Nese fyrjes qe na bejne i gjejme gjithnje nje arsyetim,atehere zemerimi nuk do gjeje arsye te sulmoje.
Fëmijën duhet ta falim, për shkak të moshës që ka, gruan për shkak të gjinisë së saj, të huajin për shkak të pavarësisë së tij, shtëpiakun për shkak të familjaritetit të tij. Na fyen dikush për herë të parë? Le të kalojmë nëpër mend të gjithë kohën gjatë së cilës ai na ka lëvduar. Na ka fyer edhe në raste të tjera? Duhet ta durojmë atë që e kemi duruar për një kohë të gjatë. Është ky ndonjë mik? Epo, e ka bërë pa dashje. Është ndonjë armik? Ka bërë detyrën.Le t’i besojmë të urtit dhe le ta falim të marrin! Më në fund, për të gjithë, le t'i themi vetes që, edhe njerëzit me të përsosur nuk janë të pagabueshëm; edhe zelli i njerëzve më të kujdesshëm kapet ndonjëherë në gabim; edhe një ndodhi e papritur mund ta shtyjë në një lëvizje të rrëmbyer butësinë e mendjeve më të pjekura; edhe ata që priren drejt zemërimit më pak se të tjerët, bëhen të rrëmbyer gjatë përpjekjeve për ta shmangur atë.
Ashtu si njeriu i një shtrese të ulët ngushëllohet për mundimet e veta, duke menduar që edhe pasuria e të mëdhenjve është e lëkundshme; ashtu si një baba vajton në një qoshkë të birin me më pak lot hidhërimi_ kur sheh të dalin nga një pallat arkëmorte fëmijësh; po ashtu, do të durojmë më mirë fyerjet, përbuzjen, duke sjellë ndër mend që askush nuk është i mbrojtur prej tyre, sado i fuqishëm qoftë. Në qoftë se edhe njerëzit më të urtë gabojnë, atëherë cili gabim është i pafalshëm? Le të kujtojmë rininë tonë, numrin e herëve që nuk i kemi përmbushur detyrat, që kemi folur në mënyrë të paturpshme, që e kemi tepruar me pijen. Dhe në qoftë se dikush rrëmbehet, le t’i japim kohë atij të kuptojë se çfarë ka bërë; ai do ta, qortojë vetë veten. Dhe, nëse ai duhet të dënohet, ç’është nevoja të hakmerremi me të?
Është plotësisht e vërtetë që ai që nuk i përfill sulmet, shkëputet nga rrjedha e jetes duke mbizotëruar turmën. Është veti e madhështisë së vërtetë që të mos ndihet e goditur. Kështu, luani e kthen kokën i qetë nga lehjet e qenve; vala kërcen e pafuqishme mbi një shkëmb shumë të madh. Ai që nuk zemërohet, mbetet i patundur nga fyerja, kurse ai që zemërohet, tregon se është prekur prej saj.Por njeriu, që unë sapo e vendosa mbi të gjitha fatkeqësitë. mban mbi krahët e vet, nëse mund të thuhet kështu, gjënë më të mirë dhe i përgjigjet jo vetem njeriut por edhe botes : “Çfarëdo qe te bësh ti nuk je në gjendje ta turbullosh qetesine time. Arsyeja më mbron nga ti, dhe une ia kam besuar drejtimin e jetës sime asaj. Zemërimi do të më dëmtonte me shumë se sharja. Pse? Sepse unë e di se deri ku shkon njera, por nuk e di se deri ku do të më zvarritë tjera.
