Nëse një ditë

E nëse një ditë do të vij,
ti kujtomë si herën e parë.
E në qofsha unë ndryshe,
veç të shuaj mallin e marrë

E nëse është fjalë e fundit,
ku ka më mirë se për ty.
Ta lexosh atë me ëndje,
të kujtosh sa të marrë ishim të dy.

Jo mo jo se fjala qëndron,
aty skutave të zemrës.
Kot lodhen e thonë harron,
në qoftë e mirë ja kalon dhe erës.

Kështu që prit pa u lodhur,
do të vij si herën e parë.
E ëmbla fjalë e dorës sime,
që goja pret për ta marrë.

................................................

Fukara me shpirt të pasur dhe i pasur me shpirt të varfër

Më mirë një fukara me shpirt të pasur apo një të pasur me shpirt të varfër?

Shpirti i pasur e njeh kuptimin e jetës, ndërsa shpirti i varfër nuk e di kuptimin e pasurisë.

Shpirti i pasur nuk dëmtohet nga varfëria, ndërsa shpirti i varfër dëmtohet nga pasuria.

Një i pasur me shpirt të varfër nuk është i dobishëm me pasurinë e tij,ndërsa një i varfër nuk është i dëmshëm me varfërinë e tij.

Por një shpirt i pasur ka një favor më shumë sesa i pasuri.Ai me shpirtin e tij duron sprovat dhe i gëzon të tjerët me mirësinë e sjelljes së tij, ndërsa i pasuri i gëzon të tjerët vetëm me pasurinë e tij.

Për shpirtin e pasur kanë nevojë të gjithë,të pasur e të varfër,ndërsa për një të pasur kanë nevojë vetëm ata që duan pasurinë e tij.

Një i varfër e ka të vështirë të plotësojë nevojat e tij por një i pasur e ka të vështirë të jetojë me pasurinë e tij sepse një shpirt i varfër nuk kënaqet kurrë, ndërsa një shpirt i pasur është gjithnjë i kënaqur.

I pasuri me shpirt të varfër arsyeton duke u nisur nga xhepat,ndërsa i varfëri me shpirt të pasur arsyeton duke i nisur nga veprat.

Do thoni ju : - ka njerëz të pasur me shpirt të pasur dhe të varfër me shpirt të varfër!
Sigurisht që ka por këta qenkan shumë të rrallë dhe po rrallohen çdo ditë e më shumë!

Çfarë,Si,Pse?

Urtësia nuk qëndron vetëm në atë çfarë mendon por si mendon.
Zotësia nuk qëndron vetëm në atë çfarë po bën por si e bën.
Dallimi midis tyre qëndron në pjekurinë që jeta i ka mësuar përgjigjen e pyetjes "Pse"! 
Pse mendon dhe pse vepron!

Të besosh apo të mos besosh kjo është çështja

Të besosh apo të mos besosh ; kjo është çështja!

Është një ndryshim i madh midis njohjes së Zotit dhe dashurisë për të.
“Nëse do të kisha parë një mrekulli”, thonë, “do të besoja ”.

Si mund të jenë të sigurtë se do të bëjnë atë që nuk e njohin” Ata mendojnë se të fillosh të besosh do të thotë të adhurosh Zotin në formën e një raporti mondan dhe bashkëbisedimi. Besimi i vërtetë konsiston,
përkundrazi në përuljen ndaj një qënie universale, që kaq herë e kemi zemëruar dhe që me të drejtë në çdo moment të na humbasë,në pranimin e faktit që nuk mundemi për asgjë pa atë dhe se prej tij kemi merituar vetëm armiqësinë. Konsiston në njohjen e faktit se midis Zotit dhe nesh ekziston një kundërshti e pazvogëlueshme dhe asnjë raport nuk është i mundshëm pa një ndërmjetës.
Mrekullitë nuk shërbejnë vetëm për t'u kthyer tek feja, por edhe për të dënuar mëndjemadhësinë.

Mos u habitni nëse shihni njerëz të thjeshtë që besojnë pa arsyetuar.
Zoti u jep atyre urrejtje përballë vetvetes dhe dashuri për të. Ai zbut zemrën e tyre në besim. Nuk do arrihet asnjëherë të besohet, me besimin e dobishëm të fesë, nëse Zoti s'do t'ua zbuste zemrën, por kur t'ua ketë
përulur do të besojnë.

Disa besojnë dhe pa i lexuar shkrimet sepse kanë një gadishmëri të brendëshme përsosmërisht të shëndetëshme dhe sepse ajo që mësojnë prej fesë është e përshtatshme. Ata e ndiejnë se janë krijuar prej një Zoti. Ata nuk dëshirojnë të duan tjetër veçse Zotin, nuk duan të urrejnë veçse vetveten.

E ndiejnë se të vetëm nuk kanë mjaft forcë, se janë të pazotët të arrijnë tek Zoti dhe se nëse Zoti nuk shkon tek ata, nuk mund të kenë marrdhënie me të. Ata e ndiejnë ta thonë në fenë  se s'duhet tjetër veçse duhet dashur Zoti dhe urryer vetvetja, por duke qenë të gjithë të korruptuar dhe të pazotët për të arritur tek Zoti, Zoti për ta u  bë njeri për t'u bashkuar me krijesat. Nuk duhet gjë tjetër për të bindur njerëzit që kanë një prirje të tillë në zemër dhe që kanë këtë ndërgjegjëshmëri për detyrën e tyre dhe për pazotësinë vetiake.

Njohja e Zotit.

Ata që njohim prej besimeve të ndryshme dhe që besojnë edhe pa njohur profecitë dhe provat, gjykojnë po aq mirë sa ata që kanë njohje.
Ata gjykojnë me zemër, ndërsa të tjerët me intelekt.Zoti vetë i shtyn të besojnë në këtë mënyrë aq sa të bëhen përsosmërisht të bindur.
Mund të thonë se kjo mënyrë të gjykuari nuk është e sigurtë dhe se duke ndjekur heretikët dhe jobesimtarët gabojnë.

Mund të përgjigjen se jobesimtarët do të thonë të njëjtën gjë,por unë përgjigjem se ne kemi provat, që Zoti përul sipas të vërtetës ata që do të besojnë , ndërsa jobesimtarët nuk
kanë asnjë provë të asaj që thonë kështu që pohimet tona, për aq sa të ngjajshme, ndryshojnë në faktin që të parat janë të privuara prej provave, të tjerat janë të provuara në mënyrë të sigurtë.

E pranoj që një prej këtyre që besojnë pa patur nevojë për prova nuk do të dijë të bindi një jobesimtar që do të thoshte të njëjtën gjë për veten, por ata që njohin provat e besimit do të dinë të provojnë pa vështirësi, që ky besimtar është realisht i frymëzuar prej Zotit, përsa nuk mundet ta provojë vetë. Sepse Zoti duke shprehur me gojën e profetëve të tij, (që janë pa dyshim profetë) u ka hapur zemrën atyre me Dritën e Tij.

Të jesh i pandjeshëm deri në përçmimin e gjërave interesante dhe të bëhesh i pandjeshëm pikërisht përsa i përket asaj që na intereson më shumë,kjo do të thotë të mohosh inteligjencën tënde.
Tema më e dobishme që ka qenë, është dhe do të jetë është tema mbi Zotin,besimin dhe mosbesimin.
Kush i largohet kësaj teme të stërlashtë nuk ka mësuar asgjë në këtë jetë.

Jam thjesht një kalimtar i sprovuar

Unë jam thjesht një kalimtar i sprovuar.
Nëse nuk më respekton mua si njeri,të paktën mos trego mungesë respekti ndaj sprovave të mia!
Unë sot jam ky që jam për shkak se kam kaluar ato që kam kaluar.
Por nëse më respekton mua si njeri, atëherë prano dhe ato që më kanë bërë ky që jam.

Bëhu dikush...

Bëhu dikush i cili ti dëshiron të shohësh tek fëmija ; bëhu dikush i cili dëshiron të shohësh tek të tjerët ; bëhu dikush që ti dëshiron të kujtohesh në mungesë dhe dikush që do t'a kujtoje veten tënde me krenari pas shumë vitesh!

Murgu dhe ushtari

Ç'ndryshim midis mënyrës si bindet një ushtar dhe një murg! Edhe pse mund të jenë në masë të barabartë të bindur dhe të nënshtruar,ushtari do të shpresojë gjithmonë të bëhet dikush që urdhëron, pa arritur të bëhet asnjëherë, pasi edhe kapitenët dhe princërit janë gjithmonë
skllevër dhe të nënshtruar, por gjithsesi shpresojnë dhe impenjohen vazhdimisht për t'u bërë, ndërsa murgu nuk bën gjë tjetër veçse përpiqet të mos jetë kurrë tjetër veçse i nënshtruar. Kështu ata nuk ndryshojnë përsa i përket një skllavërie të vazhdueshme, që duhet gjithmonë ta vuajnë, por prej shpresës që në njërin ndodhet gjithmonë, në tjetrin kurrë.

Dyzimi

Nuk ekzizton një doktrinë më e përshtatshme për njeriun se ajo që e edukon dhe aftësinë e dyfishtë që ka për të shërbyer për dy përdorime të ndryshme, për të marrë dhe humbur lirinë  për shkak të rrezikut të dyfishtë, të cilit i është ekspozuar gjithmonë, prej dëshpërimit dhe
krenansë.
Prej gjithë kësaj që ekziston mbi tokë, ai merr pjesë vetëm në pakënaqësitë, jo në kënaqësitë. Do ata që i rrijnë afër, por dhembshuria e tij nuk mbyllet brenda këtyre kufijve, duke u larguar armiqve të tij dhe më pas atyre të Zotit.

Çfarë të çon diku

Njerëzimi të shpie drejt dëshpërimit.
Krenaria të shtyn drejt mendjemadhësisë.
Mendjemadhësia të drejton drejt humbjes.
Karakteri i paqëndrueshëm të çon në falimentim.
Hipokrizia të djeg çdo mirësi.
Meditimi rreth tyre i tregon njeriut madhështinë e mjerimit të tij nëpërmjet madhështisë së ilaçit të duhur.

Budallenjtë të marrin për budallenj, ndërsa të zgjuarit mendojnë se tjetri është më i zgjuar.

Budallenjtë të marrin për budallenj, ndërsa të zgjuarit mendojnë se tjetri është më i zgjuar.

Përgjegjësia

Kur njerëzit nuk njohin përgjegjësitë që u takojnë, atëherë kanë për të marrë përgjegjësi që nuk u takojnë.
Kur merret përgjegjësi që nuk të takon, atëherë humbet përgjegjësia që i takon çdo kujt!
Sepse përgjegjësia e të gjithëve është përgjegjësi e askujt,ndërsa përgjegjësia e çdo kujt është përgjegjësi e të gjithëve!

Meditim rreth...

Meditim rreth jetës dhe vdekjes,besimit dhe mosbesimit në Zot.

Është e mundur që të gjeni në një objekt të thjeshtë kaq shumë kundërshti?
I pakuptueshëm?!

Që një gjë është e pakuptueshme, nuk do të thotë se nuk ekziston, numri i pafundëm, një hapësirë e pafundme e njëjtë me pafundësinë.

E pakonceptueshme, që Zoti të bashkohet me ne.
Ky mendim është nxjerrë prej vizionit të përulësisë sonë, por nëse ky vizion është vërtetë i sinqertë shtyhuni deri në fund si unë dhe do të kuptoni se jemi aq poshtë sa rezultojmë të paaftë të njohim me forcat
tona të vetme nëse mëshira e tij mund të na bëjë të aftë për të. Sepse do të doja të dija që prej nga kjo kafshë, që e kupton, që është kaq e dobët merr të drejtën të masë mëshirën e Zotit për t'i vënë kufij që ia sugjeron fantazia e tj.

Kaq pak e di kush është Zoti, sa nuk di as kush është ai vetë. Por do doja ta pyesja nëse Zoti i kërkon ndonjë gjë tjetër përveçse ta dojë dhe
ta njohë dhe si mundet të mendojë që Zoti nuk mundet të jetë objekt i njohjes dhe dashurisë për njeriun nga momenti që njeriu është prej natyre i aftë për të dashur dhe njohur. Por atëherë nëse prej errësirës ku ndodhet
ai arrin të shquajë diçka dhe gjen sidoqoftë ndonjë subjekt dashurie në mes të realitetit tokësor, ose nëse Zoti i zgjon ndonjë rreze të thelbit të tij, nuk duhet të jetë i aftë ta njohë e ta dojë, në ato mënyra që Zoti gjykon të komunikojë me ne?

Ka pra në këtë lloj arsyetimi një mendjemadhësi të patolerueshme përsa kohë ata duken se thellohen në një përulësi të dukshme, që është e sinqertë, as e arsyeshme, në atë masë që na pengon të rrëfejmë,që të pazotët për të njohur kush jemi, nuk mundemi ta mësojmë veçse prej Zotit.

Pasi është shpjeguar pakuptueshmëria themi :
Madhështia dhe mjerimi i njeriut janë kaq të dukshëm që është e nevojshme që feja e vërtetë të na mësojë për ekzistencën e ndonjë parimi të madh për madhështinë dhe mjerimin njerëzor. Eshtë e nevojshme edhe të na shpjegojë këto kundërshti të habitshme.

Për ta bërë njeriun të lumtur, ajo duhet t'i tregojë që ekziston një Zot, që jemi të detyruar ta duam, që lumturia jonë e vërtetë qëndron në
të qënit me të dhe e keqja jonë e vetme në të qëndruarit të ndarë nga ai që është në dijeni të errësirës me të cilën jemi përplot, errësira që na pengon ta njohim e ta duam. Dhe pikërisht për këtë, megjithatë detyrat tona na detyrojnë ta duam Zotin, por dëshirat e verbëra na largojnë,jemi plot padrejtësi. Duhet të na shpjegojnë këtë përkufizim që ne provojmë përballë Zotit dhe të mirës sonë. Duhet të na shpjegojë kurat për këtë paaftësi dhe mjetet për t'i patur këto kura. Shqyrtohet mbi të
gjithë këto të gjitha besimet e botës dhe vërehet që ekziston njëra , që kënaq këto kërkesa.Do të jenë ndoshta të diturit që si të mirën më të madhe të na propozojnë të mirat që gjejmë në vetvete?
Ndoshta kjo është e mira e vërtetë? Kanë gjetur shërim për të këqijat tona? Ta vendosësh njeriun të barabartë me Zotin, do të thotë ta kesh shëruar prej mendjemadhësisë së tij?

Ato që na bëjnë të njëjtë me kafshët, apo me zotat e rremë,tjetër të mirë jashtë kënaqësive tokësore dhe kjo deri edhe në jetën e
përjetshme,a kanë gjetur shërim tundimet tona ?

Cila do të na mësojë pra të shërohemi prej kënaqësisë dhe tundimeve
të ndaluara?  Dhe cila fe, së fundmi do të na mësojë kush është e mira jonë,detyrat, dobësitë që na shkëpusin, shkallën e këtyre dobësive, kurat që mund t'i shërojmë dhe mjetet për t'i patur këto kura.
Të gjitha fetë e tjera nuk ia kanë dalë, të shohim ç'do të bëjë dija e Zotit.

“Mos pritni, o njerëz”, as të vërtetën njerëzore, as ngushëllimin prej njerëzve.Unë jam ai që ju krijoi dhe i vetmi që mund t'ju thotë kush jeni. Por tani nuk jeni në gjendjen në të cilën unë ju kam krijuar. Unë bëra njeriun e shenjtë, të pafajshëm, të përsosur ; unë e mbusha me dritë dhe mençuri ; unë i komunikova atij lavdinë dhe mrekullitë e mia. Atëherë supi i njerut shihte madhërinë e Zotit. Nuk ishte ende në terrin që të verbon dhe as vdekjen nuk e njihte dhe as mjerimet që e hidhërojnë. Por ai nuk diti ta mbante aq shumë lavdinë pa rënë në mendjemadhësi. Ai deshi të vinte në qendër vetveten, i pavarur prej ndihmës time. lu largua zotërimit tim dhe duke dashur të gjejë në vetvete lumturinë e vet, deshi të ishte i
ngjashëm me mua, e braktisa në unin e tij. Kështu, duke u drejtuar drejt krijesave që ishin krijuar për t'iu nënshtruar, ia bëra armike dhe tashmë njeriu është bërë i ngjashëm me kafshët dhe aq larg meje, sa me zor i ka
mbetur një hije e turbullt e autorit të tij, në të tillë pikë është zhdukur,ose turbulluar çdo njohuri e tij. Ndjenja të pavarura prej arsyes së tij dhe shpeshherë padronë të tij, e kanë zvarritur në kërkim të kënaqësive. Të gjitha krijesat e lëndojnë dhe e zotërojnë duke iu imponuar në forcën e tyre, ose joshur me lajkat e tyre, që janë një formë zotërimi më e tmerrshme dhe lënduese.

Ja në ç'gjendje ndodhen sot njerëzit. U mbetet ndonjë përpjekje e padobishme për lumturinë e natyrës primare, por janë të zhytur në mjerimet e verbimit dhe të vetmashtrimit që është bërë natyra e tyre e dytë .
Prej këtij parimi që po ju tregoj,mund t'a njihni shkakun e kundërshtive që kanë goditur të gjithë njerëzit, duke i ndarë në mënyrë që të ndihen kaq të ndryshëm. Por vezhgoni tashmë gjithë ato ndenja të madhështisë dhe lavdisë që prova e kaq shumë mjerimeve nuk mundi
të mbyllte dhe do ta shihni se shkaku i kësaj nuk qëndron në një natyrë tjetër.

Me këtë nuk dua të nënshtroheni pa arsye, as nuk synoj t'i nënshtroheni në mënyrë tiranike,as nuk pretendoj t'ju shpjegoj gjithçka. Për të paraqitur kundërshtitë dua t'ju tregoj qartë, me prova bindëse, ato shenja të hyjnitetit , të aftë për të më bindur me çfarë ato janë duke fituar autoritetin mbi mua, por mjete të fakteve të mrekullueshme dhe prova që nuk mund t'i kundërshtoni dhe që në vazhdim u besoni gjërave që ju mësoj kur nuk do të keni motiv tjetër për t'i refuzuar nëse vetëm nuk mund të dini nëse janë apo jo të vërteta.

Zoti ka dashur të provojë njerëzit dhe t'iu ofrojë shpëtimin atyre që e kërkojnë, por njerëzit janë kaq të padenjë sa është e drejtë që disave, për shkak të qëndrueshmërisë së tyre, Zoti refuzon atë çfarë u ofron disa të tjerëve për shkak të një mëshire që sigurisht nuk u vjen prej atyre. Nëse do të kishte dashur të tejkalonte kundërshtimin e më këmbëngulësve, dot'ia bënte duke ju zbuluar në mënyrë të tillë që ata nuk do të kishin mundur të dyshonin për
të vërtetën e qenies së tij, ashtu si do të shfaqet ditën e fundit në një të tillë dritë , të natyrshme sa të vdekurit do të ngrihen prej varreve dhe më të verbërit do ta shohin.
Por nuk është kështu që ka dashur të shfaqet në ardhjen e Tij, në mënyrë që të privohen prej asaj mirësie që nuk donin aq shumë njerëz të padenjë prej mëshirë së tij. Nuk është e drejtë që të shfaqet dukshëm me hyjninë e tij, për të bindur padyshim, të gjithë njerëzit, por as nuk është e drejtë që të shfaqej fshehtas që të
mos njihej prej atyre, që sinqerisht e kërkonin.
Atyre duhej t'u shfaqej përsosmërisht i njohur ; kështu duke dashur t'u tregohej atyre që me gjithë zemër e kërkojnë dhe t'u fshihej atyre që me gjithë zemër u largohen, ai e ka  lënë për nesër.

Ai e ka zbutur shfaqjen e tij, në mënyrë që t'u linte shenjë të Tij  të dukshme atyre që e kërkojnë, por jo atyre që nuk e kërkojnë.

Për kë dëshiron ta shohë ka mjaftueshëm dritë dhe mjafrueshëm errësirë për kë ka qëllime të kundërta.

Nëse aspak nuk shqetësohemi për të njohur të vërtetën, ka mjaft njohje për t'u lënë në qetësi. Por nëse me gjithë zemër dëshironi ta njihni,
duhet zbritur në hollësira. Mund të mjaftonte për një diskutim filozofik,por këtu, ku gjithçka është në lojë...
E gjithsesi, pas një meditimi sipërfaqësor këtij lloji, ka për t'u argëtuar.
Duhet të informohemi mbi këtë fe, edhe nëse nuk do të ishte në gjendje të justifikohej errësira, ndoshta mund të na mësonte.

Jemi mjaft qesharakë duke krijuar rehati në shoqëritë e ngjashmëve tanë të mjerë si ne, si ne të pafuqishmit nuk do të na jenë për ndihmë: do të vdesin të vetmuar.

Duhet pra të sillemi si të jemi të vetmuar.
Do të ndërtoheshin atëherë pallate të mrekullueshëm, pa ngurrim do të kërkojmë të vërtetën.
Nëse nuk e provojmë, do të thotë që për ne vlen më shumë vlerësimi i njerëzve sesa kërkimi i të vërtetës.
Midis nesh dhe ferrit, midis nesh dhe qiellit është vetëm jeta, që është gjëja më e brishtë e botës.
Çfarë më premtoni së fundmi, prej momentit që përsa më takon të tërhiqem nga loja do të kalojë në dhjetëvjeçar, dhjetë vjet të dashurisë
për të vërtetën, të rrjedhur në tentativë për t'u pëlqyer pa ia dalë mbanë,pa folur për vuajtjet e sigurta?

Ndarje!?
Në botë, sipas hipotezave të ndryshme, duhet jetuar ndryshe :

1. “nëse është e sigurtë që do të jemi përgjithmonë, nëse do të mundnim të jemi përgjithmonë”.

2... “nëse është e pasigurtë, nëse do të jemi përgjithmonë se jo...

3... “nëse është e sigurtë, që nuk do të jemi përgjithmonë, por që e sigurtë është që do të jemi për shumë kohë,"

4. “nëse është e sigurtë, që nuk do të jemi përgjithmonë dhe e pasigurtë nëse do të jemi për shumë kohë,”

5. “nëse nuk është e sigurtë, që nuk do të jemi për shumë kohë dhe e pasigurtë se do të jemi qoftë edhe një orë të vetme.”


Duhet të impenjohemi në kërkimin e të vërtetës nëpërmjet llogaritjes së ndarjeve. sepse nëse do të vdisni pa adhuruar parimin e vërtetë do të jeni të humbur.

“Por”, thoni ” nëse do të kishte dëshiruar që unë ta adhuroj, do të më kishte lënë shenjë të vullnetit të tij” kështu ka bërë , por ju nuk
doni t'i njihni.

Shkoni në kërkim të tyre, sigurisht që ka për t'ia vlejtur.

Nuk ekzistojnë veçse tre lloj njerëzish : ata që pasi e kanë gjetur Zotin i shërbejnë ; ata që pasi e kanë gjetur vihen për ta kërkuar dhe të tjerët,që shtyjnë gjithë jetën pa e gjetur dhe pa e kërkuar - Të parët janë të arsyeshëm dhe të kamur, të fundit janë të marrë e fatkeqë, ata në mes janë të palumtur, por të arsyeshëm.

Të dish nëse shpirti është i vdekshëm ose i pavdekshëm është një çështje që i përket gjithë jetës,porsa komedia ka qenë e bukur në çdo pjesë të saj,por akti i fundit përgjakur. Në fund hedhim pak dhe mbi kokë dhe në këtë botë akti fundit mbyllet ; dhe ja tek jemi rregulluar.

Pa u menduar, vrapojmë drejt greminës, jo më parë se të kemi vënë diçka midis nesh dhe atij për ta penguar ta shohim.


Syri

Syri eshte vrasesi ne heshtje
Eshte hajdutja e zemrave
Eshte thesari i sekreteve
Eshte oqeani plot dhimbje
Eshte historia e lotit
Eshte buzeqeshja e henes
Eshte dritarja e shpirtit
Eshte humnera e mekatit
Eshte kopeshti i parajsës.

Lumturia si qëllim për të gjithë

Të gjithë njerëzit kërkojnë të jenë të lumtur. Përsa mundet që të na informojnë, kjo vërtetohet pa përjashtim. Të gjithë përpiqen për këtë qëllim. Kush shkon në luft, ose kush nuk shkon të gjithë shtyhen prej të njëjtës dëshirë edhe pse me ide të ndryshme.
Vullneti nuk lëviz me një hap nëse jo në këtë drejtim. Është shkaku të gjitha veprimeve të të gjithë njerëzve.

Dhe sidoqoftë, pas shumë kohësh, nuk ka qenë asnjëherë dikush që,pa besim, të ketë arritur atë që të gjithë dëshirojnë vazhdimisht. Të gjithë ankohen, princër, të nënshtruar, fisnikë, plebej, pleq, të rinj, të fortë, të dobët, të ditur, të paditur, të shëndetshëm, të sëmurë, të çdo vendi, në të gjitha kohërat, në çdo moshë, dhe në të gjitha kushtet.

Një dëshmi kaq e zgjatur, vazhdon edhe njëtrajtshmërisht duhej absolutisht të na bindte për pazotësinë tonë për të arritur tek e mira
vetëm me forcat tona. Por shembulli na vlen pak. Nuk na duket asnjëherë kaq përsosmërisht e përshtatshme për të përjashtuar një ndryshim të lehtë dhe pikërisht prej këtyre i ripremtojmë njëri-tjetrit në një rast a në një tjetër, kënaqjen e pritjeve tona dhe kështu me një të tashme që gjithmonë na zhgënjen, përseja na mashtron dhe prej fatkeqësie në fatkeqësi çon deri në vdekje që do të thotë në ngritjen e përjetshme.

Pse na thërrasin atëherë, zilia dhe pafuqishmëria, veçse dikur me njeriun ka ekzistuar një lumturi e vërtetë , prej së cilës tashmë na mbetet veçse shenja dhe gjurmë të boshatisura, që ajo më kot përpiqet të mbushë
megjithëse e thonë duke bërë t'i ripremtojnë gjërat e munguara dhe ndihmën, që nuk e merr prej atyre të tanishme, por me fat, pasi kjo greminë e pafund nuk mund të mbushet veçse prej një realiteti të pafundëm dhe të pandryshueshëm, domethënë Zoti vetë.

“Vetëm Ai është e mira e tij e vërtetë. Dhe që unik, që në natyrë nuk gjendet asgjë tjetër në gjendje t'i zerë vendin, yjet, qielli, toka, elementet, bimët, lakra, pore, insektet, viçat, gjarpërinjtë,temperatura, murtaja, lufta, uria, veset, kurorëshkeljet, incesti.

Që kur kemi humbur të mirën e vërtetë, gjithçka mund të duket e mirë edhe vetë shkatërrimi ynë edhe pse i kundërt me Zotin, arsyen dhe natyrën sëbashku.

Disa e kërkojnë në autoritetin, të tjerë në gjërat e rralla dhe shkencat,të tjerë duke u dhënë kënaqësirave.Të tjerë akoma dhe efektivisht janë ata që i janë afruar më shumë kanë reflektuar mbi rrethanën që domosdoshmërisht kjo është e mira universale, e dëshiruar prej të gjithë njerëzve, nuk duhet të qendrojë në
asnjë gjë të veçantë, që të mund të jetë e zotëruar prej një të vetme,që, e ndarë midis të paktëve ose shumtëve, do të lëndonte zotëruesit e ndryshëm për pjesën që do të privoheshin, më tepër se t'i gëzonte për atë që
ata e kanë kuptuar që e mira e vërtetë s'duhet të jetë e tillë që të gjithë mund ta kenë pa zvogëlim dhe zili dhe që askush të mund ta humbasë kundër vullnetit ; dhe arsyeja është që, duke qenë kjo deshirë e lidhur me njeriun, meqenëse domosdoshmërisht ndodhet në
të gjithë dhe askush nuk mundet të mos e ketë, e përfundojnë ...për nesër.

Më kot, o njerëz, kërkoni, në veten tuaj shërimin për mjerimet tuaja.
E gjithë inteligjenca juaj mundet veçse t'ju bëjë të kuptoni që nuk do ta gjeni tek ju as të vërtetën as të mirën.

Filozofët ua kanë premtuar, por nuk kanë ditur ta bëjnë. Ata nuk e dinë cila është e mira juaj fillestare, as se cila është gjendja juaj fillestare. Unë mundem vetëm t'ua mësoj këto gjëra dhe cila është mirësia e vërtetë dhe këtë ua mësoj atyre që më degjojnë. Librat që vura në duart e njerëzve janë të qarta në këtë pikë, por nuk kam dashur që kjo lloj dije të ishte shumë e dukshme. Unë u mësoj njerëzve, ate çfarë mund t'i bëjë të lumtur. Pse refuzoni të më dëgjoni?

“Mos kërkoni kënaqësinë mbi këtë tokë, mos shpresoni asnjë gjë prej njerëzve, e mira juaj gjendet veçse tek Zoti dhe lumturia më e madhe qëndron në të njohurën e Zotit, duke na bashkuar me të përgjithmonë në përjetësi. Detyra juaj është ta doni me gjithë zemër . Ai ju ka krijuar...”

Si do të munden t'ju japin shërim për dhimbjet tuaja, nëse as nuk dinë se kush janë ato. Sëmundjet tuaja më të mëdha janë krenaria që ju largon prej Zotit.
Mëkatet  që ju mbajnë të lidhur me tokën. Ata
nuk bëjnë tjetër veçse ushqejnë njërën, ose tjetrën prej këtyre sëmundjeve.
Nëse ju kanë vënë si qëllim Zotin ka qenë vetëm për të realizuar mendjemadhësinë tuaj ;  ju kanë bërë të besoni se ishit të ngjashëm me
Të dhe të së njëjtës natyrë. Ndërsa ata që e kanë kuptuar këtë pretendim të kotë, ju kanë shtyrë drejt një honi tjetër duke ju bërë të besoni që ishit të së njëjtës natyrë me kafshët dhe ju kanë bindur të kërkoni të mirën në këto mëkate që janë pronë e jetës së kafshëve.

Nuk është sinqerisht kjo mënyra për t'u shëruar nga padrejtësitë që këta "dijetarë" ju kanë njohur.
Nëse bashkoheni me Zotin, kjo vjen prej hirit të tij , jo prej natyrës.
Nëse vini të përulur, kjo vjen prej sakrifikimit dhe jo prej natyrës,kështu kjo aftësi e dyfishtë,gjendja juaj nuk është më si atëherë,kur u krijuat.
Me t'i zbuluar këto dy gjendje është e pamundur të mos i rinjihni.

Ndiqni veprimet tuaja.
Vëzhgoni natyrën tuaj dhe do të shihni të
zbuloni gjurmët e gjalla të këtyre dy natyrave.




“Rihyni në vetvete, do të gjeni të mirën tuaj.”

Jemi plot gjëra që na nxjerrin jashtë nëse instikti na thotë që lumturinë duhet ta kërkojmë jashtë vetvetes. Pasionet na shtyjnë jashtë vetvetes edhe kur ka stimuj për t'i nxitur. Objektet e jashtëm na tundojnë dhe na tërheqin edhe kur nuk i mendojmë. Kanë një thënie të bukur filozofët : “Rihyni në vetvete, do të gjeni të mirën tuaj.”
Askush nuk i beson ata,dhe ata që na besojnë janë quajtur më të boshatisurit dhe më të marrët.

Kujdes nga politika

Kujdes kur merresh me politikë sepse rrezikon të marrësh një fytyrë që nuk është e jotja!
E kur t'a kesh marrë këtë fytyrë nuk do dish më të dallosh se cila është fytyra jote e vërtetë!
Kujdes nga fytyra hipokrite e cila sillet me dy standarte sepse herët a vonë do turpërohet!
Kujdes sepse kur ti i futesh politikës për të ndryshuar diçka, ndodh që dhe politika të ndryshon ty!!!

Jeta është si një valle

Jeta e njeriut është si një valle e cila hidhet sipas muzikës që të vendos bota ; çdokush është i varur nga tjetri dhe çdokush është një udhëheqës në këtë valle.
Nëse ti mendon se nuk ke nevojë për dikë në këtë valle, atëherë ke për t'u rrëzuar por nëse mendon se nuk ke nevojë për një udhëheqës në  këtë valle, atëherë e gjithë vallja ka për t'u rrëzuar!

" ...nxitin për të mirë dhe frenojnë të keqen..."

Njerëzit që kanë mirësi nxitin të mirën në mënyrën më të mirë duke përdorur çdo të mirë që posedojnë ; njerëzit që janë të drejtë frenojnë të keqen në mënyrën më të drejtë duke përdorur metodat më të drejta që posedojnë.

Njerëzit që frenojnë të mirën,që nuk gëzohen për të mirën janë njerëzit më të prishur.
Ata që lejojnë të keqen dhe heshtin ndaj saj duke e parë që po përhapet,janë shejtanë memecë dhe sprova më e madhe për njerëzit që kanë rreth vetes.

Prandaj bëhuni prej atyre të cilët " ...nxitin për të mirë dhe frenojnë të keqen..."

Erdhën dhe ikën

Erdhën dhe ikën shumë...e shumë të tjerë do vinë e do ikin.
Të gjithë e donin kur erdhën sepse secili dëshironte të merrte atë që donte...e secili iku duke marrë atë për të cilën erdhi por kuptuan që nuk kishin ardhur se atë e donin por sepse  diçka donin.
Të gjithëve u dha atë që ata dëshironin por askujt nuk i dha atë që ai donte të jepte sepse secili erdhi me dëshirat e veta!
Të gjithë erdhën dhe ikën të varfër... ndërsa ai më shumë u pasurua prej tyre,jo duke marrë por duke dhënë,jo duke fituar por duke njohur,jo duke shijuar por duke mësuar.
Ai i bë mësues i vetvetes dhe nxënës i të gjithëve!

Argëtimi që të vjedh

Argëtimi që të vjedh!
Nëse njeriu do ishte i lumtur, aq më tepër do të ishte sa sikur me pa të ishte i superqëndruar prej kësaj gjendjeje të tij.
-Po, por lumturia nuk konsiston ndoshta në kënaqësinë e argëtimit ?

- Jo, sepse këto vijnë prej të tjerëve dhe prej së jashtmi e kështu janë kalimtare dhe subjekte për t'u prekur prej aksidenteve të pafund që e
bëjnë të pashmangshme hidhërimin.
Meqenëse njeriu nuk ka mundur të shërohet prej vdekjes, prej mjerimit dhe paditurisë ka vendosur të jetë i lumtur duke mos menduar për to.
Pavarësisht këtyre mjerimeve njeriu dëshiron të jetë i lumtur dhe nuk dëshiron tjetër dhe nuk mundet të mos dëshirojë.
Por ç'mund të bëjë?
Do të nevojitej të bëhej i pavdekshëm, por duke
mos ia arritur ia ka ndaluar vetes të mendojë për këtë.

Ndiej që mund të mos kem ekzistuar, kjo në të vërtetë përkon me mendimin tim, domethënë unë që mendoj se nuk do të kisha ekzistuar,
nëse nëna ime të ishte vrarë para se të më nxirrte në dritë, domethënë nuk jam një qenie e domosdoshme. Nuk jam madje as i perjetshëm as i pafundëm, por shoh mirë se në natyrë ekziston një qenie e domosdoshme, e përjetshme dhe e pafundme.

Atëherë kur kam filluar të mendoj format e ndryshme të shqetësimeve të njerëzve, rreziqeve dhe dhimbjeve që u ekspozuan në oborr, në luftë,nga të cilat shfaqen aq shumë grindje, pasione mësymje të guximshme e
shpesh keqdashëse, i kam thënë vetes se gjithë palumturia e njerëzve vjen nga një gjë e vetme, që nuk di të rrijë rehat në një dhomë. Një njeri që ka mjaft për të jetuar, nëse do provonte kënaqësi duke qëndruar në
shtëpi, sigurisht nuk do të dilte për të shkuar në det a në vendndodhjen e një kështjelle, e nëse nuk do të dukej e padurueshme të qëndronte në qytet, kurrë më nuk do të blinte me çmim të shtrenjtë një post në ushtri, dhe kërkojnë bisedat dhe kënaqësitë e lojës vetëm e vetëm se nuk dinë të rrinë rehat në shtëpi.

Duke reflektuar më shumë kam gjetur shkaqet e të gjitha fatkeqësive tona, kam menduar se ekziston një me të vërtetë autentike, që konsiston në palumturinë natyrore të gjendjes sonë të dobët, të vdekshme dhe kaq të mjerë sa asgjë nuk mundet të na ngushëllojë kur e mendojmë seriozisht.

Çfarëdo gjendjeje që do mundeshim të imagjinonim, që të përmbajë të gjitha të mirat e mundshme, mbretëria mbetet vendi më i mirë në botë dhe gjithsesi imagjinojmë një mbret të rrethuar prej gjithë kënaqësisë, që mund të arrihet. Sapo braktis çdo argëtim, i braktisur në
mendime dhe të reflektojë mbi gjithçka që është e gjithë lumturia e tij e brishtë nuk do të mjaftojë për ta mbajtur, me siguri do të bjerë në
mendime kërcënuese për revoltat që mund t'i ndodhin dhe së fundmi për vdekjen dhe sëmundjet e pashmangshme, kështu që do të mbetet pa atë që quajmë argëtim dhe ja tek e shohim fatkeq, madje më fatkeq se më i fundit prej të nënshtruarve të tij, që luan e argëtohet.
Prej këtej rrjedh që loja dhe bindjet me gratë, lufta, detyrat e rëndësishme, janë kaq shumë të kërkueshme, sigurisht jo sepse përkufizojnë lumturinë, as sepse mendohet se bekimi i vertetë konsiston në pasjen e parave, që mund të fitohen në lojë, a në gjahun që ndjek: të
njëjtat gjëra nëse do të na afroheshin nuk do t'i kishim dëshiruar. Nuk po kërkojmë sigurisht këtë praktikë gjakatare dhe monotone që lihet të mendohet prej gjendjes sonë fatkeqe, as rreziqet e luftës, as kokëçarjen e ofiqeve, por rrëmuja që na largon prej të menduarit mbi to, dhe na shpërqendron. Ja pse njerëzit duan aq shumë zhurmën dhe pështjellimin.
Ja pse burgu është një torturë aq e tmerrshme dhe kënaqësia e vetmisë diçka e pakuptueshme dhe së fundi shkaku më i madh për të cilin gjendja e mbretërve është një gjendje e lumtur, qëndron në faktin që tentohet
pa pushuar për t'u argëtuar dhe për t'u sjellë atyre çdo lloj kënaqësie.Kjo është gjithçka që njerëzit kanë mësuar të sajojnë për të qenë të lumtur,dhe ata që filozofojnë mbi gjithë këtë duke thënë se njerëzia është pikërisht e privuar prej arsyes nëse kalon gjithë ditën duke rendur pas një lepuri që nuk do të dëshironte ta blinte, nuk e njohin aspak natyrën njerëzore. Nuk është lepuri që na mbron prej mendimeve, vdekjes dhe mjerimeve që ua rrethojnë, por gjuetia. Dhe kështu ku do t'i qortosh se
kërkojnë me aq mund, atë që nuk do mundet t'ua shpërblejë nëse do të përgjigjeshin, që në gjithë këtë kërkojnë një shpenzim kohe, të
dhimbshme dhe të guximshme që t'i largoje prej të menduarit në vetvete dhe pse pikërisht për këtë që paravendosin një qëllim tërheqës, që t'i magjepsë dhe joshë zjarrmisht do t'i linin kundërshtarët e tyre pa bërë zë.Por nuk përgjigjen kështu, sepse nuk e njohin vetveten. Nuk e dinë se po kërkojnë gjuetinë dhe jo gjahun. Ata mendojnë se nëse do ta kapin atë gjah në vijim do të pushonin me kënaqësi pa kuptuar natyrën e pangopur të ambijes së tyre për pasuri, besojnë krjësisht me mirëbesim
e po kërkojnë pushimin, ndërsa nuk ndjekin veçse magjepsjen, bindjen nga një instikt që bluhet, i cili i shtyn për të kërkuar jashtë vetvetes arsyen dhe humbjen e kohës, që vjen prej ndërgjegjësimit të mjerimit të tyre të vazhdueshme.

Por ekziston edhe një instikt tjetër i fshehtë, një kujtim i madhështisë së natyrës sonë të parë, që të bën të ndërgjegjshëm sesi lumturia ndodhet në qetësinë, jo në zhurmën dhe këto dy instikte të kundërt formojnë midis tyre një perspektivë të turbullt, të fshehur në vetevete në fund të shpirtit që i shtyn të ndjekin pushimin nëpërmjet turbullimit dhe duke iluzionuar çdo herë që shpërblimi që nuk njohin do të arrijë kur, pasi të jenë kaluar vështirësitë për të cilat janë të ndërgjegjshëm do t'u hapen dyerte paqes. Është kështu që rrjeth gjithë jeta: kërkohet qetësia duke u
përballur me vështirësitë, por sapo i kemi kapërcyer, pushimi bëhet i padurueshëm për mërzinë që u shkaktohet: na duhet të dalim për të lypur pak lëvizje. Sepse mendojmë gjithmonë për mjerimet e tanishme,ose për ato që na kërcënojnë. Dhe kur e mendojmë veten mjaft të sigurtë nga çdo anë, mërzia, me autoritetin e saj të zakonshëm, nuk do të rreshtë së dali prej thellësisë së zemrës ku ka rrenjë të natyrshme, duke e mbushur shpirtin me helm.
Njeriu është kaq fatkeq sa për t'u mërzitur nuk ka nevojë për motive,i mjafton gjendja e natyrës së tij dhe është aq i brishtë sa edhe pse ka me mijëra motive të vlefshme për t'u mërzitur i mjafton një gjë shumë e
vogël, si një top bilardoje, për ta argëtuar. Pse ai burrë që prej vetëm pak muajsh ka humbur lirinë e tij të vetme dhe që ende pa këtë mungesë i zënë me procese e grindje, ishte aq i turbulluar, tashmë nuk e mendon më ? Mos u habitni, është tepër i përqendruar për të parë nga cili drejtim do të kalojë çakalli që qentë po e ndjekin me aq energji që prej gjashtë
orësh: mjafton kjo. Sado që një njeri të jetë i mbushur me hidhërim nëse arrin ta argëtosh në ndonjë farë mënyre e harron ,dhe ja i lumtur në atë copë kohe por sado i lumtur të jetë njeriu, dhe nuk ka argëtim, ose nuk është i
rrëmbyer prej ndonjë pasioni, ose argëtimi që i ndalon mërzisë të marrë vrull, shumë shpejt do të ndjehet i trishtuar dhe fatkeq. Pa argëtime nuk ka gëzim: me argëtime nuk ka trishtim: dhe pikërisht kjo përbën lumturinë e njerëzve të shtresës së lartë, me një shpurë njerëzish që i bëjnë e plot fatkeqësi. Ndaj kjo rregullisht shmanget dhe përreth njerëzve të familjes së vertetë nuk mungon kurrë kush kujdeset të alternojë argëtime me çështjet shtetërore dhe që bën llogaritë e kohës së lirë për ta mbushur
me gjëra të pëlqyeshme dhe lojra, me qëllimin e vetëm që të mos i pushtojë zbrazëtia. Dua të them që janë të rrethuar prej njerëzve që kanë detyrën e jashtëzakonshme që të pengojnë që mbreti të mbetet vetëm dhe në gjendjen kur mund të mendohet, duke e ditur mirë që
përsa kohë do të jetë mbret, duke u menduar do të ndihej i mjerë. Me të gjithë këtë nuk synoj të flas për mbretër si besimtarë, por vetëm si
mbretër.

Eshtë më lehtë të përballosh vdekjen pa e menduar, sesa mendimin e vdekjes pa rrezikuar.

Qysh prej fëmijërisë shtypim njerëzit me shqetësime për nderin e tyre, pasuritë, miqtë dhe ende më shumë për pasuritë dhe nderin e miqve të tyre, i shtypim me shqetësime, me mësimin e gjuhëve dhe vështrimet dhe i bëjmë të besojnë se nuk do të munden të jenë të lumtur nëse shëndetii tyre, nderi, pasuria dhe ato të miqve të tyre nuk do të jenë në gjendje të mirë dhe se do të jetë e mjaftueshme mungesa e një gjëje të vetme për t'i bërë fatkeqë. Kështu u jepen atyre detyra dhe çështje që i vënë në shqetësim qysh sa agon dita.

“Ja do të thoshit -  një mënyrë vërtetë e çuditshme për t'i bërë të ndjehen të lumtur ; - Si mund të sajohet ndonjë gjë tjetër të ndihen fatkeqësë?  Do të mjaftonte t'u hiqje atyre të gjitë shqetësimet, veçse atëherë do të shiheshin e do të mendoheshin për atë ç'ka janë, prej nga vijnë, ku shkojnë, e për këtë nuk ngarkohen këto dhe nuk u humbet vëmendja, asnjëherë, mjaftueshëm, Për këtë pasi i ke
përgatitur aq shumë gjëra për të bërë, nëse u mbetet ndonjë moment qetësie i këshillohet të pengohet të argëtohet, të luajë, të impenjohet
gjithmonë krejtësisht në diçka.

Sa e thellë është zemra e njeriut dhe plot kundërshtira.




Drejtësia dhe forca

Drejtësia dhe forca.

Është e drejtë të ndjekësh kush është i drejtë ; është e nevojshme të ndjekësh me të fortin. Drejtësia pa forcën është e pafuqishme, forca pa drejtësinë është tirani, drejtësia pa forcën kundërshtohet, sepse gjithmonë do të ketë keqbërës.
Forca pa drejtësinë është vendosur nën akuzë. Duhet të bashkojmë drejtësinë me forcën dhe në këtë bashkim të bëjmë të fortë atë që është i drejtë dhe të drejtë atë që është i fortë. Drejtësia është subjekt për t'u diskutuar. Forca mund të njihet lehtë dhe nuk mund të diskutohet. Nuk është e mundur t'i japësh forcë drejtësisë, sepse forca ka kundërshtuar drejtësinë duke pretenduar se ishte e padrejtë dhe se vetëm ajo ishte e drejte. Kështu, duke mos mundur të bësh të fortë atë çfarë është e drejtë, është bërë e drejtë ajo që është e fortë.


Shpresa dhe zhgënjimi

Njeriu ka nevojë të shpresojë diku sepse shpresa është ushqim që të mban gjallë.
Por zakonisht,njeriu e lidh zemrën duke shpresuar në njerëz dhe ngjarje të gabuara, prandaj ndodh të zhgënjehet.
Sigurisht që askush nuk mund të shpëtojë nga zhgënjimi sepse kjo vjen nga dobësia e natyrës njerëzore.
Mirëpo duke e ditur këtë fakt,njeriu duhet të presë edhe zhgënjimin pa u lënduar deri në humbje të vetes,kohës dhe mundësive të tjera.
Forca qëndron në këtë bindje,bindje e cila të jep përsëri shpresë të re e cila të bën të harrosh zhgënjimin.

Urtësia pa Zotin

Urtësia e lashtë tregon se njeriu pa Zotin jeton në padituri të gjithçkaje dhe në një lumturi të pashmangshme, pasi të duash dhe të mos mundesh do të thotë të jesh i palumtur. Tashmë njeriu dëshiron të jetë i lumtur dhe i
sigurtë për ndonjë të vërtetë. Por nuk mund të dijë dhe as të bëjë pa këtë dëshirën e të diturit. Nuk mundet as të dyshojë.


Paqëndrueshmëria është shkaktuar prej ndërgjegjshmërisë për falsitetin e kënaqësisë të tanishme dhe prej mos njohjes të atyre që mungojnë.

Paqëndrueshmëria është shkaktuar prej ndërgjegjshmërisë për falsitetin e kënaqësisë të tanishme dhe prej mos njohjes të atyre që mungojnë.

Pronësimi

Admirimi shkatërron gjithçka prej fëmijërisë. “Oh, sa mirë është thënë!
Oh, sa mirë ka bërë, sa i zgjuar është , etj.

Djemtë  të cilëve nuk u jepet titull ambicjeje dhe lavdie,bien në plogështi.
Imi, yti...ehh, çështje pronësie të panevojshme,por për ego mund t'i vënë flakën botës.
“Ky qen është imi ”, thoshin ata djemtë e varfër. Ky është vendi im në diell” thoshte një tjetër.
Ja fillimi dhe imazhi i zotërimit në të gjithë tokën.

Teologjia dhe shkenca

Teologjia është shkencë, por prej sa shkencave është përbërë?
Një njeri është një substancë, por nëse e anatomizojmë, çdo të kthehet?
Koka, zemra, stomaku, venat, çdo element i venave, gjaku, të çdo lloj tumori të gjakut.

Një qytet, një fshat prej së largu janë veçse një qytet dhe një fshat,por sa më shumë t'i afrohemi janë shtëpi, pemë, tjegulla, bar, gjethe,
milingona, këmbë milingonash dhe kështu deri në pafundësi. E gjitha kjo përmblidhet në ecurinë e fshatit.


Kush më vendosi këtu?

Kur mendoj sa pak zgjat jeta ime e përthithur nga perjetësia që i paraprin dhe ajo që e ndjek, hapësira e vogël që zë e shoh, e fundosur në madhësinë e pafundme të hapësirave që nuk i njoh dhe nuk më njohin, trembem dhe habitem të shoh vetveten këtu dhe jo tjetërkund, sepse nuk ka arsye që të jem këtu,kur ne mund të jemi më shumë atje, tani më tepër se dikur. Kush më ka vendosur? Për rregull dhe vullnet të kujt ky vend dhe kjo kohë më janë caktuar mua ?

E mira dhe drejtësia

Njëri thotë që e mira supreme është virtyti, tjetri e identifikon në kënaqësinë, një tjetër me ndjenjën e natyrës, një tjetër në të vërtetën një me paditurinë e plotë, një me mospërfilljen, tjetri në rezistencën ndaj paraqitjes së jashtme, një në mosmrekullinë pas asgjëje.
Skeptikët e vërtetë në boshllëkun e tyre, në dëshpërimin dhe pezullimin, e pafundëm të gjykimit, ndërsa të tjerë, më të mençur, thonë
se nuk mund të gjendet dhe as të dëshirosh ta gjesh. Ja tek i shohim të rregulluar.

Mbi çfarë njeriu do të themelojë ekonominë e botës, që dëshiron të qeverisë? Ndoshta mbi kapriçon e individit? Ç'konfuzioni.Mbi drejtësinë?
E injoron. Nëse do ta njihte, sigurisht nuk do ta kishte formuluar kërë vaksinë, më e përgjithshmja ndër ato njerëzore : Çdonjëri të ndjekë zakonet e vendit të tij

Shkëlqimi i drejtësisë së do të kishte nënshtruar të gjithë popujt.Dhe ligjvënësit do të kishin marrë si model këtë drejtësi të pandryshueshme, në vend të fantazive dhe kapriçove. Do ta shikoje të ngulitur në të gjitha shtetet e botës dhe në të gjitha kohërat, ndërsa përkundrazi janë duke parë që apo e padrejtë qoftë, mund të shmangë të ndryshojë cilësinë
ndryshuar klimën. Tre gradë gjerësi gjeografike do të trondisnin të jurisprudencën. Një meridian bëhet arbitër i të vërtetës. Mjaftojnë pak vite zotërim dhe ligjet themelore ndryshojnë, e drejta ka epokat e saj,hyrja e një faze tek një tjetër përcakton origjinën e një krimi. Ç'drejtësi e bukur që ka për kufij një rrjedhë vije uji! E vërtetë në këtë anë ,gabim në tjetrën.
Të pranojmë që drejtësia nuk qëndron në zakonet, por në ligjet e natyrshme të përbashkëta për të gjitha vendet. Nëse guximi i rastit që hodhi farën e ligjeve njerëzore do të kishte gjetur të paktën një që të ishte universal, do të kishte arsye për ta mbështetur pafundësisht. Por gjëja qesharake është që shumëllojshmëria e kapriçove njerëzore nuk ka
bërë të mundur asnjë.

Vjedhja, incesti, vrasja e bijëve dhe e etërve nuk ka asgjë që të mos ketë vendin e saj ndërmjet veprimeve të virtytshme. Ekziston diçka më qesharake se fakti që një njeri ka të drejtë të më vrasë, sepse jeton në anën tjetër të një lumi dhe sovrani i tj është në grindje me timin, edhe pse unë mund të mos jem me të! Pa dyshim që ekzistojnë ligje por kjo arsye e bukur e kompromentuar ka kompromentuar gjithçka:

Prej këtij pështjellimi, rrjedh, që njëri thotë që thelbi i drejtësisë është autoriteti i ligjvënësit, tjetri përparësia e sovranit, një tjetër zakon i
momentit dhe është mendimi më i bazuar. Sipas arsyes së kulluar asgjë nuk është e drejtë në vetvete dhe me kohën gjithçka shkatërrohet.Drejtësia zgjidh gjithçka me zakonet për faktin e vetëm se ky pranohet.
Eshtë themeli mistik i autoritetit të saj. Kush përpiqet ta drejtojë në parimin e tij e shkatërron. Asgjë nuk është më fajtore se ato ligje që drejtojnë gabim. Kush u bindet atyre që janë të drejta, i bindet një drejtësie imagjinare, dhe sigurisht jo thelbit të ligjit. Ajo është e gjitha e mbyllur në vetvete. Është veçse një ligj asgjë më shumë. Kush do ta dëshirojë ta
shqyrtojë themelimin, do të zbulojë që ky (ligj) është aq i dobët e i lehtë,sa nëse nuk është i mësuar duke vëzhguar mrekullitë e imagjinatës
njerëzore, do të mahnitet se si një epokë i ka ofruar aq shumë shkëlqim dhe respekt. Arti i të kundërshtuarit (dhe i të goditurit) shtetet, reduktohet në tronditjen e zakoneve duke u analizuar origjinën, për të nxjerrë në dritë mungesën e tyre të autoritetit dhe drejtësisë. “Nevojitet”, thuhet, “të ngjitemi në ligjet primitive dhe themelore të shtetit, të dobësuara
nga një zakon i padrejtë”. Është bota më e sigurtë për të shkatërruar gjithçka. Përpara këtij kriteri asnjë drejtësi nuk do të rezistojë. Madje edhe populli i vë veshin lehtësisht fjalimeve të tilla. Sapo rinjeh zgjedhën
e tund, por do të jenë të fuqishmit që do të përfitojnë nga rrënimi i tij,dhe i atyre kureshtarëve që kanë hetuar ndër zakonet e pranuara. Ky është motivi për të cilin më i urti i ligjvënësve këmbëngulte që ishte e nevojshme të mashtroheshin shpesh njerëzit, në interesin e tyre të njëjtë,dhe një tjetër politikan i zoti do të pohonte: Populli nuk duhet ta njohë të vërtetën e uzurpimit, që një herë e filluar pa arsye,tashmë është bërë e arsyeshme. Nevojitet të shihet ajo si e vërteta, e përjetshme, dhe t'i fshehësh fillimet nëse nuk dëshirojmë, që shpejtë zhduket. Duhet shqyrtuar nëse kjo filozofi e bukur, me një punë të gjatë e impenjuese, të ketë arritur njëfarë sigurie, ndoshta shpirti do të njohë vetveten. Të dëgjojmë në këtë aspekt të urtët e botës. Çfarë kanë thënë për substancën e saj?
Kanë qenë ndoshta më fatlumë dhe kanë gjetur një sistemim?

Çfarë kanë zbuluar për origjinat e saj, mbi gjatësinë dhe fundi?
Shpirti qenka pra një subjekt tepër fisnik për aftësitë e tij të dobëta?

Ta shpiem çështjen deri tek lënda, që e ka përbërë. Të shohim nëse di prej çfarë është bërë trupi që shpirti dhe të tjerët që vrojton e ikë sipas dëshirës së tij. Çfarë kanë mësuar këta dogmatikë të mëdhenj që tashmë injorojnë gjithçka ?

Kjo do të ishte e mjaftueshme nëse arsyeja do të ishte e arsyeshme. Është mjaftueshëm për të rrëfyer se nuk ka gjetur ende asgjë të vendosur, por ende nuk dëshpërohet sa t'ia arrijnë. Përkundrazi është më e vendosur se kurrë në këtë kërkim dhe është e sigurtë se ka forcat e duhura për një pushtim të tillë.

I duhet dhënë pra goditja e fatit, dhe pasi të jenë shqyrtuar aftësitë e saj me efektet e tyre, t'i shqyrtojmë ato në vetvete. Të shohim nëse
forcat dhe mënyrat e duhura për të mbërthyer të vërtetën.”
Ashtu si moda vendos për shijet, kështu vendos edhe për drejtësinë.






 
 


Tirania

Tirania konsiston në një dëshirë universale për zotërim jashtë rregullit.Kategori të ndryshme shpirtrash të fortë, të bukur, të devotshëm, cilido prej tyre mbretëron në mjedisin e vet, jo gjetiu. Por, ndonjëherë takohen,dhe ai i forti ndeshet jashtë logjikës me atë të bukurin, për të vendosur se cili prej të dyve do të jetë padroni i tjetrit. Sepse zotërimi i tyre është
i natyrave të ndryshme, që nuk munden të kuptohen. Faji i tyre është dëshira për të mbretëruar kudo. Askush nuk do mundet t'ia dalë, madje as forca: Ajo në të vërtetë është e pafuqishme në mbretërinë e njohurisë, duke mundur të imponohet, veçse në veprimet e jashtme.

Tirania konsiston në dëshirën për të patur në një mënyrë atë ç'ka nuk mundet ta marrë në një mënyrë tjetër. Meritave të ndryshme u detyrohemi ndere të ndryshme, dashurisë bukurisë, frikës, forcës, besimit, shkencës.

Eshtë detyra jonë t'i ndërrojmë, e padrejtë për t'i refuzuar dhe e padrejtë t'ua kërkojmë të tjerëve. Fjalime të tilla janë të rreme dhe tiranike:
“Jam i bukur, kështu që duhet të më duan: Jam i fortë, kështu që duhet të më druhen: Jam ..” Por është po aq e vërtetë dhe tiranike të
thuhet :  “Meqenëse nuk është i fortë, nuk do ta vlerësoj. Nuk është i ditur, kështu që nuk do t'i druhem”

Tingujt

Njeriu nuk është organo, që mund të luhet si të tjerat. Në të vërtetë është vetëm një e tillë, por e çuditshme, e paqëndrueshme, e ndryshueshme.
Kush di të luaj vetëm në organot e zakonshme nuk ka për të nxjerrë tinguj të pëlqyeshëm. Duhet të dish ku janë(këmbëzat).

Paqëndrueshmëria

Gjërat kanë cilësi të ndryshme dhe shpirti ka përkulje të ndryshme,sepse asgjë që i paraqitet shpirtit është e thjeshtë, as shpirti nuk i ofrohet
asnjëherë i thjeshtë asnjë subjekti. Prej kësaj varet mundësia si një gjë e vetme bën njëkohësisht të qeshësh dhe të qash.

Sa i keq është ai njeri i cili u thotë të tjerëve atë që të tjerët duhet t'ja thonë atij.

Sa i keq është ai njeri i cili u thotë të tjerëve atë që të tjerët duhet t'ja thonë atij.

Pyetja e gazetarit

Më ndalon një gazetar në mes të rrugës dhe me atë qëndrimin sikur do më bënte një pyetje të thellë dhe të rëndësishme më thotë : - Më falni, mund t'ju pyes...

Pa mbaruar pyetjen e pyeta... :
Koha ime është më e çmuar për të dhënë një përgjigje ndaj pyetjeve tuaja,prandaj nëse ju pagueni për të bërë pyetje,unë mund të humbas më shumë për të dhënë përgjigjet që ju  kërkoni.
Kështu që nëse ju keni mundësi të paguani kohën time, atëherë do jua kthej përgjigjet që kërkoni.
Pra,a jeni të gatshëm të paguani?

...heshtje tepër e gjatë nga ky gazetar,një heshtje që vlente më shumë sesa rroga që merrte! 😃😁

Psikologjia e luftës!

Pse më vrisni? Si kështu? Nuk banoni në anën tjetër të lumit? Miku im, nëse ju do të kishit banuar në atë anë, unë do të isha një vrasës, dhe do të ishte e padrejtë t'u vrisja në këtë mënyrë. Por qysh prej sa jetoni në anën tjetër unë jam trim dhe kjo që po bëj është e drejtë sepse ju mendoni se jam i padrejtë ngaqë nuk jam në anën tuaj.


E tashmja

Nuk kënaqemi asnjëherë me të tashmen. Përshpejtojmë të ardhmen,pasi vonon të vijë, njësoj si për të nxitur vrapin, ose thërritur të shkuarën për ta ndalur, sikur të ishte tepër shpejt dhe kështu pakujdesshëm ,humbasim ndër kohëra, që nuk na përkasin , dhe për të vetmen atë që është e jona nuk mendojmë ,dhe jemi tepër të pavlefshëm duke u marrë me ato
që tashmë s'janë asgjë, duke iu larguar pa u menduar aspak të vetmes që ekziston.

Kjo varet nga fakti që zakonisht e tashmja na lëndon. Ia fshehim nënshtrimit tonë?
Sepse na hidhëron dhe kur është e këndshme, druhemi mos e shohim të na braktisë.

Përpiqemi ta mbrojmë me të ardhmen, dhe marrim përsipër të vendosim për gjëra që nuk janë në fuqinë tonë, për një afat kohor që nuk jemi aspak të bindur se do t'ja dalim.

Gjithkush po të shqyrtojë mendimet e veta do të kuptojë se të gjitha janë të përqendruara në të shkuarën ose në të ardhmen. Gati nuk mendojmë aspak për të tashmen dhe nëse e kalojmë nëpër mend është vetëm në funksion të së ardhmes. E tashmja asnjëherë nuk përmban fundin tonë. E shkuara dhe e tashmja janë mëse, vetëm e ardhmja është fundi ynë. Kështu nuk jetojmë kurrë , por shpresojmë të jetojmë dhe duke u pergatitur gjithmonë për të qenë të lumtur, është e pashmangshme që të ndodhë të mos jemi asnjëherë.



Shpeshherë vëzhgoje veten tënde me sinqeritet,pa e mashtruar me idetë e mësuara të cilat nuk janë pjesë e jotja,me qëllim për të ruajtur natyrën tënde të vërtetë.

Shpeshherë vëzhgoje veten tënde me sinqeritet,pa e mashtruar me idetë e mësuara të cilat nuk janë pjesë e jotja,me qëllim për të ruajtur natyrën tënde të vërtetë.

Imagjinata

Imagjinata!

Eshtë pjesa më mbizotëruese te njeriu,mjeshtre e gabimeve dhe falsitetit, në të vërtetë jo gjithmonë është e pabesë, sepse po të kishte,një rregull të pagabueshëm për gënjeshtrën, do të kishte edhe për që vërtetën. Duke qenë në më të shumtën e herëve e rreme, nuk lë asnjë shenjë të kësaj cilësie të vet, duke treguar pa bërë dallim të vertetën dhe falsen. Nuk flas për të marrët, flas për ata më të maturit, sepse pikërisht në ta, imagjinata merr të drejtën të dallojë njerëzit. Arsyeja ka një pretendim të bukur, ajo nuk mund t'iu atribuojë vlerë gjërave. Kjo fuqi superiore armike e arsyes, që argëtohet duke e kontrolluar dhe
mbizotëruar me qëllim për të treguar pushtetin e saj mbi çdo gjë, ka vendosur tek njeriu një natyrë të dyfishtë.
Ajo ka të lumturit dhe të palumturit e saj, të shëndetshmit, të sëmurët,të pasurit dhe të varfrit. Ajo shtyn arsyen të burojë, të dyshojë, të mohojë.Ajo zbeh ndjenjat dhe bën t'i ndiesh ato, ka të menduarit dhe të urtët e vet dhe asgjë nuk na irriton më shumë se të shohësh sesi kënaq bujtësit e vet shumë herë më plotësisht se arsyeja.

Kush ka një fantazi të gjallë e vlerëson vetveten në një mënyrë shumë më ndryshe nga sa mund ta bëjnë me arsye të maturit, i sheh në mënyre superiore shërbëtorët, diskuton me siguri impulsive. (Të tjerët janë të
ndruajtur dhe të pasigurtë), dhe si pasojë me fytyrën e qeshur fiton besimin e kujtdo, që e degjon.
Ja sesi këta të urtë imagjinarë gëzojnë vlerësimin e gjykatësve të njërit temperament, duke mos mundur t'i bëjnë të marrët të arsyetojnë, apo të bëjnë të lumtur, ndërsa arsyeja i bën të mjerë miqtë e saj dhe ndërsa
njëra i mbulon me lavdi, tjetra i mbulon me turp.

Nga i vijnë vlerësimi, respekti, dhe pandershmëria njeriut, veprat,ligjeve, fisnikëve, në qoftë se jo nga aftësia e të fantazuarit?
Të gjitha pasuritë e tokës janë të pamjaftueshe pa miratimin e saj. Nuk do thoshim ndoshta ai funksionar, pleqëria e respektueshme e të cilit
imponon respektin të gjithë njerëzisë,vepron sipas një arsyeje të pastër dhe sublime dhe që gjërat i gjykon për atë që janë në të vërtetë pa u ndalur në ato aksidente të kota,të zotë për të goditur imagjinatën e të dobëtve.

Shiheni se si i jepet predikimit me zellin e devotshëm, zjarrit të dhembshurisë në ndihmë të bindjes, të arsyes, ja tek është gati të dëgjojë
me një respekt të pashembullt, por kur shfaqet predikuesi, nëse natyra i ka bërë dhuratë një zë të dobët dhe tipare fizike të çuditshme, nëse
berberi e ka rruar keq dhe për më tepër , nëse rastësisht do të qe i përbaltur, vë bast që funksionari ynë, cilatdo qofshin të vërtetat e mëdha të shpallura do të humbë krejtësisht pamjen e tij të ashpër.

Mund të jesh filozofi më i madh në botë dhe të qëndrosh mbi një aks më të madh se ç'nevojitet, por nëse poshtë teje do të ndodhej një greminë edhe pse arsyeja të lind si një i sigurtë, imagjinata do të jetë më e fortë.
Të shumtë janë ata që nuk do të mund të mendonin pa u zverdhur dhe
mbuluar prej djersës.

Sigurisht nuk dua të bëj një listë të të gjitha pasojave. Kush nuk e di që pamja e maceve, e minjve, thyerja e një lapsi, etj vë në krizë arsyen?
Edhe me të urtët ndikohen prej tonit të zërit, që është në gjendje t'i japë forcë një diskutimi dhe një poezie. Simpatia dhe urrejtja ia ndryshojnë
fytyrën drejtësisë dhe një avokat i parapaguar mirë çështjen që mbron e gjen më të drejtë.!

Forca e ligjëratës së tij e bën të duket më mirë në sytë e  gjykatësve të mashtruar prej pamjes së jashtme. Arsyetimi qesharak që era përkulet
në të gjitha drejtimet mund ta bëjë listën e veprimeve njerëzore të tronditura gati vetëm prej imagjinatës, sepse arsyeja është e detyruar të heqë dorë dhe ajo më e kujdesshmja (arsyeja) përmbledh si parim
ato, që imagjinata njerëzore ka ndërvendosur guximshëm gjithandej.

“Kush do të donte të ndiqte vetëm arsyen?  Sipas gjykimit të pjesës më të madhe të njerëzve do të ishte krejtësisht i çmendur. Meqenëse kështu është pëlqyer duhet të pranojmë gjithë ditën dhe të shqetësohemi
për të mira qartësisht imagjinare. Pasi gjumi të na ketë shplodhur prej mendimeve të sjella nga arsyeja jonë imagjinare dhe të na ketë vendosur në një qetësi të admirueshme,nevojitet ta shkatërrojmë menjëherë, të ngrihemi për të rendur pas kinemave, të përkulemi para sugjestionimeve
të kësaj padroneje të botës.

Ja një prej parimeve të gabimit,por nuk është i vetmi.

Njeriu ka patur të drejtë duke i mbajtur të bashkuara këto dy fuqi,pasi edhe në kohë paqeje imagjinata e shtyn lehtësisht dhe në rast lufte nuk do të njihte kufij. Arsyeja nuk e zotëron asnjëherë imagjinatën, ndërsa
imagjinata e shfuqizon shpeshherë arsyen ”

Magjistratët tanë e kanë kuptuar mirë këtë mister. Togat e tyre , lëkurat , ku zhyten si mace të veshura me gëzof,pallatet ku mbajnë fjalime, zambakë e gjithë kjo mizanskenë ishte absolutisht e nevojshme. Nëse mjekët nuk do të vishnin këmisha dhe pandofla, profesorët kapele katrore dhe veshje tepër të gjera në
të katër anët, kurrë nuk do të kishin mundur të mashtronin njerëzit,të pazotët për t'i bërë ballë kësaj parade të vërtetë. Nëse gjykatësit
do të përfaqësonin drejtësinë e vërtetë, nëse mjekët do të njihnin artin e vërtetë të shërimit, s'do të kishim patur nevojë për berreta katrore. Dinjiteti i këtyre shkencave do të ishte i respektueshëm në vetvete, por duke qenë shkenca imagjinare është e pashmangshme
që të mos kenë nevojën e këtyre mjeteve të ndryshme për të goditur imagjinatën me të cilën kanë të bëjnë dhe është pikërisht kjo, e cila siguron respektin e tyre.

Vetëm ushtarakët nuk mashtrohen në këtë mënyrë, pasi roli tyre është më themelor: imponohen me anë të forcës, të tjerët me ledhet.

Pikërisht për shkak të kësaj, udhëheqësit tanë nuk kanë dëshiruar të tilla sajime të ngjashme, mu panë maskuar me veshje të jashtëzakonshme për t'u dukur të tillë, por pranojnë të shoqërohen nga rojet. Këto trupa
të armatosura që kanë duar dhe forcë vetëm për këtë,armë, tromba dhe tambure, që përparojnë në krye dhe legjione prej të cilave janë rrethuar, bëjnë të dridhen edhe më të guximshmit. Nuk kanë veshjen,por forcën. Duhet të kesh një arsye vërtet të pastër për të parë në personin  e tij të mrekullueshëm prej mijëra oborrtarësh veçse një njeri.

Vetëm duke parë një avokat apo gjykatës me togë dhe kapele mbi krye të krijohet një përshtypje e mirë a bindje për aftësinë e tij. Imagjinata zotëron gjithççka,asaj i përkasin bukuria, drejtësia, lumturia që në botë janë
gjithçka. Do të më pëlqente të shihja atë librin italisht, të cilit nuk i di veçse titullin dhe vlen sa për shumë të tjerë: “Për opinionin mbret të botës”.
Nënvizoj këtë libër edhe pse pa e njohur përveçse për të keqen e mundshme që përmban. Janë përafërsisht efektet e kësaj aftësie mashtruese, që duhet të na jenë dhënë pikërisht për të na nxitur me domosdoshmëri drejt gabimit. Ka edhe parime të tjera.

Përshtypjet antike nuk janë të vetmet të afta për të na tërhequr drejt mashtrimi, magjepsjes të resë dhe kanë të njëjtën fuqi. Prej këtej rrjedhin zënkat midis njerëz që qortohen me njëri-tjetrin, ose ndjellin bindjet e rreme të krijuara gjatë femijërisë, ose kërkojnë me guxim ato të rejat. Nëse ndokush ndodhet në mesin e duhur le të provojë të bëjë përpara.
Nuk ekziston parimi sado i natyrshëm të jetë si edhe pas fëmijërisë që të mos jetë e mania t'i atribuohet një bindje e rreme frymëzuar prej edukimit,ose ndjenjave.

“Ju besoni se boshllëku është i mundshëm” thuhet, " sepse qysh prej fëmijërisë, duke parë se në një sënduk nuk ndodhej asgjë, e keni besuar të boshatsur?
Eshtë një iluzion i ndjenjave tuaja, përforcuar prej zakoni,që shkencës i duhet ta korrigjojë.”

Të tjerë thonë: “Meqenëse qysh prej shkollës ju kanë thënë , që boshllëku nuk ekziston, kanë kompromentuar sensin tuaj të përbashkët,që e kuptonte aq mirë përpara kësaj bindjeje të keqe, që tashmë duhet korrigjuar duke tu drejtuar natyrës tuaj orgjinale”

Kush pra ka mashtruar, ndjenjat apo edukimi?

Pastaj kemi edhe një tjetër shkallë gabimesh, lëkundjet. Ato ndryshojnë gjykimin dhe ndjeshmërinë. Dhe nëse ato të rëndat e
ndryshojnë në mënyrë të dukshme, nuk kam arsye për të dyshuar që të Iehtat, në përpjestim të kenë shenjën e tyre.

Interesi ynë është një tjetër instrument i mrekullueshëm për të krijuar një qartësi të bindshme. Më të paanshmit ndër njerëzit nuk i lejohet të bëhet gjykatës në një çështje, që ai ka interes. Njoh disa që për të mos rënë në njëanshmëri, janë bërë më të padrejtë se çdokush në kahun e kundërt. Ekzistonte një mënyrë e sigurtë për të shkatërruar një çështje
absolutisht të drejtë : Të rekomandohet prej të afërmve më të ngushtë.Drejtësia dhe e vërteta janë dy pika kaq të brishta, që mjetet tona janë tepër të rrumbullakta për t'i arritur ato me saktësi. Kur kjo ndodh, ata e prishin majën, duke u mbështetur në njërën anë, më tepër mbi gënjeshtrën se mbi të vërtetën.

“Njeriu pra është bërë në mënyrë kaq të lumtur, që të mos ketë asnjë parim të duhur për të vërtetën, por shumë të tillë të shkëlqyeshëm për gënjeshtrën. Le ta shohim tani sesi.
Por shkaku më qesharak i gabimeve të tij është lufta midis ndjenjave dhe arsyes”

Njeriu nuk është veçse një objekt përplot me një gabim të natyrshëm dhe të pashlyeshëm pa hirin . Asgjë nuk i tregon të vërtetën. Gjithçka e
mashtron. Dy burimet e të vërtetës, arsyeja dhe ndjenjat, përveç faktit që nuk kanë sinqeritet, mashtrohen reciprokisht: ndjenjat devijojnë arsyen me paraqitjet e rreme. Por mashtrimi me të cilin arrijnë shpirtin, kthehet tek vetë ata, kjo është hakmarrja e tij... Janë të turbulluar prej pasioneve të shpirtit, që u ndryshojnë bindjet e formuara. Gënjejnë duke u mashtruar për gjithë këtë çeshtje.

Por përveç këtij gabimi aksidental, që rrjedh prej mungesës së mirëkuptimit midis aftësive heterogjene...kemi dhe aftësinë të lindur dhe hyjnore e cila është rregullues i i gjithçkaje ; pendimi me ndërgjegje.

Pendimi i ndërgjegjshëm është pjekuria e vetme që të mëson arsyeja e formuar nga gabimi i natyrshëm!




Ç'gjë e kotë, piktura e admiruar i ngjan gjërave,që në origjinal nuk i vlerësojmë aspak.

Ç'gjë e kotë, piktura e admiruar i ngjan gjërave,që në origjinal nuk i vlerësojmë aspak.

Ajo që më çudit, është kur shoh të tjerët që nuk habiten nga dobësitë e tyre.

Ajo që më çudit, është kur shoh të tjerët që nuk habiten nga dobësitë e tyre. Gjithkush prej nesh vepron në mënyrë të matur duke iu përshtatur gjendjes shoqërore në të cilën ndodhet, jo sepse ky zakon është i  marrë,por
sepse në të vërtetë do të ishin në gjendje të njihnin arsyen dhe drejtësinë.Në çdo moment ndihemi të zhgënjyer dhe për një formë qesharake poshtërohemi, mendojmë se faji është yni dhe jo i mënyrës që çdo ditë mburremi të kemi.Gjithsesi është mirë, që skeptikët nuk janë të shumtë në numër për lavdi të skepticizmit, në mënyrë që të shohësh sesi njeriu është i zoti për mendime
nga më ekstravagantet e tj të lindura dhe të pashmangshme, por të besojë
përkundrazi në një urtësi të natyrshme. Asgjë nuk e përforcon më shumë skepticizmin sesa fakti që disa nuk janë skeptikë. Nëse do të ishim të gjithë do të gaboheshim. Kjo doktrinë përforcohet për shkak të armiqve të saj më shumë se prej miqve, sepse dobësia njerëzore manifestohet më parë tek zia që nuk e njohin, se tek ata që e njohin.

Kotësi e botës

Kush nuk sheh kotësinë e botës është i pavlerë edhe vetë. Po kush nuk e sheh, përveç të rinjve të zhytur në zhurmën e argëtimit dhe mendimit për të ardhmen?
Pa digjuani atyre argëtimet dhe do t'i shihni të plogështohen nga mërzia. Atëherë pa e njohur ende do e ndiejnë boshllëkun dhevërtet është fatkeqësi të jesh i trishtuar në këtë pikë, kur mendon për vetveten, dhe të mos mundesh të heqësh dorë prej të menduarit.

Shqetësimi ndaj të tjerëve

Në qytetet, ku ndodhemi kalimthi nuk shqetësohemi për vlerësimin e të tjerëve, por nëse do të na duhet të jetojmë për pak kohë, atëherë shqetësohemi. Sa kohë?
Një kohë në përpjestim me ekzistencën tonë të kotë dhe të brishtë.


Pikpamja për luftën dhe paqen

Disa parapëlqejnë vdekjen në vend të paqes, të tjerë parapëlqejnë vdekjen në vend të luftës.
Çdo lloj pikpamje mund të jetë në pëlqim të jetës dashuria për të cilën na duket kaq e fortë dhe e natyrshme.

Dobësia!?

Dobësia!?
Të gjitha shqetësimet e njeriut janë drejtuar në ndjekje të mirësisë,por ato nuk mund të justifikojnë zotërimin e drejtë, sepse nuk kanë
veçse fantazinë e tyre njerëzore dhe u mungon forca për ta zotëruar në mënyrë të sigurtë.
E njëjta gjë ndodh me shkencën, mjafton një sëmundje për ta fshirë.
Jemi të pazotët për të vërtetën dhe mirësinë e botës.

Falenderoj Zotin

Si çdo natë,ai u shtri për të fjetur por si mund të flinte kur mendimet në kokë për ditën e nesërme po e gjuanin si një thikë në gjoks duke i shkaktuar ankth?!
E nesërmja ishte një ditë e veçantë,një ditë ndryshe,një ditë e cila do vendoste fatin e tij,një ditë që do i jepte kthesë jetës së tij rutinë.
E nesërmja po e priste me të papritura,me pyetje pa fund...dhe kështu nata iku pa gjumë,dhe dita u gdhi shumë shpejt,aq shpejt sa pyetjet ishin akoma pa përgjigje.
U grit për t'u larë,veshur...mori çantën dhe me shpejtësi futi dy kafshata bukë duke ikur për të kapur autobuzin për udhëtim.
Vraponte me ankth drejt autobuzit,me zemrën që i rrihte fort.
Për pak minuta e pa veten në sedilje duke marrë frymë thellë dhe duke i përzier me idetë për të papriturat.
Urbani u ndez dhe bashkë me të u ndezën dhe ndjenjat e tij.
Ashtu si rrugët plot kthesa,gropa e autostrada,ashtu punonte dhe mendja e tij për takimin që e priste dhe me personin që do takonte!

Urbani mbërriti më në fund në qytetin e madh,aty ku do bëhej takimi i fateve tona që do i jepte kthesë jetës sonë.
Telefoni im tringëllon dhe zërin e saj dëgjoj si një muzikë e largët që qetëson ankthin.

Më në fund,sytë tanë të tharë nga malli po takohen.
Me sytë të drejtuar nga njëri tjetri,me zemrat që rrahin fort,me gjakun që zien fuqishëm,me fytyrat tona të prera nga ndrotja dhe lodhja,krahët tona u hapën natyrshëm për t'u përqafuar,pa thënë asnjë fjalë të vetme,trupat tanë e gjetën veten në krahët e njëri tjetri duke nuhatur aromën e lëkurës,duke ndjerë gjakun që kishte hipur në tru të kokës,duke ndjerë zemrat që po qanin nga dashuria e çmendur.
Aty,në mes të rrugës,në mes kalimtarëve,në prani të dy personave të tjerë të cilët na vëzhgonin me buzëqeshje të bukur dhe plot dhembshuri,aty pranë një tempulli të Zotit ku pritej të bëheshin lutjet,aty pranë u takuan dy fatet njerëzore të cilat kishin kohë që prisnin për njëri tjetrin.
Jeta e tyre ndryshoi papritur nga ai përqafim plot mall,nga ai përqafim që vendosi për fatet tona.
Dhe ashtu,në heshtje,duke menduar se isha akoma në ëndërr u largova pak nga krahët e saj për t'a parë thellë në sytë e saj plot vuajtje dhe gëzim njëkohësisht.
Nëse nuk do ishin në praninë tonë dy personat që na shoqëronin,të cilat më zgjuan nga ajo ëndërr dhe më sollën në realitet,unë do isha akoma e zhytur në thellësitë e syve të saj.
Papritur dëgjoj zërin e saj duke për përshëndetur me ëmbëlsi,duke më prezantuar me miket e saj të cilat ishin si dy bodigarde... :p .

Më në fund,lëshova frymën i lehtësuar dhe mezi fola dy fjalë.
Vendosëm të shkonim të luteshim në tempullin aty afër para se të dilnim në atë qytet të madh,për t'a filluar udhëtimin tonë të jetës me lutje.
Pas lutjeve tona për dashurinë tonë,për jetën dhe familjet tona,udhëtimi ynë filloi!

Duke ecur për dore,duke ndjerë gjithçka që po kaloja me të,duke mos kuptuar asgjë se ku po shkoja,ku po shkelnin këmbët,e pashë veten në një botë tjetër,duke ndjerë dorën e saj në timen,duke u kapur për dore po ecnim në shoqërinë e dëshirave tona të fshehta të cilat prisnin të dëgjoheshin nga çasti në çast.
Por kjo nuk ishte e mundur,ne u mjaftuar me disa fjalë të ëmbla, përkëdhelje,përqafime dhe puthje!

Kjo ishte një romancë fantastike,një roman i shkruar me vepra,një poezi pa vargje,një pikturë me ngjyrat e natyrës,një ëndërr që çdo kush e ëndërron.

Ishim dy të dashuruarit më të lumtur në atë vend,në ato rrugë,në atë lokal ku vendosëm të puthnim sytë tanë.

Ato momente ishin momentet më të bukura,ishin notat muzikore më të padëgjuara,ishin gjithçka që mund të kërkoja nga kjo botë, momente që kanë lënë gjurmë për gjithë jetën.

Në këtë botë dashuria është e vetmja dhuratë për të kuptuar se asgjë tjetër nuk ka vlerë pa të!

Dhe unë jam një prej atyre që u është dhënë kjo dhuratë,një dhuratë pa të cilën kjo jetë do ishte një shkretëtirë.

Falenderoj Zotin që më mundësoi të njihem me një begati të tillë,një dhuratë që askush tjetër përveç Zotit nuk mund të t'a japë.

Falenderoj Zotin që më mundësoi të njihem me këtë begati para se të ikja nga kjo botë.

Falenderoj Zotin që më mundësoi të shijoj këtë dashuri mes dhimbjesh së kësaj bote.

Falenderoj Zotin që më mundësoi të përjetoj një përvojë e qetësi parajse në këtë botë.

Falenderoj Zotin që më mundësoi të të njihja dhe nuk do më vinte keq edhe nëse vdekja do më vinte në këtë moment sepse ajo çka desha nga kjo botë,unë e mora,e mora dashurinë për të cilën kanë nevojë të gjithë!