Lumturia e rremë

Sot është shumë e vështirë të gjesh dikë që të të kuptojë dhimbjen,ndoshta sepse çdo kush gjykon me dhimbjen e vetë.
Mungesa e këtij mjekimi e shton çdo ditë e më shumë dhimbjen,ndoshta sepse askush nuk mund të kuptojë dhimbjen e tjetrit se sa vetë personi që e vuan.
Ndoshta mjekimi i dhimbjes nuk është të gjesh dikë që të të kuptojë dhimbjen,por t'a fshehësh atë dhe t'a mbulosh me një maskë kënaqësie.
Por, fatkeqësisht do prodhohet një lidhje e shtirur e cila çdo njeri do ndihet i/e vetmuar në praninë e tjetrit.
Po pse duhet të jetojmë me idenë se maska e kënaqësisë prodhon siguri nga lëndimi?!
Po sikur fshehja e dhimbjes të jetë më lënduese,dmth vetelëndim nga frika e lëndimit?
Në mendjen tonë ne sajojmë imazhe për sigurinë dhe pasigurinë,por çfarë është ajo që kemi sajuar?
Kush na siguron se kemi krijuar "një vend të sigurt" nga lëndimi?
Mendojmë se realiteti është i dhimbshëm dhe për këtë arsye krijojmë një botë tjetër ku strukemi në "lumturinë e pacënuar" të mendjes tonë.
Po çfarë është lumturia e rremë?!
A mund të themi që kemi jetuar në të vërtetë nëse "shijojmë" lumturinë e rremë që kemi ndërtuar vetë?