Ne nje leter te bardhe do te numeroheshin me mijera fjale qe nepermjet tyre te kenaqej syri ose te merrnim nje vrenjte vetullash.Kjo e fundit eshte bere pak a shume si nje klishe e viteve te fundit,sepse arrihet deri ne cakun e egoizmit mbi fjalen qe shkruajme apo shqiptojme vete ne dhe duke lene menjane me nje fare perbuzje fjalen e tjetrit. Pse keshtu?!
Do e nisja kete "diskutim" duke u mbeshtetur ne tre pika kyce te te shkruarit tim: "Lirshemeria,Kritika dhe Konkluzioni jo detyrimisht i arrire."
Te qenurit e lire ne ate qe une shkruaj,sipas meje do te thote te heqesh barierat e nje shkrimi i cili detyrimisht duhet te pelqehet.Ka nga ata njerez qe e marrin ne duar shkrimin tend,ka nga ata qe ecin ne te ne menyre krejtesisht siperfaqesore madje ka edhe nga ata te cilet kerkojne çfare fshihet midis rrjeshtave. Jane pikerisht keta te fundit qe me bejne t'ia u le shkrimin tim ne duar pa asnje problem. Do veproja keshtu sepse midis rreshtave gjithnje fshihet ajo çka ne deshirojme te lexojme.Ndonjehere ndodh edhe te mos na pelqeje dhe ti qendrojme besnik te gjithe tekstit,per ta vleresuar ate si te goditur apo jo.Te gjeturit midis rrjeshtave ate qe na nevojitet detyrimisht do perfundojme tek pika e dyte,kritika.
Kritika ne vetvete nuk eshte gje tjeter veçse syri i mprehte i lexuesit ne raport me syrin e shkrimtarit.Ne rastin tim,syri i mprehte i lexuesit do me vinte edhe mua ne prove per te shkruar edhe me mire.Gjithashtu do arrija te dalloja cfare fshihet brenda meje me teper,gje e cila do ta shtynte me teper egon time ne te shkruar. Lexuesi ne kete rast nuk mund te bente gje tjeter( besoj une,) pervecse t'i kushtonte rendesi po njesoj fjalise time te rradhes.Keshtu dashur-padashur do te arrinim ne bashkebisedim,qofte edhe vetem me sy.
Te biseduarit vetem me sy,eshte zgjedhja ime me e shpeshte,sepse ne kete rast kuptoj edhe boten e syve te tjere.E kam fjalen per ate bote qe tjetrit i kalon perpara dhe nuk arrin ta dalloje.Kete gje lum ai qe e dallon,zgjat doren per ta kapur dhe ne fund e ndihmon tjetrin ta rigjeje kur i humbet.
Ne kete pike te shkrimit tim,vendos qe te mos zgjatem me. Duke u perpjekur per te marre freret,gjithnje e kam te veshtire. Eh... kur behet fjale per fjalen,ajo rrjedh pa marre leje. Por nje vend do zere edhe pika e fundit,konkluzioni jo detyrimisht i arrire.
E kam quajtur keshtu,per nje arsye te thjeshte,diçka jo fort e arrire,i hap rrugen nje dickaje tjeter.Ky eshte ligj,rregullat e te cilit nuk kane si te ekzistojne.Pranimi i nje konkluzioni jo detyrimisht i arrire,do te bente te mundur rritjen e vetevleresimit ne shkrim.Kjo do te arrihej duke mos e çare shume koken nese do shitej apo jo filan liber,ose a do lexohej apo jo filan shkrim. Tek e fundit gjerat qe kane qellim te caktuar,jane te detyruara te trokasin ne cdo dere,ajo qe hapet patjeter e ka nje konkluzion qe na nevojitet.
