Zemër!

Zemër!
Do të doja të shihja me sytë e tu për të kuptuar se çfarë pe tek unë që u dashurove.Do të doja që ta doja veten siç më thua se më ke dashur,sepse Uni im nuk e sheh kurrë veten time që t'a dojë për atë që është por për atë që duhet të jetë për ty.Por shpesh herë më je shprehur se ti më do për atë që jam dhe ashtu siç jam,që mos të ndryshoj kurrë.
Asnjëherë nuk e kam kuptuar këtë pjesë,sesi duhet të jetoj pa ndryshuar që ti të më duash gjithnjë për këtë që jam.
Sidoqoftë,e kam ndier shpesh se duhet të ndryshoj për hir të vetes për të qenë më i mirë se çfarë jam.
Por nuk e kam bërë sepse kam patur frikë se mos nuk do më duash më kur të shohësh ndryshimin.
Tashmë pyes veten nëse ti më do siç jam apo nuk do që të ndryshoj për mirë?!
Nëse ndryshoj për mirë,kam frikë se nuk do më duash,por nëse nuk ndryshoj për mirë,kam frikë se do më urresh për mangësitë që do shohësh një ditë.
E çuditshme apo jo?
A nuk të duket paradoksale kjo ndjenjë?
Vetëm ti mund të më kuptosh,zemër!