Ruajuni

Ruajuni nga tre lloj njerëzish : Nga njeriu i vetmuar qe ska askend qe e pret apo ta prese, nga njeriu i zemeruar qe ska asgje per te humbur apo per te fituar dhe nga i dashuruari zemerthyer qe ska asnje qellim ne jete.

Kurre mos

Kurre mos e lendo nje zemer qe te do.Ti mund ta vrasesh ate njeri,por dashuria e tij do te te ndjeke si nje mallkim kudo dhe me kedo qe te jesh.

Humnera

Ti mund t'i varrosesh ndjenjat ne varrin me te thelle,mund t'i hedhesh kujtimet tona ne humneren me te thelle.Mund te kaloje nje kohe shume e gjatë dhe ti ndoshta sdo i kujtosh sepse ne kete varr ke per te ngritur nje pallat mbreteror me dike tjeter.Ne kete humnerë do kalojne lumenj lumturie.
Por,duhet te dish nje gje...Cdo ndjenje e varrosur eshte nje lule ku ka per te çarë edhe gurrin me te forte per te lulezuar.
Cdo kujtim i hedhur larg ka per te ardhur ne endrrat e tua si nje makth,duke turbulluar lumin tend te lumturise.
Ajo dite jeta jote do jete lumi qe do te te marre lumturine dhe humnera qe do te te hedhe larg te vetmuar.

Bëhu i mirë dhe do të jesh i vetmuar. Bëhu i keq dhe do jesh me të njëjtit. Behu servil dhe do jesh me të gjithë.

Bëhu i mirë dhe do të jesh i vetmuar.
Bëhu i keq dhe do jesh me të njëjtit.
Behu servil dhe do jesh me të gjithë.

Nuk ka paqe pa lufte,ashtu sic nuk ka lufte pa viktima. Nuk ka dashuri pa dhimbje,ashtu sic nuk ka dite pa natë.

Nuk ka paqe pa lufte,ashtu sic nuk ka lufte pa viktima.
Nuk ka dashuri pa dhimbje,ashtu sic nuk ka dite pa natë.

Këshillo veten

Nese e sheh dike qe ka rene ne grope,mos i jep keshilla,mos i bej kritika por ndihmoje te dalë nga ajo grope,pastaj kritikoje.
Përndryshe je vete ne pozicionin per t'u kritikuar per keshillat qe jep nga lart.

E vetmja gjë që u ka mbetur disave është te japin keshilla per te tjere.Vetem ne kete menyre mbrojne veten e tyre nga keshillat.

E vetmja gjë që u ka mbetur disave është te japin keshilla per te tjere.Vetem ne kete menyre mbrojne veten e tyre nga keshillat.

Ai dhe Ajo

Ai dhe Ajo

Ai e pelqeu bukurinë e saj,aq sa harroi cdo gje tjetër.Por nuk mjaftonte vetem bukuria per te vendosur.Filloi ta vezhgonte sjelljen e saj,nje vezhgim duke e provokuar here pas here.I pëlqente sjellja por jo plotesisht.Kishte nevoje per disa keshilla,megjithate e toleroi sepse askush nuk eshte i persosur.
Por nuk mjaftonte as bukuria dhe as sjellja,duhej pare dhe kendveshtrimi per jeten dhe njeriun.
Ketu kishte shume probleme serjoze,probleme qe duheshin ndalur ose zgjidhur me mundime te medha.
Filloi te perpunonte token e mendjes dhe shpirtit te saj me një perkushtim prej psikologu dhe mjeku,prej prokurori dhe avokati njekohesisht.
Derisa ne fund erdhi momenti final per nje vendim.
Por ne ate moment,ajo nuk njihej me,nuk ishte me ajo qe ishte pelqyer ne fillim,ajo qe mahniti me bukurine e saj,sepse ai transformim e beri ate femer nje egoiste te cmendur,nje materialiste qe cdo mendim e shoqeronte me nje perfundim kapitalist.
Asaj i doli ne pah natyra e saj e vertete,nje natyre shume e shemtuar e cila do trembte cdo mashkull nese do e shihte qe ne fillim.
Ajo njohu veten e saj qe ishte ndrydhur nga maskat e vendosura here pas here duke jetuar per te tjere.Ajo sapo zbuloi veten,u larguan te gjithe.Tashme ajo mallkon vetmine e saj,dhe une mallkoj diten qe e njoha.

Thirrje për meditim

THIRRJE PËR MEDITIM

Le t’i japim shpirtit tonë atë paqe që jep meditimi i vazhdueshëm i mësimeve të urtësisë, përdorimi i së mirës dhe një mendje që punon vetëm për fisnikërinë. Ajo që ne duhet të kënaqim, është ndërgjegjja dhe jo fama; le të pranojmë të kemi edhe një emër të keq, në qoftë se këtë e përdorim për vepra të mira. “Por turma, do të më thuash ti, e admiron vrullin: ajo i nderon guximtarët; kurse njerëzit e qetë i mban për të plogët".
Ndoshta në fillim; po kur rregulli i jetës që ata bëjnë provon që qëndrimi i tyre nuk është përtaci por gjakftohtësi, është po kjo turmë që i nderon e i vlerëson ata.Pra, zemërimi, ky gjakim shumë i shëmtuar dhe armiqësor, nuk ka në vetvete asgjë të dobishme; përkundrazi, ai ndez zjarrin, zhvesh shpatën dhe lëshon shigjetat. Duke shkelur me këmbë çdo ndjenjë që të bën të turpërohesh, ai i njom duart me gjak, copëton gjymtyrët e fëmijëve të vet; asgjë nuk u shpëton krimeve të tij; pa u shqetësuar për lavdinë, pa u trembur nga poshtërsia, ai bëhet i pashërueshëm, nëse, duke u forcuar, kalon në urrejtje.

Duhet të ruhemi nga kjo e keqe, duhet ta spastrojmë shpirtin tonë prej saj, duhet ta çrrënjosim këtë ves; sepse sado të vogla t’i ketë rrënjët, sido që të jetë toka ku këto kanë zënë, ai do të mbijë gjithmonë. Nuk duhet të përpiqemi për ta zbutur zemërimin;sepse si mund të zbutet një e keqe? Le ta zhdukim plotësisht atë! Dhe kësaj do t’ia arrijmë, ne qoftë se do të përpiqemi. Asgjë nuk do të na ndihmojë më shumë për këtë sesa mendimi që ne jemi të vdekshëm. Çdokush duhet t’i thotë vetes dhe tjetrit njëkohësisht: “Çfarë vlere ka t’i kërcënosh të tjerët me inatin tënd, sikur të ishe i përjetshëm, dhe të prishësh në këtë mënyrë një jetë kaq të shkurtër? Për çfarë shërben që ta torturosh e ta bësh të vuajë tjetrin, ndërkohë që ditët tona mund t’ia kushtojmë puneve dhe argëtimeve të ndershme? Këto ditë nuk pranojnë të asgjësohen kështu; kohën e kemi me kursim. Përse të rrëmbejmë armët? Përse të bëjmë thirrje për luftë? Duke qenë se e harrojmë dobësinë tonë, pse duhet të tërhiqemi nga urrejtje të tmerrshme; pse duhet të ngrihemi kundër "kësaj dobësie që kanë të tjerët, kur edhe ne vetë jemi të dobët? Temperatura ose një tjetër sëmundje do të vijnë së shpejti t’u japin fund këtyre armiqësive, që ne mbajmë në një zemër të pamëshirshme. Vdekja do t’i ndajë së shpejti nga jeta edhe luftëtarët më trima. Pse të ngremë krye, pse t’i turbullojmë jetët tona duke mbjellë përçarje? Fati qëndron pezull mbi kokat tona; ai na i fut në llogari këto ditë të humbura dhe na afrohet përherë e më shumë. Dita që ti ke caktuar për vdekjen e armikut tënd, do të ndriçojë, ndoshta, shtratin e vdekjes tënde.”
Pse të mos e organizosh më mirë këtë jetë të shkurtër që të jetë e ëmbël, si për të tjerët edhe për ty vetë? Pse të mos bësh që të të duan sa je gjallë dhe t’u vijë keq kur mos të të kenë më? Pse kërkon ta dërrmosh atë që sillet me ty me shumë fisnikëri? Përse duhet t’i sulesh me të gjitha forcat atij njeriu, që leh pas teje, atij personazhi të keq e të neveritshëm, që godet e plagos çdo njeri që qëndron më lart se ai? Pse të zemërohesh me zotërinë tënd, me vartesin tënd, me prijesin tënd, me klientin tënd? Prit pak, dhe ja tek vjen vdekja, që i merr të gjithë,vecse dallimi është si jetuan. Na ndodh të shikojmë në ndeshje një ari dhe një dem, që, të lidhur me të njëjtin zinxhir, luftojnë kundër njëri-tjetrit përpara gladiatorit që do t'i vrasë.
Pikërisht këtë bëjmë edhe ne: i hakërrehemi shokut tonë, mbi të cilin peshon i njëjti zinxhir, ndërkohë që shumë shpejt, një fund i njëjtë do të marrë me vete edhe fituesin, edhe të humburin. Le ta kalojmë më mirë në paqe dhe rehati atë pak kohë që na është dhënë për të jetuar, dhe të mos rëndojë mallkimi mbi jetet tona!
Ndodh shpesh të shohim të ndërpritet një grindje, për shkak të thirrjeve të papritura që njoftojnë një rënie zjarri tek fqinji; shfaqja e një kafshe të egër i jep fund luftës së udhëtarit kundër hajdutit. Kur shfaqet papritur një rrezik më i madh, nuk kemi kohë të luftojmë kundër të këqijave të vogla. Ç’do të bëjmë me luftimet dhe pritat? A nuk është gjëja më e keqe vdekja, që mund t’i urosh atij që të zemëron? Më kot lodhesh: ai do të vdesë. Ti humbet kohën tënde duke dashur të bësh atë që do të ndodhë vetë. “Unë nuk dua ta vras, thua ti, por ta dënoj me syrgjyn, me fatkeqësi, me shkatërrim.” Do të të falja me më shumë dëshirë, po t’i uroje armikut tënd më mirë një plagë se një fulltakë; sepse kjo do të thotë të jesh jo vetëm i lig, por edhe shpirtvogël. Për çfarëdo që të mendosh, për mundimet e fundit apo për tortura më të lehta, koha që i mbetet armikut për të vuajtur është po aq e shkurtër, sa edhe gëzimi i lig që të frymëzojnë vuajtjet e tij! Së shpejti, ne do të nxjerrim frymën tonë të fundit. Ndërkaq, për sa kohë jemi mes njerëzve, le të tregojmë që jemi njerëzor. Le të mos bëhemi për askënd një rrezik ose një arsye për frikë; le t’i përbuzim dëmet, fyerjet, lëndimet, ngacmimet dhe le të durojmë me fisnikëri fatkeqësitë kalimtare. Jeta na braktis sa hap e mbyll sytë.

Paraja eshte kurthi me terheqes qe te çon drejt vdekjes me deshire.

Paraja eshte kurthi me terheqes qe te çon drejt vdekjes me deshire.

Kërkimi i lumturise

Nese e kerkon lumturine
ne nje vend te gabuar...
Duhet dhe te shuash urine,
mbi tryeze qe nuk je ftuar.

Te qan syri mbi nje leter,
bojen asaj fillon i'a prish.
Ne rastin kur eshte e vjeter,
mund dhe te paloset serish.

Vetullat i ngrys kur nuk te pelqen,
aty rrudhos pa dashur dhe ballin.
Te pares ilaçin edhe i'a gjen,
tek e dyta do i qash plakjes hallin.

Ndershmeri te ka shpirti brenda,
veten te lejohet qe ta genjesh.
Njeri skllav mbetur ne enderra,
ne zgjim eja me thuaj çdo gjesh.

Vet zoterimi

Bota nuk te perket,
nese nuk zoteron veten.
Keshtu dhe dicka e vogel te vret,
por mundesite kaq shpejt nuk treten.

Gezohu edhe prej hidherimit,
sepse patjeter do te te mesoje.
I thyen edhe kthetrat e pertimit,
puna do ngjyrosur me tjeter boje.

Sikur natyra ti ke lule pa fund,
secila kujdes te vecante kerkon.
Petalet era pa dashje i shkund,
loti yt me shume i prish sesa i shton.

Njeri tjeter nuk ka c'te duhet,
kur ti i largohesh shpirtit tend.
As loja me e lehte nuk luhet,
Kur brenda teje guximi nuk ka vend.