qëllim, një talent, një dashuri. Mund të keni një larmi punësh, secila prej tyre është kuptimplote në kohën kur e keni. Mund të jeni të mirë në shumë gjëra pa qenë në të tjerat. Nuk keni nevojë të jeni një roman; mund të jeni një libër tregimesh. Nuk keni nevojë t’i bashkoni të vërtetat tuaja bashkëjetuese dhe të zbehni shkëlqimin tuaj vetëm që të ketë kuptim për një person me mendje të ngushtë që dëshiron që ju të përshtateni në një kuptim të ngushtë të asaj që ata janë të rehatshëm me të.

Nuk keni nevojë të jeni vetëm ajo që të tjerët janë të rehatshëm me të. Shpesh nuk dini çfarë është më e mira për jetën tuaj. Parashikimi i së ardhmes suaj nuk e bën atë më të garantuar që të ndodhë. Thjesht ju mbyll në kufijtë e idesë. Ju lidh me një ide që vetëm doni të bëhet realitet sepse jeni të lidhur me të. Përmbajtja e lidhjeve tona ka pak rëndësi në krahasim me vetëm dëshirën për të qenë korrekt, për të qenë në kontroll, për të ndier se dimë çfarë është më e mira dhe po arrijmë duke jetuar atë që thjesht e dinim që do të ndodhte. Askush në historinë e botës nuk kthen kokën pas në jetën e tij dhe të thotë: “Po, kjo është pikërisht ajo që mendoja se do të ndodhte.” Por shumë, shumë njerëz shikojnë rreth një dite dhe thonë: “Po, e dija që kjo ishte ajo për të cilën isha destinuar, por detajet gjithmonë më kanë habitur.”

Gjërat funksionojnë më mirë se sa mund të kishit zgjedhur apo dizajnuar ju. Në padijen tuaj, megjithatë, do të duket sikur gjithçka është shkatërruar. Në momentet para se të kuptoni se diçka më e mirë se sa mund ta imagjinoni po realizohet, do të duket sikur çdo plan që keni bërë dhe çdo shpresë që keni pasur është krejtësisht e shpërfillur nga çfarëdo fuqi më e lartë që besoni ose jo. Kini besim se do të merrni më shumë se sa mendoni se meritoni. Ju duhet të bëheni lloji i personit që meriton jetën që dëshironi, jo të dëshironi jetën që dëshironi pa qenë i përshtatshëm për atë jetë. Askush nuk e ka marrë atë që dëshironte vetëm duke e dashur atë me dëshpërim të madh. Jeta juaj do të zhvillohet në përpjesëtim të drejtë me atë sa besoni se e meritoni. Jo sa mendoni se duhet ta keni. Sa besoni se e meritoni.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Gjërat që presim nga të tjerët (por rrallë i ndryshojmë vetë)

01. Presim që të tjerët të jenë të sinqertë dhe të hapur me qëllimet e tyre (sidomos romantikisht), por sa njerëz mbajmë në pritje? Sa njerëz lëmë të dyshojnë, të presin, thjesht sepse është më e përshtatshme për ne?

02. Zemërohemi me njerëzit që nuk janë të sjellshëm pa kushte. Përpiqemi t'i mësojmë fëmijët të jenë të sjellshëm duke i ndëshkuar kur nuk janë. Kërkojmë që të tjerët të jenë mendjehapur dhe të dashur, shpesh sipas pritshmërive tona.

03. Presim që nëse dikush është i interesuar për ne, duhet të bëjë hapin e parë. Askush nuk dëshiron të presë rreth e përqark për dikë që t’i kërkojë të dalin apo të surprizojë, por askush nuk dëshiron të bëjë hapin apo surprizën i pari. Kur është hera e fundit që ke dalë nga zona e rehatshme për t’i treguar dikujt që të intereson? Kur është hera e fundit që ke kërkuar dikë në takim në mënyrë të qartë, jo thjesht për të kaluar kohën bashkë? Kur është hera e fundit që ke bërë atë që dëshiron të tjerët të bëjnë për ty?

04. Nuk e kuptojmë kur njerëzit nuk janë të tërhequr nga kauzat që ne i ndiejmë më të forta, por ankohemi sa herë që pasionet e dikujt tjetër na shqetësojnë, si për shembull videot në rrjetin tonë të Facebook-ut apo opinione politike "bezdisëse" që nuk duam t’i shohim apo dëgjojmë çdo ditë.

05. Presim që njerëzit të na besojnë menjëherë, por arsyet pse nuk i besojmë të tjerëve janë gjithmonë të justifikueshme.

06. Kur dikush nuk është aty për ne pa kushte ose nuk e di që na nevojitet pa thënë gjë, e konsiderojmë të pasjellshëm dhe egoist. Por sa shpesh përpiqemi të psikoanalizojmë dhe parashikojmë veprimet, dëshirat dhe qëllimet e njerëzve në jetën tonë?

07. I quajmë njerëzit mendjengushtë kur bëjnë gjykime mbi pjesë të jetës sonë që ata nuk i njohin tërësisht, por sa shpesh e bëjmë këtë për të huajt, kolegët dhe miqtë si pjesë e bisedave tona të përditshme? E dimë që nëse njerëzit do të na njihnin vërtet — do të dinin historinë tonë të plotë — ata do të kuptonin... dhe megjithatë gjykojmë të tjerët për gjëra që nuk i kuptojmë, histori që nuk i dimë tërësisht.

08. Një burim i zakonshëm frustrimi është kur njerëzit nuk merren me çështjet e tyre të marrëdhënieve në një mënyrë që na duket e qartë — lëre nëse personi nuk është perfekt, "kapërcej" gjërat që nuk mund të ndryshosh... por sa shpesh është kështu në jetët tona? Nuk i lejojmë të tjerët të jenë të çrregullt, por presim që ata të na ofrojnë një sup ngushëllues kur jemi në copëza.

09. Në teori, presim që njerëzit të jenë pranues ndaj të gjitha feve, por nëse dikush nuk e kupton dogmën tonë apo sistemin tonë të besimit ose sfondin tonë fetar, i konsiderojmë ata thjesht "nuk janë në nivelin" për ta kuptuar atë. Ne mund të pretendojmë që çdo rrugë është e vlefshme, por shumë njerëz nuk e kuptojnë që besojnë se e tyrja është pak më efektive.

10. Mendojmë që njerëzit që gjykojnë të tjerët për gjëra të vogla janë të tmerrshëm, por ne i gjykojmë ata... për të gjykuar...

11. Presim që njerëzit të mos bëjnë shaka në dëmin tonë, pavarësisht faktit që shpesh goditja më e lirë për humor është në rrëzimin e të tjerëve, dhe në fund të ditës, jemi të shpejtë për të bërë një shaka të lehtë (dhe të keqe) që merr një të qeshur kur kemi nevojë të ndihemi pak më mirë.

12. Presim që njerëzit të vlerësojnë veten e tyre, dhe të ndalojnë së uluri vetveten por gjithashtu presim që ata të na ngrijnë kur e bëjmë vetë (ose mendojmë që ulja e vazhdueshme e vetvetes është e pëlqyeshme).

13. Presim që njerëzit të ndryshojnë brenda natës, qoftë të hanë më mirë dhe të marrin kontrollin e shëndetit të tyre, të largohen nga një marrëdhënie toksike apo një punë — çfarëdo qoftë, kur të tjerët sabotohen vetë, mendojmë që një fjalim  inkurajues do të bëjë ndryshimin. Kjo rrallë është e vërtetë — ne kemi vetëm mundësi për të parë zakonet tona të dëmshme për ta kuptuar këtë.

14. I rrotullojmë sytë dhe u japim shikime të këqija njerëzve që nuk sillen në mënyrën që ne mendojmë se është e kujdesshme dhe e përshtatshme — që janë shumë të zhurmshëm në publik, që janë vonë ose të çrregullt ose në ndonjë mënyrë të pakujdesshëm, por kur jemi të lodhur, të stresuar dhe të prapambetur, nuk na intereson nëse marrim një telefonatë pune me zë të lartë ndërsa jemi në radhë për një kafe, ose mbajmë një kamariere ose një arkëtar për të plotësuar një nevojë të rastësishme. Është në rregull kur jemi ne që qeshim me zë të lartë dhe flasim gjatë sepse jemi të emocionuar, por është bezdisëse kur dikush tjetër bën të njëjtën gjë. Nuk është një shqetësim nëse jemi ne që e bëjmë.

15. Presim sinqeritet të plotë nga të tjerët, dhe megjithatë kur ky "sinqeritet" është diçka që nuk duam ta dëgjojmë, atëherë është "e keqe", dhe kur është radha jonë për të thënë të vërtetën, e shmangim derisa të mos ketë zgjidhje tjetër.

16. Presim dashuri pa kushte nga njerëzit më të afërt me ne, sikur kjo do të jetë e mjaftueshme për të kompensuar faktin që nuk e duam veten.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Nuk është e nevojshme të "DUASH" VETEN në mënyrë të përsosur për të qenë meritues PËR DASHURINË e TË TJERËVE. 

Kur njerëzit thonë që duhet të "duash veten" para se të mund të dashurosh dikë tjetër, ata nënkuptojnë se nëse nënndërgjegja juaj po kërkon në heshtje një marrëdhënie për të rregulluar jetën tuaj, për t'ju dhënë drejtim, ose për t'ju ndihmuar të ndiheni më mirë, ju do të zgjidhni gjithmonë personin e gabuar dhe nuk do të gjeni kurrë llojin e marrëdhënies që dëshironi. Fatkeqësisht, çfarë transmetohet është se duhet të prisni derisa të dashuroni veten dhe çdo aspekt të jetës suaj para se të jeni të gatshëm për të gjetur dhe për tu angazhuar me personin e duhur. Dëgjohet sikur, nëse nuk keni dashuri, faji është i juaji. Kjo ndodh sepse ju ende nuk jeni mjaftueshëm të mirë, nuk keni zotëruar mjaftueshëm, nuk keni bërë mjaft për ta merituar atë. Dëgjohet sikur, ju nuk duhet ta pranoni dashurinë derisa të mendoni se jeni gati për të, dhe që duhet të evoluoni vetëm, dhe që njëherë që jeni në marrëdhënie, mund të ndaloni zhvillimin. Por ju nuk do të jeni gati për dashurinë e jetës suaj kur ajo t'ju shfaqet. Askush nuk është gati. Dhe nëse ja mohoni vetes tuaj atë marrëdhënie sepse mendoni se duhet të bëni më shumë punë paraprakisht, atëherë në të vërtetë po humbni mjetin më efektiv për rritje që ekziston. Dashuria është një zgjerues i madh: Ajo tregon se çfarë dashuroni dhe se çfarë nuk ju pëlqen për veten dhe jetën tuaj. Marrëdhënia e duhur do t'ju inkurajojë të adresoni plotësisht këtë dhe të punoni për të. Marrëdhënia e duhur do t'ju ndihmojë të mësoni të dashuroni veten. Është e destinuar të ndryshojë gjithçka, dhe gjithmonë ndodh. Prandaj, mësoni të zhvilloheni ndërkohë. Përdorni ditët që keni vetëm për të qenë vetvetja, dhe bëni atë që mund të bëni vetëm në kohën dhe me veten tuaj. Por kurrë mos e përziej atë me idenë se nuk mund të dashuroheni para se të jeni plotësisht të dashur, se njerëzit e tjerë kanë detyrim vetëm të jenë të mirë sa jeni ju me veten, se do të jeni gati për dashuri kur ajo vjen. Po, mënyra si trajtoni veten do të diktojë dhe do të përcaktojë se si do t'ju trajtojnë të tjerët, por puna për të qenë një person i plotë, i zhvilluar, i plotësuar, i dashur dhe i dashamirësuar, nuk është se sa mirë mund të zhvilloheni në izolim dhe vetmi, por se si mund të ngrini një zë për veten, të kërkoni respekt, të zgjidhni dashurinë dhe të mësoni të vazhdoni të lëvizni dhe të evoluoni edhe kur personi që gjithmonë keni kërkuar është në fund pranë jush. Të dashurosh veten është të lejosh veten të dashurohesh, gjithashtu.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

30 Pyetje që duhet t'i bëni vetes nëse ende nuk e keni gjetur lidhjen që dëshironi

1. A mendoni për marrëdhëniet si diçka që e fitoni duke qenë "mjaft të mirë" apo si diçka që e zhvilloni kur jeni mjaftueshëm të fortë për të hapur zemrën tuaj?

2. Çfarë do të thotë "dashuri" për ju? Është thjesht një ndjenjë e mirë? Është shoqëri? Është ngushëllim? Është drejtim për të ardhmen?

3. Si mund të merrni ato gjëra në jetën tuaj, nëse jo përmes shoqërisë dhe deklaratës së intimitetit të përjetshëm nga dikush që ndoshta ende nuk e njihni?

4. Nëse dashuria e jetës suaj do të reflektonte të gjitha çështjet tuaja të pasheruara, do të pasqyronte të metat tuaja dhe do të sillte në dritë pasiguritë tuaja më të thella, a do të ishit gati për të qenë në një marrëdhënie me të?

5. A përpiqeni të lidheni me qeniet e tjera njerëzore, apo përpiqeni të tregoni superioritet ndaj tyre? A dëshironi të lidheni apo dëshironi të dukeni mbresëlënës? A merrni pjesë në diskutime për të mësuar, apo për të bindur dikë mbi mënyrën tuaj të të menduarit që të ndiheni të mbështetur dhe "të saktë"?

6. A mendoni më shumë për jetën tuaj të dashurisë sesa po e jetoni në të vërtetë? A keni zhvilluar një plan për të gjetur llojin e dashurisë që mendoni se ju mungon aq dëshpërimisht?

7. Nëse do të zhvillonit një plan për të gjetur atë lloj dashurie, si do të dukej? Çfarë do t'ju duhej të bëni? Çfarë mund të provoni? Ku mund të shkoni?

8. A është perspektiva e takimeve online, të qenit të lidhur me/nga miqtë dhe përgjithësisht të nxirrni veten jashtë më pak komod/e sesa ideja se mund të kaloni vitet e ardhshme (ose më gjatë) vetëm?

9. A jeni të hapur për faktin se po kërkoni dashuri? Nëse përpiqeni ta luani sikur jeni të kënaqur duke qenë beqarë, do të humbisni shumë mundësi për të takuar miq të miqve, thjesht sepse ata nuk e dinë se jeni të gatshëm.

10. Çfarë ju bën të lumtur, përveç dashurisë nga njerëzit e tjerë?

11. Nëse vendosni të merrni kontrollin e fatit tuaj në një marrëdhënie sot, në vend që thjesht të prisni që të "ndodhë" kur është "me fat", çfarë do të fillonit të bënit ndryshe?

12. A mendoni se një marrëdhënie e madhe është diçka që e gjeni, apo diçka që e zhvilloni dhe forconi me kalimin e kohës?

13. A besoni se njerëzit që janë më të bukur, të suksesshëm, të zgjuar, të talentuar apo në mënyra të tjera superiorë kanë më shumë dashuri sesa ju ndonjëherë mund të keni?

14. A keni bërë ndonjëherë një vlerësim të ndershëm për njerëzit përreth jush që kanë dashuri dhe i keni vlerësuar ata në të njëjtën shkallë të tërheqjes dhe inteligjencës dhe superioritetit?

15. Nëse do ta bënit atë, çfarë do të zbulonit?

16. A do t'ju habiste të mësoni se marrëdhëniet nuk janë thjesht të këndshme, por janë qepja që mban së bashku copëzimin e gjithë kësaj bote të ndyrë dhe se kalimi i aq shumë të kohës dhe energjisë mbi to si mbi çdo gjë tjetër që ka rëndësi jo vetëm do të ishte thelbësore, por edhe vendimtare për të përmbushur qëllimin tuaj më të lartë si qenie njerëzore?

17. A do t'ju habiste të mësoni se edhe njerëzit që janë të rrethuar nga miq, në marrëdhënie dukshëm "të lumtura", me familje për t'u kthyer në çdo festë dhe më shumë, ndonjëherë janë ende tepër të vetmuar, sepse është çështje e asaj se si lidheni, jo kë keni përreth?

18. A jeni të vetëdijshëm për nevojat tuaja në një marrëdhënie afatgjatë?

19. A jeni të gatshëm të mbroheni për ato nevoja nëse nuk plotësohen, apo do të hiqni dorë nga kjo për hir të dukjes më të pëlqyeshme për partnerin tuaj?

20. Nëse gjeni marrëdhënien që keni ëndërruar, dhe pastaj nuk funksionon, cili do të ishte plani juaj?

21. A do t'ju habiste të mësoni se çelësi më i anashkaluar për një marrëdhënie të lumtur dhe të shëndetshme është besimi se edhe nëse ajo marrëdhënie do të shpërbëhej, ju ende mund të vazhdoni të funksiononi dhe të lulëzoni si një qenie njerëzore?

22. A mund të jetë e mundur që nuk jeni vetëm tani sepse jeni të thyer ose të padashur, por sepse ka diçka të thellë dhe hyjnore që duhet të zbuloni, dhe është e njohshme vetëm përmes vetmisë?

23. Nëse e dinit që dashuria e jetës tuaj ishte në rrugë, dhe që kjo kohë në jetën tuaj ishte vetëm e përkohshme, çfarë do të bënit me netët që keni qenë vetëm? Ku do të investonit përpjekjet tuaja? Në shkrimin e librit tuaj apo vërdallë nëpër Facebook? Në zhvillimin e marrëdhënieve me miqtë apo në zilinë ndaj njerëzve që kanë dashuri? Në mësimin për të medituar apo në një gllënjkë vere sa herë që ndiheni më pak komodë?

24. A supozoni se njerëzit e tjerë po ju bëjnë një favor duke ju dhënë dashuri dhe duke kaluar kohë me ju?

25. A mendoni ndonjëherë për faktin se ata ka gjasa të jenë po aq të uritur për dashuri sa ju?

26. A mendoni ndonjëherë për atë që mund të jepni në një marrëdhënie, në vend të asaj që dëshironi të merrni?

27. A jeni të përkushtuar për një jetë të tërë duke u rritur me, dhe së bashku, me një qenie tjetër njerëzore, apo është imazhi juaj mendor i dashurisë diçka që lejon dhe mbështet pranimin e pakushtëzuar që është, në realitet, kënaqësi?

28. A jeni të gatshëm, të hiqni dorë nga çdo koncept i parakonceptuar që keni pasur për mënyrën se si dashuria do të vinte, si do të dukej dhe çfarë do të ishte partneri juaj? (Ju duhet të jeni.)

29. Për çfarë jeni të gatshëm të vuani në këtë jetë? Ju vuani për frikërat tuaja, mendimet tuaja, punën tuaj... po për një gjë që vërtet ia vlen? A jeni të gatshëm t'i jepni të gjitha, të dështoni disa herë dhe pastaj të arrini në fund (dashuri, angazhim) vetëm për të gjetur se takimet ishin ecja para vrapimit, fillimi i punës së vërtetë?

30. A jeni gati ta lejoni që t'ju prekë dhe t'ju ndihmojë të bëheni personi që ju ishit të destinuar të ishit?

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Gjëja më TABU në KULTURËN tonë ËSHTË NDERSHMËRIA RADIKALE, dhe pikërisht ky është PROBLEMI

Po na mbyt një kulturë dhe një popull që, nga mosnderimi për ndershmërinë, është rritur paaftësia për të bashkëjetuar. Ne i quajmë "fyese" opinionet që nuk janë menjëherë në harmoni me tonat dhe e përdorim atë fjalë për ta bërë të gabuar shikimin ose dëgjimin e tyre. (Për të mos përmendur, ne jemi më të "ofenduar" nga kritika apo një sharje sesa nga gjysma e mizorive globale të urisë, luftës dhe shkatërrimit të mjedisit.) Ne i nxitim njerëzit që të thonë dhe të bëjnë vetëm gjëra që kanë kuptim për ne. Ne u rritëm në një kulturë që na mësoi të vendosim veten të fundit, edhe kur "vënia e njerëzve të tjerë në radhë të parë" është e rreme dhe e pasinqertë dhe e rrënjosur në pakënaqësi dhe pandershmëri. Ne të gjithë po vdesim nga një vetmi e brendshme e paprekur, e parealizuar, duke u kapur pas pjesëve të shkrimit dhe muzikës që flasin ashtu siç nuk mundemi. Ne po vuajmë nga ankthi, depresioni,  vetmia, pasiguria, frika dhe dështimi kryesisht sepse duhet të vazhdojmë të pikturojmë një pamje të jashtme të së kundërtës. Paaftësia për të realizuar ato pjesë natyrore, vendimtare të jetës janë ato që i bëjnë ato "të këqija". Askush nuk është i sinqertë dhe kështu askush nuk po gjen dikë që i do për ta, sepse ata nuk janë ata që janë. Gjenden vetëm njerëz që i duan guaskat e tyre, të cilat, siç e dimë të gjithë, thyhen lehtësisht. Pra, shumë nga marrëdhëniet tona varen nga fakti nëse ne i përmbushim vazhdimisht ose jo një sërë pritshmërish për të cilat shpesh dimë, por ndonjëherë jo. Frika jonë nga ndershmëria dhe ndryshimi është e rrënjosur në faktin se nuk jemi më të pranueshëm ose të kërkuar ose të mbajtur në konsideratë të lartë nga njerëzit që pretendojnë se na duan. Ne e lidhim "bërjen e asaj që duam" dhe "vënien e vetes në radhë të parë" me të qenit egoist duke mos i marrë në konsideratë të tjerët. Ne jemi mësuar se çfarë duhet të dëshirojmë është ajo që i bën të tjerët të lumtur. Por a doni njerëz në jetën tuaj që fshehurazi nuk duan të jenë atje? A është vërtet e çuditshme që ne të gjithë jemi të humbur, të kacafytur dhe të shkëputur nga vetja kur na mësojnë të mos ndjekim instinktet dhe të vërtetat tona për hir të egos së dikujt tjetër? (Jo.)Nuk është "e keqe" të thuash të vërtetën; thjesht nuk jemi mësuar të dëgjojmë asgjë tjetër përveç asaj që duam të dëgjojmë. Ne kemi thënë se çdo gjë që nuk është përkëdhelëse dhe qetësuese është e lidhur me mendimet tona më delirante dhe ngushëlluese si "të gabuar". "Vërtetësia" dhe "popullsia" janë bërë sinonime sepse për sa kohë që njerëzit nuk bëjnë dhe thonë atë që duam të shohim dhe të dëgjojmë, ata e kanë gabim dhe po lëndojnë ndjenjat tona duke na bërë të ndihemi, në mënyrë të pandërgjegjshme ose jo të papranuar, të padëshiruar dhe të pavlefshëm (sepse këto gjëra po i gjejmë vetëm nga jashtë). Ajo që duhet të mbani në mend është se njerëzit që bërtasin më fort për nevojën për t'u sjellë në një mënyrë të caktuar janë, padyshim, pikërisht njerëzit që e kanë formësuar më thellë dhe thellësisht jetën e tyre duke bërë atë që dëshironin njerëzit e tjerë. Ata dëgjuan njerëzit që u bërtisnin me zë të lartë dhe për këtë ndjenë zbrazëti. Vetë zbrazëtia nga e cila po jehojnë fjalët e tyre. Në thelbin tonë, ka vetëm dritë. Ju garantoj se nuk ka asnjë person që nuk do ta donit nëse do ta dinit historinë e tyre të vërtetë, të gjithë historinë e tyre, nëse do të jetonit një ditë apo një vit apo një jetë në këpucët e tyre. Ne nuk mund të presim barazi kur mbajmë fasadat e pabarazisë përmes pandershmërisë. Si mund të presim që njerëzit t'i trajtojnë të gjithë të tjerët si të barabartë nëse ata vazhdimisht ndihen nën dikë tjetër? Rrënja e barazisë dhe të kuptuarit e barazisë së gjendjes njerëzore është të qenit i sinqertë në lidhje me të. E vetmja mënyrë për të ndryshuar rrjedhën e shoqërisë sonë, për të ndriçuar mendjet e mbyllura, për të ndryshuar mënyrën se si ne e perceptojmë gjininë, racën dhe vetë njerëzimin, është para së gjithash duke i vendosur të gjitha në tavolinë. Ne po flasim në qarqe dhe po afirmojmë vetëm me njerëz që në thelb janë dakord me ne, në vend që të përpiqemi të kuptojmë se nga vijnë njerëzit që nuk janë dakord. Ky nuk është ndryshim. Këto janë egosteroidet. Ka kaq shumë vlerë rreth "të ndihmuarit të tjerëve" dhe "të qenit" vetëmohues" dhe duke i detyruar njerëzit të dalin vullnetarë kur ata nuk duan vërtet. E vetmja mirësi që rritemi dhe mbështesim është ajo që ua detyrojmë njerëzve të tjerë, lloji që ne e perceptojmë si të saktë. Mirësia e rreme nuk ia vlen. E bën botën më keq. Është rrënja e pakënaqësisë dhe vullneti i keq, që nxit urrejtje ndaj vetvetes, fanatizëm dhe paragjykim.

Shpesh gjërat më të mira që përjetojmë në jetë janë momentet në të cilat dikush u interesua më shumë për atë se kush ishim sesa se si do të lëndoheshin ndjenjat tona për të na thënë të vërtetën që na shpëtoi ose na tregoi një realitet ndryshe të padukshëm. Shpesh mënyra se si jemi më të sjellshëm me veten është duke thënë "jo". Shpesh gjërat për të cilat jemi më mirënjohës janë ato që kanë qenë (dhe janë) më të vështirat, më thellësisht bindëse, më tërësisht ndryshuese, edhe nëse në fillim nuk janë domosdoshmërisht të rehatshme. Kështu që ju duhet të thoni jo kur doni të thoni jo. Ju duhet të flisni me saktësi, mirësi dhe me mirëkuptim, por drejtpërdrejt kur shihni një mik që përpiqet të bëjë një zgjedhje të thjeshtë që do të ketë një efekt të thellë në të gjithë cilësinë e jetës së tyre, në vend që të largohet dhe të diskutojë me të gjithë të tjerët përveç tyre. Ju duhet të largoheni nga shtëpia juaj nëse jeni në të; nuk je i kërkuar. Ka mënyra për të paguar qiranë; nuk ka asnjë mënyrë për të bërë dikë të të dojë kur nuk të do. Ju duhet të thoni se si ndiheni përpara se të qëndrojë në errësirë ​​aq gjatë sa të bëhet themeli mbi të cilin është ndërtuar pjesa tjetër e jetës suaj dhe më pas të shembet. Ju duhet t'u tregoni njerëzve që doni se i doni ata. Ju duhet t'u thoni njerëzve që nuk bëni se nuk e bëni, dhe lërini ata të gjejnë njerëz që e bëjnë vërtet. Ju duhet të gërmoni thellë në humnerën e paprekur të vetes dhe të shihni se me çfarë do të dilni. Së pari, do të jenë plagët e pashëruara që nuk e dinit se i kishit. Së dyti, do të jetë drita, dashuria dhe pasioni nën të cilin ata pushojnë. Së treti, do të jetë dëshira për të marrë ato gjëra dhe për të vrapuar me to dhe për të ndërtuar diçka të jashtëzakonshme. Ju duhet t'i vlerësoni zgjedhjet tuaja jo në dritën e mënyrës sesi njerëzit e tjerë do t'i perceptojnë ato, por se sa janë në përputhje me veten tuaj më të thellë dhe më të vërtetë. Ju duhet të ngriheni dhe të thoni, "Ky jam unë, edhe nëse do të më kryqëzoni për këtë" në të njëjtën mënyrë siç kanë bërë shumë figura fetare, politike dhe sociale, edhe nëse fansat dhe ndjekësit e tyre janë pikërisht ata që do të bëjnë kryqëzimin. Ju duhet t'u jepni të tjerëve atë që keni më shumë nevojë. E cila, më shpesh sesa jo, do të thotë si vijon: Nuk të duan të gjithë, por kjo nuk do të thotë që nuk të duan fare. Nuk je më e bukura, por të jesh më e bukura nuk është ajo që ka më shumë rëndësi. Ju nuk jeni të lidhur nga asgjë tjetër përveç frikës suaj, kështu që nuk do ta gjeni lirinë askund veçse brenda vetes suaj. Të gjithë vuajnë. Jo të gjithë dalin nga ana tjetër duke vezulluar dhe të gatshëm për ta lënë atë dritë të ndriçojë nëpër errësirën e dendur dhe ndryshe të padepërtueshme. Jo të gjithë kanë guximin të jenë të sinqertë, por të gjithë kanë aftësinë për të qenë. Dhe ironia më e madhe, gjëja më thellësisht dinake nga të gjitha, është se vetë dashuria, pasioni dhe pranimi që po kërkojmë nuk qëndron askund tjetër veçse brenda vetes sonë të pastër.  Pra, shkoni tek ajo dhe lëreni më në fund të marrë frymë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

7 Arsye pse zemërthyerja është shpesh thelbësore për rritjen njerëzore

Shumë poetë, mendimtarë dhe filozofë kanë folur për këtë ide: qëllimi i vuajtjes. Plaga përmes së cilës Rumi thotë se hyn drita. Njerëzit e bukur për të cilët Elisabeth Kübler-Ross thotë se duhet të njohin disfatën, vuajtjen dhe përpjekjen për të njohur vlerësimin, ndjeshmërinë dhe kuptimin. Dhimbja për të cilën Khalil Gibran beson se djeg zemrat e karaktereve më të jashtëzakonshme. Vuajtja përmes së cilës Fyodor Dostoyevsky thotë se lind një inteligjencë e madhe dhe një zemër e thellë. Njerëzit që C. Joybell C. i sheh si yje: duke vdekur derisa të kuptojnë se po shndërrohen në supernova, për t'u bërë më të bukur se kurrë më parë.

Zemërthyerja mund të mos jetë përgjegjëse për rritjen themelore biologjike të njeriut, por për atë lloj që njohim gjithashtu: në mendjet tona, në zemrat tona dhe në shpirtin tonë. Nëse filozofët nuk mund të flisnin mjaft mirë për këtë, me siguri keni përjetuar diçka të ngjashme në jetën tuaj: dhimbjen që ishte thelbësore për procesin, gjërat që humbën për të përgatitur ato që do të fitoheshin, përvojat e mundimshme që ju bënë ata që jeni tani. Është një fenomen për të cilin flasin shumë njerëz, por shumica nuk mund ta përcaktojnë saktësisht: katalizatori që ju hap, fundi i shkëmbit mbi të cilin ndërtoni pjesën tjetër të jetës tuaj të bukur. Vuajtja që ishte disi kaq thelbësore, ju jeni mirënjohës për të kur gjithçka ka mbaruar. Është ekuivalenti njerëzor i metamorfozës, errësira përballë së cilës më në fund mund të shohim dritën.

Është besimi im se nëse mund të kuptonim pse dhimbja jonë është e nevojshme, mund ta përballonim atë me më shumë hir, ose të paktën të mësonim ta dëgjojmë përpara se të na detyrojë ta bëjmë këtë. Këtu janë 7 arsyet pse zemërthyerja është shpesh e nevojshme për rritjen njerëzore...

01. Vuajtja është e nevojshme vetëm derisa të kuptojmë se nuk është, por zakonisht duhet diçka që të na bëjë ta kuptojmë atë.

Dhimbja dhe vuajtja nuk janë e njëjta gjë. Jam i sigurt që e keni dëgjuar këtë më parë. Ne e duam dhimbjen. Ne bëjmë të njëjtën shprehje gjatë një orgazme si dhe gjatë  torturimit. Të qarat janë katartike, ndjesia fiziologjike e dhimbjes na mban gjallë. Është vuajtja ajo që nuk na pëlqen. Vuajtja është një rezistencë ndaj dhimbjes, dhe është në këtë rezistencë që vuajmë. Ne nuk zgjedhim çfarë na dhemb, dhe kjo është një gjë e mirë. Ne zgjedhim çfarë për vuajmë, dhe kjo është edhe më mirë. Gjithmonë ka qenë vullneti ynë.

02. Qeniet njerëzore mendojnë se po kërkojnë lumturinë, por mbi të gjitha po kërkojnë rehati dhe familjaritet.

Njerëzit janë të paaftë të parashikojnë çfarë do t'i bëjë të lumtur. Kjo sepse gjithçka që dimë është ajo që kemi njohur. Kultura jonë, megjithatë, është e përqendruar në "planifikimin" për të ardhmen, zgjedhjen e lumturisë dhe ndjekjen e saj. Në një përpjekje për ta bërë këtë, thjesht zgjedhim diçka që kemi njohur nga e kaluara, edhe kur, objektivisht, nuk ishte fare lumturi. Ishte diçka që dëshirojmë më shumë: rehati. Derisa besnikëria jonë ndaj zonave tona të rehatshme bëhet tepër e pakëndshme për t’u duruar, nuk do të detyrohemi të kërkojmë diçka vërtet më të madhe se ajo që dikur mendonim se ishte më e mira.

03. Vuajtja na mëson se përpjekja për të ndryshuar botën e jashtme për të qenë të lumtur është si të përpiqesh të ndryshosh projeksionin në ekran, në vend të projektorit që e luan atë.

Byron Katie e përshkruan këtë bukur: “Pasi të kuptojmë ku është veshja, mund të pastrojmë vetë lentet. Ky është fundi i vuajtjes dhe fillimi i një gëzimi në parajsë.” Ajo i referohet, sigurisht, mendjeve tona, dhe faktit që nuk kuptojmë të kthehemi brenda derisa të zhytemi mjaft thellë në një vrimë të errët duke u përpjekur të ndryshojmë atë që është jashtë. Mendja juaj është lenti përmes së cilës perceptoni botën. Ju duhet të rregulloni fokusin e saj për të ndryshuar jetën tuaj, jo e kundërta.

04. Shpesh "vuajtja" vjen tek ne në formën e një kolapsi, i cili në të vërtetë është një përparim që nuk e kemi parë ende anën tjetër.

Përmes mësimit se ndonjëherë (…shpesh herë) ne nuk dimë çfarë është më e mira për ne, dhe megjithatë disi, vetja jonë nënndërgjegjshme, instinktive e di. Nuk po pretendoj të di se ka domosdoshmërisht një ndërhyrje hyjnore përgjegjëse, por po pretendoj të di se shumë herë edhe në jetën time, disi e dija kur ishte koha për të thyer zemrën time për diçka më të madhe, edhe pse nuk e dija çfarë ishte ajo gjë më e madhe në atë kohë.

05. Një kapacitet për të ndjerë gëzim duhet të balancohet nga një kapacitet për të njohur dhimbjen.

Bota jonë lind dhe ekziston për shkak të dualitetit. Ky është një parim themelor i botës natyrore, por është gjithashtu i rëndësishëm për t'u parë në jetët tona. E vërteta është se sa më i madh të jetë kapaciteti juaj për errësirë, aq më shumë kontrast do të keni për të parë dritën. Yin/yang i vetes sonë emocionale është gjithmonë në balancë; vërtetë kjo vetëm varet nga perspektiva që zgjedhim për t'i parë gjërat—të dyja janë njësoj të disponueshme për ne, zgjedhja është gjithmonë, përfundimisht, e jona.

06. Dhimbja është një sinjal se diçka nuk shkon, vuajtja është ajo që ndodh kur nuk e dëgjojmë atë.

Fiziologjikisht, natyrisht kjo është e vërtetë, por është edhe më e vërtetë emocionalisht dhe mendërisht. Ne pothuajse na pëlqen të krijojmë probleme për veten nga një besim shumë i thellë se e meritojmë një dhimbje (atë të keqen) si ndëshkim për faktin sa të tmerrshëm (gabimisht) besojmë se jemi. Vetëm përmes përballjes me atë dhimbje ne kuptojmë se gjithmonë ishte e vetë-induktuar dhe që shërbeu kryesisht vetëm për të na ndihmuar të çlirohemi nga nevoja për ta krijuar atë, për të kuptuar pse nuk e meritojmë dhe në procesin e kësaj të ri-bashkohemi me atë që jemi vërtet, jo vetëm atë që pjesa tjetër e botës na sheh të jemi.

07. Universi pëshpërit derisa të bërtasë.

Nuk ka asnjë përvojë traumatike që të jetë një ngjarje plotësisht e vetme. Nuk ka asnjë zemërthyerje që është thjesht shkak i një gjëje. Është modeli që formon. Është ajo që humbja përmbledhim. Është goditja e fundit që na thyen, momenti kur kuptojmë se e dinim të vërtetën gjatë gjithë kohës, edhe pse diçka na pengonte të dëgjonim thirrjet që në fillim. Ky është çlirimi që përjetojmë kur thyhemi. Sa bukur është të jetosh në një trup dhe botë që të lejon të eksplorosh errësirën, por të dhemb kur është koha të kthehesh. Sa e çuditshme është që askush nuk na tregon për këtë derisa të jemi në të, ose pothuajse të jemi larguar shumë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSE MBAJMË FORT GJËRAT QË NUK JANË PËR NE

Pyesja veten pse  i lëmë të ikin gjërat që na vrasin, kur duket se do të na vrasin po t'i lëmë të ikin. Si vendosim mes "Nëse janë të destinuara të jenë për ne, do të jenë" dhe "Nëse e do diçka, duhet ta marrësh vetë." Mendoj se mbahemi fort pas gjërave që nuk janë për ne sepse në një nivel të caktuar, e dimë që nuk janë vërtet tonat. Gjithmonë kërkojmë dashurinë që e dimë se nuk e kemi. Gjithmonë përpiqemi të provojmë gjërat që nuk janë krejtësisht të qarta. 

E dimë që kur ndalojmë së menduari dhe së foluri, dhe së përshkuari detajet përsëri dhe përsëri, gjithçka do të përfundojë vërtet. Kur ekziston vetëm një ide, qëmdron vetëm nëse e mbajmë fort. Sepse lëshimi ka pak lidhje me dhënien e lejes dikujt për të dalë nga jeta jonë, ose për të deklaruar se nuk na duan më, ose për të ikur përgjithmonë, dhe gjithçka ka të bëjë me pranimin se ata tashmë kanë ikur.

Nuk e di për fatin. Por e di që gjërat që janë tonat nuk kërkojnë që ne të kapemi mendërisht dhe emocionalisht për t'i mbajtur ato. Gjërat më të mira nuk janë kurrë të detyruara, nuk krijohen kurrë nga ultimatumet, nuk na lënë kurrë duke u përpjekur dhe duke i vënë në dyshim për muaj apo vite të tëra. E di që nuk mund të provosh sa shumë dashuron nga sa shumë dhemb për humbjen. Nuk e provon dot karakterin tënd nga sa mirë mund t'i bindësh të tjerët që po bën gjënë e duhur.

Dhe e di që nuk është kurrë dashuria që të lëndon, është lidhja me idenë e asaj që duhet të jetë. E di që nuk do të gjejmë kurrë dashuri të vërtetë nëse nuk mësojmë të shkëputemi nga ajo që duhet të jetë. E di që nuk do të gjejmë kurrë lumturi të vërtetë deri sa të bëjmë të njëjtën gjë. E di që asgjë këtu nuk zgjat, dhe ideja se zgjat është një iluzion - në fund humbasim gjithçka, çdo gjë të fundit që kemi, jemi dhe posedojmë.

Pra, çështja nuk është çfarë humbasim, por çfarë kishim në radhë të parë. Nuk kemi për qëllim të arrijmë gjërat si pika në një rezymé; duhet të kalojmë përmes tyre dhe ato përmes nesh. Disa dashuri na mësojnë atë që duhet të na mësojnë për një muaj. Disa për një jetë të tërë. Asnjëra nuk është më e rëndësishme se tjetra.

Gjërat që janë për ne janë ato që na detyrojnë të ndalojmë kërkimin e një drite të jashtme, por të fillojmë të bëhemi ajo që kërkojmë. Gjërat që janë për ne janë të mundimshme, të gëzueshme, të bukura dhe të dhimbshme. Janë gjërat për të cilat nuk mendojmë. Gjërat për të cilat nuk duhet të mbahemi fort që të ndodhin. Ato thjesht ndodhin për ne. Dhe ajo që ndodh për ne është ajo që është  për ne, jo ajo që mendojmë se është për ne duke u kapur me shpirt pas asaj që mendojmë se është për ne. Sa më shumë ta kuptosh këtë ide, aq më pak do ndihesh i zhgënjyer dhe i lënduar nga pritshmëritë që i mendoje se ishin për ty. 

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

GJËRAT PËR TË CILAT VITET TUAJA GJYKOHEN SE JANË SHUMË TË PAKTA PËR TË QENË DIKUSH

1. Të lejoni dikë t'ju bindë se për shkak se jeni të rinj, jeni të paaftë. Platoni filloi karrierën e tij në politikë para se të mbushte 20 vjeç dhe tha se u përball me tallje për këtë arsye. Disa nga gjigantët më të mëdhenj kulturorë të këtij shekulli ishin në të 20-at e tyre kur dhanë kontributet e para të mëdha: Jobs, Zuckerberg, etj. Imagjinoni se ku do të ishim nëse ata do të dëgjonin njerëzit që u thonin, "Çfarë dini ju?"

2. Të debatoni me njerëz që nuk kanë qëllim t'ju kuptojnë, por vetëm të tregojnë se kanë të drejtë. Nuk i detyroheni askujt që të vazhdoni një bisedë që vetëm ushqen egon e tij, por i detyroheni vetes që të dilni nga frustrimi dhe dyshimi i pashmangshëm që vjen nga ndërveprimi me njerëz që nuk dëgjojnë për të kuptuar, por për t'u përgjigjur; që nuk flasin për t'u dëgjuar, por për t'u mbrojtur.

3. Të harxhoni energjinë tuaj duke toleruar zakonet e njerëzve që nuk marrin iniciativën për të rregulluar vetveten. Shpesh gjëja më frustrante për tu marrë me dikë që po kalon një kohë të vështirë është se ai nuk është i gatshëm të dëgjojë arsyen apo logjikën, ose edhe thjesht mendimin tuaj. Përfundoni duke u shtirur. Pohoni çdo gjë që thonë sepse nuk doni që çdo ndërveprim të kthehet në një grindje. Zemërimi do të rritet dhe marrëdhënia do të shembet gjithsesi.

4. Të justifikoni zgjedhjet tuaja për njerëzit që kujdesen vetëm se si të dukeni brenda kontekstit të jetës së tyre. Njerëzit që do të bëjnë më shumë zhurmë për atë që duhet dhe nuk duhet të bëni, ose se jeni në rrugën e gabuar, janë zakonisht ata që janë më të shqetësuar se si i bëjnë të duken ata dhe si do t'ju shpjegojnë juve tek miqtë, kushërinjtë, motrat, familja apo kolegët.

5. Të mbani kontakte me njerëz që nuk i pëlqeni sepse "duhet", sepse është më e përshtatshme, sepse do të ndiheni fajtorë nëse nuk e bëni, sepse keni frikë se çfarë do të mendojë dikush nëse jeni më në fund të sinqertë me veten dhe të tjerët. Nuk keni nevojë të harxhoni jetën tuaj duke u përpjekur të bëni njerëzit të lumtur kur ata nuk e bëjnë – dhe nuk do ta bëjnë – të njëjtën gjë për ju.

6. Të mbani dashurinë që tashmë ka kaluar sepse keni frikë se e mira ka kaluar ose nuk do të gjeni askënd që ju bën të ndiheni në të njëjtën mënyrë. Qëllimi i shumicës së dashurive të mëdha është t'ju hapë plotësisht, t'ju mësojë çfarë duhet të dini dhe t'ju dërgojë drejt gjërave më të mëdha, më të mira dhe më të lumtura. Mos lejoni që frikërat tuaja irracionale t'ju pengojnë të gjeni këtë gjë.

7. Të hani ushqim që nuk ju pëlqen, të mbani plane që nuk doni, të qëndroni të lidhur dixhitalisht me njerëz që ju acarojnë, të grumbulloni rroba për një "një ditë" që kurrë nuk vjen dhe të ndaloni jetën tuaj për dikë që nuk do – dhe nuk do të dojë – të angazhohet. Sasia e jetës që harxhojmë duke mbledhur dhe mbajtur gjëra që kurrë nuk na shërbejnë vërtet, bën vetëm një gjë: na largon nga gjërat që kanë rëndësi, që na sjellin gëzim, qëllim dhe kuptim, për një kohë më të gjatë.

8. Të mos merrni kohë për të kuptuar se çfarë doni, edhe nëse është të pranoni që nuk jeni të sigurt dhe nuk keni nevojë të jeni. Mos lejoni që frika e mos gjetjes së diçkaje definitive t'ju pengojë të gjeni diçka të rëndësishme. Do të vraponi në rrethin që dikush tjetër e ka vizatuar për ju për aq kohë sa nuk merrni kohë për të reflektuar dhe vlerësuar dhe vërtet për tu lidhur me atë njohje të brendshme që ulërin kur hasni diçka që e dini se është ajo që jeni të destinuar të bëni ose të jeni ose të bëheni – edhe nëse është vetëm për një ditë, një orë, një vit.

9. Të mos merrni kohë për të shëruar plagët e fëmijërisë suaj. Gjërat që ju kanë formuar do të jenë konstruktet që ju – dhe vetëm ju – do të duhet t'i çmontoni për veten tuaj. Koha për ta bërë këtë do të jetë ose tani, ndërsa jeni ende të përshtatshëm dhe në zhvillim, ose më vonë, kur muret tuaja të pashëruara do të shemben me forcë nga fuqitë më të mëdha se kontrolli juaj.

10. Të gjykoni njerëzit për gjëra që duken “të gabuara”. Çdo gjë ka një qëllim. Qëllimi nuk është të krijojmë një imazh të përsosur, është të kalojmë përvojat që duhet të rritemi, të mësojmë dhe të ndryshojmë. Nuk e dini që një martesë plotësisht e gabuar dhe e paarsyeshme është ajo që dikush vërtet ka nevojë? 

11. Të mos merrni nismën për të mësuar se si të jetoni brenda mundësive tuaja – çfarëdo që mund të jenë ato. Nuk ka rëndësi sa shumë apo sa pak para po fitoni, sa shumë investime keni ose llogari kursimesh që janë të mbushura ose krejtësisht të zbrazëta, nuk ka rëndësi sa shumë apo sa pak borxh keni ende për të paguar, nëse nuk jeni tashmë në mendësinë dhe stilin e jetesës së jetuar brenda mundësive që keni, të njëjtat probleme financiare do t'ju ndjekin kudo që të shkoni ose çfarëdo që të arrini.

12. Të lini gjërat që doni më shumë për më vonë, kur të jetë më "e përshtatshme". Nëse po kërkoni një arsye për të mos bërë diçka, gjithmonë do të gjeni një arsye për të mos bërë diçka. Nëse po kërkoni një mënyrë për të bërë diçka, gjithmonë do të gjeni një mënyrë për të bërë diçka.

13. Të digjni ura për shkak të frustrimeve të vogla – ura që mund të çonin në punë ose marrëdhënie që nuk e dinit se do i donit ose kishit nevojë. Ndërsa jeni në këtë periudhë të çuditshme të mundësive të pafundme dhe ironisë së pashmangshme, nuk jeni në pozicion të supozoni se nuk do të keni nevojë për çdo kontakt që keni. Nëse duhet të largoheni nga diçka, mësoni ta bëni me hir, në mënyrë që dera të mos jetë e mbyllur nëse keni nevojë të ktheheni.

14. Të qëndroni në një punë ku jeni të palumtur. Nuk po them që do të ndodhë nesër. Nuk po them që do të gjeni punën tuaj të ëndrrave në një javë ose edhe një muaj ose tre ose gjashtë. Po them që çdo njeri që ka arritur diçka që ka dashur vërtet në një moshë të re kishte një gjë të përbashkët:  Ata ishin në vendin e duhur në kohën e duhur sepse vazhdimisht ishin të gatshëm të dilnin jashtë dhe të rrezikonin. Për të krijuar fatin tuaj, rrisni shanset dhe besoni se një forcë më e madhe dhe e destinuar do të bëjë pjesën tjetër për ju. (Duket si një argument i lirë, por ju lutem, besoni.)

15. Të qëndroni në një marrëdhënie në të cilën keni ndjesinë e fshehtë se po kënaqeni vetëm sepse nuk ka askënd tjetër rreth jush. Ashtu si punët e tmerrshme e të përkohshme bëhen 10 vite të tmerrshme në të njëjtën punë përpara se të bëni diçka në lidhje me të, marrëdhëniet për të cilat kënaqeni bëhen martesa për të cilat kënaqeni, etj.

16. Të mos eksperimentoni me pamjen tuaj sepse keni frikë se çdo ndryshim do t'ju përcaktojë si tërësi. Ka dy gjëra që do t'ju përfitonin t'i bëni këtu, dhe ato janë të ndiheni vërtet të rehatshëm me trupin që keni dhe të bëheni vërtet të rehatshëm me ndryshimin e atij trupi, sepse ai vetëm do të ndryshojë nga këtu e tutje. Disa nga ato ndryshime do të jenë brenda kontrollit tuaj; shumica nuk do të jenë. Mos lejoni që të jeni aq të lidhur me një mënyrë të dukjes sa të bëni rritjen dhe plakjen tuaj të pashmangshme edhe më të vështirë për veten tuaj.

17. Të mos mësoni kurrë të thoni "më fal" ose "faleminderit" - jo për hir të asaj se si do të dukeni, por sepse jeni në gjendje të njihni mënyrat në të cilat mund të kishit bërë më mirë dhe gjërat për të cilat jeni përulur. Për prindërit tuaj. Për ish-të dashurit tuaj. Për mësuesit tuaj. Për të huajt, miqtë, familjen, njerëzit që dikur i njihnit. Por më e rëndësishmja, për veten tuaj.

18. Të mos porositni picë në orën 4 të mëngjesit. Ose të hani tortë për mëngjes të paktën një herë, ose të përqafoni një të huaj, ose t'i jepni numrin tuaj të telefonit dikujt që keni vëzhguar nga ana tjetër e barit ose kafenesë, ose të bëni një udhëtim me makinë dhe të flini në makinë me mikun tuaj më të mirë, ose çfarëdo gjëje tjetër paksa të papërgjegjshme por në fund të fundit të padëmshme që jeni tunduar të bëni, por shumicën e herëve nuk keni guximin ta bëni. (Bëjeni.)

19. Të prisni që diçka jashtë të rregullojë atë që është brenda. Për vitin e ardhshëm, punën e ardhshme, marrëdhënien e ardhshme, pagën e ardhshme, veshjen e re, apartamentin e ri për të rregulluar çfarëdo shqetësimi ose pakënaqësie që ndjeni. (Kjo e fundit do t'ju ndjekë në të parën deri sa ta rregulloni atë në kushtet e veta.) Gjithmonë.

20. Të dëshironi vetëm lumturi. Ka shumë më shumë në një jetë sesa thjesht të ndiheni të kënaqur gjatë gjithë kohës. Gjërat më të rëndësishme që do të përjetoni do të kenë pak lidhje me lumturinë tuaj. Ato do të jenë rreth vuajtjes, zemërimit, gëzimit, panikut, frikës, dashurisë, dhe asaj që dalin prej tyre duke kaluar ato gjëra. Nuk do t'i mbani mend ditët kur ishit thjesht "okay" dhe "të lumtur". Do të mbani mend momentet e gëzimit, dhimbjet e zemrës, gjërat që ishin përcaktuese dhe ndryshuese, të mrekullueshme dhe të pabesueshme dhe që ju bënë të ndiheni të gjallë. Ndalo ta mpiksësh jetën tënde sepse ke frikë nga vetja jote. E vetmja bishë që duhet të zbutesh është ajo që nuk dëshiron vërtet të jetojë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Sa më i lumtur të jeni me një vendim, aq më pak keni nevojë për njerëz të tjerë, dhe 12 gjëra të tjera që dijnë njerëzit e përmbushur vërtet. 

Plotësimi mund të duket si dëshira e pakapshme që nxit një treg të tërë konsumist, por kjo është vetëm sepse disa njerëz të zgjuar po përfitojnë nga diçka e brendshme tek të gjithë ne (ose të paktën tek miliona nga ne): Të gjithë kemi një dëshirë të fortë për të jetuar një jetë me kuptim, dhe megjithatë asnjëri nga ne nuk duket se e di se si. Diku përgjatë vijës, ngatërruam lumturinë me atë që kemi përkundrejt asaj që bëjmë. Mendonim se zgjidhja për një zbrazëti të pakuptueshme ishte të mbushnim gjithçka përreth nesh. S’ka nevojë të thuhet se kjo ka dështuar kryesisht, nëse jo plotësisht.

Të jesh vërtet i plotësuar është të jesh i lumtur për shkak të realizimit të vetes. Është të arrish në një kuptim të sinqertë të asaj që dëshiron aq sa mosbërja e saj nuk është më një opsion. Është të shohësh përtej mendësive që ke adoptuar ose idealeve që nuk janë thelbësisht të tuat. Është thjeshtësia e përulur e asaj që dëshiron t’i ofrosh botës çdo ditë, dhe është dashuria që të zgjon ndërsa e bën këtë.

 01. Suksesi është të biesh në dashuri me procesin, jo me rezultatin.

Është të bësh ëndrrat e tua për udhëtimin, për "bërjen", për rutinën e përditshme dhe detajet e vogla. Jeta që dëshiron është brenda thjeshtësisë së detyrave të tua të përditshme. Nuk mund të fokusohesh vetëm në shkrimin e përmbledhjes dhe pastaj të pyesësh pse nuk ke ende një libër.

 02. Vetëm një pjesë e lumturisë vlerësohet në shoqëri.

Jo të gjithë do të të duartrokasin që ke lënë punën për të punuar në një kafene sepse është ajo që dashuron. Në të vërtetë, ka vetëm një lloj lumturie që shoqëria vlerëson, dhe kjo është ajo lloj lumturie me të cilën shoqëria ndihet rehat: ajo që është aq larg nga kënaqësia e vërtetë sa askush nuk ndjen presionin për të menduar se sa e pashkëmbyeshme është jeta e tyre. Mos lejo që demonët e të tjerëve të vendosin çfarë është lumturia jote. Mos lejo që frika e tyre të të bëjë ty të frikësuar.

03. Dashuria dhe suksesi nuk janë të shtershme. Ato nuk janë burime të paqëndrueshme.

Dikush tjetër nuk e merr në konsideratë suksesin tënd. Dikush tjetër duke marrë dashuri apo lëvdatë nuk do të thotë që ti nuk je i dashur apo i lavdërueshëm. Nuk je i mirë vetëm aq sa je më i mirë se dikush tjetër.

04. Sa më i lumtur që je me një vendim, aq më pak të duhet që të tjerët të jenë.

Sa më i lumtur që je me atë që bën, aq më pak të duhet që të tjerët të të mbështesin. Ironikisht, është pikërisht duke qenë më i lumtur me atë që bën që do të gjesh mbështetjen që kërkoje para se të dije si t’ia ofroje vetes.

05. Qëllimi përfundimtar është të shohësh se gjërat më të thjeshta janë ato më të jashtëzakonshmet.

Kur qëllimi përfundimtar është të kesh diçka të prekshme, "qëllimi përfundimtar" ende nuk është identifikuar. Qëllimet e prekshme – para, libra, tituj pune, dhe kështu me radhë – janë shenja kilometrazhi. Ato janë produktet e jetës tënde, jo qëllimet e jetës tënde. Qëllimet janë të jesh vërtet i plotësuar. Libri që shkruan për ta bërë këtë nuk është plotësimi yt, është një shprehje e tij. Mos e ngatërroni radion me valën e zërit.

 06. Nuk duhet të bësh, ti ke mundësi të bësh.

Kjo është një nga ndryshimet më të thjeshta në perceptim, dhe gjithashtu diçka që njerëzit vërtet të plotësuar e zotërojnë: të diturit që gjithçka është një mundësi për të përjetuar. Nuk duhet të shkosh në punë; ke mundësi të shkosh në punë. Nuk duhet të zgjohesh herët; ke mundësi të zgjohesh herët. Kur fillon t’i konsiderosh gjërat jo si detyrime, por si mundësi, fillon t’i shfrytëzosh ato në vend që t’i shmangesh.

 07. Atë që bën me dëshirë, atë bën më mirë.

Është një frazë e përdorur aq shpesh dhe ende rrallë me pa kuptim: Çdo gjë që është e vërtetë dhe e mrekullueshme dhe me shumë mundësi e suksesshme është pa përpjekje të lodhshme. Gjendja në të cilën je kur krijon do të jetë ajo që do të jetë rezultati. Sa më shumë lehtësi dhe dashuri të vendosësh në të, aq më shumë të tjerët do të marrin prej saj.

08. Çdo gjë që ekziston në jetën tënde ekziston sepse ti e krijove. Çdo gjë që vazhdon, vazhdon sepse ti po e ushqen atë.

Mendo këtë: Çdo veprim i yti ushqen diçka brenda teje. Ushqen dëshirën tënde për kontroll, dashurinë tënde për punën tënde, inatin tënd ndaj vëllait/motrës tënde, kënaqësinë tënde me martesën tënde. Çdo veprim krijon dhe përforcon diçka që tashmë ekziston. Me këtë në mendje, pyet veten se çfarë ushqen çdo ditë… jeta jote do të bëhet më e qartë nëse e bën këtë.

09. Nuk ka rëndësi nëse dëgjon veten; ka rëndësi se cilën pjesë të vetes dëgjon.

Shumica e njerëzve e kanë thuajse të pamundur të dëgjojnë instinktet e tyre sepse nuk dinë se çfarë po thonë ato. Ose, më keq, i kanë dëgjuar më parë dhe ato kanë qenë shkatërruese ose afatshkurtra. Kjo është sepse në çdo moment të caktuar, do të ketë shumë "zëra" që të drejtojnë drejt rezultateve të ndryshme. Instinktet e tua të menjëhershme mund të jenë të orientuara më shumë drejt mbrojtjes se sa zgjerimit tënd. Ato mund të flasin nga një vend mungese ose frike. Duhet të pyesësh veten: Cila është burimi i këtij reagimi, nga vjen, dhe cili është rezultati i tij në afat të gjatë?

10. Edhe kur justifikon gjykimin tënd për njerëzit duke treguar sa të drejtë ke, je gjithsesi gabim.

Nuk ka rëndësi sa keq po sillet dikush ose sa i saktë je në kritikat e gjendjes së tyre mendore-emocionale, je gjithsesi gabim për ta bërë këtë. Nuk është puna jote të kujdesesh për universin; puna jote është të kujdesesh për arsyen pse ndihesh më komod duke sulmuar supozimet që bën për të tjerët sesa për ato që ke frikë se ata po bëjnë për ty.

11. Shpirti yt e di se çfarë të bëjë për të shëruar vetveten; sfida është vetëm ta lejosh atë.

Shumica e shërimit mendor dhe emocional vjen nga adresimi i plotë i problemit. Do të zbulosh se, gjatë jetës tënde, do të krijosh situata herë pas here që të detyrojnë të adresosh një çështje të gjatë. Kjo është sepse ti nuk dëshiron domosdoshmërisht të torturosh veten, por dëshiron ta adresosh atë dhe ta sjellësh në vetëdijen tënde të plotë që të mund ta trajtosh dhe ta lësh të shkojë. Beso në natyrën tënde. Ajo di më shumë se mendja jote fizike.

 12. Ndoshta nuk mund të bëhesh çfarëdo që dëshiron, por nëse je me fat dhe punon shumë, mund të bëhesh pikërisht kush je. 

...Që është gjithçka që shumica e njerëzve duan gjithsesi. Vizionet grandioze të të qenit diçka spektakolare – dhe spektakularisht e largët nga aftësitë dhe personaliteti i dikujt, etj. – mund të maten në përpjesëtim me atë sa ndjehen ata të paplotësuar. Realiteti i çuditshëm është se njerëzit që arrijnë gjëra të jashtëzakonshme kurrë nuk i mendojnë ato si të jashtëzakonshme; ata i mendojnë ato si normale. Është ai integrim në "normalitet" që e bën atë një model, që e bën atë një rutinë, që e bën atë një zakon, që përfundimisht e bën atë një produkt. Ajo shtysë dhe qëndrueshmëri lind nga një gjë dhe vetëm një gjë: të bësh diçka në përputhje me atë që ti vërtet je. Është një privilegj, megjithëse një sfidë e jashtëzakonshme, të zgjohesh ndaj vetvetes. Akoma më shumë është të kesh dikë që e do atë person, një punë që e shfrytëzon atë person, dhe një jetë që e realizon plotësisht atë person, edhe nëse e ke mohuar atë gjatë rrugës.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Çfarë dinë dhe thonë njerëzit që kanë humbur dashurinë

Njerëzit që kanë humbur dashurinë e dinë se dashuria e dikujt tjetër nuk është e jotja për ta humbur. Dashuria e dikujt tjetër është për ta përjetuar, por gjithçka përtej kësaj është thjesht lidhje me një ide, një shpresë, një "duhet të jetë." Njerëzit që kanë humbur dashurinë e dinë se aty është pika ku humb veten – kur fillon të besosh se dikush tjetër do të mbajë një pjesë tënde me vete kur largohet. Kur fillon të kërkosh shpëtimin tek personi nga i cili duhet të shpëtohesh, duke besuar se dikush tjetër – dikush tjetër përveç teje – mund të të shpëtojë.

Njerëzit që kanë humbur dashurinë e dinë se mund të humbasësh gjëra që nuk i ke pasur kurrë, të përfundosh marrëdhënie që nuk kanë filluar kurrë vërtet, që nuk kanë përmbushur ëndrrat dhe planet që kishit bashkë. Ata e dinë se mund të vajtosh njerëz që nuk kanë qenë kurrë aty.

Njerëzit që kanë humbur dashurinë e dinë se çfarë do të thotë të mbushësh hapësirat bosh në shtratin tënd me jastëkë dhe në jetën tënde me punë ose takime që nuk kanë shumë rëndësi, ose thjesht me pranimin e trishtimit. Ata e dinë cilësinë terapeutike të një përqafimi.

Ata e dinë se çfarë do të thotë të jesh absolutisht i sigurt se nuk mund të dashurosh kurrë dikë aq sa dashuron atë person. Ata e dinë se si është kur koncepti yt i logjikës, ndjeshmërisë, drejtësisë dhe "duhet të jetë" të përmbyset plotësisht.

Ata e dinë se nuk e kalon gjithmonë përjetësinë me personin që e dashuron më shumë, por mund të kalosh përjetësinë duke u përpjekur të pajtohesh me këtë fakt në mendjen tënde.

Dhe më e rëndësishmja nga të gjitha, ata e dinë se të vazhdosh përpara nuk është një zgjedhje e vetëdijshme, por më tepër ajo që ndodh kur ndalon së përpjekuri për ta bërë. Kur ndalon së detyruari veten për të harruar. Harron për ta kur fillon të mendosh për veten.

Ata e dinë se si është të shikosh mbrapa në gjërat që menduan se kurrë nuk do t'i kalonin, dhe se edhe gjërat më të vështira disi zbehen me kalimin e kohës, lehtësohen me mirëkuptim, lirohen me vetëdije.

Ata e dinë se ka një forcë të pakrahasueshme duke parë veten përmes më të keqes. Ata i konsiderojnë veprimet e tyre para se të jenë të pakujdesshëm me njerëz të tjerë. Ata e dinë se si është të jesh në anën tjetër të pakujdesisë. Ata bëhen dashnorët e butë dhe pretenduesit e kujdesshëm, për të cilët ngurrimi dhe ndrojtja mund të ngatërrohen me indiferencë – por nuk është kështu, dhe kjo është e rëndësishme. Ata fitojnë një respekt dhe një mirëkuptim të thellësisë me të cilën një zemër njerëzore mund të dashurojë dhe sa lehtë mund të thyhet një ego.

Njerëzit që kanë humbur dashurinë e njohin atë ndjenjë të ngushtuar, djegëse, që të shtrëngon në kraharor, fyt dhe këmbë. Ata e dinë se në çfarë thellësie mund të të çojë paniku kur ke shteruar çdo mundësi.

Ata e dinë se shpirtrat binjakë nuk janë ashtu siç mendojnë njerëzit – shumicën e kohës ata nuk janë një "jetë e lumtur përjetë." Ata janë një dashuri që ndriçon çdo pjesë tuajën dhe nxjerr në pah shtresat e papërpunuara; shpirti yt i vërtetë është ai që të tregon veten.

Dhe ata e dinë se ky është qëllimi. Ata e dinë se mund të dashurosh një person, por kurrë aq shumë sa mund të të marrë malli për ta. Ata e dinë se si është të mos kesh zgjidhje veçse të jetosh në moment, të duhet të kalosh çdo orë të ditës mentalisht, sepse përndryshe vëmendja jote do të tërhiqet nga hijet e së kaluarës  duke kaluar nëpër çfarë ndodhi dhe duke u shqetësuar për çfarë do të ndodhë dhe duke u çuditur se ku janë dhe edhe nëse nuk kujdeseshin fare.

Ata dinë të vlerësojnë atë që kanë ndërsa e kanë. Ata e dinë se mund të mos ketë dhimbje më të thellë se të shohësh dikë që e do të dashurojë dikë tjetër. Ose, më saktësisht, dikë që mendoje se të përkiste ty dhe papritmas t’i përkasë dikujt tjetër. Aq thjesht. Për të gjitha oqeanet e thellësisë që mund të ndjenit ndërmjet jush, që përfunduan në një pikë uji të thjeshtë.

Ata e dinë se si është të ëndërrosh me kujdes duke menduar të takosh përsëri atë dashuri të humbur. Ata e dinë se si është të zgjedhësh rrobat me mendimin për ta, të provosh biseda vetëm në dhomën tënde, të presësh flokët dhe të vraposh një milje më gjatë sikur një ndryshim i thjeshtë në pamje mund ta bënte dikë të dashurohej përsëri.

Ata e dinë se si është të takosh vërtet ata kur janë me dikë tjetër. Dikush që është në shumë mënyra jo ajo që ata janë, për mirë apo për keq. Nga ajo dhimbje e jashtëzakonshme, ata mësojnë se dashuria e dikujt për ty nuk zvogëlohet apo rritet nga sa shumë e dashurojnë dikë tjetër. Nuk është një gjë e vetme, e shpenzueshme. Dhe të dish këtë mund të jetë mësimi më i madh nga të gjitha mësimet.

Ata e dinë se si është të jetosh me fantazmën e asaj që mund të ishte dhe asaj që mund të kishe. Të ecësh në rrugë me narrativen që vazhdon të rrjedhë të asaj që do të thonin, çfarë do të mendonin, nëse vetëm ata do të ishin aty. Të jesh jashtë në bar kur biseda duket se të shmanget nga vetëdija jote dhe papritmas në gjithçka që përqendrohesh është mendimi i vagullt i asaj që do të ishte sikur ata të ishin ulur pranë teje. Të mbash shportën tënde në radhë në dyqanin ushqimor dhe të dëgjosh këngën tënde  papritmas, të imagjinosh të gjitha mënyrat se si dikur mendove se ata të imagjinuan ty, dhe si duhet të jenë ato mendime të njëjta, të të dërgojnë ato mesazhe të njëjta, të veprojnë në atë mënyrë të njëjtë, por thjesht me dikë tjetër.

Ata e dinë se si është që të ketë të huaj në botë që dikur dinin gjithçka për ty.

Ata e dinë se disi gjithmonë sjell në jetën tënde saktësisht atë që të duhet – më të dhimbshmen, më ndryshuesen ndër to.

Ata e dinë se nuk e humb kurrë dashurinë. Ata e dinë se çfarë përjeton, si rritesh, çfarë merr, mëson, sheh dhe bën për shkak të saj, është qëllimi. Jo për ta pasur atë përgjithmonë, por për t'u bërë ajo që ishte menduar të të bënte ty.

Ata e dinë se – në fillim – do të kalosh kohën tënde duke u përpjekur të kuptosh çfarë të bësh me të gjithë dashurinë që ka mbetur në pritje. Dhe ata e dinë se duhet ta japësh atë dashuri për veten tënde.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

 Thjeshtësia

Mëso të pëlqesh ato gjëra që nuk kushtojnë shumë. Ato janë ato që vlejnë në kohën tënde. Mund të blesh gjëra dhe vende, por nuk mund të blesh përvojën e tyre. Nuk është çështja çfarë bën; është çfarë percepton. Një jetë kuptimplotë nuk është se sa shpesh mund të ngopësh shqisat e tua, por se si rritesh duke menduar për gjërat më të thjeshta dhe më të "parëndësishme" të përditshme. Mëso të pëlqesh leximin, çfarëdo që të pëlqen të lexosh. Mëso të pëlqesh të flasësh dhe të njohësh njerëz, edhe kur ata nuk janë si ti. Mëso se të vërtetat mund të bashkëjetojnë. Kjo është gjëja që do të të çlirojë në këtë botë.

Mëso të pëlqesh ushqimet e thjeshta dhe t’i gatuash ato. Mëso të pëlqesh fushat, pemët, kampingun, ecjen, zjarrin, vëzhgimin e lindjes dhe perëndimit të diellit. Mëso të pëlqesh të shkruash dhe të ndezësh qirinj në mbrëmjet e verës me shi. Mëso të pëlqesh rroba të pastra dhe larjen e enëve, banjat e nxehta dhe pirjen e ujit, udhëtimet e gjata e të ngadalta. Mëso të merresh me nevojat e tua të thjeshta dhe dëshirat e vogla. Mëso të marrësh frymë thellë. Të shijosh ushqimin kur e ha, të flesh thellë kur fle. Kur qesh, lëre të zgjasë derisa të djersitesh dhe të mbetesh pa frymë. Kur zemërohesh, zemërohu vërtet, lëri gjërat të kalojnë përmes teje. Sa më pak t’i shtysh këto gjëra larg, aq më pak ato dalin në mënyra të papërshtatshme dhe dëmtuese. Nuk është zemërimi apo trishtimi që të kontrollon; është rezistenca ndaj tyre që i mban të fshehura në mendjen apo në shpirtin tënd.

Mëso t’i lësh mendimet negative të largohen nga aty ku erdhën - nga askundi. Bëj gjërat që janë pa përpjekje. Lëri të jenë pa përpjekje. Gjej dashuri që është pa përpjekje të sforcuar. Do të të mësojnë të besosh se suksesi vjen nga puna e vështirë dhe e rëndë, por kjo është diçka që ia imponojmë vetes sepse lënia e gjërave pa përpjekje të madhe na kanë thënë se nuk janë të suksesshme dhe se i bën ato të duken të pavlera. Kështu krijojmë probleme aty ku nuk ka.

Vendos të mbash vetëm atë që është e kuptimplote dhe me qëllim. Kur lëviz dhe rrotullohesh në hapësirën tënde, duke prekur, parë dhe përdorur vetëm gjërat që zgjojnë një ndjenjë sigurie, qëllimi, kuptimi, gëzimi... jeta jote e përditshme bëhet e bazuar në lumturi. Kur nuk ka mjaftueshëm për të bërë rrëmujë, as më shumë as më pak sesa mund të pastrosh dhe menaxhosh, gjithçka ndjehet e qetë.

Kompleksiteti shpesh është zgjedhja më e lehtë. Është e lehtë të lëmë veten të përfshihemi dhe të lidhemi me mënyrat se si mendimet dhe frikërat tona zhvillohen në tregime dhe realitete që jetojmë. Thjeshtësia është e vështirë sepse kërkon mendim të pastër. Është rruga e gjatë dhe e vështirë drejt një perceptimi të pastruar (që do të thotë: jo të errësuar nga kushtëzimi ose mendimet negative). Por është e jotja, dhe e jotja gjithmonë. Mund të mbash njëqind gjërat për pjesën tjetër të jetës tënde, dhe secila prej tyre do të përdoret, prishet, zëvendësohet, merret, hidhet, bëhet e vjetëruar. Por perceptimi yt për sa kuptimplote dhe të dobishme ishin ato gjëra të përkohshme, sa shumë i vlerësove dhe i shijove ato - kjo është e jotja. Dhe kjo është ajo që zgjedhja e një jete të bazuar në thjeshtësi bën: e bën të zakonshmen mrekulli.

Njerëzit pëlqejnë të bëjnë pretendime të mëdha për atë që do të të sjellë lumturi. Dhe lumturia, në një formë, është ajo që të gjithë kërkojmë, edhe nëse nuk e përdorim atë fjalë. Stabiliteti, dashuria, paratë. Psikologjia e lumturisë, fenomeni i 25+ viteve të fundit, ka ardhur realisht sepse kemi idealizuar një vend për hir të lumturisë së pakufishme dhe radikale: çlirimit fetar, lirisë, demokracisë. Megjithatë këto gjëra, këto shtëpi që na mbajnë dhe kompanitë që drejtojmë, këto marrëdhënie që dështojmë sepse vazhdimisht presim që të jenë më shumë - dëshira për të maksimizuar kënaqësinë - nuk na kanë bërë më të lumtur.

Sepse nuk kemi ndryshuar mënyrën se si mendojmë - dhe ky është ndryshimi i vetëm real që ndodh ndonjëherë, sepse është baza e mënyrës se si ndjehemi. Madhësia e jetës së dikujt është drejtpërdrejt e barabartë me sa i thellë është perceptimi i saj. Jeta jote rritet ndërsa ti rritesh. Ajo që përjeton është një reflektim i asaj që je.

Mos harro se nuk ke përgjithmonë mundësi për ta bërë këtë, për ta ndryshuar këtë. Është e lehtë të lësh një ditë tjetër, javë, muaj, vit të kalojë, duke lejuar veten të vazhdosh të kërkosh dritën tek njerëzit dhe paratë dhe më shumë e më shumë. Është më e lehtë të kalosh atë kohë duke kërkuar dritën në vetvete sepse mendon se kjo është gjëja e duhur për të bërë. Nuk e gjen dritën - aftësinë për të perceptuar - sepse tashmë je ajo dritë. Puna është të heqësh qafe gjithçka që qëndron në rrugë.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

18 kujtesa të vogla për çdokënd që ndihet sikur nuk e di çfarë po bën me jetën e tij

1. Askush nuk e di saktësisht se çfarë po bën me jetën e tij. Disa njerëz kanë një ide më të qartë për atë që po punojnë, por në fund, askush nga ne nuk mund ta parashikojë ose përmbledhë saktësisht se për çfarë është ekzistenca jonë. Jo ende plotësisht. 

2. Ti vendos se nga çfarë përcaktohet jeta jote. Ndjenja e të qenit "i humbur" nuk ndodh kur del nga rruga, ndodh kur dorëzohesh. Është ajo që ndodh kur nuk dëshiron të pranosh rrjedhën e ngjarjeve që kanë ndodhur. Të gjendesh përsëri është çështje e pranimit të asaj që të ka ndodhur dhe vazhdimit të shkruarjes së historisë.

3. J.K. Rowling nuk e dinte që do të bëhej një nga shkrimtaret më të famshme në botë; ajo thjesht po shkruante një histori për fëmijët e saj. Steve Jobs nuk e dinte që do të ishte një pionier në mënyrën se si njerëzimi ndërvepron me teknologjinë; ai ishte thjesht një djalë në garazhin e tij duke bërë një kompjuter. Oprah nuk e dinte që do të bëhej simboli për përmirësimin dhe suksesin personal; ajo thjesht po përpiqej të bënte një punë. Nuk ke nevojë të dish saktësisht se çfarë po bën për të bërë diçka të jashtëzakonshme.

4. Nuk ka asnjë mënyrë që të mund të parashikosh ose planifikosh se çfarë do të ndodhë pas 5 vitesh.

5. Nëse mund ta parashikosh dhe planifikosh atë, ëndërro më shumë. Përpiqu më shumë.

6. Planifikimi i jetës (ose të kesh një ide koherente të "çfarë po bën") nuk është domosdoshmërisht ambicie; është më shumë një ide qetësuese. Përqendrohu në vend të asaj që dëshiron të bësh me çdo ditë të ekzistencës tënde. Kjo është fisnike. Kjo është e vlefshme. Kjo do të të çojë diku.

7. Nuk i detyrohesh asgjë vetes të re. Nuk je përgjegjës për të qenë personi që dikur mendoje se do të bëheshe.

8. I detyrohesh gjithçka të rriturit që je sot. I detyrohesh vetes të pyesësh veten se çfarë të pëlqen, çfarë dëshiron, çfarë të thërret, çfarë ke nevojë dhe çfarë meriton.

9. E di pse nuk i ke gjërat që dikur mendoje se i doje? Sepse nuk i do më. Nuk i do mjaftueshëm.

10. Ka të ngjarë që je midis të kuptuarit që nuk i do më ato që dikur i doje dhe lejimit të vetes të dëshirosh ato që dëshiron tani.

11. Lejoje veten të dëshirosh ato që dëshiron tani.

12. Nëse dëshiron të ndryshosh jetën tënde, ndalo së menduari për ndjesinë e të qenit i humbur dhe fillo të mendosh për veprime që mund të ndërmarrësh që të të çojnë në një drejtim — çfarëdo drejtimi që është pozitiv. Është shumë më e vështirë të mendosh rrugën tënde në një mënyrë të re veprimi sesa të veprosh rrugën tënde në një mënyrë të re të menduari.

13. Jeta e askujt nuk është aq e mirë sa duket online.

14. Askush nuk kujdeset për praninë tënde në mediat sociale aq sa ti kujdesesh.

15. Mediat sociale na kanë bërë unikisht dhe në mënyrë të veçantë më të shqetësuar për qëllimin e madh të radhës. Nëse ndihesh sikur nuk e di se ku po shkon jeta jote, ka të ngjarë sepse nuk e di se çfarë dëshiron të jetë qëllimi yt i madh i radhës.

16. Nuk ke nevojë të arrish asgjë për të qenë një qenie njerëzore e vlefshme. Shumë pak njerëz janë në të vërtetë të destinuar të jenë të jashtëzakonshëm. Kjo nuk do të thotë që nuk mund të njohësh kënaqësinë, dashurinë, gëzimin dhe të gjitha mrekullitë e vërteta të jetës.

17. Jeta jote është vetëm aq e mirë sa perceptimi yt për të. Ndjenja e të qenit i humbur ose sikur "nuk e di se çfarë po bën" zgjidhet vetëm duke mësuar të mendosh për gjërat ndryshe. Vetëm kaq.

18. Ndalo së pyeturi: "Çfarë po bëj me jetën time?" dhe fillo të pyesësh: "Çfarë po bëj sot?"

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

ARTI I NDËRGJEGJËSIMIT, OSE SI TË MOS E URRESH VETEN 

Gjithë urrejtja është urrejtje ndaj vetes. Dhe çdo gjë është një feedback. Shpresoj shumë që t'i kujtosh ato dy fjali të vogla sa herë që ndihesh i bllokuar,  pa shpresë, i pafuqishëm dhe sikur po fundosesh në një gropë të pafund mjerimi. Gjithçka është një reflektim i asaj që je sepse gjithçka që mund të jetë është ajo që ti merr prej saj dhe gjithçka që do të marrësh ndonjëherë prej saj, është ajo që je i ndërgjegjshëm mjaftueshëm për të perceptuar. Ekspansa e përvojës tënde është drejtpërdrejt në linjë me ndërgjegjen tënde. Asgjë nuk është ashtu siç është; është siç je ti. (Kjo është një lojë mbi një citat të Anaïs Nin.)

Përveç nëse je atje për ta prekur, nuhatur dhe parë një lule, ajo nuk është gjë tjetër veçse materie e rastësishme që vibron në një boshllëk. Njohja jote i jep asaj bukurinë dhe praninë e saj. Ti nuk je në botë; bota është në ty. Dhe megjithëse kjo tingëllon si një tjetër platitudë abstrakte, nuk është. Është reflektive e një të vërtete më të madhe, më të thellë, më të vërtetë, dhe në këto momente të vogla njohjeje, të ndërgjegjësimit, ne zbulojmë se ajo që ne perceptojmë menjëherë nuk është e gjitha që ekziston, dhe se çdo gjë që ndjehet e dendur, e rëndë, "gabim" dhe "negative" nuk është një çështje e asaj që po ndodh jashtë, por ajo që nuk po shërojmë dhe ndryshojmë brenda vetes. Ndërgjegjësimi është antidoti për zgjidhjen e shumë problemeve që duket se nuk kanë zgjidhje. Vetëm njohja e thjeshtë se mendja jote egocentrike po nxjerr veprimet e të tjerëve dhe supozon mendimet e të tjerëve për të të torturuar është e mjaftueshme për ta heshtur atë.

Arti i të mësuarit është mosvendosja e "mirë" dhe "keq" dhe "e drejtë" dhe "gabim" në atë që ndjen dhe atë që sheh dhe atë që të tjerët të tregojnë. Pas të gjithave, edhe gjërat më të rënda, më të errëta në fund të fundit të shërbejnë ty dhe të gjitha këto të hapin një botëkuptim për një të vërtetë që nuk do ta kishe konsideruar kurrë më parë nëse nuk do të ishe vënë në kontekst për ta parë atë.

Ja të gjitha gjërat për të konsideruar, reflektuar dhe lexuar përsëri kur ndihesh veçanërisht keq. (U kërkua shumë herë që të shkruaja një vijim të kësaj, prandaj ja ku e ke.)

1. Veprimet e tua janë më të fuqishme se çfarëdo që ndokush mund të thotë për ty.

Çështja me spiralen poshtë në një gjendje pafuqie është se zakonisht shoqërohet nga ndjenja se ne jemi plotësisht jashtë kontrollit të asaj se si na shohin të tjerët. Sigurisht, kjo nuk është asgjë më shumë se një mekanizëm i asaj se si ne shohim veten, por duro me mua, sepse pika këtu është se asnjë fjalë që dikush thotë nuk është më e fuqishme ose e vërtetë se si sillet dhe kush je vërtet ti. Ti ke fuqinë këtu. Ti bën rregullat. Si duan të tjerët të të perceptojnë është problemi i tyre, të cilin ata do të duhet ta përballin eventualisht. Sa do të lejoni që perceptimet e tyre të ndikojnë te ju, kjo është e juaja.

2. Ajo që mendon se të tjerët mendojnë është më e rëndësishme se ajo që ata mendojnë vërtet. (Të tregon ty, vetveten.)

Sapo të fitosh ndërgjegjësimin se i gjithë koncepti i "çfarë mendojnë të tjerët" është një iluzion i madh nga i cili je gjithmonë në fund të fundit, fillon të kuptosh se "si të tjerët të shohin" ndryshon kur mendësia jote ndryshon. Qesharake si funksionon kjo, apo jo?

3. Reagimet e tua kanë më shumë rëndësi se veprimet e të tjerëve, dhe ti mund të zgjedhësh si të reagosh.

Mendimet/opinionet/emocionet/gjendjet mendore të tuat nuk kanë nevojë të varen nga ajo që zbulon apo imagjinon se të tjerët thonë/mendojnë apo besojnë për ty. Realiteti i kësaj është se kurrë nuk do ta dish tërësinë e asaj që njerëzit po thonë,  mendojnë apo besojnë, sepse ato gjëra nuk janë puna jote. Ata po vazhdojnë, dhe gjithmonë kanë qenë aty, pavarësisht nëse je i informuar për këtë ose jo. E vetmja gjë që ndryshon këtu është se sa dëshiron të ndryshosh veten bazuar në atë hipotezë. Ata mund të thonë çfarë të duan. Ti mund të reagosh si të duash.

4. Për sa i përket marrëdhënieve romantike, seksit,  dashurisë, tipeve të trupit, tërheqjes dhe të gjitha këto, njerëzit që vlejnë janë ata që të duan, të takojnë dhe qëndrojnë me ty janë shumë më pranues se sa u jep kredite.

Asnjë histori dashurie e vërtetë në historinë e përgjithshme nuk lulëzoi sepse dikush mendoi se barku i dikujt tjetër ishte i përsosur. Për aq kohë sa kërkon vlerësim nga dikush që natyrshëm nuk do ta japë atë është për aq kohë sa po ndalon veten nga dikush që do të të dojë pavarësisht gjithçkaje.

5. Duhet të ndihesh i turpëruar nga vetja e re—vërtet. Është një shenjë përparimi. (Kjo nuk do të thotë që duhet të qëndrosh i turpëruar, megjithatë.) Është e mirë sepse do të thotë që je në gjendje të kthehesh mbrapa dhe të pyesësh, "Si munda të isha ndonjëherë në atë vend?" duke treguar se nuk je më atje. Shpresoj që kurrë të mos arrish në një pikë ku kthehesh mbrapa në vetveten më të re dhe mendon, "Wow, i kisha të gjitha të zgjidhura!" Kjo do të thotë që ke ndaluar së rrituri. (Dhe kjo do të thotë që ke ndaluar së jetuari.)

6. Ka probleme të përgjithshme dhe pastaj ka simptoma të atyre problemeve që shfaqen përsëri e përsëri.

Shumica e njerëzve kalojnë gjithë jetën e tyre duke adresuar vetëm këto të fundit. Për shembull: Humbja e peshës nuk do të rregullojë problemin tënd të imazhit të trupit, pa marrë parasysh sa shumë e bind veten se po bën gjënë e duhur. Po bën atë që do të të bëjë të përshtatesh në perceptimin tënd të "saktë" në vend që të kuptosh që dashuria e vërtetë ndaj trupit nuk ka stabilitetin tënd mendor të varur nga nëse humbet peshë ose ha një copë picë. Është një çështje e vlerësimit jo të mënyrës se si duken veprimet në sipërfaqe, por se ku janë të rrënjosura. Nuk po them që adresimi i këtyre rrënjëve është i lehtë ose gjetja e tyre është argëtuese—po them që do të duhet ta bësh eventualisht. Mund të zgjedhësh ta bësh tani, ose do të detyrohesh ta bësh më vonë.

07. Nuk ka frikë, shqetësim, brengë, paranojë apo pasiguri që mund të krijoni që miliona njerëz të tjerë nuk e kanë ndier tashmë.

Gjithë çështja e vetë-urrejtjes është se është izolante në natyrë. Ju bën "të tjerë" dhe të gjithë të tjerët "njerëzit gjykues." E di që kjo mund të jetë pak dekurajuese për egon tuaj, por merreni me qetësi: Në përgjithësi (dhe duke pranuar përjashtimet logjike), nuk ka asgjë që keni bërë që nuk është bërë më parë – diku, dikur, në një kohë. Historia e gjendjes njerëzore është universale në natyrë. Është ndarja dhe mendimi se jemi të vetmit që e përjetojmë atë që e intensifikon elementin e vuajtjes të saj. (Sa interesante kjo, apo jo?)

08. Në çdo kohë të caktuar, jeni kryesisht të shqetësuar se si një ose (ndoshta dy) njerëz ju perceptojnë. Ata njerëz gjithashtu kanë tendencë të jenë ata që ndiejmë se nuk na pranojnë në një mënyrë ose tjetër. Po përpiqemi të dëshmojmë diçka. Jemi të shqetësuar për atë se kush do të na shohë në një mënyrë të pafavorshme dhe do ta raportojë atë tek ata. Ata zakonisht janë në marrëdhënie pothuajse, prindër disi të pakënaqur, dikush i caktuar të cilin kemi ëndërruar ta impresionojmë për vite me radhë. Nuk jemi të aftë të bëjmë që jetët tona të rrotullohen rreth më shumë se disa njerëz në një kohë, edhe nëse duket se jemi të shqetësuar për "njerëzit" si një tërësi. Përpiquni të vendosni një fytyrë për atë shqetësim sa herë që njëri del dhe do të zbuloni se turma e pafytyrë e njerëzve është në të vërtetë vetëm një ose dy që janë shumë, shumë të njohur për ju.

09. Askush nuk po mendon për ju aq shumë sa jeni duke menduar për veten tuaj.

Shumë nga bisedat tona të brendshme me vetveten rrotullohen rreth qetësimit të frikës dhe panikut për mënyrën se si po perceptohemi në çdo kohë të caktuar. Ajo që rrallë herë kuptojmë është se faktori X këtu është se jemi duke menduar përmes mendësive të njerëzve të tjerë. Jemi duke bërë vetëm parashikime dhe supozime që janë thellësisht nëse jo tërësisht të ndikuara nga supozimet tona për vetveten. Për ta thënë shkurt: Të gjithë të tjerët janë duke vrapuar të shqetësuar për veten e tyre aq shumë sa jeni duke u shqetësuar për veten tuaj.

10. Ka shumë pasoja në humbjen e  kohës tuaj duke u shqetësuar për gjëra që janë të përkohshme, të parëndësishme, dhe përfundimisht vetëm në shpërqendrime nga gjërat që nuk ju sjellin gëzim.

11. Ndjenjat tuaja të panikut janë direkt të lidhura me dëshirën për të ndryshuar veten për t'iu përshtatur idesë së dikujt tjetër për atë se kush jeni.

Nëse nuk do të kishte rëndësi për të kënaqur dikë tjetër, nëse nuk do të ndiheshit se duhej patjetër të ishit në rregull me ta për të qenë në rregull, nuk do të ishit të shqetësuar për të. Ajo ndjenjë paniku dhe shqetësimi për mënyrën se si ju shohin të tjerët në tërësi është direkt, megjithëse jo tërësisht, e lidhur me mendimin se duhet të ndryshoni ose të dëshmoni veten ndryshe. Në një nivel më të thellë, kjo do të thotë se keni jashtëzuar ndjenjën tuaj të vlerës, qëllimit dhe për këtë arsye stabilitetin, dhe sa kohë që mbetet kështu, nuk mund të jetë kurrë e vërtetë.

12. Pra, nëse doni të kapërceni këto gjëra të jashtme, të cekëta në nivel sipërfaqësor, duhet ta ktheni vëmendjen tuaj tek gjërat që kanë më shumë rëndësi. Kjo është zgjidhja më e vërtetë dhe antidoti më efektiv dhe sekreti i të gjitha sekreteve për të hequr dorë nga ndjenja juaj nëse do të jeni mirë me veten tuaj ose jo: Bëni diçka më të rëndësishme se si ju shohin të tjerët. Nëse gjithçka për të cilën duhet të kujdeseni, nëse gjithçka që mendoni se mund t'i ofroni botës është një trup i bukur ose një mënyrë jetese e zbukuruar ose shumë para ose miratim që ju bën të ndiheni mirë, nuk po bëni gjithçka që mundeni dhe duhet të jeni. Sigurisht që do të hasni në ankth; është e gjitha e pakuptimtë. Momenti kur e dini se vleni më shumë se sa ju shohin, në momentin kur vërtet vlerësoni idenë se jeta juaj është më e rëndësishme se ju, është momenti që të gjithë të tjerët janë të vegjël. shqetësimet bien në humnerën e harresës dhe bëhen të parëndësishëm. Ju bëheni indiferentë ndaj tyre sepse jeni të përqendruar vetëm në atë që ka vërtet rëndësi: ju dhe çfarëdo dreqin që duhet t'i ofroni me të vërtetë botës.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

10 pyetje reflektuese që çdo kush prej nesh duhet ti mendojë shpesh dhe të përgjigjet me sinqeritet të plotë. 

01. Nëse do të kishe jetën që mendon se dëshiron, si do të ishte e nesërmja? Kur e imagjinon jetën që dëshiron, në vend që të përqendrohesh në prezantimin e shpejtë ("Unë jam ky, bëj këtë..."), përqendrohu në rutinën e përditshme. Nëse do të kishe jetën që mendon se dëshiron, çfarë do të bëje nesër? Sa e ndryshme do të ishte nga ajo që po bën tani? Çfarë do të bëje duke parë nga ky vizion duke filluar që nga nesër?

02. Nëse rrjetet sociale nuk do të ekzistonin, çfarë do të bëje ndryshe? Do të visheshe ndryshe, do të ndiheshe keq për vendin ku jeton, do të të interesonte pamja e apartamentit tënd? Çfarë zgjedhjesh do të bëje nëse nuk do të ndjeje se do monitoroheshe në heshtje nga turma e njerëzve të panjohur pas ekraneve të rrjeteve sociale? Çfarë do të kishte rëndësi? Çfarë do të bëje? Kush do të ishe?

03. Nëse askush nuk do të dinte se çfarë do bëje me pjesën tjetër të jetës, çfarë do të bëje? Nëse jeta jote nuk do të ishte aspak performuese - nëse nuk kishte asgjë që mund të fitoje nga të bërit diçka përveç aktit të bërjes së saj, si do e kaloje kohën? Çfarë do të të interesonte të bëje? Çfarë do të të energjizonte?

04. Nëse do të kishe vdekur dje, për çfarë do të pendoheshe më shumë? Harroje imagjinimin nëse do të vdisje nesër...po të ishe tashmë i vdekur? Për çfarë do të pendoheshe më shumë? Çfarë do të dëshiroje të kishe bërë ndryshe, të kishe parë ndryshe, të kishe reaguar ndryshe?

05. Nëse do të mund të zgjidhje pesë gjëra që kanë më shumë rëndësi për ty, cilat do të ishin? Qoftë të vetëdijshëm ose jo, jeta jote do të ndërtohet në mënyrë themelore nga disa gjëra që i vlerëson më shumë. Kur nuk është kështu, do të ndihesh jashtë balancës në rastin më të mirë, ose jashtë kontrollit në rastin më të keq. Përmbushja është të jetosh në përputhje me atë që vërtet e vlerësojmë.

06. Për çfarë në jetën tënde ndjen një "shtysë" të lehtë, të pashpjegueshme? Çfarë të jep një ndjenjë të lehtë, të pashpjegueshme kënaqësie? Çfarë të pëlqen, edhe pse nuk e kupton pse të pëlqen? Këto janë gjërat për të cilat duhet të kesh kujdes. Këto janë gjërat që janë reale. Mendja juaj po reagon ndaj asaj që mendon se të pëlqen, emocionet tuaja po reagojnë ndaj asaj që vërtet rezonon.

07. Nëse do të dije që askush nuk do të të gjykonte, çfarë do të bëje me ditët e tua? Nëse do të të lavdëronin vetëm për punën tënde, për jetën tënde dhe për zgjedhjet e tua - cilat do të bëje? Çfarë do të bëje?

08. Me çfarë po lufton më shumë tani? Interesant është që gjërat që të shqetësojnë më thellë janë sinjale drejt asaj se ku duhet të lëvizësh më pas. Nëse problemi yt më i madh është mungesa e një marrëdhënieje romantike, faza e ardhshme e jetës tënde me shumë gjasa do të duhet të përfshijë të paktën përpjekjen për ta zhvilluar atë. Gjërat me të cilat po lufton më shumë tani mund të të tregojnë atë që vërtet dëshiron dhe drejt cilit drejtim duhet të hedhësh hapin.

09. Çfarë ke tashmë në këtë moment? Shtysa e çdo ndryshimi të madh në jetë duhet gjithmonë të jetë: "Filloni aty ku jeni, përdorni atë që keni, bëni atë që mundeni." Nuk ka asnjë mënyrë tjetër për të arritur askund.

10. Nëse do të duhet të jetosh të nesërmen në përsëritje për pjesën tjetër të jetës tënde, çfarë do të bëje? Ose, duke e thënë ndryshe: Nëse do të jetoje sot në përsëritje përgjithmonë, ku do të ishe? Çfarë do të kishe arritur? Do të ishe duke lulëzuar në punë? Do të kishe bërë kohë për njerëzit që do? Do të kishe shkruar një libër, apo luajtur muzikë, apo do të shpenzoje paratë në një mënyrë të shëndetshme? A do të vishje atë që vesh tani, dhe të shijoje lindjen e diellit, dhe të ushqeheshe në një mënyrë që do të të mbante për një kohë të gjatë? Jeta jote ekziston në ditët e saj. Jo në idetë e tua për ato ditë. Zakonet e tua akumulohen dhe fillojnë të bëhen të përhershme. Imagjinimi që kurrë nuk do të dalësh prej tyre është mënyra më e shpejtë për të një kontroll realiteti.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

NUK EKZISTON NJË GJË E TILLË SI LIRIMI; ka vetëm pranim të asaj që tashmë ka ikur. 

Të gjitha gjërat janë të mira. Të gjitha gjërat janë në fund të fundit të krijuara për të na shërbyer. Të gjitha gjërat janë të drejta. E di çfarë po mendon. Çfarë dreqin? Kjo duket si një tjetër frazë pa kuptim që po përpiqesh ta kalosh si një të vërtetë që nuk mund të jetë e vërtetë. Por çfarë është ajo gjë që e bën diçka “të keqe”? Është ajo që kemi vendosur (ose jemi kushtëzuar) të besojmë se “nuk është e drejtë.” Çfarë e bën një ndjenjë “të keqe”? Ne kemi shumë ndjenja – pse disa janë të mira dhe disa të këqija? Disa na tregojnë se jemi në rrugën e duhur dhe disa na tregojnë se si, kur dhe ku duhet të ridrejtohemi. Si mund të jetë e para më e mirë se e dyta? A nuk është e dyta në të vërtetë më e rëndësishme?

Ndjenjat e këqija bëhen të këqija kur i luftojmë. Kur në vend që ta dëgjojmë veten, në vend që të lejojmë çfarëdo ndjenje që do të ndodhë, edhe nëse nuk janë domosdoshmërisht të rehatshme, i luftojmë ato – gjërat që janë krijuar për të na shërbyer dhe për të na treguar pjesët e vetes sonë që duhet të shërohen ose vendet në rrugët tona ku duhet të bëjmë një kthesë, bëhen “të këqija.”

Në planin e përgjithshëm të gjithçkaje, e mira dhe e keqja janë vlerësime dhe ato janë subjektive. Për një person, për një familje, për një kulturë, për një vend, për një komb, për një racë, etj. Ajo që është e drejtë për njërin është e gabuar për tjetrin; ajo që është e mirë për dikë është e keqe për dikë tjetër; ajo që është komike për dikë është tragjike për një tjetër. Historia nuk mësohet njësoj nëpër shkolla anembanë botës. Momenti kur e kupton që mund të përcaktosh se çfarë është “e mirë” në jetën tënde është momenti kur mund të fillosh të çlirohesh. Sepse gjithçka – edhe gjërat më të vështira për t'u kapërcyer – mund të jenë të mira, nëse zgjedhim të shohim pse janë të pranishme, çfarë duan të na tregojnë.

Është një gjë e rrallë të duash dikë pa kushte. Vetë baza e dashurisë është gjetja e dikujt që plotëson një grup kushtesh të paracaktuara. Kur objekti i dashurisë sonë nuk i përmbush ato siç mendonim dikur se do i përmbushte, ndjenjat tona fillojnë të dobësohen. Kjo është arsyeja pse marrëdhëniet më të thella bëhen më të vështirat – dikush plotëson një ide të asaj që doje dhe kishe nevojë, dhe pastaj sapo nuk e bën më, je absolutisht i befasuar. Nuk po bën atë që mendoj se duhet të bësh; prandaj, si mund të ma bësh këtë?!

Kjo nuk është në të vërtetë të duash dikë. Dhe çelësi për të kapërcyer atë lloj dashurie të pjesshme është të kuptosh se shumë nga ato që luftojmë dhe shpërbëhemi nuk kanë të bëjnë me atë nëse e duam dikë si qenie, si person, si prani në jetën tonë – por sa shumë miratojmë ose jo atë që bëjnë për ne. Ne jemi të ndryshëm në këtë mënyrë. Ne themi se duam dashuri dhe lumturi pa kushte, por nuk veprojmë sikur i duam. Ne duam dashuri dhe lumturi kur marrim dikë ose diçka. Pse? Sepse kjo vendos përgjegjësinë e zgjedhjes së lumturisë, punës për të dhe drejt saj tek diçka tjetër.

Hapi i parë në rimarrjen e kontrollit tënd, trupit tënd, është të lejosh të gjitha gjërat. Lejo dashurinë, lejo humbjen, lejo rrjedhjen dhe kthimin. Mos mbaj qëllim kushtëzues; thjesht ekzisto me një qëllim më të madh se vetja jote apo kjo botë. Sa shpejt edhe shqetësimet tona më të thella zbehen kur e përqendrojmë veten në këtë.

Thuhet se butësia është ekuivalente me jetën. Trupat ngurtësohen në vdekje. Pemët që ngurtësohen priten. Prandaj, ngurtësia është vdekje dhe butësia është jetë. Kur zemrat tona ngurtësohen, kur pjesë të vetes tonë janë të bllokuara dhe të mbushura me emocione të pafiltruara, jemi të detyruar t’i thyejmë. Pemët priten, trupat kalben. Ngurtësia mund të ekzistojë vetëm për një kohë.

Truri ka një mekanizëm ku fokusohet në dhimbjen më të rëndë dhe bllokon të gjitha të tjerat. Ai fokusohet në pjesën më të vështirë dhe na detyron të përballemi. Edhe pse duket se po zbusim të gjitha dhimbjet e tjera duke u përqendruar  në një, nuk jemi. Thjesht po ecim më tej në rrugën e hapjes.

Nuk ekziston një gjë e tillë si lirimi; ka vetëm pranim të asaj që tashmë ka ikur. Ka humbjen e vetes në labirintin e iluzionit të kontrollit dhe gjetjen e gëzimit në kaos, edhe kur është e pakëndshme. Nuk është përgjithmonë. Qëndron vetëm aq sa e mbajmë ne, kur sa më shumë e luftojmë, sa më shumë e kontrollojmë, sa më shumë nuk e pranojmë atë që tashmë ka ikur.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

SHENJAT E PËRDITSHME SE BOTA PO PËRJETON NJË NDRYSHIM NË NDËRGJEGJE

Ekziston një teori sociale që zhvillimi i njerëzimit nuk është një progres linear, por ndodh në cikle. Qytetërimet ngrihen dhe më pas bien; inteligjenca kolektive arrin kulmin çdo herë që ndodh. Një përmbledhje e shkurtër mendore e historisë dhe një kuptim i përgjithshëm i natyrës do ta bënte këtë të duket mjaft logjike—ne evoluojmë spektakolarisht, dhe pastaj ndodh katastrofa. Kjo nuk erdhi nga hiçi. Është një besim i lashtë që Toka është subjekt i pozicionit të saj në procesionin e ekuinoksit. Çdo herë që arrin pikën më të afërt me qendrën e universit—aty ku përqendrimi i energjisë është më i lartë—ne afrohemi më shumë drejt zgjimit. Aktualisht jemi në ngritje.

Pavarësisht nga mitologjia, ka diçka interesante që po ndodh në botë sot. Ndërgjegjja jonë kolektive po zgjerohet. Ne jemi më të vetëdijshëm për atë që po ndodh (për mirë dhe për keq), po përpiqemi të kuptojmë veten, po mësojmë të punojmë me emocionet tona dhe të ndërtojmë jetë që përfaqësojnë atë që vlerësojmë, jo atë për të cilën jemi të detyruar. Pavarësisht nga shkaku, këtu janë disa nga efektet e përditshme:

1. Njerëzit po fillojnë të njohin fuqinë e tyre. Vetë-fuqizimi, individualiteti dhe autonomia shihen si themelore për të jetuar një jetë të plotë dhe të përmbushur.

2. Psikologjia pozitive, inteligjenca emocionale, tipologjia e personalitetit dhe koncepte të tjera për vetë-kuptimin po bëhen gjithnjë e më të popullarizuara. Psikologjia pozitive ka pasur një lulëzim mediatik gjatë 15 viteve të fundit, dhe mes Big Five, Myers-Briggs, Enneagrameve dhe të ngjashmeve, jemi të uritur për vetëdijen, dhe kjo është mënyra si po shfaqet.

3. Çështjet e drejtësisë sociale po i bëjnë titujt si kurrë më parë, dhe “injoranca” po përkufizohet si një njeri që nuk i konsideron të gjitha qeniet të barabarta. Sigurisht, kjo nuk është hera e parë në histori që kemi dashur të çlirohemi nga strukturat shtypëse, por me ndihmën e teknologjisë, është hera e parë që mendojmë për “normat” sociale të shëndetshme si ato që janë të barabarta dhe pranueshme.

4. Yoga dhe meditimi janë bërë praktika të zakonshme në Perëndim. Ndërsa vetëm disa dekada më parë këto do të shiheshin si gjëra të çuditshme, klasat e yogas janë të disponueshme pothuajse kudo, dhe kërkimet tregojnë se meditimi në fakt ndryshon trurin.

5. “Dituria e përbashkët” po zgjerohet me një ritëm të paprekur para Internetit. Ndërsa dikur dinim vetëm aq sa mund të kujtonim, tani mund të kërkojmë praktikisht çdo gjë. Mediat kryesore na bëjnë të konsumojmë artikuj dhe ide me shpejtësi rekord. Po mësojmë në mënyra që nuk mundeshim më parë, dhe më shpejt se kurrë.

6. Ka një interes të ri në ushqimet organike dhe ilaçet homeopatike. Njerëzit janë papritmas të shqetësuar për GMO-të, antibiotikët dhe shumëllojshmërinë e kimikateve të tjera me të cilat po spërkatet ushqimi ynë.

7. Çdokush mund të ketë një zë. Ndërsa mesazhet që komunikoheshin përmes mediave dikur kontrolloheshin nga disa "portierë" të zgjedhur, ndërsa tani të gjithë mund të flasin dhe të ndajnë perspektivën e tyre. Për mirë dhe për keq, të gjithë mund të ndajnë atë që mendojnë, dhe ndërsa mund të duket frustruese ndonjëherë, është thelbësore për të njohur se ku jemi kolektivisht.

8. Njerëzit po e vënë në dyshim sistemin dhe po mësojnë të mendojnë për veten. Ndërsa disa biseda janë më ndërtuese se të tjerat, ne po teorizojmë më shumë sesa po pranojmë gjërat si “të vërteta”. Po bëhemi gjithnjë e më skeptikë ndaj strukturave të mëdha sociale, dhe me arsye të mirë.

9. Po i bazojmë marrëdhëniet në përputhshmëri, jo në detyrim. Ditët e martesës dhe prindërimit sepse “duhet” kanë kaluar. Tani, duam partnerë të përputhshëm jetësorë, lindje të qëllimshme të fëmijëve dhe struktura familjare të lumtura (jo-bërthamore).

10. Po flasim për çështje që përndryshe janë injoruar—depresioni, abuzimi seksual, etj.—publikisht dhe ndershmërisht. Po heqim ngadalë turpin dhe stigmën rreth sëmundjes mendore dhe abuzimit dhe po bëhemi më të kuptueshëm ndaj atyre që kanë nevojë për ndihmë duke ndarë, lidhur, mësuar dhe shëruar me ta.

11. Po na soset modeli i punës siç është tani. E dimë se punësimi deri në vdekje nuk bën për një jetë më të mirë, por gjithashtu kuptojmë se jemi esencialisht të skllavëruar nga kapitalizmi për mbijetesën tonë. Ndërsa puna me kohë të pjesshme, freelancingu dhe balancimi i punës-jetës po bëhen tema gjithnjë e më të popullarizuara të bisedës, struktura e përgjithshme ende qëndron.

12. Njerëzit po bëhen më intuitivë. Gjithashtu më empatikë, kuriozë, të informuar dhe tolerantë ndaj atyre që janë të ndryshëm nga ata.

13. Po njohim pabarazinë e energjisë femërore. Po shohim se si qëllimisht feminiteti është shtypur në shoqëri, dhe rëndësinë e madhe që shërben balanca e humbur në çdo aspekt të jetës (dhe shoqërisë).

14. Po dalim nga binariteti gjinor. Nuk po e përcaktojmë më veten vetëm nga ajo që dukemi—po bëhet gjithnjë e më e pranueshme të zbulojmë kush identifikohesh se je në vend që të pranojmë vetëm atë që dukemi nga jashtë.

15. Po bëhemi më të shqetësuar për efektin që kemi në klimën natyrore. E trajtojmë Tokën si një gjë, jo si një entitet të gjallë.

16. Po merremi me efektet e emocioneve të shtypura për një kohë të gjatë. Gjatë pesë viteve të fundit, me gjasë ke qenë mik ose anëtar i familjes së dikujt që ka kaluar ndryshime radikale, intensive në jetën e tyre dhe në personin e tyre—nëse nuk e ke bërë vetë! Nuk ishte se erdhëm në kohë të vështira dhe e kaluam—erdhëm në kohë të vështira dhe u zgjuam në diçka më të thellë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

PSE e vlerësojmë kaq shumë VUAJTJEN TONË?

Vuajtja është një e keqe e nevojshme. Por pashmangshmëria e saj nuk është rezultat i diçkaje që ne natyrisht duhet të kalojmë. Nuk është diçka në të cilën ne marrim një rol pasiv. Është rezultat i mungesës së rritjes sonë; është një katalizator që na sinjalizon se ka më shumë për të bërë. Kjo do të thotë që ne jemi në kontroll të saj. Ne e kultivojmë dhe e përjetojmë sepse e lejojmë. Më saktë, ne lejojmë pjesët tona të pa shëruara të kontrollojnë gjithçka tjetër. Nëse mbetemi të pavetëdijshëm për këtë—dhe që origjina dhe, për rrjedhojë, zgjidhja është e jashtme—fillojmë të besojmë se e meritojmë atë. Secili prej nesh mund të kujtojë raste kur kemi shkatërruar pa nevojë një ditë që po shkonte mirë me një rrëmujë shqetësimi dhe paranoje të paarsyeshme. Fillojmë të detyrojmë veten të panikojmë gati nga nevoja. Nëse nuk ka asgjë, mbushe me diçka—diçka që e meritojmë. Por nga vjen ky supozim? Zakonisht ka shumë të bëjë me emocionet e shtypura. Ne akumulojmë këto ndjenja që nuk i pranojmë ose përballemi me to dhe ato bëhen themeli mbi të cilin grumbullojmë besimet tona për veten. Për sa kohë që ne lidhemi me një ide të asaj që është “gabim” dhe pastaj lejojmë veten të kushtëzohemi nga ajo (një mik që shpërthen është një projeksion i jashtëm i asaj që po përballen; një mundësi e dështuar zakonisht hap rrugën për një më të përshtatshme), ne bëhemi të kushtëzuar nga ideja se nuk jemi mjaftueshëm të mirë. Çelësi është të kuptojmë se ne e bëjmë këtë për veten. Ne jetojmë të bllokuar në strukturat mendore që lejuam rrethanat e jashtme t’i ndërtojnë, sepse kurrë nuk kuptuam se mund t’i shkatërronim ato. Sapo të jemi në një situatë që aktivizon një nga ato kujtime, prek një çështje të pa shëruar dhe të pa zgjidhur, nuk ndalemi të shohim atë në mënyrë objektive; ne shpërthejmë në atë që e ka përkeqësuar problemin. Dhimbja jonë nuk mund të diktojë dialogun tonë të brendshëm dhe nuk mund të lejojmë veten të ecim me mendime kompulsive dhe të pavullnetshme. Çdo herë që e bëjmë këtë, lejojmë që ai emocion të infiltrohet në ndërgjegjen tonë dhe të transformohet në përvojën tonë aktuale. Ne projektojmë atë që ishte mbi atë që është. Ka një element të shkëputjes që duhet të ndodhë. Kuptimi se ajo që po përjetohet nuk është një çështje e asaj që është në dorë, por vetëm një projeksion subjektiv, i përkohshëm i asaj që aktualisht besoni—në këtë rast, që duhet të vuani. Ironikisht, megjithatë, e kundërta e dhimbjes nuk është gëzimi—është pranimi. Rezistenca vetëm sa shton më shumë karburant në zjarr. Të kthen aty ku ishe kur fillimisht e shtype. Nuk është shkatërrimi i strukturës; është forcimi i saj. Ti e lejon atë duke luftuar me të. Na është e vështirë të besojmë se e meritojmë lumturinë, dhe kështu vazhdojmë të shkojmë përtej për të tërhequr dhe shkaktuar dhimbje. Kjo dikotomi është natyrale dhe është njerëzore, por ka diçka për t’u thënë për të tejkaluar atë. Nëse dëshiron të mendosh se është e pamundur, do të vazhdosh të vuash për shkak të saj. Nëse dëshiron të vazhdosh të vlerësosh atë vuajtje si diçka që të bën më shumë njerëzor, atëherë kështu qoftë—por realiteti është se ajo që na bën njerëzorë nuk është ajo që na shkatërron, por ajo që ndërtojmë përsëri me veten. Siç ka thënë Marcus Aurelius: Zgjidh të mos dëmtohesh, dhe nuk do të ndihesh i dëmtuar. Të mos ndjehesh i dëmtuar, do të thotë se nuk ke qenë.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

ÇFARË GJEN NË VETMI

Vetmia është thjesht një ide. Është sugjerimi se je ndonjëherë i shkëputur nga ata përreth teje. Ndodh kur mbështetesh në ndërveprim për të kuptuar – dhe për të qenë në rregull me – vetveten. Sepse ndërveprimi ka më pak të bëjë me mënyrën se si të trajtojnë të tjerët dhe më shumë me mënyrën se si e percepton veten bazuar në atë trajtim. Nuk është fjala për sa shumë njerëz janë në të vërtetë rreth nesh, apo sa dashuri po na japin; është fjala për atë që ajo dashuri nënkupton për ne dhe se si ndryshon mendësinë tonë drejt çdo gjëje që po bëjmë apo përqendrohemi.

Shoqëria duket si përforcimi i unitetit dhe lidhjes, por është gjithashtu ideja se jo vetëm që ke nevojë për praninë e dikujt tjetër, por për miratimin, pranimin e tyre. Mund të jesh me shumë njerëz në një dhomë të mbushur plot dhe të ndihesh më i lidhur në vetminë sesa me ta. Deri në masën që jemi qenie të ndara, ose deri në masën që jemi të vetëdijshëm se jemi qenie të ndara, është se sa “të vetmuar” mund të jemi ndonjëherë. Në thelb: Je vetëm aq sa mendon se je.

Të kalosh përtej asaj ideje se vetmia është e vetmuar është shumë e rëndësishme sepse ka diçka fenomenalisht të huaj dhe të pakapshme që gjen në atë lloj përtesie të shenjtë. Kur ndalon së punuari dhe fillon të jesh. Kur ndalon së përkufizuari veten nga rolet që luan për të tjerët – dhe për veten tënde. Ndihesh i shkëputur nga konteksti i shoqërisë. Ndihesh i lirë nga krahasimi. Fillon të shuash mendësinë e të menduarit për atë që do të ishte e pranueshme për të tjerët. Nuk fillon thjesht të dëgjosh veten tënde të flasë, por kupton që je një person, që dëgjon një mendje.

Dhe fillon të komunikosh me veten në mënyra që janë më të thella, më të kuptueshme, më të pranueshme sesa gjuha mund të lejojë ndonjëherë. Siç tha sërish Huxley: “Pavarësisht gjuhës, pavarësisht inteligjencës, intuitës dhe simpatisë, askush nuk mund të komunikojë ndonjëherë vërtet asgjë me askënd. Thelbi i çdo mendimi dhe ndjenje mbetet i pashprehur, i mbyllur në dhomën e fortë të padukshme të shpirtit dhe trupit individual. Jeta jonë është një dënim me burgim të përhershëm në vetmi.”

Kjo nuk është gjë e keqe, megjithatë. Të tregon se kush je, sepse nuk po përpiqesh të jesh dikush tjetër për dikë tjetër. Je vetëm për veten tënde. Ndihesh i lirë nga standardet dhe fillon të veprosh për hir të mbijetesës, të të qenit gjallë, të asaj njerëzores. Nuk e kupton se sa shumë nga jeta jote e përditshme, sa shumë nga veprimet e tua të përditshme janë të krijuara vetëm nga dëshira për të qenë “i pranueshëm” për botën përreth teje, dhe sa shumë këto veprime që nuk janë të bazuara në sinqeritet mund të të shkëputin nga vetvetja.

Vetmia është praktika më e rëndësishme nga të gjitha praktikat. Të bazon në atë që është dhe të ndihmon të shpëtosh nga ajo që mendon se duhet të jetë. Është njëkohësisht frustruese dhe çliruese për këtë arsye: Të lë vetëm për të parë kush je dhe çfarë bën; më e rëndësishmja, të lë vetëm për të parë thelbin e vërtetë të asaj që do të thotë të jesh një person, të mirën, të keqen, të çuditshmen dhe të shëmtuarën. Nuk të lë zgjidhje tjetër përveçse të mendosh për pamjen më të madhe, arsyen e thellë, mënyrën se si janë gjërat. Koha e vetme kur shohim të gjithë strukturën qartë është kur largohemi nga ajo.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Si të rrisim një brez fëmijësh që nuk kanë probleme me ankthin

Shumica e njerëzve nuk mendojnë se janë të fiksuar me kontrollimin e emocioneve të tyre sepse nuk mendojnë në mënyrë të vetëdijshme për ndjenjat e tyre. Në vend të kësaj, ata mendojnë për gjithçka tjetër që duhet të jetë "në rregull" në mënyrë që të mos ndjehen fare. Ata imagjinojnë makthet e tyre më të këqija si realitet. Ata shqetësohen vazhdimisht për sa para duhet të fitojnë për të qenë "të suksesshëm," sa ushqim duhet të kufizojnë për të ruajtur përmasat e tyre, detajet se si të tjerët reagojnë ndaj tyre në mënyrë që ata të sillen në një mënyrë që i bën të pëlqyeshëm në sytë e tyre. Ata mendojnë për praninë e tyre në mediat sociale, nëse diçka është "e drejtë" për ta, dhe sa e bukur duket shtëpia e tyre. Ata përdorin frikën për të kontrolluar veten që të jenë "të mirë".

Ne nuk i mendojmë këto gjëra si kontroll emocional sepse ato janë pjesët fizike ose mendore të jetës sonë. Por ne nuk kontrollojmë gjërat fizike në jetën tonë kur nuk mund të kontrollojmë emocionet tona; ne kontrollojmë gjërat fizike në jetën tonë për të kontrolluar emocionet tona. Ne mendojmë se nëse gjejmë një "shpirt binjak", nuk do të lëndohemi nga zemra, nëse jemi tërheqës, do të respektohemi, nëse të tjerët mendojnë mirë për ne, do të mendojmë gjithmonë mirë për veten tonë.

Siç mund të tregojë çdo person që lufton me emocione të theksuara ose irracionale, rrënja e shumicës së ankthit dhe panikut është frika nga përjetimi i ankthit dhe panikut. Ne mohojmë ndjenjat tona jo duke refuzuar t’i ndjejmë ato, por duke përdorur gjëra të tjera për të provuar t’i shmangim ato. Kur jemi të fiksuar me përpjekjen për të kontrolluar rezultatet dhe për të zvogëluar rreziqet dhe për të siguruar që nuk përjetojmë asgjë "të keqe", nuk po jetojmë jetë të plota. Ne jemi vetë të fragmentuar, duke shprehur vetëm pjesët me të cilat jemi momentalisht të rehatshëm.

Ky disociacion emocional fillon në fëmijëri, si rezultat i ndëshkimit për ndjenja "të këqija". Fëmijët nuk dinë si të vetërregullojnë emocionet e tyre. Ata nuk i kuptojnë ato, dhe ashtu si nuk kuptojnë se si funksionon trupi i tyre, ose çfarë do të thotë të kesh mirësjellje në tryezë, ose të trajtosh të tjerët me respekt, ata duhet të mësohen, por shumë shpesh nuk mësohen. Në vend të kësaj, fëmijët mësojnë se veprimi i gabuar do t'i ndëshkojë, dhe kështu fillon cikli i shtypjes. Ata mësojnë se prindërit e tyre do t’i duan më shumë kur janë "të mirë," dhe mbyllin pjesët e vetes që kanë frikë se janë të papranueshme.

Ajo që ata po përgjigjen është një mungesë e ndjenjës së dashur. Ajo që ata janë të lidhur për të ndjekur është dashuria e prindërve të tyre. Nëse nuk u jepet natyrshëm, ata do të përpiqen të manipulojnë mënyrën se si prindërit i shohin ata që të krijohet kjo dashuri. Për fat të keq, në këtë proces, ata disociohen nga një pjesë thelbësore e vetes së tyre.

Dhe kjo është mënyra se si ata zhvillohen në të rritur të panikosur, gjykues, ankthiozë që nuk mund të funksionojnë në marrëdhënie. Kjo është mënyra se si mësojnë se është thelbësore të kontrollojnë gjithçka rreth tyre—nëse nuk e shkaktojnë një ndjenjë, nuk kanë pse të merren me të.

Mënyra se si rrisim të rinj që nuk luftojnë me ankthin është duke qenë njerëz që pranojnë ankthin. Ne duhet të jemi zëri i arsyes që ata ende nuk e kanë. Zërat që ata dëgjojnë nga ne—sidomos në momentet e tyre më të frikshme dhe të ndjeshme—do të bëhen zërat në kokën e tyre një ditë. Mënyra se si rrisim të rritur që nuk luftojnë me ankthin është duke qenë të rritur që janë të dashur dhe të mirë dhe jo gjykues. Fëmijët nuk bëjnë atë që ne u themi; ata bëjnë atë që ne bëjmë. Nëse duam që bota të ndryshojë, duhet të ndryshojmë vetë. Nëse duam t’i frymëzojmë ata që të përballen me ndjenjat e tyre, ne duhet të mësojmë të përballojmë ndjenjat tona.

Dhe tani, kemi privilegjin unik të mësojmë se si. Pa inteligjencën emocionale për të përballuar ankthin, kemi mundësinë të rritemi me vetëdije për ta kuptuar atë. Kemi potencialin tu japim fëmijëve tanë dhe fëmijëve të tyre dhe fëmijëve të tjerë pas tyre dhuratën e vetënjohjes, por kjo mund të vijë vetëm duke ia dhënë atë vetes sonë së pari. (A nuk është kështu gjithmonë?)

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Udhëzuesi i idiotit për inteligjencën emocionale: Pse na nevojitet dhimbja?

Kënaqësia nuk mund të shërojë dhimbjen. Kjo është një nga keqkuptimet më të mëdha psikologjike që ekzistojnë. Kënaqësia nuk mund të shërojë dhimbjen sepse ato ekzistojnë në skajet e kundërta të së njëjtës spektrumi. Biologjikisht, si përgjigjet tona ndaj kënaqësisë, ashtu edhe ato ndaj dhimbjes, janë të përqendruara në të njëjtën pjesë të trurit. Kimikati i "kënaqësisë" që na sjell gëzim është i përfshirë edhe në përgjigjen ndaj dhimbjes. Alan Watts thotë se ky është çmimi që paguajmë për të rritur vetëdijen tonë. Thjesht: Ne nuk mund të jemi më të ndjeshëm ndaj një emocioni pa përjetuar edhe emocionet e tjera në të njëjtën shkallë.

E dini si thonë njerëzit se nëse nuk do të kishit ditë me shi, nuk do të mund të vlerësonit ditët me diell? E vërteta është se nëse nuk do të kishit ditë me shi, ditët me diell nuk do të ekzistonin. Ky quhet dualitet. Ne jetojmë në dualitet. Ne ekzistojmë për shkak të dualitetit. Kjo tingëllon si një fjalë kyçe, por është një gjë shumë e rëndësishme për t'u kuptuar. Trupat tanë ekzistojnë në dualitet: mushkëritë tona, zemrat, gjëndrat seksuale, të gjitha funksionojnë sepse kanë një gjysmë të kundërt dhe të barabartë. E njëjta gjë vlen edhe për natyrën: ajo e mban veten përmes një cikli krijimi dhe shkatërrimi, ashtu si edhe jeta njerëzore. Në natyrë ekziston teku dhe çifti. Është e rëndësishme të kuptohet se nuk jemi të ndarë nga anatomia e universit. Nuk ka të mirë pa të keqe, të lartë pa të ulët, apo jetë pa dhimbje. Problemi nuk është prania e dhimbjes. Është paaftësia për të parë qëllimin e saj.

Ne besojmë se "lumturia" është gjendja e vazhdueshme e ndjenjës së "mirë". Për shkak të këtij besimi, ne nuk jemi të lumtur. Njerëzit e lumtur nuk janë ata që "ndihen mirë" gjatë gjithë kohës; ata janë ata që janë në gjendje të udhëhiqen nga emocionet e tyre negative në vend që të paralizohen prej tyre.

Lumturia nuk ka të bëjë me "sa mirë ndihesh," por pse e ndien atë. Një jetë e ndërtuar mbi kuptimin dhe qëllimin ndihet mirë, edhe pse një jetë e ndërtuar mbi lakmi dhe egoizëm ndihet mirë. Megjithatë, njëra është më e mirë se tjetra. Pse? Lakmia dhe egoizmi janë cilësi thelbësore të dikujt që kërkon një çmim të lartë për të eliminuar dhimbjen. Punët ose ideologjitë e bazuara në kuptim dhe qëllim janë cilësi të njerëzve që kanë pranuar dhimbjen e tyre dhe kanë zgjedhur të punojnë me—jo kundër—saj. E para është shkatërruese dhe e paplotë. E dyta është më e vështirë, por ia vlen.

Dhimbja jonë na shërben. Është një forcë udhëzuese kritike. Vuajtja fillon të lulëzojë kur nuk e dëgjojmë atë. Imagjinoni çfarë ndodh kur vendosni dorën mbi një sobë të nxehtë. Ju ndjeni dhimbje sepse trupi juaj po sinjalizon që të lëvizni dorën para se të digjet. Jeta jonë emocionale nuk është e ndryshme, përveç faktit se ne kuptojmë pasojën e mbajtjes së dorës mbi sobë. Ne ende nuk kuptojmë pasojën e asaj që na drejton dhimbja jonë emocionale.

Ne e shohim dhimbjen si të kundërt me mirëqenien tonë në vend që të jetë një komponent kyç në krijimin e saj. 

Gjëja e parë që kërkohet për ta rregulluar këtë është kuptimi se ne nuk duam natyrshëm të shmangim dhimbjen. Në fakt, shumë nga ato që mendojmë se duam, nuk janë ato që duam në të vërtetë. (Disa nga njerëzit më të zbrazët dhe të pakënaqur emocionalisht janë ata që i idhullizojmë për të qenë të pasur, ose "të suksesshëm.")

Më pas, është zhvendosja e qëllimeve tona nga dëshira për të kapërcyer dhimbjen drejt synimit për një pH emocional më neutral. Disa e quajnë këtë "zhvendosja e bazës." Ne zakonisht shmangim punën aktuale të rregullimit të pranueshmërisë tonë mendore/emocionale sepse duke e bërë këtë eliminojmë mundësinë e arritjes së "lartë" të jashtme. Ne mendojmë se po heqim dorë nga ëndrrat dhe shpresat që kemi supozuar se do të na bëjnë të ndihemi jashtëzakonisht mirë. Në realitet, ajo që po heqim dorë është thjesht iluzioni se ato gjëra do të sjellin lumturi të qëndrueshme, në favor të një ndryshimi në perceptim, që në të vërtetë do ta sjellë.

Në termat më të thjeshtë të mundshëm, e quajmë këtë paqe: kur nuk është e pranishme as dëshira për një të lartë dhe as shtypja e ulët. Kur e keni zhvendosur bazën tuaj nga "mbijetoni" në "lulëzoni" dhe të jeni shkëputur nga rezultatet, mund të shijoni atë që çdo ditë sjell.

Pasi të dilni nga gara e pafund e ndjekjes së lumturisë iluzore, kuptoni se nuk po vraponit drejt diçkaje më të mirë, thjesht po përpiqeshit të kalonit vetveten. Do të kuptoni gjithashtu se vetëm për shkak të dhimbjes ishit në gjendje të kuptonit këtë. Dhimbja juaj ju hapte rrugën; ajo po ju drejtonte drejt këtij kuptimi gjatë gjithë kohës.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

ÇDO MARRËDHËNIE që ke është ME VETEN TËNDE.

Është interesante që qeniet njerëzore janë specie e vetme (e njohur) që kanë marrëdhënie me veten e tyre, por është edhe më interesante të konsiderosh faktin që qeniet njerëzore janë specia e vetme që kanë marrëdhënie me veten e tyre përmes njerëzve të tjerë. Pra, perceptimet tona për mendësitë e njerëzve të tjerë kryesisht diktojnë se si e shohim veten. Çfarë na lidh në dashuri, në shoqëri, në miqësi? Njohja. Ndjesia që e kuptoni njëri-tjetrin në një nivel të thellë. Është thjesht të jesh në gjendje ta shohësh veten në dikë tjetër, dhe më e rëndësishmja, të jesh në gjendje të ndryshosh rrëfimin tënd të brendshëm kur e di, e sheh dhe e ndjen që dikush tjetër të do, të pranon dhe të miraton pa marrë parasysh gjithçka.
Ergo: Ti mund të bësh të njëjtën gjë. (Është një mekanizëm mbijetese, jam i sigurt.) Marrëdhëniet më kuptimplote kanë tendencë të jenë ato në të cilat reflektohemi plotësisht përsëri tek vetja jonë, sepse kjo është ajo që shërbejnë marrëdhëniet: na hapin. Ne e njohim këtë vetëm në ato raporte të mëdha, të mbingarkuara, zakonisht zemërthyese, por është e vërtetë për çdo marrëdhënie. Dhe është thelbi i çështjeve tona përtej mbijetesës bazë: si jemi në raport me njerëzit e tjerë. Si jemi në raport me veten. Marrëdhëniet në të cilat kemi tendencë të jemi më të lumtur janë ato në të cilat adoptojmë rrëfimin e supozuar të personit tjetër - atë që mendojmë se ata mendojnë për ne. Ne ndjehemi më të dashur kur ndjehemi të kuptuar, kur mendojmë se dikush tjetër mendon në përputhje me atë që kemi nevojë të dëgjojmë dhe të besojmë. Ne ndjehemi më të dashur kur mendojmë se dikush mendon mirë për ne - përpjekjet dhe shfaqjet e tyre të dashurisë shërbejnë për të provuar këtë. Kjo është arsyeja pse jo thjesht kushdo mund të na konfirmojë që jemi në rregull, vetëm njerëz që për ne kanë një kuptim. Dikush për të cilin tashmë ndjejmë një lidhje fizike ose psikologjike. Dikush që e shohim si partner për veten, dikush që është si ne, dikush që na kupton. Kjo është arsyeja pse "të duash veten së pari" është këshilla më e zakonshme, më konfuze, dhe megjithatë më thellësisht e qëndrueshme që dikush mund të japë. Sepse nuk ka të bëjë vërtet me të ndjerit dashuri për veten; ka të bëjë me të ndjerit të qëndrueshëm mjaftueshëm që mendësia jote të mos mbështetet në rrëfimin e një tjetri të supozuar. Kjo është arsyeja pse gjërat dhembin kaq shumë kur identifikohemi me to. Gjithë urrejtja është vetë-urrejtje. Kjo është arsyeja pse ne bëhemi aq të mallkuar e zemërthyer. Nuk mund të humbasim njerëzit; mund të humbasim vetëm veten tonë në një ide të tyre. Ne vendosëm se si të ndjeheshim për veten përmes tyre - për mirë dhe për keq - kështu që kur perceptojmë që mendësia e tyre ndryshon nga dashuria për veten në dashuri me dikë tjetër, qëndrueshmëria jonë del jashtë dritares. Gjëja më çliruese që mund të bësh është të kuptosh që të gjithë jemi një kolektiv dhe se secili fragment i një dritë më të madhe reflekton në njëri-tjetrin në një mënyrë që zbulon atë që duhet të shohësh dhe kuptosh, por që drita është gjithmonë e jotja. Çdo marrëdhënie që ke është me veten tënde. Çdo person në të cilin ndihesh kur kthehesh "në shtëpi" është vetëm kthimi tek vetja jote. Gjithmonë është vetja që gjen në fund të udhëtimit. Sa më shpejt që përballesh me veten, aq më pak ke nevojë për njerëzit e tjerë për të mbushur boshllëqet. (Nuk mund të shtypësh dikë në thyerjet e tua dhe të presësh që të të bëjë të tërë.) Sa më shpejt që përballesh me veten, aq më shpejt veprimet e njerëzve të tjerë nuk të prekin negativisht - mendësia jote nuk mbështetet në ta. Ti nuk mbështetesh në ta. Marrëdhëniet nuk shërbejnë për të të dhënë lumturi të përjetshme dhe të pandërprerë. Ato shërbejnë për të të bërë më të vetëdijshëm. Sa më shpejt që e kupton që kjo vetëdije është e jotja, aq më e lehtë bëhet gjithçka tjetër.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

LEJO VETEN TË JESH MË I LUMTUR se sa mendon se E MERITON

Nëse të gjitha gjërat e mëdha bëhen nga një seri gjërash të vogla të vendosura së bashku, atëherë jetët e mëdha krijohen nga një seri momentesh të vogla të vendosura së bashku, shumica e të cilave i humbasim sepse po shkruajmë sinopsin në vend të paragrafeve të kapitujve. Është sikur jetojmë për të shkruar fjalimet e përkujtimit. Marrim diploma dhe dëshirojmë linja tregimesh dhe fate që zhvillohen dhe rrjedhin mirë dhe përfundimisht shkruajmë histori të bukura dhe të admirueshme, por vetëm ato që do t'i tregojmë vetes. Nuk na kujtojnë kurrë për më shumë se kush ishim, kë donim dhe si jetonim nga momenti në moment. Pjesa tjetër—ato gjërat e mëdha, mbresëlënëse, të llojit të arritjeve të mëdha nuk kanë rëndësi, dhe ndoshta kurrë nuk kanë pasur. Ne humbasim momentet sepse jemi të shpërqendruar. Të shpërqendruar nga një person të cilin e kërkojmë në turmë, duke u frikësuar se ai është aty, edhe kur është larg. Nga dikush që është gjithmonë në mendjen tonë kur po shkruajmë, krijojmë, zgjedhim ose udhëtojmë me tren ose duke fjetur gjumë—dhe sillemi sikur ai është me ne, rrëfejmë jetën tonë sipas asaj që do të thoshte dhe do të ndjente dhe do të mendonte nëse ai do të ishte me ne, megjithëse e dimë që kurrë nuk do ta dimë atë. Gjithmonë ka një detyrë frikësuese, gjithmonë një listë punësh që nuk përfshin asgjë që rrethoi atë që ne vërtet deshëm të bëjmë. Jo për punë, jo për kredi, jo nga përgjegjësia, por vetëm sepse duam të jemi të lumtur. Gjithmonë një promovim më shumë, një lëvizje më shumë, një dashuri të madhe më shumë për të gjetur para se sa thjesht të mund të jemi të lumtur. Por nuk jemi. Nuk zgjedhim. Nuk mendojmë se e meritojmë. Ne vazhdojmë të kërkojmë, dhe vazhdojmë të rrëfejmë, dhe vazhdojmë të jetojmë sikur kemi një nesër për të jetuar të gjitha këto fantazi të mëdha dhe premtime ndaj vetes, kur realiteti është se nëse nuk ndalojmë sot, do të jetojmë përgjithmonë me premtimin e nesërmes. Këto janë ëndrrat e ditës. Ato janë vizione, shpresa dhe çështje që nuk ekzistojnë. Momenti që fillon të mendosh për të kaluarën ose të ardhmen, kupto se është vetëm një mendim për një gjë, një mendim që po ndodh tani. Një tani që po e humbasim. Nesër nuk na ndryshon. Punët tona nuk na ndryshojnë. Marrëdhëniet tona nuk na ndryshojnë. Problemet tona ndryshojnë, gjërat në jetën tonë ndryshojnë. Çështjet që marrim janë pasqyra të asaj që është gabim me ne, njerëzit që urrejmë janë pasqyra të pasigurive tona. Pavarësisht se sa gjëra vijnë dhe shkojnë, ne marrim të njëjtat çështje dhe urrejmë të njëjtët njerëz për të njëjtat arsye, dhe kurrë nuk ndalojmë të kuptojmë se nuk janë ata që ne i urrejmë; janë pjesët e vetes që ata na detyrojnë të njohim. Duhet të ndalosh së jetuari për mënyrën se si të tjerët do të të kujtojnë. Ndalo së jetuari duke i thënë vetes historinë që mendon se të tjerët do të jenë të lumtur ta lexojnë. Sepse është një histori boshe dhe pa jetë, dhe të heq gjënë që më shumë po kërkon kur e bën atë. Gjëja më e rëndësishme është që të bësh atë që të bën të lumtur—dhe të kuptosh se lumturia jote është zgjedhja jote dhe përgjegjësia vetëm jote. Nuk është një ditë apo një punë apo një marrëdhënie apo një ndryshim nga larg, është tani. E vetmja punë për të bërë është të heqësh pengesat që të parandalojnë ta jetosh atë. Ndryshimi i vetëm që duhet të ndodhë është te ti. Miliona momente të vogla të pathëna janë ato që kanë rëndësi. Nuk ka të bëjë me të pasurit një punë; ka të bëjë me të pasurit një jetë që dëshiron të jetosh. Nuk ka të bëjë me të pasurit një diplomë; ka të bëjë me netët kur më në fund ndiheshe i/e kundërta e vetmisë. Nuk ka të bëjë me të pasurit një marrëdhënie; ka të bëjë me të qenit në një të tillë. Dhe nuk ka të bëjë me të jetuarit një jetë që të tjerët mund ta përmbledhin lehtësisht; ka të bëjë me të pasurit një jetë ku ato miliona momente ndërtojnë dhe bashkërendohen me njëri-tjetrin—dhe ti i ndjek ato—dhe që ke akoma më shumë. Nuk do të jesh atje për të dëgjuar historitë dhe fjalimet përkujtuese që ata do të tregojnë për ty—je vetëm këtu për t'i njohur ato tani.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

SI TË MENDONI PËR VETEN: NJË UDHËRRËFYES ME 8 HAPA

Shumica e mendimeve që përjetoni gjatë ditës nuk janë unike apo të krijuara nga vetja juaj. Mendjet tona janë si programe kompjuterike: ato kërkojnë, përsërisin dhe besojnë atë që u thuhet. Shumë pak njerëz e kuptojnë sa thellë është kushtëzuar mendimi i tyre, dhe ata supozojnë se mendimet dhe ndjenjat e tyre pasuese janë pjesë e asaj që janë (dhe kështu i mbrojnë ato, me pasion). Të mësosh të mendosh për veten është diçka që duhet ta zgjedhësh me vetëdije, dhe shumë pak njerëz e bëjnë këtë. Ja disa hapa që të udhëheqin përmes këtij procesi, duke supozuar se do të shqyrtoni një ide (ose opinion) në një kohë:

01. Dëshifroni origjinën e opinionit. Kujtoni herën e parë kur e përjetuat atë. Për shembull, nëse ju kujtohet që në klasën e dytë dëgjuat një prind të thoshte se kushdo që nuk është pro-jetës është një vrasës, me shumë gjasa keni pasur një reagim shumë të fortë ndaj tij, duke qenë vetëm shtatë vjeç. Të kuptuarit e origjinës së mendimeve, ideve dhe besimeve tuaja tregon se sa shpesh ato nuk janë realizimi apo zbulimi juaj, por imponimi i dikujt tjetër.

02. Përcaktoni nëse provat tuaja bazohen në emocion apo arsyetim. Cilat janë argumentet mbështetëse për opinionin ose idenë tuaj? Nëse ato janë të bazuara në emocion, a janë ndjenjat tuaja apo të dikujt tjetër? Nëse asnjëra, cilat janë faktet që formojnë besimin tuaj?

03. Pyesni veten se kush përfiton nga opinioni. A është dikush (ose diçka) tjetër përveç juve ose të mirës së përgjithshme të njerëzimit?

04. Merrni parasysh pse idetë kundërshtuese mund të jenë të vlefshme. Kjo është ndoshta pjesa më e rëndësishme, dhe megjithatë shumë pak njerëz kanë gatishmërinë për të konsideruar dhe diskutuar idetë kundërshtuese pa ndjerë zemërim absolut. (Është ajo që ndodh kur identifikohemi shumë thellë me mendimet tona.) Pavarësisht kësaj, uluni seriozisht dhe përpiquni të kuptoni logjikën, arsyen ose frikën e opinioneve kundërshtuese pa gjykuar.

05. Zbuloni pse ndiheni kështu për të. Përveç nëse jeni një ekspert i trajnuar në temën në fjalë, çdo emocion i fortë që shoqëron opinionin tuaj mbi të zakonisht është thjesht personal (dhe për këtë arsye ju largon nga të qenit objektiv dhe realist). Do të duhej vite dhe një sasi e jashtëzakonshme kërkimi (në nivelin e kandidaturës për Ph.D.) për të qenë në një pozicion për të kuptuar vërtet një çështje të nuancuar mjaftueshëm për të pasur një ndjenjë jashtëzakonisht të fortë për të.

06. Hulumtoni. Nëse jeni aq pasionant sa pretendoni për një ide të caktuar, hulumtojeni dhe sigurohuni që idetë tuaja të mos jenë të pabazuara. Pastaj ndiqni disa burime informative të besueshme, burime lajmesh të paanshme dhe qendra kërkimi për të mbajtur veten të përditësuar me atë që po zbulohet dhe diskutohet në botë.

07. Pyesni veten se cili do të ishte rezultati nëse të gjithë në botë do të mendonin si ju. Është mënyra më e mirë për të përcaktuar nëse nga një ide përfiton vetëm egoja juaj.

08. Përfytyroni veten tuaj më të realizuar: Çfarë do të mendonin ata, nëse jo këtë? Imagjinimi se çfarë do të thoshte vetja juaj më e mirë për një çështje është një mënyrë mjaft e mirë për të përcaktuar se çfarë duhet të ndryshoni në mënyrën tuaj të menduarit.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

Pse zgjedhim të duam njerëz që nuk mund të na duan njësoj në kthim 

Qëllimi i një marrëdhënieje nuk është të jesh i dashur në mënyrë të përsosur, apo përgjithmonë. Nuk është që të plotësohen dhe të realizohen të gjitha dëshirat dhe kërkesat tona. Nuk është që të plotësohemi, ose që mendjet dhe zemrat tona të mbushen nga stimulimi hormonal që ne të mendojmë se kjo është ndjenja e dashurisë. Qëllimi i një marrëdhënieje nuk është mënyra e universit për të thënë: “Ti je i/e denjë, dhe ja ku është dikush për ta provuar këtë.”

Qëllimi i një marrëdhënieje është të shohim veten të plotësuar dhe plotësisht. Është të shohim pjesët e vetes që përndryshe nuk i kemi të ndërgjegjshme. Qëllimi i një marrëdhënieje është të na zemërojë, gëzojë dhe shkatërrojë në mënyrë që të mund të shohim se çfarë na zemëron, çfarë na ngazëllen, dhe ku kemi nevojë të japim dhe marrim dashuri. Qëllimi i një marrëdhënieje nuk është të na rregullojë, ose të na shërojë, ose të na bëjë të plotë dhe të lumtur; është të na tregojë ku kemi nevojë për rregullim dhe cilat pjesë të vetes janë ende të thyera, dhe ndoshta më brutalet nga të gjitha është: që askush nuk mund ta bëjë këtë punë, ose të na bëjë të lumtur, përveç vetja jonë.

Ne zgjedhim të duam njerëz që nuk mund të na duan mbrapsht për t’i mësuar vetes që jemi, në fakt, të denjë për t'u dashur mbrapsht. Ne zgjedhim këta njerëz sepse ata përfaqësojnë pjesët e vetes që ne nuk i duam—përndryshe, pse do ta humbnim kohën tonë me njerëz që nuk na e kthejnë dashurinë? Ne zgjedhim të duam këta njerëz sepse ata janë të vetmit me të cilët ndajmë një lidhje intime aq të thellë saqë mund të zgjojnë dhe ndriçojnë këndet më të errëta të vetes, dhe ata janë të vetmit që mund të largohen dhe të na lejojnë të bëjmë atë që jemi këtu për të bërë: të zgjidhim, realizojmë dhe shërojmë ato pjesë vetë.

Nuk është natyra e dashurisë që njerëzit të luftojnë me të, por çfarë është ajo e krijuar për të bërë. Shumica e turbullirës sonë vjen thjesht nga mosqenia të njoftuar se dashuria do të vazhdojë të na thyejë zemrat derisa ato të hapen, dhe se ne do të jemi ata që do të hidhemi përsëri e përsëri.

Partnerët tanë të jetës janë njerëzit që vijnë pas dashurisë që na zbulon veten. Dashuritë tona të mëdha janë dashuritë që shfaqen pasi mendojmë se i kemi humbur tashmë. Ato vijnë pasi jemi gati, pasi kemi pastruar dëmtimet dhe rrënojat, vetëm pasi kemi mësuar çfarë do të thotë të duash veten. Është në këtë që ne kuptojmë se dashuria është ndarja e asaj që tashmë kemi, jo mbështetja te dikush tjetër për të na dhënë diçka për të na plotësuar. Është në këtë që ne kuptojmë sa thelbësore është të duam njerëzit që nuk mund të na duan mbrapsht. Ata kurrë nuk ishin të destinuar për ta bërë këtë, dhe e gjitha varet nga sa kohë na duhet për ta kuptuar këtë.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

JO GJITHKUSH DO TË TË DASHUROJË NË NJË MËNYRË QË DUHET TA KUPTONI

Shumica e fërkimeve që kthehet në tension dhe shumica e fërkimeve që krijojnë vija tërmeti që shpërthejnë në marrëdhëniet tona kanë të bëjnë me mënyrat si e perceptojmë dashurinë, mënyrat si e presim atë, dhe si dashuria që mendojmë se e meritojmë përputhet ose nuk përputhet me atë që marrim dhe, shpeshherë, japim. Për shumë njerëz, nuk ka të bëjë me atë nëse janë apo jo të dashuruar me dikë; ka të bëjë me nuancat që vijnë së bashku me të qenit i dashuruar. Ka të bëjë me mënyrën se si janë të dashuruar me ta. Ka të bëjë me atë dozë të pasigurisë që na thonë se nuk duhet ta kemi. Me nocionin se janë kaq të rinj. Me idenë se dikush pa ndonjë problem të caktuar mund të vijë dhe të jetë më i mirë se çfarë kanë tani. Me idenë se ka më mirë diku tjetër. Me ish-partnerin që është më i përshtatshëm, me largësinë, me frikën nga angazhimi. Me kohën, me shpërqendrimet, me impulsin për të provuar diçka tjetër. Dhe secili prej nesh mund të pranojë se e di çfarë do të thotë të rrotullohesh nëpër këto ide, të mbërthyer mes dashurisë për dikë dhe dëshirës për të zgjedhur ndryshe.

Problemi është se rrallëherë e kuptojmë se zemra nuk është një gjë e konsumuar një herë për gjithmonë. Nuk mund të vendosësh dikë në të dhe të presësh që të shërojë plagët e plagosura. Duhet të kuptosh se shpesh, lufta është se ne largohemi, edhe pse i duam ata, ne luftojmë, edhe pse i duam ata, ne bëjmë gabime me ta, edhe pse i duam ata, dhe kjo nuk është sepse nuk i duam mjaftueshëm, por sepse të gjitha këto gjëra mund të bashkëjetojnë brenda nesh, dhe prania e një dashurie nuk e bën një tjetër të zhduket. Por as nuk e shëron dhimbjen në rrënjë. Mund ta maskojë për pak kohë.

Mund të presim që zemrat tona të jenë të afta të mbajnë më shumë se një gjë, më shumë se një person, më shumë se një ndjenjë—por nuk mund të presim që të gjitha të bashkëjetojnë në mënyrë perfekte. Dashuria rritet, dhe ajo të rrit nga brenda dhe jashtë. Ajo zgjerohet, por zgjerimi nuk eliminon atë që ishte aty më parë.

Pra, nuk duket gjithmonë ashtu siç mendojmë se duhet të duket. Ka hapësira të fshehta dhe thellësi brenda nesh, dhe dashuria ndonjëherë del ndryshe kur krijon jehonën e kalimit nëpër ato pjesë të nevojshme. Disa njerëz dashurojnë në heshtje. Disa dashurojnë pa e kuptuar se janë të dashuruar—dashuria nuk duket fare si dashuri. Ajo maskohet nga frika, e detyruar të tërhiqet dhe të veprojë me shpërthime zemërimi dhe zhgënjimi. Ndonjëherë është të mos jesh në gjendje të shikosh dikë pasi ka ikur, ndonjëherë është të mos jesh në gjendje të ndalesh, dhe shumicën e rasteve është të mos jesh në gjendje t'i thuash diçka në asnjë mënyrë. Ndonjëherë del si ndëshkim si prindërit që përpiqen të na detyrojnë të jemi në përputhje, pa kuptuar se nuk mund t’i turpërosh njerëzit për t’i ndryshuar. Se shprehja e zemërimit të tyre është një mekanizëm i egos së tyre, jo i dashurisë së tyre. Ne nuk jemi të plotë pasi kemi gjetur një person tjetër për tu përshtatur brenda nesh. Askush nuk mund ta bëjë këtë për ne. Ne duhet të mbushim ato hapësira vetë.

Pra, ndonjëherë keqkuptohet. Por ngushëllimi është në të kuptuarit se nuk është ajo që nuk kuptojmë për dashurinë, por si e lejojmë keqkuptimin të na hapë dhe të na zgjerojë. E lejon dashurinë, dhe të gjitha mënyrat e saj të përthyera dhe të ndotura, të të shtyjnë të transformosh veten dhe jetën tënde nga nevoja. Përfundimisht e kupton se ishte dashuria që të krijoi, jo dhimbja që është nënprodukt i dashurisë së humbur. Dhe nuk ishte dashuria që dikush nuk të dha; ishte dashuria që duhet të gjeje në veten tënde.

E vetmja çështje është se e lejojmë dashurinë të bëjë atë që duhet të bëjë: të na japë më shumë nga vetja, madje—dhe ndoshta veçanërisht—kur do të thotë se duhet ta marrim për veten tonë. Ndonjëherë zgjedhim njerëz për të na treguar pjesët e fshehta të vetes sonë. Ndonjëherë zgjedhim njerëz që e dimë se do të na lëndojnë. Ndonjëherë është mënyra e vetme që mund të njihemi me qenien tonë të brendshme, dhe edhe pse nuk e kuptojmë, shpesh është mënyra më e sinqertë dhe më e bukur që tregon se duam veten.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

SI TË ZBUSNI DEMONËT E BRENDSHËM

Dikur mendoja se të zbusje demonët e brendshëm ishte çështje e tejkalimit të tyre. Mendoja se ndjenja e vazhdueshme e "nuk jam mjaftueshëm i mirë" do të heshtë kur të mund të kaloj përtej mendjes sime, sepse, sigurisht, demonët tanë të brendshëm nuk e bazojnë argumentin e tyre në realitet. Demonët tanë të brendshëm na godasin në pikat tona të dobëta. Ata na recitojnë të gjitha gjërat që kemi frikë se njerëzit do të interpretojnë për ne. Ata na mbajnë të bllokuar apo të ngecur në vendin ku ajo që njerëzit e tjerë perceptojnë është realiteti, megjithëse sigurisht, ato perceptime janë zgjatime të atyre njerëzve, dhe këto janë tonat.

Mendoja se do të shpërbëheshin sapo të ndaloja së shikuari jetën time në mënyrë analitike dhe të filloja të përjetoja emocionet dhe ndjenjat e mia si personi që i përjeton ato, jo si personi që janë mendimet dhe ndjenjat e tij. Por ajo që kuptova është se çdo pjesë e juaja duhet të punojë në harmoni. Dhe sapo kisha nevojë të bëja diçka që kërkonte mendim dhe proces, u ktheva në pikën zero.

Nuk është diçka për ta kaluar dhe nuk është diçka për ta injoruar. Është vetëm diçka për ta njohur dhe kuptuar dhe më pas për ta kultivuar ndryshe. Sepse mendësia është një kultivim, dhe për këtë qëllim, në fund është një zgjedhje. Ne mund ta ndryshojmë atë. Nëse nuk e bëjmë, do të mbetemi në mëshirën e veprimeve të njerëzve të tjerë dhe të djajve tanë irracionalë që nuk bëjnë asgjë tjetër veçse na pengojnë të jetojmë atë që e dimë se është e vërtetë. Dhe kur këto dy forca përplasen dhe prishin njëra-tjetrën, do të gjejmë veten në gropat e ankthit dhe depresionit, sepse diçka po përpiqet të dalë nga ne, dhe diçka tjetër po e pengon ta bëjë këtë.

Antidoti këtu është ndërgjegjësimi. Sapo të kuptoni se mendimi juaj vjen nga një vend irracionaliteti dhe frike, keni bërë një hap drejt heshtjes së tij. Sapo të zbuloni se nuk keni nevojë ta dëgjoni atë zë dhe se nuk jeni ai zë, nuk keni më nevojë të kontrolloheni nga ai.

Do të filloni të kuptoni se të kesh dyshime për veten është njerëzore. Frikat irracionale gjithashtu. Nuk ka asgjë në këtë që është e çuditshme ose e gabuar. Është thjesht natyrë. Por nëse duam të ecim përtej saj, duhet të shkojmë përtej saj dhe të fillojmë të zgjedhim. Të zgjedhim atë që konsumojmë, si i strukturojmë ditët tona dhe për çfarë e japim kohën tonë. Çfarë gjëje i japim vlerë dhe kuptim, dhe sa shumë.

Vendosja jonë natyrale, parazgjedhja jonë, nuk është ajo që duhet të operojmë për pjesën tjetër të jetës sonë. Sa më gjatë të qëndrojmë duke lejuar veten të mbizotërohemi plotësisht nga çdo mendim denigrues që kalon nëpër mendjen tonë, aq më shumë do të përfundojmë duke u çimentuar nën ato besime, dhe ato do fillojnë të bëhen reale.

Sepse kjo nuk ka të bëjë me besimin se një ditë, nuk do të kemi mendime kaluese të gjykimit ndaj vetes sonë. Kjo nuk ka të bëjë me mendimin se ndonjëherë nuk do të na interesojë se çfarë mendojnë të tjerët. Këto aspekte të njerëzimit janë universale, të pandryshueshme dhe të programuara për një arsye. Por ato arsye kanë pak të bëjnë me ne duke gjetur lumturi. Dhe ne duhet ta bëjmë zgjedhjen për veten tonë. Nuk do të na interesojë kurrë dhe nuk do t'i dëgjojmë kurrë. Çështja është vetëm nëse do të veprojmë apo jo bazuar në to.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

PSE E REFUZOJMË MENDIMIN POZITIV

Një arsye e madhe pse njerëzit e refuzojnë dhe e quajnë vetë-ndihmën ose psikologjinë pozitive si "përralla" është për shkak se u duket e pamundur për t'u arritur. Mendimi pozitiv duket mjaft i thjeshtë, kështu që pse duket kaq i vështirë për disa? Epo, përgjigja është e thjeshtë: Ka shumë paragjykime nënndërgjegjeshëm kundër mendimit pozitiv, dhe ato akumulohen pas periudhave të gjata kohe duke forcuar besimet tuaja negative. Për të kaluar në një mënyrë mendimi më pozitiv, kërkohet të kaloni në atë periudhë për të parë të mosbesimet që kanë grumbulluar ide negative. Këtu janë disa arsye të tjera pse ne e refuzojmë pozitivitetin:

01. E shohim atë si të pafajshme. Ne e lidhim gabimisht "negativitetin" me "thellësinë", dhe kështu të jesh i vetëdijshëm për negativën (ose të mos jesh entuziast, i paemocionuar ose pasiv) është gjithashtu të jesh "cool." (Kjo është arsyeja pse mendojmë për "fëmijët cool" në shkollë si të shkujdesur apo të papërkujdesur siç duhet.)

02. Ne vazhdimisht forcojmë besimin tonë nënndërgjegjeshëm me ide negative. Vetë natyra e besimit personal është "ajo që përvoja na ka dëshmuar të jetë e vërtetë." Kjo është e pamundur, megjithatë, kur ne nënndërgjegjeshëm kërkojmë prova për të mbështetur idetë negative që ne vazhdimisht besojmë, ato dalin në pah për të dëshmuar atë që presim të forcojë atë që besojmë.

03. Jemi më tërhequr nga negativiteti në botë sepse nuk e kuptojmë atë. Ngaqë nuk e kuptojmë qëllimin ose arsyen e dhimbjes dhe negativitetin, e gjejmë atë të panjohur dhe misterioz, prandaj, na duket më thelbësor për t'i kushtuar vëmendje. Kësjhtu jemi tërhequr nga intensiteti i diçkaje që nuk e kuptojmë, dhe përfundojmë duke e ushqyer atë gjithnjë e më shumë vetëm duke i kushtuar vëmendje.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

FILOZOFIA E MOSREZISTENCËS: DALLIMI MIDIS “SHKOJ ME RRJEDHËN” DHE “ DORËZIMIT TË EGOS."

Kur Rilindja Zen në Perëndim filloi në vitet '50 (një lëvizje që shumë e kreditojnë me punën e Alan Watts për frymëzim), ishte një manifestim që përputhej pikërisht me atë që mësimet e lashta shpresonin dhe synonin për njerëzimin: ta adoptonin atë në mënyrën e tyre të jetesës. Megjithatë, një esencë e madhe u humb gjatë përkthimit. Më vonë filluan ta interpretojnë spiritualitetin nga perspektiva e egos kur nuk ishte projektuar për këtë, më vonë e kuptuan që po e bënin sepse ishte e vetmja gjë që dinin.

Merrni, për shembull, konceptin e mosrezistencës. Sipas kuptimit tonë, është procesi i lirimit të vetëdijshëm nga pritshmëritë dhe lidhjet me rezultatet të cilat se janë rrënja e gjithë vuajtjeve. Por ne nuk e dimë me të vërtetë se çfarë do të thotë të jesh mosrezistent, kështu që e shohim atë si një lloj “dorëzimi të egos,” ku ideja jonë e “lënies së lirë” dhe spiralet në “dorëzimin e kontrollit të jetës, thjesht lejon çfarëdo, pa marrë parasysh sa e tmerrshme është!” Kështu lind keqkuptimi që spiritualiteti është pasiv dhe dembel.

Mënyra se si ishte menduar të praktikohej mosrezistenca ishte duke gjetur një balancë të hollë midis asaj që mund dhe nuk mund të kontrolloni në jetën tuaj. Për ta thënë metaforikisht, është të drejtosh anijen së bashku me rrjedhën, jo kundër saj. Nuk do të thotë të dorëzosh gjithë kontrollin apo përpjekjet, thjesht do të thotë ta përdorësh atë më me mençuri.

Kjo është një mënyrë shembullore për të karakterizuar natyrën e egos, por siç do të mësonte tradita, egoja nuk është gjithnjë “e keqe” ( një tjetër stereotip perëndimor). Egoja shërben për një qëllim absolutisht të rëndësishëm; është thjesht çështje e njohjes së tij dhe dorëzimit ndaj tij, në vend të frikës dhe mungesës së vetëdijes. Në këtë rast, është të kuptojmë që rruga e mosrezistencës nuk kërkon që ne të dorëzohemi plotësisht ndaj “çfarëdo” që ndodh në jetë. Përkundrazi, është të jemi të zgjuar për mënyrën se si ushtrojmë kontrollin dhe të kuptojmë faktin që “rrjedha” është më e fuqishme se ne. Ne ose mund të bëjmë një luftë që gjithmonë do ta humbim, ose të lejojmë veten të ecim me rrjedhën e dallgëve të jetës."

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

DUHET TË JESH MË I MIRË ME VETEN TËNDE KUR TË DUKET SE E MERITON MË SË PAKU.

Ne besojmë se të jemi të ashpër me veten është një taktikë e vetë-ruajtjes. Ne i nxjerrim në pah të metat tona sepse jemi e quajmë mbijetesë nga natyra. Kemi një ndjesi për të qenë të vetëdijshëm për atë që njerëzit e tjerë mund ta konsiderojnë të padenjë dhe të pamjaftueshme. Kështu që ne qëndrojmë mbi çdo të metë të mundshme që dikush mund ta përdorë kundër nesh. Por kjo nuk na bën më të fortë. Nuk na bën imun ndaj dikujt që e bën këtë thjesht sepse ne e bëmë të parët. Besimi se çfarë mund të thonë të tjerët përpara se ta thonë nuk na jep një mbrojtje ndaj saj.

Duhet të ndalosh së besuari se ke nevojë për lejen e të tjerëve për të qenë në rregull me veten tënde. Që si bën ose nuk bën përputhje me atë që vlerësojnë të tjerët që përcakton vlerën tënde.
Që si bota të tregon ose nuk të tregon mirësinë është një reflektim i drejtpërdrejtë i asaj sesa e meriton atë. Duhet të jesh i mirë me veten. Edhe, dhe ndoshta më shumë, kur të duket se e meriton më së paku.

T’i tregosh vetes çdo gjë që të tjerët mund të përdorin kundër teje nuk të bën të pandjeshëm ndaj saj. Vetëm na bën të besojmë se jemi të denjë për ato fjalë dhe se ato akuza do të ishin të vlefshme. Përveç kësaj, ka kaq shumë variabla për të ditur nëse dikush do të na japë aprovimin dhe lavdërimin e tij sa që është pothuajse e pamundur ti mbulojmë të gjithë dhe gjithçka plotësisht dhe në mënyrë universale. Dhe kjo është ajo që kërkohet nëse kërkohet vlefshmëria: siguria. Lloji i saktë që nuk mund ta gjejmë tek vetja jonë.

Por opinionet e njerëzve, veçanërisht ato negative, kryesisht burojnë nga ajo që ata e dinë që nuk e kanë dhe nuk mund ta bëjnë. Përfundimisht, duhet të ndalosh së bazuari vlerën tënde në pasiguritë e të tjerëve dhe të fillosh ta bazosh atë në bindjet e tua të vërteta, pa marrë parasysh sa kohë të duhet për t’i gjetur ato. Unë gjithmonë e dija se besimi im se nuk ia vleja nuk ishte arsyeja pse luaja rolin tim antagonist. Frika ime nga lëndimi nga të tjerët ishte.

E vetmja mënyrë që mund të shërohesh vërtet ose të gjesh ndonjë ndjenjë të kënaqësisë së vërtetë është duke rrëfyer jetën tënde si dikush që të do. Sepse duhet ta duash veten. Kështu që sot, ndërsa isha i trishtuar me veten për diçka që lidhej me shkrimin (sepse kështu funksionon jeta ndonjëherë), isha gati të dërgoja një mesazh tek miku im që gjithmonë më inkurajon dhe më thotë të vazhdoj, por kuptova: Pse nuk mund t’ia them vetes atë që ai do të thotë? Pse duhet të pres që dikush tjetër të më japë ato fjalë? Nuk është se nuk duhet të vlerësoj inkurajimin e tij, por pse vlerësoj mendimet dhe opinionet e të tjerëve më shumë se ato të miat?

Është një ndryshim i mendësisë. Në këtë aspekt, është një zgjedhje. Është zgjedhja për të marrë ndihmë, për t’u larguar, për të përfunduar një marrëdhënie, për ta rifilluar përsëri. Është të ushqesh veten dhe të sigurohesh që të flesh mjaftueshëm. Është të kujtosh me butësi dhe vazhdimisht veten se do të jesh në rregull; jo sepse je iluzionist, jo sepse kështu thonë të gjithë, por sepse “në rregull” është vendi ku të gjithë përfundojmë. Jo sepse dikush tjetër na thotë se do të jemi. Por sepse e gjejmë atë vetë dhe mësojmë ta besojmë për veten tonë.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

14 Llojet më të zakonshme të mendimit të shtrembëruar

Të mendosh mirë është të mendosh objektivisht dhe faktikisht. Truri i njeriut është i prirur për të konfirmuar veten; jemi të programuar për të gjetur dëshmi që mbështesin atë që më shumë duam të besojmë. Nëse nëndija jonë nuk është e qartë, kështu krijojmë bindjet tona më të forta. Nëse jemi rritur duke besuar se jemi të përjashtuar socialisht, gjithmonë kërkojmë dëshmi që na tregojnë se në fakt nuk na pëlqejnë shokët.

Si shumica e gjërave, mendimi i shtrembëruar zakonisht ndodh në modele. Nuk jemi të vetëm në gjërat që na shqetësojnë, na fascinojnë ose na bëjnë të panikosur, dhe në fakt, mund të gjeni ngushëllim në faktin se ka terma për ta. Në vitin 1981, Dr. Matthew McKay, Dr. Martha Davis, dhe Patrick Fanning përshkruan saktësisht se çfarë janë dhe si manifestohen këto mendime të shtrembëruara.

Këtu janë 14 llojet më të dukshme të mendimit të shtrembëruar:

**01. Filtrimi:** Filtrimi është zgjedhja e një perspektive selektivisht të informuar. Është të marrësh detajet negative të një situate dhe t’i zmadhosh ato duke filtruar aspektet pozitive. Zgjedhja e një detaji të vetëm dhe ngjyrosja e të gjitha ngjarjeve në bazë të tij izolon përvojat "të mira" dhe "të këqija" nga njëra-tjetra, dhe kështu, ato bëhen më të mëdha dhe më të këqija (ose më të mira) sesa janë në realitet.

**02. Polarizimi:** Shënja e dalluese e shtrembërimit është mbështetja e tepruar në dikotomira. Gjërat janë ose të mira ose të këqija, të drejta ose të gabuara, dhe asnjë mes. Është të perceptosh gjithçka në ekstrem dhe të jesh i mbyllur ndaj një terreni të mesëm. Kjo zakonisht manifestohet më së shumti në perceptimet vetjake: ose je i përkryer ose je një dështim.

**03. Përgjithësimi i tepërt:** Ju arrini në përfundime bazuar në një pjesë të vetme të dëshmisë ose një përvojë të vetme. Nëse diçka e keqe ndodh një herë, nga frika se do të ndodhë përsëri, e prisni që të ndodhë në mënyrë që të "përgatiteni" për të. Gjuha që zakonisht përfshin këtë lloj mendimi është përdorimi i "gjithmonë" ose "kurrë" për të ilustruar një problem. Ky lloj shtrembërimi mund të çojë në një jetë të kufizuar, pasi shmangni përvojat sepse i vlerësoni dështimet bazuar në një ngjarje ose rast të vetëm.

**04. Leximi i mendjes:** Ju supozoni se dini se çfarë ndiejnë njerëzit dhe pse veprojnë ashtu siç bëjnë, veçanërisht kur bëhet fjalë për ndjenjat e tyre për ju. Kjo zakonisht ndodh për shkak të projeksioneve dhe paragjykimeve tuaja. Ju mund të kuptoni vetëm që njerëzit ndihen si ju dhe reagojnë si ju ndaj situatave të caktuara, thjesht sepse nuk jeni të njohur me asgjë tjetër.

**05. Katastrofizimi:** Ju gjithmonë supozoni se gjëja më e keqe do të ndodhë. Është të marrësh rrethana të rastësishme dhe t'i imagjinosh ato si tregues të rezultatit më katastrofik. Është një simptomë e mosbesimit ndaj vetes dhe mosbesimit se keni kapacitetin për t’u përshtatur me ndryshimin. Nëse imagjinoni se më e keqja është gjithmonë duke ndodhur, asgjë nuk mund t'ju trondisë ose të ju befasojë.

**06. Personalizimi:** Ju e interpretoni gjithçka që ndodh në kontekstin se si ndikon dhe zbatohet për ju. Mendoni se gjithçka që njerëzit thonë ose bëjnë ose nënkuptojnë është për ose kundër jush. Është paaftësia për të kuptuar se ekziston një botë jashtë mënyrës sesi angazhoheni me të. Simptoma të tjera janë përpjekja për të krahasuar veten me të tjerët, sikur inteligjenca ose tërheqja e dikujt tjetër të thotë diçka për tuajën. Gabimi bazë i të menduarit është që interpretoni çdo përvojë, çdo bisedë, çdo shikim si një provë të vlerës dhe rëndësisë tuaj.

**07. Gabimet e kontrollit:** Ka dy mënyra se si funksionojnë gabimet e kontrollit: Ose ndiheni të kontrolluar nga jashtë (e shihni veten si të pafuqishëm ose viktimë e fatit) ose ndiheni të kontrolluar nga brenda, që do të thotë se mendoni për veten si përgjegjës për dhimbjen dhe lumturinë e të gjithëve rreth jush. Të dyja janë zakonisht simptomatike të mosmarrjes së kontrollit të jetës tuaj në një mënyrë të shëndetshme dhe produktive.

**08. Gabimi i drejtësisë:** Ju besoni se e dini se çfarë është e drejtë, e saktë dhe e mirë, dhe se problemi i vetëm është që njerëzit e tjerë nuk bien dakord me ju. Nuk e kuptoni që të vërtetat mund të bashkëjetojnë, dhe duke i parë opinionet tuaja si të vlefshme (përvoja i ka provuar ato të jenë të tilla), mendoni se ato janë të vlefshme për të gjithë të tjerët gjithashtu, dhe nëse ata do t'i miratonin, problemet e tyre do të zgjidheshin.

**09. Fajësimi:** Problem i ngjashëm me projeksionin. Kur fajësoni, mbani të gjithë dhe gjithçka përgjegjës për dhimbjen tuaj. Nga ana tjetër, fajësoni veten për çdo problem që shfaqet. Pavarësisht gjithçkaje, kjo është një mënyrë e shtrembëruar e mbajtjes së dikujt ose diçkaje përgjegjës për një problem.

**10. Duhet:** Keni një listë rregullash se çfarë duhet dhe çfarë nuk duhet të bëjnë njerëzit që jeni rritur duke besuar se janë pa dyshim të vërteta. Këto ju janë imponuar përmes kulturës, familjes, fesë, shkollimit, etj. Njerëzit që thyejnë këto rregulla ju zemërojnë, dhe bëni gjithçka për të shmangur të bëni të njëjtën gjë vetë. Për shkak se besoni se rregullat janë të padiskutueshme, vendosni veten në pozicionin për të gjykuar dhe gjetur faj te të gjithë të tjerët rreth jush.

**11. Arsyetimi emocional:** Besoni se ajo që ndjeni duhet të jetë e vërtetë, pa e vlerësuar fare. Nëse ndjeni mërzi, pa dashuri, pa inteligjencë, pa sukses - edhe përkohësisht - supozoni se është e vërtetë vetëm sepse e keni ndjerë. Shumë konflikte të brendshme lindin nga paaftësia për të pajtuar emocionet tona me proceset tona të mendimit.

**12. Gabimi i ndryshimit:** Prisni që njerëzit e tjerë mund të ndryshojnë dhe se duhet ta bëjnë këtë, sepse shpresat tuaja për lumturi varen prej tij. Kjo ju çon në vënien e  presionit mbi njerëzit, kur në realitet, thjesht po prishni marrëdhëniet tuaja me ta. Supozimi bazë i këtij stili të mendimit është që lumturia juaj varet nga veprimet e të tjerëve. Lumturia juaj në fakt varet nga mijëra zgjedhje të mëdha dhe të vogla që bëni në jetën tuaj.

**13. Etiketimi global:** Ju përgjithësoni një ose dy cilësi që shihni në rrethin tuaj të ngushtë social si një gjykim për gjithë njerëzimin. Etiketimi global krijon një botë që është stereotipike dhe një-dimensionale. Etiketimi i vetes në këtë mënyrë është një pengesë për vetëvlerësimin; etiketimi i të tjerëve në këtë mënyrë rezulton në probleme të marrëdhënieve dhe paragjykime.

**14. Të qenit i drejtë:** Ndiheni sikur jeni gjithmonë në provë për të provuar që opinionet, veprimet dhe zgjedhjet tuaja janë të sakta, ose të paktën më të sakta se një alternativë. Të qenit i gabuar shoqërohet me të qenit "i keq" ose i padenjë. Nevoja juaj për të pasur të drejtë shpesh rezulton në mendjembyllje, pasi mbrojtja nuk lë vend për të konsideruar një ide tjetër, ndoshta një që është më e informuar se e juaja.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

7 Parime dhe si t'i zbatojmë në jetën moderne 

Qasja  jonë më e madhe ndaj sistemeve të udhëzimit psikologjik—fetare ose jo—priret të jetë skepticizmi i bazuar në (supozuar) papërputhshmëri. Ne priremi t'u besojmë revistave të jetës, postimeve në blog dhe normave kulturore. Kjo është thjesht sepse ato kanë kuptim për ne. Ato bëhen "të vërteta" të vetëqarta kur mund t'i zbatojmë lehtësisht në çështjet tona. Por nuk e konsiderojmë shpesh si burimin, qëllimin, ose rëndësinë afatgjatë të asaj që fillojmë të besojmë. Kur shtrirja e filozofisë sonë personale është, në thelb, të bëjmë vetëm atë që na thuhet pa e pyetur, përfundojmë duke i shërbyer konsumizmit, egoizmit, figurave fetare të gabuara ose dëshirës së dikujt tjetër për kontroll.

Kjo është thjesht arti i vetëdijes. Nuk dikton se çfarë duhet të ndihesh ose të besosh; si duhet të jesh ose çfarë duhet të bësh... vetëm që duhet të jesh i vetëdijshëm për përvojën tënde, plotësisht i zhytur në të. Për këtë arsye, parimet e vërteta janë universale—mund të zbatohen për çdo mënyrë jetese, në thelb. Këtu janë tetë mësime të lashta  dhe si t'i navigoni ato në botën moderne.

01. Përvoja juaj është e ndërtuar nga mendja juaj.

Diskursi  në thelb shpjegon se si perceptimet e mendjes sonë krijojnë përvojat tona. Prandaj, duhet të kuptojmë se, edhe përkundër prirjes sonë, mund të krijojmë një përvojë të ndryshme thjesht duke ndryshuar dhe zgjedhur se në çfarë të fokusohemi. Ne jemi rritur duke besuar se nuk mund të zgjedhim se për çfarë të mendojmë, kur, në fakt, mundemi. Jo çdo ndjenjë frike ose mendim negativ është një ftesë për ta eksploruar deri në një fund zgjidhës.

02. Koncepti juaj i vetes është gjithashtu një iluzion (dhe konstrukt).

“Kush jeni” është një thelb. Një energji që ndryshon. Kaq është. Prandaj nuk është kurrë “një gjë” për shumë gjatë ose në çdo kontekst të caktuar. Prandaj është kaq e vështirë të kuptosh veten—ti je më shumë se definicionet kufizuese,  titujt që ofrojnë zakonet, punët dhe rolet e përsëritura. Megjithatë, shumica prej nesh e kuptojnë veten siç imagjinojmë që na shohin njerëzit e tjerë. (Shkrimtar, mësues, nënë, student, lojtar basketbolli, “person i mirë”, etj.) Shumica e çështjeve tona rrethohen nga përpjekja për të manipuluar egon; përpjekja për të fryrë ose për të bërë të pavdekshme vetveten. Përpjekja për të ndryshuar se si mendojmë se na shohin njerëzit e tjerë (prandaj, si besojmë se ekzistojmë në realitet, dhe kështu si duhet ta shohim veten). Mjeshtërimi i idesë së vetvetes është të dish se mund ta luash iluzionin e asaj që je dhe çfarë bën ndërsa nuk je aq i humbur në të sa të të kontrollojë.

03. Nuk ke nevojë të besosh në asgjë pa qenë i vetëdijshëm; vetëm ke nevojë të ndjekësh atë që ndihet e vërtetë.

Problemi me respektimin e një sistemi të caktuar  pa pyetur është se kur vlerëson (ose konsideron) zërat që janë futur tek ty nga mësimi i dikujt tjetër, fillon ta besosh atë më shumë sesa beson veten, dhe do të përfundosh ose shumë i humbur ose shumë i hutuar, duke luftuar midis asaj që mendon se është e drejtë dhe asaj që ndien se është e vërtetë. Nëse nuk po jeton jetën tënde sipas asaj që di të jetë e vërtetë, nuk po ndjek të mirën tënde më të lartë. Lejoi vetes aftësinë për tu zgjeruar dhe rritur duke menduar (dhe ndjerë) përtej asaj që dogma jote aktuale “lejon”.

04. Rruga përfundimtare drejt lumturisë është moslidhja me të përkohshmen dhe kalimtaren. 

Dhe para se të përfshihesh tërësisht në pamundësinë e moskujdesit për rezultatin e jetës tënde, kupto se moslidhja është shumë më shumë (dhe ende shumë më e thjeshtë) sesa “të mos kujdesesh” se si dalin gjërat. Bëhet fjalë për kuptimin e thjeshtë që të gjitha gjërat të shërbejnë ty. Gjërat “e këqija” të mësojnë dhe të tregojnë se si të shërohesh për tu hapur edhe më shumë ndaj gjërave “të mira”. Nuk mund të thuhet më thjesht se kaq.

05. “Të bësh” nuk është aq e rëndësishme sa thjesht “të jesh”.

Gjendjet meditative mund të arrihen përmes një sërë praktikash, por ndoshta më pak e përdorura ndër to është thjesht “të ulesh”. Arti i të bërit “asgjë” është i thellë. Qetëson ujërat e mendjes tënde, sjell atë që duhet të njihet dhe shërohet menjëherë, dhe të mban të lidhur me veten, jo me lidhjet dhe përgjegjësitë që ke në jetën tënde. Pika është: Ti nuk je ajo që bën; ti je vetëdija jote. Përveç një praktike meditimi, dhënia  vetes kohë për të pushuar, ripërtëritur dhe reflektuar është e një rëndësie të madhe.

06. Mund të jesh një vëzhgues objektiv i mendjes dhe jetës tënde.

Një gjë është të dish se mund të zgjedhësh mendimet e tua, por është vërtet më shumë të kuptosh se mund të vendosësh cilat prej tyre të vlerësosh, nëse vetëm mund t'i shohësh të gjitha objektivisht. Praktikat e meditimit shpesh do të të bëjnë të vëzhgosh mendimet ndërsa kalojnë, si një vëzhgues i palëkundur. Pika është të të mësojnë se nuk je ato mendime. Nuk je ndjenjat e tua. Je qenia që përjeton ato mendime dhe ndjenja, e cila vendos cilat të vlerësojë dhe të veprojë me vetëdije. 

07. Gjendja juaj natyrore është uniteti.

Realiteti në të cilin do të kthehemi të gjithë përfundimisht është se gjithçka është një. (Kjo është baza e ndriçimit.) Është në iluzionin e ndarjes që vuajmë. Është duke luajtur idetë e individualizmit që mësojmë. Është drejt gjendjes sonë natyrore, unitetit, që përfundimisht kthehemi.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

6 Shenja që keni një ndjeshmëri sociale të shëndetshme

Në një botë që duket se supozon se ekstroversioni është norma dhe introvertët ekzistojnë brenda një kundërkulture që duhet të justifikohet dhe shpjegohet në çdo hap dhe kthesë, duket se kemi filluar të mendojmë tepër se çfarë është një sasi normale dhe e shëndetshme e ndjeshmërisë sociale. Të mos pëlqesh të gjithë, të dëshirosh vetminë apo të preferosh një mik të ngushtë në vend të një grupi të madh nuk është një disfunksion social. Ne po përgjithësojmë çfarë do të thotë të jesh "antisocial" ose "i shqetësuar shoqërisht," kur këto janë terma ekstreme, nëse jo klinike, të cilat mund të dëshironim t’i mendojmë dy herë përpara se t’i përdorim. Këtu janë disa mënyra për të përcaktuar nëse ndjeshmëria juaj sociale është normale:

01. Ju përjetoni një shkallë të shqetësimit social në situata të panjohura.

Shqetësimi social zakonisht nënkupton të keni mjaftueshëm parashikim për të kuptuar çfarë njerëzit mund të jenë duke gjykuar ose supozuar për ju. Nëse nuk mbahet nën kontroll, mund të ju paralizojë në vend që të ju mbajë të vetëdijshëm. Është normale, nëse jo tregues i një inteligjence të lartë.

02. Ju dëshironi vetminë sepse të qenit vetëm është emocionalisht pasuruese.

Ju nuk izoloheni kur do të preferonit të ishit me të tjerët, thjesht sepse keni frikë ose ndiheni të padenjë për të mbajtur shoqëri.

03. Ju shijoni vetëm shoqërinë e disa personave të zgjedhur.

Nuk duhet të pëlqeni të gjithë. Të thuash se "i pëlqeni të gjithë" do të ishte të mohoni dhe refuzoni pjesët e vetes që mund të mos ndjehen vërtetë kështu, dhe siç të gjithë e dimë, disocimi nuk është i mirë. Ne jemi të destinuar të duam dhe të shijojmë vetëm disa njerëz dhe të tolerojmë disa të tjerë.

04. Ju thoni "po" për disa plane kur në fakt dëshironi të thoni "jo".

Ju nuk shkoni sepse ndiheni të detyruar ose të shtyrë. Jeni në gjendje tu thoni "jo" njerëzve që nuk dëshironi t’i shihni, dhe të bëni gjëra që nuk dëshironi vërtet të bëni, kur kostoja do të ishte mirëqenia juaj mendore ose emocionale.

05. Ju analizoni situatat sepse gjykimet tuaja të shpejta mund të mos jenë të mirëinformuara, jo sepse dëshironi të forconi shqetësimin tuaj ose të bëni veten të ndjeheni më mirë përmes iluzionit.

Ju po vetëvlerësoni në një mënyrë për t’u bërë të vetëdijshëm për disa (mund të jetë) zgjedhje dhe zakone të pavetëdijshme. Ju nuk mbi-vlerësoni me qëllimin për të arritur një përfundim të ndryshëm, të sajuar, ose për të krijuar një perspektivë alternative që mbështet një ide irracionale: "Ai më shikoi çuditshëm; e dija që më urrente."

06. Ju shqetësoheni se shqetësimi juaj social është jonormal.

Të shqetësohesh nëse keni shumë shqetësim për të qenë në situata sociale ndoshta është gjëja më normale që ekziston. Ky nuk është një produkt i "të pasurit një problem të rëndë"; është një produkt i dëshirës për të qenë mjaftueshëm të vetëdijshëm për ta trajtuar atë nëse është.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

TANI është gjithçka që ju keni.

Nga gjithë koha që kaloj duke tej-analizuar (një akt arbitrar për të cilin nuk mund të jem i vetmi fajtor), kuptoj se jam në gjendje të gjurmoj të gjitha problemet e mia tek e njëjta çështje thelbësore: Nuk di si të ndihem i këndshëm apo pakëndshëm. Nuk di si të jem në gjendje të ndjej gjërat e mira pa u penguar plotësisht nga përvoja që sjell pa dyshim të keqen. Kjo është diçka që duhet të kaloj, sepse padyshim nuk është diçka e zgjidhshme. Është thjesht... jetë.  Dhe mendoj se jetojmë në një botë që na ka formuar këtë mendësi.

Kam problemin e të parit atë pjesë të jetës sime vetëm si paraprirëse kohe për të arritur atje ku dua të jem më pas. Dhe realiteti i hidhur i kësaj është, duke kaluar mjaftueshëm nga ato ditë, jeta e tërë bëhet një lojë pritjeje. Tani, kam arritur të zgjidh shumë nga ajo nevojë e vazhdueshme për të ikur, por sigurisht, ajo vjen përsëri herë pas here. Kështu që nuk mund të mos jem i interesuar për të. Sepse vjen nga ideja se do të ketë një "jetë të lumtur përjetë". Ti kalon dhimbjen dhe pastaj gëzohesh duke qenë i shëruar dhe pajtuar,  ndryshuar dhe bërë përsëri i plotë dhe i ri. Por nuk ka asnjë lëvizje të shpejtë nga errësira  drejt dritës pa fund. Ka shumë hyrje dhe dalje. Ka shumë zona gri. Ka ditë që je aq larg sa nuk mund të besosh që e le veten të arrish atje, dhe pastaj ka ditë që harron që ke qenë ndonjëherë i mjerë për të filluar. Duke u ngulfatur nga kjo—duke pasur frikë nga ecja përpara dhe më shumë frikë nga kthimi mbrapa—është mënyra e vetme e garantuar që do të të shkatërrojë.

Sepse është një pasqyrë e "tani-ve" që do të shtohen, duke na ngritur nga vetëdija për një përvojë në tjetrën, që do të jetë gjithçka që kemi në fund. Pra, ajo që shohim në përvojë është ajo që duhet të vlerësojmë para se të na ngrisë nga rutina monotone, sepse alternativa është që të ndalojmë së ekzistuari. Ne jemi të mbaruar. Dhe i lejojmë gjërat të kalojnë sepse shqetësimi na bënte të ndiheshim sikur po ktheheshim prapa nga ajo gjendje "drite" drejt së cilës po lëvizim vazhdimisht. Ne e bëmë një jetë të keqe nga disa përvoja të këqija sepse nuk ishim në gjendje të shënonim në listën e gjërave që kishim në mendjet tona si parakushte për të ndjerë kënaqësi, a guxoj të them... lumturi? Por lumturia nuk është një proces mendimi i sajuar që lejon veten të ndjejë lumturi kur gjërat mendohen të jenë të drejta. Është një përvojë, është një emocion, dhe gjithçka që ke është tani për ta përjetuar atë.

Dhe shoh modele të tilla të menduarit të lehtësuara në masë të madhe nga shoqëria jonë. Jo vetëm që do të ketë një "jetë të lumtur përjetë" që të gjithë kemi të drejtë pasi kemi vuajtur mjaftueshëm, por që gëzimi është në planifikimin për të nesërmen. Për të qenë shumë, mirë, për këtë  është si postimet në Tumblr dhe tabelat në Pinterest që janë të gjitha imazhe të asaj që duam, shpresojmë dhe frymëzohemi. Dhe është e bukur të shohësh ato gjëra të bukura dhe të vendosësh që i dëshiron. Por sa nga ne në fakt ngrihen dhe i marrin ato—edhe diçka aq të thjeshtë sa një kafe të mirë dhe një libër të bukur për të lexuar pranë një dritareje? Shumë pak. Ne ngrihemi për tu ankuar për të mos pasur jetët që ëndërrojmë dhe vazhdojmë, ditë pas dite, shpëlajmë dhe përsërisim të njëjtat rutina. 

Tani është gjithçka që kemi, miqtë e mi. Duhet të zgjedhësh tani. Duhet të jetosh në realitetin e dhimbshëm që është ajo që sheh dhe percepton në këtë moment... rrëmujën, çarjet e bukura që sjellin luftëra dhe dashuri, paqe, harmoni dhe ndryshim. Sinqeriteti i të qenit aq poshtë ndonjëherë që gjithçka që mund të mbledhësh si qëllim është vetëm të vazhdosh të marrësh frymë—dhe pastaj të kuptosh se kjo është gjithçka që është në çdo mënyrë. Ndoshta është për të hyrë në fundin më të thellë dhe për të lejuar tani të jetë më shumë se vetëm mjaftueshëm. Duke kuptuar se gjërat janë vetëm aq të mërzitshme dhe monotone sa i lejojmë të jenë. Se ka mistere,  përvoja dhe pjesë tërheqëse të jetës që nuk do t'i shohim derisa të hedhim një hap në anën tjetët të egër, atë anë të vetes tonë që nuk shqetësohet për të nesërmen.

#lejohetshpërndarja 

#ndalohetkopjimi

ARTI I PADITURISË

Shumë njerëz kanë shkruar pjesë të bukura mbi rëndësinë dhe përvojën e tyre me ndërgjegjen: praktikën e lashtë dhe anekdotën e supozuar moderne për pakënaqësinë tonë të përhershme. Jeto në moment; jini të vetëdijshëm për çdo ndjesi të përvojës suaj të përditshme. Kjo lloj ndërgjegjeje, sipas mendimit tim, është më shumë se thjesht një zgjidhje e propozuar për gjendjen tonë njerëzore, është kufiri i fundit, është vendi ku të gjithë do ta gjejmë veten, në një moment ose në një tjetër: ose duke përqafuar çdo moment që vjen, ose duke i lënë të gjitha të kalojnë pa mendje.

Pra, kur them se ajo për të cilën vërtet duhet të punojmë është padituria, nuk po flas në asnjë mënyrë për të mos qenë të ndërgjegjshëm; është thjesht një lojë me fjalët. (Doja ta sqaroj në rast se kishte ndonjë konfuzion.) Ne flasim për rëndësinë e ndërgjegjësimit në kontekstin e të qenit të vetëdijshëm dhe të pranishëm, plotësisht të zhytur në përvojën tonë. Kjo është thelbësore. Por ajo që është gjithashtu thelbësore është të kuptojmë se shumë prej saj ka të bëjë me mënyrën se si ne mund të kapërcejmë mendjen.

Ne jetojmë në një kulturë dhe një periudhë të ekzistencës njerëzore që është shumë e shqetësuar me atë që mendojmë për gjërat. Megjithëse arsyeja është thelbësore për zhvillimin tonë, ajo ndonjëherë mohon instinktet, dëshirat dhe kënaqësitë tona në vend të pritshmërive dhe “normalitetit”. Nuk mund të habitemi që kur përpiqemi të kufizojmë realitetin fluid, natyror dhe të paqëndrueshëm të një shpirti njerëzor, përfundojmë duke vuajtur, siç jemi mësuar të bëjmë.

Ne jemi një specie e shkëputur. Për të gjitha përparimet teknologjike që kemi bërë, aftësia jonë për tu lidhur në një nivel njerëzor është shumë larg nga gjendja e saj natyrore dhe primitive. Diskutimet tona të përditshme janë aq thellë të ngarkuara me vlera të vendosura në mjetet e krijuara nga njeriu, jemi përqendruar aq shumë në atë që njeriu mund të bëjë dhe jo mjaftueshëm në atë që njeriu është. Ne po lëvizim vazhdimisht larg koncepteve të besimit në Zot, duke e lidhur besimin dhe fenë me padijen në vend të inteligjencës shpirtërore.

Thjesht nuk e vlerësojmë realitetin e ekzistencës sonë njerëzore, pjesën tonë që është për interpretim, pjesërisht sepse është e panjohur dhe kryesisht sepse nuk mund të biem dakord për asgjë ose ta dimë me siguri, kështu që e mohojmë atë në vend që të pranojmë të panjohurën e saj.

Ajo që mendojmë, ne bëhemi. Dhe nëse ajo që po bëhemi është ndonjë tregues, ne po mendojmë shumë për gjërat që nuk kanë rëndësi dhe nuk po lëmë hapësirë për pasiguri, për siklet, për gjërat që janë me të vërtetë të panjohura, por që japin rezultatet më të mira. Ato që janë me të vërtetë më të mëdha se kuptimi ynë mendor.

Në ndërgjegjësinë tonë të vazhdueshme (jo në mënyrë meditative, por vetëm në faktin që ne përpunojmë gjithçka psikologjikisht), ne fillojmë të etiketojmë, kategorizojmë dhe përkufizojmë gjërat. Ne bëhemi të mësuar me atë që është e njohur dhe nuk e vlerësojmë atë që nuk është. Kjo nuk lë hapësirë për pranimin e njerëzve dhe gjërave që nuk janë si ne. Ne heqim dorë nga përgjegjësia duke vendosur njerëz të tjerë nën ne. Ne shpallim ndjenjat e tyre të gabuara dhe të padrejta dhe kështu mendojmë se jemi superiorë.

Ne jetojmë në një kulturë që krijon mjete dhe mallra duke i copëtuar ato dhe kjo funksionon shëndetshëm sepse ne e blejmë atë. Ne duam të shohim se si njerëzit e tjerë nuk janë aq të mirë sa jemi ne, si mund t’i vendosim ata nën ne dhe të gjejmë rehati në dijeninë se ne jemi në rregull sepse jemi më të mirë se ata. Por përfundojmë duke u burgosur në këto ndjenja. Përfundimisht përfshihemi brenda asaj që dikur thamë se ishte “e gabuar”, sepse jemi qenie njerëzore dhe territori i rrezikshëm është mendja që nuk lë vend për shpirtin të gabojë.

Duhet t'u mësojmë fëmijëve tanë të mos krijojnë britma sepse kjo na bën të dukemi keq si kujdestarë, por sepse të mësosh të përpunosh emocionet negative pa u qortuar dhe turpëruar për ta është e rëndësishme. Duhet të bëhemi të vetëdijshëm, të ndërgjegjshëm për atë që po blejmë, klikojmë, shoqërohemi dhe në fund të fundit mbështesim, veçanërisht kur nuk bën asgjë tjetër veçse dëmton një person tjetër (edhe nëse nuk e kuptojmë në atë kohë). Duhet të ndalojmë së përcaktuari njerëzit. Duhet të marrim sikletin tonë me të panjohurën dhe të vendosemi fort në të, sepse fakti që do të jemi të pasigurt është një siguri.

Duhet të kuptojmë se ndryshimi i madh mund të ndodhë vetëm në një shkallë të vogël. Një individ në një kohë. Duhet të lëvizim nga mendjet tona dhe të hyjmë në zemrat tona. Ajo që na bën të njëjtë është diçka që mendjet tona mund të mos jenë kurrë në gjendje ta kuptojnë. Duhet të heqim dorë nga përpjekja për të kuptuar gjithçka tjetër që është kolaterale për tu mjaftuar për të.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

Dallimi midis asaj se si ndiheni dhe si mendoni se ndiheni

Imagjinoni herën e fundit kur patët një përgjigje të fortë emocionale ndaj diçkaje. A ishte produkt i qëndrimit me përvojën për një moment, përpunimit dhe internalizimit të saj, dhe pastaj skanimit të trupit tuaj për të përcaktuar se si ndiheshit? Ndoshta jo. Kur e pyesim njëri-tjetrin: "Si ndiheni për këtë?", në thelb është e ndërkëmbyeshme me: "Çfarë mendoni për këtë?"

Emocionet janë të thjeshta dhe të ndjeshme. Kur skanojmë trupat tanë, zbulojmë se ato janë ndjesi, dhe në fund të fundit reduktohen në një nga dy gjëra: tension ose hapje. Është mënyra se si e interpretojmë atë tension ose lehtësim që krijojmë mendime që pastaj përkeqësojnë emocionet ekstreme, të lumtura, apo paaftësuese — çdo emocion ekstrem. Kjo është për të thënë: ne krijojmë mënyrën se si mendojmë se ndiheshim thjesht duke i dhënë kuptim ndjesive. Ekziston një dallim midis asaj se si ndihesh dhe si mendon se duhet të ndihesh. Kjo është arsyeja për gjithçka, nga mentaliteti i turmës deri te kushtëzimi social. Është gjithashtu kryesisht arsyeja pse njerëzit ndihen të "ngujuar" në trazira emocionale të pashmangshme. Asnjë emocion nuk zgjat për një periudhë të konsiderueshme kohore — nuk janë krijuar ashtu. Është vetëm modeli kognitiv që na mban duke rizgjidhur një ndjenjë përsëri dhe përsëri, ose që na mban nga zgjedhja e rrugës së veprimit që emocioni po na drejton drejt.

Ne mësohemi se si duhet të ndjehemi për afërsisht për gjithçka në jetë. Arsimimi ynë kulturor, fetar, familjar përcakton një sërë gjërash që janë "të mira" dhe "të këqija". Egot tona, dëshirat tona për mbijetesë, epërsi, dashuri, pranimi, etj, plotësojnë pjesën tjetër. Përfundojmë me një ekosistem mendor të veprimeve dhe reagimeve. Këto "emocione mendore", siç i quaj unë, janë kryesisht arsyeja pse vuajmë, pavarësisht se jemi më të zhvilluar se kurrë më parë. Nuk është më ndjenja jonë kalimtare e urisë, ose dëshira për të çiftuar, që na kontrollon: Janë mendimet tona për atë që do të thotë kur dikush nuk na do, dhe si mendjet tona nënndërgjegjeshëm kërkojnë konfirmimin se kjo është e vërtetë, dhe si kjo përsëritje krijon një besim, dhe si ai besim krijon jetët tona.

Na mësohet se cilën do drejtim të marrësh, një jetë që ia vlen të jetohet është ajo që është shumë emocionale. Është e mbushur me dashuri, ose e mbushur me pasion, ose një në të cilën ke duruar vuajtje të pabesueshme. Ne besojmë se duhet të kemi një mendim për gjërat për të ditur se kush jemi, dhe më keq, besojmë se duhet të kemi një përgjigje emocionale për të ndier se zërat tanë numërohen apo dallohen. Kjo është ajo që na bën të ndihemi të vlefshëm — kjo është ajo që e bën jetën të duket e vlefshme.

Herën tjetër kur ndiheni sikur jeni në një rrethanë të pashmangshme, skanoni sinqerisht trupin tuaj dhe shihni se çfarë është e pranishme. Edhe një ngushtim ose ndjenjë e pakëndshme në stomakun tuaj është thjesht kjo — pak stres. Kjo është e gjitha. Kjo është e gjitha që ndjenja mund të bëjë për ju. Kontrolloni përsëri pas një ore, pas një dite... ndoshta do të jetë zhdukur.

Ajo që do të realizoni është se edhe ndjenjat tuaja "të instinktit", instinktet tuaja, nuk janë valë të mëdha emocionale mbizotëruese. Kjo është arsyeja pse quhet "zëri i brendshëm i vogël."

Ndonjëherë nuk ndihemi rehat me qetësinë e natyrshme brenda nesh dhe kështu krijojmë shtresa kaosi për të na shpërqendruar nga ajo. Por sapo ai kaos të bëhet rraskapitës, gjithçka që duhet të bëni është të uleni me veten tuaj dhe thjesht të lejoni që të ndiheni çfarë ndjeni, jo çfarë mendoni se ndjeni.

Ajo që do të realizoni është se edhe kur emocionet tuaja ju thonë më të keqen: "kjo nuk është e drejtë," "duhet të ndryshosh," mënyra në të cilën komunikoni me veten tuaj është gjithmonë e butë, është gjithmonë e qetë, është gjithmonë dashuri dhe gjithmonë përpiqet t'ju ndihmojë.

Ajo që do të realizoni gjithashtu është se nuk keni një shmangie natyrore ndaj emocioneve tuaja. Ato nuk janë "të këqija." Ato nuk ndihen "të këqija," edhe pse truri juaj nuk është mësuar t'i etiketojë ato si "të mira." Ne e shijojmë trishtimin, dhe dhimbjen, dhe gjithçka tjetër, në kohën e duhur, në masën e duhur. E shijojmë sepse është një aspekt i thjeshtë i lejimit të emocioneve tona që të jenë.

Nuk janë mendimet tona që krijojnë jetët tona, është mënyra se si i përdorim mendimet tona për të shqyrtuar kuptimin e emocioneve tona, dhe si bazuar në pohimet tona, vendosim se çfarë është "e mirë," "e keqe," "e drejtë" dhe "e gabuar." Asnjë nga këto gjëra nuk ekziston në vetvete. Simfonia që rezulton nga orkestrimi ynë ndaj tyre është ajo që krijon perceptimin tonë se nëse po jetojmë një jetë të mirë apo jo.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

FUQIA e të menduarit negativ

Nëse dëshiron të jesh emocionalisht i lirë, ka vetëm një gjë që duhet të kuptosh: Çfarëdo problemi që mendon se ke tani, nuk është problemi i vërtetë. Problemi është se nuk di si të mendosh në mënyrë të drejtë për problemin tënd.

Je lodhur nga fjalët e bukura. Por kjo nuk është diçka që mund ta injorosh. Kjo nuk është vetëm një këshillë që mund të vlejë për disa njerëz, herë pas here, në situata të caktuara. Nuk është vetëm një mendim i mirë që mund të të ngushëllojë në një ditë të vështirë. Nuk është thjesht diçka që mund të mbështetesh kur ke shteruar të gjitha opsionet e tjera.

Qëllimi i përjetimit të gjithçkaje është të mësosh si të mendosh për të ndryshe. Kur nuk bën përpjekjen e të mësuarit për të menduar ndryshe, mbetesh i ngujuar. Sa më shumë përjetojmë, aq më të aftë jemi për të parë botën me lente të ndryshme, për të menduar me më shumë dimensione, për të konsideruar mundësi që më parë ishin të paimagjinueshme. Arsimi i vërtetë nuk është të mësosh se për çfarë të mendosh, por si të mendosh në përgjithësi.

Të mësosh si të injorosh më mirë mendimet negative nuk është të mësosh si të mendosh; është të mësosh si të ç'ndërlidhesh. Mendimet tona negative na informojnë po aq sa ato pozitive. Në vend që të frikësohemi, mund të mësojmë t'i shohim ato si udhëzime, ose të paktën, nëse mund të jemi të kujdesshëm për atë që i atribuojmë kuptim, mund të vendosim çfarë na intereson dhe në çfarë mase.

Këtu qëndron fuqia e të menduarit negativ. Siç praktikonin stoikët vizualizimin negativ (duke imagjinuar rezultatet më të këqija të mundshme dhe pastaj përgatitjen për to), të mësuarit si të mendosh është arti i thjeshtë i njohjes se ti zgjedh si të aplikosh kuptimin dhe emocionin në jetën tënde. Dhe nëse nuk vendos ndërgjegjshëm çfarë ka rëndësi dhe çfarë jo, do të kalosh pjesën tjetër të jetës duke ndjerë modele, duke u përgjigjur çfarë të kanë mësuar kur ishe i ri.

Zgjidhja nuk është një përqendrim i tepërt në pozitivitet (siç do të të sugjeronte psikologjia popullore), por të mësosh si të kthesh aspektet e errëta të mendjes tënde në forca që ndezin ndryshim dhe që frymëzojnë rritje.

Liria emocionale dhe paqja e brendshme vijnë nga të diturit se çfarë të bësh kur ato mendime dhe ndjenja negative lindin, sepse ato gjithsesi do të lindin. Siç shpjegon Jonah Lehrer, ne i rregullojmë emocionet tona duke menduar për to. Korteksi ynë prefrontal na lejon të mendojmë për mendjet tona. Truri ynë mendon për veten. Psikologët e quajnë metakogjicion.

Ne e dimë kur jemi të zemëruar, sepse çdo gjendje ndjenje duhet të vijë me një shkallë vetëdijeje, në mënyrë që të kuptojmë pse po ndiejmë çfarë po ndiejmë. Pa atë vetëdije, nuk do të dinim që kemi frikë nga luani që po na sulmon me egërsi, kështu që nuk do të vraponim për t'i shpëtuar. Nëse nuk do të vraponim, cili do të ishte qëllimi i ndjenjës në radhë të parë?

Por më e rëndësishmja, nëse një ndjenjë nuk ka kuptim—nëse amigdala po reagon ndaj një "kuadri humbjeje", atëherë mund të injorohet. "Korteksi prefrontal mund të zgjedhë qëllimisht të injorojë trurin emocional"—kjo është, nëse përcakton se nuk ka meritë në atribuimin e kuptimit.

Kjo do të thotë se çfarëdo problemi që mendon se ke në jetën tënde nuk është problemi, është fakti që e sheh atë si një problem, në vend që ta shohësh si një sinjal që refuzon të përgjigjesh, ose një produkt të mbivlerësimit të kuptimit, ekstrapolimit, mendimeve irracionale që krijuan emocione irracionale që vazhdojnë të mbeten të pakontrolluara, dhe kështu me radhë.

Është fakti që e sheh problemin si një problem, në vend që ta shohësh si një gabim në të kuptuarin tënd, fokusin tënd, perceptimin tënd. Problemi nuk është problemi, është si mendon për problemin.

Nëse dëshiron të funksionosh, duhet të mësosh si të mendosh për ndjenjat e tua. Dallimi midis llojit të ankthit që të paralizon dhe llojit të frikës që shoqëron çdo gjë të guximshme dhe të vlefshme është zgjuarësia, që kërkon praktikë. Dallimi midis njerëzve që i kthejnë pengesat e tyre në mundësi dhe atyre që shkatërrohen nga pesha e pasigurisë së tyre është dijenia dhe vetëdija.

Të jesh i pakëndshëm na detyron të mendojmë për opsione që nuk do i kishim imagjinuar më parë. Kjo është arsyeja pse zemërthyerja është thelbësore për rritjen njerëzore. Pengesa që bëhet është rruga. Çdo budalla mund të shijojë gjërat pozitive në jetën e tij, por vetëm pak mund të marrin negativitetin dhe të gjejnë diçka edhe më të thellë.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

ÇFARË  DUHET  TË  BËNI  PËR TË SHËRUAR  JETËN TUAJ NGA ANKTHI

1. E kundërta e varësisë nuk është pija, është lidhja. E njëjta gjë vlen edhe për ankthin. Ankthi është shkëputja nga momenti aktual, nga njerëzit e tjerë ose nga vetja juaj. Zakonisht të treja bashkë. Ju duhet të rilidheni me jetën tuaj.

2. Ju duhet t’i jepni vetes leje për të dëshiruar atë që me të vërtetë dëshironi. Nuk ka rrugëdalje për këtë. Qoftë një partner romantik, një punë më të mirë, pak më shumë para, njohje për punën tuaj, shikojeni dhe pranoni, edhe nëse mendoni se shoqëria thotë se kjo do të thotë që jeni i cekët ose i thyer ose nuk “e doni veten” mjaftueshëm.

3. Nëse nuk mund të kuptoni se çfarë me të vërtetë dëshironi, shikoni drejt frikave tuaja më të thella. Çfarë është në anën tjetër të tyre? Kjo është ajo që dëshironi.

4. Jini mirënjohës për shqetësimin tuaj. Gjëja e trishtuar dhe e çuditshme është se njerëzit e lumtur janë të kënaqur. Ndjenja e parehatshme është sinjali që jeni në prag të diçkaje të re dhe më të mirë, por duhet të veproni.

5. Miqtë tuaj të rinj më të mirë do të jenë struktura dhe produktiviteti. Nuk bëhet fjalë për të përfunduar një listë detyrash me 100 pika; bëhet fjalë për të ditur që keni arritur diçka (çfarëdo gjëje!) që kontribuon në mirëqenien tuaj çdo ditë.

6. “Ankthi irracional” zakonisht shërohet duke bërë gjëra shumë praktike. Gjërat e paarsyeshme për të cilat shqetësoheni zakonisht janë projeksione të përzmadhuara të shqetësimeve të vërteta me të cilat nuk po përballeni.

7. Duhet të filloni aty ku jeni, duhet të përdorni atë që keni dhe duhet të bëni atë që mundeni. Çdo gjë tjetër është arratisje nga problemet tuaja dhe braktisje e jetës dhe vetes suaj. Ndryshimi i vërtetë është një produkt i evolucionit; të mendosh ndryshe është një iluzion që do t'ju mbajë të ndarë nga ajo që ju nevojitet për t'u shëruar.

8. Bëni një përpjekje të ndërgjegjshme për t'u lidhur dhe rilidhur me njerëzit që tashmë keni në jetën tuaj—edhe nëse është vetëm një person që ju besoni dhe lidheni. Kjo do të fillojë të formojë përsëri lidhje të shëndetshme emocionale. Nuk është dobësi të keni nevojë për dashuri.

9. Bli një fletore që është ekskluzivisht për shënimet e errëta, gjë që do ta bëni sa herë që ndiheni të mbyllur brenda. Shkruani gjithçka që del—çfarëdo mendimesh të tmerrshme, të ndyra, vetëurrejtëse, të turpshme që shfaqen, lejojini të dalin. Pasi ta bëni këtë disa herë, do të më besoni kur them se kjo do t'i lëshojë ato.

10. E vetmja gjë që duhet të përpiqeni të bëni kur jeni shumë të ankthshëm ose të shqetësuar është të ngushëlloni veten. Nuk mund të mendoni qartë dhe nuk duhet të bëni supozime ose të merrni vendime për jetën tuaj në atë gjendje. Zbuloni se çfarë ju qetëson (një snack, një dush, të flisni me dikë, të bëni diçka që ju pëlqen shumë) dhe dilni nga ajo energji para se të bëni diçka tjetër.

11. Ju duhet të mësoni si të jetoni në momentin, edhe nëse duket e mërzitshme, e pamundur, e frikshme, ose të gjitha treja bashkë. Ankthi është sinjali paralajmërues që jemi shumë të lidhur në të kaluarën ose të ardhmen—dhe të qenit aty ndikon në mënyrën se si bëjmë zgjedhje në të tashmen.

12. Ju duhet të veproni mbi gjërat që ju pengojnë nga ndjekja e gjërave që me të vërtetë dëshironi. Siç thotë Cheryl Strayed, “Ndryshimi i vërtetë ndodh në nivelin e gjestit. Është një person që bën diçka ndryshe nga sa ka bërë më parë.”

13. Lexoni. Nëse nuk lexoni, nuk është sepse nuk ju pëlqen të lexoni; është sepse nuk keni zgjedhur diçka që ju intereson. Ajo që lexoni tani do të ndikojë në personin që do të jeni për dekada që do të vijnë. Lexoni artikuj dhe ese online për mënyrën se si njerëzit përballen me frikat e tyre—në të do të gjeni shoqëri dhe shumë të huaj që ndihen njësoj si ju. Lexoni për gjëra që nuk i kuptoni, që ju trembin dhe ju tërheqin. Thjesht lexoni, dreqi ta marrë.

14. Ju mund të ndryshoni mënyrën se si ndiheni. Kjo është diçka që duhet të mbani mend. Është po aq e thjeshtë sa: “Unë dua të ndihem ndryshe për këtë, kështu që do të përqendrohem në një aspekt tjetër të saj.”

15. Nëse dëshironi të besoni në idenë se nuk mund të “zgjedhni” lumturinë ose mënyrën se si ndiheni ose mendoni, po e dënoni veten tuaj në një jetë jashtëzakonisht të vështirë dhe duhet të ndaloni së lexuari tani, sepse të bëni ato gjëra është e vetmja mënyrë për të shpëtuar veten tuaj.

16. Ju gjithmonë do të keni ankth. Ju gjithmonë do të ndjeni frikë. Nëse ju intereson jeta juaj, ose nëse po i kushtoni edhe një grimcë vëmendje asaj që po ndodh këtu, do të dini që ka shumë për të qenë ankthshëm dhe frikacak. Qëllimi i fundit nuk është të eliminoni ato ndjenja, por të forconi muskujt mendor që do t'ju lejojë të zgjidhni të jeni të lumtur pavarësisht tyre, të mos paralizoheni kur janë të pranishëm. Kjo është e gjitha.

17. Për disa njerëz, forcimi i atij muskulit do të kërkojë një ndryshim të thjeshtë të perspektivës. Për të tjerët, do të jenë vite të tëra medikamentesh dhe terapie dhe më shumë punë dhe përpjekje sesa kanë bërë ndonjëherë më parë. Është beteja e jetëve tona dhe gjëja që më shumë i detyrohemi vetes. Nëse do të zgjidhni një betejë, zgjidhni këtë.

18. Problemi nuk është problemi. Problemi është si mendoni për problemin. Sistemi juaj i brendshëm i udhëzimit po tingëllon tani sepse diçka nuk është në rregull. Kjo nuk do të thotë që po shpejtoni drejt një jete me vuajtje të përhershme dhe të pashmangshme. Kjo do të thotë se diku thellë brenda, e dini që ka një mënyrë tjetër—një mënyrë më të mirë—për të jetuar. Do të thotë që e dini çfarë dëshironi, edhe nëse keni frikë prej saj.

19. Ju duhet të zgjidhni dashurinë. Kjo duket si këshillë e bezdisshme, por nuk mund të hiqni dorë nga njerëzit që ju ndezin brenda, nga gjërat që doni të bëni (edhe nëse nuk janë punë) nga ajo që dëshironi për veten tuaj. Ju duhet të zgjidhni dashurinë edhe nëse ju tremb. (Në fakt, frika juaj për të bërë diçka është në përpjesëtim me dashurinë tuaj për të.)

20. Ju duhet të mësoni si të shprehni dhimbjen kur e ndjeni atë. Kjo nuk do të thotë që mund të justifikoni sjellje të pakontrolluara dhe të pamatura; do të thotë që duhet të mësoni si ta pranoni dhimbjen tuaj, ta komunikoni qartë atë me të tjerët dhe të përballeni me të kur ajo shfaqet.

21. Ju duhet të mësoni si të shkatërroni çdo toksicitet emocional që është akumuluar brenda jush. Për shembull: Nëse nuk e lejoni veten të ndjeni dhe të pranoni që jeni lënduar rëndë nga ish-i juaj, do të vazhdoni të projektoni ide për mënyrën se si marrëdhënia juaj e re do t'ju lëndojë dhe se nuk duhet as të përpiqeni, duke krijuar kështu situatën që më shumë keni frikë. Shkatërrimi është të shikoni, të ndjeni dhe të pranoni. Jeta nganjëherë është brutale dhe e padrejtë dhe jashtëzakonisht e tmerrshme. ("Ne të gjithë biem në gropa dhe në kanalizime, por disa prej nesh po shikojnë yjet." —Oscar Wilde)

22. Ndani ndjesitë në trupin tuaj nga ato që mendoni se çfarë ato nënkuptojnë. Kur jeni shumë të shqetësuar, pyeteni veten, çfarë ndjej me të vërtetë në trupin tim tani? Si, çfarë ndjej me të vërtetë? Shanset janë që nuk është asgjë më shumë se një tension i vogël ose një shqetësim. Pjesa tjetër e panikut tuaj është gjithçka që keni menduar se kjo ndjesi do të thotë.

23. Mos i besoni të gjitha ndjenjave tuaja. Mençuria konvencionale thotë që duhet, por kjo është diçka e çmendur duke marrë parasysh sa shumë nga ato ndjenja vijnë nga mendime irracionale dhe përvoja të kaluara e kështu me radhë. Nëse i besoni verbërisht të gjitha ndjenjave tuaja, do të jeni gjithmonë të hedhur nga njëra anë në tjetrën. Vendosni cilat ndjenja kanë rëndësi dhe cilat jo.

24. Shfrytëzoni mjetin më të fuqishëm të rritjes: “puna me veten e ardhshme.” Nëse jeni të pavendosur për fëmijët, imagjinoni jetën tuaj në moshën 75 vjeç. A dëshironi të keni familjen tuaj përreth, apo jeni të kënaqur vetëm? Imagjinoni jetën tuaj tre vjet nga tani. A do të jeni të lumtur që nuk u përpoqët më shumë në atë marrëdhënie, që nuk kursyet asnjë para, që humbët kohë duke parë Netflix kur mund të ishit duke shkruar librin ose duke filluar biznesin ose duke luajtur muzikë siç dëshironi me të vërtetë? Imagjinoni jetën tuaj nga perspektiva e personit që shpresoni të jeni. Kjo do të vendosë shumë gjëra përsëri në përputhje me jetën që doni.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

NDALO SË NDJEKURI LUMTURINË

Alan Watts mësoi se dëshira për siguri dhe ndjenja e pasigurisë janë një dhe e njëjta gjë – se "të mbash frymën është të humbasësh frymën". Filozofia tradicionale aziatike shprehet: Dëshira për përmbushje është të mos kesh përmbushje, lumturia nuk është diçka që e kërkon, por ajo që bëhesh. Këto ide janë të këndshme (ndonëse ka të ngjarë të jenë thjesht fraza për shumicën e njerëzve), por ato ilustrojnë marrëzinë pas mençurisë së zakonshme të "ndjekjes së lumturisë".

Siç ka thënë Andrew Weil: Ideja që qëniet njerëzore duhet të jenë vazhdimisht të lumtura është "një ide unikisht moderne, unikisht amerikane, unikisht shkatërruese". Është dëshira jonë për lumturi të përhershme që nxit konsumizmin, lehtëson faktin që të gjithë jemi duke u drejtuar drejt një vdekjeje të pasigurt dhe na mban të uritur për më shumë. Në shumë mënyra, kjo – së bashku me frikën tonë ekzistenciale nga vdekja dhe vuajtja – llogarit përse kemi inovuar dhe zhvilluar shoqërinë në të cilën jetojmë. Mungesa jonë e përmbushjes është ajo që na ka shtyrë sepse kërkimi i lumturisë nuk ndalet dhe nuk do të ndalet kurrë.

Kjo është kryesisht për shkak të adaptimit hedonik, që është vërtet fakti se qëniet njerëzore mësuan çfarë ndodh me ta. Ne ndryshojmë, përshtatemi, dhe kërkojmë më shumë. Psikologët gjithashtu e quajnë atë "bazë", mënyra me të cilën e rregullojmë veten për t'u kthyer në "neutralitet" pas ngjarjeve të ndryshme të jetës. Ndjekja e lumturisë është përpjekja për të mbajtur veten të qëndruar nga ngjarjet "pozitive" të jetës, në vend që të përshtatemi me bazën si një tërësi. Motivimi i vetes me shpresën e arritjes së një ndjenje të qëndrueshme "të mirë" nuk është vetëm jo i shëndetshëm, por është i pamundur.

Nëse dëshiron të jesh i lumtur, duhet të ndalosh së ndjekuri lumturinë. Lumturia është një nënprodukt i bërjes së gjërave që janë sfiduese, domethënëse, të bukura dhe të vlefshme. Është më e mençur të kalosh një jetë duke ndjekur njohuritë, ose aftësinë për të menduar qartë dhe me më shumë dimension, se sa të ndjekësh thjesht atë që "ndjehet mirë". Është më e mençur të ndjekësh llojin e parehatisë që vjen vetëm me bërjen e diçkaje kaq të thellë dhe ndryshuese të jetës që të nxjerr nga orbita jote. Është më e mençur të kalosh peshoren në vend që të balancosh gjërat që nuk i pëlqen vetëm sepse beson se balanca do të të bëjë "të lumtur". Është më e mençur të bësh gjëra që janë të vështira dhe të bëjnë të ndjehesh i pambrojtur dhe i papërpunuar, se sa t'i shmangësh ato sepse rehati të bën të ndjehesh përkohësisht, kalimthi mirë.

Në fund të ditës, të shmangësh dhimbjen është të shmangësh lumturinë. (Ato janë forca të kundërta brenda të njëjtës funksion.) Të mpish veten nga njëra anë e kapacitetit  të ndjenjave është të mbyllësh gjithçka. Na lë duke ndjekur llojin e lumturisë së zbrazët që kurrë nuk na mbush vërtet dhe na lë pjesën e asaj ane njerëzore që jemi vërtet të destinuar të jemi.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi

Çfarë duhet të dini nëse po përjetoni metanoia: një ndryshim i mendjes, zemrës, vetes apo mënyrës së jetës, qoftë një ndryshim i thjeshtë në angazhimin për t’i trajtuar njerëzit me më shumë mirësi, ndërgjegjësimi i ashpër (dhe çlirues) që ju jeni përgjegjës për lumturinë tuaj, përpjekja për ta kuptuar më mirë botën është një detyrë e vështirë, dhe ne jemi të thirrur ta bëjmë atë shumë herë në jetë. ekziston një fjalë e bukur për këtë: quhet “metanoia,” dhe origjinon nga fjala greke për “ndërrimi i mendjes apo qëllimit.” nuk ka rëndësi se çfarë po ndërroni, apo në çfarë kthese, vetëm që çdo lloj ndyshimi masiv psikologjik apo emocional priret të përcjellë rrethana të ngjashme dhe sfida të përbashkëta. Ja disa gjëra që duhet të dini nëse po kaloni një ndërrim të tillë vetë:

1. Nëse është një marrëdhënie që ka nxitur një revolucion në këndvështrimin tuaj për botën, dijeni që kjo marrëdhënie ka shërbyer me shumë mundësi për qëllimin e saj. Shumë njerëz i kapen katalizatorit të “zgjuarjes” së tyre personale sepse ngatërrojnë “dashurinë e madhe” me “dashurinë e përjetshme.” Nuk janë e njëjta gjë.

2. Nuk keni nevojë të zemëroheni për besimet tuaja kufizuese dhe të vjetra: ndryshimi është në ndërtimin e asaj që vjen më pas, jo në shkatërrimin e asaj që ishte. Nuk keni nevojë të meditoni në zhgënjim për sa kohë nuk e kuptuat që kishte më shumë në jetë sesa mendonit. Qëllimi është që më në fund e kuptuat.

3. Thelbi i çdo katastrofe personale apo dëshire për kuptim më të thellë është zakonisht i njëjtë: është ndërgjegjësimi që ju, dhe vetëm ju, jeni përgjegjës për jetën tuaj. nuk mund të mbështeteni në asgjë—asgjë!—për të bërë punën e vështirë të asaj që do të thotë të gjeni rehati në një botë që është tërësisht e përkohshme. Asnjë punë, asnjë sasi parash, asnjë marrëdhënie, asnjë arritje nuk mund ta zëvendësojë këtë për ju. Është një paqe që duhet ta gjeni fillimisht në vetvete; pastaj mund të shijoni pjesën tjetër.

4. “Dashuria për veten” është një veprim, jo një ndjenjë. kur mendojmë për dashurinë romantike, mendojmë për valën e hormoneve që na jep një ndjenjë të ëmbël. Rrallëherë mendojmë për detyrat dhe angazhimet e përditshme të nevojshme për të bërë mirëqenien e dikujt tjetër aq të rëndësishme sa tonën. E njëjta gjë vlen edhe për dashurinë për veten: mendojmë që është ndjenja që vjen kur e mbajmë veten në konsideratë të lartë, ndërsa shumicën e kohës është më shumë si të mbrosh veten, të kesh guximin të vazhdosh, të kesh guximin të heqësh dorë, të gjesh lumturi pavarësisht përkohësisë dhe pasigurisë së gjërave, e kështu me radhë.

5. Nuk keni nevojë të keni çdo përgjigje, as nuk do t’i keni ndonjëherë të gjitha përgjigjet. Nuk ka rëndësi sa të sigurt jeni, ka rëndësi sa të gatshëm jeni të provoni gjithsesi. Askush nuk e di zbrazëtirën misterioze nga e cila vijmë dhe ku kthehemi, dhe megjithatë jetët e shumë njerëzve—dhe shoqëria/kultura jonë në përgjithësi—janë të ndërtuara dhe të diktuara nga mësime për këtë të panjohur. Gjithçka është një spekulim për tani—por disa spekulime çojnë në një botë më të lumtur, më të mirë dhe më paqësore (dhe disa nuk e bëjnë). Qëllimi nuk është kush e di çfarë me siguri; qëllimi është kush është i gatshëm të bëjë atë që duhet për të bërë versionin më të mirë të realitetit që kemi tani.

6. Nuk keni nevojë të besoni në asgjë, por duhet të jeni në gjendje të dëgjoni atë që ndjehet e vërtetë në moment dhe të mbani mjaftueshëm objektivitet për të folur dhe vepruar me respekt dhe mirësi ndaj vetes dhe të tjerëve përreth jush. Dhe nëse jeni të udhëzuar apo të detyruar të besoni në diçka që nuk ju përputhet në çdo qelizë të qenies tuaj, dijeni që është sistemi juaj i udhëzimit të brendshëm duke thënë: “jo tamam.”

7. Luftërat tuaja do të jenë ato që do t’ju bëjnë atë që jeni. Parehatia është zakonisht presioni i nevojshëm për të na bërë të veprojmë në një mënyrë që nuk do të vepronim ndryshe. Kjo, në sipërfaqe, duket e frikshme, sepse është e panjohur. Por momentet më të vështira të jetës tuaj do të jenë katalizatorët e bërjes tuaj. Sfidat do t’ju rrisin në dikë që kurrë nuk e keni imagjinuar se mund të bëheni. Gjërat “të këqija” në jetën tuaj do të jenë hapat e nevojshëm drejt gjërave më të mira sesa mund të imagjinoni. Do të jeni mirënjohës që gjërat nuk dolën siç dëshironit. Do të jeni mirënjohës për atë që keni luftuar pasi të kaloni në anën tjetër.

#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi