Meditime

Kontrolli i frikës

Nëse keni një person të dashur që po përballet me vdekjen, ajo mund të ketë shumë frikë. Nëse doni të jeni në gjendje ta ndihmoni, duhet të mësoni të kultivoni kontrollin e frikës. Kontrolli i frikës është baza e lumturisë së vërtetë, dhe nëse mund t'i ofroni këtë gjë dikujt, po i jepni atij personi dhuratën më të mirë. Nëse mund të uleni fort me shoqen tuaj në ato momente të vështira, ju mund ta ndihmoni atë të vdesë në mënyrë paqësore pa frikë. Kontrolli i frikës është ajka e mësimit të shpresës. Duke praktikuar meditimin, ne mund të gjenerojmë energjitë e përqendrimit të ndërgjegjes. Këto energji do të na kthejnë në kuptimin se të gjithë do shkojmë diku pas vdekjes. Ne me të vërtetë mund ta heqim frikën tonë nga vdekja. Kur kuptojmë se nuk mund të shkatërrohemi, atëherë çlirohemi nga frika. Është një lehtësim i madh. Kontrolli i frikës është gëzimi përfundimtar. Nëse kemi frikë, dmth nëse frika na kontrollon, nuk mund të jemi plotësisht të lumtur. Nëse jemi ende duke vrapuar pas objektit të dëshirës sonë, atëherë do të kemi akoma frikë. Frika shkon së bashku me dëshirën. Ne duam të jemi të sigurt dhe të lumtur, kështu që ne fillojmë të dëshirojmë një person ose objekt ose ide të veçantë (si pasuria ose fama) që mendojmë se do të garantojë mirëqenien tonë. Ne kurrë nuk mund ta kënaqim plotësisht dëshirën tonë, kështu që ne vazhdojmë të vrapojmë dhe qëndrojmë të frikësuar. Nëse ndaloni së vrapuari pas objektit të dëshirës tuaj-qoftë një person, një gjë, apo një ide-frika juaj do të zhduket. Duke mos pasur frikë, mund të jeni paqësorë. Me paqen në trupin dhe mendjen tuaj, nuk do jeni të shqetësuar dhe në fakt do keni më pak aksidente. Ju jeni të lirë.

Nëse mund të modelojmë aftësinë për të mishëruar jo -frikën dhe mos -lidhjen, ajo është më e çmuar se çdo para ose pasuri materiale. Frika jo e kontrolluar na prish jetën dhe na bën të mjerë. Ne kapemi pas objekteve dhe njerëzve, si një person i mbytur kapet pas çdo objekti që noton pranë. Duke praktikuar mos -lidhjen dhe duke e ndarë këtë urtësi me të tjerët, ne japim dhuratën e mos -frikës. Çdo gjë është kalimtare. Ky moment kalon. Objekti i dëshirës sonë largohet, por ne mund ta dimë se lumturia është gjithmonë e mundur sa të kemi frymë.

Supozoni se shikoni një orë televizor. Kjo duket shumë pak, por ju e dini që mund të ketë shumë dhunë, shumë frikë dhe shumë helme në atë program një orësh. Dhe disa nga ju vazhdojnë të dehin veten çdo ditë, duke menduar se po merrni një lloj lehtësimi, por ndërsa argëtoheni, vazhdoni të sillni në thellësitë e vetëdijes tuaj edhe më shumë elementë të dhimbjes dhe vuajtjes. Kështu blloqet e dhimbjes thellë brenda jush vazhdojnë të rriten gjithnjë e më shumë. Ne e dehim veten me atë që konsumojmë çdo ditë. Ne e lëmë televizorin të jetë kujdestare e fëmijëve tanë dhe fëmijët tanë dehen çdo ditë nga ato që shohin dhe dëgjojnë atje. Për mua këto gjëra janë helme. Ka helme tek ne, thellë në vetëdijen tonë, dhe megjithatë ne hapemi për të sjellë edhe më shumë helme dhe toksina. Mjedisi ynë është gjithashtu shumë i ndotur nga toksinat. Praktikimi i meditimit do të thotë të jemi të vetëdijshëm për gjithçka që po ndodh, jo vetëm në trupin tonë, por edhe në pjesën tjetër të botës. Ne po ushqejmë veten dhe fëmijët tanë me helme. Kjo është ajo që po ndodh në këtë moment. Nëse e vini re këtë, ju zgjoheni me faktin se ne jemi të dehur gjatë gjithë ditës. Ne duhet të gjejmë një mënyrë për të ndaluar konsumimin e këtyre pijeve dehëse që ushqejnë frikën tonë.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

Këto fjalë mund të praktikohen nga kushdo në çdo kohë për të ndihmuar në mbrojtjen e marrëdhënieve të njëri tjetrit. Shumë njerëz i kanë përdorur ato në dasma, takime dhe ceremoni, dhe disa çifte pëlqejnë t’ia thonë njëri -tjetrit çdo javë.

1. Ne jemi të vetëdijshëm se të gjitha brezat e paraardhësve tanë dhe të gjitha brezat e ardhshëm janë të pranishëm tek ne. 

2. Ne jemi të vetëdijshëm për pritshmëritë që paraardhësit tanë, fëmijët tanë dhe fëmijët e tyre kanë nga ne. 

3. Ne jemi të vetëdijshëm se gëzimi, paqja, liria dhe harmonia jonë janë gëzimi, paqja, liria dhe harmonia e paraardhësve tanë, fëmijëve tanë dhe fëmijëve të tyre. 

4. Ne jemi të vetëdijshëm se mirëkuptimi është themeli i dashurisë. 

5. Ne jemi të vetëdijshëm se fajësimi dhe argumentimi nuk mund të na ndihmojnë veçse vetëm të krijojnë një hendek më të gjerë mes nesh; se vetëm mirëkuptimi, besimi dhe dashuria mund të na ndihmojnë të ndryshojmë dhe të rritemi.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kur përqafohemi, zemrat tona lidhen ndjeshëm dhe e kuptojmë që nuk jemi qenie të ndara. Përqafimi me vetëdije dhe përqendrim mund të sjellë pajtim, shërim, mirëkuptim dhe shumë lumturi. Praktika e përqafimit të ndërgjegjshëm ka ndihmuar kaq shumë njerëz të pajtohen me njëri-tjetrin-baballarët dhe djemtë, nënat dhe vajzat, miqësitë e dëmtuara , dhe shumë të tjerë. Ju mund të praktikoni përqafimin me një mik, vajzën tuaj, babanë tuaj, partnerin tuaj, apo edhe me një pemë. Përqafimi është një praktikë e thellë; ju duhet të jeni plotësisht prezent për ta bërë atë në mënyrë korrekte. Kur pi një gotë ujë, investoj njëqind për qind të vetes sime për ta pirë atë. Ju mund të stërvitni veten për të jetuar kështu çdo moment të jetës tuaj të përditshme. Para se të përqafoheni, qëndroni përballë njëri -tjetrit ndërkohë ndiqni frymëmarrjen tuaj dhe krijoni praninë tuaj të vërtetë. Pastaj hapni krahët dhe përqafoni të dashurin/ën tuaj. Gjatë  frymëmarrjes së parë, bëhuni të vetëdijshëm se ju dhe i dashuri juaj jeni të dy gjallë; me frymëmarrjen e dytë, mendoni se ku do të jeni të dy  treqind vjet nga tani; dhe me të tretën frymë, jini të vetëdijshëm se sa e çmuar është që të dy jeni akoma gjallë. Kur përqafohesh në këtë mënyrë, personi tjetër bëhet real dhe i gjallë. Nuk keni nevojë të prisni derisa njëri prej jush të jetë gati të niset për një udhëtim; ju mund të përqafoheni tani dhe të merrni ngrohtësinë dhe stabilitetin e njeriut tuaj të dashur  në momentin e tanishëm. Arkitektët duhet të ndërtojnë aeroporte dhe stacione hekurudhore në mënyrë që të ketë hapësirë ​​të mjaftueshme për të praktikuar përqafimin. Kur përqafoheni në këtë mënyrë, përqafimi juaj do të jetë më i thellë, dhe po ashtu edhe lumturia juaj.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Dëgjimi shërues

Në praktikën e dëgjimit të tjetrit, ju dëgjoni vetëm me një qëllim: t'i jepni personit tjetër një shans për të folur rreth vuajtjeve me qëllim për  vuajtur më pak. Praktikoni frymëmarrjen e thellë dhe përqendrohuni në atë që po dëgjoni. Ndërsa personi tjetër flet, ata mund të shprehin hidhërim, perceptime të gabuara ose të bëjnë akuza. Nëse i lejoni këto gjëra t'ju shtojnë zemërimin, atëherë ju po humbni aftësinë tuaj për të dëgjuar thellë. Dëgjimi me vëmendje ju ndihmon të mbani gjallë dhembshurinë tuaj. Ju mbron dhe zemërimi juaj nuk do të ndizet. Edhe pesëmbëdhjetë minuta dëgjim të tillë mund të jetë shumë shërues dhe mund t'i sjellë shumë lehtësim të madh një tjetri. Ju mund të jeni personi i parë që e ka dëgjuar ndonjëherë atë ose atë në atë mënyrë. Të gjithë kemi nevojë për dikë që të na dëgjojë në këtë mënyrë, prandaj bëhuni dëgjues të vëmendshëm me njëri tjetrin!

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Dhurata më e madhe që mund t'u bëjmë të tjerëve është prania jonë e vërtetë. "Unë jam këtu për ju" është e para nga rregullat themelore në shoqërinë me dikë. Kur jeni të përqendruar, mendje dhe trup së bashku, ju prodhoni praninë tuaj të vërtetë, dhe gjithçka që thoni është një energji pozitive, një frazë e shenjtë që mund të transformojë situatën.

"I/e dashur, unë jam këtu për ty." Nëse jeni vërtet të pranishëm, kjo shprehje do të prodhojë një mrekulli. Kur bëhesh real, personi tjetër bëhet real, dhe jeta bëhet e vërtetë në atë moment. Ju i sjellni lumturi vetes dhe personit tjetër.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Shumë prej nesh presin derisa të jetë tepër vonë për të parë se çfarë ka vërtet rëndësi për ne. Dëshira mund të ndihet aq e madhe për të bërë diçka në kohë sa që nga frika se mos ulim veten, i lëmë gjërat të na ikin nga duart. Por më vonë ne të shohim shumë gjëra të rëndësishme që kanë pasur nevojë për vëmendjen tonë, për të cilat pendohemi që i lejuam të na ikin. Të gjithë bëjnë gabime, por ju nuk mund të kërkoni që njerëzit t'ju falin përsëri dhe përsëri. Për shembull, në vend që thjesht të thoni, "Më falni që ju bërtita", ju mund të stërvitni veten që të mos bërtisni aq shpesh. Në vend të një falje të shpejtë, merrni kohë dhe bëni angazhimin për të praktikuar meditimin për rrënjët e sjelljes tuaj.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Nëse prindërit tanë nuk e donin dhe nuk e kuptonin njëri -tjetrin, si do e dimë se si duket dashuria? Nuk ka kurse apo klasa në dashuri. Nëse të rriturit dinë të kujdesen për njëri-tjetrin, atëherë fëmijët që rriten në këtë mjedis natyrisht do të dinë të duan, kuptojnë dhe sjellin lumturi për të tjerët. Trashëgimia më e çmuar që prindërit mund t'u japin fëmijëve të tyre është lumturia e tyre-të duan njëri-tjetrin. Prindërit tanë mund të jenë në gjendje të na lënë para, shtëpi dhe tokë, por ata nuk mund të jenë njerëz të lumtur. Nëse kemi prindër të lumtur, kemi marrë trashëgiminë më të pasur nga të gjithë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Cila është natyra e gëzimit dhe lumturisë? Si mund ta prekim gëzimin e vërtetë në çdo moment të jetës sonë? Si mund të jetojmë në një mënyrë që sjell buzëqeshjen, sytë e dashurisë dhe lumturinë për këdo që hasim? Përdorni talentin tuaj për të gjetur mënyra për t'i sjellë lumturi vetes dhe të tjerëve-lumturia që vjen nga meditimi nuk është e njëjtë me ndjenjën që vjen nga kërkimi i kënaqësisë. Gëzimi meditues ka aftësinë të ushqejë ndërgjegjen, mirëkuptimin dhe dashurinë tonë. Jetoni në një mënyrë që inkurajon lumturi të thellë në veten dhe të tjerët. Ju mund të zotoheni se do t'i sillni gëzim një personi në mëngjes dhe do të ndihmoni në lehtësimin e vuajtjeve të një personi pasdite. Pyesni veten: "Kush mund ta bëjë të buzëqeshë këtë nënë, po këta fëmijë?" 

Ky është arti i krijimit të lumturisë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Pa presionin e elementëve të tjerë, ajo që tani po e quani dashuri mund të kthehet në lodhje shumë shpejt. Mbështetja e miqve dhe familjes ndërthur një lloj rrjeti që ndihmon në mbajtjen e një marrëdhënie të fortë dhe afatgjatë. Forca e ndjenjave tuaja është vetëm një fije e kësaj rrjete. Mbështetur nga shumë elementë, marrëdhënia juaj do të jetë e fortë, si një pemë. Për të qenë e fortë, një pemë përhap një numër të madh rrënjësh thellë në tokë. Nëse një pemë ka vetëm një rrënjë, ajo mund të bjerë nga një erë e lehtë. 

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Antoine de Saint-Exupéry, autori i librit "Princit të Vogël" shkroi se, "Dashuria nuk konsiston në shikimin e njëri-tjetrit, por në shikimin në të njëjtin qëllim." Kur dy njerëz vuajnë dhe shikojnë në të njëjtin drejtim, shpesh është drejtimi i gjërave që shohin, jo qëllimi! Me kalimin e kohës, të shikosh njëri -tjetrin dhe të flasësh me njëri -tjetrin është bërë e vështirë dhe nuk sjell më gëzim. Mosmarrëveshjet kanë mbetur të pazgjidhura, tensioni dhe pakënaqësia kanë vazhduar të rriten. Si mund ta kthejmë dashurinë dhe lumturinë në një marrëdhënie? Së pari, ne duhet të reflektojmë se si kemi kontribuar në këtë situatë. Atëherë duhet të kemi guximin të fikim televizorin dhe të gjejmë kohë për të folur dhe dëgjuar njëri -tjetrin. Si një partner/e i/e vërtetë, drejtimi në të cilin shikoni është paqja.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Nocionet dhe idetë që kemi për lumturinë mund të na ngatërrojnë. Ne harrojmë se ato janë vetëm nocione dhe ide. Ideja jonë e lumturisë mund të jetë ajo që na pengon të jemi të lumtur. Kur jemi të kapur në një bindje se lumturia duhet të marrë një formë të veçantë sipas ideve dhe nocioneve që kemi mësuar, ne nuk arrijmë të shohim mundësitë për gëzim që janë para nesh.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kur duam dikë, duhet të shikojmë thellë në natyrën e asaj dashurie. Nëse duam të jemi me dikë në mënyrë që të ndihemi të sigurt, kjo është e kuptueshme, por nuk është dashuri e vërtetë. Dashuria e vërtetë nuk nxit vuajtje apo lidhje të imponuar. Përkundrazi, sjell mirëqenie për veten dhe të tjerët. Dashuria e vërtetë krijohet nga brenda. Që dashuria e vërtetë të jetë atje, duhet të ndiheni të plotë në veten tuaj, pa pasur nevojë për diçka nga jashtë. Dashuria e vërtetë është si dielli, që shkëlqen me dritën e vet dhe ua ofron atë dritë të gjithëve.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Një nga dhuratat më të mëdha që mund t'u ofrojmë njerëzve është të mishërojnë mos-lidhjen dhe mos -frikën. Ky është një mësim i vërtetë, më i çmuar se paraja ose burimet materiale. Shumë prej nesh kanë shumë frikë, dhe kjo frikë na shtrembëron jetën dhe na bën të pakënaqur. Ne kapemi pas objekteve dhe njerëzve si një person i mbytur kapet pas një trungu lundrues. Duke praktikuar për të kuptuar varësinë, për të parë ndërlidhjen dhe mos qëndrueshmërinë e të gjitha gjërave dhe për ta ndarë këtë urtësi me të tjerët, ne po japim dhuratën e mosfrikësimit. 

Çdo gjë është kalimtare. Ky moment kalon. Çdo person largohet. Dyert mbyllen, dritaret thyhen, karriget dhe tavolinat boshatisen, dritat shuhen, zemrat lëndohen, sytë qajnë, dashuria zhgënjen dhe planet ngelen bojë në letër. Tregtia dështon, makina prishet, trupi sëmuret. Vdekja vjen papritur; dikush i sëmurë jeton më shumë, dikush i shëndetshëm vdes papritur. 

Por lumturia është ende e mundur të qëndrojë me ne nëse nuk jemi të lidhur me gjërat kalimtare! 

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Të duash nuk do të thotë të posedosh personin tjetër ose të konsumosh gjithë vëmendjen dhe dashurinë e tij. Të duash do të thotë t’i ofrosh tjetrit gëzim dhe balsam për vuajtjet e tyre. Ky kapacitet është ajo që ne duhet të mësojmë të kultivojmë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Bashkëveprimi

Shpesh, kur themi, "Unë të dua" ne përqëndrohemi kryesisht në idenë e "Unë" që po formon dashurinë që ti do dhe më pak në cilësinë e dashurisë që duhet të ofrohet. Kjo ndodh sepse ne jemi kapur nga ideja e vetes. Ne mendojmë se kemi një vetvete. Por nuk ekziston një gjë e tillë si vetja individuale e veçantë. Një lule është bërë vetëm nga elementë jo-lule, të tilla si klorofili, rrezet e diellit dhe uji. Nëse do të hiqnim të gjithë elementët jo-lule nga lulja, nuk do të kishte mbetur asnjë lule. Një lule nuk mund të jetojë vetëm. Një lule mund të përzihet vetëm me të gjithë ne. Kjo është shumë më afër së vërtetës. Njerëzit janë gjithashtu të tillë. Ne nuk mund të ekzistojmë vetëm për veten tonë. Ne vetëm mund të ndërhyjmë. Unë jam bërë edhe nga elementë jo-unë, si Toka, dielli, prindërit dhe paraardhësit. Në një marrëdhënie, nëse mund të shihni natyrën e ndërveprimit mes jush dhe personit tjetër, mund të shihni që vuajtja e tij është vuajtja juaj, dhe lumturia juaj është lumturia e tij. Me këtë mënyrë shikimi, ju flisni dhe veproni ndryshe. Kjo në vetvete mund të lehtësojë kaq shumë vuajtje.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kur praktikojmë artin e të jetuarit me mend, ne ujisim elementet pozitive në veten dhe në njëri -tjetrin. Ne shohim që personi tjetër, si ne, ka lule dhe mbeturina brenda, dhe ne e pranojmë këtë. Praktika jonë është që të ujisim lulen tek tjetri dhe të mos i sjellim më shumë mbeturina. Kur ne përpiqemi të rritim lule, nëse ato nuk rriten mirë, ne nuk i fajësojmë apo të debatojmë me to. 

Partneri/ja jonë është si një lule; nëse kujdesemi mirë për të, ajo do të rritet bukur. Nëse kujdesemi jo mjaftueshëm, ajo do të thahet. Për të ndihmuar një lule të rritet mirë, duhet të kuptojmë natyrën e saj. 

Sa ujë dhe rreze dielli i duhen asaj?

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Ekziston një lloj fruti që shumë njerëz e duan, një lloj fiku . Ka një erë të çuditshme dhe është mjaft e pasur me vitamina dhe të jep energji. Shumë njerëzve u pëlqen shumë, por mua nuk më pëlqen aspak. Dikush që më sheh duke punuar shumë mund të mendojë: "Oh, ky duhet të jetë shumë i lodhur; duhet t'i ofroj disa kokrra fiq ." Por nëse më detyron ta ha, unë do të vuaj shumë. Pra, për të dashur dikë, duhet të kuptoni nevojat e vërteta të atij personi dhe të mos i impononi dikujt që mendoni se u nevojitet që ai të jetë i lumtur. 

Kuptimi është themeli i dashurisë.

Nuk vjen, nuk shkon.

Frika jonë më e madhe është që kur të vdesim, të mos bëhemi asgjë. Shumë prej nesh besojnë se e gjithë ekzistenca jonë është e kufizuar në një periudhë të caktuar, "jetëgjatësinë" tonë. Ne besojmë se fillon kur lindim-kur, nga të qenit asgjë, ne bëhemi diçka-dhe përfundon kur vdesim dhe bëhemi asgjë përsëri. Kështu që ne jemi të mbushur me frikën e asgjësimit. Por nëse shikojmë thellë, mund të kemi një kuptim shumë të ndryshëm të ekzistencës sonë.  Besimi ynë për lindjen dhe vdekjen krijon një iluzion të fuqishëm që na shkakton një vuajtje të madhe. Kur kuptojmë se nuk mund të shkatërrohemi, atëherë çlirohemi nga frika. Është një lehtësim i madh. Ne mund ta shijojmë jetën dhe ta vlerësojmë atë në një të re diku tjetër. 

Dikush ka thënë: 

Kur humba nënën, vuajta shumë. Ditën kur ajo vdiq, unë shkrova në ditarin tim, "Fatkeqësia më e madhe e jetës sime ka ndodhur". Unë u hidhërova me vdekjen e saj për më shumë se një vit. Pastaj një natë, unë isha duke fjetur në vetminë time. Unë kisha një ëndërr për nënën time. E pashë veten të ulur me të dhe po bënim një bisedë të mrekullueshme. Ajo dukej e re dhe e bukur, me flokët e saj që rridhnin poshtë mbi supet e saj. Ishte aq e këndshme të ulesh dhe të flisje me të sikur të mos kishte vdekur kurrë. Kur u zgjova, kisha një ndjenjë shumë të fortë se nuk e kisha humbur kurrë nënën time. Ndjenja se nëna ime ishte akoma me mua ishte shumë e qartë. Atëherë e kuptova se ideja e humbjes së nënës ishte pikërisht ajo: një ide. Ishte e qartë në atë moment që nëna ime ishte akoma gjallë në mua dhe gjithmonë do të ishte. Hapa derën dhe dola jashtë. E gjithë faqja e kodrës ishte larë në dritën e hënës. Duke ecur ngadalë në atë dritë të butë nëpër rreshtat e bimëve të çajit, vura re se nëna ime ishte vërtet akoma me mua. Nëna ime ishte drita e hënës duke më përkëdhelur siç e kishte bërë kaq shpesh, shumë e butë, shumë e ëmbël. Çdo natë, kur hëna dilte, kur rrezet e saj më preknin kokën, e dija që nëna ime ishte atje me mua. E dija se ky trup nuk ishte vetëm i imi, por një vazhdim i gjallë i nënës dhe babait tim, gjyshërve dhe stërgjyshërve të mi, dhe të të gjithë paraardhësve të mi. Në tokë pashë ndriçimin e hënës dhe gjurmët e njerëzimit. Këto këmbë i pashë si këmbët "e mia", si të ishin në të vërtetë këmbët "tona". Së bashku nëna ime dhe unë po linim gjurmë në tokën e lagur. Që nga ai moment, ideja se kisha humbur nënën nuk ekzistonte më. E tëra çfarë më duhej të bëja ishte të shikoja pëllëmbën e dorës, ose të ndieja flladin në fytyrën time ose tokën nën këmbët e mia, ose rrezet e hënës për të kujtuar se nëna ime është gjithmonë me mua, e disponueshme në çdo kohë. 

Kur humbni një të dashur, ju vuani. Por nëse dini të shikoni thellë, keni një shans të kuptoni se natyra e tij ose e saj është vërtet natyra e mos lindjes, e jo-vdekjes. Ka shfaqje, dhe ka ndërprerje të shfaqjes në mënyrë që të ketë një manifestim tjetër. Duhet të jeni vigjilent për të njohur manifestimet e reja të një personi. Por me praktikë dhe përpjekje, ju mund ta bëni atë. Kushtojini vëmendje botës përreth jush, gjetheve dhe luleve, zogjve dhe shiut. Nëse mund të ndaleni dhe të shikoni thellë, do të njihni manifestimin tuaj të dashur përsëri dhe përsëri në shumë forma. Ju do të lironi frikën dhe dhimbjen tuaj dhe përsëri do të përqafoni gëzimin e jetës.

E tashmja është e lirë nga frika

Kur nuk jemi plotësisht të pranishëm, nuk po jetojmë vërtet. Ne nuk jemi vërtet atje, as për të dashurit tanë, as për veten tonë. Nëse nuk jemi atje, atëherë ku jemi? Ne vrapojmë, vrapojmë, vrapojmë, edhe gjatë gjumit. Ne vrapojmë sepse po përpiqemi të shpëtojmë nga frika jonë. Ne nuk mund ta shijojmë jetën nëse e kalojmë kohën dhe energjinë tonë duke u shqetësuar për atë që ndodhi dje dhe atë që do të ndodhë nesër. Nëse kemi frikë gjatë gjithë kohës, na mungon fakti i mrekullueshëm që jemi gjallë dhe mund të jemi të lumtur tani. Në jetën e përditshme, ne priremi të besojmë se lumturia është e mundur vetëm në të ardhmen. Ne jemi gjithmonë në kërkim të kushteve "të duhura" që nuk na duhen ende për të na bërë të lumtur. Ne injorojmë atë që po ndodh para nesh. Ne kërkojmë diçka që do të na bëjë të ndihemi më të fortë, më të sigurt, më të qetë. Por ne kemi frikë gjatë gjithë kohës se çfarë do të sjellë e ardhmja-nga frika se ne do të humbasim punët tona, pasuritë tona, njerëzit përreth nesh që i duam. Kështu që ne presim dhe shpresojmë për atë moment magjik-gjithmonë diku në të ardhmen-kur gjithçka do të jetë ashtu siç duam të jetë. Ne harrojmë se jeta është e disponueshme vetëm në momentin e tanishëm. Është e mundur të jetosh i lumtur në momentin e tanishëm. Është i vetmi moment që kemi.

Thesari i Varrosur 

Bibla tregon historinë e një fermeri i cili zbuloi një thesar të varrosur në tokën e tij. Kur u kthye në shtëpi, ai hoqi dorë nga pjesa tjetër e tokës së tij dhe gjithçka tjetër që zotëronte. Ai mbajti vetëm atë pjesë të vogël toke që përmbante thesarin. Ai thesar është mbretëria e Zotit. Ne e dimë se ne duhet të kërkojmë mbretërinë e Zotit në momentin e tanishëm, sepse momenti i tanishëm është i vetmi moment që është. E kaluara është zhdukur dhe e ardhmja nuk është ende këtu. Pra, vendi ku duhet të kërkoni mbretërinë e Zotit, vendi ku duhet të kërkoni lumturinë tuaj, paqen tuaj dhe përmbushjen tuaj, duhet të jetë në momentin e tanishëm. Është kaq e thjeshtë dhe e qartë. Por meqenëse ne kemi tendencën të kthehemi në të kaluarën ose të drejtohemi në të ardhmen, ne duhet ta njohim atë zakon dhe të mësojmë se si të jemi të lirë prej tij për të vërtetuar veten në momentin e tanishëm. 

Kur një mësues mbajti një fjalim në një tubim të madh biznesmenësh, thelbi i mesazhit të tij drejtuar atyre ishte: "Është e mundur të jetosh i lumtur në momentin e tanishëm". Ai e pa që shumica e biznesmenëve ishin shumë të shqetësuar për suksesin e tyre të ardhshëm dhe nuk ishin në gjendje të shijonin momentin e tanishëm. Ata nuk kishin kohë për veten e tyre dhe për familjet e tyre; ata nuk kishin kohë për të dashur dhe ti bënin njerëzit përreth tyre të lumtur. Ata po thitheshin vazhdimisht në të ardhmen. 

Kur kthehemi në shtëpi në momentin e tanishëm, ne e kuptojmë se ka aq shumë kushte lumturie sa nuk kemi nevojë të vrapojmë pas një tjetër. Ne tashmë kemi kushte të mjaftueshme për të qenë të lumtur. Lumturia është plotësisht e mundur pikërisht këtu dhe tani. Mësimi i mësuesit për të jetuar të lumtur në momentin aktual është një mësim shumë i këndshëm. Ne mund të jemi të lumtur tani. Praktika është gjithashtu shumë e këndshme. Kur ngjitemi në kodër së bashku, nuk kemi nevojë të bëjmë përpjekje; ne kënaqemi në çdo hap. Duke ecur kështu, nëse jemi të lirë nga e kaluara, të lirë nga e ardhmja që na skllavëron nëpërmjet frikës.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Në një miqësi, ne përpiqemi t'i ofrojmë shokut tonë lumturi. Ndonjëherë ju mendoni se jeni duke bërë diçka për lumturinë e dikujt tjetër, kur në fakt veprimi juaj po i bën ata të vuajnë. Gatishmëria për të bërë dikë të lumtur nuk është e mjaftueshme. Ju keni idenë tuaj për lumturinë. Por për të bërë dikë tjetër të lumtur, duhet të kuptoni nevojat, vuajtjet dhe dëshirat e atij personi dhe të mos supozoni se e dini se çfarë do t'i bëjë ata të lumtur. Pyesni: "Çfarë do t'ju bënte të lumtur?"

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Meditimi përbëhet nga gjenerimi i tre llojeve të energjisë: ndërgjegjja, përqendrimi dhe depërtimi. Këto tre energji na japin fuqinë për të ushqyer lumturinë dhe për t'u kujdesur për vuajtjet tona. Sigurisht që mund të ketë vuajtje atje jashtë. Por me energjinë e ndërgjegjes, përqendrimit dhe depërtimit, ne mund të përqafojmë dhe të kujdesemi për atë vuajtje dhe të ushqejmë lumturinë në të njëjtën kohë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Nëse ecni me vetëdije të vërtetë në çdo hap, pa pasur një qëllim për të arritur në ndonjë vend, kënaqësia do të lindë natyrshëm. Nuk keni nevojë të kërkoni lumturi. Kur jemi në kontakt me mrekullitë e jetës, ne bëhemi të vetëdijshëm për kushtet e shumta të lumturisë që janë tashmë atje, dhe natyrisht ndihemi të lumtur. Bukuria përreth nesh na kthen në momentin e tanishëm në mënyrë që të heqim dorë nga planifikimi dhe shqetësimet që na preokupojnë. Kur shikoni personin që doni, nëse ai është i zhytur në ankth, mund ta ndihmoni të dalë. "E dashur, a e sheh diellin? A i sheh shenjat se pranvera po vjen? Kjo është ndërgjegjja; ne bëhemi të vetëdijshëm për atë që po ndodh tani dhe ne jemi në kontakt me kushtet e lumturisë që janë brenda nesh dhe përreth nesh.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

Frika nga e ardhmja 

Përveç që kapemi duke u ndalur në ngjarjet që kanë ndodhur në të kaluarën, ne shpesh ecim vërdallë të hutuar nga frika se çfarë do të na ndodhë në të ardhmen. Frika nga vdekja është frika më e madhe që njerëzit kanë. Kur shikojmë drejtpërdrejt në farat e kësaj frike në vend që të përpiqemi ta mbulojmë ose të ikim, ne fillojmë ta transformojmë atë. Një nga mënyrat më të fuqishme për ta bërë këtë është praktika e pesë kujtimeve. Nëse merrni frymë ngadalë dhe me mend, brenda dhe jashtë, thellë dhe ngadalë, ndërsa i thoni këto kujtime vetes, kjo do t'ju ndihmojë të shikoni thellë në natyrën dhe rrënjët e frikës suaj. Pesë përkujtimet janë:
1. Unë e kam në natyrë që të plakem. Nuk mund t'i shpëtoj plakjes.
2. Unë e kam në natyrë që kem shëndet të keq. Unë nuk mund të shpëtoj duke mos pasur shëndet të keq.
3. Unë si njeri e kam në natyrë për të vdekur. Unë nuk mund t'i shpëtoj vdekjes.
4. Gjithçka që është e dashur për mua, dhe të gjithë ata që dua, e kanë në natyrë për tu ndryshuar dhe larguar. Nuk ka asnjë mënyrë për t’i shpëtuar ndarjes prej tyre.
5. Unë trashëgoj rezultatet e akteve të mia të trupit, fjalës dhe mendjes. Veprimet e mia janë vazhdimi im.

Duke parë menduar thellë për secilën nga këto përkujtime dhe duke marrë frymë brenda dhe jashtë me vetëdijen tonë për secilën, ne përfshijmë frikën tonë në një mënyrë të fuqizuar.

1) E kam në natyrë që të plakem. Nuk mund t'i shpëtoj plakjes.
Ky është kujtimi i parë: "Duke marrë frymë, e di që do të plakem. Duke marrë frymë, e di që nuk mund t'i shpëtoj plakjes." Të gjithë kemi frikë nga plakja. Ne nuk duam të mendojmë për të. Ne duam që ajo frikë të qëndrojë paqësisht atje poshtë, shumë larg nesh. Ky soditje vjen nga natyra jote. Me siguri do të më duhet të plakem. Kjo është një e vërtetë universale dhe e pashmangshme. Por shumica prej nesh nuk duan ta pranojnë atë, kështu që jetojmë pak a shumë në mohim. Megjithatë, thellë në thellësitë e mendjeve tona, ne e dimë se është e vërtetë. Kur shtypim mendimet tona të frikshme, ato vazhdojnë të acarohen atje në errësirë. Ne jemi të shtyrë të konsumojmë (ushqim, pije, filma, etj.) Në përpjekje për të harruar dhe mbajtur mendimet që të mos shfaqen në mendjen tonë të ndërgjegjshme. Ikja nga frika jonë në fund na bën të vuajmë dhe i bën të tjerët të vuajnë, dhe frika jonë vetëm bëhet më e fortë. Ne duhet të jemi në gjendje ta pranojmë këtë si realitet, si të vërtetë, dhe jo vetëm si një fakt logjik. Recitimi i këtij përkujtimi nuk është thjesht ripërsëritje e të dukshmes, por një shans për të marrë një të vërtetë që ne kemi nevojë ta përjetojmë drejtpërdrejt. Ne mund të kalojmë disa çaste për ta lejuar atë të vërtetë të depërtojë në mishin dhe kockat tona. Ne nuk duhet ta lëmë vetëm në mirëkuptimin tonë intelektual ("Po, po sigurisht, tani jam i ri, por një ditë do të plakem"). Ky është vetëm një nocion abstrakt që nuk sjell asnjë përfitim, veçanërisht pasi mendja jonë zakonisht punon për ta shtypur dhe harruar atë menjëherë pasi ta themi. Kur ne thërrasim dhe lidhemi me të vërtetën se nuk mund t'i shpëtojmë pleqërisë dhe vdekjes, frika jonë-dhe gjërat që bëjmë për të mos u ndjerë-do të pushojnë. Ne nuk do i interpretojmë më frikat tona në mënyrë të pavetëdijshme dhe të ushqejmë ciklin që i bën ata të rriten gjithnjë e më të fortë.

2) Unë e kam në natyrë që të kem shëndet të keq. Unë nuk mund të shpëtoj duke mos pasur shëndet të keq.

Përkujtimi i dytë pranon se sëmundja është një fenomen universal: " Merr dhe nxjerr frymë duke thënë : e di që e kam në natyrë që të kem shëndet të keq. Duke marrë frymë, e di që nuk mund t'i shpëtoj të qenit i sëmurë".  Nëse jemi në gjendje normale të mirë shëndetësore, mund të mendojmë se të sëmuremi është për njerëzit e tjerë. Ne i shikojmë të tjerët me përçmim, duke thënë se ata gjithmonë sëmuren nga asgjëja; ata duhet të marrin ilaçe dhe të bëjnë masazhe gjatë gjithë kohës. Ne mendojmë se nuk jemi si ata.
Por një ditë ka të ngjarë që edhe ne të sëmuremi. Nëse nuk jemi të zellshëm në soditjen e këtij realiteti tani, atëherë kur ajo ditë të vijë papritur mbi ne nuk do të jemi në gjendje ta trajtojmë atë. Këmbët tona janë akoma të forta tani; ne mund të vrapojmë, të qëndrojmë në këmbë me orë të gjata, të luajmë futboll. Ne ende mund t'i përdorim krahët për të bërë shumë gjëra. Por shumica prej nesh nuk e përdorin mirë aftësinë për t'u kujdesur mirë për të tjerët dhe veten. Ne nuk e përdorim energjinë tonë për praktikën e transformimit të vuajtjeve tona dhe për të ndihmuar në lehtësimin e vuajtjeve tek të tjerët dhe vetja jonë. Një ditë, ne do të jemi të shtrirë në krevat, dhe edhe nëse nuk duam asgjë më shumë sesa thjesht të ngrihemi në këmbë dhe të bëjmë një hap, ne nuk do të jemi në gjendje ta bëjmë atë. Kjo është arsyeja pse ne duhet të shohim pikërisht në momentin aktual që, duke pasur një trup, me siguri që do të sëmuremi një ditë. Duke parë këtë, natyrisht që ne do të heqim arrogancën tonë për shëndetin që kemi të mirë. Rruga e sjelljes së drejtë do të shfaqet; ne do ta përdorim mirë kohën dhe energjinë tonë për të bërë atë që nevojitet dhe për të mos u marrë me ndjekje të pakuptimta që mund të shkatërrojnë trupin dhe mendjen tonë. Ajo që duhet të bëjmë do të bëhet e qartë.


3)Unë e kam në natyrë për të vdekur. Unë nuk mund t'i shpëtoj vdekjes.

Ky është përkujtimi i tretë: "Duke marrë frymë, e di që është natyra ime të vdes. Duke marrë frymë, e di që nuk mund t'i shpëtoj vdekjes." Është një fakt i thjeshtë dhe i vërtetë me të cilin ngurroni të përballeni. Ju dëshironi që ky fakt të humbasë, sepse keni frikë. Është e dhimbshme për ju të shikoni thellë në të. Vdekja është një realitet me të cilin duhet të përballemi. Mendja nënndërgjegjeshëm është gjithmonë duke u përpjekur ta harrojë atë, sepse kur prekim atë frikë dhe nuk jemi të pajisur me energjinë e ndërgjegjes, ne vuajmë. Mekanizmi ynë mbrojtës na shtyn të harrojmë; ne nuk duam të dëgjojmë për të. Por në pjesën e fshehur të mendjes sonë, frika nga vdekja është gjithmonë aty, duke nxitur frikën mbi ne. Kur me të vërtetë përballemi me faktin se do të vdesim një ditë (dhe ndoshta më shpejt nga sa mendojmë), nuk do ta turpërojmë veten duke bërë gjëra qesharake, duke mbajtur idenë se do të jetojmë përgjithmonë. Mendimi për vdekshmërinë tonë na ndihmon të përqëndrojmë energjinë tonë në praktikën e transformimit dhe shërimit të vetes dhe botës sonë.


4) Ky është kujtimi i katërt: "Duke marrë frymë, e di që një ditë do të më duhet të heq dorë nga gjithçka dhe të gjithë ata që dua. Duke nxjerrë frymë, nuk ka asnjë mënyrë për t'i sjellë apo marrë ata me vete." Çdo gjë që unë ushqej sot, do të më duhet ta lë nesër nga pas, pavarësisht nëse është shtëpia ime, llogaria ime bankare, fëmijët e mi, apo partneri/ja im/e i/e bukur. Çdo gjë që unë ushqej sot, do të më duhet ta braktis. Unë nuk mund të mbaj apo të marr gjë me vete kur të vdes. Kjo është një e vërtetë e sigurt. Ajo që ne e çmojmë, ajo që na përket sot, nuk do të jetë atje nesër; do të na duhet të marrim leje jo vetëm për objektet tona më të dashura, por edhe për njerëzit që duam. Ne nuk mund të marrim asgjë ose askënd tjetër me vete në vdekjen tonë përveç veprave që kemi bërë. Megjithatë çdo ditë ne përpiqemi të grumbullojmë gjithnjë e më shumë para, njohuri, famë dhe gjithçka tjetër. Edhe kur mbushim moshën gjashtëdhjetë ose shtatëdhjetë vjeç, ne vazhdojmë të lakmojmë për më shumë sende,  prona, para, famë dhe fuqi. Ne e dimë se gjërat që ne dëshirojmë duhet të braktisen të gjitha një ditë. Kjo është arsyeja pse disa të urtë në jetën e tyre praktikojnë të mos mbledhin gjëra sa më shumë por të bëjnë gjëra të mira sa më shumë.

Të urtët e lashtë thonin se njeriut i mjaftojnë për të jetuar, një kafshatë buke, një gotë ujë dhe një shtrat prej kashte, madje edhe këto pak gjëra ata gjithashtu duhet të jenë të përgatitur për ti lëshuar. Ne nuk duhet të jemi të lidhur as me këmbët e asaj peme ku na pëlqen të ulemi dhe të flemë. Ne duhet të jemi në gjendje të ulemi dhe të flemë në këmbët e çdo peme. Lumturia jonë nuk duhet të varet nga të pasurit atë vend të veçantë. Ne duhet të jemi gati të heqim dorë. Nëse praktikohemi dhe jemi në gjendje ta lirojmë veten në çdo moment, mund të jemi të lirë dhe të lumtur tani, sot. Nëse nuk mund ta lëmë të shkojë, ne do të vuajmë jo vetëm ditën kur më në fund do të jemi të detyruar ta bëjmë këtë, por pikërisht sot dhe çdo ditë në mes, sepse frika do të na ndjekë vazhdimisht. Ka njerëz të moshuar që janë akoma shumë lakmitarë dhe dorështrënguar, duke vazhduar të grumbullojnë gjithçka. Ky është turp. Nuk është sepse ata nuk janë aq të zgjuar sa ta shohin që një ditë së shpejti, mbase në vetëm disa muaj, ata do të duhet të lënë gjithçka. Është sepse lakmia është bërë zakon; gjatë gjithë jetës së tyre ata kanë kërkuar lumturi në grumbullimin e gjërave. Edhe vetëm tre muaj para se të ndërrojnë jetë, ky zakon është ende i fortë dhe i pengon ata të largohen.

Ekziston një legjendë Vietnameze për një njeri të pasur të quajtur Thach Sung i cili ishte shumë krenar sepse magazina e tij kishte gjithçka që mund të gjendej në depon e mbretit. Ai e përgëzoi veten që kishte po aq ar dhe thesar sa vetë mbreti, ndoshta edhe më shumë. Mbreti pyeti Thach Sung një ditë nëse ishte i sigurt se ishte njeriu më i pasur. Thach Sung ishte aq i sigurt për veten e tij saqë ai vuri bast se nëse kishte ndonjë gjë në magazinë të mbretit që nuk ishte në magazinën e tij, ai do t'i jepte gjithçka që zotëronte mbretit. Kjo është arroganca e pasurisë. Me dëshminë e ministrave të mbretit, filloi sfida. Në të vërtetë, gjithçka që shfaqte mbreti, kishte edhe Thach Sung. Por në fund të ditës kishte një gjë që mbreti kishte që Thach Sung nuk e kishte: një tenxhere gatimi të thyer! Ajo tenxhere gatimi e thyer nuk mund të përdoret për të bërë supë, por mund të përdorej për peshk. Ministri i drejtësisë deklaroi se Thach Sung kishte humbur bastin e tij. Thach Sung duhej të mbante premtimin e tij dhe t'i jepte të gjitha pronat e tij mbretit. Ai ishte aq i mërzitur sa u shndërrua në një hardhucë, duke thënë gjithmonë me gjuhën e tij, "Tsk, tsk! Tsk, tsk!" Ne nuk duam të bëhemi Thach Sung, duke kërkuar lumturinë në akumulimin e gjërave materiale.

Si praktikues të lirisë nga varësitë ne duhet ta lejojmë veten të jemi të lirë si ajri. Nëse jemi të lidhur me marrjen e më shumë pasurisë, famës, fuqisë dhe seksit, ne humbasim lirinë tonë.


5) Unë trashëgoj rezultatet e veprimeve të mia të trupit, të folurit dhe mendjes. Veprimet e mia janë vazhdimi im.

Kujtimi i pestë na kujton se kur vdesim, të vetmet gjëra që vazhdojnë janë mendimet, fjalët dhe veprimet tona-domethënë karma jonë. "Duke marrë frymë, e di që nuk sjell asgjë me vete përveç mendimeve, fjalëve dhe veprave të mia. Duke marrë frymë, vetëm veprimet e mia vijnë me mua." Të gjitha mendimet që keni menduar, të gjitha fjalët që keni thënë, të gjitha veprimet që keni bërë me trupin tuaj-këto janë karma juaj që ju ndjek dhe vazhdon. Çdo gjë që lini pas, ju ndjek nga pas si një hije.

Këtu po flasim për trashëgimin jo të prindërve tanë, por frytet e veprimeve tona. Ajo që kemi menduar, thënë dhe bërë quhet karma, që në sanskritisht do të thotë veprim. Ajo që bëjmë, themi dhe mendojmë vazhdon pasi të jetë kryer akti dhe frytet e tij na ndjekin. E duam apo jo atë trashëgimi, ajo do të mbetet me ne. Të gjitha gjërat tona të dashura dhe të dashurit tanë duhet t'i lëmë pas, por karma jonë, fryti i veprimeve tona, na ndjek gjithmonë. Ne kurrë nuk mund t'i shpëtojmë; ne kurrë nuk mund të themi, "Jo! Ju nuk keni të drejtë të më ndiqni! Karma është terreni mbi të cilin qëndrojmë. Ne kemi vetëm një themel, dhe kjo është karma jonë. Ne nuk kemi asnjë bazë tjetër. Ne do të marrim frytet e çdo veprimi që kemi bërë, qoftë i shëndetshëm apo jo i shëndetshëm.


Praktika e pesë përkujtimeve na ndihmon të pranojmë shumë nga frikërat tona më të thella -të tilla si pleqëria, sëmundja dhe vdekja -si realitete, fakte nga të cilat nuk mund të shpëtojmë.

Kur praktikohemi me pranimin e këtyre të vërtetave, ne mund të kuptojmë njohim paqen dhe të kemi aftësinë për të jetuar jetë të ndërgjegjshme, të shëndetshme dhe të dhembshur, duke mos shkaktuar më vuajtje për veten dhe të tjerët. Ftojeni frikën tuaj në vetëdije dhe buzëqeshni përmes saj; sa herë që buzëqeshni nga frika juaj, ajo do të humbasë një pjesë të forcës së saj. Nëse përpiqeni të ikni nga dhimbja juaj, nuk ka rrugëdalje. Vetëm duke parë thellë në natyrën e frikës suaj, ju mund të gjeni një rrugëdalje. Duke soditur pesë përkujtimet, ne sjellim ndërgjegjësim në farën e frikës në ne. Fara e frikës është atje tek ne, dhe nëse nuk praktikojmë ta përqafojmë me vëmendje, atëherë sa herë që këto të vërteta shfaqen, do të ndihemi shumë të pakëndshëm. Ashtu si strucët që shohin një luan, ne futim kokën në rërë. Duke përdorur diversione si televizioni, lojërat kompjuterike, alkooli dhe droga, ne përpiqemi të injorojmë realitetet e plakjes, sëmundjeve, vdekjes dhe mos qëndrueshmërisë së gjërave që ne i çmojmë.

Nëse e lejojmë veten të tronditemi nga frika jonë, ne do të vuajmë dhe fara e frikës në ne do të bëhet më e fortë. Por kur jemi të ndërgjegjshëm, ne përdorim energjinë e ndërgjegjes për të përqafuar frikën tonë. Sa herë që frika përqafohet nga ndërgjegjja, energjia e frikës zvogëlohet para se të kthehemi në thellësitë e vetëdijes sonë si një farë.

Vetëdija jonë është si një rreth në të cilin pjesa e poshtme është vetëdija jonë e magazinës dhe pjesa e sipërme është vetëdija jonë e mendjes. Frika nga plakja, frika nga sëmundja, frika nga vdekja, frika nga të hequrit dorë dhe frika nga pasojat e karmës sonë janë të gjitha atje në vetëdijen tonë. Ne nuk duam të përballemi me frikën tonë, kështu që përpiqemi ta mbulojmë, ta mbajmë atje poshtë në bodrum. Nuk na pëlqen kur dikush ose diçka na e kujton atë. Ne nuk duam që ajo të shfaqet në vetëdijen tonë mendore. Kujdesi është e kundërta e kësaj tendence. Ne duhet t'i ftojmë këto gjëra në vetëdijen tonë mendore çdo ditë dhe t'u themi atyre: "E dashur frikë, nuk kam frikë nga ti. Nuk kam frikë nga frika ime. Është natyra ime të plakem; nuk mund t'i shpëtoj pleqërisë " Kur frika shfaqet, ne duam që fara e ndërgjegjes gjithashtu të shfaqet për ta përqafuar atë. Pra, ne kemi dy energji të pranishme-e para është energjia e frikës dhe e dyta është energjia e ndërgjegjes. Frika merr një hapësirë të vëmendjes dhe bëhet pak më e dobët para se të bjerë përsëri në thellësitë e vetëdijes sonë në formën e një farë. Vetëm sepse frika largohet për pak kohë nuk do të thotë që ne e kemi shpërndarë atë plotësisht. Nëse kemi një moment paqësor, një moment meditimi, mund ta thërrasim përsëri. "Frika ime e dashur, eja këtu që të të përqafoj për një kohë. Është natyra ime për të vdekur; Unë nuk mund t'i shpëtoj vdekjes. "Ne mund të qëndrojmë me frikën tonë për pesë, dhjetë, njëzet ose tridhjetë minuta, në varësi të nevojave tona, dhe të përdorim energjinë e ndërgjegjes për të përqafuar frikën tonë. Duke e përqafuar kështu çdo ditë, frika jonë do ta humbasë forcën e saj.

Ne duhet të praktikohemi në atë mënyrë që çdo moment të përmbushet. Ne duhet të ndiejmë kënaqësi në çdo frymë, në çdo hap, në çdo veprim. Kjo është përmbushje e vërtetë. Kur merrni frymë brenda dhe jashtë, ka përmbushje. Kur hedh një hap, ka përmbushje. Kur kryeni ndonjë veprim, ekziston përmbushja që vjen nga të jetuarit thellë në momentin e tanishëm.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Pajtimi me të kaluarën tonë

Frika jonë origjinale nuk është vetëm nga lindja dhe fëmijëria jonë; frika që ndiejmë vjen si nga frika jonë origjinale ashtu edhe nga paraardhësit tanë. Paraardhësit tanë vuanin nga uria dhe rreziqe të tjera, dhe kishte momente kur ata ishin jashtëzakonisht të shqetësuar. Ajo lloj frike na është transmetuar; secili prej nesh e ka atë frikë brenda. Dhe për shkak se ne vuajmë nga ajo frikë, ne e përkeqësojmë situatën. Ne shqetësohemi për sigurinë tonë, punën tonë dhe familjen tonë. Ne shqetësohemi për kërcënimet e jashtme. Edhe kur asgjë e keqe nuk po ndodh, kjo nuk na pengon të ndiejmë frikë. Një herë, një i ri, praktikoi meditimin me disa të tjerë. Gjatë kësaj kohe, unë u sugjerova të gjithëve të pranishëm që të shkruajnë një letër dashurie për një prind, pavarësisht nëse ai prind ishte ende gjallë. Shkrimi i një letre është një formë e praktikës së meditimit. Ky i ri nuk mund ta bënte, sepse sa herë që mendonte për babanë e tij, ai vuante shumë. Babai i tij kishte vdekur tashmë, dhe megjithatë ai nuk mund të pajtohej me të. Babai i tij e kishte tmerruar kur ai ishte duke u rritur, aq sa edhe tani kishte frikë të fliste me të përmes një letre. Ai nuk mund të duronte as të mendonte për babanë e tij, aq më pak t'i shkruante atij. Kështu që unë i dhashë atij një ushtrim për ta praktikuar për një javë: "Duke marrë frymë, e shoh veten si një fëmijë pesëvjeçar. Duke nxjerrë frymë, unë i buzëqesh atij fëmije pesëvjeçar." Kur jeni një djalë apo vajzë e vogël, jeni shumë të brishtë, shumë të prekshëm. Vetëm një vështrim i rreptë nga babai juaj mund të krijojë një plagë të vogël në zemrën tuaj. Nëse babai juaj ju thotë të mbyllni gojën, mund të plagoseni. Ju jeni shumë i butë. Ndonjëherë ju doni të shpreheni, përpiqeni shumë për të gjetur fjalë, dhe babai juaj është pak i irrituar dhe ai thotë: "Hesht". Është si një tas me ujë akulli që derdhet në zemrën tuaj. Ju plagos thellë, dhe herën tjetër nuk do të guxoni ta provoni përsëri. Komunikimi juaj me babanë tuaj bëhet shumë i vështirë. "Duke marrë frymë unë e shoh veten si një fëmijë pesëvjeçar. Duke nxjerrë frymë i buzëqesh atij fëmije pesëvjeçar." Mendoni se ai fëmijë nuk është më atje? Djali ose vajza e vogël në ju është ende gjallë, dhe ndoshta akoma e plagosur thellë. Ai fëmijë po kërkon vëmendjen tuaj. Por ju nuk keni kohë për të. Ju jeni shumë të zënë. Ju e konceptoni veten si të rritur, por në fakt, ju jeni ende ajo vajza apo djali i vogël që është plagosur thellë dhe ka frikë. Pra, kur merrni frymë dhe e shihni veten si një fëmijë i vogël që është ashtu i brishtë, menjëherë dhembshuria lind në zemrën tuaj. Dhe kur nxjerr frymë, ti i buzëqesh atij ose asaj, dhe kjo tashmë është një buzëqeshje mirëkuptimi, dhembshurie. Fëmija i vogël brenda jush mund të vuajë aq shumë. Kur keni qenë të vegjël, jeni prekur thellë nga vendimet që të rriturit merrnin përreth jush. Një fëmijë është shumë mbresëlënës. Edhe para se ai ose ajo të lindë, një fëmijë dëgjon tinguj dhe mund të dallojë bërtitjen nga të kënduarit. Kjo është arsyeja pse, nëse me të vërtetë kujdeseni për fëmijën tuaj, edhe kur fëmija juaj nuk ka lindur ende, ju do ta rrethoni atë fëmijë me dashuri. Dashuria duhet të fillojë shumë herët. Ka shumë të rinj që thonë se i urrejnë baballarët ose nënat e tyre. Ata ndonjëherë më thonë, me fjalë të forta dhe të qarta: "Unë nuk dua të kem asgjë me të, apo me ta." Këta njerëz janë aq të zemëruar me prindërit e tyre sa duan të ndërpresin plotësisht marrëdhënien. Ndonjëherë, njerëzit kanë arsye të mira për t’u ndarë fizikisht ose emocionalisht nga prindërit e tyre, veçanërisht nëse prindërit e tyre janë abuzues. Tashmë, kemi frikë se nëse jemi pranë prindërve tanë, do të jemi shumë të prekshëm dhe do të lëndohemi përsëri. Por edhe nëse refuzojmë të shohim prindërit tanë ose flasim me ta, ne nuk mund të ndahemi plotësisht prej tyre. Ne jemi bërë prej tyre. Ne jemi baballarët tanë. Ne jemi vazhdimi i nënave dhe baballarëve tanë. Ne nuk mund ta nxjerrim atë pjesë të vetes. Të zemërohemi me prindërit tanë nuk e ndryshon këtë. Ne vetëm po zemërohemi me veten. Ne duhet të pajtohemi me prindërit brenda, të flasim me prindërit brenda nesh dhe të kërkojmë një mënyrë për të bashkëjetuar në mënyrë paqësore. Nëse mund ta kuptojmë këtë, pajtimi do të jetë i lehtë. Ne jemi të aftë për ndryshime të mëdha, si brenda ashtu edhe në aftësinë tonë për të ndikuar në botën jashtë nesh. Për shkak se jemi të frikësuar, ne shpesh mendojmë se nuk dimë çfarë të bëjmë. Por ne vetëm duhet të praktikojmë ecje të kujdesshme dhe frymëmarrje të ndërgjegjshme, për të kultivuar energjinë e ndërgjegjes dhe të mirëkuptimit. Të kuptuarit, kur vjen, na ndihmon të lirojmë frikën, zemërimin, urrejtjen tonë, etj. Dashuria mund të lindë vetëm në bazë të mirëkuptimit. Kur themi se trupi dhe mendja janë të lidhura, kjo nuk do të thotë vetëm trupin dhe mendjen tuaj individuale. Në ju janë të gjithë paraardhësit tuaj të gjakut dhe gjithashtu paraardhësit tuaj shpirtërorë. Ju mund të prekni praninë e babait dhe nënës tuaj në secilën qelizë të trupit tuaj. Ata janë vërtet të pranishëm tek ju, së bashku me gjyshërit dhe stërgjyshërit tuaj. Duke e bërë këtë, ju e dini që jeni vazhdimi i tyre. Ju mund të keni menduar se paraardhësit tuaj nuk ekzistonin më, por edhe shkencëtarët thonë se paraardhësit tuaj janë të pranishëm tek ju, në trashëgiminë gjenetike që është në çdo qelizë të trupit tuaj. E njëjta gjë vlen edhe për pasardhësit tuaj. Ju do të jeni të pranishëm në çdo qelizë të trupave të tyre. Dhe ju jeni të pranishëm në ndërgjegjen e të gjithëve që keni prekur.

Mendoni për një pemë kumbulle. Në secilën kumbull në pemë ka një gropë. Ajo gropë përmban pemën e kumbullës dhe të gjitha brezat e mëparshëm të kumbullës. Gropa e kumbullës përmban një numër të pafund të pemëve të kumbullës. Brenda gropës është një inteligjencë, një urtësi që di të bëhet një kumbull, si të prodhojë degë, gjethe, lule dhe kumbulla. Nuk mund ta bëjë këtë vetë. Mund ta bëjë këtë vetëm sepse ka marrë përvojën dhe përshtatjet e shumë brezave të paraardhësve. Ju jeni të njëjtë. Ju keni mençurinë dhe inteligjencën për t'u bërë një qenie e plotë njerëzore sepse keni trashëguar një përjetësi urtësie, jo vetëm nga paraardhësit tuaj të gjakut, por edhe nga paraardhësit tuaj shpirtërorë. Paraardhësit tuaj shpirtërorë janë në ju sepse ajo që jeni për nga natyra dhe ajo që jeni nga edukimi nuk mund të ndahen. Edukimi transformon natyrën tuaj të trashëguar. Spiritualiteti juaj dhe praktika juaj e ndërgjegjes, të cilat janë pjesë e jetës tuaj të përditshme, janë gjithashtu në çdo qelizë të trupit tuaj. Pra, paraardhësit tuaj shpirtërorë janë në çdo qelizë të trupit tuaj. Ju nuk mund ta mohoni praninë e tyre. Disa prej nesh kanë prindër të mrekullueshëm; të tjerët kanë prindër që kanë vuajtur shumë dhe i kanë bërë partnerët dhe fëmijët e tyre të vuajnë. Pothuajse të gjithë kanë disa paraardhës gjaku që ne i admirojmë, dhe të tjerë që kishin shumë tipare negative dhe për të cilët nuk jemi krenarë. Ata janë të gjithë paraardhësit tanë. Ne gjithashtu mund të kemi paraardhës shpirtërorë që nuk na kanë ndihmuar dhe madje mund të kenë bërë dëm. Ne mund të jemi të zemëruar me ta, por ata janë ende paraardhësit tanë. Ne duhet të kthehemi tek vetja dhe të përqafojmë gjakun dhe paraardhësit tanë shpirtërorë. Ne nuk mund të shpëtojmë prej tyre. Ato janë një realitet dhe janë atje brenda nesh, në trup, mendje dhe shpirt. Pranimi pa kushte është hapi i parë në hapjen e derës për mrekullinë e faljes.

Praktika: Pranimi i paraardhësve tanë

Për t'i pranuar sinqerisht të tjerët ashtu siç janë, duhet të fillojmë me veten. Nëse nuk mund ta pranojmë veten ashtu siç jemi, nuk do të jemi kurrë në gjendje të pranojmë të tjerët. Kur unë shikoj veten, shoh gjëra pozitive, të admirueshme, madje edhe të jashtëzakonshme, por gjithashtu e di që ka pjesë negative të miat. Kështu që së pari e njoh dhe e pranoj veten. Duke marrë frymë dhe duke nxjerrë frymë, ju vizualizoni paraardhësit tuaj dhe shihni të gjitha pikat e tyre pozitive dhe negative. Jini të vendosur t'i pranoni të gjithë si paraardhësit tuaj pa hezitim.

Të dashur paraardhës, unë jam ju, me të gjitha pikat tuaja të forta dhe të dobëta. Unë shoh që ju keni fara negative dhe pozitive. Unë e kuptoj që ju keni qenë me fat dhe se farat e mira si mirësia, dhembshuria dhe frika nuk u ujitën në ju. Unë gjithashtu e kuptoj që nëse nuk do të kishit fatin që farat negative si frika, lakmia dhe xhelozia të mos ishin ujitur në ju, atëherë farat pozitive nuk do të kishin një shans të rriteshin. Kur farat pozitive të një personi ujiten në jetë, kjo është pjesërisht për shkak të fatit dhe pjesërisht për shkak të përpjekjes. Rrethanat e jetës sonë mund të na ndihmojnë të ujisim farën e durimit, bujarisë, dhembshurisë dhe dashurisë. Njerëzit përreth nesh mund të na ndihmojnë të ujisim këto fara, dhe kështu mund të bëjë edhe praktika e ndërgjegjes. Por nëse një person rritet në një kohë lufte ose në një familje dhe komunitet që vuan, ai person mund të jetë plot dëshpërim dhe frikë. Prindërit që vuajnë shumë dhe kanë frikë nga bota dhe njerëzit e tjerë, u japin zhvillim farërave të frikës dhe zemërimit tek fëmijët e tyre. Nëse fëmijët rriten të përqafuar nga siguria dhe dashuria, farat e mira në to ushqehen dhe rriten. Nëse mund t'i shikoni paraardhësit tuaj në këtë mënyrë, do të kuptoni se ata ishin qenie njerëzore që vuajtën dhe provuan më të mirën. Ky mirëkuptim do të fshijë çdo refuzim dhe zemërim. Pranimi i të gjithë paraardhësve tuaj me pikat e forta dhe të dobëta do t'ju ndihmojë të bëheni më paqësorë dhe më pak të frikësuar. Ju gjithashtu mund t'i shihni vëllezërit dhe motrat tuaja më të mëdha si paraardhësit tuaj (më të vegjël), sepse ata kanë lindur para jush. Ata kanë pikat e forta dhe sfidat e tyre, si të gjithë ne. Marrja e paqes me paraardhësit tuaj kërkon pak praktikë, por është e rëndësishme që të pajtoheni me ta nëse doni të shuani frikën brenda vetes. Ju mund ta bëni këtë kudo, para një pasqyere ose mbështetur në një pemë, diku në një mal, ose në qytet. E tëra çfarë ju duhet të bëni është të përfytyroni praninë e të gjithë paraardhësve tuaj brenda jush. Ju jeni vazhdimi i tyre. Vetëm kur të krijoni paqen tuaj me ta mund të jeni njëqind për qind në këtë moment, në këtë çast.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kur takoj një çift që jetojnë së bashku dhe janë të lumtur, unë propozoj që ata të krijojnë një kohë të strukturuar rregullisht të dëgjimit të thellë për t'i ndihmuar ata të qëndrojnë të lumtur së bashku. Dëgjimi i thellë është, mbi të gjitha, praktika e të qenit prezent për të dashurin tonë. Ne duhet të jemi vërtet të pranishëm për personin që duam. Tek personi që duam ka vuajtje që nuk i kemi parë ende. Nëse nuk e kemi kuptuar ende atë person, nuk mund të jemi shoku i tyre më i mirë; ne nuk mund të jemi dikush që është në gjendje t'i kuptojë ata. Është si kur një muzikant i shkëlqyer gjen dikë që e kupton muzikën e tij; ata mund të bëhen miqtë më të mirë. Dikush që mund të kuptojë vuajtjet tona është shoku ynë më i mirë. Ne dëgjojmë njëri -tjetrin. Ne jemi atje për njëri -tjetrin. Përndryshe, bashkimi i dy trupave bëhet rutinë dhe monoton pas një kohe. Nëse keni përshtypjen se e njihni personin tjetër brenda dhe jashtë, e keni gabim. A jeni i sigurt që e njihni veten? Çdo person është një botë për tu eksploruar.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Ndonjëherë ne mendojmë se nëse kemi marrëdhënie seksuale me dikë, do të ndihemi më pak vetëm. Por e vërteta është se marrëdhëniet seksuale nuk e lehtësojnë vetminë. Ka një poemë vietnameze në të cilën i riu/e reja ka përshtypjen se ai/ajo duhet të ulet shumë pranë të dashurit apo të dashurës të tij/saj për të lehtësuar vetminë e tij. Ne kemi përshtypjen se nëse ulemi pranë njëri -tjetrit do të ndihemi më pak vetëm. Nëse ndahemi me pesë metra, kjo është shumë larg. Katër metra është më mirë. Tre metra është akoma më mirë. Por edhe një milimetër është ende shumë larg. Kur trupat tanë janë shumë afër, ne mendojmë se do të lehtësojë këtë vetmi. Por nëse nuk i ndajmë aspiratat tona dhe atë që kemi në zemrat tona, atëherë edhe nëse jetojmë së bashku ose kemi fëmijë së bashku, përsëri mund të ndihemi shumë vetëm.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Mirësia, dhembshuria, gëzimi dhe qetësia përshkruhen si gjendje shpirtërore të pakufizuara sepse ato vazhdojnë të rriten dhe nuk mund të maten. Sa më shumë që i praktikoni, aq më shumë do shihni që dashuria juaj rritet dhe rritet derisa të mos ketë kufi. Sa më shumë që e praktikoni dhembshurinë, aq më shumë rritet. Sa më shumë të kultivoni gëzimin, aq më shumë gëzim do të ndjeni dhe do të jeni në gjendje të ndani. Sa më shumë të kuptosh, aq më shumë do të duash; sa me shume te duash, aq me shume kupton. Ato janë dy anë të një realiteti. Mendja e dashurisë dhe mendja e të kuptuarit janë të njëjta.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Asgjë nuk mbijeton pa ushqim, përfshirë dhe dashurinë. Nëse nuk dini si ta ushqeni dashurinë tuaj, ajo do të vdesë. Nëse dimë ta ushqejmë dashurinë tonë çdo ditë, ajo do të qëndrojë për një kohë të gjatë. Një mënyrë për të ushqyer dashurinë tonë është duke qenë të ndërgjegjshëm për atë që konsumojmë. Shumë prej nesh mendojnë për ushqimin e përditshëm vetëm në lidhje me atë që hamë. Por në fakt, ka katër lloje ushqimesh që ne konsumojmë çdo ditë. Ato janë: ushqimi i ngrënshëm (ajo që vendosim në gojën tonë për të ushqyer trupin tonë), ushqimi shqisor (ajo që nuhasim, dëgjojmë, shijojmë, ndjejmë dhe prekim), vullneti (motivimi dhe qëllimi që na ushqen) dhe vetëdija (kjo përfshin ndërgjegjen tonë individuale, vetëdijen kolektive dhe mjedisin tonë).

Nëse keni një aspiratë të thellë, një qëllim për jetën tuaj, atëherë dashuria juaj për të tjerët është pjesë e kësaj aspirate dhe jo një shpërqendrim prej saj. Nëse ju dhe partneri juaj të dy doni të bëni gjëra për të lehtësuar vuajtjet në këtë botë, atëherë dashuria juaj për njëri -tjetrin lidhet me dashurinë tuaj për të tjerët dhe zgjerohet në mënyrë eksponenciale për të mbuluar të gjithë botën.

Pasi të mësoni se si të ktheheni në shtëpinë brenda vetes suaj, atëherë mund ta hapni shtëpinë tuaj për njerëzit e tjerë, sepse keni diçka për të ofruar. Personi tjetër duhet të bëjë saktësisht të njëjtën gjë nëse do të ketë diçka për t'ju ofruar. Përndryshe, ata nuk do të kenë asgjë për të ndarë përveç vetmisë, sëmundjes dhe vuajtjes së tyre. Kjo nuk mund të të shërojë aspak. Personi tjetër duhet të shërojë veten dhe të marrë trishtimin brenda, në mënyrë që të ndihet më mirë, i qetë dhe të ndajë shtëpinë e tij me ju.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

"Dashuria ime, shtëpia ime."

Secili prej nesh po lidhet me dikë për të gjetur shtëpinë e vërtetë. Disa prej nesh janë ende në kërkim. Shtëpia jonë e vërtetë është brenda, por është edhe tek të dashurit tanë rreth nesh. Kur jeni në një lidhje dashurie, ju dhe personi tjetër mund të jeni një shtëpi e vërtetë për njëri -tjetrin. Në Vietnam, pseudonimi për partnerin e jetës së një personi është "shtëpia ime". Kështu, për shembull, nëse një burrë pyetet: "Ku është gruaja juaj?" ai mund të thotë: "Shtëpia ime tani është në zyrën postare." Nëse një mysafir i thoshte gruas: "Ai vakt ishte i shijshëm; kush e gatoi atë?" Ajo mund të përgjigjet, "Shtëpia ime përgatiti vaktin", që do të thotë "Burri im gatoi darkën".

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Synimet tuaja të mira nuk janë të mjaftueshme; duhet te jesh artizan. Ne mund të jemi të mbushur me vullnet të mirë; ne mund të motivohemi nga dëshira për ta bërë personin tjetër të lumtur: por nga ngathtësia jonë, ne i bëjmë ata të pakënaqur. Ecja, ngrënia, frymëmarrja, të folurit dhe puna janë të gjitha mundësi për të praktikuar krijimin e lumturisë brenda jush dhe përreth jush. Të jetosh me mend është një art, dhe secili prej nesh duhet të stërvitet për të qenë një artist.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Frika nga e kaluara

Shumë prej nesh shpesh e gjejmë veten duke menduar për gjëra që ngjallin ndjenja frike dhe pikëllimi. Ne të gjithë kemi përjetuar disa vuajtje në të kaluarën tonë dhe shpesh kujtojmë vuajtjet tona të së kaluarës. Ne rishikojmë të kaluarën, duke e rishikuar atë dhe duke parë filmat e së kaluarës. Por nëse i rishikojmë këto kujtime pa ndërgjegje ose vetëdije, çdo herë që i shikojmë ato imazhe do të vuajmë përsëri. Supozoni se jeni abuzuar si fëmijë i vogël. Ju vuajtët shumë. Ju ishit të brishtë dhe të prekshëm. Me shumë mundësi keni pasur frikë gjatë gjithë kohës. Ju nuk dini si të mbroheni. Ndoshta në mendjen tuaj ju vazhdoni të abuzoheni përsëri dhe përsëri, edhe pse jeni tashmë një i rritur. Ju nuk jeni më ai fëmijë që ishte i brishtë dhe i prekshëm, pa mjete mbrojtëse. Megjithatë ju vazhdoni të përjetoni vuajtjet e fëmijës, sepse gjithmonë i rishikoni ato kujtime edhe pse janë të dhimbshme. Ekziston një film, një imazh i ruajtur në vetëdijen tuaj. Sa herë që mendja juaj kthehet në të kaluarën dhe shikoni atë imazh ose shikoni atë film, ju vuani përsëri. Vëmendja na kujton se është e mundur të jesh këtu dhe tani. Na kujton se momenti i tanishëm është gjithmonë i disponueshëm për ne; ne nuk kemi pse të përjetojmë ngjarje që kanë ndodhur shumë kohë më parë. Supozoni se dikush ju goditi në fytyrë njëzet vjet më parë. Kjo u regjistrua si një imazh në nënndërgjegjen tuaj. Nënndërgjegjja juaj ruan shumë filma dhe imazhe të së kaluarës, të cilat gjithmonë projektohen tani. Dhe ju keni një tendencë të ktheheni dhe t'i shikoni ato përsëri dhe përsëri, kështu që ju vazhdoni të vuani. Sa herë që shihni atë fotografi, ju goditeni me shuplaka përsëri dhe përsëri dhe përsëri. Por kjo është vetëm e kaluara. Ju nuk jeni më në të kaluarën; ju jeni në momentin e tanishëm. Kjo ndodhi, po-në të kaluarën. Por e kaluara tashmë është zhdukur. Tani të vetmet gjëra që kanë mbetur janë fotografitë dhe kujtimet. Nëse vazhdoni të ktheheni në të kaluarën për të rishikuar ato imazhe, kjo është mendje e gabuar. Por nëse e rrënjosim veten në momentin e tanishëm, ne mund ta shikojmë të kaluarën në një mënyrë tjetër dhe të transformojmë vuajtjet e saj.

Ndoshta kur ishit fëmijë i vogël, njerëzit ndonjëherë ju merrnin lodrën tuaj. Mësove të qash, të përpiqesh të manipulosh situatën; ose të buzëqeshni në mënyrë që të kënaqni kujdestarin tuaj, ta bënit atë të kthejë lodrën. Si fëmijë i vogël, keni mësuar të krijoni një buzëqeshje diplomatike. Kjo është një mënyrë për t'u marrë me problemin e mbijetesës. Ju mësoni pa e ditur se po mësoni. Ndjenja se jeni i brishtë, i prekshëm, i paaftë për të mbrojtur veten, ndjenja se keni nevojë për dikë që të jetë me ju, është gjithmonë aty. Ajo frikë origjinale dhe fytyra tjetër e saj, dëshira origjinale-është gjithmonë aty. Foshnja, me frikën dhe dëshirën e tij, është gjithmonë gjallë në ne. Disa prej nesh kanë depresion dhe vazhdojnë të vuajnë edhe nëse në situatën aktuale gjithçka duket në rregull. Kjo ndodh sepse ne kemi një tendencë për të banuar në të kaluarën. Ndihemi më rehat duke bërë shtëpinë tonë atje, edhe nëse mban shumë vuajtje. Ajo shtëpi është thellë në nënndërgjegjeshëm tonë, ku filmat e së kaluarës projektohen gjithmonë. Çdo natë kthehesh dhe shikon ato filma dhe vuan. Dhe e ardhmja për të cilën shqetësohesh vazhdimisht nuk është gjë tjetër veçse një projeksion i frikës dhe dëshirës nga e kaluara.

Mos kini frikë nga e kaluara

Për shkak se është kaq e lehtë të kapesh në të kaluarën, është e dobishme të kesh një kujtesë për të qëndruar në të tashmen. Pjesa më e madhe e frikës, ankthit dhe stresit që përjetojmë është atje sepse fëmija i brendshëm nuk është çliruar. Ai fëmijë ka frikë të dalë në momentin e tanishëm, dhe kështu mendja juaj, fryma juaj, mund ta ndihmojë këtë fëmijë të kuptojë se ajo është e sigurt dhe mund të jetë e lirë.

Supozoni se shkoni në kinema. Nga vendi juaj në auditor shikoni lart ekranin. Ka një histori; ka njerëz në ekran që bashkëveprojnë me njëri -tjetrin. Dhe atje poshtë në audiencë, ti qan. Ju e përjetoni atë që po ndodh në ekran si të vërtetë, dhe kjo është arsyeja pse ju derdhni lot të vërtetë dhe ndjeni emocione të vërteta. Vuajtja është e vërtetë; lotët janë të vërtetë. Por kur vini të prekni ekranin, nuk shihni njerëz të vërtetë. Nuk është gjë tjetër veçse dritë që vezullon.

Duke soditur të ardhmen pa frikë

Ne gjithashtu mund të përgatitemi për të ardhmen pa u konsumuar nga planet tona. Shpesh ne ose nuk planifikojmë ose kapemi në planifikimin obsesiv sepse kemi frikë nga e ardhmja dhe pasiguria e saj. Momenti i tanishëm është vendi ku duhet të veprojmë. Kur jeni vërtet të ankoruar në momentin e tanishëm, mund të planifikoni për të ardhmen në një mënyrë shumë më të mirë. Të jetosh me mend në të tashmen nuk përjashton bërjen e planeve. Kjo do të thotë vetëm se ju e dini se nuk ka dobi të humbni veten në shqetësime dhe frikë në lidhje me të ardhmen. Nëse jeni të bazuar në momentin e tanishëm, mund ta sillni të ardhmen në të tashmen për të pasur një vështrim të thellë pa e humbur veten në ankth dhe pasiguri. Nëse jeni vërtet të pranishëm dhe dini si të kujdeseni për momentin e tanishëm sa më mirë që të mundeni, ju tashmë po bëni më të mirën tuaj për të ardhmen. E njëjta gjë vlen edhe për të kaluarën.

Mësimi dhe praktika e ndërgjegjes

Mos e ndaloni shikimin thellë në të kaluarën. Por nëse e lejojmë veten të mbytemi në dhimbjen dhe pikëllimin për të kaluarën, kjo nuk është mendje e drejtë. Nëse jemi të vendosur mirë në momentin e tanishëm, ne mund ta kthejmë të kaluarën në momentin e tanishëm dhe të kemi një vështrim të thellë. Ju mund të ekzaminoni shumë mirë të kaluarën dhe të ardhmen ndërsa jeni të vendosur në momentin e tanishëm. Në fakt ju mund të mësoni nga e kaluara dhe të planifikoni për të ardhmen në mënyrën më të mirë nëse jeni të bazuar në të tashmen.

Nëse keni një mik që vuan, duhet ta ndihmoni. "Miku im i dashur, ti je në tokë të sigurt. Gjithçka është në rregull tani. Pse vazhdon të vuash? Mos u kthe në të kaluarën. Është vetëm një fantazmë; është joreale." Dhe sa herë që ne pranojmë se këto janë vetëm filma dhe fotografi, jo realitet, ne jemi të lirë. Kjo është praktika e ndërgjegjes.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

Meqenëse jemi qenie njerëzore, bëjmë dhe gabime. Ne bëjmë që të tjerët të vuajnë. Ne lëndojmë të dashurit tanë dhe ndiejmë keqardhje. Por pa bërë gabime, nuk ka asnjë mënyrë për të mësuar. Nëse mund të mësoni nga gabimet tuaja, atëherë tashmë i keni transformuar mbeturinat në lule. Shumë shpesh, gabimet tona vijnë nga shkathtësia jonë, dhe jo sepse duam të dëmtojmë njëri -tjetrin. Unë mendoj për sjelljen tonë në aspektin e të qenit pak a shumë të aftë sesa në lidhje me të mirën dhe të keqen. Nëse jeni të aftë, mund të shmangni vuajten në veten tuaj dhe në personin tjetër. Nëse ka diçka që dëshironi t'i tregoni personit tjetër, atëherë duhet ta thoni, por bëjeni me shkathtësi, në një mënyrë që të çon në më pak sesa në më shumë vuajtje.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Praktikimi i meditimit të dashamirësisë me dashuri është si të gërmosh thellë në tokë derisa të arrijmë në ujin më të pastër. Ne shikojmë thellë në veten tonë derisa të lindë depërtimi dhe dashuria jonë të rrjedhë në sipërfaqe. Gëzimi dhe lumturia rrezatojnë nga sytë tanë, dhe të gjithë rreth nesh përfitojnë nga buzëqeshja dhe prania jonë. Nëse kujdesemi mirë për veten, i ndihmojmë të gjithë. Ne pushojmë së qeni burim vuajtjesh për botën dhe bëhemi një rezervuar gëzimi dhe freskie. Aty -këtu ka njerëz që dinë të kujdesen mirë për veten, që jetojnë me gëzim dhe lumturi. Ata janë mbështetja jonë më e fortë. Çfarëdo që ata bëjnë, ata bëjnë për të gjithë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Një shkrim që shpresoj të lexohet nga të gjithë. 

Ne dhe kordonët e jetës 

Shumë prej nesh nuk e mbajnë mend këtë, por shumë kohë më parë, ne jetonim brenda barkut të nënave tona. Ne ishim qenie njerëzore të vogla, të gjalla. Kishte dy zemra brenda trupit të nënës suaj: zemra e saj dhe zemra juaj. Gjatë kësaj kohe nëna juaj bëri gjithçka për ju; ajo mori frymë për ty, hëngri për ty, piu për ty. Ishit të  lidhur me të përmes kordonit tuaj të kërthizës. Oksigjeni dhe ushqimi ju erdhi përmes kordonit të kërthizës dhe ju ishit të sigurt dhe të kënaqur brenda nënës suaj. Ju kurrë nuk ishit shumë të nxehtë ose shumë të ftohtë. Ishit shumë komodë. Ju pushuat në një jastëk të butë të bërë nga uji. Ju kaluat rreth nëntë muaj në këtë shtëpi.  Nëntë muajt që kaluat në barkun e nënës ishin disa nga periudhat më të këndshme të jetës tuaj. Pastaj erdhi dita e lindjes tuaj. Gjithçka ndihej ndryshe përreth jush, dhe ju u futët në një mjedis të ri. Ju ndjetë të ftohtë dhe uri për herë të parë. Tingujt ishin shumë të fortë; dritat ishin shumë të ndritshme. Për herë të parë, keni ndjerë frikë. Kjo është frika origjinale. Brenda shtëpisë  të fëmijës nuk kishit nevojë të përdornit mushkëritë tuaja. Por në momentin e lindjes tuaj, dikush e preu kordonin e kërthizës dhe ju nuk u bashkuat më fizikisht me nënën tuaj. Nëna jote nuk mund të merrte më frymë për ty. Ju duhej të mësonit se si të merrni frymë vetë për herë të parë. Nëse nuk do të mund të merrnit frymë vetë, do të vdisnit. Lindja ishte një kohë jashtëzakonisht e pasigurt. Ju jeni përzënë nga kjo shtëpi dhe keni hasur në vuajtje. Ju u përpoqët të thithni, por ishte e vështirë. Kishte pak lëng në mushkëritë tuaja dhe për të marrë frymë së pari duhet ta nxirrnit atë lëng. Ne kemi lindur, dhe me atë lindje, frika jonë lindi së bashku me dëshirën për të mbijetuar. Kjo është dëshira origjinale. Si foshnje, secili prej nesh e dinte se për të mbijetuar, duhej të kishim dikë që të kujdesej për ne. Edhe pasi kordoni ynë i kërthizës ishte prerë, neve na duhej të mbështeteshim tërësisht tek të rriturit për të mbijetuar. Kur vareni nga dikush ose diçka tjetër për të mbijetuar, do të thotë që një lidhje, një lloj kordoni kërthizor i padukshëm, është akoma midis jush. Kur rritemi, frika dhe dëshira jonë origjinale janë akoma atje. Edhe pse ne nuk jemi më foshnje, ne ende kemi frikë se nuk mund të mbijetojmë, se askush nuk do të kujdeset për ne. Çdo dëshirë që do të kemi në jetën tonë e ka rrënjën në këtë dëshirë origjinale, themelore për të mbijetuar. Si foshnje, ne të gjithë gjejmë mënyra për të siguruar mbijetesën tonë. Ndoshta jemi ndjerë shumë të pafuqishëm. Ne kishim këmbë, por nuk mund të ecnim. Ne kishim duar, por nuk mund të kapnim asgjë. Ne duhej të kuptonim se si ta bënim dikë tjetër të na mbrojë, të kujdeset për ne dhe të sigurojë mbijetesën tonë. Të gjithë kanë frikë ndonjëherë. Kemi frikë nga vetmia, të qenit të braktisur, të plakemi, të vdesim dhe të jemi të sëmurë, e shumë gjëra të tjera. Ndonjëherë, ne mund të ndiejmë frikë pa e ditur saktësisht pse. Nëse praktikojmë meditimin e thellë, shohim se kjo frikë është rezultat i asaj frike origjinale që nga koha kur ne ishim të porsalindur, të pafuqishëm dhe të paaftë për të bërë asgjë për veten tonë. Edhe pse jemi bërë të rritur, ajo frikë origjinale dhe dëshira origjinale janë akoma gjallë. Dëshira jonë për të pasur një partner, është pjesërisht një vazhdim i dëshirës sonë që dikush të kujdeset për ne. Si të rritur, ne shpesh kemi frikë të kujtojmë ose të jemi në kontakt me atë frikë dhe dëshirë origjinale, sepse fëmija i pafuqishëm tek ne është ende gjallë. Ne nuk kemi pasur mundësi të flasim me të. Ne nuk kemi marrë kohë për t'u kujdesur për fëmijën e plagosur, fëmijën e pafuqishëm brenda nesh. Për shumicën prej nesh, frika jonë origjinale vazhdon në një farë forme. Ndonjëherë mund të ndihemi të frikësuar nga të qenit vetëm. Ne mund të ndiejmë se "vetëm nuk mund t'ia dal; duhet të kem dikë". Kjo është një vazhdimësi e frikës sonë origjinale. Nëse shikojmë thellë, megjithatë, do të zbulojmë se kemi aftësinë për të qetësuar frikën tonë dhe për të gjetur lumturinë tonë. Ne duhet të shikojmë nga afër marrëdhëniet tona për të parë nëse ato bazohen kryesisht në nevojën reciproke apo në lumturinë reciproke. Ne kemi një tendencë të mendojmë se partneri ynë ka fuqinë të na bëjë të ndihemi mirë dhe se nuk jemi mirë nëse nuk e kemi atë personin "tjetër" atje. Ne mendojmë, "Unë kam nevojë që ky person të kujdeset për mua, ose nuk do të mbijetoj". 

Nëse marrëdhënia juaj bazohet në frikë dhe jo në mirëkuptim dhe lumturi të ndërsjelltë, ajo nuk ka një themel të fortë. Ju mund të ndjeni se e kërkoni atë person për lumturinë tuaj. E megjithatë në një moment ju mund të shihni se prania e personit tjetër është një telash dhe doni të shpëtoni prej tij. Atëherë ju e dini me siguri se ndjenjat tuaja të paqes dhe sigurisë nuk kanë ardhur vërtet nga ai person.

Në mënyrë të ngjashme, nëse ju pëlqen të kaloni shumë kohë në një kafene, mund të mos jetë se ajo kafene e veçantë është kaq interesante. Mund të jetë sepse keni frikë të jeni vetëm; ju mendoni se gjithmonë duhet të jeni me njerëzit e tjerë. Kur ndizni televizorin, mund të mos jetë sepse dëshironi një program interesant, kjo është sepse keni frikë të jeni vetëm me veten tuaj. Nëse keni frikë nga ajo që njerëzit e tjerë mund të mendojnë për ju, ajo vjen nga i njëjti vend. Keni frikë se nëse të tjerët mendojnë negativisht për ju, ata nuk do t'ju pranojnë dhe ju do të mbeteni vetëm, në rrezik. Pra, nëse keni nevojë që të tjerët të mendojnë mirë për ju, kjo është një vazhdim i së njëjtës frikë origjinale. Nëse shkoni rregullisht në pazar për të blerë rroba të reja, kjo është për shkak të së njëjtës dëshirë; ju doni të pranoheni nga të tjerët. Keni frikë nga refuzimi. Keni frikë se do të braktiseni dhe do të liheni vetëm, pa pasur askënd që të kujdeset për ju. Ne duhet të shikojmë thellë për të identifikuar frikën dhe dëshirën origjinale, që fshihen pas shumë prej sjelljeve tona. Secila nga frikërat dhe dëshirat që keni sot është një vazhdim i frikës dhe dëshirës origjinale. 

Një ditë po ecja dhe ndjeva diçka si një kordon kërthizor që më lidh me diellin në qiell. Unë pashë shumë qartë se nëse dielli nuk do ishte atje, unë do të vdisja. Pastaj pashë një kordon kërthizor që më lidh me lumin. E dija që po të mos ishte lumi atje, edhe unë do të vdisja, sepse nuk do të kishte ujë për të pirë. Dhe pashë një kordon kërthizor që më lidh me pyllin. Pemët në pyll po më krijonin oksigjen për të marrë frymë. Pa pyll, do të vdisja. Dhe pashë një kordon kërthizor që më lidh me fermerin që rrit bimët, grurin dhe orizin që unë gatuaj dhe ha. 

Kur praktikoni meditimin, filloni të shihni gjëra që njerëzit e tjerë nuk i shohin. Edhe pse nuk i shihni të gjitha këto kordona kërthizore, ato janë atje, duke ju lidhur me nënën tuaj, babanë tuaj, fermerin, diellin, lumin, pyllin, etj. Meditimi mund të përfshijë vizualizimin. Nëse do të vizatonit një fotografi të vetes me këto shumë kordona kërthizore, do të zbulonit se nuk janë vetëm pesë ose dhjetë, por ndoshta qindra apo mijëra prej tyre, dhe ju jeni të lidhur me të gjithë ata. 

Duke parë thellë në ushqimet e tokës, ne shohim që rrezet e diellit janë brenda tyre, një re është brenda, toka është brenda, dhe shumë punë të vështira dhe të dashura janë gjithashtu atje në ushqimin para nesh. Duke parë në këtë mënyrë, edhe nëse askush tjetër nuk është ulur me ne për të ndarë atë vakt, ne e dimë se komuniteti ynë, paraardhësit tanë, "Nëna Natyrë" dhe i gjithë kozmosi janë pikërisht atje, me ne dhe brenda nesh në çdo moment. Asnjëherë nuk kemi nevojë të ndihemi vetëm. Një nga gjërat e para që mund të bëjmë për të qetësuar frikën tonë është të flasim me të. Mund të uleni me atë fëmijë të frikësuar brenda jush dhe të jeni të butë me të. Ju mund të thoni diçka si kjo: "I dashur fëmijë i vogël, unë jam vetja jote e rritur. Unë do të doja t'ju them se ne nuk jemi më një fëmijë, i pafuqishëm dhe i prekshëm. Ne kemi duar të forta dhe këmbë të forta; ne shumë mirë mund të mbrohemi. Pra, nuk ka asnjë arsye pse ne duhet të vazhdojmë të jemi më të frikësuar. " Unë besoj se të flasësh me fëmijën në këtë mënyrë mund të jetë shumë e dobishme, sepse fëmija i brendshëm mund të jetë plagosur thellë, dhe fëmija ka pritur që ne të kthehemi tek ajo. Të gjitha plagët e saj të fëmijërisë janë ende atje, dhe ne kemi qenë aq të zënë sa nuk kemi pasur kohë të kthehemi dhe të ndihmojmë fëmijën të shërohet. Kjo është arsyeja pse është shumë e rëndësishme të marrim kohë për t'u kthyer, të njohim praninë e fëmijës së plagosur tek ne, të flasim me të dhe të përpiqemi ta ndihmojmë atë të shërohet. Ne mund t'i kujtojmë atij disa herë se ne nuk jemi më një fëmijë i pafuqishëm, ne jemi rritur dhe ne fare mirë mund të kujdesemi për veten.

Duke folur me fëmijën tuaj të brendshëm, se jeni fëmija i pafuqishëm dhe i prekshëm, ju mund të shpreheni: "I dashur, unë jam shumë i pafuqishëm. Unë nuk mund të bëj asgjë. Është shumë e rrezikshme. Unë do të vdes; askush nuk po kujdeset për mua." Ju duhet të flisni gjuhën e foshnjës. Dhe ndërsa jeni duke u shprehur kështu, nëse shfaqen ndjenjat e frikës, të pashpresës, stresit dhe pafuqisë, ju lutemi lejoni që ata të dalin dhe t'i njohin ato. Lërini fëmijës së pafuqishëm kohë të mjaftueshme për t'u shprehur plotësisht. Kjo është shumë e rëndësishme. Pasi të ketë mbaruar, kaloni në  rolin e vetes së të rriturve. Ndërsa shikoni veten tjetër, imagjinoni që fëmija i pafuqishëm është ulur atje dhe flisni me të: "Më dëgjo. Unë jam vetja jote e rritur. Ti nuk je më një i pafuqishëm, ne jemi rritur tashmë. Ne kemi inteligjencë të mjaftueshme për të mbrojtur veten, për të mbijetuar vetë. Ne nuk kemi nevojë për dikë që të kujdeset për ne. "Kur ta provoni këtë, do të shihni se ndjenja e sigurisë që dëshironi të ndjeni nuk ka nevojë të vijë nga kapja pas një personi tjetër ose nga shpërqendrimi i vazhdueshëm i vetes. Njohja dhe qetësimi i frikës brenda nesh është hapi i parë për ta lënë atë. Të kuptuarit se tani jeni të sigurt është thelbësor për ata që kanë vuajtur nga abuzime, frikë ose dhimbje në të kaluarën. Ndonjëherë mund të kemi nevojë për një mik, një vëlla, një motër, një mësuese, për të na ndihmuar të mos kthehemi në të kaluarën. Ne jemi rritur. Ne tani jemi të aftë jo vetëm të mbrohemi, por të jetojmë plotësisht në momentin e tanishëm dhe t'u japim të tjerëve.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpëndarja

Të duash është, para së gjithash, të pranosh veten ashtu siç jemi në të vërtetë. Praktika e parë e dashurisë është të njohësh veten. Fjala Pali Metta do të thotë "mirësi e dashur". Kur praktikojmë Metta Meditation, ne shohim kushtet që na kanë bërë të jemi ashtu siç jemi; kjo na e bën të lehtë të pranojmë veten, përfshirë vuajtjet tona dhe lumturinë tonë. Kur praktikojmë Metta Meditation, prekim aspiratat tona më të thella. Por gatishmëria dhe aspirata për të dashuruar nuk është ende dashuri. Ne duhet të shikojmë thellë, me gjithë qenien tonë, në mënyrë që të kuptojmë objektin e meditimit tonë. Praktika e meditimit të dashurisë nuk është sugjestionim automatik. Ne duhet të shikojmë thellë trupin tonë, ndjenjat, perceptimet, formimet mendore dhe vetëdijen. Ne mund të vëzhgojmë sa paqe, lumturi dhe butësi kemi tashmë. Ne mund të vërejmë nëse jemi të shqetësuar për aksidentet ose fatkeqësitë, dhe sa zemërim, acarim, frikë, ankth ose shqetësim janë ende në ne. Ndërsa ndërgjegjësohemi për ndjenjat në ne, vetëkuptimi ynë do të thellohet. Ne do të shohim se si frika jonë dhe mungesa e paqes kontribuojnë në pakënaqësinë tonë, dhe ne do të shohim vlerën e dashurisë për veten dhe kultivimin e një zemre të dhembshurisë. Dashuria do të hyjë në mendimet, fjalët dhe veprimet tona.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Edhe nëse personi me të cilin ju duhet të pajtoheni është shumë larg, ju prapë mund të bëni punën e pajtimit tani. Ajo që është e rëndësishme është të pajtoheni në zemrën dhe mendjen tuaj. Nëse pajtimi bëhet brenda, kjo është e mjaftueshme. Sepse efekti i atij pajtimi do të ndihet kudo më vonë. Edhe nëse personi me të cilin dëshironi të pajtoheni refuzon të përgjigjet, ose edhe nëse tashmë ka vdekur, pajtimi është ende i mundur. Pajtimi do të thotë ta punosh brenda vetes në mënyrë që paqja të rikthehet. Pajtohuni me veten për hir të Zotit, dhe bota do të jetë pak më mirë. Paqja dhe qetësia juaj janë vendimtare për të gjithë ne.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Ishte një çift që ishin gati të martoheshin. Ata donin të më takonin para ceremonisë së dasmës. Ata thanë, " Hej, kanë mbetur vetëm njëzet e katër orë para dasmës sonë. Çfarë mendoni se mund të bëjmë për t'u përgatitur që jeta jonë martesore të jetë e suksesshme?" Unë thashë, "Gjëja më e rëndësishme për ju që të bëni është të shikoni thellë në veten tuaj, për të parë nëse ka diçka që është ende një pengesë për ju. A ka ndonjë gjë me të cilën nuk jeni pajtuar? A ka ndonjë gjë brenda jush që nuk jeni pajtuar? " Pajtimi gjithashtu mund të jetë me veten tuaj. Nëse nuk pajtoheni me veten, lumturia me një person tjetër është e pamundur.

Shumë shpesh ndihemi si një tenxhere pa kapak. Ne besojmë se kapaku ynë është diku në botë dhe se nëse kërkojmë shumë, do të gjejmë kapakun e duhur për të mbuluar tenxheren tonë. Ndjenja e zbrazëtisë është gjithmonë brenda nesh. Kur sodisim personin tjetër, ndonjëherë mendojmë se shohim atë që ndiejmë se na mungon. Ne mendojmë se kemi nevojë për dikë tjetër për t'u mbështetur, për t'u strehuar dhe për të zvogëluar vuajtjet tona. Ne duam të jemi objekt i vëmendjes dhe soditjes së një personi tjetër. Ne duam dikë që do të na shikojë dhe do të përqafojë ndjenjën tonë të zbrazëtisë dhe vuajtjes me energjinë e tij të ndërgjegjes. Së shpejti ne bëhemi të varur nga ajo lloj energjie; ne mendojmë se pa atë vëmendje, ne nuk mund të jetojmë. Na ndihmon të ndihemi më pak të zbrazët dhe na ndihmon të harrojmë boshllëkun e vuajtjeve që kemi brenda. Kur ne vetë nuk mund të prodhojmë energji për t'u kujdesur për veten, ne mendojmë se kemi nevojë për energjinë e dikujt tjetër. Ne përqëndrohemi në nevojën dhe mungesën në vend që të gjenerojmë energjinë e ndërgjegjes, përqendrimit dhe depërtimit që mund të shërojë vuajtjet tona dhe të ndihmojë edhe personin tjetër.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Ndonjëherë ndihemi bosh; ne ndiejmë një vakum, një mungesë të madhe të diçkaje. Ne nuk e dimë shkakun; është shumë e paqartë, por ajo ndjenjë e të qenit bosh brenda është shumë e fortë. Ne presim dhe shpresojmë për diçka shumë më të mirë, kështu që do të ndihemi më pak të vetmuar, më pak bosh. Dëshira për të kuptuar veten dhe për të kuptuar jetën është një etje e thellë. Ekziston gjithashtu etja e thellë për t'u dashuruar dhe dashuruar. Ne jemi gati të duam dhe të jemi të dashur. Është shumë e natyrshme. Por për shkak se ndihemi bosh, ne përpiqemi të gjejmë një objekt të dashurisë sonë. Ndonjëherë ne nuk kemi pasur kohë për të kuptuar veten, megjithatë ne kemi gjetur tashmë objektin e dashurisë sonë. Kur kuptojmë se të gjitha shpresat dhe pritjet tona nuk mund të përmbushen nga ai person, ne vazhdojmë të ndihemi bosh. Ju dëshironi të gjeni diçka, por nuk dini çfarë të kërkoni. Tek të gjithë ka një dëshirë dhe pritje të vazhdueshme; thellë brenda, ju ende prisni që diçka më e mirë të ndodhë. Kjo është arsyeja pse ju kontrolloni mesazhet apo emailin tuaj shumë herë në ditë!

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

"Të tjerët shpesh përgjigjen ashtu siç i trajtojmë."

Kur një person i dashur vuan shumë, ai ose ajo nuk ka energji të mjaftueshme për t'ju përqafuar dhe t'ju ndihmojë të vuani më pak. Pra, është e natyrshme që të zhgënjeheni. Ju mendoni se prania e personit tjetër nuk është më e dobishme për ju. Ju madje mund të pyesni veten nëse e doni më këtë person. Nëse jeni të durueshëm dhe praktikoheni të kujdeseni për veten dhe personin tjetër, mund të keni një shans të zbuloni se elementët e mirësisë dhe bukurisë në personin që doni janë ende atje. Duke u kujdesur për veten, ju mund të mbështesni të dashurin/ën  tuaj dhe të rivendosni gëzimin në marrëdhënien tuaj.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Veprimet e njerëzve të tjerë janë rezultat i dhimbjes së tyre dhe jo rezultat i ndonjë qëllimi për t'ju lënduar. Një perceptim i gabuar mund të jetë shkaku i shumë vuajtjeve. Kjo është arsyeja pse, sa herë që kemi një perceptim, duhet të pyesim veten nëse perceptimi ynë është i drejtë. Kur qëndrojmë me miqtë duke parë diellin që perëndon, jemi të sigurt se dielli nuk ka perënduar ende. Por një shkencëtar mund të na thotë se dielli që ne po shohim është vetëm imazhi i diellit të tetë minutave më parë. Ne jemi subjekt i mijëra perceptimeve të gabuara si kjo në jetën tonë të përditshme. Herën tjetër që vuani dhe besoni se vuajtja juaj është shkaktuar nga personi që doni më shumë, kërkoni ndihmë nga i/e dashuri/a juaj.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kur vuani, mund të dëshironi të shkoni në dhomën tuaj, të mbyllni derën dhe të qani. Personi që ju lëndoi është personi i fundit që dëshironi të shihni. Edhe nëse ai përpiqet t'ju afrohet, ju prapë mund të jeni shumë të zemëruar. Por për të marrë lehtësim, duhet të shkoni te personi që doni, ai që ju lëndoi shumë, dhe të kërkoni ndihmë. Bëhuni njëqind për qind vetja. Hapni gojën dhe thoni me gjithë zemër dhe me gjithë përqendrimin tuaj se vuani dhe keni nevojë për ndihmën që duhet për të lehtësuar vuajtjen dhe për të zgjidhur problemin sa më shpejt. Zemërimi dhe kokëfortësia nuk kanë për të sjellë asgjë të mirë për të dyja palët. Njëri prej jush duhet të tregohet tolerant. Toleranca nuk është dobësi por shenjë e dashurisë. Ata që duan të jenë bashkë e falin njëri tjetrin. Ata që nuk duan të jenë bashkë e distancojnë njëri tjetrin duke përdorur arsyet më të vogla dhe qesharake.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Në dashurinë e vërtetë, nuk ka më ndarje apo diskriminim. Lumturia e tij është lumturia juaj. Vuajtja juaj është vuajtja e tij. Ju nuk mund të thoni më, "Ky është problemi juaj". Në dashurinë e vërtetë, lumturia dhe vuajtja nuk janë më çështje individuale. Ti je ai, dhe ai je ti. Në një marrëdhënie të mirë ne jemi si dy gishta të së njëjtës dorë. Gishti i vogël nuk vuan nga një kompleks inferioriteti dhe thotë: "Unë jam aq i vogël. Do të doja të isha aq i madh sa gishti i madh", "Gishti i madh nuk ka një kompleks superioriteti, duke thënë:" Unë jam më shumë i rëndësishëm. Unë jam vëllai i madh i të gjithë gishtërinjve; ju duhet të më bindeni ". Në vend të kësaj, ekziston një bashkëpunim perfekt mes tyre.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

"Dashuria" është një fjalë e bukur, dhe ne duhet të rivendosim kuptimin e saj. Kur themi, "I duam hamburgerët", ne e prishim fjalën. Ne duhet të bëjmë përpjekje për të shëruar fjalët duke i përdorur ato siç duhet dhe me kujdes. Dashuria e vërtetë përfshin një ndjenjë përgjegjësie dhe pranimin e personit tjetër ashtu siç është, me të gjitha pikat e forta dhe të dobëta të saj. Nëse ju pëlqejnë vetëm gjërat më të mira në një person, kjo nuk është dashuri. Ju duhet të pranoni dobësitë e saj dhe të sillni durimin, mirëkuptimin dhe energjinë tuaj për ta ndihmuar atë të transformohet. Kjo lloj dashurie sjell mbrojtje dhe siguri.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kur duam të vërtetojmë një pikë, mund të tundohemi të shtrembërojmë të vërtetën ose të themi diçka që është vetëm pjesërisht e vërtetë. Ne mund ta teprojmë duke e bërë qëllimisht diçka më të madhe ose më ekstreme sesa është. Ne mund të shtojmë, zbukurojmë ose shpikim detaje për të vërtetuar se kemi të drejtë. Ky lloj fjalimi mund të çojë në keqkuptim dhe mosbesim. Ne duhet të praktikojmë të flasim të vërtetën dhe ta themi atë me shkathtësinë e argumentit. Nëse nuk jemi të aftë, mund të themi diçka që mendojmë se është e vërtetë, por mund të bëjë që të tjerët të vuajnë ose dëshpërohen. Vetëm për shkak se ne kemi vërejtur ose përjetuar diçka nuk do të thotë që ne duhet të flasim për të nëse kjo do t'i bëjë të tjerët të vuajnë. Kur shohim dikë të vuajë për shkak të diçkaje që kemi thënë, ne themi: "Epo, unë po thosha vetëm të vërtetën." Mund të ketë qenë e vërteta, por gjithashtu mund të ketë qenë e pakëndshme dhe lënduese. Fjalimi i dashur kërkon të thuash të vërtetën në atë mënyrë që të përfitojë dhe të ketë përmirësim bota dhe ne. Kur themi të vërtetën, ta bëjmë këtë me dhembshuri; të flasim në atë mënyrë që dëgjuesi të pranojë atë që themi.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Fjala sanskrite karuna shpesh përkthehet si "dhembshuri". Dhembshuri do të thotë të "vuash" me një person tjetër, të ndash vuajtjet e tyre. Karuna është shumë më tepër se kaq. Është aftësia për të hequr dhe transformuar vuajtjet, jo vetëm për ti ndarë ato. Kur shkoni te një mjek, nuk ju ndihmon dot nëse ai thjesht ndan vuajtjet tuaja. Një mjek duhet të ndihmojë në shërimin e vuajtjeve. Kur e doni dikë, duhet të keni aftësinë për të sjellë lehtësim dhe për ta ndihmuar atë të vuajë më pak. Ky është një art. Nëse nuk i kuptoni rrënjët e vuajtjes së tij, nuk mund të ndihmoni, ashtu si një mjek nuk mund të ndihmojë në shërimin e sëmundjes tuaj nëse ai nuk e di shkakun. Ju duhet të kuptoni shkakun e vuajtjes së të dashurit tuaj në mënyrë që të ndihmoni në lehtësimin e vuajtjes.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpëndarja

Për sa kohë që ne e refuzojmë veten dhe i shkaktojmë dëm trupit dhe mendjes sonë, nuk ka kuptim të flasim për dashurinë dhe pranimin e të tjerëve. Me vëmendje, ne mund të njohim mënyrat tona të zakonshme të të menduarit dhe përmbajtjen e mendimeve tona. Ndonjëherë mendimet tona sillen rreth e rrotull dhe ne jemi të përfshirë nga mosbesimi, pesimizmi, konflikti, pikëllimi ose xhelozia. Kjo gjendje shpirtërore do të shfaqet natyrshëm në fjalët dhe veprimet tona dhe do të shkaktojë dëm për ne dhe për të tjerët. Kur hedhim dritën e vëmendjes mbi modelet tona të zakonshme të mendimit, ne i shohim ato qartë. Njohja e zakoneve tona dhe buzëqeshja ndaj tyre është praktika e vëmendjes së duhur mendore, e cila na ndihmon të krijojmë rrugë nervore të reja dhe më të dobishme.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Mësoni të ushqeni veten dhe personin tjetër me gëzim. A jeni në gjendje ta bëni personin tjetër të buzëqeshë? A jeni në gjendje të rrisni besimin dhe entuziazmin e saj? Nëse nuk jeni në gjendje t'i bëni këto gjëra të vogla për të, si mund të thoni që e doni atë? Ndonjëherë një fjalë e mirë është e mjaftueshme për të ndihmuar dikë të lulëzojë si një lule.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Nëse një lidhje nuk mund të sigurojë gëzim, atëherë nuk është dashuri e vërtetë. Nëse vazhdoni ta bëni personin tjetër të qajë gjatë gjithë ditës, kjo nuk është dashuri e vërtetë. Ofroni vetëm gjërat që mund ta bëjnë personin tjetër të lumtur. Ju duhet të dini nevojat reale të atij personi. Praktikoni dhe mësoni se si të krijoni një ndjenjë gëzimi, një ndjenjë lumturie me fjalë dhe gjestet tuaja, qofshin dhe të vogla. Nëse keni mirëkuptim dhe dashuri të mjaftueshme, atëherë çdo moment-qoftë ai i shpenzuar për të bërë një mëngjes, për të pastruar dhomën, për të ujitur kopshtin, për të dhuruar një përqafim, një dhuratë të vogël, një buzëqeshje apo duke i kushtuar kohën një bisede, ose për të bërë ndonjë gjë tjetër me familjen tuaj- mund të jetë një moment gëzimi.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja 

"Të gjithë jemi lulet e kësaj toke"

Rrënjët e diskriminimit, konfliktit dhe luftës nuk gjenden jashtë nesh. Ato janë brenda mënyrës sonë të të menduarit dhe shikimit të botës. Armiku i vërtetë është injoranca jonë, lidhja jonë me pikëpamjet dhe perceptimet tona të gabuara. Me shikimin e thellë dhe praktikën e dialogut të dhembshur, ne mund t'i transformojmë perceptimet e gabuara dhe zemërimin në mirëkuptim dhe dashuri, ashtu si një kopshtar mund ta transformojë plehun në rritje të luleve dhe pemëve të bukura.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Ne priremi të pyesim veten nëse kemi mjaft për të ofruar në një lidhje. Ne jemi të etur për të vërtetën, mirësinë, dhembshurinë, bukurinë shpirtërore, kështu që ne fillojmë të shikojmë duke e kërkuar jashtë. Ndonjëherë ne mendojmë se kemi gjetur një partner/e që mishëron gjithçka që është e mirë, e bukur dhe e vërtetë. Pas një kohe, ne zakonisht zbulojmë se kemi pasur një perceptim të gabuar për atë person dhe zhgënjehemi. Një partner/e ose një mik/e  i/e vërtetë është ai/ajo që ju inkurajon të shikoni thellë brenda vetes për bukurinë dhe dashurinë që keni kërkuar.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Komplekset shpesh formohen pa e ditur dhe pa e kuptuar sesi, prandaj meditoni rreth tyre që të shpëtoni.

Shpesh ne nuk mund ta duam veten ose të tjerët plotësisht kur jemi të mbërthyer në komplekset tona. Kur keni një kompleks inferioriteti, keni vetëbesim të ulët, dhe kjo është një lloj sëmundjeje. Vetëvlerësimi i lartë është gjithashtu një sëmundje, sepse ju e konsideroni veten të jeni mbi të tjerët dhe kjo shkakton gjithashtu vuajtje. Edhe pse barazia është diçka e mirë, ajo gjithashtu mund të jetë një kompleks. Kur thoni, "Unë jam aq i mirë sa ai", ju ende mendoni se keni një vetvete të veçantë. Kur krahasoni dy veta me njëra -tjetrën, do të ketë vuajtje. Liria e vërtetë është liria nga të gjitha këto komplekse.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Të gjithë e dinë se fajësimi dhe argumentimi nuk ndihmojnë kurrë; por dëmtojnë. Frymëmarrja e ndërgjegjshme na ndihmon të zhvillojmë aftësinë për të ndaluar në atë moment vendimtar, për të mbajtur veten nga të thënët ose bërë diçka për të cilën pendohemi më vonë. Praktikoni frymëmarrje të ndërgjegjshme kur gjërat po shkojnë mirë me partnerin tuaj, atëherë do të jetë aty për ju kur gjërat të vështirësohen.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpëndarja

Kur i/e dashuri/a juaj po flet, praktikohuni ta dëgjoni me vëmendje të plotë. Ndonjëherë personi tjetër do të thotë diçka që na befason, që është e kundërta e mënyrës sesi i shohim gjërat. Lejoni personin tjetër të flasë lirshëm. Mos e ndërprisni ose mos i kritikoni fjalët menjëherë pa e dëgjuar plotësisht. Kur dëgjojmë thellë me gjithë zemrën tonë-për dhjetë minuta, gjysmë ore, apo edhe një orë-do të fillojmë ta shohim dhe njohim personin tjetër më thellë dhe do ta kuptojmë më mirë. Nëse ata thonë diçka që është e pasaktë, që bazohet në një perceptim të gabuar, ne mund t'u japim atyre pak informacion më vonë për t'i ndihmuar ata të korrigjojnë të menduarit e tyre. Por tani, ne duhet vetëm dëgjojmë.
Të dish të dëgjosh dikë me vëmendje të plotë është shenjë e dashurisë dhe respektit që ke ndaj vetes dhe tjetrit.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

Të duash pa ditur se si të duash plagos personin që duam. Për të ditur se si ta duam dikë, duhet ta kuptojmë. Për ta kuptuar, duhet të dëgjojmë. Ai person mund të jetë partneri ynë, shoku ynë, motra, vëllai ynë ose fëmija ynë. Ju mund të pyesni: "I dashur, a mendon se të kuptoj mjaftueshëm? Të lutem më trego vështirësitë, vuajtjet dhe dëshirat e tua më të thella." Atëherë personi tjetër ka një mundësi për të hapur zemrën e tij.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpëndarja

Për të ruajtur angazhimin tonë ndaj partnerit dhe për të përballuar stuhitë më të vështira, ne kemi nevojë për rrënjë të forta. Nëse presim derisa të ketë telashe me partnerin tonë për ta zgjidhur atë, ne nuk do të kemi ndërtuar rrënjë mjaft të forta për t'i bërë ballë sulmit. Shpesh ne mendojmë se jemi të balancuar kur, në realitet, ai ekuilibër është i brishtë. Na duhet vetëm një erë e lehtë që të fryjë që të rrëzohemi. Një pemë dëllinje i ka rrënjët e saj të mbjella thellë në zemër të tokës. Si rezultat, ajo është e fortë. Por disa pemë që duken të jenë mjaft të qëndrueshme, u duhet vetëm një stomak i tërbuar për t'i rrëzuar ato. Pemët elastike mund të përballojnë një stuhi të dhunshme sepse rrënjët e tyre janë të thella dhe të forta. Rrënjët e një marrëdhënieje të qëndrueshme janë ndërgjegjja, dëgjimi i thellë dhe fjalimi i dashur, dhe një komunitet i fortë për t'ju mbështetur.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndaja

Në trupin tonë mund të ketë tension dhe dhimbje. Nëse e shtypim ose e injorojmë këtë, atëherë çdo ditë tensioni dhe dhimbja do të rriten dhe do të na pengojnë të përjetojmë lumturinë që duhet të jemi në gjendje të përjetojmë. Kur kemi tension në trupin tonë, nuk mund të flemë mirë ose të hamë mirë. Kujdesi për frymëmarrjen mund të na ndihmojë të relaksohemi dhe të sjellim paqe në trupin tonë. Ne duhet të kujdesemi për trupin tonë njësoj siç kujdesemi për veshjen.  Ne mund të kujdesemi për mendjen tonë njësoj siç kujdesemi për ushqimin që hamë.

Nëse duam të shmangim konfliktin dhe të praktikojmë fjalimin me dashuri, duhet të praktikojmë të menduarit e qartë. Ne do të flasim dhe veprojmë në mënyrë të pashmangshme sipas mënyrës që ne mendojmë. Kur e gjejmë veten duke menduar negativisht për një person tjetër, në vend që të fokusohemi në mendimet dhe gjykimet tona negative, mund të interesohemi se pse ata janë ashtu siç janë. Ne mund t'i kushtojmë vëmendje problemeve dhe vështirësive të cilat personi është përballur. Ne mund të sjellim ndër mend cilësitë e tyre pozitive, qëllimet e mira dhe mirësinë ndaj të tjerëve, në mënyrë që të krijojmë dhembshurinë tonë dhe të heqim dorë nga zemërimi ynë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpëndarja

Të duash dikë nuk do të thotë të thuash "po" për gjithçka që dëshiron personi tjetër. Baza e dashurisë për dikë tjetër është të njohësh veten dhe të dish se çfarë të nevojitet. Unë njoh një grua që vuajti shumë sepse nuk mund të thoshte "jo". Që kur ishte e re, sa herë që një burrë i kërkonte diçka, ajo ndjeu se duhej të thoshte "po" edhe kur nuk donte. Është e rëndësishme që dashuria e një personi tjetër të mos ketë më shumë përparësi sesa të dëgjoni veten dhe të dini se çfarë keni nevojë.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpëndarja

Ne nuk kemi pse të përpiqemi shumë për t'u çlodhur, ashtu siç nuk mund të përdorim përpjekje të rrepta për të qenë të ndërgjegjshëm. Kur praktikohemi së bashku si një bashkësi, praktika jonë e ndërgjegjes bëhet më e gëzueshme, më e relaksuar dhe e qëndrueshme. Ne jemi këmbanë të vëmendjes për njëri -tjetrin, duke mbështetur dhe kujtuar njëri -tjetrin gjatë rrugës së praktikës për shtimin e mirësive. Me mbështetjen e komunitetit, ne mund të kultivojmë paqen dhe gëzimin në veten tonë, të cilat pastaj mund t'i ofrojmë atyre përreth nesh. Me mbështetjen e njëri tjetrit ne mësojmë të dëgjojmë problemet tona të përbashkëta të cilat nuk mund të zgjidhen pa njëri tjetrin. Ideja e një bashkësie ka të bëjë me bashkëpunimin, ndihmesën dhe harmoninë të cilat nuk mund të arrihen kur je jashtë komunitetit.
Koncepti i bujarisë, mëshirës, mirësisë dhe jetës ka lindur nga të qenit në bashkësi.
Ne kështu kultivojmë soliditetin dhe lirinë tonë, mirëkuptimin dhe dhembshurinë tonë. Ne duhet të praktikojmë të shikojmë thellë për të fituar atë lloj depërtimi që mund të na çlirojë nga vuajtjet, frika, diskriminimi dhe keqkuptimi.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpëndarja

Përdorimi i fjalimit me dashuri nuk është i lehtë. Duhet zell. Kjo do të thotë para së gjithash që ne të praktikojmë të mos i ujisim farat e padobishme në veten tonë. Gjatë jetës, ne flasim për të gjitha gjendjet e ndryshme të mundshme të mendjes si fara. Të gjithë ne i kemi të gjitha farat brenda nesh. Ne nuk jemi domosdoshmërisht të vetëdijshëm për këto fara, por ato janë atje në nivelin më të ulët të vetëdijes sonë. Farat përmbajnë potencialin për të gjitha emocionet, mendimet dhe perceptimet e ndryshme që mund të kemi. Nëse diçka shkakton një nga farat- për shembull nëse dikush thotë diçka jo të mirë në zemërim- fara e zemërimit do të dalë dhe do të shfaqet në nivelin e sipërm të vetëdijes. Fjalimi me dashuri kërkon që ne të vëmë re kur vadisim farëra të dëmshme si zilia, zemërimi, diskriminimi ose dëshpërimi. Kujdesi për frymëmarrjen ose praktikimi i ecjes me mend mund të jetë një ninull qetësuese që na ndihmon të përqafojmë farën e dëmshme me vetëdijen tonë dhe ta ftojmë atë të kthehet në gjumë. Niveli më i ulët i vetëdijes është si bodrumi dhe mendja është dhoma e ndenjes. Nëse lejoni që zemërimi të dalë nga bodrumi, ai do të zërë të gjithë dhomën e ndenjes. Dhe nëse lejoni që zemërimi të qëndrojë atje për një kohë të gjatë, atëherë fara e zemërimit do të forcohet në nivelin më të ulët të vetëdijes. Do të bëhet më e rëndësishme dhe do të lindë më lehtë. Nëse zemëroheni çdo ditë, fara juaj e zemërimit do të bëhet gjithnjë e më e madhe dhe do të jetë shumë më e vështirë që të rritet dhembshuria. Pa dhembshuri, do të jetë e vështirë të përdorësh fjalimin me dashuri.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

Ekzistojnë tre lloje të intimitetit: fizik, emocional dhe shpirtëror. Këta të tre duhet të shkojnë së bashku. Secili prej nesh po kërkon intimitet emocional. Ne duam të kemi komunikim të vërtetë, mirëkuptim reciprok dhe bashkim. Ne duam të jemi në harmoni me dikë. Kur një marrëdhënie intime përmban të tre elementët, atëherë intimiteti fizik është më domethënës dhe mund të jetë shumë i shëndetshëm dhe shërues.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Shpirtërore nuk do të thotë një besim i verbër apo një mësim shpirtëror. Shpirtërore është një praktikë që sjell lehtësim, komunikim dhe transformim. Gjithkush ka nevojë për një dimension shpirtëror në jetë. Pa një dimension shpirtëror, është shumë sfiduese të kalojmë lehtë me vështirësitë e përditshme që të gjithë hasim. Me një praktikë shpirtërore, nuk keni më frikë. Së bashku me trupin tuaj fizik, ju keni një trup shpirtëror. Praktikat e frymëmarrjes, ecjes, përqendrimit dhe mirëkuptimit mund t'ju ndihmojnë shumë në trajtimin e emocioneve tuaja, në dëgjimin dhe përqafimin e vuajtjeve tuaja, dhe në ndihmën për të njohur dhe përqafuar vuajtjet e një personi tjetër. Nëse e kemi këtë aftësi, atëherë mund të zhvillojmë një intimitet të vërtetë dhe të qëndrueshëm shpirtëror me veten dhe me të tjerët.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Ne mund ta mendojmë gëzimin si diçka që ndodh spontanisht. Por gëzimi duhet kultivuar dhe praktikuar në mënyrë që të rritet. Kur ulemi në vëmendje me të tjerët, është më e lehtë të ulemi. Kur pushojmë me të tjerët, është më e lehtë të relaksohemi. Energjia kolektive mund të na ndihmojë kur jemi të lodhur ose kur mendja jonë endet diku. Energjia kolektive mund të na kthejë tek vetja. Kjo është arsyeja pse është kaq e rëndësishme të praktikoheni me të tjerët. Në fillim mund të shqetësohemi se nuk po bëjmë meditim ulur apo ecur siç duhet, dhe mund të hezitojmë të praktikohemi me të tjerët nga frika se mos gjykohemi. Por ne të gjithë e dimë se si të ulemi dhe si të marrim frymë. Kjo është gjithçka që duhet të bëjmë. Pas vetëm disa çaste të përqendrimit në frymëmarrjen tonë, ne mund të sjellim paqe dhe qetësi në trupin dhe mendjen tonë. Ne vetëm duhet t'i kushtojmë vëmendje frymëmarrjes sonë. Përqendrohuni vetëm në këtë. Kjo është e gjitha që duhet për të filluar të qetësoni agjitacionin në mendjen dhe trupin tuaj dhe të rivendosni stabilitetin dhe paqen brenda vetes. Përqendrimi i atyre përreth jush gjithashtu do t'ju mbështesë ndërsa filloni të praktikoni. Bëjeni këtë nga pak çdo ditë, vetëm ose me të tjerët. Kur stërviteni kështu, bëhet më e lehtë dhe më e lehtë të ktheheni në frymëmarrjen tuaj të ndërgjegjshme. Sa më shumë të stërviteni, aq më lehtë prekni thellësitë e vetëdijes tuaj dhe aq më lehtë mund të gjeneroni energjinë e dhembshurisë. Secili prej nesh mund ta bëjë këtë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Trupi dhe mendja nuk janë dy entitete të ndara. Ajo që ndodh në trup do të ketë një efekt në mendjen dhe anasjelltas. Mendja mbështetet në shfaqjen e trupit dhe trupi mbështetet në mendjen për të qenë gjallë, në mënyrë që të jetë e mundur për diçka. Kur e doni dikë, duhet ta respektoni, jo vetëm mendjen, por edhe trupin e saj. Ju respektoni trupin tuaj, dhe ju respektoni trupin e saj. Trupi juaj jeni ju. Trupi juaj është mendja juaj. Mendja dhe trupi i personit tjetër janë gjithashtu të lidhura. Nëse njëri është trupi, tjera është mendja. Nëse tjetra është trupi, ti je mendja. Pra, ju  jeni trupi dhe mendja e njëri tjetrit. Kështu plotësoni njëri tjetrin ! 

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Fjalimi me dashuri është një akt bujarie. Kur motivohemi nga dashamirësia, ne mund të sjellim lumturi për shumë të tjerë përmes fjalëve dhe veprimeve tona të mira. Kur kemi shumë dhimbje, është e vështirë të flasim me dashuri, kështu që është e rëndësishme të shikojmë thellë për të parë rrënjët e zemërimit, dëshpërimit dhe vuajtjes sonë, në mënyrë që të kuptojmë dhe çlirohemi nga to. Nëse përdorim fjalë që frymëzojnë vetëbesim, shpresë dhe besim, veçanërisht me fëmijët tanë, ato do të lulëzojnë.

Përqafimi 

Në vitin 1966, një mik më çoi në Aeroportin e Atlantës. Kur po i thonim lamtumirë, pyeti: "A është mirë të përqafosh një murg budist?" Në vendin tim, ne nuk jemi mësuar të shprehemi në atë mënyrë, por mendova, "Unë jam një mësues Zen. Nuk duhet të jetë problem për mua ta bëj këtë." Kështu që unë thashë, "Pse jo?" dhe më përqafoi, por unë isha mjaft i ngurtë. Ndërsa isha në aeroplan, vendosa që nëse do të doja të punoja me miqtë në Perëndim, do të më duhej të mësoja kulturën e Perëndimit. Kështu që unë shpika meditimin përqafues. Meditimi përqafues është një kombinim i Lindjes dhe Perëndimit. Sipas praktikës, ju duhet të përqafoni vërtet personin që mbani. Ju duhet ta bëni atë shumë të vërtetë me krahët tuaj, jo vetëm për hir të dukjes, duke e përkëdhelur në shpinë për të pretenduar se jeni atje, por duke marrë frymë me vetëdije dhe duke u përqafuar me gjithë trupin, shpirtin dhe zemrën tuaj. Përqafimi i meditimit është një praktikë e ndërgjegjes. "Duke marrë frymë, e di që i/e dashuri/a im/e është në krahët e mi, i/e gjallë. Duke marrë frymë, ai/ajo është aq i/e çmuar për mua." Nëse merrni frymë thellë ashtu, duke mbajtur personin që doni, energjia e kujdesit dhe vlerësimit tuaj do të depërtojë në atë person dhe ajo do të ushqehet dhe lulëzojë si një lule.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Dëgjimi me dhembshuri dhe fjalët me dashuri janë dyert që mund të na ndihmojnë edhe në situatat më të vështira. Pasi të kemi dëgjuar me dhembshuri, ne mund të përdorim fjalimin me dashuri për të rivendosur komunikimin dhe mirëkuptimin. Ne do të dimë çfarë të themi dhe çfarë të mos themi në mënyrë që të mos e përkeqësojmë situatën. Të përdorësh fjalimin me dashuri do të thotë të flasësh në atë mënyrë që frymëzon gëzim, shpresë dhe besim tek personi tjetër. Fjalët tona ujisin farat e shëndetshme tek ne dhe tek personi tjetër. Nuk ka zemërim, gjykim apo fajësim. Ne duhet të praktikohemi  të qetësohemi para se të shprehim atë që kemi në zemrën tonë dhe t'i zgjedhim fjalët tona me kujdes në mënyrë që personi tjetër të pranojë atë që themi dhe të na kuptojë më mirë. Dhe të mund të praktikojmë fjalimin me dashuri sa herë që flasim. Shpesh zemërimi dhe acarimi ynë na pengojnë të jemi në gjendje të përdorim fjalimin me dashuri, megjithatë ne e dimë se nëse flasim me energjinë e zemërimit do të dëmtojë marrëdhënien tonë. Fjalimi me dashuri është një aftësi thelbësore në ndërtimin e një marrëdhënieje ose një komuniteti që është një strehë e sigurt dhe shëruese për të gjithë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Nëse mund të uleni vetëm në meditim, në heshtje dhe paqe, kjo tashmë është relaksuese dhe shëruese. Edhe nëse askush tjetër nuk e di që ju jeni duke medituar, energjia që prodhoni është shumë e dobishme për ju dhe për botën. Por nëse uleni me të tjerët, nëse ecni dhe punoni me të tjerët, energjia përforcohet dhe ju do të krijoni një energji kolektive të fuqishme të ndërgjegjes për shërimin tuaj dhe shërimin e botës. Është diçka që një person nuk mund ta bëjë vetëm. Mos e privoni botën nga ky ushqim thelbësor shpirtëror.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Elementi i parë i dashurisë së vërtetë është dashamirësia. Thelbi i mirësisë është të jesh në gjendje të ofrosh copëza lumturie. Mund të jesh dielli për dikë, por nuk mund të ofrosh lumturi derisa ta kesh edhe në vetvete këtë diell. Pra, ndërtoni një stresë  brenda vetes duke pranuar veten siç je  dhe duke mësuar të doni vetveten më shumë se tjetrin, kështu do të jenë lehtësues për të tjerët dhe qetësues për veten. Mësoni si të praktikoni vëmendjen në një mënyrë të tillë që të krijoni momente lumturie dhe gëzimi për ushqimin tuaj. 

Atëherë do të keni diçka për t'i ofruar edhe personit tjetër.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Dashuria e vërtetë përbëhet nga katër elementë: dashamirësia, dhembshuria, gëzimi dhe qetësia. Në sanskritisht, këto janë, maitri, karuna, mudita dhe upeksha. Nëse dashuria juaj përmban këto elemente, ajo do të jetë shëruese dhe transformuese dhe do të ketë elementin e shenjtërisë në të. Dashuria e vërtetë ka fuqinë për të shëruar dhe transformuar çdo situatë dhe për të sjellë kuptim të thellë në jetën tonë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kur praktikoni dëgjimin e dhembshur, është e rëndësishme të mbani mend se dëgjoni vetëm me një qëllim, dhe kjo është të ndihmoni personin tjetër të vuajë më pak. Ju i jepni personit tjetër një shans për të thënë atë që ka në zemrën e tij. Edhe nëse personi tjetër thotë diçka të ashpër, provokuese ose të pasaktë, ose diçka plot fajësim, gjykim ose perceptime të gabuara, ju prapë vazhdoni të dëgjoni me zemrën e dhembshurisë. Nëse mund të ruani energjinë e ndërgjegjësimit dhe përzierjes në zemrën tuaj gjatë dëgjimit, do të jeni të mbrojtur dhe, pavarësisht se çfarë thotë personi tjetër, nuk do të prekë energjinë e acarimit dhe zemërimit në ju. Në atë mënyrë, ju mund të dëgjoni për një orë ose më shumë, dhe cilësia e dëgjimit tuaj do të ndihmojë personin tjetër të vuajë më pak. Kur njerëzit dëgjojnë njëri -tjetrin në këtë mënyrë, ata me të vërtetë e njohin njerëzimin dhe vuajtjen e personit tjetër. Kur të filloni të shihni që personi tjetër është një qenie njerëzore, dikush si ju, ju nuk e shikoni më atë person me dyshim, zemërim ose frikë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Ne mund të kuptojmë një person tjetër vetëm kur jemi në gjendje t'i dëgjojmë me të vërtetë. Kur ne mund t'i dëgjojmë të tjerët me dhembshuri të thellë, ne mund të kuptojmë dhimbjen dhe vështirësitë e tyre. Por kur jemi të zemëruar, ne nuk mund t'i dëgjojmë të tjerët ose të dëgjojmë vuajtjet e tyre. Të dëgjosh me vëmendje dhe në thellësi një tjetër është një formë meditimi. Ne bëhemi të vetëdijshëm për frymëmarrjen tonë, e ndjekim atë dhe praktikojmë përqendrimin, dhe mësojmë gjëra për personin tjetër që nuk i kishim njohur më parë. Kur praktikojmë një dëgjim të thellë, ne mund ta ndihmojmë personin që po dëgjojmë të heqë perceptimet e gabuara që po i bëjnë ata të vuajnë. Ne mund të rivendosim harmoninë në partneritetet tona, miqësitë tona, familjen tonë, komunitetin tonë, kombin tonë dhe midis kombeve. Të dëgjosh dikë me vëmendje të thellë ndikon aq shumë sa nuk mund ta rregulloni asnjë raport në ndonjë mënyrë tjetër.

#ndalohetkopjimi

#lejohetshpërndarja

Çdo bisedim paqeje duhet të fillojë duke bërë paqe me veten. Së pari ne duhet të njohim zemërimin tonë, ta përqafojmë atë dhe të bëjmë paqe me të. Ju nuk e luftoni zemërimin tuaj, sepse zemërimi juaj jeni ju. Zemërimi juaj është fëmija i plagosur në ju. Pse duhet të luftoni zemërimin tuaj? Metoda është krejtësisht jo e dhunshme: vetëdija, ndërgjegjja dhe mbajtja e zemërimit tuaj me butësi brenda jush. Kështu, zemërimi juaj do të transformohet natyrshëm në qetësi.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja

Një nxënës e pyeti mësuesin: "Mësues, a ka ndonjë gjë që do të pranoje të vrasësh?" Mësuesi u përgjigj: "Po, zemërimin. Vrasja e zemërimit largon vuajtjet, sjell paqe dhe lumturi." Ne "vrasim" zemërimin tonë duke i buzëqeshur, duke e mbajtur nën kontroll dhe u sjellë butësisht, duke kërkuar thellë të kuptojmë rrënjët e tij dhe duke e transformuar atë me mirëkuptim dhe dhembshuri. Përgjigja e mësuesit i bëri aq shumë përshtypje njeriut, saqë ai u bë ndjekës i tij. Kur kushëriri i tij mësoi për këtë, ai e mallkoi mësuesin në fytyrë. Mësuesi vetëm buzëqeshi. Kushëriri u zemërua edhe më shumë dhe pyeti: "Pse nuk përgjigjesh?" Mësuesi u përgjigj: "Nëse dikush refuzon një dhuratë, ajo duhet të merret mbrapsht nga ai që e ofroi atë." 

Fjalët dhe veprimet e zemëruara dëmtojnë veten së pari dhe dëmtojnë veten më së shumti.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Nëse nuk mund të pushojmë, është sepse nuk kemi ndalur së vrapuari. Ne filluam të vraponim shumë kohë më parë. Ne vazhdojmë të vrapojmë, edhe në gjumë. Ne mendojmë se lumturia dhe mirëqenia nuk janë të mundshme në të tashmen. Nëse mund të ndaleni dhe të vendoseni këtu dhe tani, do të shihni se ka shumë elementë të lumturisë në dispozicion në këtë moment, më shumë se të mjaftueshme për ju që të jeni të lumtur. Edhe nëse ka disa gjëra në të tashmen që nuk ju pëlqejnë, ka ende shumë kushte pozitive për lumturinë tuaj. Kur ecni në kopsht, mund të shihni që një pemë po vdes dhe kështu ndiheni të trishtuar dhe nuk jeni në gjendje të shijoni pjesën tjetër të kopshtit që është ende e bukur. Nëse shikoni përsëri, mund të shihni se kopshti është ende i bukur dhe mund ta shijoni.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpëndarja

Meditimi ka dy aspekte. E para është ndalimi (shamatha në sanskritisht). Ne vrapojmë gjatë gjithë jetës sonë, duke ndjekur idenë e lumturisë. Ndalimi do të thotë të ndalojmë vrapimin, harresën dhe kapjen tonë në të kaluarën ose të ardhmen. Ne vijmë në shtëpi në momentin e tanishëm ku jeta është në dispozicion. Momenti i tanishëm përmban çdo moment. Këtu mund të prekim paraardhësit tanë, fëmijët tanë dhe fëmijët e tyre, edhe nëse ata nuk kanë lindur ende. Ne qetësojmë trupin dhe emocionet tona përmes praktikës së frymëmarrjes me mendje, ecjes me mendje dhe uljes me mend. Shamatha është gjithashtu praktika e përqendrimit, kështu që ne mund të jetojmë thellë çdo moment të jetës sonë dhe të prekim nivelin më të thellë të qenies sonë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Të meditosh do të thotë t'i kushtosh vëmendje të plotë diçkaje. Nuk do të thotë të ikësh nga jeta. Në vend të kësaj është një mundësi për të parë thellë në veten tonë dhe në situatën në të cilën jemi.

Po, plotësimi i dëshirës suaj do të ishte diçka e bukur. Por a nuk është pikërisht kjo arsyeja pse kënaqësia na ngacmon? Në vend të kësaj, shikoni nëse këto gjëra mund të jenë edhe më të mira-një shpirt i madh, liri, ndershmëri, mirësi, shenjtëri. Sepse nuk ka asgjë aq të këndshme sa vetë mençuria, kur merrni parasysh se sa të sigurta dhe pa mundim janë veprat e të kuptuarit dhe të diturisë.

Një person nuk mund të argumentojë se nga kënaqësia nuk ndihet mirë. Kjo është pothuajse absurde. Por kënaqësive të ndaluara vështirë se mund t’i rezistosh me anë të virtytit të dobët. Nxitimi i dopaminës që vjen nga seksi është momental. Kështu është krenaria e një arritjeje ose duartrokitjet e përzemërta të një turme. Këto kënaqësi janë të fuqishme, por ato zhduken dhe na lënë të dëshirojmë më shumë. Çfarë zgjat më shumë (dhe mbetet më shumë brenda rrethit tonë të kontrollit)? Urtësi, karakter të mirë, maturi dhe mirësi.

#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndaja

Dashuria është një gjë e gjallë, që merr frymë lirisht. Nuk ka nevojë ta detyroni atë të rritet në një drejtim të veçantë. Nëse fillojmë duke qenë të lehtë dhe të butë me veten, do të zbulojmë se është vetëm brenda nesh, e fortë dhe shëruese.

Secili prej nesh është si valët dhe gjithashtu si uji. Ndonjëherë ne jemi të ngazëllyer, të zhurmshëm dhe të trazuar si valët. Ndonjëherë jemi të qetë si uji i qetë. Kur uji është i qetë, ai pasqyron qiellin blu, retë dhe pemët. Ndonjëherë, pavarësisht nëse jemi në shtëpi, në punë ose në shkollë, lodhemi, shqetësohemi ose jemi të pakënaqur dhe duhet të transformohemi në ujë të qetë. Ne tashmë kemi qetësi në ne; ne vetëm duhet të dimë se si ta bëjmë atë të shfaqur.

Dashuria e vërtetë na jep bukuri, freski, rrezatim, liri dhe paqe. Dashuria e vërtetë përfshin një ndjenjë gëzimi të thellë që ne jemi gjallë. Nëse nuk ndihemi kështu kur ndiejmë dashuri, atëherë nuk është dashuri e vërtetë.

Ekziston një traditë në Azi për të trajtuar partnerin tuaj me respektin që do t'i jepnit një mysafiri. Kjo është e vërtetë edhe nëse keni qenë me të dashurin/rën tuaj për një kohë të gjatë. Personi tjetër meriton gjithmonë respektin tuaj të plotë.

Nderimi është natyra e dashurisë sonë.

Mos aktroni duke e fshehur vuajten. Kjo do e shtojë akoma më shumë dhimbjen e vuajtjes duke i dhënë tjetrit idenë e gabuar se je në kënaqësi, pra duke e mashtruar tjetrin, nuk keni për të fituar kënaqësi por më shumë dhimbje. 

Në fillim të një marrëdhënieje, dashuria juaj mund të përfshijë vetëm ju dhe personin tjetër. Por nëse praktikoni dashurinë e vërtetë, shumë shpejt ajo dashuri do të rritet dhe do të përfshijë të gjithë ne. Në momentin që dashuria ndalon së rrituri, ajo fillon të vdesë. Është si një pemë; nëse një pemë ndalon së rrituri, ajo fillon të thahet. Ne mund dhe duhet të mësojmë se si ta ushqejmë dashurinë tonë dhe ta ndihmojmë atë të vazhdojë të rritet si një pemë në zemrat tona me ujin e përkushtimit!

Të përpiqesh të ikësh nga vuajtja nuk është diçka e mençur. Ajo që duhet të bëjmë është të qëndrojmë me të, të shikojmë thellë në brendësi dhe ta përdorim mirë atë. Duke parë thellë në natyrën e vuajtjes, ne zbulojmë rrugën e transformimit dhe shërimit. Pa vuajtje, nuk ka lumturi dhe asnjë rrugë drejt lumturisë. Ne madje mund të flasim për përfitimet e vuajtjes sepse vuajtja na ndihmon të mësojmë dhe të rritemi.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Kuptimi i vuajtjeve të dikujt është dhurata më e mirë që mund t'i bëni një personi tjetër. Të kuptuarit është ana tjetër e dashurisë. Nëse nuk kupton, nuk mund të dashurosh.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Zakonisht kur jemi të zemëruar me dikë, ne jemi më të interesuar të luftojmë me të sesa të kujdesemi për ndjenjat tona. Është si dikush, shtëpia e të cilit po digjet, duke vrapuar pas personit që i ka vënë zjarrin shtëpisë së tyre në vend që të shkojë në shtëpi për të shuar flakët. Nëse nuk shkojmë në shtëpi për t'u kujdesur për zemërimin tonë, e gjithë shtëpia jonë do të digjet. Por nëse mund të ndalemi për një moment, ne kemi një shans të njohim zemërimin tonë, ta përqafojmë atë dhe të shikojmë thellë për të parë rrënjët e tij të vërteta. Nëse ne mund të kujdesemi për zemërimin tonë në vend që të përqëndrohemi te personi tjetër, do të marrim lehtësim të menjëhershëm. Nëse mund të ndalemi, ne do të shohim që zemërimi ose frika jonë mund të ketë lindur nga një perceptim i gabuar ose mund t'i ketë rrënjët në farat e mëdha të zemërimit ose frikës brenda nesh. Kur e kuptojmë këtë, na çliron nga zemërimi dhe frika. Praktikoni përqafimin dhe shikimin thellë në vetvete për të parë rrënjët e vërteta të zemërimit tuaj. Kur të lindë depërtimi, do të jeni të lirë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Supozoni se dikush thjesht ju tha diçka të pakëndshme. Fjalët e tyre dhe tingulli i zërit të tyre ju japin një ndjenjë të pakëndshme. Ju besoni se ata po përpiqen t'ju bëjnë të vuani. Sigurisht që ndjeni dëshirën për të reaguar, për të thënë diçka më mbrapa. Ju mendoni se nëse mund ta shprehni zemërimin tuaj, nëse i bëni ata të vuajnë, do të merrni një lehtësim. Shumica prej nesh reagojnë në atë mënyrë. Por ndërgjegjja mund të na ndihmojë të ndalemi për një moment dhe të bëhemi të vetëdijshëm për zemërimin që po grumbullohet në ne. Frenimi na jep një shans për të pranuar dhe transformuar zemërimin tonë. Kur ndiejmë zemërim, acarim ose indinjatë që lind në ne, ne duhet bëjmë një pauzë. Të ndalemi dhe të kontrollojmë  frymëmarrjen tonë menjëherë. Të mos themi ose bëjmë asgjë kur jemi të bllokuar nga kjo lloj energjie, kështu që nuk e përshkallëzojmë konfliktin. Të presim derisa të qetësohemi përsëri. Të jesh në gjendje të frenosh zemërimin është dhurata më e madhe. Na jep mundësinë për të sjellë më shumë dashuri dhe dhembshuri në botë sesa më shumë probleme dhe vuajtje.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Nëse derdhni një grusht kripë në një filxhan me ujë, uji nuk bëhet i pijshëm. Por nëse e derdhni kripën në një lumë, njerëzit mund të vazhdojnë të tërheqin ujin për të gatuar, larë dhe pirë. Lumi është i madh, i thellë dhe ka aftësinë për të marrë, përqafuar dhe transformuar. Kur zemrat tona janë të vogla, kuptueshmëria dhe dhembshuria  janë të kufizuara dhe ne vuajmë. Ne nuk mund t'i pranojmë ose tolerojmë të tjerët dhe të metat e tyre, por kërkojmë që ata të ndryshojnë. Por kur zemrat tona zgjerohen, të njëjtat gjëra nuk na bëjnë të vuajmë më. Ne duhet kemi më shumë mirëkuptim dhe dhembshuri që të mund të përqafojmë të tjerët. Nëse ne i pranojmë të tjerët ashtu siç janë, ata pastaj do kenë një shans të transformohen. Pra, pyetja e madhe është: si i ndihmojmë zemrat tona të rriten e të thellohen si lumi?

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja

Asnjëherë në historinë njerëzore nuk kemi pasur kaq shumë mjete komunikimi -televizion, radio, telefon, faks, email, internet -megjithatë ne mbetemi si ishuj të vetmuar, me pak komunikim të vërtetë mes nesh. Kur nuk mund të komunikojmë, ne vuajmë dhe vuajtjet tona i derdhim te njerëzit e tjerë. Ne mund dhe duhet të gjejmë mënyra për të hapur përsëri dyert e komunikimit.

Kur dikush ju thotë diçka të keqe, ju mund të dëshironi të hakmerreni menjëherë. Aty fillon lufta. Kjo mënyrë e zakonshme e reagimit krijon një mënyrë të veshur mirë me armë hakmarrëse në trurin tuaj. Kur udhëtoni në një shteg nervor pa pushim, ky udhëtim bëhet zakon. Shumë shpesh ajo rrugë të çon në zemërim, frikë ose dëshirë. Një milisekond është e mjaftueshme që ju të arrini në të njëjtin destinacion: zemërimi dhe dëshira për të ndëshkuar personin që ka guxuar t'ju bëjë të vuani. Mendja dhe truri janë si një plastelinë. Ju mund të ndryshoni mendjen tuaj, trurin tuaj dhe mënyrën se si mendoni dhe ndjeni. Me praktikë, ju mund të krijoni rrugë të reja nervore që çojnë në mirëkuptim, dhembshuri, dashuri dhe falje. Vetëdija dhe depërtimi mund të ndërhyjnë, duke ju përcjellë në një rrugë të re nervore.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpëndarja

Secili prej nesh mund të mësojë artin e të ushqyerit të lumturisë dhe dashurisë. Çdo gjë ka nevojë për ushqim për të jetuar, madje edhe dashuria. Nëse nuk dimë si ta ushqejmë dashurinë tonë, ajo thahet. Kur ushqejmë dhe mbështesim lumturinë tonë, ne po ushqejmë aftësinë tonë për të dashur. Prandaj të duash do të thotë të mësosh artin e të ushqyerit të lumturisë sonë.

#ndalohetkopjimi 

#lejohetshpërndarja