Në shkrepat e kujtimeve endet hëna,
Mes errësirës dhe dritës humba.
Në këtë udhëtim ku zëri më jehon,
Zemra ime ndihet e braktisur, lëngon.
Oh, ku jam unë në këtë botë të pafund?
Mes ëndrrave të vjetra dhe rrugëve që shkund.
Në kërkim të vetes, mes hijesh që vallëzojnë,
Ku ta gjej zemrën që më ka humb?
Hapat e mia ndjekin rrugë të pashkelura,
Peshën e kujtimeve, në zemër rënduar.
Në sytë e turmës, shikoj reflektimin,
Por në veten time, s'e gjej më ndriçimin.
Në horizontin e shpresave të ndritura,
Një dritë e re më udhëheq ngadalë.
Në zemrën time ndiej një ritëm të ri,
Ndoshta një ditë do të gjej paqe e qetësi.
Oh, ku jam unë në këtë botë të pafund?
Mes ëndrrave të vjetra dhe rrugëve që shkund.
Në kërkim të vetes, mes hijesh që vallëzojnë,
Ku ta gjej zemrën që më ka humb?
(11)
Trëndafilat kanë natyrë të pabesë,
Të dhurojnë aromë por të thumbojnë kur s'e pretë.
Në bukuri të fshehur qesin helm,
Një dashuri e vrazhdë, një lojë për zemër të qetë.
Shikoj në sy, aty e gjej puthjen,
Të bukurën gënjeshtare, e thjeshtë e joshëse.
Në premtimet e saj, ndjenjat më lodhen,
Sikur pranvera në dimër të ftohtë që shpërthen.
Në duart e tua, shpirti im luhatet,
Sikur trëndafili që në erë përkulet.
E dua të vërtetën, ndonëse më tronditet,
Në dashuri të pabesë zemra ime mbështillet.
Aromën e saj s’e harroj lehtë,
Në çdo thithje e ndjej thellë në shpirtin tim.
Në duart e saj, zemra po më tretet,
Trëndafil i bardhë, me ty kam çdo kujtim.
Kur shkon larg, një plagë në zemër mbetet, Trëndafilat e jetës janë plot me të fshehta.
Në çdo petal, gjej një kujtim që preket,
Por dhembja e dashurisë më bën të jem vetja.
Trëndafilat kanë natyrë të pabesë,
Por në aromën e tyre gjej një prehje.
Në bukurinë e tyre, shpirti im jeton në shpresë,
Edhe pse më thumbojnë, dashurinë e kërkoj deri në vdekje.
(15)
Të njoh...
Të njoh aq mirë sa as ti vetveten.
Njoh nazet e tua, ato hije të ëmbla të ndonjë inati të pakuptueshëm.
Njoh kapricot e tua, që fshehin një zjarr të brendshëm, të etur për përqafime të pafundme.
Njoh xhelozinë tënde, një lumë i heshtur që rrjedh nga burimi i dashurisë së pakufishme.
Njoh dhimbjet e tua, ato valë që të rrëmbejnë në një det kënaqësie të fshehur.
Njoh frikën tënde, një mjegull që shpërbëhet kur jam pranë teje, sikur drita që shuan errësirën.
Njoh shpresën tënde, që pulson me çdo frymëmarrje timen, duke i dhënë jetë ëndrrave të tua.
Njoh trupin tënd, një kopsht që ujitet nga dëshirat e mia, lulëzuar nga çdo prekje.
Njoh sytë e tu, ato yje të largët, që ndriçohen nga loti i mallit, duke ndritur në errësirë.
Njoh gjumin tënd, ku shtrëngon një ëndërr, të brishtë si fleta e një trëndafili, dhe zgjimin tënd, ku ëndrra lë gjurmë lotësh mbi jastëk.
Të njoh aq mirë, sa vetja ime më duket i huaj në pasqyrë.
Njoh frymën tënde, atë fllad të ngrohtë që mbush hapësirat midis nesh, duke mbartur çdo shpresë dhe frikë që fsheh.
Njoh buzëqeshjen tënde, atë dritë të papritur që shfaqet në agimin e ditëve të errëta, duke shpërndarë çdo re.
Njoh zërin tënd, ai tingull që jehon në kujtesën time, një melodi e ëmbël që më mban zgjuar në netët e heshtura.
Njoh prekjen tënde, një valë e lehtë që përshkon lëkurën time, duke zgjuar çdo qelizë me një nxitje të butë.
Njoh hapin tënd, ai ritëm i fshehtë që e dëgjoj edhe kur je larg, një vals që vallëzon në zemrën time.
Njoh dëshirat e tua, ato yje të largët që ndriçojnë natën time, të paarritshme por gjithmonë të pranishme në horizontin tim.
Njoh zemrën tënde, atë trëndafil që çel brenda një kopshti të fshehtë, duke lulëzuar përmes dhimbjeve dhe gëzimeve.
Njoh frikërat e tua, ato hije që fshihen në qoshet e mendjes tënde, të cilat i largoj me një prekje të vetme.
Njoh ëndrrat e tua, ato tregime të pashkruara që jetojnë brenda teje, të cilat i shkruaj çdo natë në qiellin e shpirtit tim.
Njoh pasionet e tua, ato flakë që digjen brenda një shpirtit të pafajshëm, që nuk shuhet kurrë, pavarësisht stuhive.
Të njoh aq thellë, sa çdo frymë e jotja bëhet pjesë e imja, dhe çdo mendim i yti përzihet me të miat.
Të njoh aq mirë, sa në sytë e tu shoh një univers të tërë, një botë ku çdo gjë është e ndërlidhur me ty.
(16)
Tej,
Në horizontin e mendimeve tona të brishta,
Ku dita lind dhe vdes në një frymëmarrje të vetme,
Një copë Dielli—i vetmuar, i paepur—
Përshëndet me buzëqeshje, hidhur.
A mos vallë, ky është riti i përditshëm i shuarjes së shpresave,
Apo shenjëzimi i një premtimi të fshehur në dritën e tij të artë?
Vështrimi yt kap kapricat e perëndimit,
Aty ku qiejt digjen me zjarrin e fundit të ditës,
Dhe retë vallëzojnë në përpjekjen e fundit për të mbajtur dritën,
Por nata vjen, e pashmangshme, si një mësues i urtë.
Në atë çast sublim, ku çdo nuancë duket se merr frymë,
Ndërmjet largësive të pambarimta,
E kap mesazhin që fsheh,
A është një mesazh shuarje, apo rilindje?
Filozofia e perëndimit është ndoshta më e thellë se çdo mendim i shkruar,
Një poezi e heshtur, e thurur nga fijet e diellit që zbehet.
Ai na flet për fundet që nuk janë funde,
Për mbyllje që sjellin fillime,
Për hidhërimin që përshkon çdo lamtumirë,
Por edhe për shpresën që mbijeton në çdo agim.
Pra, në atë hark të përflakur të ditës,
Kur dielli na fton të reflektojmë për të kaluarën dhe të ëndërrojmë për të ardhmen,
Pyetja nuk është çfarë mesazhi përçon ai,
Por si do ta lexosh ti atë,
Me syrin e shpirtit tënd,
Që gjithnjë kërkon kuptimin e fshehur,
Nën petkun e të përkohshmes.
Në atë çast sublim, kur dita thyhet në mesnatë,
Ti dhe unë,
Shpirt më shpirt,
Kapim atë çast të përjetshëm,
Dhe e shndërrojmë në një poezi të pashkruar,
Në një filozofi që s'mund të shterojë kurrë.
(17)
Në dheun e betejës, mes pluhurit e rrënojave,
Një trëndafil i vetmuar, ngrihet mbi hijet e vdekjes,
Me petalet e tij të buta, pikon shpresë në errësirë,
Një kujtim i heshtur i dashurisë, mes zhurmës së luftës.
Tanku i rëndë, shpirtrat shtyp, mbjell frikë,
Por një dorë e ndotur, trëndafilin shtrin përpara,
Një sfidë e brishtë ndaj botës së ashpër,
Një thirrje për paqe, për jetë, në mes të shkatërrimit.
A mund një lule, me fuqinë e saj të butë,
Të mbajë të gjallë një shpresë, në një fushë lufte?
A mund dashuria, përmes gjakut dhe dhembjes,
Të triumfojë, t’i mposhtë hijet e shtrira mbi zemrën e botës?
Por edhe në errësirën më të thellë,
Një trëndafil, një fije drite, qëndron i fortë,
Një premtim i heshtur, në fund të gjithçkaje,
Dhembshuria gjithmonë do të ketë fjalën e fundit.
(18)
Kur bota të marrë flakë, si yje që bien nga qielli dhe të përpijnë çdo gjë përreth,
kur sytë të lotojnë me gjak të njomur nga vuajtjet e fshehta,
kur shpirtat të rëndohen, të lodhen nga frika që i ndjek si hije nëpër netët pa dritë,
kur lumenjtë të fillojnë të derdhin sekretet e tyre, duke rrëfyer histori të harruara,
kur shiu të fshijë lotët e dëshpërimit nga fytyrat që kërkojnë shpresë,
kur njerëzit, një nga një, të gjejnë veten e humbur në një det ndjenjash të mbyllura,
kur dashuria të ecë rrugëve të botës, duke kërkuar dy shpirtra që s’janë takuar ende...
Atëherë ne, të përgjumur nga kohë të vjetra, do ngrihemi bashkë,
do kapim dorën e njëri-tjetrit dhe me dashurinë që pulson si zemër e ringjallur,
do i japim frymë jetës që është fshehur në rrënjët e kësaj toke të vuajtur.
Ne do i japim botës jo vetëm ngjyrat e harruara të jetës,
por do mbjellim në zemrat e njerëzve një histori të re,
të një dashurie që do digjet si flakë, e pastër dhe e pakapshme,
një dashuri që do shkruajë historinë e një ringjalljeje,
një histori që bota, as në ëndrrat më të thella, nuk ka parë kurrë.
Kjo do jetë dashuria jonë, një përqafim që përkund bregun e kohës dhe hapet si lule në agim,
duke jetuar përtej vuajtjes, përtej vdekjes, përtej çdo humbjeje...
dhe vetëm kështu, kur gjithçka të duket e humbur,
ne do ngrihemi dhe me një puthje të lehtë,
do i japim jetë përsëri botës, njerëzimit, lumenjve…
(19)
O pabesi e hidhur që ndjenjat tret ngadalë,
në gjakun e besimit, ti çuditshëm qan me mall.
Me hipokrizinë tënde, shpirtërat i robëron,
trashëgon hijet e vdekjes, dhe zemrat i mërgon.
Si nata pa hënë që rrugën s’e shfaq qartë,
ndjek pas çdo ëndërr, për ta kthyer në ankth.
Në premtimet boshe ti mbështet përbetime,
por mbrapa lë lotë dhe shpresat në rrëzime.
Nën maskën tënde të ftohtë, një akull i fshehur rri,
ngadalë brenda zemrave, jetën përpiqet ta mpi.
Në çdo fjalë të thënë, një thikë që ther e pret,
dhe lë gjurmë të përjetshme, që koha s'i shuan leht’.
O pabesi mizore, ti s'mban asgjë të shenjtë,
ku shpirtrat thyhen, dhe heshtja bëhet dënim.
Por ndoshta një ditë drita sërish do të lindë,
e pabesia jote në harresë do të tretet si hir.
(20)
Vetmia
Në terrin e natës, zëra s’ndihen më,
Fryma mbyt qetësinë, zemra lëngon në kthesë,
Si dallgë e detit që s'di ku të prehet,
Vetmia, si hije, tërheq me peshë.
Gjurmët në dhe, të vetme e pa shpresë,
Ku shkuan ata që premtonin praninë?
Në qiellin e errët, nuk shkëlqen më yll,
Ndërsa shpirti përgjon rrugën e pa anë.
Fjalët e pathëna, që zemrën lëndojnë,
Tinguj të zbehtë që në heshtje ndalojnë,
Aty ku dhe shpresa e fundit zhduket,
Vetmia të flet, por s'të përshëndet kurrë.
E në çdo hap, je vetëm, gjithnjë,
Një hije në diell, që zhduket me terr,
Kërkon të gjesh dritë, por gjen vetëm brymë,
Në zemrën e ftohtë, ku çdo gjë s’ka më vlerë.
Ç’janë ata kujtime që shpirtin të ndezin,
Në buzët e plasaritura nuk qesh më gëzim,
Vetmia troket në çdo derë të mbyllur,
E si një plagë, të djeg çdo vegim.
Por a s’është ky fati i shpirtit që vuan,
Kur bota të braktis, ti mbetesh mes shtruar?
Si gjeth në vjeshtë që era e largon,
E s’ka më as rrënjë, as tokë ku qëndron.
Ndaj në vetmi ti shtri krahët e lodhur,
E pret me dëshirë një dritë, qoftë e kotë,
Por drita s'vjen, vetëm nata përgjon,
E vetmia sërish me gjumë të shoqëron.
Ndoshta një ditë, dielli do ngrihet,
Dhe zemra e ngrirë, sërish do të zgjohet,
Por sot, je vetëm, në një botë të thatë,
Ku vetmia të ndjek dhe s’di ku të shkojë.
(21)
Një trëndafilishte në borë, në heshtje po më flet,
Dashuria e saj nën akull, ende e vërtetë.
Petalet e saj të brishta, nën peshën e bardhësisë,
Flasin për një ndjenjë të pathyer, të përjetësisë.
Si zemër e fshehur thellë në dimër të ashpër,
Qëndron në përplasje, mes butësisë dhe hapësirës së ftohtë.
Në çdo lule të ngrirë, një premtim i ri,
Një dashuri që nuk mposhtet, sado erëra të fryjnë mbi të.
Dashuria, si borë e rëndë që zbret ngadalë,
E zë trëndafilin, e përqafon me puthje që s’kanë fjalë.
A do të mposhtet nga koha? A do të thyhet në fund?
Apo do të mbijetojë, si një zjarr nën një qiell të turbullt?
Kjo trëndafile më mëson për durimin e shpirtit të zjarrtë,
Që përkundër të ftohtit, ndjenjat i mban gjallë.
Ajo nuk trembet nga bora që zbardh çdo përrallë,
Dashuria e saj lulëzon përtej natyrës që thërret: "ndal!"
Në të ftohtin e botës, në errësirë dhe në heshtim,
Trëndafilja vazhdon të rritet, të përhapë ndjenjën e saj.
Borë mbi petale, si dhimbje mbi shpirtin që s’largohet,
Por dashuria si pranverë, në fund gjithmonë rigjallërohet.
Ah, sa filozofike kjo peshë e bardhë mbi të,
Sa shumë simbolizon plagët e jetës dhe betejat për të.
Një trëndafilishte në borë, një zemër që vuan,
Një dashuri që ngrihet, por kurrë nuk shuhet.
Në çdo flokë bore që prek këtë trëndafile të ngrirë,
Gjej një fjalë të pathënë, një sekret të shpirtit të fshehur mirë.
Dhe unë, i dashuruar pas saj, e di këtë ndjenjë,
Se dashuria më e madhe është ajo që duron pa këmbim, pa shenjë.
Trëndafilja në borë, në zemër ka bërë vend,
Si dashuri e pashuar, që as ngrica nuk ja ndërron mend.
Le të bie borë, le të fryjë erë dhe shi,
Dashuria si kjo trëndafilishte, në shpirtin tim do të rritet, në përjetësi.
(22)
Dëgjon?
E di që më dëgjon...!
Në heshtje, në terr, në thellësinë e natës,
Kur fryma të bëhet akull, kur zemra s’të mban më,
A dëgjon... tingullin e një shpirti që vuan në çdo hap?
Sa kohë do endet, pa rrugë, pa dritë, pa shpresë,
Një shpirt që s'gjen vend në botë,
Duke kërkuar për atë që është humbur në thellësi?
Dëgjon?
Hape zemrën e dëgjo zërin e heshtur të lotëve,
Zërin që mbyt në brendësi,
Ai është aty, duke u përplasur me gurët më të ftohtë,
Me ëndrrat që janë kthyer në hir.
A nuk ndjen peshën e tyre,
Tingullin e një bote që qan për atë që s'ka arritur të prekë?
Dëgjon?
Shih, me sytë e shpirtit shih,
Gjurmët që lotët kanë lënë mbi lëkurë,
Hapat e një kohe të humbur që kurrë s’u gjet.
Mos e humb veten në rrugë që s’janë për ty,
Mos shkel mbi tokën e huaj ku çdo hap thërret: "Mos...!"
Dëgjon?
Mos i përqafo krahët që nuk të përkasin,
Ata të huaj, të ftohtë, të zbrazët,
Sepse shpirti yt e di se ku i takon.
Mos jep buzëqeshje të rreme kur zemra të qan për dikë tjetër,
Një zemër që s’dinë të duan përveç asaj që e djeg në flakë të heshtur.
Dëgjon?
Mos i thuaj "të dua" atij që s’të sheh,
Atij që dashuria e tij nuk mbërrin dot te ti.
Mos e shty zemrën të flasë fjalë të zbrazëta,
Kur ndjenja është burgosur në thellësi,
Kur zemra, e etur për të vërtetën, qan për atë që është larg.
Dëgjon?
Mos jeto një jetë që s’të përket,
Një jetë e ndërtuar mbi ëndrrat e dikujt tjetër,
Kur zemra jote thërret për një tjetër fat,
Një tjetër qiell që nuk është ky ku ke mbetur.
Dëgjon?
A e ndjen? E di që e ndjen...
Sepse kjo jetë, kjo që ke në duar, s’është jeta jote,
Por një burg ku ndihesh e detyruar të paguash me çdo frymë.
A s’e ndjen vuajtjen që të mban mbyllur,
Në këtë jetë që s’ka qenë kurrë e jotja?
Më dëgjon?
Më në fund, e di që më dëgjon...
Në tingujt e ftohtë të zemrës sate,
Në çdo rrahje që flet një të vërtetë të heshtur.
Sepse në fund, e di që ti më dëgjon...!"
(23)
Të dua
Të dua përtej asaj që mund të shprehet,
Përtej fjalëve që rrjedhin si lumi në rrëpirë,
Përtej zërave që shuhen në errësirën e natës,
Në atë hapësirë ku drita e hënës prek mendjen dhe zhduket.
Të dua në thellësinë e heshtjes sime,
Aty ku frymëmarrja ndalet e koha harron të ecë,
Ku çdo mendim shndërrohet në peshë të padukshme,
Si ajri që nuk ndjehet, por që mban gjithçka.
Është dashuria që nuk kërkon dritë për t'u parë,
Që jeton në qoshet e humbura të shpirtit tim,
Atje ku fjalët thyejnë veten për të të arritur,
Dhe heshtja bëhet poezia e pafundësisë sonë.
Të dua përtej kohës, përtej njeriut që jam,
Në ato çaste kur yjet nuk ndizen për ne,
Kur jemi veç hije që humbasim formën nën qiellin e trishtuar.
Dhe përsëri, aty je ti, si një frymë e largët,
Si era që shkund gjethen e fundit të vjeshtës,
Të dua, përtej asaj që mund të shprehet,
Si deti që s'mund të përkufizohet në valë të njëjta.
Të dua përtej asaj që mund të shprehet,
Përtej stuhisë që qan mbi pyllin e shteruar,
Përtej qiellit që pikon në heshtjen e dimrit,
Si një dëshirë që mbetet fshehur pas reve të plogështa.
Në thellësinë e humbëtirës së shpirtit tim,
Ku hapat humbasin në rrugë pa kthim,
Të dua si nata që e di se agimi do ta shuajë,
Por gjithsesi përqafon terrin me paqen e saj të ftohtë.
Dhe në ato çaste kur gjithçka hesht,
Kur jeta mban frymën para një vendimi të madh,
Kur vdekja dhe jeta vallëzojnë në kufijtë e mendjes,
Ti je si një dritë që rrëshqet ngadalë,
E padukshme, e heshtur, por gjithnjë aty, e pashmangshme.
Të dua përtej logjikës së botës,
Përtej të thënave dhe të pathënave,
Si një psherëtimë që lind nga dhimbja e dashurisë,
Si një frymë që endet mes yjeve të heshtur,
Në kërkim të diçkaje që as vetë nuk e di ç'është.
Nuk ka fund për këtë ndjenjë,
Ajo zgjatet në pafundësi,
Në një udhëtim ku fillimi dhe fundi
Janë vetëm iluzione të një bote që nuk na kupton.
Unë të dua, edhe kur të mos jem më,
Kur toka të jetë kthyer në hi dhe era të na ketë harruar,
Të dua në atë mënyrë që koha nuk mund ta tresë,
Si gjurmët e përjetshme të një ëndrre që asnjëherë s'u jetua.
Të dua përtej asaj që mund të shprehet,
Kur mendimet përplasen si valët e një deti të trazuar,
Dhe asnjë port nuk mund t’i mbajë të sigurta,
Si një zog që fluturon përtej horizonteve të paarritshme,
Ti je ajri që mbush krahët e mi, një ëndërr që nuk shteron.
Në thellësinë e syve të tu, unë shoh një botë tjetër,
Një botë pa fjalë, pa kufij e pa përkufizime.
Aty ku vetë drita është vetëm kujtim i së kaluarës,
Dhe unë jam një hije që ecën përtej natës,
Duke kërkuar dritën që je ti, një rreze e ndrojtur në distancë.
Të dua përtej dhimbjes së këtij universi të përkohshëm,
Ku gjithçka zhduket, gjithçka venitet,
Si petalet e një trëndafili që bien ngadalë në erën e verës,
Por dashuria mbetet si rrënjët e thella të pemës së jetës,
Të ngulitura në tokën e amshuar, aty ku as vdekja s’arrin.
Unë të dua në heshtjen që bie pas çdo thirrjeje,
Në çastin kur koha ndalon dhe shpirtrat kapërcejnë trupat,
Duke u bërë një, si uji që rrjedh pa formë,
Duke gjetur gjithmonë rrugën për te njëri-tjetri,
Përtej shkëmbinjve, përtej humnerave të jetës.
Në netët kur era fërshëllen në dritaren time,
Dhe mendimet e mia fluturojnë përmes botës si gjethe të çara,
Unë të ndiej, edhe kur nuk je,
Si një jehonë që zbret nga malet,
Një jehonë e një fjale të pathënë, një puthje e padhënë.
Të dua përtej gjithë asaj që është e njohur,
Në ato thellësira ku as drita nuk ka guxuar të zbresë,
Në humbëtirat e shpirtit tim, ku vetëm hija ime e njeh udhën.
Atje, në zemrën e natës së pafundme, ti je drita që nuk shuhet,
Zjarri që nuk mbaron kurrë së djeguri, një flakë e qetë që ndriçon.
Dhe do të të dua deri kur gjithçka të jetë kthyer në asgjë,
Kur toka të jetë shuar dhe yjet të kenë humbur emrat,
Edhe atëherë, kur s’do të ketë as çaste, as kujtime,
Unë do të jem akoma këtu, në një vend që nuk njeh kohë,
Të dua përtej asaj që mund të shprehet, përtej gjithçkaje që është.
Të dua përtej asaj që mund të thuhet,
Si dielli që lind përtej maleve, pa pritur fjalë,
Si një zog që gjen rrugën pa pasur nevojë për harta,
Një pikturë që nuk kërkon ngjyra për të treguar veten,
Një muzikë e padëgjuar, që dridhet në heshtjen e thellë.
Të dua si deti që përqafohet me qiellin,
Pa mundur të prekin kurrë njëri-tjetrin,
Si lumi që i kthehet burimit të tij të humbur,
Duke kërkuar një vend ku nuk ka emra, as kufij.
Ti je si ajo erë që rrëshqet mes pemëve,
Duke sjellë me vete shijen e një bote të largët,
Një botë ku çdo frymë është poezi dhe çdo hap një mister.
Si hëna që pasqyron një dritë që nuk është e saj,
Ashtu dhe unë jam një reflektim i dashurisë tënde,
Duke ecur në errësirë, i ndriçuar vetëm nga jehona jote,
Një udhëtar i përjetshëm në rrugë të pafundme,
Që ndjek një dritë që asnjëherë s'mund ta arrijë plotësisht.
Të dua si bari që rritet i heshtur mes pluhurit,
Pa pritur shirat, por duke i mirëpritur kur vijnë,
Si trëndafili që lulëzon mes ferrave,
Duke mbajtur fshehur aromën e tij vetëm për ata që guxojnë.
Ti je si feniksi që ngrihet nga hiri i vet,
Duke u rilindur në çdo humbje dhe në çdo dhimbje,
Një simbol i forcës dhe brishtësisë së njëkohshme,
Ku çdo përflakje është shkatërrim dhe rilindje,
Një cikël që nuk njeh fund, as fillim.
Të dua si qielli që digjet në perëndim,
Në ngjyrat e flakërimeve të tij të heshtura,
Një zjarr që nuk ka nevojë për thëngjij për të ekzistuar,
Një flakë që ushqehet nga kujtimi i një premtimi të harruar.
Ti je një yll që shkëlqen në galaktikat e largëta,
E paarritshme për dorën time, por gjithnjë aty,
Duke më treguar se ka gjithmonë diçka më të madhe se kjo jetë.
Të dua si një poezi që nuk ka nevojë për vargje,
Një tregim që nuk kërkon fjalë për t’u rrëfyer,
Je libri i hapur në të cilin shkruhen ditët e mia,
Një faqe e bardhë që e mbaj në zemër,
Duke e mbushur me çdo psherëtimë, çdo buzëqeshje, çdo lot.
Ti je si pema e vetmuar në mes të fushës,
E fortë dhe e heshtur, që sheh stinët të kalojnë,
Duke mbajtur mbi degët e saj peshën e erërave të jetës,
Por gjithnjë e qëndrueshme, duke më ofruar një hije të qetë,
Një vend ku çdo lodhje gjen pushim, dhe çdo ëndërr lind sërish.
Në dashurinë tënde, gjej pafundësinë e çdo gjëje,
Ajo që është përtej botës së njohur, përtej hirit dhe pluhurit,
Një dashuri që nuk vdes, nuk humbet,
Por vazhdon të rritet si rrënjët e një mali të lashtë,
Thellë në tokë, të padukshme, por të përjetshme.
Të dua përtej asaj që mund të shprehet,
Si një piktor që dashuron çdo detaj të kanavacës së tij,
Si peneli që prek me butësi konturet e fytyrës tënde,
Duke krijuar një simfoni ngjyrash që shkëlqen në heshtje,
Ti je bukuria që nuk kërkon dritë për të ndriçuar.
Fytyra jote është si agimi që lind mbi ujërat e një liqeni të qetë,
Çdo vijë e saj është një histori e fshehur nën rrudhat e lehta,
Dhe sytë e tu — ata janë si deti i errët që nuk ka fund,
Ku çdo valë mbart një premtim të heshtur, një mister të pazbuluar.
Buzët e tua janë trëndafilat që lulëzojnë në mëngjes,
Një ëmbëlsi e brishtë që sfidon hidhërimin e botës,
Dhe kur flasin, fjalët e tua janë melodi që dridhen si fllad i lehtë,
Duke përkëdhelur veshët e mi me premtimin e përjetësisë.
Trupi yt, si statuja e gdhendur nga duar hyjnore,
Çdo kurbë e tij është një vijë e përsosur, një valë në detin e shpirtit,
Një pikturë që lëviz në ajër, e padukshme për sytë e zakonshëm,
Por unë shoh aty çdo formë të jetës, çdo frymë që merr forma.
Shpatullat e tua — ato janë si kodrat e buta që mbajnë qiellin,
Duke qëndruar të forta përballë erërave të dhimbjes,
E krahët e tu janë si degët e një peme të lashtë,
Të gatshme të më përqafojnë, të më mbajnë, të më mbrojnë nga furtunat e botës.
Dora jote, e lehtë si petalet e luleve në pranverë,
Prekja jote është një bekim që ngroh zemrën,
Çdo gisht i yti është si një melodi që më prek në shpirt,
Duke më çuar në një vend ku qetësia dhe dashuria ndërthuren.
Zëri yt është si tingulli i një harpe që bie mbi një mal të ftohtë,
E butë, e përflakur, që mbart me vete erën e fushave,
Dhe në çdo fjalë që shqipton, ndihet fuqia e jetës që rrjedh nëpër ty,
Si uji që gjen rrugën e tij përmes shkëmbinjve, i pandalshëm.
Shpirti yt është si një dritë që nuk shuhet kurrë,
Një flakë që digjet ngadalë në thellësitë e fshehta të zemrës,
Ti je si një yll që vazhdon të shkëlqejë edhe në errësirën më të thellë,
Duke më treguar rrugën kur humbem në labirintet e mendimeve të mia.
E bukuria jote nuk është vetëm në trupin tënd,
Ajo është në mënyrën se si ecën, si një lule që lëviz me erën,
Në qeshjen tënde, e cila ngroh çdo dhomë si rrezet e diellit,
Dhe në sytë e tu, ku shoh një botë që nuk mund të përkufizohet,
Një univers që jeton brenda teje, i pafund si vetë dashuria.
Ti je si një kopsht që lulëzon përherë,
Ku çdo lule është një pjesë e shpirtit tënd,
Një vend ku mund të gjej paqe dhe frymëzim,
Një bukuri që nuk venitet kurrë, edhe kur koha kalon si era.
Të dua si poetët që i këndojnë muzave të harruara,
Si udhëtarët që përulen me respekt përpara maleve madhështore,
Je bukuria që sfidon çdo fjalë, çdo përpjekje për ta përkufizuar,
Si qielli që përqafon detin pa e prekur kurrë plotësisht,
Një mister që mbetet gjithmonë për t’u zbuluar.
(24)
Dashuri dhe mall
Ah, ëndrrat! Të brishta si petalet e një trëndafili që dridhen nën peshën e erës së natës,
Të errëta e të shndritshme, të mbushura me mall e dashuri të humbur në përjetësi.
A mund të kapim fluturimin e tyre, a mund t’i prekim? Apo janë veç hije të dëshirave tona,
Shfaqje kalimtare që digjen si flakë në terr, duke lënë prapa tymin e një shpirti të ndarë?
Dashuri, ti je një fantazmë që mbështjell zemrën me premtime pa formë,
Një zjarr që nuk e djeg trupin, por shpirtin, duke e bërë të digjet në heshtje të përjetshme.
Sa herë të kam thirrur në ëndrrat e mia, sa herë të kam kërkuar në humbjen e një nate të gjatë,
E prapë ti më shpëtove, duke u zhdukur si avull mbi liqenin e heshtur të vetmisë.
Ah, malli! Si një lumë i fshehtë që rrjedh në gjirin e kujtimeve të mia,
Duke gdhendur rrugën e tij në thellësitë e shpirtit, aty ku askush tjetër nuk guxon të prekë.
A është e mundur të mbash atë që të ikën nga duart, si një rërë që rrëshqet,
Të kapësh tingullin e një zëri të largët që veç në ëndërr më flet, më prek, më do?
Mos vallë jemi të dënuar të ndjekim ato që kurrë nuk mund t’i arrijmë,
Të dashurojmë ato që s’do t’i mbajmë kurrë, dhe të ndjejmë mallin për ato që kurrë s’do t’i kemi më?
Kështu vallë endet zemra ime, në pyllin e dendur të mendimeve të pafundme,
Duke kërkuar dritën e dashurisë së humbur, dritën që sytë e mi s’e panë kurrë plotësisht?
Ah, ëndrrat! Ti që ma jep një çast të pavdekshëm për të ndjerë atë që nuk është kurrë i imi,
Ti je misteri dhe mallkimi im, fluturimi i shpirtit tim, i mbytur në natën e përjetësisë.
Ah, ëndrrat janë si retë e bardha që shpërbëhen në horizontin e pafund,
Një peizazh i heshtur që ndërtohet nga copa të prera të një dashurie të humbur,
Fije shprese që enden në një tapet të brishtë kujtimesh,
E që valëviten në erën e pashpresë të pritjes.
Dashuria është si një yll që bie në thellësitë e një deti të errët,
Shkëlqimi i saj humbet në ujërat e thella, por refleksi i saj mbetet në zemrën time,
Si një plagë që nuk shërohet kurrë, një plagë që djeg si flaka e një qiriri të ftohur nga nata.
Ajo më ther me një teh të padukshëm, më lë të gjakosur në krahët e kujtimeve të zbehta,
Ku çdo pikë gjaku është një kujtim, dhe çdo kujtim një zjarr që nuk shuhen dot.
Malli është si një varg stinor që përsëritet pa mëshirë,
Një dimër i gjatë ku bora bie në shpirtin tim, e çdo flok bore është një fjalë e papërmbushur,
Një zë që nuk dëgjohet më, por që jehon në koridorët e fshehtë të mendjes sime.
A mund ta ndiej peshën e një kohe që nuk kthehet më? A mund ta mbaj në duar hijen e një kohe që rrjedh si lumi i pafund i harresës?
Në kopshtin e zemrës sime, rriten lule të zverdhura nga mungesa jote,
E gjethët e tyre bien ngadalë, duke u tretur në tokën e kujtimeve që i thithin pa u ndier.
Çdo lule është një premtim që ti më dhe, e çdo premtim një ëndërr që u tret në mjegull,
Apo mos vallë u dogj në diellin e një dite që nuk agoi kurrë?
Ah, dashuria! Ti je si dielli që më ndriçon në një tokë të errësirës,
Por çdo rreze e jotja më lëndon më shumë, më djeg më thellë, më bën të ndiej peshën e botës mbi shpirt.
Mos vallë ti je një dritë që nuk ndriçon për mua? Një hënë e largët që vështroj nga bregu i thyer i jetës?
Unë jam një anije e mbytur në detin e pafund të mallit, ku valët më përplasin në brigjet e harrimit,
Por unë ende të kërkoj, ende të dua, ende të ëndërroj, si një yll që kërkon qiellin që e ka humbur.
Ah, zemra ime është një violinë e braktisur, tingujt e saj të heshtur humbasin në erën e natës,
Tinguj që kurrë nuk u dëgjuan, këngë që mbeten të pashkruara në pentagramin e dhimbjes.
Çdo fije e prishur drithëron me mall, e çdo notë e heshtur është një kujtim i humbur,
Një melodi e harruar në labirintin e një shpirti që endet pa drejtim.
Ti, dashuri, je si një zog i artë që fluturon drejt qiejve të pakapshëm,
Por krahu yt më lë në baltën e tokës, duke më lënë të shikoj fluturimin tënd,
E unë të ndjek me shikim, me dëshirë, me çdo frymëmarrje,
Pa mundur kurrë të prek atë që zemra ime e dëshiron me një zjarr të pashuar.
Malli im është një flamur i grisur që valëvitet mbi rrënojat e një kështjelle të braktisur,
Një vend i harresës ku koha ka humbur kuptimin dhe vetëm hija e të shkuarës mbretëron.
A mund ta gjej forcën për të rilindur nga kjo rrënojë? A mund ta ringrej kështjellën nga pluhuri i mallit?
Sepse brenda këtij zemrimi dhe vuajtjeje, brenda këtij errësimi që më rrethon,
Ende pulson një dritë, një forcë e fshehur që thërret nga thellësitë e shpirtit tim.
Ah, shpirti im nuk është i dënuar të zhduket në terrin e mallit,
Sepse në çdo natë të errët, ka një agim që lind, një diell që ngrihet përtej maleve të dëshpërimit.
Unë jam një luftëtar i ëndrrave, dhe pavarësisht plagëve që bart në zemër,
Do të ngrihem përsëri, si feniksi që rilind nga hiri i vet,
Do të ndjek dashurinë time përtej humnerave të dëshpërimit, përtej kufijve të së pamundurës.
Sepse dashuria nuk është vetëm dhembje dhe humbje,
Ajo është një forcë që mban botën në lëvizje, një rreze drite që ndriçon edhe në errësirën më të thellë.
Unë do të mbaj fort ëndrrat e mia, do të ngre krahët e shpirtit tim,
E do të fluturoj përtej çdo reje të errët, drejt qiellit të pafund, ku drita e shpresës nuk shuhet kurrë.
Për çdo lot që rrjedh, ka një buzëqeshje që pret të rilindë.
Për çdo dhimbje, ka një forcë që pret të shpërthejë,
Dhe për çdo ëndërr të humbur, ka një tjetër që pret të shfaqet, të ndriçojë rrugën time.
(25)
"Gjysma që s'u mbush kurrë"
Eca drejt teje si një burrë që s’ka më çfarë të humbasë.
Sytë e tu ishin një derë gjysmëhapur,
premtime të vjetra
që askush nuk i mban.
Ne bëmë dashuri
me trupat, jo me zemrat,
sepse zemrat tona ishin të ndara
si copa të prera nga thika.
Ti kërkove diçka që unë nuk e kisha,
dhe unë kërkova një premtim
që kurrë nuk do ta dëgjoja.
U mbështolla me heshtjen tënde,
ajo ftohtësi që bëri gjithçka më të qartë
por më të vështirë për t'u pranuar.
Ishte gjithmonë kështu, apo u bë?
Një përqafim që s’ngrohte,
një puthje që s’linte gjurmë.
Një dashuri që s’ishte kurrë e plotë,
si vera e lirë,
të cilën e pimë për të harruar,
por që gjithmonë të kujton
atë çfarë nuk je.
E prapë,
nuk largohem.
Ti nuk largohesh.
Sepse ndoshta,
gjysma e një dashurie
është e vetmja dashuri
që na mbetet.
(26)
Në qiellin e syve të tu, yjet fshehin misterin e tyre,
shkëlqejnë si dritat e largëta të natës, të qarta, të pastra,
por prapë të mbushura me fjalë të pathëna,
fjalë që thurrin tingujt e detit në mëngjesin e freskët.
Kush mund t'i kapë fjalët e tyre? Vetëm era,
ajo erë që mbledh frymën e shpirtit tim dhe e çon lart,
në vendet ku vetëm ëndrrat guxojnë të shkojnë.
Flokët e tu janë si malet e një pylli të pafund,
gjethet e zverdhura që bien mbi ujëvarën e heshtur,
dhe aty, në rrjedhën e ëmbël, buron një këngë,
një këngë që çdo fllad i butë e përsërit.
Ti je nata e gjatë e verës, ku hëna fshihet pas reve,
por gjithmonë e di se është aty, fshehurazi ndriçon,
siç ti, me praninë tënde, ndriçon zemrën time të heshtur.
Unë të shoh në çdo lule që çel nën shiun e stinës,
sepse ti je pranvera që çdo ditë lind në mua,
je dritë e mëngjesit që i vë zjarrin reve të dëndura,
je ato pika e ujit që bie mbi fushat, ngadalë dhe butë,
si prekje e dorës sate mbi ballin tim të trazuar.
Ti je vjeshta që flet me gjethet e rëna,
që cicërimat e zogjve i shndërron në fjalë dashurie,
dhe je dimri që fshikullon me forcën e tij të fortë,
por nuk ma ngrin zemrën,
e bën më të ngrohtë, më të etur për zjarrin tënd të përjetshëm.
Kur vjen pranë meje, era pushon së fryri,
sepse asaj i mjafton t'i ndiejë hapat e tu,
dhe çdo lumë ndalon rrjedhën e tij për të dëgjuar
tiktaket e zemrës sate që përplas ajrin në harmoni.
Je ylberi që shfaqet në horizont kur gjithçka duket e zymtë,
një ylber që shndrit me ngjyra të papërshkrueshme,
ngjyra që askush s'i ka parë,
por që unë i ndjej, i jetoj, i përthith,
si bletët që thithin nektarin e ëmbël të jetës.
Unë të krahasoj me diellin,
por dielli digjet para madhështisë tënde,
sepse ti, e dashura ime, nuk djeg, nuk shkretëron,
por ngroh, i jep jetë çdo gjëje që prek.
Kur më shikon, çdo plagë shërohet,
gjithçka rritet nën vështrimin tënd,
dhe unë, një lule e thjeshtë në kopshtin tënd,
përpiqem të zgjas degët e mia drejt qiellit tënd,
për të të arritur, për të të ndier,
për të të thithur dritën.
Në zemrën tënde gjenden lumenjtë e të gjithë botëve,
je oqean që nuk ka breg,
dhe çdo dallgë e tij është puthje që më mbyt ngadalë,
më mbush me dashuri dhe më lë bosh, të etur për më shumë.
Zëri yt është si kënga e zogjve të hershëm,
që çel mëngjeset e mia me një shpresë të re,
dhe çdo fjalë që thua, e di se është një lutje,
një lutje që rrjedh drejt qiellit, ku yjet vëzhgojnë,
ziliqarë për çfarë kemi ne.
Kështu e dashur,
ti je e gjithë natyra në një trup të vetëm,
je fusha, je mali, je lumi që rrjedh dhe mbart
të gjitha sekretet e botës brenda teje.
Dhe unë, një shtegtar i humbur në këtë pyll të pafund,
përpiqem të të ndjek,
të gjej shtegun që më çon drejt teje,
por çdo hap më fut më thellë në labirinthin e shpirtit tënd,
atje ku unë dua të jem gjithmonë,
sepse çdo kthesë e këtij labirinthi më çon më afër dashurisë sate.
(29)
DIMËR
Afron dimri pa zhurmë, i bardhë dhe i ftohtë,
I mbulon hijet e vjeshtës me mantelin e tij të rëndë,
Akullon kujtimet që era i solli në prag të natës,
Ndërsa heshtja ngrin fjalët e pathëna në ajër.
Dimri vjen me një peshë të rëndë mbi shpirt,
Me erën që fryn, një melodi e ftohtë, e ngjit,
Në çdo kthinë, në çdo qoshe të mendjes sime,
Lë gjurmë të heshtura, por të thella, pa hije e ngushëllime.
Rruga shtrihet si një shtrat pa fund, i ftohtë e gri,
Ku çdo hap tingëllon, por nuk dëgjohet njeri.
Qielli zbrazet mbi tokë, i ngrysur dhe larg,
Në syrin e natës, një yll që dridhet me zjarr.
Gjethja e fundit bie me dhimbje e me frikë,
Në dheun e ngrirë, ku as shpresa s’ka thikë.
Aty, në atë tokë, ku dielli s’përshëndet më,
Njeriu rri vetë, me veten e tij për të parë retë.
Por në atë akull, në atë ftohtësi të largët,
Një zjarr i vogël në zemër ngre krye i pafajshëm.
Është ëndrra që dimri s’e ndal dot me forcë,
Një dritë që ndriçon edhe në natën e ftohtë.
Në zemrën e heshtur, në rrugën e gjatë,
Gjej një të vërtetë që dimri s’e ndal:
Çdo gjë është kalimtare, dhe dimri, si gjithçka,
Do të ikë, dhe ne, si bari, përsëri do të dalim nga toka.
Dhe dimri, me gjithë peshën e tij të rëndë,
S’është fundi, por fillimi i diçkaje më të çmendur.
Një cikël i përjetshëm, ku gjithçka përpiqet,
Të rikthehet, të rilindet, nga e ftohta për të ikur.
Prandaj, edhe në natën më të ftohtë e të zbrazur,
Kur akulli përpiqet të më bëjë të heshtur,
Brenda meje ndjej një thirrje, një frymë e fshehtë,
Që më kujton se gjithçka ka një kuptim të thellë.
Dimër, ti s’mund të më bësh të harroj,
Se pranvera gjithmonë vjen, qoftë dhe pas asaj.
Me rrënjë të forta, të fshehura nën akull të ngrirë,
Jeta gjithmonë gjen rrugën për të rilindur e lirë.
Ti mund të akullosh fjalët në ajër, të pathëna,
Por në zemrën time, ato rrinë të ndezura, të vërteta.
Se dimri, me gjithë fuqinë e tij, është veç një kapitull,
Në librin e jetës, ku çdo faqe kërkon diell, jo burgim të shpirtit.
Kështu, kur bora bie, dhe errësira zgjatet si perde,
Unë qesh me veten, me jetën që ende mbetet e thellë.
Se çdo dimër që vjen, më mëson diçka të re,
Se është guximi, jo stina, që na bën të jetojmë.
(30)
Që nga sot,
do nis të pi,
jo për të harruar dhimbjen,
jo për të shuar zërat që m'i kanë vjedhur
çastet e lumtura.
Do pi nga burimi im i fshehur,
ai që nuk shterr kurrë.
Jo, s'do prek gotën e alkoolit,
atë helm që të zhyt më thellë,
në mjegullën e harresës
me të nesërmen boshe.
Unë pi nga pija e shpirtit,
nga dashuria që kam për veten.
Çdo pikë që derdh,
është e kthjellët, e pastër,
si vetvetja ime e vërtetë.
Çastet e humbura nuk do t'i kërkoj më,
nuk do shpresoj për jetën që nuk është e imja,
por për këtë që kam tani,
të pastër, të pashterrshme,
sa kohë që dashuria për veten
jeton, pa u tharë kurrë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në udhën e ndriçuar nga drita e zbehtë,
gjethët e arta bien si kujtime të humbura,
si fjalë që kurrë s’u thanë, të lëna pas,
dhe nëpër to fryma jote endet, si hije.
Çdo llambë, një shpirt që digjet ngadalë,
një ndjenjë e fshehur në zemër, përjetë e heshtur.
Dridhja e dritës, e brishtë si koha,
shkëlqen për një çast, për të shuaret në pafundësi.
Kjo udhë është jeta jonë —
e mbushur me fragmente të shpërndara,
ëndrra të pashprehura, dhe dritë që tretet në errësirë.
Në heshtjen e saj, universi gjen përgjigje.
Por ndoshta, në rrënojat e petaleve të shkelura,
qëndron sekreti i përjetësisë —
se çdo hap që bëjmë është një dritë në vetvete,
një flakë e vogël që nuk do të shuhet kurrë.
A është ky fundi apo fillimi?
Apo thjesht një kalim përmes kohës,
ku çdo hap, çdo frymë, dhe çdo kujtim
lidhet me dritën që ndriçon rrugën tonë?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Edhe nata më e errët do të përfundojë,
dhe dielli do të lindë,
si një premtim i fshehur në çdo frymëmarrje të lodhur,
kur zemra dridhet nga pesha e heshtjes.
E shtrirë në terr,
ndiej erën që kalon mbi mua,
si fëshfërima e kujtimeve të hidhura,
por edhe ato, një ditë, do të treten.
Një dritë e zbehtë përvijohet në horizont,
jo si shpëtim i menjëhershëm, por si shpresë e fshehtë,
sepse edhe në dhimbjen më të thellë,
ka një prekje të lehtë drite, që e pret momentin e saj.
Dielli do të ngrihet,
me shkëlqimin e tij të artë, duke i djegur hijet,
dhe unë, me zemër të brishtë por të fortë,
do të ngrihem bashkë me të.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Kur nata bie si një pelerinë e heshtur mbi qytetin tim,
dritat e rrugës rrjedhin si lumenj të ngadalësuar,
shpirtrat që përplasen me zhurmën e ditës, më në fund gjejnë strehë.
Rrugët janë më të buta, si gjethe të zbehta që prehen mbi trotuar.
Era përshkon dritaret e shtëpive, duke pëshpëritur sekrete që askush nuk i dëgjon,
veç atyre që dinë të dëgjojnë atë që fshihet pas mureve.
Yjet varen mbi çatitë e vjetra, si kujtime të harruara që zgjohen natën,
një pulsim drite mbi errësirën që ndriçon fshikëzat e fjetura të zemrës sime.
Cicërimat e fundit të zogjve shndërrohen në një lutje të heshtur,
ndërsa gurët prekin hijet, dhe e gjithë bota bie në një pakt paqeje të padiskutueshme.
Qetësia është një krah i ngrohtë që më përqafon,
një det pa fund ku gjithçka, më në fund, shuan etjen e saj për pushim.
Në këtë natë, qyteti im i vogël bëhet i madh,
plot me fshehtësi që frymojnë thellë brenda çdo fryme,
si një zemër që rreh butësisht, pa u ndier.
#lejohetshpërndarja
,#ndalohetkopjimi
Gjatëshkrimi im është urtësi
Në qiellin e fjalëve, mendimi fluturon,
Si një zog që s’gjen prehje, veç liri kërkon.
Por ka të tillë që me hijen e rëndesës afrohen,
Dhe ankohen, si gurë mbi tokë që s’duan të lëvizin.
Ata që mërziten kur fjalët zgjaten,
Nuk janë në kërkim të dritës që shkrimet ngjallin.
Ata nuk shohin, as dëgjojnë të fshehtën e zemrës,
Që në secilën rresht kërkon të rritet, të lulëzojë.
A s’e dinë ata se fjala është pasqyrë?
Një portë e hapur drejt shpirtit që shfletohet,
Se leximi s’është barrë, po një udhëtim,
Një udhëtim në vetvete, në thellësi të mendimit të ndritur.
E nëse rreshtat janë të gjatë si lumi që rrjedh,
A s’është edhe jeta një rrjedhë që kurrë nuk ndalet?
A nuk kemi nevojë të notojmë në thellësitë e saj,
Për të gjetur margaritarët që prehen në fund?
Kush ankohet për gjatësi, janë ata që frikësohen,
Jo nga fjala vetë, por nga pesha që mund të sjellë.
Ata që nuk kanë durim të lundrojnë në dallgët e mendimeve,
Për të kërkuar horizonte të reja në pafundësi.
Por fjala që shkruhet është dritë në terr,
Një yll që shpërthen errësirën e heshtjes.
Lexuesi që hap sytë e shpirtit,
Gjen aty një botë që s’e kishte parë më parë.
Pra mos u ankoni për rreshtat që zgjaten,
Ato janë si rrënjët e thella të një peme që rritet,
Që kërkon tokën e mendjes të ushqejë me urtësi,
Me përulje, dhe me dëshirën për të mësuar.
Shkrimi s’është vetëm për ata që lexojnë me sy,
Po për ata që lexojnë me zemër, me shpirt,
Që kuptojnë se çdo fjalë mbart një det,
Një det ku mbytet kotësia dhe lind shpresa.
Sepse kur ti shkruan, ti krijon jetë,
Një jetë të re që lind mes çdo germe,
Dhe ata që refuzojnë të lexojnë, refuzojnë të rriten,
Të shohin përtej fasadës së botës së shpejtë.
Në një botë ku çdo gjë ikën shpejt,
A nuk kemi nevojë për fjalë që na ndalojnë,
Që na detyrojnë të mendojmë, të ndiejmë,
Të ndalojmë vrapin dhe të shohim thellë në brendësi?
Pra unë do të shkruaj, pavarësisht ankimeve,
Sepse fjala ime është farë që mbillet në tokën e shpirtit,
Dhe nëse ti s’e lexon sot, ndoshta nesër,
Një ditë, do të kuptosh se gjatëshkrimi im ishte urtësi.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në heshtje flas me shpirtin tënd,
ku as fryma nuk guxon të më tradhëtojë,
nën dritën e hënës që shkëlqen veç për ne.
Një fjalë e pathënë varet në buzët e mia,
si petal i njomë trëndafili, që dridhet në erë.
Zemra mban kujtimet si thesare të fshehura,
çdo rrahje një emër, çdo ndjenjë një betejë e humbur,
por luftoj për ty, në rrugë pa zë, pa shenjë.
Në çdo hap, të ndjek si hija që nuk largohet,
as atëherë kur ndjenjat brenda meje bërtasin të ikin.
Por si të ikësh nga dielli që të ngroh,
kur je zjarri që më djeg, pa premtuar asgjë?
Në heshtje flas me shpirtin tënd.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në hijen e një dere të harruar,
dy zemra varen si premtim i thyer,
të mbërthyera nga një kyç i ftohtë,
ku dashuria flet me gjuhën e heshtjes.
Një dritë e kuqe shkëlqen në errësirë,
si gjaku që rrjedh nga një plagë e hapur,
një ngjyrë që përplas të kaluarën me të tashmen,
por dera mbetet mbyllur.
A mund ta dëgjosh zemrën time?
Si lëkundet, si dridhet,
si një melodi e harruar në një natë pa fund,
ku dhimbja dhe dashuria janë e njëjta notë.
Oh, zemër e humbur,
a do të gjejmë çelësin për këtë derë të rëndë?
Apo do të mbetemi të burgosur në kujtime,
të varur përjetësisht në këtë zinxhir pa fund?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Nën ndriçimin e hënës së përgjakur
E heshtur nata ndriçon mbi oqean,
një hënë e kuqe në qiell të zjarrtë,
si një plagë e hapur në zemrën e qiellit.
Shpirti i udhëtarit, si anije,
rrëshqet mbi valët e hidhura,
në kërkim të diçkaje që s’di ç’është,
një mister që mbush me peshën e vet,
gjithçka dhe asgjë.
Çfarë kërkon ti, udhëtar i humbur?
Nën dritën e zbehtë të kësaj hëne,
përgjigjet që gjen janë hija e vetë pyetjeve.
Mos është e vërteta diku midis shkëlqimit të asaj hëne?
Apo veç iluzion i një shpirti që kërkon fundin,
në pafundësinë e ujërave të errëta?
Në vetmi ecën, ndërsa hëna djeg si një kujtim,
dhe nata shtrihet e gjatë përpara teje,
pa premtim, pa dritë tjetër.
Ah, ndoshta ç’ka mbetet,
është vetëm reflektimi i një ëndrre të largët,
në ujërat e pafundme të qenies sonë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Shumica e gjërave thyhen kur i përplas,
si gota që çliron xhamin në tokën e ftohtë,
si pasqyra që copëton fytyrën e një kohe të harruar.
Por njeriu,
njeriu thyhet pa zhurmë,
jo nga përplasja, por nga mungesa e saj.
Kur muret shkrihen rreth tij,
dhe heshtja përpin çdo britmë.
Kur rrugët humbasin drejtimin,
dhe duart mbeten bosh,
njeriu thyhet si një degë e brishtë në erë,
një copëz që largohet, pa jehonë, pa shenjë.
Ai mund të qëndrojë në këmbë,
por brenda është hi,
një shkëmb që koha e ka brejtur ngadalë,
një shpirt që s'ka më forcë të mbahet.
Nuk është përplasja që e thyen njeriun,
por zbrazëtia që rritet brenda tij,
një natë që zgjat pafundësisht,
ku drita s’ka më kuptim.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Mall i paemër
Ka ditë që zbrazja e zemrës
s’ka fund – si det pa breg,
si shi që pikon në heshtje,
pa kuptuar ku nis e ku mbaron.
Ti më mungon si fryma e parë e mëngjesit,
si aroma e kafes
Çdo kujtim yt, një fije drite
që më mban zgjuar në terr,
si të isha varur në një shpresë të hollë,
që thyhet sa herë i afrohem agimit.
Malli është përqafim që djeg,
një zë në kokë që pëshpërit:
"Durim, edhe pak..."
por e di se ky "pak" është një përjetësi
që nuk ka ardhur dhe s’mund të vijë.
Netët janë të gjata –
çdo orë shndërrohet në plagë.
E di që shpresa më mban gjallë,
por më peshon si gur në gjoks.
Tortura e këtij malli s’ka fund,
është pritje e hidhur,
një udhëtim pa kthim.
E megjithatë, unë pres,
sepse në thellësinë e dhimbjes
ndoshta ekziston ende një arsye
për të shpresuar...
edhe kur nuk mbetet asgjë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Si e di që po plakesh?
Sepse një ditë
ëndrrat fillojnë të treten në mjegull,
si fjalë që dikur i the por s'i mban mend.
Gjërat që dikur i prisje me padurim,
vijnë ngadalë, pa bujë, pa zemërim,
dhe ti vetëm i pranon.
Sepse tani, më shumë se çdo gjë tjetër,
kujtimet janë strehë.
I ndjek si hijet e pasdites që shtrihen në avlli,
rikthen fytyra që koha ka gdhendur në harrim,
aromën e bukës së fëmijërisë
dhe atë ndjesinë e përjetshme të një dashurie
që s’arriti të ndodhte kurrë.
Shpresa? Ah, shpresa.
Ajo është për të rinjtë,
për ata që besojnë ende në kthesa dramatike,
në letra të pashkruara, në stinë të paprovuara.
Ti ke mësuar të jetosh me dimrin,
me ditë që zbehen në agim
pa premtuar asgjë më shumë se vetminë e tyre.
Dhe megjithatë,
nuk ka hidhërim në këtë plakje,
vetëm një qetësi e trishtë,
si uji që ndalon së rrjedhuri
dhe bëhet liqen.
Gjithçka që dikur ishte me ngut,
tani është veç pritje e qetë.
Ndoshta plakja është pikërisht kjo:
një stinë e re,
por me rrënjë të zhytura në kohë të shkuara.
Dhe zemra, edhe pse më e lodhur,
më në fund pushon së vrapuari pas asaj
që kurrë s’ishte për t’u arritur.
Sepse po plakesh,
dhe për herë të parë,
nuk është më aq e rëndësishme
çfarë do të vijë nesër.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Dhimbja është një kujtesë
Dhimbja është zë që s’mund ta shuash,
një jehonë e largët në brendësi,
që zvarritet si hija e diellit pasditeve të vona.
Ajo të troket kur s’e pret,
në mëngjesin e heshtur, mes kafes së parë,
apo në natën e gjatë, kur qetësia bëhet e rëndë.
Është flladi i ftohtë i kujtimeve të vjetra,
një përqafim bosh që nuk mbërrin më,
një portë e mbyllur me çelës që askush s’e mban.
Dhimbja është një këngë pa ritëm,
një poezi pa fund,
një fragment historie që shfaqet e zhduket,
por që gjithnjë kthehet.
Ajo të mëson si të jetosh,
jo si të harrosh.
Si të qëndrosh në stuhi,
pa kërkuar një strehë që nuk ekziston.
Në rrënjët e saj, dhimbja është një kujtesë,
një mënyrë e çuditshme që zemra përdor
për të mbajtur gjallë atë që është larguar përfundimisht.
Dhe ndonjëherë, kur je i vetëm,
ajo bëhet dritë e vogël në terrin e shpirtit,
një kujtim që s'të lë të humbësh vetveten.
#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja
...dhe në fund mendja u lodh
duke ju dorëzuar shpirtit që nuk fle kurrë,
ndjenjat u bënë lumë pa brigje,
ëndrrat si zogj të hutuar,
liria s’kish formë,
vetëm një frymëmarrje e thellë,
dhe unë iu dorëzova vetes
që kurrë s’u kuptua plotësisht.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Çdo moshë ka bukurinë e saj
Në rrudhat e ballit, heshtin kujtimet,
një lule që vyshket, por ende mban erë.
Rinia iku si një dallgë e largët,
por trazimi i shpirtit nuk njeh kalendar.
Edhe thinjat flasin me zë të qetë:
"Ka hijeshi në fundin që mësojmë ta duam."
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Sytë e tu, si vesë mbi petale,
buzëqeshja – një pranverë që s’ka fund,
era e shpirtit tim fryn veç drejt teje.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Një herë, dikur,
kur muret mbaheshin në heshtje,
me bojën që plasaritej si kujtimet e fëmijërisë,
gjithçka ishte më e qartë, më e thjeshtë.
Një limon mbi tavolinë mjaftonte
për të mbushur dhomën me pranverë.
Atëherë s’kishte nevojë për fjalë të mëdha,
as për orë që të mësojnë si të jetosh.
Njerëzit ecnin zbathur mbi kohë,
dhe koha s’peshonte mbi supet si sot,
ishte një ajër që mbante vetëm dashamirësi e qetësi.
Një vazo e vjetër, e pluhurosur,
përhapte ngrohtësi të pavetëdijshme,
dhe degët e thata, me lulet e verdha,
m’i tregonin stinët pa ngutje.
Sot,
gjithçka është e re, por e rëndë.
Gjërat që dikur nënkuptoheshin,
duhen tani të shpjegohen me kode e ekrane.
Moderniteti më kërkon të rend pas gjithçkaje,
por shpesh ndalem e humb frymën
për një çast që s’më kthehet më.
Të vjetrat – ato objekte të lodhura,
kanë mbetur në kujtesën time,
si një shtëpi e braktisur, por ende e ngrohtë,
ku qetësia flet nëpër plasaritjet e bojës.
Në botën e sotme,
vetë e thjeshta më duket luks.
Më mungon ajo kohë kur askush nuk pyeste
se çfarë ndodh më pas,
por vetëm jetonin – siç vjen dita e si ikën nata.
Dhe tani,
ndonjëherë një limon dhe një mollë mbi tryezë
më kthejnë në atë botë të largët,
në atë dhomë të shuar,
ku zemra ime kuptonte më shumë
pa u munduar fare.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Kujtimet e fëmijërisë
Në barkën e kujtimeve shtegtoj,
mes erërash të ngrohta që shpirtin trazojnë,
si gjurmët e zbathura në dheun e fshatit,
aty ku koha shuhej ngadalë nën hijen e një rrapi,
dhe dielli fshihej pas një kodre që s'më lodhte kurrë.
Lodra të thjeshta në duar të vogla,
ëndrra të pakapshme si flluska sapuni,
me duar të lagura nga burimet e jetës,
ne vraponim pas hijeve të qiellit të pastër.
Aty qeshja ime ishte një lumë që s’dinte të ndalej,
dhe lotët s’kishin frikë të binin mbi barin e njomë.
Ah, ajo fëmijëri e pakthyeshme, e ëmbël si mjaltë,
çdo kujtim i saj më bëhet plagë dhe balsam,
një copëz e humbur që nuk vjen më pas me hapat.
Rruga që dikur dukej e pafund,
tani është veç një fije e hollë, një fllad që më mungon.
Në ëndrra kthehem aty, në pragun e asaj kohe,
ku çdo fillim mbaronte me një përqafim të butë.
Në barkën e kujtimeve shtegtoj.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Thinjat e para
Në pasqyrë, një fije argjendi,
një lajmëtar i heshtur i kohës,
më thotë: “Ja ku jam, pa trokitur.”
S’e prita, s’e ftova, por erdhi vetë,
si hije nëpër kujtime të lëna pas dore.
Mos qaj për mua, thotë ajo.
Unë jam kujtesa e çdo nate të pagjumë,
e çdo brenge të mbajtur përbrenda,
e çdo buzëqeshjeje të përmbajtur,
dhe çdo gëzimi që s’mund të zgjasë përjetë.
Jam harta e udhëve që ke kaluar,
dëshmitare e netëve kur zemra yte
s’gjeti dot prehje, por s’u dorëzua.
Unë nuk jam fundi, por një kthesë,
një dritë në muzgun e gjallë të kohës.
Secila fije, një premtim:
se të vitet nuk janë të humbura,
por janë tregimtarë të heshtur
që mbajnë në flokët e tyre
sekretet e çdo stuhie që kaloi.
Ndaj mos i mbaj me turp, mos i mbulo.
Ato janë medaljet e shpirtit tënd,
më të vlefshme se çdo ar i largët.
Mosha nuk të lë pa jetë,
por të jep sy të rinj për të parë botën,
aty ku dikur shihje vetëm ëndrra.
Tani, çfarë do të bësh me këto fije argjendi?
Do t’i presësh, do t’i fshehësh,
apo do t’i mbash si flamur,
si shenjë se ti, edhe përballë kohës,
je ende këtu—me kokën lart,
dhe me zemrën plot kujtime?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Gjethe të heshtura
Që fshehin kujtime
Në shekuj
Me ngjyra
Herë të ndezura e herë të zbehta
Gjurmë të humbura
Sekrete të mbuluara
Fshirë nga era në shekuj
Libër misteresh
Për lexues të vrazhdë.
#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja
Koha flet, kur heshtim ne
Trupi s'është më si dje.
Gjithçka që ndodh është një hije,
Një kujtim që lëviz në hije.
Çfarë është jeta: ajo që shkon,
Apo ç'ndjejmë kur ajo qëndron?
Nëse mbetet, është pafundësi,
Nëse ikën, nuk ka dashuri.
Bukuria s'shket si rëra,
Është si drita, jo si era.
Nuk e prekim, veç e shohim,
Në çdo humbje ne e njohim.
Mos kërko vetëm një hapësirë,
Bukuria s'ka veç formë dhe fytyrë.
Ajo s'fshihet, veç ngjitet lart,
Në çdo zemër, në çdo art.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Vetmia
Në heshtjen e natës, një fije zë s’dëgjoj,
As hapat e zemrës që dikur më ngushëlloj.
Një erë e lehtë shpirtrat e lënduar i përkund,
Por sytë e mi, pa dritë, veç errësirën mund.
Si dallgët pa breg, mendimet më pushtojnë,
Në zbrazëti pa fund, kujtime që më trishtojnë.
Kërkoj një shenjë në qiellin e mjegullt të shpirtit,
Por retë e vetmisë mbulojnë çdo dritë të mirësisë.
“O Zot?” – thërras mes asgjësë që s’më kthen,
Si vargje pa rimë që askush s’i përmend.
Një botë e tërë më rrethon, por askush s’di,
Pesha e vetmisë është mal që s’shëmbet me fuqi.
Më pyesin: “Pse lotët? Pse mendja jote tretet?”
Se shpirti i vetmuar, si lisi, pa erë bie e preket.
S’mund të jesh mal, kur zemra është e plasaritur,
Kur çdo mëngjes duket si natë pa agim të pritur.
Por nga thellësia e këtij hidhërimi të gjatë,
Një zë i fshehtë thërret, ngadalë më fal shpresë të artë:
“Kur e humb veten, Zoti të qëndron pranë,
Në zbrazëti lind drita, si shiu mbi baltë.”
Dhe ndoshta vetmia s’është fund, por udhë për t’u kthyer,
Për të gjetur veten që askush s’ka mundur ta shterojë kurrë.
Në këtë shkretëtirë, unë tani jam flakë që ndizet,
Dhe nga hiri i vetmisë, një shpirt i ri rilindet.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në zemër më digjet një flakë pa mbarim,
Një ëndërr që endet mes dritës me trishtim,
As nata, as dita s’e fikin këtë mall,
Dashuria mëndafsh, por edhe burgim.
Në sy kam kujtime që s'fshihen kurrë,
Si yje të ngrirë në qiell të turbullt, pa nur.
Çdo frymëmarrje më pikon nga malli,
Një jetë që pa ty është veç një gur.
Si fleta në erë, jam në humbje pafund,
Sa herë të kujtoj, bota ndal frymëkund.
Ti je një dhimbje që zemra përqafon,
Në ndarje dhe shpresë, një zgjim i brishtë kundruall mund.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Kujtime të jetës
Si hije të largëta që enden pa kthim,
Kujtime më ndjekin me një mall të pashuar në shpirtin tim.
Gjithçka që dikur ishte dritë dhe gjallëri,
Tani rri në heshtje, si një ëndërr që s'u kthye më kurrë në jetësi.
I kujtoj buzëqeshjet që u shuan në pritje,
Zemra e vogël që shpresoi për një ndjenjë të përjetshme.
Fëmijëria iku si puhizë në ag,
Dhe pas saj mbeti një zbrazëti e gjatë, një rrugë pa prag.
O ditë të humbura në vorbullën e kohës,
Sa shumë u deshëm dhe u ndamë pa fjalë.
Premtimet u thyen si qelqe të brishta,
Dhe unë mbeta vetëm, me kujtimet si yje të fikur në gishta.
Aroma e dikurshme e stinëve që shkuan,
Vjen herë pas here, si një jehonë që vuan.
Në netët e vona, në zhurmën e shiut,
Shpirti më kthehet në një vend që s’është më i imi, s’ka jetë përmbi të.
Çdo kujtim është një dhimbje e ëmbël, një plagë e lehtë,
Një pjesë e humbur që ende më thërret.
E di se koha s’ka mëshirë për asgjë,
Veç më lë të kërkoj atë që dikur ishte dhe nuk do të jetë më.
Dhe kur më në fund të mbyllet kjo udhë,
Do t’i marr me vete të gjitha—pa zë, pa mund.
Kujtimet do t’i bëj yje në errësirën time,
Një ngushëllim i fundit, një prehje e qetë dhe intime.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Jeta është erë që fryn në vjeshta të zymta,
Vdekja – hije që përgjon netët e gjumit të humbta.
Kur jeta të jep premtimin e rrezeve të arta,
Vjen vdekja si re, dhe ato ëndrra i shuan për karta.
Sa zemra qëndisin me shpresë pelerina drite,
Veç për t’i gjetur të grisura, në buzëmbrëmje të prishura mite.
Në çdo gëzim fshihet një shije e heshtur humbjeje,
Si lule që qesh dhe vyshket nga një fllad pa rrëfime.
Ne jemi veç hije që kalojnë mes një bote pa kufij,
Një herë jetë, një herë vdekje – gjithçka kthehet në harresë me sy të mbyllur si qiell pa yj.
Mos kërko dot prehje në skutat e kohës së egër,
Ajo është rrjedhë që gllabëron kujtimet, pa emër, pa zë të shenjtë.
Në këtë rrugë ku jeta puth vdekjen pa ndalim,
Vetëm dashuria mbetet, një gjurmë në rërë, një psherëtimë.
Jeto, o shpirt, si kandil që digjet për një çast të bukur,
Se vdekja nuk vjen për të marrë – veç për të të kthyer në pluhur të lumtur.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Poet i panjohur
Një frymë dua të fal, pa emër, pa hijeshi,
Si puhizë që venitet në mes të një qetësie.
As loti im s'ka emër, as zëri im nuk thërret,
Një jehonë që tretet, në askund e përjetësi.
Ç’është kjo botë? Veç një grackë ëndrrash të humbura,
Unë mbetem pa formë, si kujtimi në vetmi.
Në gjoks mbaj fjalë që kurrë s’i nxora në dritë,
Ato vdesin brenda meje, si petale në harresën gri.
Mos kërko emrin tim, se as unë nuk e di më,
Një kalimtar në hije jam, që harroj të kujtoj se kush jam tani.
Gjithçka që kam – një shpirt që dhemb pa fund e pa cak,
E dua ta jap, pa kërkuar as kthim, as çmim, as lavdi.
Nëse më sheh një ditë, mos më pyet për gjurmë,
Sepse dhe hapat e mi, si erë, shuhen pa lamtumirë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Trishtim për Gazën
Era më sjell fjalë të fikura në tym,
nën hije të gurëve – zemra digjet me dhimbje.
Në rrugët e prishura, ku heshtja bën roje,
çdo hap është kujtim i një jete që s'ka kthim.
Qielli i plagosur vajton me re të zeza,
dhe deti s’mund t’i shpërlajë mëkatet me kripë.
Fëmijët pa emër shikojnë larg, të humbur,
si të ishin yje të shuar pa dritë.
Në prehrin e natës bën fole dëshpërimi,
çdo agim lind si një premtim i thyer për paqe.
Nën dhe, lutjet prehen si farë pa shpresë,
dhe zërat e tyre shkojnë në qiell, si rrëfim.
Gaza, një plagë që hapet e s’mbyllet kurrë,
një gjëmë që hesht, por s’mbytet dot në harresë.
Në një botë të shurdhër, ku asgjë s’dëgjon klithmën,
a ka shpëtim për ata që më nuk kanë shtëpi?
Përgjërimi endet si flutur në zjarr,
dhe çdo flatrim tretet në hije të trishtimit tim.
Ti, që sheh e hesht: mos e harro kurrë,
se në çdo rrënojë fle një ëndërr që digjet në pritë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Trashëgimia e diturisë
Në qetësinë e natës, mbi fletë të harruara,
Frymon një zë i heshtur, nga kohë të përflakura.
Një libër i vjetër me kapakë të pluhurosur,
Tregon rrugëtimin e dijetarëve të varrosur.
Aty ku hije mendimesh përplasen në terr,
Ku shpresa thuret me dëshira që djeg shpirtra nën erë,
Ata që lexuan, që shkruan, që ëndërruan pafund,
Jetojnë në çdo faqe, në çdo shkronjë të fundosur thellë në kujtim.
Por, o shpirt i gjallë, mos u dorëzo në stinë të trishta,
Mos i lër ëndrrat të bien si gjethet e brishta.
Dituria është zjarr, është dritë e pashuar,
Një pishtar i shenjtë për të shpëtuar njerëz të harruar.
E çdo pengesë që sot e mban brenda si barrë,
Mund të bëhet një gur në murin e nesërm, për errësirën një varr.
Sepse e kaluara nuk është prangë, por thesar,
Një udhëzues për shpirtin kur e vetmja dritë është larg.
Trashëgimia jonë nuk është thjesht kujtim,
Por forcë që lind aty ku shpresat bëjnë rimë.
Lexo, mendo, beso në çdo rresht që zgjon mall,
Sepse fjala e mençur është si drita në mëngjesin e parë.
Nën qiellin e errët, dhembjet do të kalojnë,
Fjalët që mbjellim në zemra do të lulëzojnë.
E nëse bota tundet nga furtuna dhe ndarje,
Dituria mbetet një urë — pa fund, pa mbarim, pa harrje.
Kjo është trashëgimia që s'mund të humbasë,
Një pishtar në zemrën e çdo kohe që kalon pas.
Ndaj, ec përpara, edhe kur jeta të të rrëzojë,
Se fjala dhe dija, vetëm ato, nuk të tradhtojnë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Kasida e vjeshtës
O vjeshtë, fëshfërimë e heshtur në degë të lodhura,
Kur gjethet bien si lot të humbur në faqe të zbehura,
Një nga një shkunden ëndrrat e verës, të venitura,
E tokës i kthehen si kujtime të paharruara e të trazuara.
Era shket ngadalë, puth lëkurën e drunjve plakë,
Si dorë që lamtumirën ia jep një zemre të mpakë,
Mbi rrugët e vetmisë, një melodi e mjegullt dëgjohet,
Ku në çdo hap të peshuar zemra të rëndohet.
Qielli zbret me re të hirta, si perde e hidhërimit,
Dhe zogjtë mërgimtarë shpërndahen nën thirrjen e largimit.
Ah, ç’braktisje e butë, si një këngë e harruar,
Kur çdo pemë rri e vetmuar, në kujtime ngatërruar.
Aromë e shiut ngjitet në ajrin e ftohtë të mëngjesit,
Si një kujtim i hidhur nga vitet e shkuara të shpresës.
E unë, nën pemë të zhveshura, si një shpirt i vetmuar,
Në rënien e gjetheve ndjej zemrën që po më sheh duke shkuar.
O vjeshtë, e bukura e trishtë që zemrat i rrëfen,
Kur çdo fillim e mbyll me një fund që plagët i kthen.
Ah, mall i ëmbël për gjithçka që kurrë nuk qëndron,
Në çdo fletë të rënë, një copë shpirti më rrëmben e më shkon.
Një kasidë për këtë kohë që ndjenjën e drithëron,
Kur njeriu me heshtjen e natyrës përherë bashkëbisedon.
E diellit të vakët, ndër retë që humbet pa reshtur,
Që plagën e dashurisë, si vjeshta, ta shuaj në përgjumjen e heshtur.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Sytë e shpirtit
Në zgrip të agimit, ku heshtja bie si re,
shpirti endet i zhveshur, pa udhë e pa atdhe.
Dy liqene të hirtë, sy që fshehin rrathë kujtimesh,
ku shpresa mbytet qetë, si gjethet në një rrëke.
Mjegulla e natës mbi to thur perden e rënduar,
drita thyhet brenda saj, si ëndërr pa rrugëzgjidhje.
Dhimbja, gur i heshtur në thellësitë e shpirtit,
lotët rrjedhin fshehur, si ujë nëpër humbje.
Shikimi – një pakt i thyer, një udhë drejt humbjes,
qyteti i kujtimeve mbetet hije në çdo kthesë.
Dashuria – një këngë e humbur, jehonë e venitur,
në rrënojat e vetmisë, një kërcim i mbramë i shpirtit.
Koha nuk matet me orë, por me yje të shuar,
plagët e shpirtit bëhen net të pafundta në errësirë.
Sytë nuk kërkojnë dritë, vetëm prehjen e heshtur,
të mbyllen për të gjetur paqen në terrin e fundit.
Në muzg përjetësisht, digjet shpirti ngadalë,
si qiriri që tretet, veç për t’u kthyer në hi dhe mall.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Këpucët
Këpucët e vjetra mbajnë gjurmë të rrugëve që sytë s’i shohin,
Por s’do të thotë se çdo hap mbi to shënon plagë që të njohin.
Në çdo lidhëse, një udhëtim, në çdo thembër – një peshë e rëndë,
Por unë, i zbathur në heshtje, ruaj një rrëfim në zemrën që më dhëmbë.
S’më duhet thinjë që mendimet e mia të jenë të thella si deti,
Kush pa plagë në flokë s'do të thotë se pa stuhi s’i ka kaluar vjeshtët.
Në xhepa të fshehta mbaj lotët, gëzimin e kam veshur në shpinë,
Me të vuajturit hesht – e buzëqeshjet e mia kurrë s’i kam shitur lirë.
Rrugët që kam shkelur s’i njohin këpucët që ti mburresh t’i tregosh,
Se ndonjëherë hapat e humbura janë më të thella se çdo rrëfim bosh.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Vjeshta zbret ngadalë, me gjethe që puthin tokën e shkretë,
Në shpirtin tim, një pranverë e largët më flet.
Frymën ma zë ajri i ftohtë, si kujtim që s’plaket,
Çdo erë më pëshpërit një emër, që koha ma vret.
Në degë të zhveshura mbështillet trishtimi si vel,
Në rrënjë të thella të zemrës një lulëzim po tret.
Aty ku shiu përplaset si lotë të pa rënë
Aromë lulesh të prillit kujtesa ma qaset përjetë.
Nëpër pluhur të arit, nga gjethet që vdesin ngadalë,
Një pranverë e përjetshme në zemër ende rrënjët m’i mban.
Edhe kur vjeshta fshinë çdo gjurmë të së djeshmes me lot,
Lulëzoj brenda meje, si lule që mërgimin e njeh.
Mos pyet, ç’janë këto stinë që ndeshen në shpirt të vrarë,
Vjeshta është mahnitëse kur në zemër mban pranverën e parë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Për Nënën
Oh, nënë, ylli im i parë që shkëlqeu në agim,
Si hëna që përhap dritë mes netëve në burim.
Ti ishe burimi im, det i thellë i qetësisë,
Por tani më flet vetëm heshtja e kujtimit të largësisë.
Hëna më shikon netëve, e ftohtë, pa mëshirë,
Ajo që dikur na lidhte, tani m'i përshkon plagët si thikë.
Unë eci në këtë rrugë të zbrazët e të gjatë,
Ku hapat janë kujtime që s'duhet të harrohen kurrsesi në natë.
Nënë, a më ndjen kur ngrihesh në qiellin e largët?
Hëna më flet për ty, në një gjuhë të fshehtë e të qartë.
"Jetën e saj e dha si dritë për shpirtin tënd të ri,"
Më thotë hëna çdo natë, dhe zemra më digjet përsëri.
Sa herë shikoj hënën, të kërkoj ty në dritën e saj,
Një vegim që rrëshqet, por nuk vjen kurrë më afër, nuk rri.
Fytyra jote ndriçon qetë, si ajo në netët e plota,
Një ëndërr e ftohtë, ku zemra endet me lota.
Ku është ajo dorë që fshinte lotët pa fjalë?
Ku është ai zë që shuhej butësisht si dallgë?
Vetëm hëna e bardhë në qiell më rrëfen pa zë:
"Dashuria e nënës është një hije që kurrë s’vdes."
Nënë, tani hëna është dëshmitarja ime e vetme,
Një mikeshe e heshtur, e cila më mban në ëndrra të rreme.
Por unë të kujtoj si një yll që s'u shua kurrë,
Sepse edhe në errësirë, drita jote jeton përmbi gurë.
Oh, hënë, ç’është kjo brengë që shpirtin ma këput?
Në çdo rreze të ftohtë, unë e dëgjoj nënën duke m’u lutur:
"Jetë të japësh gjithmonë, edhe kur më s’jam këtu,
Si hëna që ngjitet përherë, qoftë qielli i zymtë a blu."
Kështu, unë eci me hënën dhe me ty në zemrën time,
Në një kasidë që mbart dhimbje, por s’lejon harrime.
Sepse në dashuri s’ka fund, as vdekje, as largësi,
Kur zemra e një nëne jeton përgjithnjë në një dritë që s’di të zhbëhet kurrsesi.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
A e ke ndier ndonjëherë?
A e ke ndier ndonjëherë, shpirtin copëtuar,
Që lot s’i dalin më, zemrën e kanë harruar?
A ke çmendurinë ndjerë, pa dot qeshur fare,
Kur çdo gëzim tretet si një hije nate të vrarë?
A të erdhi një çast kur ndjenjat s’kishin emër,
Kur boshllëku të përpiu si mur pa asnjë themel?
A e ke provuar të shfrysh gjithë atë brengë,
Por veç britmë e brendshme të mbetet në shteg?
A je ndezur ndonjëherë, i tërbuar, me zjarr,
Por në heshtje e mbajte, derisa u bë varr?
A ke dëshiruar të thuash të vërtetën e shpirtit,
Si hije e një frike nate, që dhembja ta shtypi?
A të kanë thënë ndonjëherë, "njeri je dhe ti,"
Se ndjenjat na lidhin, na falin dhe liri?
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në jetë një mijë halle mund t’i kesh përmbi supe,
Po shëndeti kur ikën, çdo hall tjetër shuhet.
Në trup si kurorë që vetëm i sëmuri e njeh,
I shëndoshi s’e çmon, veç kur dhimbja mbërrin e rreh.
Pasuri e lavdi, ç’vlerë kanë pa jetë?
Kur zemra s’rreh fort, çdo dëshirë tretet qetë.
I sëmuri lutet për një ditë me shëndetin dhuratë,
Se çdo frymë me mund dhuron shpresë të thatë.
Ah, e shëndetit kurorë nuk e sheh kurrë ai,
Që netët i kalon pa ankth, në terr e në zi.
Falëndero çdo çast kur dhimbja s’të lodh,
Se veç ai që rënkon, e di sa rëndë bie kjo sprovë.
Imam Shafiu ka thënë me fjalë të arta:
Kurorë mbi trupin tënd – është shëndeti që të ndan nga e zjarrta.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
O njeri!
Pse shfleton faqet e hijeve të djeshme?
Si hijet e mbrëmjes që treten në mugëtirë,
ditët e shkuara s’kthehen më, veç zvarriten brenda teje
si pëshpëritje të lodhura, të ankthshme.
Gjethet e rëna s’janë humbje, por pjesë e udhëtimit.
Nëse vazhdon t’i mbledhësh ato kujtime si relike,
pema e jetës tënde s’do njohë më pranverë.
Mos e mbyt pemën në lotë!
Se era që fryn sot është ndryshe nga e djeshmja,
e në gjoksin e saj mbart farëra të reja.
O njeri!
Jeta është rrugëtim përmes stinëve që s’pyesin për ne.
Erdhën furtuna, do të vijnë përsëri,
por pema mbijeton, veç nëse krimbi i së shkuarës e bren nga brenda.
Ah, ato kujtime që thithin shpirtin si rrënjë të kalbura…
Mos i ushqe ato krimba me trishtim!
Lejo frymën e sotme të jetë ilaç për plagët e brendshme.
Nëse nuk i jep vetes leje të harrosh,
si do i lejosh rrezet e dritës që kërkojnë të hyjnë?
Lëre shpirtin të pijë nga burimet e reja,
nga ujërat që rrjedhin e kurrë s’kthehen mbrapsht.
Sepse ai që mbetet rob i së kaluarës,
s’do të njohë kurrë qetësinë e erës që sjell nesër.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Koha kalon si erë, pa zë, pa fjalë,
S'dihet ku ikën, as pse s’ka ndalë.
Jeta një rrugë e heshtur në terr,
Një hap i humbur që s'kthehet asnjëherë.
Yjet shuhen ngadalë në qiellin gri,
Endërrat treten, si shiu në gji.
Në zemër mbetet veç hidhërim,
Një shpresë e vyshkur – trishtim.
E nesërmja vjen, por s’ka më fuqi,
Malli për kohën nuk gjen strehë në gji.
Çdo çast që iku, një plagë në shpirt,
Kohë e paepur, gjithnjë në arrati.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Mirëmëngjesi, botë, që zgjohemi bashkë,
Me rreze të arta që qiellit i japin flakë.
Mirëmëngjesi, njerëz, me shpresa të reja,
Çdo ditë një dhuratë, çdo hap një histori.
Fryma e agimit fshin netët e gjata,
Zhgënjimet e vjetra i tret nëpër nata.
Një fillim i ri për çdo shpirt që kërkon,
Një yll i ndritshëm që rrugën tregon.
Mos ki frikë nga rrugët e panjohura, të reja,
Në çdo sfidë fshihet një urtësi e rrallë, e vlefshme, e thellë.
Çdo rënie, mësim; çdo humbje, një shans,
Jeta është vallëzim mes dritës dhe natës.
Largoje ankthin, lëre të shkojë,
Me buzëqeshje në shpirt fillo ta jetosh.
Sepse çdo agim është një këngë e re,
Një melodi që vetëm zemra e ndjen.
Mirëmëngjesi, botë, mirëmëngjesi, Ti!
Ti që lufton, edhe kur dita s’bëhet siç di.
Zgjohu me dritën, bëhu vetë shkëlqim,
Se brenda çdo ëndrre fshihet një shpëtim.
Mirëmëngjesi, botë, mirëmëngjesi, njerëz,
Në zemrën e çdo njeriu, një yll rri ndezur.
Sot është e jotja – mos e lër të kalojë,
Jetoje me zemër, zemrën lëre të rrojë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në emër të Ligjit
Britmat treten, në heshtjen e natës,
në hijet e mureve, të ftohta si akull,
ligji shkruhet me duar të gjakosura
dhe drejtësia vesh maskën e verbërisë.
Një nënë rrëzohet, krahët i thyhen,
se guxoi të kërkojë fjalën e saj.
Një fëmijë rritet në pranga të frikës,
me shikimin që s'kupton pse qielli s'ka diell.
Në emër të ligjit, liria përgjaket,
me letra të vulosura që vrasin shpresën.
Prej buzëve të mbyllura, kënga mbytet,
zemra flet, por zëri s’arrin dot larg.
Gjethet e vjeshtës, si fjalë të padëgjuara,
bien dhe treten mbi tokën e pluhurosur,
ndërsa çdo hap përpara bëhet gjurmë e rëndë
në një rrugë pa kthim, ku drejtësia humbet.
Kush i dha të drejtën dhimbjes të sundojë?
Kush i shiti buzëqeshjet për heshtjen e ashpër?
Ligji, thonë, është mburojë e të pafajshmëve –
por muret e burgut u bënë kulla të heshtura.
Një engjëll pa krahë endet nëpër errësirë,
në kërkim të një drite që s’e gjen kurrë.
E jeta rrokulliset, e zhveshur nga dinjiteti,
sa herë që zemra e njeriut bëhet letër e grisur.
Por sytë, që kanë parë gjithë këtë rrënim,
fshehin ende një fije të hollë guximi –
se edhe në natën më të gjatë të padrejtësisë,
ka një agim që pret të shpërthejë në flakë.
Në emër të njerëzimit, jo të ligjit,
në emër të atyre që s'dinë të dorëzohen,
do shkruajmë një këngë për të gjithë ata
që me shpirtin e tyre thyejnë çdo prangë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Aty ku qielli puth tokën pa zë, në majat e maleve,
Më digjet shpirti si yll që shuhet në netët pa hënë.
Si fushë e pafund që përqafon erën me mall,
Kështu zemra ime të kërkon, i humbur, mes reve që s’kanë kthim.
Valët e detit i flasin vetmisë sime me zëra të largët,
Çdo dallgë një përshëndetje, një mall i pashuar për ty.
Ujëvarat derdhen bashkë me vajin tim, rrjedhin drejt humnerës së kohës,
Çdo pikë ujë një psherëtimë, një kujtim që s’venitet kurrë brenda kokës.
Zogjtë e mëngjesit e thurin emrin tënd me tinguj të trishtë,
Sepse dielli pa ty është i verbër dhe dita një premtim i rremë.
Hëna e zbehtë i merr në gjirin e saj netët e mia të trishtuara,
Dhe unë, rob i mallit, të pres si bari që pret vesën e parë.
Kudo që shkoj, hija jote më ndjek si një shteg i fshehur në pyll,
Ti je burimi që etjen ma ndjell e kurrë s’e shuan plotësisht.
Oh, të kisha krahë, të bëhesha zog e të fluturoja në buzët e tua, aty ku ndodhesh,
Veç një çast të jetoj atje ku zemra jote troket si pranverë, të qëndroj mes hojesh.
Në këtë gazel, çdo fjalë është një rrënjë në dheun e shpirtit,
Dhe çdo varg një pikë shiu që shpreson të çelë një lule dashurie.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Kërkoj një dritare shprese,
Në muret që kanë ngritur!
Disa mure janë si njerëz,
E disa njerëz janë si mure!
Nuk do kërkoj më dritare
Shpresa gjendet në shpirti tim!
Në shpirtin tim nuk ka mure,
Në shpirtin tim ka vetëm liri!
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Mall
Në dritë të hënës tretet fjala, si lot që s’thahen kurrë,
Në zemrën time mall i fshehur, si plagë që s’gjen shërim asnjë burrë.
Era m’i kthen kujtimet prapa, si gjethet nën shi,
Çdo hap i humbur mbrëmjes së shkruar më ngjan si një ëndërr gri.
Ku je ti, që zëri yt për mua është strehë dhe zjarr?
Ç’bëra unë që heshtja jote, përgjakur, më ngjan si varr?
Shpirti i vetmuar i natës qan në krahët e yjeve larg,
E unë pa ty, rob i mallit, pyes ku shkon ky ankth i gjatë.
Se jeta pa ty është këngë e prishur, poezi pa rimë,
Në çdo minutë që s’të kam pranë, gjëmoj si dallgë pa bregtim.
Nëse në një agim të largët më pret me sy të njomë,
Do të vij unë, dashuri, mallin ta shuaj me përqafim të ngrohtë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Ajo
Provoi sytë t’i mbyllë, në ëndrra të gjejë hijen e saj,
Por çdo kujtim e trembi – mos vallë sytë më s’i hapte pastaj?
Mall i rëndë si gur mbi gjoks, fryma ngec si në teh,
Si ai që mbytet në det, kërkon frymë por s’gjen preh.
Çdo natë e çdo ditë në heshtje, mallin për të e përpin,
Si dallga që s’tërhiqet kurrë, zemra veç zë e thërret: "Ku je ti?"
Në tingullin e zërit të saj ishte bota që shkoi,
Tani çdo sekondë pa të, është përjetësi që s’mbaroi.
Frymën ma kthe, o zë i humbur, se po tretet ky shpirt,
Me mallin për ty, në çdo çast po vdes, e në çdo çast rilind.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Sa herë kujtimi yt si hije natën më përqafon,
Zemra ime, si qiriu në errësirë, ngadalë përvëlon.
Fjala jote u shua, por tingulli i saj s'më braktis,
Në boshllëkun e shpirtit, çdo tingull tjetër zë humbet, shurdhon.
Çfarë malli na dhe, që as koha s’e fashit në udhën e saj,
Një rrugë pa kthim, që me ëndrra të thyer më mundon.
Përse ky qiell çdo mbrëmje në ngjyrë loti po laget?
A thua yjet ndjejnë dhimbjen që njeriu s’e përballon?
Në çdo gjurmë të lënë, ti je i gjallë, je ende këtu,
Por prapë larg, në atë vend ku askush më nuk dëgjon.
Veç kujtimet na mbetën, si hije në shpirt që digjen,
Si petale trëndafili që era me vete i largon.
O ti që ike, në heshtjen tënde më lë pa fjalë,
Më jep një shenjë, qoftë dhe në ëndërr, që shpirti të qetësohet, të pushoj.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Për Delvinën
Në krahët e Delvinës, sot hëna mbledh netët e bardha plot zjarr,
Mbi çatitë e heshtura vallëzojnë kujtime si hijet mbi një varr.
Pemët përkulen nga malli, si dashnorë të vonuar në pritje,
E lumi nëpër gurë psherëtin, me një këngë pleqsh po ngjiret.
Vajzat dikur pikonin si vesë nga degët, me flokët era lozte pa fund,
Djemtë, si zogj të çartur, nëpër rrugë kërkonin një ëndërr t’i shkund.
Ah, koha dikur rrinte pezull, e qyteti rrëfehej në lojë,
Tani, rrugët bredhin të zhveshura, pa zë, pa këngë, pa gojë.
Të fundit yje po bien, si lot nga sy të përgjumur, larguar,
Dhe toka e bekuar e Delvinës mbetet në heshtje, harruar.
Çdo rrënjë, një pëshpëritje e vjetër që nata e mban në gji,
Por në ag, era e ngre dhe shpërndan gjithçka që s’do kthehet më aty.
Një qytet, si një trëndafil i vyshkur, me petale të shkapërderdhura,
Secili që largohet, lë një plagë, dhe vendlindja mbetet e zbrazur, e rënduar.
Por sytë e atyre që ikën, në ëndrra përherë të kërkojnë,
Dhe zemrat, o Delvinë, në mërgim, si gurët e tu, po rëndojnë.
Kushdo që kthehet, të gjen si një hije që dritën s’e njeh,
E megjithatë, çdo shpirt që të don, ty të mbart përjetë me vete, s’të le.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Delvinë
Në gjirin tënd, Delvinë, shpirtin e fsheha nën streh,
Aty ku dielli përkëdhel malet, burimet rrjedhin me nge.
Aty ku gështenjat fëshfërijnë, e fiku krijon strehë,
Në udhëkryqe hijeprera, çdo pemë një rrëfenjë.
Djemtë me duar pluhurosura dikur loznin në shesh,
E vashat, si këngë e lehtë, lanin brigje në mëngjes.
Ah, zogjtë i këndonin pranverës, për rrugët mbushur me zë,
E sot, veç heshtja i lutet natës, të mbajë një tjetër fjalë, të rëndë.
Sa emra të nderuar nxore, si yje që ndriçojnë pa fund,
Por koha e mprehur si thikë, çdo rrënjë tënden, ngadalë, po e shkund.
Flladi që frynte dikur nga mali, si mall i mërguar sot ndalet,
Të marrin çfarë munden, një nga një, e toka jote qetshëm zbrazet.
Ku janë ata që ëndërruan, dhe ndër yje shtëpitë ndërtuan?
Në degë të holla kujtimet varen, si frytet që vonë piqen e s’mbahen.
Një dashuri e heshtur për ty, Delvinë, përherë do të mbetet e gjallë,
Edhe kur era përplaset në shkëmbinj
dhe shpirti i qytetit nuk çan më përballë.
Me gjuhën e mallit, në gazel kjo zemër ty të thur këngë,
Se largësia dhe heshtja, Delvinë, të kanë rrëmbyer në përqafim të gjatë, të rëndë.
Flladi i malit dikur freskonte çdo fole,
Sot rrjedhin kujtimet e vjetra, si kroje që thahen pa pyetur, pse.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Vitet që shkojnë ulen mbi supe si pluhur i rëndë,
Në flokë të thinjur shkruajnë urti që zemra nuk e ndjen me askënd.
E kupton tani: shigjetat e botës, mëkatet e shpirtit të lirë,
Janë mësime të dhimbshme, që burrëria i mban në shpirtë.
Rinia shkoi si një hije, me buzëqeshje që i rrëshqitën kohës,
Por urtësia mbërriti vonë – dhuratë e hidhur e lojës.
E prapë, zemër e lodhur, ti këndon për atë fëmijëri,
Në thjeshtësinë e saj, fshihej e vërteta, një përjetësi.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Fjalë që fluturojnë në pluhur
Në raftet e heshtura, librat mbledhin pluhur,
si fjalë të lëna pezull në ajër, pa krahë,
pa një zemër që t’i mbajë gjallë.
Kapakët e tyre i përpijnë netët e vetmuara,
faqet i zbehin kujtimet e fjalive të lexuara dikur,
por tani askush nuk vjen t’i zgjojë.
Fjalët janë të ngujuara në burgun e heshtjes,
fjalë të uritura për sy që dinë të lexojnë,
për duar që ulen ngadalë mbi letër
si mbi ballin e një miku të vjetër.
Por lexuesit kanë ikur,
humbur në dritat e ekranëve,
ku çdo gjë duket e shpejtë, e shkëlqyer, e lehtë—
pa peshë, pa rrënjë, pa kujtim, pa vlerë.
Librat shtrihen si shpirtëra të braktisur,
dhe çfarë vlere ka një histori që askush nuk e dëgjon?
Çfarë kuptimi mbart një varg, nëse sytë që do ta deshifronin,
kanë mbyllur perdet e shpirtit?
Në këtë heshtje të rëndë, librat presin,
jo për famë, as për lavdi,
por për një zemër të vetme që kupton,
që lexon me shpirt e jo thjesht me sy.
Ndoshta një ditë dikush do vijë,
do hapë një libër si një plagë të vjetër,
dhe në faqet e tij do gjejë vetveten—
atë që kishte humbur përgjatë viteve.
Por deri atëherë, librat do heshtin,
si gurë të harruar në rrjedhën e kohës,
duke pritur—të harruar, por të pavdekshëm.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Dhëmb si dreqi,mike!
Si lapsi rënkues kur gabon
E gabimin sado që ta fshij
Faji i mprehtë letrën shpon.
Në heshtje qaj në fshehtësi
Larg nga njerëzit vrarë njësoj
Si burrat kur vriten nga një dobësi
Të jem shpresë e të mos vajtoj.
Dhimbjen kush ma di
Përveç të miat duar
Duar që fshijnë dhimbje
Duar që qajnë për mua.!?
#NdalohetKopjimi
#Lejohetshpërndarja
Në dashuri të dy dyshuam
Dyshimi zuri vend në zemër
Besimi, sa shpejt u largua
Po vallë,në shpirt pse ajo la emër ?!
Gjaku shpejt na u ftoh
Edhe pse vullkanë jemi
Në qershor jetojmë si nëntor
A mund shkrihen dy botë ekstremi ?
Me lotë të fshehur buzëqeshim
Trishtimin nuk ja falim askujt
Emrin tonë e takojmë në shpirt
Në shpirt takohemi në botën e askundt.
........
Në errësirën e natës, ku hëna s’guxon të shfaqet,
Malli yt më ther, zemra ime s’di si të qetësohet.
Era përplas dritaret, duke rrëfyer fjalë të harruara,
Në çdo pëshpëritje, kujtimet e vjetra më lëndohen.
Dimri vjen si një plak me shpirt të ftohtë e të rënduar,
E shpirti im, si një dëborë e brishtë, fillon të shembet.
Fjalët e tua, dikur strehë e ngrohtë në kohë vetmie,
Tani janë thinjur, si flokët e natës që kurrë s’harrohen.
Në këto netë pa fund, as yjet s’kanë dritë për mua,
Veç trishtimi, i pashpirt, çdo çast po më rrethon.
Do të vijë pranvera, thonë; çdo dhembje do të fashitet,
Por në thellësi të shpirtit, ky dimër përjetë do të mbetet.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Delvinë, moj e bukura Delvinë
Në mes të maleve të larta e fushave të gjera,
Delvinë e bukur, zemra ime rreh përherë për ty,
nën hijen e ullinjve, atje ku puhiza të përkëdhel lehtë,
nëpër ato shtigje që nën hapat tanë ranë si përrallë e lashtë.
Eh, si qajnë malet, si qan dhe Kalasa e qetë,
për bijtë që i mori larg dheu i huaj,
me shpirt të copëtuar nga malli për gurët, për pragun e vjetër,
për fjalët e nënës, që si det i thellë derdhen në çdo mallëngjim.
Delvinë moj, kala e gurë, moj lis që s’bie kurrë,
ç’bënim netëve, kur yjet rrinin pezull në qiellin e kthjellët?
Kush pi sot ujë të ftohtë nga krojet në fshatrat rrethuar me gjelbërim,
kush i numëron drurët e arrës, a gjethet që bien me dhimbje në agim?
Të kujtoj dhe aromën e rigonit të tharë nën diell,
të kujtoj dhe rrëfimet e pleqve rreth zjarrit, të pashuar,
të kujtoj dhe zërin e klarinetës që këndon për trimat e larguar,
për çdo gur, për çdo zog që ikën dhe kthehet pranverave.
E ne që ikëm, si zogjtë e korbit mes qiellit të huaj,
çdo fije bari atje na ther në shpirt e na thërret si një kujtim,
na grish Delvina me gjelbërimin e saj të përjetshëm,
si një nënë që pret bijtë të kthehen pas një kohe të gjatë.
Në çdo hap, në çdo fjalë që flasim larg, në çdo shikim të humbur,
kemi një copëz Delvinë në brinjët që na ther me mall,
kemi në zemër gurin e vendlindjes, pemët e kodrave të njoma,
dhe nën atë qiell të kthjellët do mbetemi përherë fëmijë të saj.
Dhe për ata që mbetën, për ata që nuk e lanë kurrë,
ju që mbani gjallë erën e ullinjve, fushat dhe malet e lashta,
qoftë për ju ky mall, kjo këngë e dhimbshme, kjo dashuri që s’vdes kurrë,
për ju që ende thërrisni: "Delvinë, moj e bukura Delvinë!"
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në majën e malit, ku era fryn lehtë,
Vështrimet e mia humbin drejt teje,
Në gjirin e fushës ku lumi këndon,
E hijet e lisit kujtimet më ndjejnë.
Të kërkoj, moj e bukura ime,
Si zog mali që qiellin kërkon,
Në gjethet e dushkut, në hije të thella,
Ku shpirti yt heshtur këngën këndon.
Ah, si të dua, moj e bukura ime,
Në brigjet e detit ku rrezet lozin,
Në këngët e valës, në zërin e grykës,
Të thërras unë natë e ditë në kujtesë.
Fushat e blerta rrethuar nga yje,
Porsi flokët e tu, të butë, të artë,
Më mbajnë peng e më shkojnë larg,
Si vasha në valle, si gjurmë në baltë.
Dhe borziloku që fshati e mbjell,
Më kujton erën e trupit tënd,
Si puhiza e lehtë në mugëtirë,
Që kalon përmbi gurin e rëndë.
Ah, në këtë dhė ku gjaku i lashtë,
Rrjedh nën rrënjët e pemëve fisnike,
Kujtohem për ty, për buzën e ngrohtë,
Që s’pati frikë nga stuhitë e dhimbjes.
Tani mbetem vetëm, si guri në lumë,
Që uji e prek e s’e çon askund,
Dhe malet e ngrira, si zemra ime,
Me dëborë mbuluar, të të mbajnë nën kujtim.
Eja, moj e dashura, si drita në ag,
Në shtratin e fshatit, të prehem pranë,
Ku fusha e maleve të jetë dëshmitare,
E kësaj dashurie që asgjë s’e ndan.
....
Mall për ty
Në këtë natë të zbrazët, pa dritë, pa ngjyrë,
më përpin ky mall, më bën të vuaj në tërësi,
m’u tret shpresa nën qiellin e ngrirë,
për një përqafim që s’erdhi kurrë tek ti.
Si era që vjen e ikën me vrull,
zemra më dridhet, me dhimbje e zjarr,
ëndrrat më ndjekin si hije në prush,
por krahët e tu nuk i ndiej më pranë.
Si një udhëtar që s’di nga shkon,
në këtë natë të largët e të shkretuar,
më djeg ky mall i thellë, i pangopur,
për një përqafim që kurrë s’u harrua.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në largësinë e mbrëmjes së heshtur,
zëri yt shpërndahet si kujtim i fjetur,
si frymëmarrje e lehtë mbi zemrën e ngrirë,
që mban gjurmët e mungesës tënde të thellë.
Muret e ftohta më përqafojnë,
dritaret e zbrazëta përpiqen të mbajnë
hijeshinë e fytyrës tënde, siluetën e munguar,
një dritë e shuar, një yll i larguar.
Çdo hap që hedh është një peshë në shpirt,
si një hije e gjatë që s’dashuron dritë.
Të kërkoj në zëra që s’njohin emrin tënd,
në frymën e erës që trazon këtë vend.
Nëse dëshirat kishin krahë të më çonin te ti,
do të fluturoja mbi netët pa fund, pa frikë,
do të zbrisja atje ku zemra ka premtuar,
se në çdo largësi, ne gjithmonë do të takoheshim prapë.
Dhe kur largësia bën që fjalët të treten,
unë të pres në heshtje, në mallin që djeg,
me shpresën se dielli do lindë përsëri,
dhe largësia, një ditë, do të shndërrohet në hi.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
O shkronja të zeza
Që dritën e syve vjedh
Jepi zemrës laps
Të shkruajë atë që ndien.
Një copë të shpirtit
Në çdo fletë të bardhë,
Të ndiejë dhembjen time,
Si hije që s’e ndan.
Letrës shkroja fjalët
Që nata i mbulon,
E në qetësi t’errët
Pikëllimi rrjedhon.
Për çdo fjalë të humbur,
Për çdo ëndërr pa zë,
Në vargje të thurura
Përherë të jetojë.
O shkronja të zeza,
Që digjni me mallkim,
Në heshtje vargjet zbrisni,
Si shiu me rimë.
Jepi zemrës fjalë,
Të flasë pa frikë,
Të shpërthejë brenda natës,
Si ylli që ndrit.
Ndër fletë të bardha,
Fsheh mendimet zjarr,
Si plaga që rrjedh ngadalë,
Nën hije, qaj pa ndal.
O shkronja të ashpra,
Që dritën e mbyllni brenda,
Lirojeni vargun tim,
Si zogu që fluturon pa brenga.
Me zëra të shuar,
Ju lutem ngadalë,
T’i japim dritë shpirtit,
Të mbushet me zjarr.
Ndaj jepi zemrës frymë,
Le ta ndiejë pa zë,
Se çdo varg i fshehur,
Është shpirt pa emër.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Gjurmë e lehtë si hije mbi lule,
një fije dritë që zvarritet ngadalë,
ëndrrat rrotullohen si valë të qeta në det,
çdo prekje – një flutur që peshon qiellin,
e në buzë, heshtja mbetet e zjarrtë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Barra më e rëndë është mërzia që të lodh zemrën,
Si gur mbi shpirt, si hije që s’di të tretet.
Në qetësinë e natës, tinguj të heshtur përhapen,
ku kujtimet e largëta, lëndojnë, s'duan të shuhen.
E tretur mes errësirës, shpresa ndalet e ftohet,
një rrahje e lodhur zemre, me heshtjen përqafohet.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
U këpute lehtë si gjethe vjeshte,
nga shpirti im, pa thënë asgjë,
si puthje e ftohtë, si rrahje e qetë,
tretur larg, humbur në të.
Mbeta i vetmuar, pa zë e pa fjalë,
si hije në muzg, i humbur ndër net,
me zemrën si pluhur që bie ngadalë,
si shpirti i zbrazur prej dritës së vet.
Ku shkove? Ku mbete, kujtim i larguar?
Në ç’ëndërr të thellë, në ç’qiell të huaj?
Unë pres në agime, i heshtur, i duruar,
me zjarrin e tretur, me plagën që vuaj.
Dhe vjen çdo vjeshtë, çdo gjethe më thotë,
se shpresa u venit si lulja në erë;
e unë të kërkoj, i heshtur, i kotë,
në çdo fllad të butë, në çdo re të zbehtë.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Në stacionin plot
njerëzit shtyjnë njëri-tjetrin,
qeshin, ndërsa nxitojnë,
dynjaja qesh.
......
Nata shtrihet qetë,
yjet ndizen ngadalë lart,
heshtja mbush ajrin.
Në rrugën bosh me drita të zbehta,
hapat tingëllojnë të vetëm,
era fryn ngadalë.
Pagjumësinë ndjej,
fajin s’e ka nata, por zemra
që s’gjen qetësinë e saj.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Sigurisht, ja një poezi me bazë thënien tuaj:
Në zemrat tona ndizen ëndrra,
Si yje të largët, të paprekur,
Por ai që ndien barrën e viteve,
E sheh jetën të zbehet, të tretet.
Në hijet e kujtimeve endet,
Dhe ëndrra hesht në vetmi,
Sepse ai që ndihet i plakur nga jeta,
Ëndërrat i ka humbur përgjithnjë.
......
Në rrugën e dashurisë
Famëkeq u bë pa kuptuar
Duke kërkuar një emër të denjë
Humbi emrin e tij të trashëguar.
Në pabesitë e fshehura me art
Sytë e lanë të shtangur
Zemra i ngriu si uji i acart
U thye siç thyhen dyert e një pragu.
Pabesia qeshi duke vjedhur
Emrit i vendosi një njollë
Me vlerat luajti pa u lodhur
Famëkeq u bë nga një lojë.
Këto rrugë të dashurisë
Mbushur plot me viktima
Ata mbartin lojën e pabesisë
Emrat mbushur njolla njolla.
Koha do bëjë të vetën
Ska ngel emër pa pastruar
Gjithçka do marrë fytyrë tjetër
Zoti gjithçka e ka shkruar.
#NdalohetKopjimi
#Lejohetshpërndarja
Fjalët e nënës
"Një dritë që u ndez por nuk arriti të ndriçojë...
E shoh ende fytyrën tënde, bir,
si një dritë e brishtë,
si një zog që mezi kishte mësuar të fluturonte.
I shoh duart e tua të njoma,
më kujtojnë pemët e njoma të pranverës,
ende të papërkulura nga erërat e jetës.
Ti ishe vetëm katërmbëdhjetë,
vetëm fillimi i një rruge që s’mundi kurrë të hapet.
Çfarë faji kishe ti, bir?
A e di, e pyeta veten mijëra herë
kur trupin tënd e pashë të shtrirë, pa frymë,
në një dysheme të ftohtë shkolle
ku duhej të mësoje për jetën, jo ta humbje atë.
Kush është kjo dorë e zezë
që shkrepi dhunën mbi ty,
kush ia vrau shpirtin më parë
që të shkatërronte edhe tëndin?
A thua ishte një djalë si ti,
një shpirt i njomë, një zemër e rritur pa dashuri?
A e kishte provuar ndonjëherë një përqafim?
Apo vetëm britma, urrejtje dhe dhimbje?
Më thuaj, bir,
a pate frikë kur u ngrite për herë të fundit?
Kur e ndjeve se bota po të braktiste?
A mendove për shtëpinë, për ne, për ëndrrat e tua?
Unë isha atje, duke pritur,
me tryezën plot e një karrige bosh.
Nuk e dija se ai boshllëk do të bëhej përjetësi.
E di që nuk mund të të kthej.
Por nuk mund ta pranoj këtë dhimbje,
këtë padrejtësi që ta hoqi të ardhmen.
Një shkollë që duhet të ishte strehë,
një shoqëri që duhej të ishte mbrojtëse.
Si u bë e gjitha një varr për ty?
Ti ishe dashuria jonë,
pse u bëre viktima e indiferencës?
A nuk e dëgjoi njeri britmën tënde,
a nuk e pa njeri dhimbjen e atij që ta mori jetën?
Sa të verbër jemi ne, prindërit, mësuesit, të gjithë.
Sa të humbur janë ata që nuk dinë më të duan.
Tani mbetem këtu, me zemrën time të copëtuar,
duke të kujtuar në çdo hap, në çdo frymë.
Ti ishe pemë që sapo kishte lulëzuar,
por një dorë e egër ta shkuli rrënjën,
dhe tani unë, si hije e një nëne,
qaj në heshtje,
ndërsa toka përqafon atë që unë s'mundem më.
Një dritë që u shua dhe la pas një natë pa fund."
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Kujtimet më zgjojnë shijet e vjetra të rinisë,
si aroma e një gote vere të harruar në vitrina.
Imagjinata më zhyt në thellësitë e shpirtit,
ku detet fshehin yjet që nuk u panë kurrë.
Ëndrrat më vrasin këpucët në sokakun e ftohtë,
si një violinë që qan për meloditë e humbura.
Shpresat lozin me dritat e jetës në udhëkryq,
duke ndriçuar hapat që shpesh harrojnë rrugën.
Ndërsa ne gjuajmë hijet tona të pasqyruara në sy,
duket sikur ndjekim kujtime që s’janë më tonat.
Në pasqyrën e një mëngjesi të heshtur,
fryma jonë ngjan me mjegullën që shfaqet dhe tretet.
Koha, kjo gjëmonjëse e pashmangshme,
na rrëfen përralla që s’i kuptuam në vegjëli.
Gjithçka rikthehet, por jo me të njëjtën ngjyrë,
sepse rrugët që lamë pas janë veç hije kujtimesh.
Në çdo gur të tokës që shkelim,
ruhet një drithërimë e një hapësire të shkuar.
E ndërsa nata na mbështjell me pelerinën e saj,
ne jemi thjesht një fjalë e pashkruar në vargjet e amshimit.
#lejohetshpërndarja
#ndalohetkopjimi
Nën qiellin gri të një Shqipërie të përgjumur,
krimi zvarritet si hije nëpër rrugët e ngushta,
ku çdo hap mbart një sekret të pashprehur,
një thirrje të pafuqishme për ndihmë që askush nuk dëgjon.
Gjaku tharë në asfalt nuk është më shenjë alarmi,
por një njollë që fshihet shpejt, si një gabim në letrën e bardhë.
Nëpër avuj kafeje dhe biseda të vakëta,
fjalët e njerëzve mbartin një peshë të çuditshme:
"Edhe një tjetër vrasje... një tjetër zhdukje...
ç’të bëjmë, kështu është bërë kjo botë.”
Një ndjenjë e ftohtë përzihet me avujt e mëngjesit,
indiferenca ngjitet në lëkurë si një pluhur i padukshëm.
Fëmijët luajnë aty ku hidheshin bombat e djeshme,
dhe sytë e tyre ndjekin hijet e njerëzve që zhduken.
Një nënë qan në heshtje diku,
por lotët e saj janë veç një shi i zakonshëm
në këtë peizazh të trishtuar, ku dhembja nuk është lajm.
Përballë ekranit, pamjet e tmerrit janë një ritual i përditshëm,
një përzierje e dhimbjes dhe spektaklit.
Bisedat e mbrëmjes shtrihen mbi lajmet:
“Kush e vrau kë? Përse?
Nuk ka rëndësi, ndoshta e meritonte.
Nuk është puna jonë të dimë, të shqetësohemi.”
Kështu njerëzit ulin kokat dhe i kthehen punëve të tyre,
ndërsa shpirtrat e vrarë mbeten të harruar.
A e kuptojmë ne që kemi bërë paqe me këtë ferr?
Që në heshtje kemi dorëzuar shpirtin e qytetit,
tek një egërsi që thërret në çdo qoshe?
Një njeri që rrëzohet nuk është më tragjedi,
por një numër që shtohet në kronikë.
Edhe yjet mbi këtë tokë kanë filluar të zhduken,
sikur të mos durojnë më ta shohin këtë gjendje.
Përtej maleve, detit dhe rrugëve të ngushta,
një pyetje mbetet pezull në ajër:
A mund të ringjallet shpresa aty ku dhembja
është bërë një gjuhë e zakonshme?
A mund të çlirohemi nga kthetrat e kësaj indiference,
apo do të vazhdojmë të ecim përpara,
duke mos parë, duke mos ndjerë, duke mos jetuar?
Në heshtjen e natës, kur gjithçka është qetë,
trupat e padukshëm të padrejtësive enden si erë e ftohtë.
A mund ta dëgjojmë zërin e tyre?
Apo kemi harruar tashmë të dëgjojmë?
Diku, në një cep të harresës,
qëndron shpresa, e heshtur dhe e lodhur,
duke pritur, duke pritur,
që një zemër, qoftë edhe një,
të guxojë të zgjohet.
A mund ta dëgjojmë zërin e tyre?
Apo kemi harruar tashmë të dëgjojmë?
Sa herë jemi kthyer shpinën thirrjeve të dhembjes?
Sa herë e kemi fshehur fytyrën nga e vërteta që na ther?
Sa herë kemi kaluar pranë gjurmëve të gjakut,
duke i parë si njolla të zakonshme në tokën tonë të vjetër?
A nuk është indiferenca jonë një bashkëfajësi,
një thikë e heshtur që pret më thellë se vetë krimi?
Ku janë ata që duhej të ngriheshin?
Ku janë ata që duhet të flasin,
të ndalojnë këtë zinxhir që na lidh pas ferrit?
Pse heshtim, pse rrimë në vend,
ndërsa një jetë tjetër shuhet nën hijen e natës?
Si mund të vazhdojmë të shohim fëmijët tanë,
kur ata rriten me frikën si shoqe të ngushtë?
Nëse shpirtrat janë bërë gurë,
a do të thotë kjo se kemi humbur shpirtin?
Nëse zemrat rrahin vetëm për veten,
a jemi ende njerëz, apo vetëm hije që lëvizin?
Nëse asgjë nuk na prek më,
çfarë mbetet prej nesh, përveç boshllëkut?
Sa shumë gra kanë qarë,
por lotët e tyre janë tretur si shi mbi beton.
Sa shumë fëmijë kanë pritur prindër që nuk kthehen më,
dhe ëndrrat e tyre janë thyer si xhama të harruar.
A e ndjejmë atë peshë që varet mbi këtë tokë,
apo jemi bërë të shurdhër ndaj frymës së dhembjes?
Dritat e qytetit shkëlqejnë mbi trupat e vrarë,
si një ironi mizore, një përqeshje e fatit.
Po ne, vallë shkëlqejmë më?
Apo kemi humbur dritën e shpirtit tonë?
Nëse një zë ngrihet dhe thërret drejt qiellit,
a do të kishte kush ta dëgjonte?
Apo do të mbytej nga kaosi i indiferencës?
Nëse një zemër guxon të dojë këtë tokë,
a do të përqafohej, apo do të copëtohej?
Nata vjen dhe shuan gjithçka,
por në errësirë dëgjohet një pëshpëritje e heshtur:
“Zgjohu, Shqipëri.
Zgjohu, se jeta të thërret.
Mos i varros shpresat e tua,
mos i lër kriminelët të bëjnë shtrat mbi shpirtin tënd.
Mos u bë gur në një varr të hapur.
Zgjohu.”
.....
Ditët dhe netët,
ikje pa kthim,
bashkë me to edhe çastet,
si fluturime pa frymë.
Kujtimet mbeten si plagë,
gjurmë mbi shpirt,
hija jote kudo më ndjek,
ëndrrat fiken,
si dritë qiriri që mbaron.
Orët qajnë heshtur në mur,
tingujt e tyre më shpojnë,
errësira mbulon shpirtin,
një perëndim digjet,
me të shuhet një yll,
dhe dy sy... në agoni.
Shpresa – ah, ajo mbetet,
flakë e heshtur,
në fund të një tuneli pa dritë,
derisa zemra lutet,
“Zot, më jep një tjetër ditë.”
Sytë do të më agojnë,
veç nëse agimi më mashtron.
.....
Trishtimit i heshtur
Në hijen e natës, ku yjet heshtin nën terr,
Loti i një fukarai peshon më shumë se mali i gjerë.
Ç'dobi kanë kupat me rubin, kur buzët janë tharë?
Dhimbja e heshtur dëgjohet më shumë se lutja më e vrarë.
Në çdo rrahje të zemrës fshihet një varg i pashkruar,
Në çdo frymëmarrje një britmë e fshehur, një shpresë e varrosur, harruar.
Shikimet që nuk ndeshen, tërheqin horizonte të thyera,
Zemra që don dhe s’flet, është si kandil në netë të errësuara.
Në shpirtin e fukarasë, si në pasqyrë shoh perandori,
Ah, të dish sa i rëndë është ai lot mbi tokën e dashurisë!
Çdo plagë e padukshme derdh gjak që s’e sheh askush,
Dhe psherëtimat janë një lutje, ku Zoti ndodhet pranë gjithkujt.
O dhembje, si një zog me krahë të grisur je në qiellin tim,
Fluturon, por kurrë s’mbërrin në dritën që dheu ka ndarë për gjithmonë.
Mos më thuaj që shpresa është rruga e vetme për të jetuar,
Kur dashuria, si prush i shuar, ka lënë zemrën të pa ftuar.
Mbi botë rëndon qetësia, si dëbora që mbulon gjithçka,
Por në thellësi të shpirtit, një zjarr që s’shuhet, një plagë që s’harron.
Hënën e pyes natë për natë: “A e ndjen vetminë time?”
Dhe ajo hesht, si gur i ftohtë, duke parë rrjedhën e lotit tim pa zhurmë.
Ah, të isha një frymë e humbur në erë, një kujtim që tretet,
Më mirë se një dashuri që djeg, një jetë që pret dhe s’humbet.
Në fund të çdo fjalie, në fund të çdo vargu,
Vdes një shpresë, dhe lind një trishtim i ri poshtë një pragu.
Mos kërko gëzimin te unë, mos kërko shpresë në këtë gazel,
Se çdo fjalë është një shigjetë, dhe çdo rimë është një re që qan mbi qiell.
......
Një zemër e lodhur, në hijen e natës, qan,
Me fjalë të pathëna, shpirtin plagë mban.
Të gjitha rrugët për në agim u shuan,
Si shpresë e thyer, në hon u rrëzuan.
Një dritë e largët, sa afër, sa larg,
Më thërret me ëmbëlsi, por është vetëm zjarr i vakët pas malit të bardhë.
Në degët e pemës së zhveshur u var një melodi,
Një ëndërr e brishtë, një këngë që s'u bë dot histori.
Përgjigjet e kohës mbeten pa zë,
Në faqet e librave të djegur, të një kohe që nuk më dëgjon më.
E ç’vlerë ka të duash, kur heshtja është kthim,
Një rreth që s’prishet, një varg i përjetshëm pa rimë.
Lotët rrjedhin si lumenjtë e dimrit të egër, harbuar,
E dashuria, një det pa brigje, një ëndërr që kurrë s’u zgjua.
Në aromën e trëndafilit që vyshket në errësirë,
Mbetet vetëm kujtimi i prekjes së tij të mirë.
Një shpresë s’është asnjëherë e sigurt, thonë ata,
Por a s’është gabim të mos shpresosh kur zemra kërkon të mos ndahet nga ky mall?
E di, në fund të natës së pafundme, agimi do vijë,
Por ai do më gjejë, si hije në muzg, pa frymë, pa sy.
Të gjithë yjet janë larguar nga qielli i mbytur në lot,
Dhe unë mbetem këtu, duke pritur një dritë që më ndriçon kot.
Ndaj më lër të qaj në përqafimin e errësirës së hidhur,
Se në qetësinë e dhimbjes, gjeta të vetmen prehje të ndritur.
....
Jeta e vështirë
Eh moj jetë, sa e rëndë,
Vuaj sot, shpresoj për nesër,
Malli djeg, më vret në shpirt,
Jeta ime një hall pa dritë.
Në çdo hap që hedh përpara,
Duket sikur mbrapsht më çon,
Njerëzit flasin, gjykojnë prapa,
Sikur hallin tim s’e kupton.
Shikoj qiellin, lyp pak dritë,
Por errësira nuk na lëshon,
Jeta më mban në burg të ngrirë,
Por shpresa brenda ende jeton.
Në rrugica ku shkel i vetëm,
Çdo kujtim më ther si thik,
Shokët ikën, dikush tradhtoi,
Mbeta unë me zemrën mik.
Por unë ngrihem, s’më mposht kjo botë,
Se kam besë dhe forcë për të prit.
Edhe pse dhimbja më ndjek çdo natë,
Një ditë do qesh me jetën prapë.
Ah, moj jetë, mos më lodh,
Se njeriu s’mbahet me lot,
Më jep pak gëzim për të parë,
Se kjo zemër s'ka të ndalë.
......
Në heshtjen që lind ndërmjet dy zemrave,
Ti je si këngë që s’flet, por dëgjohet,
Një pritje e gjatë në stinët e largëta,
Një flakë që vdes dhe përsëri rinohet.
Në sytë e tu rrënohet çdo pengesë,
Si lumi që gdhend në gur rrugën e vet,
Ndaj qoftë kjo botë errësirë a shpresë,
Ti mbetesh pranverë, në shpirtin tim përjet.
Dhe pse na ndajnë mure të heshtura fjale,
Në ëndërr çdo natë unë të vij i tretur,
Ti je dhe do mbetesh e imja përrallë,
Një hënë e bukur në qiell të betuar.
.......
Dy maska mban njeriu, përballë jetës,
njëra e ndritshme, tjetra fsheh hiletë.
Kur interesi troket, i mirë të bëhet,
por shpirti s’i qesh, vetëm fjalë të zeza derdh.
Pastaj, kur fijet këputen nga ajo që s’duket,
zemra nxjerr helm, fytyra errësirë mbulohet.
Një buzëqeshje e ftohtë, një shpirt i thatë,
ligësia përhapet si erë nëpër natë.
Dy lloj njerëzish ecin nëpër dhe,
të paqëndrueshëm si era mbi dhe.
Njëri të shet ëndrra, por me shpirt të shitur,
tjetri të zhgënjen, kur interesi është prishur.
E ky cikël vazhdon, nga brezi në brez,
dy maska në fytyrë, një lojë që s’ka kthesë.
Por shpirti i vërtetë mbetet në hije,
njerëzit vërtiten në kthetrat e tij vetë.
.......
Mall për fëmijërinë
Digjem nga malli për lojërat e vjetra
Për zërat që ngjiteshin si këngë në rrugë,
Për hapat e zbathur mbi pluhurin e zhuritur,
Për ëndrrat që nuk njihnin frikë...
Ah, si rriten kujtimet,
Si pemët e braktisura në kopshte,
Gjethet e tyre bien,
Por rrënjët mbeten thellë.
E dua fëmijërinë time, sepse
Nëse harroj,
Më vjen turp për buzëqeshjet e pastra
Që dikur falja pa asnjë kusht.
Nëse një ditë kthehem, më bëj,
Një hije poshtë asaj peme
Që fshihte diellin e mesditës,
Që të ndiej përsëri freskinë e saj,
Që të dëgjoj pëshpërimat e erës...
Lidhmë fort,
Me një fije bari nga fusha e përhumbur,
Me aromën e një buke të freskët
Që ngrohte duart e vogla,
E ndoshta do të bëhem i gjallë sërish.
I gjallë bëhem...
Nëse prek gurët e avllisë së vjetër,
Nëse ndjej rrugët që udhëtoja zbathur
Duke kërkuar yjet në qiellin e natës.
Nëse do të kthehem, më lër,
Të bëhem tingulli i një zileje të largët,
Të jem fëshfërima e gjetheve të vjeshtës
Që shoqëron hapin e atij fëmije
Që nuk e di ende se ç’është koha.
Më kthe atë fëmijëri,
Më jep atë shije të vjetër të ujit
Në krua të bekuar nga premtimet,
Që të jem përsëri i vogël,
Në krahët e një kohe që s’kthehet më.
........
Jetoj me kujtimet e tua, vëlla,
në një qytet pa emër, ku hijet flasin me erën
dhe nata i mbulon plagët e ditës me pelhurë yjesh të thyera.
Ti ke ikur në tjetër rrugë, në tjetër jetë,
dhe unë mbetem si një zog që këndon mbi degën e thyer,
pa ditur nëse kënga është lutje apo vajtim.
Ti ishe ylber në qiellin tim gri,
një fener në detin e trazuar,
dhe tani, kujtimet e tua janë si gjethja e fundit në degën e dimrit,
që dridhet nga fryma e ftohtë e kohës.
Në këtë tokë ku hapat e tua s’gjejnë më jehonë,
unë ndjej heshtjen tënde si një melodi të humbur,
si një poezi që s’mbërriti kurrë te drita e leximit.
Më mungon siç era i mungon detit,
si hëna që kërkon fytyrën e diellit në netët e errëta.
Ti më thërret në ëndrra me zërin e dallgëve,
dhe unë hap krahët për të kapur hijen tënde,
por ajo tretet si mjegulla në agim.
Kujtimet e tua janë një urë mes qiellit dhe tokës,
një liqen ku lotët e mi bëhen yje,
një tren që largohet në horizont,
duke më lënë të mbaj vetëm tingullin e largimit të tij.
Ti ishe dielli im, por tani je një flakëz në natën e pafund,
një qiri që s’shuhet, një mall që s’vdes.
Jetoj me kujtimet e tua, vëlla,
në këtë qytet ku koha s’ka emër,
dhe dashuria jonë endet nëpër rrugët e heshtjes,
si një zog pa fole,
si një këngë pa strofë.
Jetoj me kujtimet e tua, si një hije që endet nën një qiell të shurdhër,
dhe çdo mëngjes zgjohem për të të kërkuar mes fragmenteve të një bote të thyer.
Tingulli i zërit tënd rri pezull në ajër, si një këngë e largët që asnjë erë s’mund ta shuajë,
dhe çdo hap i imi është një hije e humbur që vë gjurmët mbi tokën e akullt.
Kur të kujtoj, bota mbyllet brenda vetes, një rrath i pafund qielli e dheu përqafojnë boshllëkun,
dhe zemra ime bëhet një udhëkryq i vetmuar ku e kaluara dhe mungesa ndeshen si erëra të egra.
Të shoh në çdo yll që ftohet ngadalë në natën e pafundme, në çdo flakëz qiriri që kërcen e më lë në errësirë.
Të shoh në çdo shpend që fluturon mbi liqenet e heshtura, duke më lënë të pyes veten se ku shkojnë shpirtrat kur lodhen së fluturuari.
Ah, vëlla, ti më lë me hijet e pyjeve që dridhen nën hënën e zbehtë,
me gjethe që bien si fjalët e pathëna, që pështillen në një krah të padukshëm kohe.
Ti ishe zjarri në dimër dhe freskia e një burimi në verë,
ishe një urë që lidhte brigjet e shpirtit tim me botën përtej,
dhe tani vetëm muret mbeten, të larta, të errëta, të pakapërcyeshme.
Më thua në heshtje se jeta është një poezi e shkruar në ujë, një kalim i shpejtë në mes të një vale të heshtur.
Por unë refuzoj të harroj, refuzoj të lë kujtimet të treten si avulli mbi lëkurën e ditëve të mia.
Do të mbaj gjurmët e tua në shpirtin tim, një libër i shenjtë i shkruar me lot,
dhe çdo faqe do të jetë një lutje për një ribashkim, për një agim tjetër ku rrugët tona do të kryqëzohen sërish.
Deri atëherë, do jetoj me kujtimet e tua,
një udhëtar i përjetshëm në shtigjet e mungesës,
dhe çdo hap i imi është një ecje drejt teje, edhe kur rrugët shuhen nën hapat e asgjësë.
Ti je frymëmarrja e fundit e erës para një stuhie, drita e zbehtë e diellit që ikën pas një kodre,
je gjithçka që kam dhe gjithçka që më mungon, një përrallë e papërfunduar në librin e jetës sime.
......
Letër nga bota e përtejme - djali i shkruan nënës.
Nënë, të flas nga një vend ku drita s’ka fund dhe as hijet s’mbeten më,
nga një qetësi që s’e përshkruajnë dot fjalët, si një det i thellë që rri pa dallgë,
dhe të kërkoj të mos qash më për mua, të mos e mbash më dhimbjen si një mantel që të rëndon supet.
Unë jam mirë, nënë, aq mirë sa mund të jetë një shpirt që ka gjetur shtëpinë e vet.
Këtu s’ka netë të gjata e as mëngjese të trishta,
as rrugë që mbarojnë në heshtje, as yje që bien për t’u shuar.
Ka vetëm një paqe që rrjedh si një lum i qetë përmes shpirtit tim,
dhe në atë rrjedhë ndjej praninë tënde, një ngrohtësi që s’e braktis kurrë.
Unë të shoh, nënë, kur sheh qiellin dhe i kërkon një përgjigje Zotit,
kur prek foton time dhe sytë e tu mbushen me retë e kujtimeve.
Unë jam aty, te fryma që prek faqen tënde lehtë,
te dielli që hyn në dhomë në mëngjes dhe mbush këndet e shtëpisë me dritë.
Kujto, nënë, se unë jam si ai trëndafili i bardhë që çel në oborr çdo pranverë,
si kënga e zogut që nuk ndalet, edhe kur të duket se nata e ka përpirë botën.
Mos ki frikë për mua, sepse nuk jam humbur, nuk jam larguar për të mos u kthyer,
jam bërë pjesë e një përjetësie që mban në zemër të saj çdo dashuri të ndjerë ndonjëherë.
Nënë, ti më dhe jetën, më dhe një zemër që rrahu me forcën e detit dhe butësinë e një puhize.
Unë e ruaj atë zemër, edhe tani që jam këtu, dhe ajo rreh për ty, për çdo frymëmarrje që bën.
Nuk ka ndarje mes nesh, vetëm një perde e hollë, një hap që s’e sheh dot, por që e ndjen.
Dhe kur të vijë koha, unë do të jem aty, në atë vend ku rrugët ndahen për t’u ribashkuar.
Deri atëherë, nënë, jeto për të dy ne. Qesh për mua, shijoje dritën, frymëzohu nga shiu,
dhe dije që çdo buzëqeshje e jotja është një bekim që e ndjej këtu ku jam.
Unë të dua përtej fjalëve, përtej jetës, përtej çdo gjëje që mund të shuhet,
dhe të pres, jo me mall, por me gëzimin që vetëm një shpirt që ka gjetur paqen mund ta njohë.
Nënë,
kur lotët të rrjedhin pa u ndalur, dhe zemra jote bëhet një fushë beteje dhimbjeje,
mos harro që dhimbja jote është një këngë që arrin deri këtu ku jam.
Unë e dëgjoj, çdo tingull, çdo psherëtimë, dhe të lutem, lëre dhimbjen të rrjedhë, por mos lejo që ajo të të mbysë.
Ajo është një lumë që të çon në një oqean më të qetë, një kujtesë se dashuria jonë nuk mund të vdesë kurrë.
Nënë, çdo herë që ndihesh e vetmuar, kujto që unë nuk jam larg.
Jam në flladin që ledhaton flokët e tu, në erën që kërcen mes degëve të pemëve,
në rrahjet e zemrës tënde që kurrë nuk reshtën së më dashuruari.
Unë jam aty, në çdo hap që bën, në çdo frymëmarrje që thith nga jeta,
sepse ti dhe unë jemi të lidhur me një fill që as vdekja nuk mund ta këpusë.
Unë e di, nënë, se ndonjëherë ndihesh sikur gjithçka është e kotë,
sikur mungesa ime ka lënë një boshllëk që s’mbushet kurrë.
Por mos harro, boshllëku është një hapësirë ku unë jetoj brenda teje,
një vend ku dashuria jonë përhapet si një dritë e butë që ndriçon netët më të errëta.
Unë dua që ti të jetosh, nënë, jo vetëm për të kujtuar mua,
por për të ndjerë se jeta, edhe në dhimbje, është një dhuratë e shenjtë.
Kur ecën nëpër ato fusha që dikur i kalonim së bashku, mos shiko pas me trishtim.
Shiko përpara, sepse çdo hap që bën është një hap drejt të tashmes, drejt jetës.
Unë dua që të buzëqeshësh, edhe kur duket e pamundur.
Sepse çdo buzëqeshje e jotja është një rreze drite që më prek mua këtu ku jam,
dhe unë e ruaj atë dritë si diçka të shtrenjtë, si një kujtim që s’e lë kurrë të shuhet.
Nënë, më beso, këtu ka paqe, një paqe që nuk e kuptoja kur isha atje,
një paqe që mbush çdo cep të shpirtit tim me falenderim.
Dhe unë dua që ti ta dish këtë, që të mos kesh frikë nga asgjë.
Jeta jote është ende e plotë, ende një fletë e bardhë që pret të shkruhet.
Mos e lejo dhimbjen të të bëhet penë; lëre dashurinë të jetë ajo që shkruan.
Kur të ndihesh e lodhur, mbylli sytë dhe kujto se unë jam aty, pranë teje,
si një pëshpërimë që të thotë: “Je e fortë, nënë. Ti mundesh.”
Sepse ti je gruaja që më mësoi si të dua, si të besoj, si të jem i guximshëm.
Dhe tani, unë dua që të jesh e guximshme për të dy ne.
Një ditë, nënë, kur dielli të perëndojë dhe hëna të ngjitet në qiell,
do të kuptosh se asgjë s’ka humbur vërtet, asgjë s’ka marrë fund.
Unë të pres, jo me padurim, por me durimin e një shpirti që e di se dashuria jonë është përjetësi.
Dhe deri atëherë, unë do të jem drita që ndriçon hapësirën mes jetës dhe përtej saj,
një dritë që të thotë gjithmonë: “Mos ki frikë. Ti je dashuri, dhe dashuria nuk shuhet kurrë.”
......
Miku im!
Në këtë natë ku qielli digjet prej plagëve të hënës,
e yjet heshtin si dënime të paepura,
mua më vriste një fjalë, e më vriste thellë.
Jo fjala si tingull, jo si erë që humbet në largësi,
por si shpata që prek palcën e shpirtit,
si zjarr që të rrëzon në baltë e të lë të digjesh ngadalë.
Plumbi është i verbër, një rrufe që s’të pyet,
por fjala sheh në sytë e tu, hyn në zemrën tënde,
zbulon çdo plagë të fshehur, çdo sekret që fsheh.
Plumbi është një akt i shkurtër,
një kërcim mes jetës dhe vdekjes.
Por fjala, o Zot, fjala është një burg,
një torturë që nuk pushon, një helm që s’harrohet.
Në çastin kur më the ato fjalë,
mu duk se koha u ndal, se toka më hoqi themelet.
Kujtimet u shndërruan në hije,
dhe hapat e tua u bënë peshë mbi gjoksin tim.
Tingulli i zërit tënd nuk ishte më melodi,
por një krismë që vazhdon të më përndjekë.
Ajo fjalë, si një shigjetë prej errësire,
më la të zbrazët, si një pemë pa rrënjë,
si një qytet i shkatërruar,
ku çdo rrugë çon drejt vetmisë.
Fjala jote, si një natë e pafund,
u mbështoll mbi mua si vel i zi.
A e dije, kur e the? A e ndjeve forcën e saj?
A e dije se një fjalë mund të mbysë më shumë se çdo oqean që merr frymën?
Se mund të jetë më therëse se çdo teh,
më e përgjakshme se çdo betejë?
Plumbi ka fund, por fjala s’ka kufi.
Ajo vazhdon të përhapet, si dallgë në liqenin e shpirtit,
duke shkatërruar çdo urë, çdo ndriçim.
Ajo fjalë më dogji botën time,
e la prapa vetëm hi dhe heshtje.
E sot, ndërsa nata qëndis hijet e veta mbi mua,
unë ende i ndjej ato fjalë, të futura në asht,
duke m’u shfaqur në çdo ëndërr, në çdo agim.
Më lë të pyes veten, nëse fjala jote qe mëshirë,
apo një dënim që nuk mbaron kurrë.
Dhe tani që nata më përpin si një humnerë pa fund,
unë mendoj për atë që tha atë fjalë,
atë që e peshon gjuhën si peshorja e thyer,
që fjalën e nxjerr si shigjetë pa menduar,
as për plagët që hap, as për gjakun që derdh.
A ishte ti mik, që duhej të më shëroje,
apo një shteg i fshehtë drejt dhimbjes sime të përjetshme?
Miku, shoku, bashkëudhëtari i rrugëve të pafundme,
a e di sa rëndon fjala, kur nuk peshohet?
A e di se si bëhet një mal mbi zemrën e tjetrit?
Ti e the atë fjalë si të qe një erë e lehtë,
si të mos kishte barrë, as peshë, as rëndësi.
Por ajo fjalë u bë gur i rëndë,
që më tërhoqi drejt thellësive të shpirtit tim,
ku çdo shpresë për ndriçim u shua si një qiri i harruar.
Ti, mik, që duhet të më flisje si balsam,
si një dritë që hap rrugë në errësirë,
pse e ktheve gjuhën tënde në thikë,
në një zjarr që më dogji pa mëshirë?
A e dije, apo s’e kuptove,
se gjuha jote mund të jetë urë,
por mund të bëhet edhe mur?
Fjala, o mik, është peshë e rëndë,
është pemë që jep fryte të ëmbla ose helm të hidhur.
Ajo është zjarr që ngroh,
por dhe flakë që djeg çdo shpresë.
Kur e thua një fjalë, ajo fluturon,
por plagët që lë prapa nuk fluturojnë kurrë.
Unë të fal ndoshta, por jo për ty,
për veten time që të jetoj në paqe,
por heshtja ime s’të liron nga faji,
nga barra e fjalës që hodhe si rrufe në qiell të pastër.
Mik, peshimi i fjalëve është art i shpirtit,
një urë mes zemrave që kërkojnë paqe,
jo një grusht gurësh që shembin çdo ndërtim.
E pra, të kujtohu, para se të flasësh,
para se fjala të nisë fluturimin e saj,
mendo për zemrën që do ta presë,
për botën që mund të thyhet nga ajo fjalë.
Sepse fjala jote mund të jetë shpëtim,
por mund të jetë dhe fundi i një zemre të lodhur.
.....
Gjurmët e Kujtimeve
Gjurmët e tua, si hije drite,
mbeten në skajet e shpirtit tim,
të pashlyeshme, të përjetshme,
si era që puth brigjet e harruara.
Aty ku kalove, lulëzuan shpresa,
por tani ato heshtin, të thyera,
si petale që shtrihen mbi dheun e lagësht,
me aromën e një kohe që s’kthehet më.
Zëri yt, një jehonë që s’më lë,
përshkon çdo qoshe të vetmisë sime.
Ai pëshpërit fjalë të pathëna,
premtime që vijnë nga një botë e humbur.
I mbaj kujtimet si gurë të çmuar,
peshën e tyre mbi shpirt e ndjej.
Në çdo hap, në çdo frymëmarrje,
ti je aty, në gjakun tim rrjedh.
Por oh, sa më dhemb kjo përjetësi!
Kjo dashuri që nuk njeh fund,
si një ylber në një qiell pa dritë,
i bukur, por kurrë i prekshëm.
Gjurmët e tua do t’i ndjek deri në amshim,
sepse ato janë gjithçka që kam,
një portë drejt një kohe që s’harrohet,
ku shpirti yt takon përjetësisht timin.
......
Mund
Mund të lustrosh këpucët e të veshësh kostum
Mund t'i krehësh flokët dhe të dukesh simpatik.
Mund ta fshehësh fytyrën pas buzëqeshjesh,
Mund të vishesh me autoritet fetar dhe të dukesh teolog i mirë
Një gjë s'e fsheh dot, kur brenda vetes je zvarranik.
Mund të ngresh pallate dhe të ndërtosh qytete,
Mund të mbushësh sallat me brohoritje dhe duartrokitje.
Mund të shfaqesh si shpëtimtar për të varfërit,
Mund të shpallesh humanist dhe të ndash fjalë të mëdha.
Por zemrën e thyer s'e ngjit dot me fjalë boshe,
As shpirtin e njollosur s'e pastron me fasada.
Kur thellë brenda vetes je ndërtuar mbi mashtrime,
Çdo gur që ngre, është një peshë mbi ndërgjegjen tënde.
Mund të predikosh paqe dhe drejtësi në çdo podium,
Të shkëlqesh në dritën e kamerave si simbol virtyti.
Por kur nata bie dhe je vetëm me heshtjen,
E vërteta të përndjek si një hije e përjetshme.
Mund të shohësh pasqyrën dhe të thuash "Unë jam mirë",
Por sytë nuk gënjejnë, as zemra nuk pranon gënjeshtra.
Sepse madhështia nuk matet me pamje e fjalë,
Por me atë që je, kur askush s’të shikon.
Mund të flasësh për dashuri si poet i shquar,
Të rrëfesh për ndjenja që drithërojnë zemrat e të tjerëve.
Mund të shkruash vargje që prekin qiellin,
Por hipokrizia nuk fshihet pas letrës dhe bojës.
Kur zemra jote është bosh dhe ftohtësia sundon,
As vargjet më të bukura s’mund të mbushin boshllëkun.
Sepse ndjenjat e rreme janë si një erë vjeshte,
Që fryn, por nuk ngroh asnjë shpirt.
Mund të ngjitesh në majat e pushtetit të përbotshëm,
Të mbushësh arkat me pasuri që s’i numëron dot.
Të vishesh me medalje dhe tituj që vezullojnë,
Por asnjë nga këto nuk e blen paqen e vërtetë.
Kur ndërgjegjja peshon rëndë si një gur mbi shpirt,
As pushteti, as ari nuk të çlirojnë nga barra.
Sepse ajo që nuk shitet është qetësia brenda vetes,
Dhe ajo që nuk blihet është respekti i shpirtit.
Mund të shëtisësh botën dhe të bëhesh legjendë,
Të lësh gjurmë në histori me emrin tënd të madh.
Por gjurmët nuk kanë vlerë kur shpirti është bosh,
Dhe madhështia e rreme shembet si kështjellë prej rëre.
Mund të ndërtosh fasada që të mahnitin turmat,
Por kur të vijë koha dhe drita të shuhet,
Do të qëndrosh përballë një të vërtete të thjeshtë:
Nuk ishe kurrë ai që përpiqeshe të dukeshe.
Mund të numërosh miqtë në dhjetëra, ndoshta qindra,
Të mbushësh tryezat me njerëz që të duartrokasin.
Mund të festosh netët me gëzime të rreme,
Por shoqëria e vërtetë nuk matet me numra.
Sepse kur vjen nata e errët e vetmisë,
Dhe maskat bien si gjethe në erën e kohës,
Vetëm ata që shohin shpirtin tënd pa filtra,
Janë ata që të qëndrojnë, edhe kur bie.
Mund të betohesh se je njeri i drejtë,
Të mbash flamurin e kauzave të larta.
Mund të predikosh moral e drejtësi me zë të lartë,
Por drejtësia nuk qëndron në fjalë, por në vepra.
Kur të gjykojnë ata që ke lënduar,
E kur e vërteta del si një rreze drite,
As betimi yt më solemn nuk do të mjaftojë
Për të shlyer ato që shpirti yt ka harruar.
Mund të krijosh një emër që kumbon në botë,
Të ndërtosh përmendore që të sfidojnë kohën.
Por kur toka të hapet për të të përqafuar,
As titujt, as statujat nuk të shpëtojnë nga harresa.
Sepse ajo që mbetet nuk janë muret që ngrite,
As fuqia që shfrytëzove për të sunduar.
Ajo që mbetet janë fjalët që i dhurove dikujt,
Dhe mirësia që mbolli fara në zemra të tjera.
Mund të shtyhesh deri në fund të botës pas famës,
Të ndjekësh ëndrrat e arit dhe luksit pa fund.
Por lumturia nuk qëndron në atë që zotëron,
Por në atë që jep, pa pritur asgjë në këmbim.
Sepse një shpirt që gënjen vetëm vetveten,
Është një burg ku dritarja nuk hapet kurrë.
Dhe një zemër që rreh për para e lavdi,
Është një orë e heshtur, që ka ndalur prej kohësh.
.....
Unë jam...
një udhëtar i heshtur në botën e fjalëve,
një dritëz që kërkon të ndriçojë errësirat e mendjes,
një shpirt që bredh nëpër faqe të zverdhura,
aty ku koha nuk vdes, por rigjen vetveten.
Unë jam shok i librave të lashtë e të rinj,
i rrëfimeve që thyejnë muret e shpirtit,
i zërave që nuk heshtin, edhe kur bota
zgjedh t’i lërë në harresë.
Unë nuk kam emër për shumë prej jush,
por më njihni në mendimet që shprehim së bashku,
në rreshtat ku ndiejmë bashkë dhimbjen,
dashurinë, kërshërinë e një bote më të mirë.
Unë shpërndaj ato që mendoj si fryte të dobishme,
jo për të mësuar, por për të reflektuar,
jo për të diktuar, por për të ndarë një dritë,
një copëz të asaj jete që të gjithë e kërkojmë.
Unë jam si ju, një mik në këtë udhëtim,
një shpirt që endet mes pyetjeve të pakufishme,
mes faqeve që mësojnë të duam më shumë,
të mendojmë më thellë, të jemi më njerëzorë.
Bashkë, ndjekim udhën e pafund të librave,
aty ku shpresa nuk shteron,
ku çdo kthesë fsheh një thesar të ri,
dhe çdo faqe është një dritare drejt vetvetes.
Eja, le të jemi pjesë e këtij udhëtimi,
jo si të huaj, por si miq të lidhur nga një pasion:
për fjalët që shërojnë,
për mendimet që frymëzojnë,
për botët që librat na dhurojnë.
Unë jam...
një penë e heshtur që shkruan për të ndier jetën,
një lexues që gjen frymë në çdo fjalë të shkruar,
një kërkues i të vërtetës, edhe në errësirat më të thella,
një ndërtues urash mes mendjeve që duan të lidhen.
Unë jam ai që humbet vetveten në çdo rresht,
por që gjithnjë rikthehet më i pasur, më i gjallë,
një udhëtar që nuk ndalon së kërkuari horizonte,
edhe kur stuhitë e dyshimit tundin anijen e shpirtit.
Unë nuk dua të jem një emër në faqet e harresës,
por një prani që sjell qetësi, mendim e frymëzim,
një mik që ndan pasionin e zjarrtë për dijen,
pa pritur shpërblim, veçse një udhëtim të përbashkët.
Unë jam i vogël para madhështisë së fjalës,
por në këtë përulësi gjej fuqinë të flas,
jo me zë, por me atë heshtje që prek zemrën,
me ato rreshta që shërbejnë si pasqyrë për shpirtin.
Unë nuk jam një mësues, as një udhëheqës,
por një shtegtar mes faqeve të bardha,
aty ku historia dhe fantazia bashkohen,
ku e kaluara dhe e ardhmja bëhen një.
Bashkë ne jemi udhëtarë të të njëjtit univers,
ku çdo libër është një portë, një rrugë, një thirrje.
Dhe në këtë udhëtim, unë zgjedh të jem pranë jush,
si një mik që nuk ju njeh nga fytyra,
por nga drita që ndan me çdo zemër lexuese.
Kjo udhë nuk është veçse një ftesë për të guxuar,
për të zhytur mendjen në thellësitë e pafundme,
për të sfiduar të zakonshmen dhe të njohurën,
dhe për të pyetur pa frikë: "Kush jam unë në këtë botë?"
Në këtë përpjekje, unë ofroj mendimet e mia,
jo si të vërteta absolute, por si copëza të një mozaiku,
të një bote që mund ta ndërtojmë së bashku,
me dritën e fjalës si udhërrëfyes.
Eja, të ecim dorë për dore,
nëpër shtigjet që librat hapin për ne.
Të flasim për ëndrra, për dhimbje e për dashuri.
Të shijojmë magjinë e një rreshti,
dhe fuqinë e një mendimi të thjeshtë.
Sepse në fund, unë dhe ti nuk jemi të ndarë,
por jemi faqe të të njëjtit libër,
shkrimtarë të të njëjtës histori,
dhe lexues të përjetshëm të shpirtit njerëzor.
....
Frymë në agim
Mbi rërën e lagur trëndafilat flenë,
si premtimet e dhëna në heshtje,
të pathëna, por të ndiera thellë.
Dallgët luajnë, prekin lehtë
atë çka zemra di veç ta ruajë.
Dielli ngrihet, një zgjim i artë,
dhe çdo rreze më fton drejt dritës.
Trëndafilat nuk janë kujtim,
janë ftesë për jetë, për dashuri,
për një ëndërr që ndrit në agim.
Era më pëshpërit me qetësi:
“Eja, jeto çdo çast, çdo frymë.”
Dhe unë, mes kësaj bote të bukur,
shoh se gjithçka më përket,
se dashuria nuk është kurrë e humbur.
Petalet e kuqe shkëlqejnë në breg,
si zemra që ndrit në secilin hap.
Çdo valë është këngë, çdo çast poezi,
dhe ti, jetë, je e bukur
si ky mëngjes që më mban në përqafim.
....
Mëngjesi që heshti
Rrezet e diellit u shtrinë mbi dallgët,
por heshtja e tyre thyeu fjalët e zemrës.
Petale trëndafilash prekën brigjet,
si puthje të humbura në buzë që s’kujtojnë më.
Era mbartte aromën e përmallimit,
si një këngë që u ndal në mes të refrenit,
dhe çdo valë që shuhej ngadalë
më fliste për mungesën tënde, për hapat që s’erdhën.
Ku je tani, në cilën fushë të largët
çel trëndafili yt?
A më kujton, ndërsa unë
të kërkoj mes tingujve të përzier të ujit dhe qiellit?
Ti ishe mëngjesi, dhe unë nata që priste,
por mëngjesi yt erdhi me heshtjen e tij.
Ujë dhe petale, lot dhe ëndrra,
të gjitha shkrirë në përqafimin e fundit të detit.
Dhe ndërsa dielli zhduket në horizont,
çdo trëndafil më rrëfen një histori,
një histori për ne, që u shkrua
mes dritës dhe hijeve të kohës.
......
Kufiri i Lirisë
Dorë që ngrihet mes telave,
e mprehtë si thika e një heshtjeje,
si peng i ëndrrave të prera në mes,
shtrëngon një qiell të largët,
ku liria fluturon si një zog i pakapshëm.
Kthetrat e hekurta shtrihen në pafundësi,
si rrjeta e padukshme e frikës,
në perëndimin e jetës që ndrit,
por s'mund të prekë as dritën e vet.
Shpirti dëshiron të fluturojë,
por krahu i tij preket nga fati,
i lidhur në një burg, pa mure,
ku qielli është premtimi që asnjëherë s'vjen.
Oh, zog i guximshëm, që kapërcen kufijtë,
a ndjen mallin e dorës që s’të arrin?
Në çdo fluturim që bën,
mban dhe një copë shpirti të ngujuar.
A është liria një iluzion?
Një shpresë që digjet në perëndime?
Apo një thirrje që sfidon,
të ngjitesh mbi dhembjet e mprehta të jetës?
Në këtë duel të pafund,
mes dorës dhe qiellit,
telat heshtin, por zogu këndon,
sepse liria nuk është vend,
është guximi për të ëndërruar.
......
Shoqëria e poetëve të vdekur
Ne jemi hija e vargjeve që s’u thanë kurrë,
shpirtra të përhumbur në erën e një ëndrre të vjetër,
piktorë të një agimi që nuk guxojmë ta ngjyrosim,
dhe poetë që shkruajnë heshtjen në gurët e varreve.
Po ëndërrojmë për nesër, por e nesërmja na shket ndër gishta,
si drita e hënës mbi ujë, gjithnjë aty, por e pakapshme.
Po ëndërrojmë për lavdi, por zemrat tona nuk e kërkojnë,
ne duam hijen e saj, jo peshën e vërtetë.
Po shpresojmë për një ditë të re, kur dita e re tashmë ka ardhur,
po vështrojmë qiellin, por sytë tanë janë të mbyllur.
Po ikim nga beteja që duhet luftuar,
po vrapojmë drejt një paqeje që nuk na përket.
Dhe ne ende flemë.
Dëgjojmë thirrjen, por i mbyllim veshët,
ndërtojmë kulla ëndrrash në rërën e harresës,
lutemi për një shpëtimtar, ndërsa shpëtimi
është fshehur në duart tona të plogështa.
Dhe ende flemë,
ende lutemi,
ende kemi frikë.
Ne jemi poetët e vdekur, të gjallë vetëm në vargje,
të ngujuar në një botë që nuk na dëgjon,
të përmalluar për një të nesërme që s’ka për të ardhur kurrë—
se ne s’kemi guxim ta zgjojmë.
Dhe ende flemë…
Por deri kur?
Deri kur do të heshtim nën peshën e fjalëve të pathëna?
Deri kur do të lejojmë që stuhitë e brendshme
të mbeten vetëm një shushurimë në shpirt?
Deri kur do të jemi skllevër të frikës sonë?
A nuk ndiejmë dhimbjen e kohës që rrëshqet?
A nuk dëgjojmë klithmën e zemrave që na thërrasin?
A nuk e shohim se gjaku ynë rrjedh ende,
se jemi ende këtu, mes dridhjes dhe dritës?
Poetët nuk duhet të flenë,
poetët duhet të ndizen si flakë në errësirë,
të shkruajnë me gjakun e tyre,
të thyejnë heshtjen,
të ringjallen nga varri i frikës,
të jenë zëri i botës së shurdhër.
Ne jemi poetët e vdekur,
por ndoshta… ndoshta ende ka kohë
për të jetuar.
....
...dikush luan me dhimbjen e tjetrit,
dikush luan me shpresën,
dikush shpreson të mos vuajë,
dikush vuan nga mungesa e shpresës...
…dikush e fsheh dhimbjen pas një buzëqeshjeje,
dikush qesh për të mos qarë,
dikush qan për të mos u mbytur nga heshtja,
dikush hesht nga frika se askush nuk do ta dëgjojë…
…dikush pret një fjalë të ngrohtë,
dikush i frikësohet fjalëve,
dikush jeton në kujtime,
dikush i harron për të mbijetuar…
…dikush sheh dritën në errësirë,
dikush mbyll sytë për të mos parë,
dikush humbet në mendime,
dikush mendon se është tashmë i humbur…
Dhe jeta rrjedh, e pashqetësuar,
pa pyetur kush luan, kush vuan,
kush shpreson e kush dorëzohet...
.....
Në rrugën e vetmisë, hapat më dridhen,
Një emër në buzë, por fjalët më vriten.
Në sytë e një fëmije, shoh hijen tënde,
E kaluara më thërret, kujtimet më grisen.
Hëna më pyet: "A e ndjen ende mallin?"
Një natë e pashpresë, një ëndërr e fikur.
Një fletë që era s’e di ku do prehet,
Si zemra që endet, e humbur, e trishtuar.
Tingujt e heshtjes më thurin vargje,
Por nuk kam zë, veç frymën e shuar.
A do të kthehesh mes yjeve të largët?
Apo do mbetesh një ëndërr e harruar?
Në këtë gazel ku shpirti më digjet,
Një botë pa ty – një det i tharë.
Në rrugën e vetmisë, hapat më dridhen,
Një emër në buzë, por fjalët më vriten.
.....
Dynjaja
O dynja, kush të deshi e të mbajti pranë,
Kush të kapi fort e s’të la në anë?
Shumë të ndoqën, shumë të humbën,
Ca me lotë, ca me të qeshur shumë.
Ti u fshehe pas arit, pas pushtetit,
Pas fjalëve boshe të mashtrimit.
Një ditë ndriçon, një ditë shuan,
Si flakë që ndizet, pastaj luan.
Unë të ndjek, por ti s’më pret,
Ti je hije që rrëshqet si retë.
Të kam ëndërruar, të kam sfiduar,
Por gjithmonë prapa më ke lënë.
Kush të fitoi ty, që të të fitoj unë?
Kush të deshi pa u zhgënjyer kurrë?
Nëse asnjë s’ka mundur të të mbajë,
Mos vallë, dynja, je hije që s’ka anë?
.....
Në tunelin e fatit, drita lëkundet,
Një zog i vogël, në heshtje më lutet.
Muret e errëta fshehin kujtime,
Hapat e humbur dridhen në pritje.
Feneri digjet, por hija s’largohet,
Një botë e mbyllur, një shpirt që mundohet.
A është kjo nata ku shpresa venitet?
Apo një agim që ende s’ka lindur?
Një shteg pa kthim, një shpresë e brishtë,
Një zog i vetmuar që këndon në errësirë.
Në tunelin e fatit, drita lëkundet,
Një zog i vogël, në heshtje më lutet.
.....
Hënës
Në valët e qeta, varka më pret,
Një hënë e burgosur nga dora më shket.
Ndriçon në duar, por s’mund ta mbaj,
Si ëndrra që ikën kur zbardhet një faj.
Sa larg që më flet, sa afër që rri,
Në netët pa frymë, në ditët pa ty.
Një hënë në rrjetë, një shpirt pa strehë,
Një zemër që digjet në flakën e fshehtë.
A mund ta ndaloj, të mos ikë nga unë?
Si dashuria që tretet, si shpirti që humb...
Në sy e shikoj, por nuk e kam pranë,
Një lot më rrëshqet, një ëndërr më mban.
O hënë, mos ik, më prit në këtë natë,
Të luajmë me yjet, të puthemi gjatë.
.....
Faqet e një libri
Sa herë që nata hesht në dritë hëne,
Unë gjej një strehë në fletët e një ëndrre.
Librat më presin si miq të vjetër,
Dhe fjala më ngushëllon shpirtin e etur.
Më ikën lodhja, më tretet trishtimi,
Në faqet e verdha fshihet shpëtimi.
Një botë e pashkelur hapet për mua,
Në çdo kapitull më bëhet shtëpia.
Gërmat më ftojnë të humbas në rrëfim,
Të ndjej dashuri, dhimbje e guxim.
Kur shpirti më tretet nga ditët e ftohta,
Një libër më mban në duar të ngrohta.
Sa herë që i kthehem, lodhja më shuhet,
Dhe nata bëhet më pak e trishtuar.
Gjithçka që dua kur mbrëmja afron,
Është një libër që zemrën më qetëson.
....
Mbi pankinë heshtja bie, me shiun në shpinë,
Dy zemra të mbështjella, nën çadrën e artë rinë.
Gjethet bien, por ne mbetemi këtu,
Në shiun që vallëzon me ëndrrat në sy..
Një çast i vogël, një përjetësi,
Një premtim i pashkruar, një dashuri.
Dhe shiu le të bjerë, dhe nata le të vijë,
Sa kohë që jemi bashkë, bota është veç poezi.
....
Përtej kohës
S’ka fund kjo dashuri, as mbyllje s’ka kjo rrugë,
As kur dielli të shuhet, as kur yjet të bien pa zhurmë.
Në botën tjetër do të të gjej, në dritën mes hijeve,
Si era që flet mes gjetheve, si zëri yt në kujtime.
Nuk jemi veç trup, as frymë që tretet në mjegull,
Jemi premtimi i përjetësisë, jemi hapat në yllnajë të shtruar.
Nëse deti më merr, më kërko në valët që prishen,
Nëse nata më mbulon, më gjej në dritën që s’fiket.
As vdekja s’na ndan, as koha s’na tret,
Se dashuria jonë s’është e kësaj bote –
Është e përjetshme, e pambarimtë, e shenjtë.
