Vetëm hëna të bën të dyshosh të vërtetën.
Aty nuk ka njeri.
Hëna ngërthen nëpër fusha, kalon lumenjtë,
Ajo depërton nëpër pyje.
Modeli i maleve ende duken të ngrohta.
Jep nxehtësinë e qyteteve të bukura.
Por një hije, të vret në një qoshe të errët,
përmbytur me trëndafila të ndezur,
jep misterin e shpellave ku nuk ka erë
si diçka që posedon nën lëkurë.
Hëna kalon, e di, këndon, përparon pa pushim.
Një det nuk është një shtrat ku trupi i një njeriu mund të qëndrojë vetëm.
Një det nuk është një qefin për një vdekje të kthjellët.
Hëna vazhdon, zvarritet, luan, gërvishet në rërën e thellë.
Ajo qarkullon në mënyrë fantastike thashethemet plot ngjyra të qetësuara dhe plot kaos.
Një kufomë që qëndronte për një çast,
të vë dyshim, ajo lëviz përpara, ngjyra mbetet e palëvizshme.
Hëna qëndron në krahët e thyera,
pamja e saj imponuese ku disa fole peshku japin iluzion,të tërheqin!
Kthehu në qytetet e fundosura ku ende mund të dëgjoni (sa e ëmbël) këngët që jetuan;
ku valët e fundit ende ndikojnë në gjinjtë e virgjëra,në zemrat e buta që disa romantikë i kanë adhuruar me pije dehëse.
Por hëna është e pastër, gjithmonë e thatë dhe ftohtë.
Ajo del nga një det që është gjithmonë si një kuti, e cila është një bllok me kufij që askush, askush nuk ngushton,që nuk është një gur mbi një kodër që rrezaton.
Dilni dhe ndiqni çfarëdo qoftë eshtra që lëviz,
çdo gjë që ishte në venat e një njeriu,pavarësisht nga gjaku i tij, burgu i tij melodioz, trupin e tij të dukshëm që ndan jetën,ose mendimin e tij të lehtë në një ajër, drejt lindjes e cila qan si një perëndim.
Por njeriu nuk ekziston.
Ai kurrë nuk ka ekzistuar,kurrë.
Po, njeriu nuk jeton, pasi ai nuk jeton ditën.
Po, hëna shpik historitë e saj të furishme.
Po,njeriu ecën në mashtrim,si hija që lëviz natën nga një dritë e çastit.
Po,hëna luan me ilustrime dhe iluzione që ne i quajmë "jetë".
Po,njeriu dhe hëna mashtrojnë sepse janë të ngjashëm!
Po,të dyja japin ngjyra mashtruese kudo që shtrihen!
