Lulet në lumë të lëna si shirita të kuq në duart tuaja, retë që vdesin ,që dëshirojnë të të duan.
Lule të ftohta në lumë ... Dhe një erë bakri shumë e vetmuar pas gjetheve të thata.
Lule që fluturojnë, mungojnë, të zbardhur, të brishtë si qepallat tuaja. Dhe ti ... Duke lundruar me ta,në një kujtim të mugët,të holluar.
Në distancë, zambakët mbajnë pasqyra të ujit ku qielli lexon këngën e tij misterioze.
Në largësi një jehonë ... e këmbanave të largëta shkrihet në ujin e syve tuaj.
Ju dhe ai jeni në yje të ndryshëm, duke kaluar në perlat e thella të kohës.
Lule të derdhura nga buzët kur e emërtoni ... Me hijen e tij të planetit të plagosur që ju rrethon ...
Lule në lumë, duke udhëtuar me nostalgji larg, duke përqafuar belin e aurorës derisa të lindësh një diell pa drita ,në duart e tua të ftohta.
Rryma mban lulet në zemrën e dridhjes së marramendjes ...
Dhe ju i zhytni...
Ju e dini këtë, në anën tjetër të lumit të thellë ... Ai gjithashtu zhytet.
