Rregullat higjenike

Fakti që një njeri i mençur, i virtytshëm dhe i gjallë, sakrifikon të gjitha dhuntitë e forcat e tij për të fituar para apo në shërbim të një partie politike, jo vetëm shfaqet si e mundur por edhe si diçka e drejtë e normale për sytë e gjithsecilit. Askujt si shkon ndërmend se ai mund t'ua kushtojë këto dhunti e forca grave dhe dashurisë. Nga Amerika më borgjeze e shtresës së mesme deri tek socializmi më i kuq sovjetik, në çdo konceptim të botës me të vërtetë ”moderne" dashuria luan veçse rolin e papërfillshëm të një mjeti kënaqësie, porse për rregullimin e kësaj gjendjeje do të mjaftonin disa rregulla higjenike.

Dija e lashtë

Eshtë një e fshehtë e thjeshtë dhe interesante e mençurisë morale të çdo kohe, që çdo akt vetmohimi çdo formë pjesmarrjeje dhe dashurie na bën më të pasur, ndërkohë që çdo përpjekje e shkapërderdhur për të përfituar dhe për pushtet na bën më të varfër dhe më të pafuqishëm. Indianët e kanë zbuluar dhe na e mësojnë këtë, po kështu dijetarët grekë dhe më vonë kinezë e arabë, e pas tyre edhe mijëra dijetarë e poetë, veprat e të cilëve i kanë qëndruar kohës, ndërkohë që mbretër e perandori të atyre epokave janë zhdukur e harruar.Ju'mund të mbani anën e Sokratit apo Platonit, Shilerit apo Spinozës, e në çdo rast kjo është mençuria më e madhe që as pushteti, as pasuria, as dija nuk të lumturojnë, përveçse dashuria. Çdo formë vetmohimi, çdo mohim që bëhet për hir të dashurisë, çdo keqardhje, çdo vjetërsim edhe pse mund të duket si shprishje, një vjedhje që i bëhet vetvetes, në fakt është pasurim dhe fuqizim, është e vetmja rrugë që të çon përpara. Kjo është këngë e vjetër, unë jam këngëtar pavlera dhe një predikues i keq, por të vërtetat nuk plaken kurrë, kudo e gjithnjë janë të tilla, kur predikon në shkretëtirë, kur këndohen në poezi apo kur botohen në gazetë.

Mendoje veten si një liqen të thellë.

Mendoje veten si një liqen i thellë me një sipërfaqe të vogël. Sipërfaqja është vetëdija. Atje është kthjelltësi, atje vepron ajo që ne e quajmë mendim. Por ajo pjesë e liqenit që përfaqëson kjo sipërfaqe është jashtëzakonisht e vogël. Ka gjasa të jetë pjesa më e bukur, më interesante, sepse kur puqet me ajrin dhe dritën, uji gjallërohet, shndërrohet, pasurohet. Por vetë pjesët e ujit që qëndrojnë në sipërfaqe ndërrojnë paprerë: ngjiten nga fundi, nga maja zbresin në humnerë, formojnë shtjella, nivelime, zhvendosje. Çdo pjesë e ujit kërkon të dalë në sipërfaqe. Ashtu si liqeni që përbëhet nga uji edhe Uni apo shpirti ynë (nuk është çështje termash) përbëhet nga mijëra e miliona pjesë, të një tabani që rritet e shndërrohet paprerë me kujtime e përshtypje. Ajo që arrin të shohë vetëdija jonë është vetëm një sipërfaqe e vogël. Pjesën pambarimisht të madhe të përmbajtjes, shpirti s'arrin ta shohë. E megjithatë mua më duket i pasur, i shndritshëm dhe i aftë për të qenë i lumtur, ai shpirt që përparon vazhdimisht drejt një shtegtimi dhe shkëmbimi nga errësira e thellë tek zona e dritës. Pjesa më e madhe e njerëzve ruajnë në vetvete me mijëra gjëra, që kurrë nuk dalin në sipërfaqe, që kalben dhe torturojnë brenda vetes. Për këtë arsye këto gjëra vazhdimisht dëbohen nga vetëdija, shihen me dyshim dhe frikë. Kuptimi i çdo morali del drejtpërsëdrejti: kur vlerësohet si i dëmshëm nuk duhet të dalë kurrë në sipërfaqe. Por asgjë s'është e dëmshme dhe asgjë s'është e dobishme, gjithçka është e mirë ose gjithçka është indiferente. Çdo individ mban në vetvete gjëra që i përkasin, që i bëjnë mirë, që janë të veçanta për të, por që s'mund të dalin në dritë. Po të dilnin, thotë morali, do të ishte fatkeqësi. Por ndoshta do të ishte fat! Prandaj gjithçka duhet të dalë në dritë dhe njeriu që i nënshtrohet moralit varfërohet.

Momenti

Ishte një moment që më kapi duke përfituar nga një mbikëqyrje, goja e saj që më zhveshi ndërsa flija dhe horizonti i syve të saj të pabesueshme që ëndërronte për mua:

- Më jepni dashurinë tuaj, ju lutem, kam nevojë për të...

- Është gjithmonë e jotja, nuk duhet të lutesh, për ty  është falas...

-A do të më doni gjatë gjithë jetës aq sa kurrë nuk keni dashur askënd?

-Jeta është shumë e shkurtër për të treguar pafundësinë...

-Të lutem më merr dorën, më merr me vete për në përjetësi...

-E përjetësia është çdo kohë që unë jam me ty...

Shpikja nga ndjenjat

Njeriu shpiku luan prej leshi,jo për të luajtur me të,por për të luajtur me frikën e tij që kishte ndaj luanit të vërtetë.
Shumica e ndjenjave që njeriu nuk i realizonte dot apo t'i mposhtte,janë shpikur metoda dhe lojra të ndryshme për të luajtur me veten.

Shpresat e rreme kanë vrarë më shumë njerëz sesa frika reale.

Shpresat e rreme kanë vrarë më shumë njerëz sesa frika reale.

uuuffff

I tha : " Jam keq!
-Mos u anko se ka dhe më keq!
I tha : " Jam mirë!
-Mos u mburr se ka dhe më mirë!
I tha : " Atëherë si të shprehem?
-Kaq idiot je,unë do të të mësoj të flasësh?
I tha : " Herës tjetër do tund kokën dhe duart!
-Mos je gjë memec?
Ik ore se më hoqe trurin.
-Pse ore,paske tru ti?!
😨😤

Urtësia më e madhe është të trajtosh dhimbjen si një mësim, ndërsa kënaqësinë si një kurth.

Urtësia më e madhe është të trajtosh dhimbjen  si një mësim, ndërsa kënaqësinë si një kurth.

Bamirësia

Ndihmoje nevojtarin,jo sepse ai ka nevojë për ndihmën tënde por sepse bamirësia ndaj tij është nevojë për shpirtin tënd,për ndërgjegjen dhe jetën tënde.
Mos mendo kurrë : " pse duhet ta ndihmoj atë e këtë"?
Pavarësisht se kush është nevojtari, pavarësisht se mund të mos e meritojë ndihmën tuaj,ju përsëri tregoni veten tuaj që keni një shpirt bujar dhe një karakter bamirës.
Vendose dorën në zemër dhe thuaji vetes : " Ashtu siç ai ka nevojë për ndihmën time,a nuk kam dhe unë nevojë për ndihmën e dikujt tjetër që është në gjendje të më ndihmojë mua?"

Deklarata në emër të dashurisë

Ajo shpesh thoshte se nuk bënte dot pa mua,se do vdiste pa mua,se  dashuria ime ndaj saj është fryma e saj që i jep jetë.
Ajo qante si e çmendur, ulërinte nëse për pak kohë i mungonte vëmendja ime.
Duke parë këto,krijova idenë se një lëndim i vogël prej meje do sillte një katastrofë.
Por jo,ndodhi e kundërta,ajo që qante për mua po qesh në krahët e dikujt tjetër, ajo që thoshte se do vdes po jeton bukur fare,ajo që nuk do merrte dot frymë po i jep frymë dikujt tjetër, ajo që ulërinte pa vëmendjen time po i kushton vëmendje të plotë dikujt tjetër...
Ja pra se çfarë është "dashuria"!
Prandaj mos bini viktima të gjoja dashurisë që shfaq dikush,dhe as mos i besoni viktimëzimit të saj.Me këtë nuk dua të them se dashuria nuk egziston dhe as të mos besoni në dashuri, por po them që mos të besoni në deklaratat që bëhen në emër të dashurisë!

Janë të shumtë ata që lexojnë me sy,të paktë ata që lexojnë me mendje dhe më të rrallë janë ata që lexojnë me zemër.

Janë të shumtë ata që lexojnë me sy,të paktë ata që lexojnë me mendje dhe më të rrallë janë ata që lexojnë me zemër.

Dashuria është pa kufij

Dashuria është ajo që shkrin çdo gjë,çdo pengesë,çdo kushtëzim,çdo shkak dhe pasojë.
Dashuria shkrin në një trup të vetëm çdo arsye që e copëton këtë trup,ajo nuk pyet për kufij,për kombësi,për fe,për racë,për pasuri,për moshë dhe shtresë sepse të gjitha këto shkrihen dhe humbasin sapo dashuria mbulon të gjithë hapësirën e zemrës.

Biseda me të kaluarën

Është e vërtetë,
ajo kohë mund të fshihet,
por jo çfarë fsheh shpirti.

Kam biseduar me të kaluarën
më tha se gjithçka nuk kishte rëndësi,
se Zoti është Ai që vendos
dhe çfarë Ai dëshiron ajo bëhet,
që Ai nuk pyetet për atë që bën
Ne pyetemi dhe ne japim përgjigje...

Ku është mendimi yt
ku është imi
do na gjejë,
ska ku fshihet.

Unë mund t'ju shoh edhe pa shikuar,
Unë mund tju ndiej pa qenë aty,
Unë mund t'ju përkëdhel pa të prekur,
Unë mund të jem dita jote,
Mund të jem dhe natën
Sepse unë jetoj në fshehtësitë e zemrës tënde.

Me zemër në paqe

Tani,
më shumë se kurrë,
Unë jam i sigurt për atë që dua,
tani unë nuk pres më,
as të kërkojë,
as dëshpërim nuk ka,
Tani unë vetëm mendoj se ju thjesht ekzistoni,
se nuk ka asnjë si ti
që formon gjysmën e universit tim.

Dhe unë të ndiej ty
dhe ndjej vazhdimisht
unë të dëgjoj
unë po të shoh
nga përtej oqeanit
me zemër në paqe.

Ai dhe ajo

Ajo e dinte se ishte ai
ai e dinte se ishte e saj
ata të dy e dinin që e dinin
askush nuk e dinte gjysmën e mesatares

Koha nuk ekzistonte për ta
distanca nuk ka lënë asnjë gjurmë
vetëm njohuritë e fshehta mbijetuan
vetëm shpirti dhe një derë gjysëm e hapur

Vetmi e pafundme
vetmi e përhershme
ai dhe ajo dhe askush tjetër
Ajo dhe ai brenda dhe jashtë.

Tani le të shkoj...

Ishte një fat i mirë për t'u takuar përsëri në atë rrugicë ku, duke pritur dashurinë, ishit gjithmonë aty, me sytë e mbyllur dhe shpirti yt i trishtuar, ishte gjithësia me lojën e vënë dhe shkrimin e saj të padukshëm, ka qenë fati yt që ju dëshiroi t'ju përqafojë, sepse ai e di që ekziston dhe që ka zbuluar pamjen me të cilën një ditë e patë ...
Tani le të shkoj atje ku nuk ka kufizime për të mos jetuar me kufizimet të cilat e vranë...
Tani le të shkoj aty ku frika nuk më lodh,aty ku shpresa nuk më vret,aty ku dashuria është e mundur,aty ku përshëndetje dëgjohet "paqe",aty ku jeton pa ëndërruar,aty ku koha është e ndalur,aty ku rinia nuk plaket kurrë,aty ku burimi  të shuan etjen përgjithnjë...
Tani le të shkoj aty me mëshirën e Zotit,i sigurt se ty nuk je më vetëm.

Dua që...

Unë dua të mburrem për ty dhe se tërbimi për botën kur e sheh në atë çast, dhe se askush tjetër nuk mund ta kuptojë ose e keqkupton, ky është fati juaj,është kështu sepse jeni padrejtësisht bashkë.
Unë dua të të shkruaj gjënë më të bukur që është shkruar ndonjëherë, vetëm për ty.
Dua që buzëqeshja jote e keqe të mbërthehet në sytë e mi, ndërsa buzët e mia të të puthin, sikur të ishte fundi.
Dua të zhytem në gojën tënde dhe të shoh syrin duke lypur që të mos dalësh kurrë nga atje.
Unë dua të të drejtoj lëkurën derisa gjaku yt të çmendet dhe shpirti të të bërtasë pak për mua.
Unë nuk kam asnjë kufizim, dua gjithçka prej teje,deri në frymën e fundit...

Ndjeshmëria

Unë jam një njeri jashtë mode edhe për faktin se i pranoj dhe nuk i urrej ndjenjat dhe ndjeshmërinë, megjithëse pyes veten: ç'gjë na mban gjallë në të vërtetë, ku e ka burimin jeta përveçse tek ndjenjat tona? E ç'më duhet një thes me para, një llogari e majme bankare, një veshje shik dhe një vajzë e bukur po qe se unë nuk i ndjej dhe nuk më prekin shpirtin? jo, megjithëse mund t'i urrej sentimentalizmat tek të tjerët, ndjej se në vetevete jam i prirur t'i dua dhe të kujdesem për to. Ndjenja, ëmbëlsia, prekja nga fërgëllimat e shpirtit, këto janë pasuria ime, me to duhet t'ia dal mbanë jetës. Nëse do t'ia kisha besuar jetën forcës së muskujve dhe të isha bërë mundës apo boksier, askush s'do të më kërkonte të shprehesha se fuqia e muskujve është e pavlerë. Po të isha i fortë në llogaritje dhe të isha drejtor i një zyre të madhe, askush sdo të
kërkonte nga unë të përbuzja aftësinë për të qenë i zoti në llogaritje. Por poetit i kërkojnë, dhe disa poetë të rinj ia kërkojnë vetvetes, pikërisht atë që bën poeti, aftësinë për të dashuruar dhe lektisur, për të provuar të padëgjuarën dhe jo normalen, për të urryer dhe për t'u turpëruar pikërisht për këtë forcë të tyren dhe për t’u  mbrojtur nga gjithçka mund të quhet "sentimentale". Epo edhe mund ta bëjnë: por unë s'bashkohem me ta, parapëlqej njëmijë herë më shumë ndjenjat e mia se gjithë zotësinë e botës; vetëm ato më kanë mbrojtur, gjatë viteve të luftës me jetën, që të bashkohem me sentimentalizmin e guximit.

Festat dhe vetmia

Ka disa njerëz që ndihen aq shumë në vetmuar saqë presin festat për t'u gëzuar dhe për të fshehur boshllëkun e vetmisë.
Dhe sapo këto festa përfundojnë,rikthehen përsëri të dehur në botën e vetmisë,në jetën e tyre rutinë duke kujtuar me lotë në sy çastet që kaluan.
Po pse duhet të presin festat për të qenë të gëzuar në jetën e tyre?
Pse mos të kenë një arsye që çdo ditë e re të jetë një festë për ta?
Pse duhet pritur për këto festa që të jetë pranë familjeve dhe miqve të tyre?
Ahh sa zë i trishtë që është ky çast,sa sy i vranët që është ky qiell.
Ahh sa sa zemër e rënduar që është ky gur i vetmisë...
Ahh...
Pse të jetë kjo lumturi e varur nga këto festa,pse mos ta bëjmë lumturinë tonë të pavarur dhe ta kemi në dorën tonë?
Pse të kontrollohet jeta jonë nga të tjerët apo nga disa festa?

Më trego diçka të lutem

Unë kam nevojë për ty që të më thuash diçka, sepse ke zgjuar një shpresë, vetëm sytë e tu mund të shohin dritën, një fjalë se e gjithë kjo nuk ka qenë një ëndërr e bukur që unë jam ende i mbërthyer, kam nevojë për një dremitje dhe për gishtin tuaj tregues mbi buzët e mia dhe pastaj të mbetem i heshtur nëse ti dëshiron, por më trego diçka ju lutem, më trego diçka ...Nuk mund të fle gjithnjë me sytë të mbërthyer në tavan.

Biseda me të

Biseda me të ishte sikur të shkruante në ajër, ku fjalët kurrë nuk vdesin dhe mbahen gjallë, pa nevojë për të dëgjuar, çdo moment ... E lash veten të shkoj dhe kurrë nuk kthehem në asnjë vend në të kaluarën e largët ... Tani është gjithmonë , momenti është jeta, nëse e kam përpara e jo pas!

Dëshira të fshehta

Ka aq shumë heshtje në këtë anë të horizontit që nganjëherë unë mund të notoj në buzë të tuat që mbajnë emrin tim dhe kurrë nuk lodhem nga puthja ... Dëshirat e fshehura në gojë fshihen.

Në lëkurë

Në lëkurën time,
Jeta ka shumë aspekte,
harrojmë  të kaluarën
dhe kënaquni me mua

Unë jam për ty
Të kujdesesh për mua
t'ju jap kënaqësi
të ndiheni mirë.
Të populloj ëndrrat e tua,
të veshur me buzëqeshje
për të rritur personalitetin tënd.

Lëreni veten të shkoni
deri aty ku unë jam
ka një vend për ty
ku kam sheshin
në këmbët e mia
në lëkurën time
në mua.

Vargjet e pakuptueshme

Mos u habit nga shprehitë e mia ,mos u trondit nga përzierja e mendimit tim të thellë  me emocion të paqartë.Prirja ime filozofike dhe arti im poetik krijuan një bashkësi ngjyrash abstrakte që vetëm urtësia e përvojës dhe zemra e bukur mund ta kuptojë atë që shkruaj.
Shpesh është Uni ai që shkruan,por qëkur ti u fute në një botë tjetër,ka filluar të shkruajë Tjetërsimi.
Shpesh më thonë për shkrimet,poezitë dhe prozat se çfarë dëshiron të tregosh me këto.
Përgjigjja ime është duke heshtur sepse zërin e vargjeve nuk mund ta dëgjojë askush tjetër përveç teje.Sepse në to gjendesh vetëm ty!

Çasti i përhershëm

Në atë çast të përjetshëm
që zgjat një puthje,
Unë jetoj një mijë jetë me ty
dhe në secilin prej tyre vdes
për t'u ringjallur
dhe unë vdes përsëri,
në buzët e tua.
Unë ngjitem në qiell,
dhe përsëri ulem,
që të kthehem prapa
për  çastin
...

Ai bëhet i përjetshëm.

Pasion i fshehtë

Sikur të ishte e mundur të kishit
Vërtet njeri-tjetrin
Unë e braktis veten për të fjetur.
ndoshta një ditë do zgjoheni
ngjeshur në trupin tuaj
dhe aromat të jenë të përziera
që lindin puthje të ftohta
dhe agimi bëhet i dukshëm
nga britmat e pasionit tuaj

Sikur të ishte e mundur të ëndërroja
Kur zgjuar të jem por
ndoshta një ditë të fle
me kokën tënde në gjoksin tim.
Në një dëshirë pasioni të fshehtë
diku në një cep të qiellit
duke ngashëruar me retë
në fshehtësi
plot ulërimë që vjen nga honi i vetmisë.

Ai që ka diçka për të shkuar

Ai që ka diçka të rëndë në shpirt,kërkon të shkruajë poezi.
Ai që ka diçka të vlefshme në xhep, kërkon të shkruajë histori.
Ai që ka diçka për të shpikur,kërkon të shkruajë  politikë.
Ai që ka diçka për t'i treguar botës,kërkon të shkruajë shkencë.

Distanca është një kafaz

Distanca është një kafaz
që nuk ka dyer
dhe koha  një zinxhir
i lidhur midis shufrave të saj
dhe ti je një luaneshë
me flokë të fshehta
dhe buzët e kuqe me gjak
që vlon brenda venave

Çmenduria e dashurisë ju thërret,
ajo ju merr brenda
midis këmbëve,
ju bën të ngazëllyer fryma e saj
që për të jetuar me të
keni lënë një jetë.

Ari fallco

Prapa qiellit të syve tuaj,
Unë nuk e ndaloja falënderimin
që më ke vënë para jush
dhe juve që keni këto sy intensive
dhe që më leni të humbas
në ekzotizmin tuaj
të ngritur në këpucët tuaja të zeza
dhe ari ...
që keni pranë është fallco
pasi ka provuar kënaqësi të ndaluara
prapa atij qiellit ...

Sytë e zinj

Syri i zi
Sytë e tu janë një poezi
i cili kërkon rimë
nga mesi,
aq i zi
sa që ju nuk mund t'i shihni ata,
nata ka lindur
në vetullat tuaja
.
.
.
A më sheh mua?
.
.
.
Nëse i mbyll sytë, unë po të shoh
dhe unë nuk planifikoj t'i hap më
sepse unë e di që ,sot
ato sy janë shumë larg.

Ëndrra të çuditshme

Ëndrra të çuditshme.

Në ato ëndrra që më ftojnë të udhëtoj brenda syve tuaj duke shijuar buzët.
Në ato ëndrra në të cilat ekzistenca ndalet dhe përshpejtohet ku asgjë nuk ka rëndësi por çdo gjë ka rëndësi kur shikojmë njëri-tjetrin.
Në ato ëndrra që ju transportojnë në çdo kohë, kudo, afër apo larg.
Në ato ëndrra të ngjyrosura me një ylber që shkëlqen në sfond.
Në ato ëndrra në të cilat ju nuk keni për të ëndërruar që të mos trembni ata larg.
Në ato ëndrra ku ka një det dhe një horizont të pafund ku mund të fluturosh me këmbë të zhveshura.
Në ato ëndrra që janë ngjitur pas zgjimit, ku jeta ime është e zhytur.

Kur ti je pranë meje, çdo sekondë është një mundësi dhe çdo moment është një dhuratë.

Por nuk është gjë tjetër veçse disa sekonda jete në ëndrra!

Deti që puth tokën

Unë zgjohem çdo ditë sepse ti ekziston.
Zgjim i derdhur plot trëndafila në tryezë.
I veshur me dritën e qeshjes që mbeti në fletë.
Dhe unë jam si deti kur shtrin valët e tij dhe i kërkon tokës për të puthur: "Dashuri, mos shko pa më puthur mua".

Ju mbani mendimin tim diellor plot ngjyra ; të veshura në duart tuaja si ai që prek një ofertë.
Ne shikojmë njëri-tjetrin nga larg.
Duke parë mijëra rrënjë të rrënjosura në zemrat tona.

Ju lë me një mbetje krahasimi në sytë e ballit tuaj.

Lumturia ime është makthi yt!

Nuk ka ardhur akoma.
Disa yje në qiell na kujtojnë udhëtimin tonë.
E ndeza drurin e zjarrit.
Zgjohu!
Erë si aromë qiriri...
Balli që është lyer me ngjyrë të kuqe.
Shpatullat e trembura të tuat, dhe një lepuri që shtrëngon degët e kurthit tënd ku ka rënë.
Një rreze  drite sapo ka lindur; bie në dorën tënde, ndjek qafën , të arrin gojën dhe ndalon me një zë: "Unë të dua". Ai është i fortë dhe kthehet me gjithë lumturinë e tij.
Lumturia e tij të bëhet makthi yt!

Dhurata më e çmuar që mund të të japë dashuria nuk është një jetë e sigurt por një siguri shpirtërore,jo një jetë në luks por një paqe në ndërgjegje.

Dhurata më e çmuar që mund të të japë dashuria nuk është një jetë e sigurt por një siguri shpirtërore,jo një jetë në luks por një paqe në ndërgjegje.

Për të vetmuarin çdo zë është një ngushëllim,çdo buzëqeshje është një shpresë,çdo prekje është një zgjim,çdo përqafim është një jetë.

Për të vetmuarin çdo zë është një ngushëllim,çdo buzëqeshje është një shpresë,çdo prekje është një zgjim,çdo përqafim është një jetë.

Lulet

Lulet në lumë të lëna si shirita të kuq në duart tuaja, retë që vdesin ,që dëshirojnë të të duan.
Lule të ftohta në lumë ... Dhe një erë bakri shumë e vetmuar pas gjetheve të thata.
Lule që fluturojnë, mungojnë, të zbardhur, të brishtë si qepallat tuaja. Dhe ti ... Duke lundruar me ta,në një kujtim të mugët,të holluar.
Në distancë, zambakët mbajnë pasqyra të ujit ku qielli lexon këngën e tij misterioze.
Në largësi një jehonë ... e këmbanave të largëta shkrihet në ujin e syve tuaj.

Ju dhe ai jeni në yje të ndryshëm, duke kaluar në perlat e thella të kohës.

Lule të derdhura nga buzët kur e emërtoni ... Me hijen e tij të planetit të plagosur që ju rrethon ...
Lule në lumë, duke udhëtuar me nostalgji larg, duke përqafuar belin e aurorës derisa të lindësh një diell pa drita ,në duart e tua të ftohta.

Rryma mban lulet në zemrën e dridhjes së marramendjes ...
Dhe ju i zhytni...
Ju e dini këtë, në anën tjetër të lumit të thellë ... Ai gjithashtu zhytet.

Më pëlqen rebelizmi intelektual,por jo intelektualët rebelë.Sepse të parët ndërtojnë, ndërsa të dytët rrënojnë.

Më pëlqen rebelizmi intelektual,por jo intelektualët rebelë.Sepse të parët ndërtojnë, ndërsa të dytët rrënojnë.

Fund ose fillim?

Nëse e dini se fundi është vetëm fillimi i çdo gjëje,do jesh në ankth për të lexuar çdo varg të fundit.
Ju nuk keni për ta kuptuar atë, ju vetëm duhet ta jetoni atë.
Ju nuk keni për të shqyrtuar atë, ju vetëm duhet të përshtateni me atë.
E pra si e dini se uji është jeta?
Vargjet e mia do të sjellin lumturinë që dëshiron dita tuaj.
Sepse unë jam kaq kristal dhe jetësor,
ashtu si uji që pi nga shishja në çdo minutë.

Dhe duke menduar për të, nuk ka asnjë të keqe në varg.
Sepse unë mund të shprehem,
pak nga shpirti im të shkruar në vargje.
Dhe unë mund të pasqyroj iluzionin që ju i jepni jetës sime,

Nuk ka asnjë shpresë që nuk ka shpërblim.

Kjo është një lojë e kthesave gjuhësore, që vetëm dy mund të luajnë.
Ku ata i marrin të ngatërruara dhe të ndërthurura më shumë sesa duken.
Dhe ata ndajnë shprehjen e emocioneve,
me gëzimin e ditur se ata bashkëjetojnë dhe varen nga ky emocion.
Por unë gjithmonë pyes veten :
Çfarë bëjnë këto fjalë?

Unë i njoh limitet e mia dhe arsyen time
Por nuk më intereson, po mbaroj
Të jem më shumë se vetëm
Të jetosh pas një rendi numerik
Të mos ndikojë në arsyen
Por unë duhet të përfundoj sepse vjen numri tjetër.
Fund ose fillim ??.
Ju vendosni.

Numri yt

E di se ti me frikën  arrin të jetosh,
si shumë njerëz që preferojnë ta shijojnë atë,
sepse ata kanë arritur kufirin e dashurisë për atë se çfarë përfaqëson ajo.
Por jo çfarë është me të vërtetë,
por vetëm një hap tjetër në shkallën e vlerave,
si një numër që ka kuptim vetëm në fund.

Ky mund të jetë fundi, edhe pse nuk dua të nxitoj,por unë e di se ju i keni ndjerë dhe jetuar fjalët e mia,dhe kjo gjë ju frikëson, por gjithashtu ju pëlqen.
Hepeni zemrën tuaj në një mënyrë të tillë që të marrë frymë lirisht.
Se ju nuk keni nevojë për bukë apo ujë për të vazhduar të jetoni, sepse vareni më shumë nga mendimet e mia.

Unë nuk jam fundi, vetëm mesi i treshit shpresoj të jem.
Unë nuk jam dikush që ju prisni, por një utopi,
siç thonë ata : Platoni nuk ndërhyn
në një vend ku ata nuk e thërrasin atë
Sepse në këtë numër unë shoh vetëm dy njerëz e jo tre.

A është kjo lojë me fjalë? Apo prozë?
Çfarë ju bën të mendoni?
A doni një sinjal trafiku për të më treguar diçka?
A do të jetë një ndalesë? Ose një që udhëheq rrugën?
Është interesante sepse shohim atë që duam të shohim.
Dhe ne nuk lejojmë që uji të rrjedhë në anën e fqinjit.

Duket çmenduri për ty që të flasësh për këtë numër.
Por, për të qenë i sinqertë, nuk e shoh kohën për ta përfunduar,
Për shkak se kjo mund të jetë fillimi i fundit,
Ose fundi i fillimit.
Kjo nuk është gjëja ime, sepse e di se çfarë prisni në fund të rrugës.
Epo, kam mësuar të jetoj një ditë në një çast dhe një çast në një shekull.

A jeni të interesuar për vargjet e mia, apo për çfarë përfaqësojnë ata?
A jeni i interesuar për numrin , nëse është fillimi apo fundi?
Apo sepse do të jetë vetëm një më shumë në shkallën e pozicionit?
Kam dëgjuar se verbëria është relative dhe jo absolute,
Sepse ka njerëz që duan të shohin se çfarë i përshtatet atyre.
Dhe çfarë duhet të përcaktohet ajo shkon pa u vënë re.

Nëse ka pasur një numër të keq, a është treshi i rregulluar?
Nëse do të kishte një finale të fundit, a do të ketë një fillim të ri?
Ose përsëri ndoshta jeta do të na japë surpriza.
A do të jetë i treti një dëshirë e fundit?
Për të imagjinuar një të katërt  më të mirë?
Kjo do të jetë një mister derisa ta dini fundin.

Nuk ka fund nëse nuk ka pasur asnjë fillim të sinqertë.
Por pas përfundimit do të ketë një fillim të ri?
Vetëm koha dhe një copë letre do ta vendosin atë;
Edhe pse ka fillime që janë spontane,
Ashtu si një rrufe e bën zjarrin të jetojë.
Kur rrufeja e dashurisë na goditi ne?
Nëse na ka goditur njëherë,si është e mundur që të goditi përsëri?

Fillimi i ri

Nëse ky është një fillim i ri,
Le të dinë të gjithë se çfarë ka ndodhur
Dhe për të mos thënë , nuk kam kuptuar kurrë çfarë ka ndodhur vertetë.
Sepse nuk kishte diçka përpara se ta shihja tani.
Po flas me ty, si i çmendur.
Dëshiroj të veproj si një njeri i arsyeshëm.
Ju shkruaj pa ditur se si të shkruaj.
Unë shpreh idetë e mia pa dashur t'i njihni,
Por çfarë është përdorimi i fshehjes së diçkaje që tashmë e dini?
Gjithsesi, jam mësuar të jem ai që jam.
Por, tashmë për ju unë jam një fillim i ri.
Dhe kjo është e rëndësishme,
Sepse edhe pse nuk ka ndryshim,
Një fillim i ri sjell me vete,
Gëzimin e një ekzistence të re.

Pasioni i rilindur

Unë mendoj se unë jam duke humbur fjalët për këtë varg.
Sepse nuk ka asnje qe mund ta perfundoje
Çdo ide është ashtu siç është.
Sepse tani e kuptoj se ti je gjithçka në mua,
Më shumë se një ëndërr dhe një realitet
Edhe pse jeni tashmë utopi.

Realitet i pakuptueshëm por i gjallë për ju,
Epo unë ju kam ju dhe në të njëjtën kohë nuk ju njoh.
Dhe kjo më jep mundësinë që çdo ditë
Të jem në gjendje të përgatis këngën time më të mirë.
Për ditët që unë kam në krahët e mi
I dashuruar nga zemra ime.

Pasioni është rilindur
Pas stuhisë,
Dhe dëshira për të jetuar
Pas dëshpërimit të vdekjes,
Dhe unë e di se pranë jush
Edhe nëse ndodh ndonjë gjë, unë do të jem me ju.

Unë jam zambaku juaj
Dhe gjoksi im është forca e blinduar
Koha shpengoi vargjet e mia
Dhe ky i teti është fundi i prozës sime
Por në asnjë mënyrë
Unë do të ndaloj pëshpëritjet në veshin tuaj atë që ndjej për ju.

Pritje e gjatë

Është një pritje e gjatë dhe nuk e di nëse do të mësohem me të
Vetëm mendoni, mbani mend dhe ndonjëherë ëndërroni.
Nuk dua të them se po shkoj
Sepse do të ishte sikur ta mohoja zemrën time
Më pëlqen të përkrah torturën e dashurisë.
Duke mos ju pasur ju dhe duke e ditur se unë nuk jam.

Ajri ndihet i çuditshëm,njësoj
sikur të kundërshtoja të ishe frymëzuar nga qenia ime.
A mund të ndodhë që unë të kem nevojë për ajrin e frymëmarrjes suaj?
Ne me siguri që nuk do ta dimë vërtet.
Megjithatë, unë nuk do ta marr atë që nuk është për mua.
Më pëlqen të jetoj me dhuratën që jeta më jep.

Ndihem si një superior ironik.
Duke dashur të shpëtojë atë nga një tjetër histori,
Një në të cilën vetmia ime akute nuk përshtatet
Dhe kjo vret thirrjen që të jetë ajo që unë jam
Dhurata e një kohe që unë nuk do të jetoj
Dhe me kalimin e kohës do të më harrosh.
Qëndroni akoma dhe do të vini re se
Cila është zemra aq e vetmuar,
Kush e pompon gjakun e nxehtë në tërë trupin tuaj?
Por me forcë thotë: Dua t'ju shoh të jetosh,
Dhe se ai përdor gjithçka tjetër që të jetë kush është ai.
E tillë është dhe ajo që unë jam pranë jush, zemra ime.

E çuditshme por reale
Lidhje hyjnore me jomaterialin
Çfarë nuk peshohet, por ndihet...
Çfarë ju nuk mund të dëgjoni, por ju dëgjoni
Çdo fjalë, çdo mendim në heshtje...
Plotësimi i  dy kokave me përmbajtje të njëjtë.

Merrni kohën tuaj dhe shkoni për të pushuar,
Se unë do të vizitoj ëndrrën tuaj dhe do t'ju mbaj në shoqëri;
Zgjohu se është koha,
Të të çojë në rrugën për të ecur
Dhe në fund të rrugës prapa do të na prekë
Por pa e ditur kur duhet të kthehemi.

Të vuash nga dashuria nuk është turp.Turp është të trembesh të dashurosh nga frika e vuajtjes.

Të vuash nga dashuria nuk është turp.Turp është të trembesh të dashurosh nga frika e vuajtjes.

Kam nevojë për një...

Kam nevojë për një qiell sepse yjet m'i rrëmbyen.
Kam nevojë për një det sepse valët m'i pinë.
Kam nevojë për një tokë sepse rrugët m'u gjakosën.
Kam nevojë për strehë sepse shpirtin m'a tronditën.
Kam nevojë për një shtrat sepse trupin m'a vranë.
Kam nevojë për një jetë sepse vdekjen po më qajnë.

Shkruaj për të njohur veten

Unë jam bërë i pakuptueshëm përveç asaj për të cilën shkruaj.
Shkruaj për atë që të kuptoj veten time sepse unë jam bërë i panjohur qëkur ajo nuk është më,sepse prania e saj më kishte dhënë një identitet me të cilën isha mësuar të jetoja.
Tashmë nuk e di kush jam,prandaj edhe shkruaj...!

Po fle me natën

Po fle me natën :
me heshtje dhe me yje.
Dhe me hije shumë.
Ndërsa malet ndjejnë peshën e natës,
kështu që sot ju ndjeni ato keqardhje
që koha mban:
butësisht dhe në mënyrë paqësore.

Hijet kanë rënë si shi,
por ju jeni këtu,
duke udhëtuar nën jastëk,
të gjithë dritën e botës duke parë.
Unë mendoj se natën, si jeta, fshihen mjerime dhe tmerre,
por ju fleni të sigurt,
sepse në gjoks ju mbani një zjarr të madh të artë: atë të dashurisë që ndriçon më shumë dashuri për veten sesa për jetën.

Falë saj ajo do të vazhdojë të rritet në botë,në
pyllin e të varfërve dhe yjet do të vazhdojnë të rrotullohen
ngadalë, shumë ngadalë, mbi sytë tuaj,
duke prodhuar atë muzikë
që në fytyrën tuaj shkrin idenë e dhimbjes,
çdo dhimbje në botë.

Rri në të bardhën e paqes,
Ashtu si në të bardhë, bora bie në mënyrë paqësore.
Ju fleni ashtu si fle natën
në fytyrën e qetë të asaj vajze
që ende injoron
se dhimbja që ai do të marrë me vete,
kur ajo e di që unë jam një udhëtar kalimtar.

Një natë tjetër,
bora e lëkurës suaj dhe jeta juaj,
pushoni mrekullisht në tjetrën jetë,
nga një flakë e flakës së syve,
e të dashurisë që ndriçon në më shumë dashuri.
Ai që do t'ju shpëtojë.
Ai që do të na shpëtojë.
Është udha e pastër në zemër të kësaj bote.

Jetë e pakohë

Mbaje këtë bukë  të kupës qiellore
më ushqejë deri në frymën e fundit.
Se këto fusha janë aq të ashpra dhe aq të pastra.
Ji i mirë për mua çdo ditë,
Se nëse në kohën e verës duart e mija ndriçojnë,
me ngjyrë, me hithrat, që kur vjen dimri,
unë i ndiej ata si acar në çatinë time.

Se kur më duket se kam rënë,
sepse ata më kanë rrëzuar,
Unë vetëm jam gjunjëzuar në qendrën time.

Se nëse dikush më godet shumë për vdekje,
vetëm se ndjej flladin e pyllit me pisha, shushurinë e burimit të qetë të agonisë.

Nëse jeta është një fund,
çfarë moti  sjell jeta, duke vallëzuar me shiun në krye,
deri atje unë qetësohem përgjithmonë,
gjaku im shkrihet në ngjyrë blu.
Se nëse dikush, papritmas, erdhi dhe më copëtoi
sa mbolla buzëqeshje në sytë e saj,
mbolla të qara në retë e shpirtit tim.

Më kthe në një re, më kthe në një bimë,
që janë ende sytë e mi, dy sy,
në sytë pa lot e pa trishtim.

Se nëse ka sëmundje në shpirt ,do të më shërojë paqja,
të jetë vetëm fillimi i rilindjes sime.
Se në qoftë se unë puth do duket si puthje deri në vdekje,
që dashuria të mundi vdekjen me atë puthje.

Se në qoftë se unë dorëzoj mendjen time dhe ndaloj hapat e mia,
që nëse mbyll gojën time për t'ju thënë gjithçka,
dhe unë të ndaloj larjen e gjakut tashmë të mbjellë,
se nëse i mbyll sytë dhe fitoj pa luftuar
(fitore në të cilën unë nuk jam fitues).

Unë ju kam  ju, të heshur nga larg,
ose për atë diell të dëshpëruar që është borë,
ku asgjë nuk është gjithçka.

Kjo frymë kërkon paqe ,nuk do muzikë njerëzore,
që të jetë dëshira ime e fundit, sepse e dini
që, për ata që marrin frymë në paqe dhe në mbarë botën, melodia e besimit është brenda tij dhe në të ai merr frymë.

Nëse ai insiston në vdekje,
se në qoftë se përparon mosha,
dhe gjithçka,
dhe gjithkush,
rreth meje ata duket se po largohen shpejt.
Unë do mund botën më në fund, në atë dritë,
çfarë mungon asaj i mungon.

Dhe zjarri i saj...ehh...
Shkoj të zhvishem si një flakë,
si një qiri,ngadalë, shumë ngadalë,
se si yjet rrotullohen në sytë e mi,
përfundimisht,përgjithnjë,për t'u hapur diku tjetër,në një jetë të pakohë...

Varri

Gjatë gjithë ditës ne jemi gjunjëzuar
duke përqafuar tokën:
toka  dhe balta janë të pafrytshme,
ai e fsheh hirin, ai i ruan thesaret.
Ne fundosim duart tona në tokë të errët
dhe në mbrëmje, si pluhur ari,
ne e ngremë atë në sy.

Ku e bëri këtë parfum, po butësinë e malit?
Dhe prej nga këta eshtra janë zhvendosur?
Ata nuk kanë zgjatur më gjatë,
që argjendi i lehtë të mund t'i ngjeshë ato;
ato kocka që një ditë ishin ndoshta buzët që puthin,
se në buzë të tjera ato po kafshonin adoleshencën.

Dielli bie dhe ne...
na bie poshtë,
në këtë natë të butë të tokës,
se gjithçka na shpjegon dhe se çdo gjë e zbut atë.
Dhe ne ndiejmë ëndrrën që rrjedh drejt qepallave,
dhe veshi shkon në tokë dhe dëgjon
zhurma të papërshkrueshme të një kohe që nuk vdes.

Të uroj

Mbrëmje të këndshme, dëshiroj...
Ju uroj lule në ballin tuaj,jo brirë...
ju uroj të vini me zemër,jo në këmbë...
nga bregu i detit, me pika
nën membranën e gjelbër të muzgut.

Ditë të bukur të uroj, dhe kjo po ju ndodh...
Kaloni në këtë moment që ka shije harrese,
për të fjetur e konsumuar në përjetësi,
ose zjarri i pakërkuar në prush
ka për t'ju mallkuar me ftohtësi...

Mëngjes të bukur, dua për ju...
ndërsa të gjitha kopshtet lëvizin
me freskinë e diellit të lagur...
që shkëlqen, në distancë, si zjarr në errësirë.

E pabesë

E dija se pas meje deti i madh ishte verbues.
Makina ishte në pritje prapa pemëve të ullirit,
dhe degët dridheshin me pëshpëritje.
Pëllumbat po shqyen qiellin në flakë.
Një parfum oriental balsëm në ajër.

Në të gjithë fytyrën e lavdishme të planetit,
sytë e mi u rrëzuan, duke provuar bukurinë tënde.
Por unë vetëm i vura sytë në sytë e tu.

Kam humbur besimin,
se kur loti u duk në zërin tuaj,
kur dielli ndriçoi tokën,premtoi jetën,
se unë ëndërrova për një dashuri,
por më doli një pabesi.

Leximi si shërbim

Nuk ka rëndësi sa ke lexuar por çfarë ke lexuar.
Nuk ka rëndësi çfarë ke lexuar por çfarë ke kuptuar.
Nuk ka rëndësi çfarë ke kuptuar por çfarë të shërben.
Sepse leximi duhet të jetë në shërbimin tënd!

Profesori hebre

Një nxënës në Harvard pyet profesorin e tij me origjinë hebreje,kur ky profesor mbaroi së treguari me krenari historinë hebreje :
- Si është e mundur që ju dje ishit popull pa atdhe, ndërsa sot keni atdheun e një populli tjetër?
Si është e mundur që nga kampet e Aushvicit ku ishit të nënshtruar,sot keni nënshtruar një botë të tërë?
Si është e mundur që ishit raca më e përbuzur,ndërsa sot ju përbuzni të gjitha racat?
Si është e mundur që ju nuk kishit vënd ku të futeshit nëpër botë deri më dje,ndërsa sot ju pretendoni se Zoti ju ka zgjedhur ju si popull për të udhëhequr botën?

Përgjigjja e tij ishte e prerë dhe e dyshimtë :
- Historia është shkruar nga ne!

Çfarë ka dashur të thotë me këtë përgjigje ky profesor?

Shekulli...

Shekulli i 18 është karakterizuar si shekulli i debateve fetare.
Shekulli i 19 është karakterizuar si shekulli i forcës së mendjes.Dmth shekulli i filozofëve,letrarëve...etj.
Shekulli i 20 karakterizohet si shekulli i hekurt.Dmth shekulli i sporteve të ndryshme.
Shekulli i 21 karakterizohet si shekulli i elektronikës.

Njohuritë

Kanti thotë se njohuritë ndahen në dy kategori :
"Fenomene dhe Noumene"!
Fenomene janë njohuritë të cilat janë brenda mundësive të arsyes së njeriut për t'u ditur dhe praktikuar.
Noumenet janë dije të cilat njeriut i janë mundësuar vetëm t'i kuptojë përtej arsyes por nuk janë të mundshme në praktikën aktuale.
Pra,njohuri që burojnë nga përvoja dhe njohuri që burojnë nga idetë e kulluara.

Vetmia është tre llojesh

Vetmia është tre llojesh :
" Vetmia që e zgjedh me dëshirë,vetmia pasi të është larguar dikush që e ke dashur dhe vetmia kur nuk ke njohur akoma askënd për t'a dashur."

Mësova se...

Çudia që zbulova këto ditë, këtu tek faqja, pasi bëra një eksperiment me disa citate është fakti që shumica reagojnë keq kur lexojnë diçka të keqe apo të gabuar.
Them çudi sepse reagimin e shoh vetëm kur postoj diçka që i ngacmon bindjet,ndërsa nuk reagojnë kur diçka është e vërtetë,e saktë apo që u pëlqen.
Pra,reagimi i keq është më i madh kur lexojnë keq.
Pse reagimi i mirë kur lexojnë mirë është i vogël ose të paktën të jetë njësoj si reagimi i keq?!
A thua se shpirti i njeriut është nga natyra revoltues ndaj të keqes dhe i përgjumur ndaj së mirës?
Nga ky eksperiment mësova se keqja rritet më shpejt nëse ushqehet më shumë sesa e mira.
Mësova se e mira tek njerëzit ka nevojë të nxitet më shumë sesa e keqja për të përmirësuar jetën tonë.
Mësova se e keqja frenohet nëse nuk e bëjmë objekt bisede të përditshme.
Mësova se shpirti revoltues nuk është pozitiv.
Mësova se shpirti paqësor kërkon të mbjellë pemë edhe në mes të dy zjarreve.
Mësova se njeriu nuk duhet të trembet nga e kundërta e bindjes së tij nëse kërkon zhvillim, por të trembet nga bindjet e tij nëse nuk janë të ballafaquara me jetën.
Mësova se për një çështje objektive ka gjykime të shumta subjektive sepse njeriu është zgjidhja e çdo problemi që kanë sjellë mes veti për shkak të gjykimeve të tyre.
Mësova se e vërteta objektive nuk ka nevojë të argumentohet por të gjitha bindjet njerëzore duhet të argumentohen patjetër.

Mësova se...

Të çmendur nga opinjoni

Presioni më i madh që i është bërë njeriut është përshtatja me opinjonin dhe mentalitetin aktual.
Opinjoni të imponon të jesh, të jetosh duke vrarë idetë e tua, të nxit të bësh vetvrasje shpirtërore duke mos qenë vetvetja,për të shpëtuar nga gishti i tyre si një "i çmendur".
Por,pas disa kohësh,kur ky opinjon,ky mentalitet kalon dhe vjen një i ri, atëherë janë këta të "përshtaturit" që trajtohen si të çmendur sepse e kanë të vështirë të heqin dorë nga identiteti i tyre fallco.
Dhe kështu ata mbyllen në vetvete me idenë se janë të çmendur.
Pra,më thoni miq,kush janë të çmendurit e vërtetë?

Libri

Asnjëherë nuk kam lexuar për të qenë i pregatitur për jetën në të ardhmen.
Leximi im ka qenë pjesë e jetës,jetoja dhe lexoja duke e parë leximin si vetë jeta,një pjesë e jetës dhe jo thjesht si një mjet për të arritur diku në të ardhmen apo për të fituar diçka.
Libri ka qënë një pjesë e rëndësishme e jetës sime dhe jeta ime pa këtë pjesë është e pamundur të kuptohet!
E kam pasur dhe e kam të pamundur t'a ndaj librin nga gjërat e tjera të domosdoshme,siç janë ajri, ushqimi dhe uji.

Festa

Sërish i vetëm. Si përherë, në raste festash, strukem diku dhe i bëj veshët katër. Uturima gjithandej. Zëra të përçudshëm përzier me krismat e barutit. Duhet të pres sa t’kalojë dehja njerëzore. Ndryshe s’kam ku të vë njëherë. Më duhet të pres. Në rrugën ku eci çdo mbrëmje, ka barut. Në parkun e qytetit dëgjohet zhurmë e madhe. S’kam ku të vë. Prej botës nuk dilet, edhe ashtu.

Nga qoshka ime këtu vë re prindërit. Të gjithë jemi të mërzitur. Pa përjashtim: unë këtu në strofull, edhe prindërit që gënjehen nga muzika, edhe ata atje që hedhin barut; po, të gjithë jemi të mërzitur. Njëriu ka shpikur gjithëfarë gjërash për ta mundur mërzinë. Festat, posepo. Veç më mirë lë të vazhdohet me festat. Ajo shpikja tjetër, si i thonë? Ah lufta, lufta e dreqit!. Njëriu do që ta mposhtë mërzinë edhe me luftë. Më mirë me festa, atëherë!.

Prindërit janë të mërzitur. E shoh qartë këtë. Me moshë, iluzionet zbehen; kjo mund të jetë arsyeja. Asnjëherë s’kam gjetur forcë t’i pyesë se çfarë mendojnë për vdekjen; shkakun e mërzisë së madhe. S’kam pasur guxim. Jo për vete, për ta. Ndjej se vdekja ua fut tmerrin dhe s’dua t’ua ndërmend. Edhe ashtu janë afër saj. Ndjej dhembje të madhe kur i shoh. Prandaj festat ma këpusin shpirtin. Sepse e di, e ndjej, çfarë fshihet pas barutit, pas mimikave të buzëqeshura. Ah sa shumë mërzi që ka në shpirt njëriu!

Sa do doja që t’i ndaja mendimet me të tjerët. Por s’do ta kuptonin. Njeriu s’do dhe s’do që ta pranoj një jetë pa lojë. Një jetë pa lojë është një jetë e vështirë. Aty ka vetëm vdekje, përballje dhe të tashme. Edhe ashtu s’kam të drejtë. Kush e di, mbase unë jam i çmendur. Më mirë po i mbaj mendimet për vete.

Vetmia është

Çfarë është vetmia?
Vetmia është kur flet dhe s'të kuptojnë...
Kur ha dhe s'ke me kë të ndash bukën...
Kur do që të festosh por të vjen për të qarë...
Kur ke brengë që të tret shpirtin por i jep vetes shpresë me idenë se dita tjetër do jetë më e mirë...
Kur frymëmarrja jote është e rënduar nga plagët e fshehta...
Kur ndien nevojën për një përqafim në vend të ujit kur je i etur...
Kur buzëqeshja e një të panjohuri të duket diell në errësirën e ftohtë të vetmisë...
Kur një "si je" dhe "ç'kemi" të hutojnë kur të drejtohen...
Kur...
Kur...
Kur...

Dashuria dhe urrejtja

Mund të shkruash ose për dashurinë ose për urrejtjen.
Nëse shkruan për dashurinë do flasësh për të ardhmen,për shpresë dhe për plane.
Nëse shkruan për urrejtjen do flasësh për të tashmen,për dhimbjen dhe për rrënoja.
E para të motivon edhe kur e ke stomakun bosh.
E dyta të bën të vetëdijshëm edhe kur ke çdo gjë.