Duaje zanatin që ke mësuar, qetësohu tek ai dhe kaloje pjesén më të madhe që të ka mbetur nga jeta si dikush që ia beson Zotit, me gjithë shpirt, çdo të mirë, pa u bërë shtypës apo rob i askujt.
Mendo, për shembull, për kohërat e lashta dhe do të shohësh të njëjtat gjëra: njerëz që martohen, rrisin fëmijët, sëmuren, vdesin, luftojnë, festojnë, bëjnë tregti, kultivojnë, miklojnë, mbyllen në krenarinë e tyre, dyshojnë, bëjnë dallavere, luten që dikush të vdesë, dërdëllisin për kushtet në të cilat ndodhen, bëjnë dashuri, mbledhin thesare, lakmnjnë kënaqësinë, fronin. E po mirë: ata njerëz nuk ekzistojnë më, asgjëkund. Kalo pastaj në kohërat e mesjetës : do të shikosh përsëri të njëjtat gjëra, pa përjashtim: edhe ai brez vdiq. Në të njëjtën mënyrë vrojto edhe shenjat e tjera nën të cilat regjistrohet historia e epokave dhe popujve të tërë dhe shiko sesa njeréz, pasi janë munduar shumë herë kanë rënë në një kohë të shkurtër dhe janë shpërbërë në elementë. Po mbi të gjitha duhet të sjellësh në mendje ata që ti vetë i ke parë të rraskapitur në mundime të kota, duke shpërfillur ato gjëra që nuk përputhen me formimin e tij, duke i mbajtur fort ato dhe duke u kënaqur me aq. Por. këtu, është e nevojshme të kujtosh se edhe vëmendja, që i
përkushtohet veprimit më të vogël e ka një vlerë dhe një masë të përshtatshme: nuk do të ndihesh i poshtëruar, në të vërtetë, vetëm nëse nuk do t’ua vesh veshin për më shumë kohë se ç'duhet gjërave që kanë më pak peshë.
