Ne ende jetojmë
në prag të një asgjëje,
midis skajeve të stinëve.
Ne ende flemë
në jastëkët prej guri,
si baballarët tanë.
Ne ende ndjekim të njëjtat re në qiell,
duke pushuar nën hijet e pemëve me gjemba.
Ne ende pimë kafen tonë ndërsa gëlltisim merakun,
dhe ende ecim zbathur për të mos trembur heshtjen.
Dhe në distancë
buzë mirazhit
ne ende shikojmë, çdo mbrëmje
kur dielli fshihet në det.
Dhe e njëjta femër na përshëndet
ndërsa ajo ëndërron vëzhgimin
për muzgun në mes syve të saj.
Ajo na përshëndet, pastaj humbet
në sytë e një fëmije
duke buzëqeshur
në udhëtimin e përjetësisë.
Dhe ne ende presim
për një agim të ri
Ne ende presim
të fillojmë përsëri.
