Testi "Shtrati i vdekjes"
Disa vjet më parë kur isha duke punuar me psikoterapisten Devers Branden, ajo më kaloi në një ushtrim që e quan "shtrati i vdekjes". Mua më kërkuan të imagjinoja qartë veten të shtrirë në shtratin tim të vdekjes dhe të kuptoja plotësisht ndjenjat që lidheshin me vdekjen dhe lamtumirën. Pastaj ajo më kërkoi që të ftoj mendërisht njerëzit që kam në jetën time që ishin të rëndësishëm për mua, të vizitonin pranë shtratit tim, një nga një. Ndërsa vizualizoja secilin mik dhe të afërm që vinte të më vizitonte, unë duhej të flisja me ta me zë të lartë. Unë kisha për t'i thënë atyre atë që unë doja që ata të dinë ndërsa isha duke vdekur. Ndërsa flisja me secilin person, mund ta ndieja zërin që më thyhej. Disi nuk mund të mos prishesha në fytyrë. Sytë e mi ishin mbushur me lot. Kam përjetuar një ndjenjë të tillë të humbjes që nuk e kisha përjetuar më parë. Nuk ishte jeta ime, unë po vuaja; ishte dashuria qe po humbisja. Për të qenë më të saktë, ishte një komunikim dashurie që nuk kishte qenë kurrë atje. Gjatë këtij ushtrimi të vështirë, unë vërtet kuptova se sa do të kisha lënë jashtë jetës sime para të vdisja vërtetë. Sa shumë ndjenja të mrekullueshme kam pasur për fëmijët e mi, për shembull, që nuk do i kisha shprehur kurrë qartë.
Në fund të ushtrimit, unë kisha një rrëmujë emocionale. Unë rrallë kisha qarë aq shumë në jetën time. Por kur ato emocione u pastruan, ndodhi një gjë e mrekullueshme. E kisha të qartë. E dija se çfarë ishte me të vërtetë e rëndësishme, dhe kush vërtet kishte rëndësi për mua. E kuptova për herë të parë se çfarë donte të thoshte George Patton kur tha: "Vdekja mund të jetë më emocionuese se jeta". Prej asaj dite u betova të mos i lë asgjë rastësisë. Unë e vendosa mendjen time që të mos lë asgjë pa thënë. Doja të jetoja sikur mund të vdisja në çdo moment. E gjithë përvoja ndryshoi mënyrën e lidhjes time me njerëzit që nga ajo kohë. Dhe pika kryesore e ushtrimit nuk më humbi: Ne nuk duhet të presim derisa të jemi vërtet afër vdekjes për të marrë këto përfitime të të qenit i vdekshëm. Ne mund ta krijojmë përvojën në çdo kohë që dëshirojmë.
Disa vjet më vonë, kur nëna ime ishte shtrirë duke vdekur në një spital në Tucson, unë nxitova në anën e saj për ti mbajtur dorën dhe për t’i përsëritur asaj gjithë dashurinë dhe mirënjohjen që ndieja për atë që kishte qenë për mua. Kur ajo më në fund vdiq, pikëllimi im ishte shumë i fortë, por shumë i shkurtër. Pas disa ditësh ndjeva se gjithçka e madhe për nënën time kishte hyrë në mua dhe do të jetonte atje si një shpirt i dashur përgjithmonë. Një vit e gjysmë para vdekjes së babait tim, fillova t’i dërgoj letra dhe poezi për kontributin e tij në jetën time. Ai i jetoi muajt e tij të fundit në prangat e sëmundjes kronike, kështu që komunikimi i tij dhe marrja me të personalisht nuk ishte gjithmonë e lehtë. Por unë gjithmonë ndihesha mirë që ai i kishte marrë ato letra dhe poezi për ti lexuar. Kur më thirri pasi i kisha dërguar një poezi për Ditën e Babait ai tha: "Hej, mendoj se nuk isha aq baba i keq".
Poeti William Blake na paralajmëroi për mbajtjen mbyllur të mendimeve tona para se të vdesim. "Kur mendimi është i mbyllur në shpellë, "shkroi ai," atëherë dashuria do të tregojë rrënjët e saj në ferrin më të thellë. "Pretendimi se nuk do të vdisni është i dëmshëm për kënaqësinë tuaj në jetë. Është e dëmshme në të njëjtën mënyrë që do të ishte e dëmshme për një lojtar basketbolli të pretendojë se nuk do të kishte fund në lojën që po luante. Ai lojtar do të ulte intensitetin e tij, do të përvetësonte një stil dembel të lojës dhe, natyrisht, do të përfundonte duke mos u argëtuar fare. Pa një fund, nuk ka lojë. Pa qenë i vetëdijshëm për vdekjen, nuk mund të jesh plotësisht i vetëdijshëm për dhuratën e jetës. Megjithatë shumë prej nesh (përfshirë edhe veten time) vazhdojmë të pretendojmë se loja e jetës sonë nuk do të ketë fund.
Ne vazhdojmë të planifikojmë e të bëjmë gjëra të shkëlqyera në ato ditë kur na pëlqen. Ne ia caktojmë qëllimet dhe ëndrrat tona atij ishulli imagjinar në det që Denis Waitley e quan "Ishulli i një dite". Ne e gjejmë veten duke thënë: "Një ditë do ta bëj këtë", dhe "Një ditë tjetër do ta bëj atë." Përballja me vetë vdekjen tonë nuk duhet të presë derisa të na mbarojë jeta. Në fakt, të jesh në gjendje të imagjinosh gjallërisht orët tona të fundit në shtratin tonë të vdekjes krijon një ndjesi paradoksale: ndjenjën e të lindurit nga e para - hapi i parë për vetë-motivim të patrembur . "Njerëzit që jetojnë thellë," shkroi Anaïs Nin, "nuk kanë frikë nga vdekja". Dhe siç ka kënduar Bob Dylan, "Ai që nuk është i zënë me lindjen është i zënë të vdesë".
#ndalohetkopjimi
#lejohetshpërndarja
