Gjatë gjithë ditës ne jemi gjunjëzuar
duke përqafuar tokën:
toka dhe balta janë të pafrytshme,
ai e fsheh hirin, ai i ruan thesaret.
Ne fundosim duart tona në tokë të errët
dhe në mbrëmje, si pluhur ari,
ne e ngremë atë në sy.
Ku e bëri këtë parfum, po butësinë e malit?
Dhe prej nga këta eshtra janë zhvendosur?
Ata nuk kanë zgjatur më gjatë,
që argjendi i lehtë të mund t'i ngjeshë ato;
ato kocka që një ditë ishin ndoshta buzët që puthin,
se në buzë të tjera ato po kafshonin adoleshencën.
Dielli bie dhe ne...
na bie poshtë,
në këtë natë të butë të tokës,
se gjithçka na shpjegon dhe se çdo gjë e zbut atë.
Dhe ne ndiejmë ëndrrën që rrjedh drejt qepallave,
dhe veshi shkon në tokë dhe dëgjon
zhurma të papërshkrueshme të një kohe që nuk vdes.