Rregullat higjenike

Fakti që një njeri i mençur, i virtytshëm dhe i gjallë, sakrifikon të gjitha dhuntitë e forcat e tij për të fituar para apo në shërbim të një partie politike, jo vetëm shfaqet si e mundur por edhe si diçka e drejtë e normale për sytë e gjithsecilit. Askujt si shkon ndërmend se ai mund t'ua kushtojë këto dhunti e forca grave dhe dashurisë. Nga Amerika më borgjeze e shtresës së mesme deri tek socializmi më i kuq sovjetik, në çdo konceptim të botës me të vërtetë ”moderne" dashuria luan veçse rolin e papërfillshëm të një mjeti kënaqësie, porse për rregullimin e kësaj gjendjeje do të mjaftonin disa rregulla higjenike.

Dija e lashtë

Eshtë një e fshehtë e thjeshtë dhe interesante e mençurisë morale të çdo kohe, që çdo akt vetmohimi çdo formë pjesmarrjeje dhe dashurie na bën më të pasur, ndërkohë që çdo përpjekje e shkapërderdhur për të përfituar dhe për pushtet na bën më të varfër dhe më të pafuqishëm. Indianët e kanë zbuluar dhe na e mësojnë këtë, po kështu dijetarët grekë dhe më vonë kinezë e arabë, e pas tyre edhe mijëra dijetarë e poetë, veprat e të cilëve i kanë qëndruar kohës, ndërkohë që mbretër e perandori të atyre epokave janë zhdukur e harruar.Ju'mund të mbani anën e Sokratit apo Platonit, Shilerit apo Spinozës, e në çdo rast kjo është mençuria më e madhe që as pushteti, as pasuria, as dija nuk të lumturojnë, përveçse dashuria. Çdo formë vetmohimi, çdo mohim që bëhet për hir të dashurisë, çdo keqardhje, çdo vjetërsim edhe pse mund të duket si shprishje, një vjedhje që i bëhet vetvetes, në fakt është pasurim dhe fuqizim, është e vetmja rrugë që të çon përpara. Kjo është këngë e vjetër, unë jam këngëtar pavlera dhe një predikues i keq, por të vërtetat nuk plaken kurrë, kudo e gjithnjë janë të tilla, kur predikon në shkretëtirë, kur këndohen në poezi apo kur botohen në gazetë.

Mendoje veten si një liqen të thellë.

Mendoje veten si një liqen i thellë me një sipërfaqe të vogël. Sipërfaqja është vetëdija. Atje është kthjelltësi, atje vepron ajo që ne e quajmë mendim. Por ajo pjesë e liqenit që përfaqëson kjo sipërfaqe është jashtëzakonisht e vogël. Ka gjasa të jetë pjesa më e bukur, më interesante, sepse kur puqet me ajrin dhe dritën, uji gjallërohet, shndërrohet, pasurohet. Por vetë pjesët e ujit që qëndrojnë në sipërfaqe ndërrojnë paprerë: ngjiten nga fundi, nga maja zbresin në humnerë, formojnë shtjella, nivelime, zhvendosje. Çdo pjesë e ujit kërkon të dalë në sipërfaqe. Ashtu si liqeni që përbëhet nga uji edhe Uni apo shpirti ynë (nuk është çështje termash) përbëhet nga mijëra e miliona pjesë, të një tabani që rritet e shndërrohet paprerë me kujtime e përshtypje. Ajo që arrin të shohë vetëdija jonë është vetëm një sipërfaqe e vogël. Pjesën pambarimisht të madhe të përmbajtjes, shpirti s'arrin ta shohë. E megjithatë mua më duket i pasur, i shndritshëm dhe i aftë për të qenë i lumtur, ai shpirt që përparon vazhdimisht drejt një shtegtimi dhe shkëmbimi nga errësira e thellë tek zona e dritës. Pjesa më e madhe e njerëzve ruajnë në vetvete me mijëra gjëra, që kurrë nuk dalin në sipërfaqe, që kalben dhe torturojnë brenda vetes. Për këtë arsye këto gjëra vazhdimisht dëbohen nga vetëdija, shihen me dyshim dhe frikë. Kuptimi i çdo morali del drejtpërsëdrejti: kur vlerësohet si i dëmshëm nuk duhet të dalë kurrë në sipërfaqe. Por asgjë s'është e dëmshme dhe asgjë s'është e dobishme, gjithçka është e mirë ose gjithçka është indiferente. Çdo individ mban në vetvete gjëra që i përkasin, që i bëjnë mirë, që janë të veçanta për të, por që s'mund të dalin në dritë. Po të dilnin, thotë morali, do të ishte fatkeqësi. Por ndoshta do të ishte fat! Prandaj gjithçka duhet të dalë në dritë dhe njeriu që i nënshtrohet moralit varfërohet.

Momenti

Ishte një moment që më kapi duke përfituar nga një mbikëqyrje, goja e saj që më zhveshi ndërsa flija dhe horizonti i syve të saj të pabesueshme që ëndërronte për mua:

- Më jepni dashurinë tuaj, ju lutem, kam nevojë për të...

- Është gjithmonë e jotja, nuk duhet të lutesh, për ty  është falas...

-A do të më doni gjatë gjithë jetës aq sa kurrë nuk keni dashur askënd?

-Jeta është shumë e shkurtër për të treguar pafundësinë...

-Të lutem më merr dorën, më merr me vete për në përjetësi...

-E përjetësia është çdo kohë që unë jam me ty...

Shpikja nga ndjenjat

Njeriu shpiku luan prej leshi,jo për të luajtur me të,por për të luajtur me frikën e tij që kishte ndaj luanit të vërtetë.
Shumica e ndjenjave që njeriu nuk i realizonte dot apo t'i mposhtte,janë shpikur metoda dhe lojra të ndryshme për të luajtur me veten.

Shpresat e rreme kanë vrarë më shumë njerëz sesa frika reale.

Shpresat e rreme kanë vrarë më shumë njerëz sesa frika reale.

uuuffff

I tha : " Jam keq!
-Mos u anko se ka dhe më keq!
I tha : " Jam mirë!
-Mos u mburr se ka dhe më mirë!
I tha : " Atëherë si të shprehem?
-Kaq idiot je,unë do të të mësoj të flasësh?
I tha : " Herës tjetër do tund kokën dhe duart!
-Mos je gjë memec?
Ik ore se më hoqe trurin.
-Pse ore,paske tru ti?!
😨😤

Urtësia më e madhe është të trajtosh dhimbjen si një mësim, ndërsa kënaqësinë si një kurth.

Urtësia më e madhe është të trajtosh dhimbjen  si një mësim, ndërsa kënaqësinë si një kurth.

Bamirësia

Ndihmoje nevojtarin,jo sepse ai ka nevojë për ndihmën tënde por sepse bamirësia ndaj tij është nevojë për shpirtin tënd,për ndërgjegjen dhe jetën tënde.
Mos mendo kurrë : " pse duhet ta ndihmoj atë e këtë"?
Pavarësisht se kush është nevojtari, pavarësisht se mund të mos e meritojë ndihmën tuaj,ju përsëri tregoni veten tuaj që keni një shpirt bujar dhe një karakter bamirës.
Vendose dorën në zemër dhe thuaji vetes : " Ashtu siç ai ka nevojë për ndihmën time,a nuk kam dhe unë nevojë për ndihmën e dikujt tjetër që është në gjendje të më ndihmojë mua?"

Deklarata në emër të dashurisë

Ajo shpesh thoshte se nuk bënte dot pa mua,se do vdiste pa mua,se  dashuria ime ndaj saj është fryma e saj që i jep jetë.
Ajo qante si e çmendur, ulërinte nëse për pak kohë i mungonte vëmendja ime.
Duke parë këto,krijova idenë se një lëndim i vogël prej meje do sillte një katastrofë.
Por jo,ndodhi e kundërta,ajo që qante për mua po qesh në krahët e dikujt tjetër, ajo që thoshte se do vdes po jeton bukur fare,ajo që nuk do merrte dot frymë po i jep frymë dikujt tjetër, ajo që ulërinte pa vëmendjen time po i kushton vëmendje të plotë dikujt tjetër...
Ja pra se çfarë është "dashuria"!
Prandaj mos bini viktima të gjoja dashurisë që shfaq dikush,dhe as mos i besoni viktimëzimit të saj.Me këtë nuk dua të them se dashuria nuk egziston dhe as të mos besoni në dashuri, por po them që mos të besoni në deklaratat që bëhen në emër të dashurisë!

Janë të shumtë ata që lexojnë me sy,të paktë ata që lexojnë me mendje dhe më të rrallë janë ata që lexojnë me zemër.

Janë të shumtë ata që lexojnë me sy,të paktë ata që lexojnë me mendje dhe më të rrallë janë ata që lexojnë me zemër.

Dashuria është pa kufij

Dashuria është ajo që shkrin çdo gjë,çdo pengesë,çdo kushtëzim,çdo shkak dhe pasojë.
Dashuria shkrin në një trup të vetëm çdo arsye që e copëton këtë trup,ajo nuk pyet për kufij,për kombësi,për fe,për racë,për pasuri,për moshë dhe shtresë sepse të gjitha këto shkrihen dhe humbasin sapo dashuria mbulon të gjithë hapësirën e zemrës.

Biseda me të kaluarën

Është e vërtetë,
ajo kohë mund të fshihet,
por jo çfarë fsheh shpirti.

Kam biseduar me të kaluarën
më tha se gjithçka nuk kishte rëndësi,
se Zoti është Ai që vendos
dhe çfarë Ai dëshiron ajo bëhet,
që Ai nuk pyetet për atë që bën
Ne pyetemi dhe ne japim përgjigje...

Ku është mendimi yt
ku është imi
do na gjejë,
ska ku fshihet.

Unë mund t'ju shoh edhe pa shikuar,
Unë mund tju ndiej pa qenë aty,
Unë mund t'ju përkëdhel pa të prekur,
Unë mund të jem dita jote,
Mund të jem dhe natën
Sepse unë jetoj në fshehtësitë e zemrës tënde.

Me zemër në paqe

Tani,
më shumë se kurrë,
Unë jam i sigurt për atë që dua,
tani unë nuk pres më,
as të kërkojë,
as dëshpërim nuk ka,
Tani unë vetëm mendoj se ju thjesht ekzistoni,
se nuk ka asnjë si ti
që formon gjysmën e universit tim.

Dhe unë të ndiej ty
dhe ndjej vazhdimisht
unë të dëgjoj
unë po të shoh
nga përtej oqeanit
me zemër në paqe.

Ai dhe ajo

Ajo e dinte se ishte ai
ai e dinte se ishte e saj
ata të dy e dinin që e dinin
askush nuk e dinte gjysmën e mesatares

Koha nuk ekzistonte për ta
distanca nuk ka lënë asnjë gjurmë
vetëm njohuritë e fshehta mbijetuan
vetëm shpirti dhe një derë gjysëm e hapur

Vetmi e pafundme
vetmi e përhershme
ai dhe ajo dhe askush tjetër
Ajo dhe ai brenda dhe jashtë.

Tani le të shkoj...

Ishte një fat i mirë për t'u takuar përsëri në atë rrugicë ku, duke pritur dashurinë, ishit gjithmonë aty, me sytë e mbyllur dhe shpirti yt i trishtuar, ishte gjithësia me lojën e vënë dhe shkrimin e saj të padukshëm, ka qenë fati yt që ju dëshiroi t'ju përqafojë, sepse ai e di që ekziston dhe që ka zbuluar pamjen me të cilën një ditë e patë ...
Tani le të shkoj atje ku nuk ka kufizime për të mos jetuar me kufizimet të cilat e vranë...
Tani le të shkoj aty ku frika nuk më lodh,aty ku shpresa nuk më vret,aty ku dashuria është e mundur,aty ku përshëndetje dëgjohet "paqe",aty ku jeton pa ëndërruar,aty ku koha është e ndalur,aty ku rinia nuk plaket kurrë,aty ku burimi  të shuan etjen përgjithnjë...
Tani le të shkoj aty me mëshirën e Zotit,i sigurt se ty nuk je më vetëm.

Dua që...

Unë dua të mburrem për ty dhe se tërbimi për botën kur e sheh në atë çast, dhe se askush tjetër nuk mund ta kuptojë ose e keqkupton, ky është fati juaj,është kështu sepse jeni padrejtësisht bashkë.
Unë dua të të shkruaj gjënë më të bukur që është shkruar ndonjëherë, vetëm për ty.
Dua që buzëqeshja jote e keqe të mbërthehet në sytë e mi, ndërsa buzët e mia të të puthin, sikur të ishte fundi.
Dua të zhytem në gojën tënde dhe të shoh syrin duke lypur që të mos dalësh kurrë nga atje.
Unë dua të të drejtoj lëkurën derisa gjaku yt të çmendet dhe shpirti të të bërtasë pak për mua.
Unë nuk kam asnjë kufizim, dua gjithçka prej teje,deri në frymën e fundit...

Ndjeshmëria

Unë jam një njeri jashtë mode edhe për faktin se i pranoj dhe nuk i urrej ndjenjat dhe ndjeshmërinë, megjithëse pyes veten: ç'gjë na mban gjallë në të vërtetë, ku e ka burimin jeta përveçse tek ndjenjat tona? E ç'më duhet një thes me para, një llogari e majme bankare, një veshje shik dhe një vajzë e bukur po qe se unë nuk i ndjej dhe nuk më prekin shpirtin? jo, megjithëse mund t'i urrej sentimentalizmat tek të tjerët, ndjej se në vetevete jam i prirur t'i dua dhe të kujdesem për to. Ndjenja, ëmbëlsia, prekja nga fërgëllimat e shpirtit, këto janë pasuria ime, me to duhet t'ia dal mbanë jetës. Nëse do t'ia kisha besuar jetën forcës së muskujve dhe të isha bërë mundës apo boksier, askush s'do të më kërkonte të shprehesha se fuqia e muskujve është e pavlerë. Po të isha i fortë në llogaritje dhe të isha drejtor i një zyre të madhe, askush sdo të
kërkonte nga unë të përbuzja aftësinë për të qenë i zoti në llogaritje. Por poetit i kërkojnë, dhe disa poetë të rinj ia kërkojnë vetvetes, pikërisht atë që bën poeti, aftësinë për të dashuruar dhe lektisur, për të provuar të padëgjuarën dhe jo normalen, për të urryer dhe për t'u turpëruar pikërisht për këtë forcë të tyren dhe për t’u  mbrojtur nga gjithçka mund të quhet "sentimentale". Epo edhe mund ta bëjnë: por unë s'bashkohem me ta, parapëlqej njëmijë herë më shumë ndjenjat e mia se gjithë zotësinë e botës; vetëm ato më kanë mbrojtur, gjatë viteve të luftës me jetën, që të bashkohem me sentimentalizmin e guximit.

Festat dhe vetmia

Ka disa njerëz që ndihen aq shumë në vetmuar saqë presin festat për t'u gëzuar dhe për të fshehur boshllëkun e vetmisë.
Dhe sapo këto festa përfundojnë,rikthehen përsëri të dehur në botën e vetmisë,në jetën e tyre rutinë duke kujtuar me lotë në sy çastet që kaluan.
Po pse duhet të presin festat për të qenë të gëzuar në jetën e tyre?
Pse mos të kenë një arsye që çdo ditë e re të jetë një festë për ta?
Pse duhet pritur për këto festa që të jetë pranë familjeve dhe miqve të tyre?
Ahh sa zë i trishtë që është ky çast,sa sy i vranët që është ky qiell.
Ahh sa sa zemër e rënduar që është ky gur i vetmisë...
Ahh...
Pse të jetë kjo lumturi e varur nga këto festa,pse mos ta bëjmë lumturinë tonë të pavarur dhe ta kemi në dorën tonë?
Pse të kontrollohet jeta jonë nga të tjerët apo nga disa festa?

Më trego diçka të lutem

Unë kam nevojë për ty që të më thuash diçka, sepse ke zgjuar një shpresë, vetëm sytë e tu mund të shohin dritën, një fjalë se e gjithë kjo nuk ka qenë një ëndërr e bukur që unë jam ende i mbërthyer, kam nevojë për një dremitje dhe për gishtin tuaj tregues mbi buzët e mia dhe pastaj të mbetem i heshtur nëse ti dëshiron, por më trego diçka ju lutem, më trego diçka ...Nuk mund të fle gjithnjë me sytë të mbërthyer në tavan.

Biseda me të

Biseda me të ishte sikur të shkruante në ajër, ku fjalët kurrë nuk vdesin dhe mbahen gjallë, pa nevojë për të dëgjuar, çdo moment ... E lash veten të shkoj dhe kurrë nuk kthehem në asnjë vend në të kaluarën e largët ... Tani është gjithmonë , momenti është jeta, nëse e kam përpara e jo pas!

Dëshira të fshehta

Ka aq shumë heshtje në këtë anë të horizontit që nganjëherë unë mund të notoj në buzë të tuat që mbajnë emrin tim dhe kurrë nuk lodhem nga puthja ... Dëshirat e fshehura në gojë fshihen.

Në lëkurë

Në lëkurën time,
Jeta ka shumë aspekte,
harrojmë  të kaluarën
dhe kënaquni me mua

Unë jam për ty
Të kujdesesh për mua
t'ju jap kënaqësi
të ndiheni mirë.
Të populloj ëndrrat e tua,
të veshur me buzëqeshje
për të rritur personalitetin tënd.

Lëreni veten të shkoni
deri aty ku unë jam
ka një vend për ty
ku kam sheshin
në këmbët e mia
në lëkurën time
në mua.

Vargjet e pakuptueshme

Mos u habit nga shprehitë e mia ,mos u trondit nga përzierja e mendimit tim të thellë  me emocion të paqartë.Prirja ime filozofike dhe arti im poetik krijuan një bashkësi ngjyrash abstrakte që vetëm urtësia e përvojës dhe zemra e bukur mund ta kuptojë atë që shkruaj.
Shpesh është Uni ai që shkruan,por qëkur ti u fute në një botë tjetër,ka filluar të shkruajë Tjetërsimi.
Shpesh më thonë për shkrimet,poezitë dhe prozat se çfarë dëshiron të tregosh me këto.
Përgjigjja ime është duke heshtur sepse zërin e vargjeve nuk mund ta dëgjojë askush tjetër përveç teje.Sepse në to gjendesh vetëm ty!

Çasti i përhershëm

Në atë çast të përjetshëm
që zgjat një puthje,
Unë jetoj një mijë jetë me ty
dhe në secilin prej tyre vdes
për t'u ringjallur
dhe unë vdes përsëri,
në buzët e tua.
Unë ngjitem në qiell,
dhe përsëri ulem,
që të kthehem prapa
për  çastin
...

Ai bëhet i përjetshëm.

Pasion i fshehtë

Sikur të ishte e mundur të kishit
Vërtet njeri-tjetrin
Unë e braktis veten për të fjetur.
ndoshta një ditë do zgjoheni
ngjeshur në trupin tuaj
dhe aromat të jenë të përziera
që lindin puthje të ftohta
dhe agimi bëhet i dukshëm
nga britmat e pasionit tuaj

Sikur të ishte e mundur të ëndërroja
Kur zgjuar të jem por
ndoshta një ditë të fle
me kokën tënde në gjoksin tim.
Në një dëshirë pasioni të fshehtë
diku në një cep të qiellit
duke ngashëruar me retë
në fshehtësi
plot ulërimë që vjen nga honi i vetmisë.

Ai që ka diçka për të shkuar

Ai që ka diçka të rëndë në shpirt,kërkon të shkruajë poezi.
Ai që ka diçka të vlefshme në xhep, kërkon të shkruajë histori.
Ai që ka diçka për të shpikur,kërkon të shkruajë  politikë.
Ai që ka diçka për t'i treguar botës,kërkon të shkruajë shkencë.

Distanca është një kafaz

Distanca është një kafaz
që nuk ka dyer
dhe koha  një zinxhir
i lidhur midis shufrave të saj
dhe ti je një luaneshë
me flokë të fshehta
dhe buzët e kuqe me gjak
që vlon brenda venave

Çmenduria e dashurisë ju thërret,
ajo ju merr brenda
midis këmbëve,
ju bën të ngazëllyer fryma e saj
që për të jetuar me të
keni lënë një jetë.

Ari fallco

Prapa qiellit të syve tuaj,
Unë nuk e ndaloja falënderimin
që më ke vënë para jush
dhe juve që keni këto sy intensive
dhe që më leni të humbas
në ekzotizmin tuaj
të ngritur në këpucët tuaja të zeza
dhe ari ...
që keni pranë është fallco
pasi ka provuar kënaqësi të ndaluara
prapa atij qiellit ...

Sytë e zinj

Syri i zi
Sytë e tu janë një poezi
i cili kërkon rimë
nga mesi,
aq i zi
sa që ju nuk mund t'i shihni ata,
nata ka lindur
në vetullat tuaja
.
.
.
A më sheh mua?
.
.
.
Nëse i mbyll sytë, unë po të shoh
dhe unë nuk planifikoj t'i hap më
sepse unë e di që ,sot
ato sy janë shumë larg.

Ëndrra të çuditshme

Ëndrra të çuditshme.

Në ato ëndrra që më ftojnë të udhëtoj brenda syve tuaj duke shijuar buzët.
Në ato ëndrra në të cilat ekzistenca ndalet dhe përshpejtohet ku asgjë nuk ka rëndësi por çdo gjë ka rëndësi kur shikojmë njëri-tjetrin.
Në ato ëndrra që ju transportojnë në çdo kohë, kudo, afër apo larg.
Në ato ëndrra të ngjyrosura me një ylber që shkëlqen në sfond.
Në ato ëndrra në të cilat ju nuk keni për të ëndërruar që të mos trembni ata larg.
Në ato ëndrra ku ka një det dhe një horizont të pafund ku mund të fluturosh me këmbë të zhveshura.
Në ato ëndrra që janë ngjitur pas zgjimit, ku jeta ime është e zhytur.

Kur ti je pranë meje, çdo sekondë është një mundësi dhe çdo moment është një dhuratë.

Por nuk është gjë tjetër veçse disa sekonda jete në ëndrra!

Deti që puth tokën

Unë zgjohem çdo ditë sepse ti ekziston.
Zgjim i derdhur plot trëndafila në tryezë.
I veshur me dritën e qeshjes që mbeti në fletë.
Dhe unë jam si deti kur shtrin valët e tij dhe i kërkon tokës për të puthur: "Dashuri, mos shko pa më puthur mua".

Ju mbani mendimin tim diellor plot ngjyra ; të veshura në duart tuaja si ai që prek një ofertë.
Ne shikojmë njëri-tjetrin nga larg.
Duke parë mijëra rrënjë të rrënjosura në zemrat tona.

Ju lë me një mbetje krahasimi në sytë e ballit tuaj.

Lumturia ime është makthi yt!

Nuk ka ardhur akoma.
Disa yje në qiell na kujtojnë udhëtimin tonë.
E ndeza drurin e zjarrit.
Zgjohu!
Erë si aromë qiriri...
Balli që është lyer me ngjyrë të kuqe.
Shpatullat e trembura të tuat, dhe një lepuri që shtrëngon degët e kurthit tënd ku ka rënë.
Një rreze  drite sapo ka lindur; bie në dorën tënde, ndjek qafën , të arrin gojën dhe ndalon me një zë: "Unë të dua". Ai është i fortë dhe kthehet me gjithë lumturinë e tij.
Lumturia e tij të bëhet makthi yt!

Dhurata më e çmuar që mund të të japë dashuria nuk është një jetë e sigurt por një siguri shpirtërore,jo një jetë në luks por një paqe në ndërgjegje.

Dhurata më e çmuar që mund të të japë dashuria nuk është një jetë e sigurt por një siguri shpirtërore,jo një jetë në luks por një paqe në ndërgjegje.

Për të vetmuarin çdo zë është një ngushëllim,çdo buzëqeshje është një shpresë,çdo prekje është një zgjim,çdo përqafim është një jetë.

Për të vetmuarin çdo zë është një ngushëllim,çdo buzëqeshje është një shpresë,çdo prekje është një zgjim,çdo përqafim është një jetë.

Lulet

Lulet në lumë të lëna si shirita të kuq në duart tuaja, retë që vdesin ,që dëshirojnë të të duan.
Lule të ftohta në lumë ... Dhe një erë bakri shumë e vetmuar pas gjetheve të thata.
Lule që fluturojnë, mungojnë, të zbardhur, të brishtë si qepallat tuaja. Dhe ti ... Duke lundruar me ta,në një kujtim të mugët,të holluar.
Në distancë, zambakët mbajnë pasqyra të ujit ku qielli lexon këngën e tij misterioze.
Në largësi një jehonë ... e këmbanave të largëta shkrihet në ujin e syve tuaj.

Ju dhe ai jeni në yje të ndryshëm, duke kaluar në perlat e thella të kohës.

Lule të derdhura nga buzët kur e emërtoni ... Me hijen e tij të planetit të plagosur që ju rrethon ...
Lule në lumë, duke udhëtuar me nostalgji larg, duke përqafuar belin e aurorës derisa të lindësh një diell pa drita ,në duart e tua të ftohta.

Rryma mban lulet në zemrën e dridhjes së marramendjes ...
Dhe ju i zhytni...
Ju e dini këtë, në anën tjetër të lumit të thellë ... Ai gjithashtu zhytet.

Më pëlqen rebelizmi intelektual,por jo intelektualët rebelë.Sepse të parët ndërtojnë, ndërsa të dytët rrënojnë.

Më pëlqen rebelizmi intelektual,por jo intelektualët rebelë.Sepse të parët ndërtojnë, ndërsa të dytët rrënojnë.

Fund ose fillim?

Nëse e dini se fundi është vetëm fillimi i çdo gjëje,do jesh në ankth për të lexuar çdo varg të fundit.
Ju nuk keni për ta kuptuar atë, ju vetëm duhet ta jetoni atë.
Ju nuk keni për të shqyrtuar atë, ju vetëm duhet të përshtateni me atë.
E pra si e dini se uji është jeta?
Vargjet e mia do të sjellin lumturinë që dëshiron dita tuaj.
Sepse unë jam kaq kristal dhe jetësor,
ashtu si uji që pi nga shishja në çdo minutë.

Dhe duke menduar për të, nuk ka asnjë të keqe në varg.
Sepse unë mund të shprehem,
pak nga shpirti im të shkruar në vargje.
Dhe unë mund të pasqyroj iluzionin që ju i jepni jetës sime,

Nuk ka asnjë shpresë që nuk ka shpërblim.

Kjo është një lojë e kthesave gjuhësore, që vetëm dy mund të luajnë.
Ku ata i marrin të ngatërruara dhe të ndërthurura më shumë sesa duken.
Dhe ata ndajnë shprehjen e emocioneve,
me gëzimin e ditur se ata bashkëjetojnë dhe varen nga ky emocion.
Por unë gjithmonë pyes veten :
Çfarë bëjnë këto fjalë?

Unë i njoh limitet e mia dhe arsyen time
Por nuk më intereson, po mbaroj
Të jem më shumë se vetëm
Të jetosh pas një rendi numerik
Të mos ndikojë në arsyen
Por unë duhet të përfundoj sepse vjen numri tjetër.
Fund ose fillim ??.
Ju vendosni.

Numri yt

E di se ti me frikën  arrin të jetosh,
si shumë njerëz që preferojnë ta shijojnë atë,
sepse ata kanë arritur kufirin e dashurisë për atë se çfarë përfaqëson ajo.
Por jo çfarë është me të vërtetë,
por vetëm një hap tjetër në shkallën e vlerave,
si një numër që ka kuptim vetëm në fund.

Ky mund të jetë fundi, edhe pse nuk dua të nxitoj,por unë e di se ju i keni ndjerë dhe jetuar fjalët e mia,dhe kjo gjë ju frikëson, por gjithashtu ju pëlqen.
Hepeni zemrën tuaj në një mënyrë të tillë që të marrë frymë lirisht.
Se ju nuk keni nevojë për bukë apo ujë për të vazhduar të jetoni, sepse vareni më shumë nga mendimet e mia.

Unë nuk jam fundi, vetëm mesi i treshit shpresoj të jem.
Unë nuk jam dikush që ju prisni, por një utopi,
siç thonë ata : Platoni nuk ndërhyn
në një vend ku ata nuk e thërrasin atë
Sepse në këtë numër unë shoh vetëm dy njerëz e jo tre.

A është kjo lojë me fjalë? Apo prozë?
Çfarë ju bën të mendoni?
A doni një sinjal trafiku për të më treguar diçka?
A do të jetë një ndalesë? Ose një që udhëheq rrugën?
Është interesante sepse shohim atë që duam të shohim.
Dhe ne nuk lejojmë që uji të rrjedhë në anën e fqinjit.

Duket çmenduri për ty që të flasësh për këtë numër.
Por, për të qenë i sinqertë, nuk e shoh kohën për ta përfunduar,
Për shkak se kjo mund të jetë fillimi i fundit,
Ose fundi i fillimit.
Kjo nuk është gjëja ime, sepse e di se çfarë prisni në fund të rrugës.
Epo, kam mësuar të jetoj një ditë në një çast dhe një çast në një shekull.

A jeni të interesuar për vargjet e mia, apo për çfarë përfaqësojnë ata?
A jeni i interesuar për numrin , nëse është fillimi apo fundi?
Apo sepse do të jetë vetëm një më shumë në shkallën e pozicionit?
Kam dëgjuar se verbëria është relative dhe jo absolute,
Sepse ka njerëz që duan të shohin se çfarë i përshtatet atyre.
Dhe çfarë duhet të përcaktohet ajo shkon pa u vënë re.

Nëse ka pasur një numër të keq, a është treshi i rregulluar?
Nëse do të kishte një finale të fundit, a do të ketë një fillim të ri?
Ose përsëri ndoshta jeta do të na japë surpriza.
A do të jetë i treti një dëshirë e fundit?
Për të imagjinuar një të katërt  më të mirë?
Kjo do të jetë një mister derisa ta dini fundin.

Nuk ka fund nëse nuk ka pasur asnjë fillim të sinqertë.
Por pas përfundimit do të ketë një fillim të ri?
Vetëm koha dhe një copë letre do ta vendosin atë;
Edhe pse ka fillime që janë spontane,
Ashtu si një rrufe e bën zjarrin të jetojë.
Kur rrufeja e dashurisë na goditi ne?
Nëse na ka goditur njëherë,si është e mundur që të goditi përsëri?

Fillimi i ri

Nëse ky është një fillim i ri,
Le të dinë të gjithë se çfarë ka ndodhur
Dhe për të mos thënë , nuk kam kuptuar kurrë çfarë ka ndodhur vertetë.
Sepse nuk kishte diçka përpara se ta shihja tani.
Po flas me ty, si i çmendur.
Dëshiroj të veproj si një njeri i arsyeshëm.
Ju shkruaj pa ditur se si të shkruaj.
Unë shpreh idetë e mia pa dashur t'i njihni,
Por çfarë është përdorimi i fshehjes së diçkaje që tashmë e dini?
Gjithsesi, jam mësuar të jem ai që jam.
Por, tashmë për ju unë jam një fillim i ri.
Dhe kjo është e rëndësishme,
Sepse edhe pse nuk ka ndryshim,
Një fillim i ri sjell me vete,
Gëzimin e një ekzistence të re.

Pasioni i rilindur

Unë mendoj se unë jam duke humbur fjalët për këtë varg.
Sepse nuk ka asnje qe mund ta perfundoje
Çdo ide është ashtu siç është.
Sepse tani e kuptoj se ti je gjithçka në mua,
Më shumë se një ëndërr dhe një realitet
Edhe pse jeni tashmë utopi.

Realitet i pakuptueshëm por i gjallë për ju,
Epo unë ju kam ju dhe në të njëjtën kohë nuk ju njoh.
Dhe kjo më jep mundësinë që çdo ditë
Të jem në gjendje të përgatis këngën time më të mirë.
Për ditët që unë kam në krahët e mi
I dashuruar nga zemra ime.

Pasioni është rilindur
Pas stuhisë,
Dhe dëshira për të jetuar
Pas dëshpërimit të vdekjes,
Dhe unë e di se pranë jush
Edhe nëse ndodh ndonjë gjë, unë do të jem me ju.

Unë jam zambaku juaj
Dhe gjoksi im është forca e blinduar
Koha shpengoi vargjet e mia
Dhe ky i teti është fundi i prozës sime
Por në asnjë mënyrë
Unë do të ndaloj pëshpëritjet në veshin tuaj atë që ndjej për ju.

Pritje e gjatë

Është një pritje e gjatë dhe nuk e di nëse do të mësohem me të
Vetëm mendoni, mbani mend dhe ndonjëherë ëndërroni.
Nuk dua të them se po shkoj
Sepse do të ishte sikur ta mohoja zemrën time
Më pëlqen të përkrah torturën e dashurisë.
Duke mos ju pasur ju dhe duke e ditur se unë nuk jam.

Ajri ndihet i çuditshëm,njësoj
sikur të kundërshtoja të ishe frymëzuar nga qenia ime.
A mund të ndodhë që unë të kem nevojë për ajrin e frymëmarrjes suaj?
Ne me siguri që nuk do ta dimë vërtet.
Megjithatë, unë nuk do ta marr atë që nuk është për mua.
Më pëlqen të jetoj me dhuratën që jeta më jep.

Ndihem si një superior ironik.
Duke dashur të shpëtojë atë nga një tjetër histori,
Një në të cilën vetmia ime akute nuk përshtatet
Dhe kjo vret thirrjen që të jetë ajo që unë jam
Dhurata e një kohe që unë nuk do të jetoj
Dhe me kalimin e kohës do të më harrosh.
Qëndroni akoma dhe do të vini re se
Cila është zemra aq e vetmuar,
Kush e pompon gjakun e nxehtë në tërë trupin tuaj?
Por me forcë thotë: Dua t'ju shoh të jetosh,
Dhe se ai përdor gjithçka tjetër që të jetë kush është ai.
E tillë është dhe ajo që unë jam pranë jush, zemra ime.

E çuditshme por reale
Lidhje hyjnore me jomaterialin
Çfarë nuk peshohet, por ndihet...
Çfarë ju nuk mund të dëgjoni, por ju dëgjoni
Çdo fjalë, çdo mendim në heshtje...
Plotësimi i  dy kokave me përmbajtje të njëjtë.

Merrni kohën tuaj dhe shkoni për të pushuar,
Se unë do të vizitoj ëndrrën tuaj dhe do t'ju mbaj në shoqëri;
Zgjohu se është koha,
Të të çojë në rrugën për të ecur
Dhe në fund të rrugës prapa do të na prekë
Por pa e ditur kur duhet të kthehemi.

Të vuash nga dashuria nuk është turp.Turp është të trembesh të dashurosh nga frika e vuajtjes.

Të vuash nga dashuria nuk është turp.Turp është të trembesh të dashurosh nga frika e vuajtjes.

Kam nevojë për një...

Kam nevojë për një qiell sepse yjet m'i rrëmbyen.
Kam nevojë për një det sepse valët m'i pinë.
Kam nevojë për një tokë sepse rrugët m'u gjakosën.
Kam nevojë për strehë sepse shpirtin m'a tronditën.
Kam nevojë për një shtrat sepse trupin m'a vranë.
Kam nevojë për një jetë sepse vdekjen po më qajnë.

Shkruaj për të njohur veten

Unë jam bërë i pakuptueshëm përveç asaj për të cilën shkruaj.
Shkruaj për atë që të kuptoj veten time sepse unë jam bërë i panjohur qëkur ajo nuk është më,sepse prania e saj më kishte dhënë një identitet me të cilën isha mësuar të jetoja.
Tashmë nuk e di kush jam,prandaj edhe shkruaj...!

Po fle me natën

Po fle me natën :
me heshtje dhe me yje.
Dhe me hije shumë.
Ndërsa malet ndjejnë peshën e natës,
kështu që sot ju ndjeni ato keqardhje
që koha mban:
butësisht dhe në mënyrë paqësore.

Hijet kanë rënë si shi,
por ju jeni këtu,
duke udhëtuar nën jastëk,
të gjithë dritën e botës duke parë.
Unë mendoj se natën, si jeta, fshihen mjerime dhe tmerre,
por ju fleni të sigurt,
sepse në gjoks ju mbani një zjarr të madh të artë: atë të dashurisë që ndriçon më shumë dashuri për veten sesa për jetën.

Falë saj ajo do të vazhdojë të rritet në botë,në
pyllin e të varfërve dhe yjet do të vazhdojnë të rrotullohen
ngadalë, shumë ngadalë, mbi sytë tuaj,
duke prodhuar atë muzikë
që në fytyrën tuaj shkrin idenë e dhimbjes,
çdo dhimbje në botë.

Rri në të bardhën e paqes,
Ashtu si në të bardhë, bora bie në mënyrë paqësore.
Ju fleni ashtu si fle natën
në fytyrën e qetë të asaj vajze
që ende injoron
se dhimbja që ai do të marrë me vete,
kur ajo e di që unë jam një udhëtar kalimtar.

Një natë tjetër,
bora e lëkurës suaj dhe jeta juaj,
pushoni mrekullisht në tjetrën jetë,
nga një flakë e flakës së syve,
e të dashurisë që ndriçon në më shumë dashuri.
Ai që do t'ju shpëtojë.
Ai që do të na shpëtojë.
Është udha e pastër në zemër të kësaj bote.

Jetë e pakohë

Mbaje këtë bukë  të kupës qiellore
më ushqejë deri në frymën e fundit.
Se këto fusha janë aq të ashpra dhe aq të pastra.
Ji i mirë për mua çdo ditë,
Se nëse në kohën e verës duart e mija ndriçojnë,
me ngjyrë, me hithrat, që kur vjen dimri,
unë i ndiej ata si acar në çatinë time.

Se kur më duket se kam rënë,
sepse ata më kanë rrëzuar,
Unë vetëm jam gjunjëzuar në qendrën time.

Se nëse dikush më godet shumë për vdekje,
vetëm se ndjej flladin e pyllit me pisha, shushurinë e burimit të qetë të agonisë.

Nëse jeta është një fund,
çfarë moti  sjell jeta, duke vallëzuar me shiun në krye,
deri atje unë qetësohem përgjithmonë,
gjaku im shkrihet në ngjyrë blu.
Se nëse dikush, papritmas, erdhi dhe më copëtoi
sa mbolla buzëqeshje në sytë e saj,
mbolla të qara në retë e shpirtit tim.

Më kthe në një re, më kthe në një bimë,
që janë ende sytë e mi, dy sy,
në sytë pa lot e pa trishtim.

Se nëse ka sëmundje në shpirt ,do të më shërojë paqja,
të jetë vetëm fillimi i rilindjes sime.
Se në qoftë se unë puth do duket si puthje deri në vdekje,
që dashuria të mundi vdekjen me atë puthje.

Se në qoftë se unë dorëzoj mendjen time dhe ndaloj hapat e mia,
që nëse mbyll gojën time për t'ju thënë gjithçka,
dhe unë të ndaloj larjen e gjakut tashmë të mbjellë,
se nëse i mbyll sytë dhe fitoj pa luftuar
(fitore në të cilën unë nuk jam fitues).

Unë ju kam  ju, të heshur nga larg,
ose për atë diell të dëshpëruar që është borë,
ku asgjë nuk është gjithçka.

Kjo frymë kërkon paqe ,nuk do muzikë njerëzore,
që të jetë dëshira ime e fundit, sepse e dini
që, për ata që marrin frymë në paqe dhe në mbarë botën, melodia e besimit është brenda tij dhe në të ai merr frymë.

Nëse ai insiston në vdekje,
se në qoftë se përparon mosha,
dhe gjithçka,
dhe gjithkush,
rreth meje ata duket se po largohen shpejt.
Unë do mund botën më në fund, në atë dritë,
çfarë mungon asaj i mungon.

Dhe zjarri i saj...ehh...
Shkoj të zhvishem si një flakë,
si një qiri,ngadalë, shumë ngadalë,
se si yjet rrotullohen në sytë e mi,
përfundimisht,përgjithnjë,për t'u hapur diku tjetër,në një jetë të pakohë...

Varri

Gjatë gjithë ditës ne jemi gjunjëzuar
duke përqafuar tokën:
toka  dhe balta janë të pafrytshme,
ai e fsheh hirin, ai i ruan thesaret.
Ne fundosim duart tona në tokë të errët
dhe në mbrëmje, si pluhur ari,
ne e ngremë atë në sy.

Ku e bëri këtë parfum, po butësinë e malit?
Dhe prej nga këta eshtra janë zhvendosur?
Ata nuk kanë zgjatur më gjatë,
që argjendi i lehtë të mund t'i ngjeshë ato;
ato kocka që një ditë ishin ndoshta buzët që puthin,
se në buzë të tjera ato po kafshonin adoleshencën.

Dielli bie dhe ne...
na bie poshtë,
në këtë natë të butë të tokës,
se gjithçka na shpjegon dhe se çdo gjë e zbut atë.
Dhe ne ndiejmë ëndrrën që rrjedh drejt qepallave,
dhe veshi shkon në tokë dhe dëgjon
zhurma të papërshkrueshme të një kohe që nuk vdes.

Të uroj

Mbrëmje të këndshme, dëshiroj...
Ju uroj lule në ballin tuaj,jo brirë...
ju uroj të vini me zemër,jo në këmbë...
nga bregu i detit, me pika
nën membranën e gjelbër të muzgut.

Ditë të bukur të uroj, dhe kjo po ju ndodh...
Kaloni në këtë moment që ka shije harrese,
për të fjetur e konsumuar në përjetësi,
ose zjarri i pakërkuar në prush
ka për t'ju mallkuar me ftohtësi...

Mëngjes të bukur, dua për ju...
ndërsa të gjitha kopshtet lëvizin
me freskinë e diellit të lagur...
që shkëlqen, në distancë, si zjarr në errësirë.

E pabesë

E dija se pas meje deti i madh ishte verbues.
Makina ishte në pritje prapa pemëve të ullirit,
dhe degët dridheshin me pëshpëritje.
Pëllumbat po shqyen qiellin në flakë.
Një parfum oriental balsëm në ajër.

Në të gjithë fytyrën e lavdishme të planetit,
sytë e mi u rrëzuan, duke provuar bukurinë tënde.
Por unë vetëm i vura sytë në sytë e tu.

Kam humbur besimin,
se kur loti u duk në zërin tuaj,
kur dielli ndriçoi tokën,premtoi jetën,
se unë ëndërrova për një dashuri,
por më doli një pabesi.

Leximi si shërbim

Nuk ka rëndësi sa ke lexuar por çfarë ke lexuar.
Nuk ka rëndësi çfarë ke lexuar por çfarë ke kuptuar.
Nuk ka rëndësi çfarë ke kuptuar por çfarë të shërben.
Sepse leximi duhet të jetë në shërbimin tënd!

Profesori hebre

Një nxënës në Harvard pyet profesorin e tij me origjinë hebreje,kur ky profesor mbaroi së treguari me krenari historinë hebreje :
- Si është e mundur që ju dje ishit popull pa atdhe, ndërsa sot keni atdheun e një populli tjetër?
Si është e mundur që nga kampet e Aushvicit ku ishit të nënshtruar,sot keni nënshtruar një botë të tërë?
Si është e mundur që ishit raca më e përbuzur,ndërsa sot ju përbuzni të gjitha racat?
Si është e mundur që ju nuk kishit vënd ku të futeshit nëpër botë deri më dje,ndërsa sot ju pretendoni se Zoti ju ka zgjedhur ju si popull për të udhëhequr botën?

Përgjigjja e tij ishte e prerë dhe e dyshimtë :
- Historia është shkruar nga ne!

Çfarë ka dashur të thotë me këtë përgjigje ky profesor?

Shekulli...

Shekulli i 18 është karakterizuar si shekulli i debateve fetare.
Shekulli i 19 është karakterizuar si shekulli i forcës së mendjes.Dmth shekulli i filozofëve,letrarëve...etj.
Shekulli i 20 karakterizohet si shekulli i hekurt.Dmth shekulli i sporteve të ndryshme.
Shekulli i 21 karakterizohet si shekulli i elektronikës.

Njohuritë

Kanti thotë se njohuritë ndahen në dy kategori :
"Fenomene dhe Noumene"!
Fenomene janë njohuritë të cilat janë brenda mundësive të arsyes së njeriut për t'u ditur dhe praktikuar.
Noumenet janë dije të cilat njeriut i janë mundësuar vetëm t'i kuptojë përtej arsyes por nuk janë të mundshme në praktikën aktuale.
Pra,njohuri që burojnë nga përvoja dhe njohuri që burojnë nga idetë e kulluara.

Vetmia është tre llojesh

Vetmia është tre llojesh :
" Vetmia që e zgjedh me dëshirë,vetmia pasi të është larguar dikush që e ke dashur dhe vetmia kur nuk ke njohur akoma askënd për t'a dashur."

Mësova se...

Çudia që zbulova këto ditë, këtu tek faqja, pasi bëra një eksperiment me disa citate është fakti që shumica reagojnë keq kur lexojnë diçka të keqe apo të gabuar.
Them çudi sepse reagimin e shoh vetëm kur postoj diçka që i ngacmon bindjet,ndërsa nuk reagojnë kur diçka është e vërtetë,e saktë apo që u pëlqen.
Pra,reagimi i keq është më i madh kur lexojnë keq.
Pse reagimi i mirë kur lexojnë mirë është i vogël ose të paktën të jetë njësoj si reagimi i keq?!
A thua se shpirti i njeriut është nga natyra revoltues ndaj të keqes dhe i përgjumur ndaj së mirës?
Nga ky eksperiment mësova se keqja rritet më shpejt nëse ushqehet më shumë sesa e mira.
Mësova se e mira tek njerëzit ka nevojë të nxitet më shumë sesa e keqja për të përmirësuar jetën tonë.
Mësova se e keqja frenohet nëse nuk e bëjmë objekt bisede të përditshme.
Mësova se shpirti revoltues nuk është pozitiv.
Mësova se shpirti paqësor kërkon të mbjellë pemë edhe në mes të dy zjarreve.
Mësova se njeriu nuk duhet të trembet nga e kundërta e bindjes së tij nëse kërkon zhvillim, por të trembet nga bindjet e tij nëse nuk janë të ballafaquara me jetën.
Mësova se për një çështje objektive ka gjykime të shumta subjektive sepse njeriu është zgjidhja e çdo problemi që kanë sjellë mes veti për shkak të gjykimeve të tyre.
Mësova se e vërteta objektive nuk ka nevojë të argumentohet por të gjitha bindjet njerëzore duhet të argumentohen patjetër.

Mësova se...

Të çmendur nga opinjoni

Presioni më i madh që i është bërë njeriut është përshtatja me opinjonin dhe mentalitetin aktual.
Opinjoni të imponon të jesh, të jetosh duke vrarë idetë e tua, të nxit të bësh vetvrasje shpirtërore duke mos qenë vetvetja,për të shpëtuar nga gishti i tyre si një "i çmendur".
Por,pas disa kohësh,kur ky opinjon,ky mentalitet kalon dhe vjen një i ri, atëherë janë këta të "përshtaturit" që trajtohen si të çmendur sepse e kanë të vështirë të heqin dorë nga identiteti i tyre fallco.
Dhe kështu ata mbyllen në vetvete me idenë se janë të çmendur.
Pra,më thoni miq,kush janë të çmendurit e vërtetë?

Libri

Asnjëherë nuk kam lexuar për të qenë i pregatitur për jetën në të ardhmen.
Leximi im ka qenë pjesë e jetës,jetoja dhe lexoja duke e parë leximin si vetë jeta,një pjesë e jetës dhe jo thjesht si një mjet për të arritur diku në të ardhmen apo për të fituar diçka.
Libri ka qënë një pjesë e rëndësishme e jetës sime dhe jeta ime pa këtë pjesë është e pamundur të kuptohet!
E kam pasur dhe e kam të pamundur t'a ndaj librin nga gjërat e tjera të domosdoshme,siç janë ajri, ushqimi dhe uji.

Festa

Sërish i vetëm. Si përherë, në raste festash, strukem diku dhe i bëj veshët katër. Uturima gjithandej. Zëra të përçudshëm përzier me krismat e barutit. Duhet të pres sa t’kalojë dehja njerëzore. Ndryshe s’kam ku të vë njëherë. Më duhet të pres. Në rrugën ku eci çdo mbrëmje, ka barut. Në parkun e qytetit dëgjohet zhurmë e madhe. S’kam ku të vë. Prej botës nuk dilet, edhe ashtu.

Nga qoshka ime këtu vë re prindërit. Të gjithë jemi të mërzitur. Pa përjashtim: unë këtu në strofull, edhe prindërit që gënjehen nga muzika, edhe ata atje që hedhin barut; po, të gjithë jemi të mërzitur. Njëriu ka shpikur gjithëfarë gjërash për ta mundur mërzinë. Festat, posepo. Veç më mirë lë të vazhdohet me festat. Ajo shpikja tjetër, si i thonë? Ah lufta, lufta e dreqit!. Njëriu do që ta mposhtë mërzinë edhe me luftë. Më mirë me festa, atëherë!.

Prindërit janë të mërzitur. E shoh qartë këtë. Me moshë, iluzionet zbehen; kjo mund të jetë arsyeja. Asnjëherë s’kam gjetur forcë t’i pyesë se çfarë mendojnë për vdekjen; shkakun e mërzisë së madhe. S’kam pasur guxim. Jo për vete, për ta. Ndjej se vdekja ua fut tmerrin dhe s’dua t’ua ndërmend. Edhe ashtu janë afër saj. Ndjej dhembje të madhe kur i shoh. Prandaj festat ma këpusin shpirtin. Sepse e di, e ndjej, çfarë fshihet pas barutit, pas mimikave të buzëqeshura. Ah sa shumë mërzi që ka në shpirt njëriu!

Sa do doja që t’i ndaja mendimet me të tjerët. Por s’do ta kuptonin. Njeriu s’do dhe s’do që ta pranoj një jetë pa lojë. Një jetë pa lojë është një jetë e vështirë. Aty ka vetëm vdekje, përballje dhe të tashme. Edhe ashtu s’kam të drejtë. Kush e di, mbase unë jam i çmendur. Më mirë po i mbaj mendimet për vete.

Vetmia është

Çfarë është vetmia?
Vetmia është kur flet dhe s'të kuptojnë...
Kur ha dhe s'ke me kë të ndash bukën...
Kur do që të festosh por të vjen për të qarë...
Kur ke brengë që të tret shpirtin por i jep vetes shpresë me idenë se dita tjetër do jetë më e mirë...
Kur frymëmarrja jote është e rënduar nga plagët e fshehta...
Kur ndien nevojën për një përqafim në vend të ujit kur je i etur...
Kur buzëqeshja e një të panjohuri të duket diell në errësirën e ftohtë të vetmisë...
Kur një "si je" dhe "ç'kemi" të hutojnë kur të drejtohen...
Kur...
Kur...
Kur...

Dashuria dhe urrejtja

Mund të shkruash ose për dashurinë ose për urrejtjen.
Nëse shkruan për dashurinë do flasësh për të ardhmen,për shpresë dhe për plane.
Nëse shkruan për urrejtjen do flasësh për të tashmen,për dhimbjen dhe për rrënoja.
E para të motivon edhe kur e ke stomakun bosh.
E dyta të bën të vetëdijshëm edhe kur ke çdo gjë.

Ajo iku

Ajo iku

Para se të njihja dashurinë vuaja nga mungesa e saj, këtë vuajtje e fshihja duke u tallur me ata që bënin çudira në emër të dashurisë.
Kur njoha dashurinë pushova së qeshuri,u tjetërsova,nuk më njihnin më,bëja si fëmijë,por fillova të vuaj në emër të saj sepse nuk mund ta shijoja plotësisht atë.
Kur humba dashurinë,këto vuajtje u larguan por për çudi erdhën të tjera vuajtje më të rënda.
Mungesa e boshllëkut kur të lë dikush kur ikën,gjurmët e dhimbjes,vetmia me idenë se askush nuk mund të zërë këtë boshllëk, pesimizmi me idenë se nuk jetohet pa këtë dashuri dhe me këtë boshllëk të shoqëron kudo.Të gjitha këto dhe të tjera janë vuajtjet që të bëhen pjesë e jetës ose më mirë vetë jeta sepse pa dashuri ska jetë.Po them atë jetë që jetohet me dëshirën për të jetuar,jo për atë jetë sepse je gjallë midis të gjallëve.

Ëndërro,o hiri im!

Ëndërro,o hiri im!
Rilind përsëri dhe fluturo.
Jepi jetës atë që t'u mohua,
një ëndërr në realitet.
Qielli i dashurisë është zbehur
yjet bien si shiu nën lëkurë.
Bashkë me yjet ke qarë
Po ti,hiri im,
do rilindësh përsëri
Ashtu si dielli në agim.

NATËN E MIRË MIQ TË LIBRIT

Përplasje bindjesh

Disa njerëz nuk guxojnë të ballafaqojnë bindjet e tyre me bindjet e kundërta.
Kjo shihet në përzgjedhjen e leximeve të cilat disa i marrin e disa i hedhin poshtë, jo se janë apo jo të sakta apo të gabuara por sepse përzgjedhja e tyre bazohet në shijen që jep bindja e tyre.Ky qëndrim është fanatizëm ekstrem.Ky qëndrim nuk i lejon ata që të zbulojnë argumentin e saktë nga e gabuara për arsye se bindja nuk i lejon të shohin në këtë këndvështrim.
Jam i sigurt se bindjet e tyre nuk janë argumentuara dhe ajo që nuk është e argumentuar,si mund të ndodhë të jetë e sigurt?!
Duhet qartësuar në çdo njeri fakti që ka dy bindje në njeriun : bindja që të kontrollon mendjen dhe bindja që kontrollohet nga mendja...!!!

Të jesh i thjeshtë nuk është kaq e thjeshtë. Më e thjeshtë është të bëhesh i vështirë!

Të jesh i thjeshtë nuk është kaq e thjeshtë.
Më e thjeshtë është të bëhesh i vështirë!

Prindi

Prind nuk është dikush që sjell një fëmijë në jetë por dikush që i përkushtohet fëmijës gjithë jetën.
Lumturia nuk është në faktin që u bëre prind por në aftësinë për të qenë prind.
Fatkeqësia e një fëmije nuk është vetëm mungesa e prindërve por indiferenca dhe keqedukimi i tyre.
Ka ndodhur që fëmija e një familjeje të pasur ka gjetur ngrohtësinë në prehrin e një nëne të varfër.

Për lexuesit

Është fatkeqësi të shkruash për një publik që nuk lexon.
Është skandal të shohësh një publik që lexon gjëra që ulin nivelin e komunikimit.
Është skandal të dëgjosh një publik që ka lexuar gjëra që ulin nivelin e kulturës dhe inteligjencës.
Mbi të gjitha është çmenduri të dëgjosh sot "këshilla" të llojit : " sot libri nuk ka vlerë,prandaj mos humb kohën kot me librat"!

Shumica e njerëzve nuk u bën përshtypje se çfarë kanë mësuar,mjafton që të lënë përshtypje tek të tjerët me atë që kanë mësuar. Për ta është më rëndësishëm opinjoni që të duken të ditur sesa karakteri i tyre që formohet ose jo me këtë dije.

Shumica e njerëzve nuk u bën përshtypje se çfarë kanë mësuar,mjafton që të lënë përshtypje tek të tjerët me atë që kanë mësuar.
Për ta është më rëndësishëm opinjoni që të duken të ditur sesa karakteri i tyre që formohet ose jo me këtë dije.

Ai që nuk e blen dijen sot,do paguajë me injorancë nesër!

Pak janë ata që lexojnë midis rreshtave,si shkallët që zbriten një nga një. Shumica lexojnë duke vrapuar e duke kërcyer sa për të thënë që kanë kaluar në këto shkallë.

Pak janë ata që lexojnë midis rreshtave,si shkallët që zbriten një nga një.
Shumica lexojnë duke vrapuar e duke kërcyer sa për të thënë që kanë kaluar në këto shkallë.

Një ditë ruajta sinqeritetin e miqësisë ndaj dikujt nga xhelozia e dashurisë. Sot përkujdesja e dashurisë së dikujt dëmtoi dhuratën e sinqertë të miqësisë.

Një ditë ruajta sinqeritetin e miqësisë ndaj dikujt nga xhelozia e dashurisë.
Sot përkujdesja e dashurisë së dikujt dëmtoi dhuratën e sinqertë të miqësisë.

Miku i Librit

Quhem "Miku i Librit"

Jetoja në një vend ku leximi i librave nuk preferohej,ndoshta ngaqë mungonte motivi,ndoshta ngaqë për një kohë të gjatë ky  luks kishte munguar në këtë vend,ndoshta...kush mund ta dijë me siguri pse.
Megjithatë mora guximin të shkruaja diçka për vendin ku jetoja,për njerëzit aty,për botën e tyre.Ky ishte një vendim i frikshëm sepse rrezikoja të më merrnin për të çmendur pasi aty askush nuk lexonte.
Megjithatë fillova, fillova të shpërndaja copëza letre me shkrime të ndryshme sipas nivelit që kishin.
Dhe rrezultati?!
Letrat i përdornin për nevojat e tyre sipas hallit që kishin në çast!
Kjo ishte një çmenduri.Ajo çfarë më mërziti nuk ishte veprimi i tyre me letrat por ideja se në këtë vend nuk kishte asnjë që të lexonte libra.
Atëherë vendosa që mos të shkruaja më por vetëm të lexoja që mos të ngelej një vend pa një lexues dhe pa libra.
Fillova të lexoja kudo,në çdo vend ku bija në sy.Me kalimin e kohës njerëzit nuk më thërrisnin me emrin tim.
Nëse dikush më kërkonte,atë e pyesnin nëse po kërkon "Mikun e Librit".
Ja pra,ky është emri im që më shkon për shtat sepse njeriu është ajo që bën, ndërsa vendin e bëjnë njerëzit!

Dëshpërimi i plakës

Dëshpërimi i plakës

Plaka e rregjur dhe e fishkur u ngazëllye krejt kur pa atë fëmijë të bukur, të cilit të gjithë sa ishin përpiqeshin t’i bënin qejfin dhe t’i pëlqenin; atë qenie të bukur, po aq të brishtë sa plaka e vogël, dhe po si ajo, pa dhëmbë e pa flokë.

Dhe plaka iu afrua që ta përkëdhelte e ta gëzonte. Por fëmija i tmerruar filloi të përpëlitej nën përkëdheljet e gruas së drobitur dhe shtëpia ushtoi nga kuisjet e tij.

Atëherë, plaka e shkretë u tërhoq në vetminë e saj të përhershme, dhe duke qarë në një kënd thoshte me vete: “Ah! Mjerë ne femrat e plakura që na ka kaluar mosha për t'iu pëlqyer njerëzve, madje edhe të pafajshmëve; ne u kallim datën fëmijëve të vegjël që duam të përkëdhelim! ”

Charles Baudelaire

Mbrëmje vjeshte

Sa depërtuese janë muzgjet vjeshtore! Ah! Depërtuese gjer në dhimbje! Sepse ekzistojnë disa ndjesi fort të këndshme që, ndonëse të mjegullta, janë të fuqishme; dhe nuk ka majë më të mprehtë sesa ajo e Pafundësisë.

Ç’kënaqësi e madhe është të kredhësh vështrimin në hapësirën e pafundme të qiellit e të detit! Vetmi, heshtje, dëlirësi e pakrahasueshme e kaltërsisë! Një velë e vockël që fërgëllon në horizont, dhe që me vogëlsinë dhe vetminë e saj imiton jetën time të pandreqshme, melodi monotone e valëve; të gjitha këto mendojnë nëpërmjet meje, ose unë mendoj nëpërmjet tyre (sepse në madhështinë e ëndërrimit kuptimi i unit humbet shpejt!); ato mendojnë, them unë, por në një mënyrë muzikore dhe piktoreske. pa stërhollime, pa silogjizma, pa përfundime.

Sidoqoftë, këto mendime, pavarësisht nëse dalin prej meje apo burojnë prej gjërave, shumë shpejt bëhen tepër të fuqishme. Dhe energjia e kënaqësisë të krijon një shqetësim e një vuajtje pozitive. Nervat e mia tepër të tendosura nuk japin tashmë veç ca dridhje çjerrëse e të dhimbshme. '

Tani thellësia e qiellit më pikëllon; qartësia e tij më acaron. Pandjeshmëria e detit, pandryshueshmëria e pamjes, më revoltojnë... A duhet vallë pambarimisht të vuash apo t’i largohesh pambarimisht Bukurisë? Natyrë magjiplote dhe e pamëshirshme, kundërshtare gjithmonë fitimtare, lermë! Mjaft i tundove dëshirat dhe krenarinë time! Studimi i Bukurisë është një dyluftim, ku artisti klith nga tmerri përpara se të dorëzohet.

Hipokrizia dhe përshtatja

Shtirja nuk është gjithnjë hipokrizi.Ndonjëherë është dhe përshtatje.
Hipokrizia është dyfytyrësi me qëllim të keq ndërsa përshtatja është lojë e dyfishtë për të mbrojtur veten ose diçka.
Në hipokrizi del nga vetvetja duke i shërbyer maskës, ndërsa në përshtatje i shërben një qëllimi të ndershëm pa dalë nga vetvetja.

Shpirti dhe Logjika

Shpirti dhe logjika

“Shpirti, ena që nuk derdhet kurrë"’ është tentativa koshiente e inkoshiencës sime, për ta bërë shpirtin sa më koshient.

Shpirti dhe logika mbështjellin njëra-tjetrën pambarimisht. Momenti përcakton se cila nga ato përbën cipën në dritë. Por përcaktimi i epërsisë ndërmjet tyre është vetë mungesa e logjikës. Si e tillë, nuk ekziston epërsia dhe cipa në dritë, por procesi mbështjellës i njëpasnjëshëm në pafundësi.

Shpirti i ngul thikën logjikës dhe shpëton prej saj, sa kohë që ekziston.

Shpirtërimi i logjikës e bën atë logjikë.

Shpirt është vetë fuqia e logjikës. Logjika është energjia e shpirtërimit të shpirtit.

Logjika pa shpirtin nuk ka forcën transformuese. Shpirti pa logjikën nuk ka energinë për ta transformuar.

Logjika lind nëpërmjet shpirtërimit të saj, që përbën domosdoshmërinë e lindjes së saj, për të bërë të mundur, që ajo duke kundërshtuar shkakun që e prodhoi, të bëjë lindjen e shpirtit. Shpirti krijon domosdoshmërinë e lindjes së logjikës, për të bërë të mundur vazhdimin e procesit nëpëmjet mishelimit Shpirt-Logjikë, i cili nga ana e tij, përbën domosdoshmërinë e jetës.

Mishela e logjikës së shpirtëruar nga energjia e saj, është mishela e jetës së shpirtëruar. Kështu, jeta ndihet nëpëmjet shpirtit, duke u jetuar nëpërmjet logjikës.

Kjo është mishela që garanton ekzistencën në nivelet më superiore të saj, ku jeta shpalos dimensionin e saj, për të kryer shpirtërimin e logjikës, duke e bërë atë logjike brenda çdo shpirti. Ky shpirtërim në mishelën e lartpërmendur përjashton mundësinë e helmimit të logjikës nga hipokrizia dhe të shpirtit nga urrejtja. Për pasojë, mishela gjeneron energjinë, forca e së cilës rrit dimensionet e elementëve përbërës të mishelës, pra të vetë shpirtit dhe logjikës, për të siguruar e vendosur ritme marramendëse zhvillimi të vetë njerëzimit, duke e çuar drejt qendrës absolute.

Qendra absolute, uni brenda unit, po u evidentua, nuk të lë të gabosh, sepse rrezet dalin nga e njëjta pikë. Kështu, fokusimi është i garantuar dhe kontradiksioni i përjashtuar. Dhe, vija e drejtë është rruga më e shkurtër, por që endet më me vështirësi. Kjo është vështirësia e gjetjes së Unit.

Kur truri rrezaton energji, shpirti prodhon mirësi.

Uni

Gjithçkasë i duhet dhe i mjafton vetëm dashuria.

Kur unë mendova diçka, desha të dëgjoja “Oshëtimën”, por harrova se, që të arrija ta dëgjoja atë,duhej që më parë të më dëgjonin. Dhe, që të më dëgjonin. duhet të kisha oshëtimën e mëparshme. Ajo duhet të vinte nga male e gryka të thepisura, nga ku, nëse janë, rrëzohesh e s'të mbetet as nishani. E. nëse s’janë, kush mund të ta sjellë oshëtimën?

Kur në vend të oshëtimave, me zor të madh, munda të dëgjoj pak nga mërmëritja e mllefit të mohimit, ndjeva se i doja njerëzit më fort nga ç'më donin. Atëherë thashë: ”Ja”! Sepse, vetëm atyre që i do fort, mund t’iu thuash pa frikë për çdo gjë: “Ja”!

Duke menduar me vete për të tjerët (m’u kujtua, se ajo që njerëzit e duan, sepse s‘mund të mos e duan, pra e duan e do ta duan se s'kanë ç'bëjnë tjetër) tani e tutje do t’iu them ”Unë”. Sepse Uni ju pëlqen të gjithëve.

Takoftë Uni im sa më shumë Unë, të cilët s‘e duan Unin e tyre aq shumë, sa të mbyten në helmin e tij, që është më i ëmbli i të ëmbëlve!

Po sikur “Uni” të mos bëjë derman, çfarë do të bëj?

Nuk kam ndër mend t“i thërras nevojës, por tufanit që shkakton tërmeti i kiametit “Mohim” e atëherë, askush nuk do të mund të mohojë mohimin, se ndryshe mbetet në vend e, kur të kërkojë të lëvizë sadopak, do të më kujtojë jo pak.

“Uni” im do të doja ta mbysë unin, për të qenë “Unë”!

Provoni të më tregoni dyshin e unë do t‘ju them se kush është infiniti.

Të dish të vlerësosh

Lirinë e vlerëson ai që e ka humbur atë.
Dashurinë e vërtetë e kupton ai që e ka rigjetur atë.
Miqësinë e ruan ai që është lodhur nga vetmia.
Jetën di t'a çmojë ai që e di se mund ta humbë në çdo çast!

Qëllimi i vetëdijshëm dhe i pavetëdijshëm

Thika ka dy qëllime të vetëdijshme : " përdoret për vrasje ose për të prerë bukën".Kjo varet nga qëllimi që kanë njerëzit dhe në këto dy raste hyn gjykimi.
Në mënyrë të pavetëdijshme ndodh të përdoret "ose duke vrarë tjetrin aksidentalisht ose mund të presësh gishtin tënd duke prerë bukën."
Në këto dy raste nuk ka gjykim.
Pra,në dy të parat ka gjykim sepse ka qëllim,ndërsa në dy të dytat nuk ka gjykim sepse ska qëllim.
Kështu që mjetet duhen gjykuar sipas qëllimit.

Më tepër se zhgënjimi të dhemb malli,të dhemb si ajo tortura kineze ku je në i lidhur diku dhe pret pikat të të bien në ball një nga një.Ajo pritja e rradhës është më e keqja,pritja. A ka tortutë më të çmendur se pritja?!

Më tepër se zhgënjimi të dhemb malli,të dhemb si ajo  tortura kineze ku je në i lidhur diku dhe pret pikat të të bien në ball një nga një.Ajo pritja e rradhës është më e keqja,pritja.
A ka tortutë më të çmendur se pritja?!

Çmimin e një ëndrre e paguajmë me gjakun e realitetit.

Çmimin e një ëndrre e paguajmë me gjakun e realitetit.

Sekretet e ëndrrës

Përgjojmë errësirën se mos rrëmben ndonjë mendim sekret dhe ashtu vjedhurazi i bëjmë rroje njeri-tjetrit.
Presim që sytë të puliten dhe ëndrrat të zgjohen... Për t'u futur vjedhurazi në ëndrrat e njëri-tjetrit.
Ashtu si fëmijët që bëjnë lojra kukafshehti,ne fshihemi në shpitrat tanë duke luajtur me yjet në errësirën e sekreteve tona të cilat as vetes nuk ja themi.

Pak ditë në këtë botë

Mendime të vrara
të përgjakura nga sprovat,
vdesim për të jetuar
pak ditë në këtë botë.
Mashtrohemi duke mashtruar
duke humbur jetën për një jetë,
Vrapojmë,ecim,ngadalësohemi,ecim,pushojmë,
frymojmë,kërkojmë të frymojmë,duam të frymojmë,qajmë të frymojmë,nuk mundemi më të frymojmë...edhe pse do jepnim gjithçka për një frymë marrje më shumë.

Paqe e shpirtit. Mbrëmje e vetmuar dimri, Trajtë ngjyrash në errësirë Fiksim imagjinar Lojë frike Iluzion shprese.

Paqe e shpirtit.
Mbrëmje e vetmuar dimri,
Trajtë ngjyrash në errësirë
Fiksim imagjinar
Lojë frike
Iluzion shprese.

Rënia në dashuri

Si e kupton kur bie në dashuri me dikë?!
-E kupton në atë çast që  duket sikur të dridhet toka, të duket sikur bota është e jotja, sikur zogjtë këndojnë për ty,sikur jeta që ke jetuar pa të ka qenë vdekje...Kur të njohësh dashurinë nuk do mendosh dot, thjesht do e ndjesh në zemër një ndjesi që do kalojë në stomak dhe do të të bëjë të mendosh për të çdo ditë e më shumë,do flasësh me të dhe nuk do lodhedh kurrë sepse je e qetë dhe e shqetësuar njëkohësisht kur flet.Nata dhe dita nuk bëjnë dallim për ty sepse koha ka ndalur kur je me të dhe ecën shumë shpejt kur sje me të.
Frymëmarrja të shpejtohet dhe gjaku të qarkullon me presion aq fortë sa e ndien si diçka të huaj që të leviz në trup.Zëri të shpejtohet kur flet,nuk e kupton ç'po thua dhe ku gjendesh,belbëzon gjysmat e fjalëve.Kur je duke ngrënë,goja nuk përtyp por flet duke i hedhur në surrat tjetrit atë që ha....🤔

Gabimi llogjik duke u nisur nga tradita

Nëse dikush ka zakon dhe traditë të jetë i drejtë por bëri një padrejtësi,atij nuk mund t'i thuhet se është i padrejtë por që bëri një gabim.
Po ashtu edhe e kundërta,nëse dikush e ka zakon dhe traditë të jetë i padrejtë por që bëri një akt drejtesie,nuk mund të vlerësohet si njeri i drejtë por bëri një akt të drejtë.
Pra, gabimi llogjik këtu është : Nuk duhet të pohojmë apo mohojmë figurën e një njeriut nga gjykimi i një vepre të çastit.Por as të gjykojmë veprën e një çasti duke u nisur nga figura e tij e mirë apo e keqe.

Forca e mashkullit dhe manipulimi i femrës

Në përgjithësi, meshkujt që ushtrojnë forcën ndaj femrave e bëjnë këtë sepse forcën kanë më të lartë se femra.
Femra që ushtron artin e manipulimit ndaj meshkujve e bëjnë këtë sepse kjo është arma e tyre më e suksesshme.
Pra, të dy janë duke përdorur atë që kanë mundësi.Thjesht mënyrat janë të ndryshme por qëllimi është i njëjtë ; kontrolli i tjetrit!

Miqtë dhe armiqtë

Kam mësuar se dhe miqtë dhe armiqtë nuk janë të sinqertë në miqësi dhe armiqësi.
Miqtë i krijon kur të kanë nevojën dhe të largohen kur s'të kanë nevojën.
Ndërsa armiqtë i krijon kur  preken interesat ose kur përfundon interesat.

Premtimi

E çfarë është premtimi që më dhe se nuk do dashuroje më,një premtim që lidhet me një betim të rëndë,një betim që do ishe  imja deri në botën tjetër? A vlen betimi në çastet e gëzimit kur zemra të rreh fort nga dashuria?!
Çfarë është premtimi për ty,një marrëveshje e përhershme apo një lojë,një bindje apo një shpresë,një përfitim i çastit apo një mallkim që të ndjek nga pas?!

Zemër!

Zemër!
Do të doja të shihja me sytë e tu për të kuptuar se çfarë pe tek unë që u dashurove.Do të doja që ta doja veten siç më thua se më ke dashur,sepse Uni im nuk e sheh kurrë veten time që t'a dojë për atë që është por për atë që duhet të jetë për ty.Por shpesh herë më je shprehur se ti më do për atë që jam dhe ashtu siç jam,që mos të ndryshoj kurrë.
Asnjëherë nuk e kam kuptuar këtë pjesë,sesi duhet të jetoj pa ndryshuar që ti të më duash gjithnjë për këtë që jam.
Sidoqoftë,e kam ndier shpesh se duhet të ndryshoj për hir të vetes për të qenë më i mirë se çfarë jam.
Por nuk e kam bërë sepse kam patur frikë se mos nuk do më duash më kur të shohësh ndryshimin.
Tashmë pyes veten nëse ti më do siç jam apo nuk do që të ndryshoj për mirë?!
Nëse ndryshoj për mirë,kam frikë se nuk do më duash,por nëse nuk ndryshoj për mirë,kam frikë se do më urresh për mangësitë që do shohësh një ditë.
E çuditshme apo jo?
A nuk të duket paradoksale kjo ndjenjë?
Vetëm ti mund të më kuptosh,zemër!

Meshkujt kanë aftësi të shtiren në dhimbje,por jo në kënaqësi. Femrat kanë aftësinë të shtiren në kënaqësi,por jo në dhimbje.

Meshkujt kanë aftësi të shtiren në dhimbje,por jo në kënaqësi.
Femrat kanë aftësinë të shtiren në kënaqësi,por jo në dhimbje.

Ata

Ata kanë dijen e vërtetë por nuk punojnë me të.
Ata kanë pasuri marramendëse por nuk e shpenzojnë në rrugën e duhur.
Ata janë të shumtë në numër por janë të dobët,të nënshtruar dhe të përçarë.
Ata e njohin armikun por armiqësohen mes veti për t'u miqësuar me armiqtë.
Ata kanë bërë historinë por i kanë humbur gjurmët.
E si pra mund të kenë sukses dhe fitore?

Pritja e saj

Nëse më dashuron, atëherë duhet të më kërkosh në këtë mënyrë,të shfaqesh para familjes në këtë mënyrë,të dukesh kështu e ashtu,të kesh këtë gjë dhe atë gjë për të qetësuar familjen time, kështu do më japin tek ty me siguri të plotë kur të më kërkosh në familje - i tha vajza djalit kur e propozoi për martesë.
Djali u largua për të plotësuar të gjitha këto kushte, ndërsa vajza ngeli duke pritur.
Kushtet nuk u plotësuan kurrë sepse jeta ka të papritura të hidhura.
Pritja e saj? Deri në varr!

Shumë njerëz

Shumë njerëz e kanë humbur shpresën për gëzim nga frika e vuajtjes!
Dyshimet ua kanë paralizuar guximin për të reaguar.Jeta e tyre rrotullohet në pikëpyetjen "po sikur"?!
Sa mirë do të ishte të zëvendësohet kjo pyetje me pyetjen " pse jo "?!
Atëherë jeta e tyre do të ishte vërtet një jetë interesante.

Përpiqemi gjatë gjithë kohës të ecim në gjurmët e shpresave.Gjatë përpjekjeve mund të mos kapesh dot asnjë shpresë,por përpjekjet e tua lënë gjurmë shprese për dikë tjetër.

Përpiqemi gjatë gjithë kohës të ecim në gjurmët e shpresave.Gjatë përpjekjeve mund të mos kapesh dot asnjë shpresë,por përpjekjet e tua lënë gjurmë shprese për dikë tjetër.

Dashuria dhe çmenduria

Dashuria duhet të kurohet siç çdo sëmundje tjetër mendore.
Për mendimin tim duhet të konsiderohet si një nga sëmundjet më të rrezikshme sepse në emër të dashurisë janë bërë luftra nga më të mëdhatë,vrasje dhe vetvrasje,krime dhe intriga të frikshme.Dashuria,ashtu si çdo krizë mendore,ajo ka krizë shpirtërore e cila përfshin gjithçka.Dashuria dhe çmenduria dallojnë shumë pak.Ato kanë të njëjtën ngjyrë të bardhë, vetëm se dashuria është si qumështi i nxehtë,ndërsa çmenduria është si bora e ftohtë.

Është një burg i bukur – Bota. Kudo që të shkosh mos shpreso për një vend më të mirë por një vend më të lehtë për të kaluar jetën që të ka mbetur. Ajo që na mban gjallë është shpresa se një ditë do fitojmë lirinë.Pa këtë shpresë,pa këtë ndjenjë,pa këtë forcë,pa këtë motiv jeta do të ishte një varrezë masive. Shpresa është një lule e bukur mbi varrin e dhimbjeve ku,çdo ditë,çdo natë,në çdo kohë ajo ujitet me lotë se do të vijë ajo ditë që çdo dhimbje do shërohet,do ringjallet,do fitojë lirinë për të shijuar vërtetë aromën e kësaj luleje!

Është një burg i bukur – Bota.
Kudo që të shkosh mos shpreso për një vend më të mirë por një vend më të lehtë për të kaluar jetën që të ka mbetur.
Ajo që na mban gjallë është shpresa se një ditë do fitojmë lirinë.Pa këtë shpresë,pa këtë ndjenjë,pa këtë forcë,pa këtë motiv jeta do të ishte një varrezë masive.
Shpresa është një lule e bukur mbi varrin e dhimbjeve ku,çdo ditë,çdo natë,në çdo kohë ajo ujitet me lotë se do të vijë ajo ditë që çdo dhimbje do shërohet,do ringjallet,do fitojë lirinë për të shijuar vërtetë aromën e kësaj luleje!

Në ato ditë

“Në ato ditë, nuk kishte para për të blerë libra.Ajo çka bënte me kënaqësi ishte të ushqente dhe të jepte ngrohtësi.Ideja se e shihte veten si të nevojshëm për të ndihmuar i jepte një lumturi të veçantë"

Në këtë botë të gjithën jemi kalimtarë.Mirësia është të kesh njeriun e duhur në këtë udhëtim.Mbi të gjitha të jesh në rrugën dhe mjetin e duhur.

Në këtë botë të gjithën jemi kalimtarë.Mirësia është të kesh njeriun e duhur në këtë udhëtim.Mbi të gjitha të jesh në rrugën dhe mjetin e duhur.

Probleme të jetës

Të gjithë njerëzit kanë probleme,por nuk është ky problemi sepse problemet janë pjesë e jetës.Problem është kur nuk përpiqen të gjejnë zgjidhje për problemet duke i lënë të shtohen akoma më shumë.Sa më shumë ankohesh për problemet pa menduar për zgjidhjet,aq më shumë shtohen ato.

Zjarri i dashurisë

Pyeti djali babain : " Çfarë është dashuria o ba?"
-O bir,do vijë koha që do e kuptosh.Por po të them diçka :
"Aty ku ka tym ka patur zjarr.Por aty ku ka zjarr do ketë dhe tym.Pa dru,nuk do ketë zjarr por aty ku ka zjarr ka dhe dru.Druri dhe zjarri bashkohen,jetojnë dhe sakrifikohen bashkangjitur, bashkarisht dhe në bashkëpunim duke dhënë dhe marrë në mënyrë reciproke me një qëllim të njëjtë ; të japin ngrohtësi aty ku bën frohtë,të japin nxehtësi aty ku gatuhet,të bashkojnë njerëzit rreth e rrotull.Kur zjarri shuhet,mos kujto se hiri dëshmon mungesë dashurie,por kujto se aty është një histori dashurie e sukseshme,aty ku ka zjarr mos kujto se do zgjatë përgjithnjë,ajo ka kohën e saj.Por,mbi të gjitha,mos kujto se ky zjarr nuk mund të shuhet që në fillim apo në mes.Disa zjarre nuk zgjatin sepse,ose nuk ka qenë druri i duhur ose është zjarri i dobët i cili është fikur nga një frymë e lehtë!
Biri im! Në çdo shkëndijë mos u mashtro,por nëse sheh këtë shkëndijë,ushqeje në mënyrën e duhur.Nëse kjo shkëndijë rritet dhe të kënaq, atëherë sigurohu që ta mbash sa më gjatë derisa të shkruash dhe ti historinë tënde ku të lexohet në hirin e dashurisë tuaj të flaktë"!

Njeriu dhe jeta

Njerëzit që më së shumti lëndohen janë ata që lidhen shumë me një gjë.Sa më shumë që lidhen,aq më shumë lëndohen.
Njerëzit që më së shumti zhgënjehen nga jeta janë ata që bëjnë plane afatgjata.Sa më i shkurtër të jetë një plan,aq më shumë do e shijosh jetën.
Njerëzit që më së shumti i humbasin mirësitë e jetës janë ata që i fitojnë në mënyra të gabuara.
Sa më pak fitime të kesh në mënyrë të gabuar,aq më shumë ke për të zbuluar mirësitë që të rrethojnë.

Rutina e jetës

Kur jemi në pritje për diçka të re, duke shpresuar për mirë,e tashmja na duket një rutinë vrastare.Por kur na ndodh diçka e keqe, atëherë kuptojmë se e tashmja që humbëm ishte një jetë plot mirësi.
Është ideja e asaj që presim nga jeta që na bën të gjykojmë jetën që kemi bërë.

Harresa

Në fund të fundit të gjithë largohen.Ti i sheh teksa po të kthejnë shpinën duke menduar me dhimbje nëse duhet apo jo të vrasësh mendjen për këtë harresë.Do apo jo,dhimbja të detyron të mendosh por jo për faktin që po të harrojnë por për faktin se për çfarë të kujtonin kur ishin pjesë e jetës tënde.
Kupton që ti je me fat që mbete vetëm sepse ti ske nevojë për praninë e atyre që nuk ishin për ty!

Pyeta zemrën

Pyeta zërin në zemrën time :
"O kohë që kalon,ku është dashuria ime?
Harrova veten duke menduar për të."
Pyeta zemrën time ku është prezenca e saj.
Nuk mund ta imagjinoj veten pa ty.
Kërkoj për historinë tonë në çdo mendim timin.

Jam brenda teje, duke dëshiruar për ty.
Eca bashkë me ty si e vërteta.
Ti je në thellësinë e zemrës sime.
Ti je gjysma ime më e mirë dhe bota ime.
Miqësia jote që u kthye në dashuri është melodia që më udhëheq.
Zemra ime kërcen sipas ritmit të kësaj melodie.
Ajo kërkon të vallëzojë me këngën tënde.

Ky udhëtim nuk ndalet vetëm duke të arritur ty.
Ky udhëtim nuk ka lodhje.
Ky udhëtim duhet të jetë me ty.
Nuk ka asnjë rrugë për mua kur ti mungon në të.

Fjalë të mëdha

Ka njerëz që të dëgjojnë me një kurreshtje të madhe kur u flet me fjalë të mëdha.Nga këto fjalë të mëdha të cilat as vetë nuk i kuptoj plotësisht sepse janë të huazuara dhe të pa hulumtuara kam vënë re se kam ndikuar në besimin e tyre.Ata më besojnë me idenë se jam i interesuar për ta për shkak të bisedave me fjalë të mëdha.
Më lindi ideja intrigante për të shfrytëzuar injorancën e tyre për interesat e mia...😎
Por duke parë besimin e tyre që kishin ndaj meje,më erdhi turp që të abuzoja me ta dhe të thyeja zemrën e tyre kaq naive. 🙄
Mendova,më mirë të fitoj xhepat e tyre apo zemrat e tyre?! Nuk vendosa asnjë nga këto të dyja.
Vendosa të mos të flas më me fjalë të mëdha që të më kuptonin.
Pasi fillova të flisja më fjalë të thjeshta,ata e ndienin veten më të mënçur dhe të ditur se unë sepse ua thjeshtoja idetë me gjuhën e tyre.
Nga injoranca ime dhe nga zgjuarsia e tyre që e kishin por nuk e dinin që e kishin,ata u larguan prej meje me idenë për të përhapur "zgjimin" e tyre...! 🤔
Si thoni,a bëra mirë?!

Është fatkeqësi të shohësh njerëz fatkeq.Por më fatkeqësi është kur sheh dikë që i vjen keq për këtë fatkeq pa i bërë asnjë të mirë!

Është fatkeqësi të shohësh njerëz fatkeq.Por më fatkeqësi është kur sheh dikë që i vjen keq për këtë fatkeq pa i bërë asnjë të mirë!

Arsyeja e Dashurisë

Disa janë martuar me dashuri,por gjatë rrugës kjo dashuri ka humbur në rrugë të ndryshme.
Disa janë martuar pa dashuri,por dashuria për njeri-tjetrin ka lindur gjatë rrugës së njëjtë.
Kjo gjë më ka bërë të kuptoj se dashuria është kur ke mijra arsye për t'u ndarë dhe një arsye për të mos e bërë.Të zbulosh arsyen e vetme dhe të të bëjë të qëndrosh me dikë për këtë arsye,kjo është padyshim dashuria e sinqertë!

Dimri

Dimri po afron por zemra ime është gjithnjë në pranverë përsa kohë që lulja e dashurisë nuk ka për t'u fishkur.
Ajo qëndron gjithnjë e freskët sepse ujitet me lotët e zjarrtë që shkrijnë çdo përpjekje për ta mbuluar me grimcat e akullit "indiferent"!

Zbrazëtia

Jo puls,jo frymëmarrje... zbrazëtia është gjithçka që shikoj.Në një jetë pa ty... zbrazëtia është gjithçka që shikoj.Jo lot,jo shenja...zbazëtia është gjithçka që shikoj.
Tani dhe vdekja po më fton.
Pse kam mbijetuar? Çfarë jam pa ty?Në çdo orë,në çdo vend.Zbrazëtia është gjithçka që shikoj.Hija jote nuk më ndjek më...Në një jetë pa ty...zbazëtia është gjithçka që shikoj.
Luginat duken të mjera.
Rrugët bosh dërgojnë përshëndetjet e tyre.
Humbur në mendime për ty.
Historitë me ty më kthehen në buzë.Humbur në mendime për ty.
Pse kam mbijetuar? Çfarë jam pa ty?
Në çdo kohë,në çdo vend... zbrazëtia është gjithçka që shikoj.

Ti je kudo

Zemra ime e thyer... digjet në flakë.
Kudo që të jesh...ti jeton në zemrën time.
Zemra ime e thyer...rrjedh në valët e tua.
Kudo që të jesh...ti jeton në zemrën time.
Mund të jetosh në këtë botë ose në tjetrën.
Ti je kudo.
Ky është besimi im i vetëm.
Ti je kudo
Përgjithmonë...ti je besimi im i vetëm.
Çdo herë që të kujtoj...më merret fryma.
Qaj nga dëshpërimi.
Lutem që të të shikoj pak.
Pjesë të thyera të zemrës sime... qëndrojnë dhe presin për ty.
Kudo që të jesh...jeton në zemrën time.
Sa herë që ndihem i trishtuar...më bën të qaj sërish.
Kudo që të jesh...ti jeton në zemrën time.
Mund të jetosh në këtë botë... ose në tjetrën.
Ti je kudo.
Ti je kudo!

Pa ty...

Dhe nëse vjedh shkëndijën nga yjet
Dhe nëse vjedh flladin nga lulet
Ato s'mund të lehtësojnë dhimbjen e mungesës tënde.
Dhe nëse...vjedh ngjyrën nga natyra
Vjedh bekimet nga vendi i shenjtë
Ato nuk mund të lehtësojnë dhimbjen e mungesës tënde.
Kjo botë është plot me të panjohur
Ka vetëm një për mua
Ti je ëndrra që u bë realitet
Do pres për kthimin tënd.
Mos e dhëntë Zoti të të ndodhë ndonjë gjë...
Pa ty,vetmia ndjek çdo hap timin
Unë jam momenti që koha kaloi.
Festa nuk ka ngjyra...pa ty.
Pa ty... sezoni i shirave është i thatë
Dhe nëse...vodha librin e rregullave të jetës,
vodha pjesën e fitimit.
Ato nuk mund të lehtësojnë dhimbjen e mungesës tënde.
Kjo botë është plot me të panjohur,
ka vetëm një për mua
Ti je ëndrra që u bë realitet
Do pres për kthimin tënd
Mos e dhëntë Zoti të të ndodhë diçka...

Risku

Disave u vjen risku si një dhuratë nga nuk e pandehin.
Por fatkeqësisht,ka prej tyre që e humbasin këtë dhuratë sepse...ose nuk dinë ta çmojnë ose nuk janë mirënjohës.Kështu që kjo dhuratë i shkon dikujt tjetër pa kthim...
Prandaj jini të kujdesshëm për gjërat dhe në veçanti për njerëzit që keni pranë sepse njeriu është dhurata më e çmuar që i është dhënë njeriut.
Njeriu pa gjërat bën por njeriu pa njeriun nuk bën dot!

Pyetja

Kush i përgjigjet pyetjeve që fillojnë me " Çfarë" , ky njeri i njeh gjërat.
Kush i përgjigjet pyetjeve që fillojnë me " Pse ", ky njeri i kupton gjërat.
Kush i përgjigjet pyetjeve që fillojnë me " Si ",ky di si shfrytëzohen gjërat.