Po, unë të kam dashur, si kurrë më parë,të dua dhe do të të dua sepse dashuria është shpirti i kësaj jete që po kaloj.Kjo dashuri është vetë jeta që po të dhuroj.
Pse puth buzët e tua, nëse e di se vdekja është afër,nëse e di se dashuria vetëm po e harron jetën, pse mbyll sytë për të tashmen e errët
për t'i hapur ato në kufijtë rrezatues të një të ardhmeje të pasigurt?Sepse është dashuria ajo që të jep besim,shpresë dhe siguri pasi ajo nuk pyet për të kaluarën që iku,as për të ardhmen që nuk e kemi mbërritur,por për çastin që mos të na ikë pa e shijuar.
Unë nuk dua të lexoj në libra një të vërtetë që ngrihet si një varg uji.
Unë heq dorë nga pasqyrimi që kudo që ofron malet,guri del i zhveshur, ku balli im është i reflektuar,kalon nga zogjtë kuptimin e të cilëve nuk e njoh.
Unë nuk dua të shikoj në lumenj të kuq që jetojnë me skuqjen e jetës,ato i përkasin skajeve të dëshirës së tyre,lumenj nga të cilët zëra të pashprehur ngrihen,shenja që unë nuk i kuptoj sepse të japin një pamje të mashtrimit mes kallamishteve të dyshimtë.
Unë nuk dua, jo; Unë heq dorë duke e gëlltitur atë pluhur, nga toka e dhimbshme, që kafshon rërë dhe trupa, sepse siguria e jetesës së saj varet nga ngrënia e jetesës sonë,kur kupton se bota dhe ky trup rrokullisetën si shenjë që syri ynë shpirtëror nuk e kupton por dalldiset në hutim.
Unë nuk dua, jo, të qaj, të shpreh me gjuhën time,të projektojë dhimbjen ashtu si guri që rrëzohet në ballin tënd,që thyen kristalet e atyre qiellin e pafund pas së cilës askush nuk e dëgjon zërin e jetës.
Unë dua të jetoj, të jetoj si jeta e vështirë,si era apo ajri që kërkohet kur nevojitet, si qymyr vigjilent,si e ardhmja e një fëmije që ende nuk është lindur,si kontakti i të dashuruarve kur hëna i injoron ato.
Unë jam si melodia që nën psherëtimë, e bën botën në fluturimin e tij misterioz,si zog i pafajësisë që me gjak në krahë,ai do të vdesë në një gjoks të shtypur.
Unë jam një lloj krijese që thërret të gjithë ata që e duan,si deti unik për të cilin do të vijnë të gjithë shpendët e dashuruar të cilët kërkojnë qendrën e saj, të rrethuar nga rrethi i krahëve që kthehet si rënkim lotësh.
Unë jam kali që ndriçon pelën e tij kundër erës së zhveshur,gazelën që ka frikë nga lumi indiferent,tigri mbizotërues që hap rrugët në xhunglën e jetës,jam sytë e maces që gjithashtu shkëlqen në terr.
Unë jam dikush ku askush nuk mund ta injorojë praninë e atij që jeton,e atij që qëndron në mes të shigjetave të jetës duke bërtitur,e që tregon gjoksin e tij transparent, e që nuk ndalet duke luftuar dhe kërkuar paqe,e që gjithmonë do të jetë një kristal pavarësisht qartësisë së saj e cila shpesh mbulohet nga gjaku dhe balta e jetës,sepse nëse i vendosni duart, mund ta ndjeni gjakun e një njeriu të madh i cili shihet si i vogël.
