Nuk duket dituria tek ai që mëson as tek ai që mendon,por tek ai që mëson si të mendojë dhe të mendojë rreth asaj që mëson.

Nuk duket dituria tek ai që mëson as tek ai që mendon,por tek ai që mëson si të mendojë dhe të mendojë rreth asaj që mëson.

Mos i jep shpresë të rremë dikujt që është duke vuajtur, sepse shpresa e tij mund të realizohet një ditë nga dikush tjetër, ndërsa vuajtja e tij do t'ju zërë juve!

Mos i jep shpresë të rremë dikujt që është duke vuajtur, sepse shpresa e tij mund të realizohet një ditë nga dikush tjetër, ndërsa vuajtja e tij do t'ju zërë juve!

Nuk është pak apo shumë ajo që ti posedon por ajo që ti mendon për to. Kënaqësia dhe dhimbja nuk është diçka por një mënyrë për të parë diçka.

Nuk është pak apo shumë ajo që ti posedon por ajo që ti mendon për to.
Kënaqësia dhe dhimbja nuk është diçka por një mënyrë për të parë diçka.

Luftë pretendimesh

Në këtë botë çdokush është një udhëtar.Secili zgjedh rrugën e tij që e sheh më të arsyeshme sipas bindjes që ka.Por ka prej atyre që pretendojnë se rruga e tyre është më e mirë se e tjetrit. Pretendimet e tyre shprehen duke lavdëruar rrugën e tij ose duke ironizuar rrugën e tjetrit.
Pra,në këtë luftë pretendimesh, çfarë mund të bëhet dhe si?!
A ka ndonjë zgjidhje për të ndaluar këtë luftë apo duhet të mos ndalohet duke menduar se është e pamundur të ndalohet?

Leximi dhe protesta

Kur njerëzit të fillojnë të lexojnë,nuk do dalin të bëjnë protesta në emër të një ideje apo një partie.Por fatkeqësisht midis protestuesve ka që lexojnë.Kjo do të thotë se ata ose nuk lexojnë për të mësuar ose lexojnë për t'u bërë politikanë.

Kur shkruaj

Kur shkruaj,ndjej vetëm të shkruaj... Atëherë filloj përsëri të shkruaj që mos të humb ndjesinë e të shkruarit.
Të shkruarit më ushqen ndjesinë dhe ndjesia më frymëzon të shkruaj.

Miq dhe armiq

Mos u nxito kurrë të bësh miq,
nga nxitimi të dalin armiq të ligj,
por në u bëfshit armiq të tillë,
paqen e ke shitur tepër lirë.

Mos u nxito mikun ta harrosh
nga nxitimi veten ta turpërosh,
por në u bëfshit miq të tillë
veten ke shitur tepër lirë.

Kjo eshte historia e nje djaloshi,nje histori e vertete. Nje histori pak e gjate,e shkruar ne nje stil shume te thjeshte,por ajo qe duhet te vleresohet eshte mesazhi qe percjell.Ne kete histori keni per te mesuar shume.Lexim te kendshem...

Dashuri e pajetuar

Ishte dita e pare e shkolles.Si te gjithe femijet e tjere,dhe ai ishte perfshire nga ankthi dhe gezimi,nje ndjesi e dyfishte,por me nje guxim te rralle per hapin qe po merrte,pasi ndihej i afte per rrugen qe po niste.Aftesite e tij ishin dalluar nga shume femije te tjere te cilet luanin me te qe ne kopesht.Inteligjenca e tij kishte nje note shume te larte dhe per kete ishte nje shprese per shume njerez qe e njihnin. Mbeshtjetja e familjes se tij ishte gjithnje ne kohen e duhur,prandaj ai kish filluar te njihte vlerat e vetes dhe si femije qe ishte,e kish kuptuar qe ishte ndryshe nga bashkemoshateret e tjere. Mesuesit e tij kur permendnin emrin e tij ne klase degjohej me nje ze plot krenari.Mesimet qe merrte i jepnin nje kenaqesi te bukur,jo si femijet e tjere qe mesonin me dembelizem.Kur kthehej nga shkolla per ne shtepi,ndihej i merzitur sepse vetem ne shkolle ndjehej vetvetja.Por,megjithate,shtepia e tij ishte shkolla e dyte.Dhoma e tij ishte kthyer ne nje rremuje te madhe me plot fletore dhe libra te hapura.Ai nuk ishte si femijet e tjere qe i hapnin librat me urdher te prinderve,as nuk kerkonte leje per te luajtur me shoket.Prinderit ishin merzitur nga ky fakt sepse kishin frike nga dituria e tij shume e larte ne krahasim me shoket e tij.Prinderit e largonin shpesh nga librat duke i sjelle ndonje shok ne shtepi,por dhe kur shoku i vinte ne shtepi,ai i lexonte shokut librat e tij te parapelqyer,aq sa e bente dhe shokun te hipnotizuar pas aventurave te librit.Ne keto aventura humbisnin te dy me ore te tera aq sa nuk e kuptonin sensin e kohes.Pra,ky ishte argetimi i vetem i tij,aventurat ne boten e librit. Kaloi nje kohe e gjate duke bere nje jete rutine mes librave,nje jete : shtepi-shkolle,shkolle-shtepi. Kaluan disa vite,dhe jeta e tij prej nje nexnesi te talentuar ne fillore do e conte ne nje nivel tjeter me te larte,pra ne nje shkolle me te avancuar,ne gjimnaz,ne nje klase te vecuar nga klasat e tjera,klase e zgjedhur per nxenesit me te mire. Kur atij i treguan per kete gje,ai filloi te emocionohej shume sepse kishte frike se mos nuk ishte i afte per ate nivel inteligjence. Por koha tregoi te kunderten.Mesuesi i tij ndihej ne siklet para ketij nxenesi kritik dhe shume kerkues.Ky nxenes nuk kenaqej kurre me ato qe i jepte mesuesi,por kerkonte me teper duke bere pyetje te shpeshta dhe ndonjehere keto pyetje nxisnin debate te nxehta. Nje dite,ne oren e letersise,nje vajze shume simpatike,provokatore dhe e shquar ne letersi i ben nje pyetje.Askush nuk i kish drejtuar me pare pyejte,vetem kish bere pyetje.Pyetja e saj e vuri ne siklet dhe ne nje pozite shume te veshtire,jo vetem per arsye se nuk e dinte pergjigjen por dhe ngaqe u hutua nga bukuria e saj.Pyetja e saj ishte : '' Nese dikush do ishte e dashuruar pas teje,a do sakrifikoje jeten tende per te mos e humbur dashurine e saj?'' Kjo pyetje per te ishte sa e cuditshme aq dhe feminore sipas llogjikes se tij,por gjithesesi,pyetja e saj ndikoi shume ne zemren e tij,pasi ishte dicka e re ne zemren e tij,pra,dashuria. Ai heshti,sepse ra ne nje humnere,ne humneren e syve te saj provokuese. Qe nga ajo dite,mendja e tij filloi te turbullohej dhe kjo turbullire u be shkak te ulej nga mesimet.Cdo dite dhe nate mendonte vetem per syte e saj dhelperake.Ai sillej si i hutuar ne klase,aq sa filloi te behej poet pa e kuptuar as vete. Kudo,ne cdo flete,ne cdo objekt,ne banke,ne mure,shkruante emrin e saj,shkruante poezi. Te gjithe nxenesit e tjere kalonin dhe i lexonin,por nuk e dinin se kush i shkruante keto poezi.Pyesnin se kush i shkruante por asnje nuk pergjigjej.Nje dite kjo vajze pyeti per keto poezi dhe menjehere ai i dergoi nje leter me poezi.Kur vajza e lexoi,filloi te qante ne mes te klases.Te gjithe shkuan tek ajo dhe e
pyeten se cfare kishte,ajo nuk pergjigjej,vetem qante.Mesuesi mori letren dhe e lexoi.Aty e kuptoi se kush ishte poeti i talentuar dhe i dashuruar. Mesuesi e pyeti per letren dhe e ai u pergjigj se as vete nuk e dinte cfare po shkruante dhe si lindi poezia tek ai. Mesuesi kuptoi qe kishin nje talent te ri dhe shume te rralle ne klase,dhe per kete u interesua qe ta bente te njohur me poezite e tij. Fama e tij filloi te perhapej,dhe shume te dashuruar te tjere i kerkonin te shkruante ndonje poezi per te dashuren. Nje dite,ajo vajza nuk e duk me ne shkolle,kishte ndruar jete ne nje aksident,dhe kur lajmi i vdekjes se saj vajti tek ai djalosh,menjehere u zbeh dhe kaloi ne krize nervore.Gjendja e tij po perkeqesohej cdo dite. Nena e tij nuk dinte se cfare duhej bere,por babai i tij shkoi tek nena e vajzes dhe i tregoi per kete ngjarje.Nena e vajzes ne mes loteve plot dhimbje,pa qe i erdhi nje rreze shprese sepse emri i vajzes se saj po merrte jete ne zemren e dikujt tjeter.Kur nena e vajzes mori poezite e djaloshit,ajo shkoi tek ky djale dhe e perqafoi fort duke i thene ne vesh : '' bir,ti je zemra e vajzes sime,jeto i lumtur qe te shoh zemren e vajzes sime duke jetuar ne ty''. Keto fjale sheruese bene nje efekt te vecante ne zemren e tij.Filloi te mbushet me fryme me lirisht.Dhe qe nga ajo dite ai shkonte te takonte nenen e vajzes per te pare imazhin e saj. Filloi te shkonte dhe ne shkolle,por,nuk ishte me ai qe kish qene dikur,ai poeti i dashuruar. Shoket i kerkonin poezi dhe ai i pergjigjej : '' E si mund te shkruaj kur frymezimi im eshte larguar nga kjo bote? ''
Dashuri e nxituar
Pas ca kohesh,djaloshit po i kerkonin shoqerine sepse shpesh ai rrinte i vetmuar ne boten e tij qe kishte krijuar per ate qe kishte ikur nga kjo bote,sepse donte qe ta mbante gjalle ne kujtimet e tij,ne boten e tij.Aty gjente qetesine dhe paqen e sigurt,aty e mbronte dashurine nga cdo lloj aksidenti.Por ai qe mendonte se mund ta mbronte nga cdo lloj gjeje,nje dite u sulmua vete nga nje aksident.Nje femer qe ngjansonte me femren e pare,me dashurine e pare e ngacmoi,rrahjet e zemres i filluan te vraponin neper kujtime .Ajo femer e vuri re shikimin e tij te perlotur dhe shkoi ta pyeste se cfare kishte.Ne fillim ngriu sepse mendoi se mos ishte nje pjelle e imagjinates se tij.Por kur ajo e preku,trupi I tij u drodh,ndjehu se ajo ishte femra qe kishte ardhur per te nga bota e pertejme. Djaloshi filloi te pergjigjej me gjysem zeri duke e pyetur se kush ishte .Ajo u terhoq per te ikur por u kthye pas perseri duke I treguar se kush ishte.Zeri i saj ishte shume i embel por jo njesoj si e asaj qe imagjinoi ne fillim.Pasi e falenderoi vajzen,u prezantua tek ajo,ndersa ajo u habit sepse kishte degjuar per te por nuk ia priste mendja se ishte ai,pasi nuk i jepte pershtypjen si nje djalosh romantik dhe poeti i famshem qe vuante nga humbja e nje dashurie.Ajo u be kureshtare per ta njohur me mire ate djale dhe historine e saj.Djaloshi ne fillim nguroi por pasi e shihte ne fytyre,dorezohej sepse i kujtonte dashurine e pare.Pasi filloi te tregonte historine,ajo nuk e la ta perfundonte duke e prekur me doren e saj duke i dhene te kuptonte qe mos te vazhdonte me.Kur e pa ne fytyre,ajo po qante.Vajza e perqafoi ate djale,dhe nderkohe i thote ne vesh : ‘’ Kjo ishte arsyeja qe me shihje me lot ne sy,sepse te kujtova ate’’?

–Po I tha djaloshi!
A deshiron te rrime bashke - i thote vajza?
-Po!Por nuk e di nese ke ndonje lidhje me dike.
Jo,nuk kam askend dhe s'kam patur kurre dike ne jeten time.Ti je mashkulli i pare qe po perqafoj.
-Atehere,a je gati te fillojme nje histori dashurie deri ne fund se bashku?
Po,jam e gjitha per ty.
Pasi u ndane,djaloshi shkoi ne shtepi me nje cehre tjeter ne fytyre,kishte marre nje drite,nje shprese e re per jeten po fillonte.Por,ja qe jeta nuk eshte sic e presim,jeta ka plot te papritura,plot aksidente te tjera.Pas nje jave,lane nje takim ku do dilnin shetitje afer detit.Mirepo e kishte pak larg detin,keshtu qe mori ne telefon nje shok qe kishte makine.I tha qe ta merrte dhe ate kur te nisej per ne punen e tij pasi e kishte afer detin.
Gjate rruges,papritur ne mes te rruges del nje kafshe shtepiake.Per mos ta shtypur devijoi makinen,mirepo goma ra ne nje grope dhe makina u kthye permbys.Ja pra,ndodhi perseri nje tjeter aksident.Djaloshi goditi koken dhe humbi ndjenjat.Kishte rene ne koma.Qendroi disa jave dhe per fat doli nga ajo gjendje.Por,ndodhi dicka tjeter e papritur,nuk ishte ne gjendje normale,goditja e kishte lene me nje pasoje te rende qe do e shoqeronte ndoshta gjithe jeten,do i merrte gjithcka,cdo mundesi ne jete per te ardhmen...Kur erdhi ne vete,pa te gjithe familjaret aty duke folur por nuk po i degjonte dhe aq mire,aq qarte,degjimi ishte i turbullt.Mendoi se ishte per shkak te efektit te ilaceve,prandaj nuk i kushtoi rendesi.Ajo qe e shqetesoi me shume ishte mungesa e dikujt qe po ia kerkonin syte.Pyeti nenen por asnje nuk i pergjigjej,pyeti vellain,asgje.
Mjeku i tha nenes se do ishte me mire qe ta dinte.Nena mori kurajo dhe me gjysem zeri i tha qe ajo vajze nuk kishte ardhur,qe e kishte lene dhe harruar sepse mendoi se nuk do shpetoje dhe qe nuk mund ta kalonte jeten duke pritur te beheshe mire.Kjo gje e tronditi akoma me shume.Nga zemerimi filloi ta shante duke bertitur.Nga bertitja vuri re se zeri i tij nuk bente jehonen e duhur sic ishte mesuar ta degjonte.Kur nena i foli qe te mblidhte mendjen,ai e kuptoi qe nena bertiti qe te qetesohej por nuk e ndiente qe bertiste sic ishte mesuar ta degjonte,thjesht e kuptoi nga gjestet.U ankua tek mjeku per kete gje.Mjeku u habit qe nuk e kishte vene re kete gje.E mori per kontroll dhe pasi mbaruan e kuptuan qe ishte demtuar nervi i pasem por kjo gje mund te permiresohej me kalimin e kohes.
Jeta e tij me shkollen perfundoi.Nuk mundi me te studjonte dhe kjo gje e vrau shume.Me kalimin e kohes u mesua me kete ide.Filloi te mbyllej ne vetmi,duke jetuar nje jete midis librave,sportit dhe praktikimit te besimit i cili i jepte qetesine dhe paqen shpirterore.
Vitet kaluan ne kete jete rutine,asgje e re dhe asgje e vjeter,as i gjalle dhe as i vdekur.Asnje interesim per dike dhe asnje qe te interesohej per te,asnje interes per jeten dhe as jeta per te!
Si te mos mjaftonte,jeta i solli dhe nje te papritur tjeter,babai i djaloshit peson infarkt.Vellai qe gjendej jashte shtetit u nis menjehere per te dhene ndihmen ekonomike qe i kerkuan mjeket.Per fat,arriti ne kohe,operacioni doli me sukses.Pas nje muaji babai vjen ne shtepi.Vellai vendos te qendroje pak kohe me shume sa te merrte veten babai sepse nena kujdesej per te.Familja e djaloshit kishte hapur nje dyqan te vogel per te jetuar dhe vellai e pa te arsyeshme qe ta mbante hapur,keshtu qe vendosi te merrej me dyqanin e familjes.Pas nje jave,ndodh nje tjeter sprove e rende per djaloshin te cilit po i vinin sprovat nje e nga nje,varg!
Ne nje mengjes kur vellai shkon te hape dyqanin,shkojne dy persona te njohur per grindje,futen ne dyqan me dhune dhe e godasin duke i kerkuar nje shume lekesh.Ne sherr e siper,mblidhen dhe nje grup tjeter me ata te dy dhe ndodh nje sherr masiv,aq sa degradoi ne nje tentative per vrasje nga ana e tyre..Duke pare rrezikun e tyre te madh dhe dhunen ekstreme,mori nje thike buke dhe ne vetmbrotje e goditi njerin prej tyre per ta trembur.Por fatkeqesisht,goditja e zuri ne nje pike te dobet,ne ne arterje.Pas 2 oresh,pasi kaloi nje hemoragji te brendshme,dhe ca nga neglizhenca e mjekeve,personi ndroi jete.Kjo ngjarje tronditi nje qytet te tere sepse nuk kishte ndodhur me pare ne ate qytet te vogel,mirepo qytetaret fajesuan viktimen dhe grupin qe sulmuan nje njeri te vetem dhe pa faj.
Me pas u dorezua ne polici dhe nga sjellja shembullore qe kishte u denua me 16 vjet.
Jeta e djaloshit u mbush plot deshperim dhe stres sepse nga pamundesia qe kishte per te dhene ndihmen familjes se tij dhe vellait te tij,filloi ta ndiente veten te padobishem.Ekonomia po bente poshte e me poshte sepse u pre ndihma e vellait,poashtu vellai i tij kishte nevoje per ndihme ekonomike per te qendruar ne kushte me te mira sesa i ofronte burgu.
Nenen filluan ta ndihmonin te afemit e saj aq sa kishin mundesi,mirepo nuk ishin te mjaftueshme aq sa per te zgjidhur te gjitha problemet qe vinin nga gjykatat dhe mjekimet per babain.
Jeta kaloi duke luftuar me sakrifice,duke i mohuar vetes vitet me te bukura te moshes…
Nuk kishte asnje ide se cfare te bente me jeten e tij,derisa degjoi per jeten virtuale ku njihesh me gjithe boten dhe bota me ty,me gjera te reja dhe te vjetra qe duan te mesohen.Aty i lindi ideja qe te hapte dhe ai nje faqe per te njohur dhe per te ndare dicka te tijen me te tjeret.
Nje jete e re filloi ne virtualitet…Filloi te shkruante cdo gje qe mundte…
Nga keto shkrime qe postoheshin shpesh dhe qe lexoheshin nga shume,filloi te interesohej nje femer e cila e pyeste shpesh per hallet e saj,e cila kerkonte pergjigje per rrugen qe kishte filluar te jetonte…Nga keto biseda te shpeshta midis tyre lindi nje miqesi e sinqerte e cila nuk shkeputeshin dot nga njeri-tjetri.Me kalimin e kohes,pas nje viti,miqesia e tyre u thellua me shume,aq sa lindi nje shkendije dashurie midis tyre.Mirepo sic thuhet,bota virtuale nuk eshte aq e sigurt,ajo filloi ta pyeste per gjithcka…Duke filluar te pysnin njeri-tjetrin e kuptuan qe kishin kaluar te dy sprova te renda qe e bente lidhjen e tyre te pranueshme.Midis tyre lindi nje jete e re plot shprese,bisedat e tyre virtuale dhe ne celular ishin me te shpreshta…Kishin ndertuar nje enderr dhe shpresonin se do e realizonin.Mirepo kishin bere nje gabim te madh,ata nuk e kishin deklaruar kete dashuri ne familjet e tyre.Sic eshte bere zakon,dashuria e tyre nuk u pranua sepse kishin dallime shume te medha dhe mendohej se nuk do kalonin mire.Pavaresisht kesaj pengese,ata rezistuan duke i dhene te kuptonin se nuk do i ndalte askush sepse duheshin.Ishin bere plane per jeten e tyre mirepo keto plane kerkonin kohe dhe durim,gje qe vajza nuk e kishte.Ajo filloi te ushtronte presion psikologjik te djaloshi qe ta shpejtonte realizimin e lidhjes.Ky presion e lodhi aq shume sa nuk e perballonte dot stresin.Nje dite djaloshi i thote qe se shpejti do ikim larg,jashte shtetit per te kerkuar strehim per shkak te hasmerise…Por per fat te keq,kjo ishte pak e veshtire sepse kerkonte shpenzime,gje qe djaloshi nuk i kishte,ndersa vajza nuk u kujtua kurre te bente dicka,por vetem kerkonte qe cdo gje ta bente djaloshi.Pra,e gjithe bara i ra djaloshit per ta shpetuar kete lidhje.Ai i premtoi se do bente cmos qe ta shpetonte kete lidhje,mirepo nuk arriti te bente aq sa duhet sepse kerkonte kohe,gje qe ajo vajze nuk pranoi..Ne takimet e tyre bindeshin se kjo dashuri do shpetonte sepse e ndienin qe do e gjenin nje zgjidhje.Kaloi koha…dhe koha asgje nuk solli.Vajza dergoi familjen e saj per te takuar djaloshin.Per te kjo ishte nje goditje e forte sepse ndjeu nje presion te madh.Nga ky takim familjar linden dyshime qe kjo lidhje s'do kishte miresi sepse kjo familje nuk mbajti qendrimin e duhur ndaj kesaj historie.Megjithate,djaloshi nuk mund te shkeputej edhe pse i thane qe ta bente.Ajo cfare ndodhi pas nje muaji e tronditi me shume se cdo gje.Asaj i kishin bere nje propozim te ri ,gje qe ajo e pranoi menjehere.Pas nje jave ajo u fejua.Djaloshit i iken nga jeta te gjitha shpresat.Pas nje muaji,ajo u martua… Kjo martese e demoralizoi fare,jo sepse ajo u martua por sepse ajo nuk i tha asgje.Kjo i erdhi si bombe.Ajo u tregua mizore dhe egoiste sepse mendoi vetem per vete,dhe asnjehere per djaloshin sesi do ndikonte kjo ‘’surprize’’ ne jeten e tij.
A ishte kjo nje dashuri e pabese apo dashuri e pamundur???Zoti e di me se miri!
Koha do e tregoje,nese jo ne kete bote,sigurisht ne boten tjeter.
Ajo cfare po e mundon djaloshin keto dite eshte qe nuk e di akoma pse ajo iku ne kete menyre.A ishin arsyet e ikjes se saj problemet e djaloshit?
Kush mund ta dije me siguri???Askush pervec Zotit!

Dashuria është një ide

Dashuria është një ide!
Ne mund ta duam dikë deri në fund të jetës por nëse nuk arrijmë të marrim asgjë prej tjetrit që duam, atëherë do kërkohet tek dikush tjetër ajo që kërkojmë,edhe pse nuk e duam...
Të dashurosh dikë pa marrë asgjë është sakrificë e pastër, dashuri platonike.
Të dashurosh dikë duke marrë prej dikujt tjetër është tradhëti por nevojë.

Zemra dhe mendja

Nuk ndodh gjithmonë të jenë në luftë mendja dhe zemra.
Ndodh që të jenë dhe në paqe!
Paqja arrihet kur zemra dëgjon zërin e arsyes dhe mendja zërin e ndërgjegjes...!

Katër faktorë që ndikojnë në këtë botë

Djalli u largua nga Mëshira e Zotit për shkak të mëndjemadhësisë që tregoi ndaj urdhërit të Tij.
Ademi dhe Havaja u larguan nga xhenneti për shkak të harresës që treguan ndaj urdhërit të Tij.
Vrasja e parë që ka ndodhur në histori është kur vëllai vrau vëllanë e tij sepse doli nga urdhërat e Tij.
Shkatërrimi i botës me përmbytje nga Zoti erdhi për shkak të idhujtarisë,dmth ju bindën urdhërave të krijesës në vend të Krijuesit.

Pra, mëndjemadhësia,harresa,dalja nga urdhërat dhe bindja ndaj krijesave janë nga 4 faktorët kryesorë që po e çojnë njeriun drejt humbjes dhe botën drejt shkatërrimit.

Vetja dhe sendet

Shumica prej nesh nuk duan të jenë në kontakt me veten; ne duam të jemi në kontakt me sende,prandaj gjërave u japim më shumë rëndësi,prandaj gjërat na kanë tjetërsuar.Sa më shumë kontakt me veten,aq më pak mërzitemi për sendet që humbasin apo që nuk i kemi.

Disa bëjnë

Disa bëjnë mirë sepse e kanë në karakter të bëjnë mirë.
Disa bëjnë mirë sepse kanë interes të bëjnë mirë.
Disa nuk bëjnë mirë sepse nuk shohin dobi për të bërë mirë.
Disa nuk bëjnë mirë sepse nuk e kanë në karakter të bëjnë mirë.
Disa bëjnë keq sepse e kanë në karakter të bëjnë keq.
Disa bëjnë keq sepse shohin dobi në atë që bëjnë.
Disa nuk bëjnë keq sepse nuk munden të bëjnë dot.
Disa nuk bëjnë keq sepse tremben të bëjnë keq.
Disa nuk bëjnë keq sepse nuk shohin dobi të bëjnë keq.

Po rri i mbyllur né shtépi,duke dégjuar shiun tek p0 puth rrugét e thara me até shijen e saj t'e' kripur. Po rri duke lexuar dhe shkruar,duke éndérruar pér njé dashuri q'é té mé Iargojé vetmin'é,duke mé dérguar né njé boté tjetér.

Po rri i mbyllur né shtépi,duke dégjuar shiun tek po puth rrugét e thara me até shijen e saj t'e' kripur. Po rri duke lexuar dhe shkruar,duke éndérruar pér njé dashuri qé té mé Iargojé vetminé,duke mé dérguar né njé boté tjetér.

Një ditë do t'ju fut të gjithëve në historinë time, ashtu siç janë të domosdoshme shkronjat për të plotësuar një fjalë...

Një ditë do t'ju fut të gjithëve në historinë time, ashtu siç janë të domosdoshme shkronjat për të plotësuar një fjalë...

Errësira e dhomës

Errësira e dhomës time qan për atë pak dritë që digjej për mua.
E shoh me sytë e përlotur për t'a ngushëlluar,për humbjen e ndriçimit të saj që i jepte jetë çdo sendi, çdo qosheje,çdo hijeje të fshehtë...Me zërin tim që më dridhet nga faji dhe nga dhimbja,po i jap shpresë se çdo gjë do kalojë,ashtu siç ka kaluar çdo gjë tjetër që kemi kaluar sëbashku!

Syri dhe pasqyra

Pasqyra është e jotja
syri është imi.
Ajo çka është në pasqyrim
është prej syrit tim.
Ajo çka reflekton pasqyra jote
syri im e njeh.
Ajo çka kërkon syri im
pasqyra nuk mund ta mohojë.
Ajo çka dëshmon pasqyra jote
syrit tim nuk mund t'i shpëtosh.
Pasqyra reflektohet në syrin tim
ashtu siç shikimi im është pasqyra jote.
Ne jemi të njeri-tjetrit
por nuk mund të bëhemi bashkë.
Veç e veç mund të jetojnë
por nuk mund të kenë kuptim të ndarë.

Një martesë pa dashuri është një akt seksual i ligjshëm. Një dashuri pa martesë është një akt seksual i dënuar.

Një martesë pa dashuri është një akt seksual i ligjshëm.
Një dashuri pa martesë është një akt seksual i dënuar.

Vdekje me këpucët e vjetra

Nëse planifikoni të ktheheni
për të rimarrë premtimet tuaja,
më mirë ta bëni pa paralajmërim
dhe sepse plani shpërthen

Kam humbur njerëzimin
për të jetuar mungesën tuaj
dhe u betova që kurrë të mos bie përsëri në dashuri,
e ardhmja nuk më intereson
dhe si pastrues i së kaluarës
Unë ha jetë të vdekura
tretje dhe ri-tretje
kujtime që kurrë nuk ndalen

Unë nuk vendos për ta mbyllur këtë histori,
Unë do të vdes me këpucët e mia të vjetra.

Nuk ka heshtje që të jep paqe

As edhe realiteti
ai e di se çfarë fshihet
në pamjen e tij
Një rreze diellore
fsheh natën
ndërsa
errësirës së saj të ndritshme,
ajo i flet asaj
dhe nuk ka shurdhësi
që mund ta heshtë atë,
nuk ka heshtje
që ti japë paqe,
në shpirtin e saj të munduar,
Sepse shpirti i saj e di
realitetin e ndërgjegjes që ka...

Kënga e përjetshme

Kënga e përjetshme
dashuri dhe flakë
kur ajo digjet
në mënyrë që të mos djegësh veten,
të kap me forcë,
atë që duhet të braktisësh
si një frikacake
që kurrë nuk u kthye prapa.
në rast se po më sheh
më shih përpara
edhe pse jam mbrapa
aty ku më le
aty shih gjurmët e zjarrit
që tym është bërë tashmë
tashmë një kujtim
një histori dashurie
dashuri e pabesë.

Dhimbje dhe shpresë

Të gjithë më lanë në rrugë,
por unë nuk pushova së ecuri.
Miqtë më lanë,
por nuk e lash miqësinë.
Zemra më është thyer
por shpresa më mban gjallë
emri im nuk pëshpëritet më
por veten po e njoh më mirë
Jeta më iku
por musafiri i paftuar
ende s'ka ardhur.

Të dua sepse...

Kam dëgjuar dhe lexuar shumë arsye që njerëzit duan dikë.
Shprehjet janë të ndryshme :

Të dua sepse më do
Të dua sepse më pëlqen
Të dua sepse je i/e bukur
Të dua sepse përshtatesh me mua
Të dua sepse je i/e ndershëm/me
Të dua sepse ke atë e këtë gjë
Të dua sepse ke bërë këtë ose je i famshëm
Të dua sepse...etj

Asnjë nuk kam dëgjuar të shprehet : Të dua sepse nuk e di pse,thjesht e ndiej që të dua, pavarësisht se më do apo jo,kush je apo kush nuk je, çfarë ke apo jo,nga vjen apo jo, çfarë të kaluar ke...Të dua ashtu thjesht,kushdo që të jesh sot apo nesër,i/e bukur apo jo,i/e pasur apo jo.Të dua sepse më bën të të dua çdo ditë e më shumë, të dua veten,jetën dhe çdo gjë tjetër.
Të dua dhe do të të dua sepse ti je arsyeja që më bën të kujtoj Zotin i cili të ka krijuar ty,që më ka begatuar me ty!
Të dua sepse... sepse... sepse...!

Po ju si do e arsyetonit?
Plotësoheni fjalinë :
Të dua sepse....

Iku dhe një vit

Iku edhe nje tjeter vit i jetes sone.

Ishim te vegjel e mezi prisnim te rriteshim, me pas u rritem e nuk na lane hallet qe ta gezonim si duhet jeten......tani kthejme koken pas e duam te jemi edhe njehere disa vite me te rinj...por ajo mbetet thjesht nje deshire, nje prej te shumtave te cilat nuk realizohen asnjehere, te pakten jo ne kete bote..koha vazhdon te ike, e bashke me te edhe copeza te jetes sone.
Dikush e pret fundin e tij sot, e dikush neser....nje dite do te vije edhe rradha jone.

Kjo është një këshillë e qarte për të marrë në llogari vetveten, në këto ditë kur po përjetojmë ditët e fundit të vitit të cilit pak nga pak po i mbarojnë orët dhe bashkë me to edhe orët tona që ikin e nuk kthehen më.

Ky vit shkoi dhe në zemrat tona u la si kujtim se kjo botë është e përkohshme dhe se Zoti ka vendosur, që ajo të shuhet një ditë. Po kështu bashkë me të edhe banorët e saj do të udhëtojnë. Sa e sa jetëgjatë ka pasur kjo botë dhe një ditë që të gjithë kanë vdekur! Këtë botë asnjëherë nuk e sheh njëlloj, diçka ngrihet e rregullohet dhe diçka tjetër prishet dhe shkatërrohet. Dikush gëzohet dhe dikush hidhërohet. Të kënaqesh me të marrëzisht pa përgjegjësi është mashtrim,t’i besosh asaj është e rrezikshme, shumë shpejt përmbyset dhe shumë shpesh ndryshon dhe gjithnjë të mashtron. Shpresat për të janë të kota dhe dëshirat të gënjeshtërta,jeta në të është lodhje ,njeriu  në të jeton mes një mirësie që i shkon ose një fatkeqësie që e kaplon. Ajo ka dhimbje fatkeqe dhe vdekje të  pashmangshme,edhe pak orë dhe ajo çka ështe shkruar për ne do  vijë. Nëse kjo botë të bën të qeshësh pak, më shumë të bën të qash ; nëse të gëzon ndonjë ditë, të hidhëron për muaj dhe vite, nëse te jep pak të privon gjatë.Nuk ka gëzim në të,që të mos e shoqërojë më pas me hidhërim, nuk ka shtëpi që në të mos hyjë hareja bashkë me trishtimin.
Kjo është dynjaja,o njerëz, që u ka marrë mendjen shumë njerëzve. Sa e sa njerëz ajo ka mashtruar me bukurinë dhe salltanetet saj. Sa e sa njerëz kanë humbur duke rendur pas saj dhe kënaqësive të saj. Ata harruan të përgatiteshin për ditën e udhëtimit, që i priste dhe lanë pas dore punët e mira dhe të bukura, harruan se ajo është vetëm një urë për në atë botë.

0 njerëz! Çudi sa té pavëmendshëm jemi në këtë jetë me giithë ato shembuj që ka për të marrë mësim! Qeshim dhe luajmë, hamë edhe pimë dhe a u  shkon në mendje se engëlli i vdekjes mund të jetë pranë jush duke pritur urdhrin e Zotit për t' ua marrë shpirtin?!

O njerëz! Sa nënave dhe baballarëve u kemi dhënë lamtumirën? Sa bij e bija kemi përcjellë? Sa vëllezër dhe motra kemi varrosur? E ku janë ata që marrin mësim? Shumica njerëzve në këtë janë të preokupuar me çështjet lakmisë të kësaj bote dhe as që u bën përshtypje
dhe nuk duan t’ia dine pse u ikin sezonet e  miresisë, orët ku lutjet pranohen! I shikon njerëzit të jetojnë sikur ditët që ikin përsëri për të do të kthehen,po kështu muajt dhe vitet.

Kjo është edhe pakujdesia me e madhe e njerëzve që e që e dinë se kjo jetë vetëm një herë jetohet, ajo nuk mund të kthehet më dhe çdo ditë që ikën është një ditë më pak nga jeta dhe prapë njerëzit jetojnë  me ëndrra se ndoshta jetojné gjatë,ndoshta 1000 vite,e ndërsa vdekja për ditë e për natë merr njerëz!

Një herë një i urtë dhe i mençur, shkoi në Sham dhe u tha njerëzve: "O banorët e Shamit! Dëgjoni këshillat e një vëllai që ju do të mirën! Dhe njerëzit u mblodhën rreth tij, dhe ai u tha: Pse ju shoh të ndërtoni godina në të cilat nuk banoni, të grumbulloni pasuri që nuk i hani?! Ata që ishin para jush ndërtuan pallate dhe shpresuan se do të jetonin gjatë, grumbulluan shumë, por shpresat e tyre qenë mashtrime dhe grumbullimet e tyre u kthyen në rrënime dhe godinat e tyre varreza.”

0 njerëz!

A nuk ka ardhur koha që njerëzve t'u vijnë mendtë dhe të shohin realitetin e kësaj bote, se jeta në të është lodhje dhe të mirat në të janë sprovë. Gjithçka e re në të vjetërohet, çdo pushtet një ditë merr fund dhe megjithatë ne përsëri nuk i thërresim mendjes! A thua se vdekja është caktuar për të tjerët dhe jo për ne?! A thua se e vërteta është bërë detyrë për të tjerët të ndiqet dhe jo për ne?! A thua se ata që i shoqërojmë nëpër varre pas pak përsëri do të ngrihen?! Ne po hamë frytet e punëve të tyre, kemi trashëguar pasurinë e tyre, a thua vallë ne do të jetojmë përjetësisht pas tyre?!

Të parët tanë të mirë ishin ndryshe! Një prej tyre thotë: “Kam arritur të shoh njerëz që nuk u bënte përshtypje asgjë që u vinte nga kjo botë, as nuk u vinte keq nëse diçka prej kësaj bote u ikte për duarsh! Për ta kjo botë ishte shumë më e pavlerë sesa dheu mbi të cilin shkelnin.” Dikush që për këtë botë thoshte: " çfarë pune kam unë me këtë botë! Unë edhe kjo botë jemi si një udhëtar që duke ecur në një ditë vere qëndroi poshtë hijes së një peme në një orë të ditës dhe më pas shkoi dhe e la pas atë."
Një tjetër thotë : "Ji në këtë botë si të jesh i huaj, ose udhëtar." Dhe një tjetër thoshte: “Kur të ngrysesh mos e prit mëngjesin dhe kur të gdhihesh mos e prit mbrëmjen!
Shfrytezon shëndetin para sëmundjes dhe jetën para vdekjes."

Në këtë fund viti dhe fillimin e vitit tjetër duhet të shtohet përgjegjësia ndaj vetes dhe llogaria. Erdhi fundi i këtij viti dhe mendo sa pranë qe ai që iku dhe kështu e ka kjo botë, ditët dhe vitet ikin pa ndjerë dhe bashkë me to edhe jeta jonë.

Kjo gjë na kujton se ditët i kemi të pakta dhe jetën të shkurtër.
Sa shumë që gëzohet njeriu me ditët dhe netët që shkojnë,për ndonjë gëzim apo kënaqësi që ai pret,por njeriu përveç kësaj nuk duhet të harrojë,se bashkë me të shkurtohet jeta dhe vdekja afrohet.