Zemra ime është zbutur me ëndrra iluzore, sepse unë mbaj shpirtin e poezisë nën petkun e qiellit dhe të tokës, duke fjetur mes gjetheve të rëna të vjeshtës. Toka ngrihet deri në prekjen e qiellit. Kush e la vjeshtën të tërhiqej në distancë? Cila është ajo këngë që del nga deti?
Kush pikturoi retë gri në kanavacën e hapësirës? Një gjethe e artë që bie është e mjaftueshme për të shqetësuar zemrën time. Ndërsa mbaj në zemrën time stinët e krijimit dhe miqësohem me tokën dhe qiellin, jeta fle thellë nën këmbët e mia, trupi lidhet ngushtë me nën tokën e lashtë.
Nga një mijë drejtime vjen era e qiellit dhe e detit, duke fryrë larg e lart krahët e një zogu të vetmuar, kthehem, me një zbrazëti.
Frymëzimi i poetit do të durojë një mijë vjet ...
#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja
