Për pikëllimin e humbjes së njeriut të dashur!
Reflektim
Unë u pikëllova kur dëgjova se shoku yt ka vdekur, por nuk mund të kisha trishtim më shumë sesa është me vend. E di që është e vështirë por është mënyra më e mirë. Cili njeri do të bekohet kaq shumë me atë vendosmëri ideale të shpirtit, përveç nëse ai tashmë është ngritur shumë më larg se arritja e fatit? Edhe një njeri i tillë do të tronditet nga një ngjarje si kjo, por do të jetë vetëm një dhimbje kalimtare. Sidoqoftë, neve mund të na falet që kemi shpërthyer në lot sepse është njerëzore, dhe nëse vetëm lotët tanë nuk kanë rrjedhur tej mase, dhe nëse i kemi kontrolluar ato me përpjekjet tona. Sytë le të mos qëndrojnë të thatë kur kemi humbur një mik, e as të mos vërshojnë me tepri me ditë e muaj apo vite. Mund të qajmë, por nuk duhet të vajtojmë. A mendoni se kjo që unë them është i ashpër, kur më i miri i njerëzve ka e zgjatur privilegjin e të qarit vetëm një ditë? Dëshironi të dini arsyen e vajtimeve dhe të qarave të tepërta? Kjo është për shkak se ne i kërkojmë provat e dëshpërimit tonë në lotët tanë dhe nuk i lëshojmë rrugë pikëllimit, por thjesht e parakalojmë atë. Askush nuk hyn në zi për hir të tij. Turp për marrëzinë tonë në kohë të keqe!
Ekziston një element i vetkërkimit edhe në hidhërimin tonë. "Çfarë", thoni ju, "a duhet ta harroj mikun tim?" Sigurisht që është një kujtim jetëshkurtër që ju ia siguroni atij, nëse do të duroje vetëm për pak kohë pikëllimin tuaj; aktualisht ajo vetulla juaj do të zbutet në të qeshura në disa rrethana, sado të rastësishme. Është për një kohë jo më të largët se kjo që unë pushoj qetësimin e çdo keqardhjeje, qetësimin e pikëllimit edhe më të hidhur. Sapo të pushoni së vëzhguari veten, fotografia e trishtimit që keni menduar do të zbehet; për momentin ju jeni duke vëzhguar vuajtjet tuaja. Por edhe ndërsa e shikoni ajo rrëshqet larg jush, dhe sa më e mprehtë të jetë, aq më shpejt i vjen fundi. Le të kujdesemi që kujtimi i atyre që kemi humbur të bëhet një kujtim i këndshëm për ne. Askush nuk i rikthehet me kënaqësi çdo teme, të cilën nuk do të jetë në gjendje ta reflektojë pa dhimbje. Kështu që gjithashtu nuk mund të mos ndodhë që emrat e atyre që ne i kemi dashur dhe i kemi humbur të na kthehen me një lloj pickimi; por ka një kënaqësi edhe në këtë pickim. Sepse, siç thoshte miku im : “Përkujtimi i miqve të humbur është i këndshëm në të njëjtën mënyrë që fruta të caktuara kanë një shije acidi të pëlqyeshme, ose si në verërat jashtëzakonisht të vjetra është vetë hidhërimi i tyre që na kënaq. Në të vërtetë, pas një kohe të caktuar, çdo mendim që na dha dhimbje shuhet dhe kënaqësia na vjen e papërcaktuar. " Nëse marrim fjalën e mikut tim, "të mendosh për miqtë që janë gjallë dhe mirë është si të shijosh një vakt me ëmbëlsira dhe mjaltë; kujtimi i miqve që kanë ndërruar jetë jep një kënaqësi që nuk është pa një hidhërim. Megjithatë, kush do ta mohojë që edhe këto gjëra, të cilat janë të hidhura dhe përmbajnë një element të thartirës, shërbejnë për të zgjuar stomakun? " Nga ana ime, unë nuk jam dakord me të. Për mua, mendimi i miqve të mi të vdekur është i ëmbël dhe tërheqës. Sepse i kam pasur sikurse duhet një ditë t’i humbas; I kam humbur sikurse i kam akoma në kujtime.
Prandaj, vepro ashtu siç i përshtatet qetësisë sate të mendjes dhe pusho të japësh një interpretim të gabuar të dhuratave të fatit. Zoti ka dhënë, Zoti ka marrë. Le të shijojmë me miqtë tanë çdo çast që gjendemi me ta, sepse nuk e dimë sesa do të jetë ky privilegj i yni. Le të mendojmë sa shpesh do t'i lëmë ata kur shkojmë në udhëtime të largëta dhe sa shpesh do të dështojmë t'i shohim kur qëndrojmë së bashku në të njëjtin vend; kështu do të kuptojmë se kemi humbur shumë nga koha e tyre ndërsa ishin gjallë. Por a do të toleroni njerëz që janë të pakujdesshëm ndaj miqve të tyre, dhe pastaj i qajnë ata me më shumë hidhërim kur e kanë humbur atë? Arsyeja pse ata vajtojnë kaq shumë të papërmbajtur në kohë të tilla është se kanë frikë se mos njerëzit dyshojnë nëse vërtet i kanë dashur; tepër vonë, ata thjesht kërkojnë prova të emocioneve të tyre.
Nëse kemi miq të tjerë, ne me siguri nuk mendojmë për ta dhe për më tepër mendojmë keq. Nëse, nga ana tjetër, nuk kemi miq të tjerë, ne kemi dëmtuar veten më shumë sesa na ka plagosur fati; meqenëse fati na ka grabitur një mik, ne kemi grabitur çdo mik që nuk kemi arritur ta kemi pranë; pra nuk ka asnjë ndryshim midis mikut që ka vdekur fizikisht nga ai që është gjallë por nuk është pranë nesh. Përsëri, ai që nuk ka qenë në gjendje për të dashur më shumë se një, nuk ka pasur shumë dashuri edhe për atë që humbi.
Nëse një burrë që ka humbur tunikën e tij të vetme dhe zgjedh të shajë për gjendjen e tij në vend që të shikojë rreth tij për ndonjë mënyrë për t'i shpëtuar të ftohtit, ose për diçka me të cilën të mbulojë shpatullat e tij, a nuk do ta mendonit atë një budalla? Ju keni varrosur dikë të cilin e donit; atëherë shiko për dikë tjetër. Është më mirë të zëvendësosh shokun tënd sesa të qash për të. E di që duket e ashpër kjo që them por është e domosdoshme për një jetë normale ! Ajo që do të shtoj është, e di, një vërejtje shumë e harruar, por nuk do ta harroj thjesht sepse është një frazë e zakonshme: një burrë i jep fund hidhërimit me kalimin e kohës, edhe nëse nuk ka përfunduar me dëshirën e tij. Por shërimi më i turpshëm për pikëllimin, në rastin e një njeriu të arsyeshëm, është të lodhet nga pikëllimi. Unë duhet të preferoj që ju të braktisni pikëllimin, sesa pikëllimi t'ju braktisë ju; dhe ju duhet të ndaloni së pikëlluari sa më shpejt që të jetë e mundur, pasi, edhe nëse dëshironi ta bëni këtë, është e pamundur ta mbash atë për një kohë të gjatë. Të parët tanë kanë miratuar që, në rastin e grave, një vit duhet të jetë kufiri për të mbajtur zi; jo se u duhej të vajtonin kaq gjatë, por që të mos vajtonin më. Në rastin e burrave, nuk përcaktohen rregulla, sepse të pikëllohesh gjatë aspak nuk vlerësohet si e nderuar. Me gjithë këtë, cilën grua mund të më tregosh, nga të gjitha femrat patetike që mezi mund të tërhiqeshin nga pirgu i varrimit ose të shqyheshin nga kufoma, lotët e së cilës kanë zgjatur një muaj të tërë? Asgjë nuk bëhet fyese aq shpejt sa pikëllimi; kur është i freskët, gjen dikë për ta ngushëlluar dhe tërheq një ose një tjetër në vetvete; por pasi të bëhet kronike, ajo tallet, dhe me të drejtë. Sepse është ose e supozuar ose e marrë.
Ai që ju shkruan këto fjalë nuk është askush tjetër përveç meje, që qava aq shumë për dikë saqë, përkundër dëshirave të mia, unë duhet të përfshihem ndër shembujt e burrave që janë mposhtur nga pikëllimi. Sot, megjithatë, unë e dënoj këtë veprim timin dhe e kuptoj që arsyeja pse qajta aq shumë ishte kryesisht ngaqë kurrë nuk kisha imagjinuar atë që mund të ndodhte. Prandaj, le të mendojmë vazhdimisht më shumë për vdekshmërinë tonë, sa për atë të të gjithë atyre që duam.
Në ditët e mëparshme duhet të kisha thënë: “Miku im është më i ri se unë; por çfarë rëndësie ka kjo? Ai natyrshëm do të vdiste pas meje, por mund të më paraprijë ”. Fatet janë të caktuara nga Zoti dhe ne jemi brenda caktimeve të Tij ! Mund të ishte miku im ai që do sprovohej me vdekjen time, por u sprovova unë me humbjen e tij. Dikush tjetër mund të kalojë të njëjtën gjë me humbjen time kur të ndodhë caktimi i Zotit.
Tani është koha që ju të reflektoni, jo vetëm që të gjitha gjërat janë të vdekshme, por edhe të kuptoni se vdekshmëria nuk i nënshtrohet asnjë ligji njerëzor. Çfarëdo që mund të ndodhë në çdo kohë mund të ndodhë dhe sot. Le të reflektojmë, pra, se së shpejti do të arrijmë dhe ne në vendin që ky mik, për hidhërimin tonë, ka arritur. Dhe të shpresojmë se këshilla e treguar nga njerëzit e mençur është e vërtetë, që ka një vend për të na mirëpritur, atëherë ai që mendojmë se e kemi humbur është dërguar përpara nesh aty ku do shkojmë dhe ne.
#NdalohetKopjimi
#Lejohetshpërndarja
