Kur fjalëzat zhvendosen prej shtratit të vet dhe nisen në udhëtimin botëror, shndërrohen në kuaj garues, “e plaçkisin” çdo vend e çdo send. Kështu e kuptojnë të vërtetën se janë në këtë botë. S’ka dyshim se kjo, për to është një gjë e madhe. Shtiren si pronare të çdo gjëje që e shohin, që e prekin dhe që e nuhasin. Në këtë mënyrë shumë gjëra i kthehen identitetit të vet, i kthehen vetvetes. Fjalëzat në fund të këtij udhëtimi rriten dhe pasurohen. Kësaj aventure të fjalëzave vetëm poetët i qasen me mëdyshje. Kjo mund të shpjegohet vetëm me pasionin e tyre për gjendjen e parë të fjalëzave. Për poetët gjendja e parë e fjalëzave është pothuajse çdo gjë. Sepse ata kanë ardhur në përfundim se poezia e ka çerdhen në to, se autenticiteti i vërtetë aty gjendet. Fjalëzat janë gërshetuar me botën, kanë fituar kuptime e ndjeshmëri të reja, por ndërkohë janë dëmtuar, janë harxhuar; me kalimin e kohës është ndryshuar identiteti i tyre, janë gurëcuar. Tashmë nuk janë të tilla siç kanë ardhur për herë të parë në këtë botë: janë veshur, janë vjetruar së mbajturi, kanë hyrë e kanë dalë në trajta të ndryshme. Gjeneza e tyre është tharë, në fakt e kanë humbur edhe vërtetësinë e vet. Si përfundim, rrënjët e tyre janë përhitur. Kanë dalë jashtë kornizave të gjuhës së poezisë. Ky qëndrim radikal i poetëve është faktor që gjuhën e poezisë e ndan prej llojeve të tjera të shkrimit. Pasuria e vërtetë e fjalëzave qëndron në virgjërinë dhe papjekurinë e tyre. Fjalëzat s’mund ta ruajnë askund tjetër autenticitetin e vet jashtë gjuhës së poezisë. Ç’është e vërteta s’mund t’i kuptojnë dallimet (e dallimet janë çdo gjë!), s’mund ta jetojnë dallueshmërinë.
