Děshira mě e tmerrshme dhe mě thelběsore e njeriut, shtysa e tij drejt pushtetit (ky instinkt quhet "liri") duhet te mbahet nen fre sa
me gjate te jetě e mundur. Prandaj deri tani etika, me instinktet e saj te pavetedijshme te edukimit dhe tě disiplines, ia ka arritur t'i vèré
frerin ndjenjes se fuqisě. Ajo e perbuz individin tiran dhe nênvizon,duke lavděruar përkujdesjet për komunitetin dhe dashurinë pēr atdheun, instinktin e fuqisë sè kopesë.
Paaftěsia e pushtetit, hipokrizia dhe dinakeria e tij shfaqet:
si bindje (qëndrim ně radhě, krenari pèr detyrën, moral...)
si vetemohim, pērkushtim, dashuri (idealizim, hyjnizim i atij qé urdhěron, si dëmshpërblim dhe shpèrfytyrim i vetes),
si fatalizem, nenshtrim,
si "objektivitet"
si tirani mbi vetveten (stoicizëm, asketizëm, "çpersonalizim",
"shenjterim"),
si kritike, pesimizem, indinjatě, merzi,
si një “shpírt i bukur, virtyt, hymnizim i vetes, izolim”,
si nje “pastrim prej botès", etj. (vizioni i paaftesisë së pushtetit vishet dhe paraqitet si "shpërfillje")
Megjithate, ngado shfaqet nevoja për të ushtruar një pushtet çfaredo,ose per te fituar perkohěsisht pamjen e pushtetit - tamam si një dalldi.
Njerezit qe déshirojnë pushtetin nga dashuria për perfitimet qe sjell lumturia dhe që i siguron pushteti, formojnë partitë politike.
Njerez te tjere që deshirojnë pushtetin, pavarēsisht dēmeve tê dukshme dhe sakrificave ndaj lumturisë dhe mirëqenies, jane ambiciozët.
Te tjere njerëz e dëshirojnë pushtetin thjesht per tē mos e lënë atē qe te bjere ne duar te tjera nga te cilat ata nuk duan të varen.
