Reflektime për jetën
Vjen një kohë që kuptojmë se duhet të tërheqim veten nga ato gjëra që bien në sy të botës; por ju akoma dëshironi të dini se si mund të arrihet kjo. Ka gjëra të caktuara të cilat mund të theksohen vetëm nga dikush që është i pranishëm. Mjeku nuk mund të përshkruajë me letër kohën e duhur për të ngrënë ose larë; ai duhet të ndiejë pulsin. Ekziston një fjalë e urtë e vjetër për gladiatorët - kur ata planifikojnë luftën e tyre në ring; ata shikojnë me vëmendje, diçka në shikimin e kundërshtarit, ca lëvizje të dorës së tij, madje edhe ndonjë përkulje e lehtë e trupit të tij jep një paralajmërim. Ne mund të formulojmë rregulla të përgjithshme dhe t'i angazhojmë ato për të shkruar, në lidhje me atë që bëhet zakonisht ose që duhet të bëhet; këshilla të tilla mund t'u jepen, jo vetëm miqve tanë që mungojnë, por edhe brezave pasardhës. Sidoqoftë, në lidhje me atë pyetjen e dytë - kur ose si do të zbatohet plani juaj- askush nuk do t'ju këshillojë për një kohë të gjatë; ne duhet të marrim këshilla në prani të situatës aktuale. Ju duhet të jeni jo vetëm i pranishëm me trup, por edhe syhapur, që të përfitoni nga një mundësi kalimtare. Prandaj, shikoni rreth jush për mundësinë; nëse e shihni, kuptojeni atë, dhe me gjithë energjinë tuaj dhe me gjithë forcën tuaj përkushtojuni kësaj detyre.
Tani dëgjoni me kujdes mendimin që do ju them; mendimi im është që duhet të tërhiqesh nga lloji i ekzistencës që ushtron presion në shpirtin tënd. Por unë gjithashtu sugjeroj që ju duhet të ndiqni një rrugë më të butë, një të lehtë, që të mund të liroheni sesa ta prisni fare nyjën që e keni lidhur kaq shumë gjatë jetës - me kusht që nëse nuk do të ketë asnjë mënyrë tjetër për ta liruar atë, atëherë ju mund ta prisni atë në të vërtetë. Asnjë njeri nuk është aq i lodhur, sa që ai preferojë të varet gjithnjë pezull se sa të bjerë njëherë e mirë në tokë. Ndërkohë - dhe kjo ka rëndësi për tu parë - mos e pengoni veten; jini të kënaqur me punën në të cilën keni shtruar veten. Nuk ka asnjë arsye pse duhet të luftoni për diçka më tej; nëse e bëni, do të humbni të gjitha arsyetimet dhe njerëzit do të shohin se nuk ishte një rrënim. Shpjegimi i zakonshëm që njerëzit ofrojnë është i gabuar: “Unë u detyrova ta bëja atë. Supozoni se ishte kundër vullnetit tim; Unë duhej ta bëja atë. ” Por askush nuk është i detyruar të ndjekë prosperitetin me shpejtësi maksimale; kjo do të thotë që diçka të ka thirrur për një ndalesë - edhe nëse dikush nuk ofron rezistencë.
A doni të më largoni, vetëm se po këshilloj, por nëse doni mund të thërras të tjerë që t'ju këshillojnë - koka më të mençura se ato të miat, njerëz para të cilëve nuk e kam problem të vendos ndonjë temë mbi të cilin po mendoj?
Lexoni letrën e Epikurit e cila paraqitet për këtë çështje; i drejtohet Idomeneus. Shkrimtari i kërkon atij që të shpejtojë sa më shpejt që të mundet dhe të bëjë një tërheqje përpara se të vijë ndonjë ndikim më i fortë dhe t'i marrë atij lirinë për t'u tërhequr. Por ai gjithashtu shton se nuk duhet të përpiqet përveç se në kohën kur mund jetë e përshtatshme. Atëherë, kur të vijë rasti i kërkuar prej kohësh , le të jetë i zgjuar dhe të veprojë. Epikuri sugjeron të përgjumemi kur jemi duke medituar arratisjen; ai na ofron shpresë për një çlirim të sigurt edhe nga sprovat më të vështira, me kusht që të mos ngutemi shumë përpara kohës, as të vonojmë shumë kur të vijë koha.
Tani, unë mendoj se po kërkoni edhe një moto stoike. Në të vërtetë nuk ka asnjë arsye pse dikush nuk duhet që kujdesi i tij të jetë më i madh se guximi i tij.
Ju mbase po prisni që dikush të shqiptojë fjalë të tilla si këto: " Luftoni me detyrat që keni marrë. Askush nuk është trim dhe i sinqertë nëse shmang rrezikun, nëse shpirti i tij nuk rritet me vetë vështirësinë e detyrës së tij. ” Fjalë si këto do t'ju thuhen vërtet, vetëm nëse këmbëngulja juaj do të ketë një synim që ia vlen, vetëm nëse nuk do të duhet të bëni ose të vuani për ndonjë gjë të padenjë, përveç për një njeri të mirë; përveç kësaj, një njeri i mirë nuk do të harxhojë veten e tij për një punë të keqe dhe të diskredituar ose të jetë i zënë thjesht për hir të të qenit i zënë. As ai, siç e imagjinoni, nuk do të përfshihet kaq shumë në skema ambicioze saqë do të durojë vazhdimisht zbaticën e tyre.
Jo, kur të shohë rreziqet, pasiguritë dhe pengesat në të cilat ishte hedhur më parë, ai do të tërhiqet - duke mos ia kthyer shpinën armikut, por duke rënë pak nga pak në një pozicion të sigurt. Sidoqoftë, është e lehtë të shpëtosh, vetëm nëse do të përbuzësh shpërblimet kalimtare.
Na mbajnë dhe nuk mbajnë të shpëtuar mendime si këto: «Po atëherë? A duhet t'i lë pas vetes këto perspektiva të mëdha? A duhet të nisem në kohën e korrjes së fitimit? A nuk do të kem njerëz në krah? Nuk ka shpëtim për mëkatet e mia? Nuk ka njerëz në dhomën time të pritjes? "
Prandaj njerëzit i lënë të tilla përparësi; ata e duan shpërblimin e mundimeve të tyre, por mallkojnë vetë vështirësitë. Burrat ankohen për ambiciet e tyre siç ankohen për zonjat e tyre; me fjalë të tjera, nëse depërtoni në ndjenjat e tyre reale, do të gjeni, jo urrejtje, por grindje. Kërkoni në mendjet e atyre që qajnë për atë që kanë dëshiruar, të cilët flasin për gjërat për të cilat ata nuk janë në gjendje të bëjnë; do ta kuptoni që ata po zgjatin me vullnetin e tyre të lirë një situatë të cilën ata deklarojnë se e kanë të vështirë ta durojnë. Është kështu sepse; ka disa njerëz që skallavëria i mban të fortë, por ka shumë më tepër që i përmbahen kësaj. Nëse, megjithatë, keni ndërmend ta hiqni qafe këtë skllavëri; nëse liria është vërtet e këndshme në sytë tuaj; dhe nëse kërkoni këshillë për këtë qëllim të vetëm - që të mund të keni fatin ta realizoni këtë qëllim pa bezdi të përhershme - si mundet që e gjithë shoqëria e mendimtarëve stoikë të mos miratojë mënyrën tuaj? Miq dhe këshilltarë do t'ju japin këshilla të buta, të ndershme dhe të përshtatshme. Por nëse vazhdoni të ktheheni dhe të shikoni, për të parë se sa mund të merrni me vete dhe sa para mund të mbani për t'u pajisur për jetën e kohës së lirë, nuk do të gjeni kurrë një rrugëdalje. Askush nuk mund të notojë në breg dhe të marrë bagazhet e tij me vete.
Do doja ta mbyllja me fjalët: "Gjithkush del nga jeta ashtu si sikur hyri. Njeri i mençur është ai që qëndron gati për të dalë nga kjo jetë në mënyrën më të mirë dhe i kënaqur." Merrni këdo nga e tij, i ri, i moshuar ose i moshës së mesme; do të zbuloni se të gjithë kanë njëlloj frikë nga vdekja, dhe janë po aq injorantë për jetën. Askush nuk ka përfunduar gjë, sepse ne kemi vazhduar të shtyjnë në të ardhmen të gjitha punët tona.
Asnjë mendim në citatin e dhënë më sipër nuk më kënaq më shumë sesa që tallet me pleqtë duke qenë foshnje. "Askush," thotë ai, "nuk e lë këtë botë në ndonjë një mënyrë tjetër nga ajo që kur ka lindur." Kjo nuk është e vërtetë; sepse jemi më keq kur vdesim sesa kur kemi lindur; por është faji ynë, dhe jo i dikujt tjerër. Zoti duhet të na qortojë, duke thënë: “Çfarë do të thotë kjo? Unë ju solla në botë të pastër, pa bestytni, pabesi dhe mallkimet e tjera. Dilni ashtu siç keni qenë kur keni hyrë! "
Një njeri ka e kapur mesazhin e mençurisë, nëse mund të vdesë po aq i lirë sa ishte kur lindi; por siç duket, ne të gjithë kemi një dridhje të frikshme në afrimin e fundit të tmerrshëm. Guximi ynë na humbet, faqet tona zbardhen; lotët tanë bien, megjithëse janë të padobishme. Por çfarë është më e thjeshtë sesa të shqetësohesh në pragun e paqes? Sidoqoftë, arsyeja është se ne jemi zhveshur nga të gjitha të mirat, kemi shkatërruar përgjegjësitë tona të jetës dhe jemi në ankth; sepse asnjë pjesë e saj nuk është paketuar në rrugën ku po shlojmë; e gjitha është ngritur jashtë detit dhe është larguar.
Njerëzve nuk u intereson sa fisnikisht jetojnë, por vetëm sa kohë, megjithëse është në mundësinë e çdo njeriu të jetojë fisnikërisht, por brenda fuqisë së askujt të jetojë gjatë.
#NdalohetKopjimi
#Lejohetshpërndarja
