PERFUNDIMI I MATERIES
(9)
Ne e përcaktuam "sendin fizik" si klasën e paraqitjeve të tij, por kjo vështirë se mund të merret si përkufizim i materies. Ne duam të jemi në gjendje të shprehim faktin se paraqitja e një sendi në një këndvështrim të caktuar ndikohet kauzalisht nga çështja midis sendit dhe perspektivës. Ne kemi gjetur një kuptim për "midis një sendi dhe një këndvështrimi". Por ne duam që materia të jetë diçka tjetër përveç gjithë klasës së paraqitjeve të një sendi, në mënyrë që të tregohet ndikimi i materies në paraqitjet. Zakonisht supozojmë se informacioni që marrim për një gjë është më shumë i saktë kur sendi është më i afërt. Nga larg, shohim që është një burrë; më afër shohim që është Jones; më afër shohim që ai është duke buzëqeshur. Saktësia e plotë do të ishte e arritshme vetëm si kufi: nëse paraqitjet e Jones ndërsa i afrohemi atij priren drejt një kufiri, ai kufi mund të merret që ai është vërtet Jones. Është e qartë se nga këndvështrimi i fizikës paraqitjet e një sendi nga afër "numërimit" janë më shumë sesa paraqitjet nga larg. Prandaj mund të vendosim përkufizimin e mëposhtëm provues: _Matter_ e një sendi të caktuar është kufiri i paraqitjeve të tij pasi distanca e tyre nga sendi zvogëlohet. Duket e mundshme që ka diçka në këtë përkufizim, por nuk është mjaft i kënaqshëm, sepse në mënyrë empirike nuk ka një kufi të tillë që të merret nga të dhënat sens. Përkufizimi duhet të nxirret nga ndërtimet dhe përkufizimet. Por ndoshta kjo sugjeron drejtimin e duhur në të cilin mund të shihni. Tani jemi në gjendje të kuptojmë përshkrimin e udhëtimit të kundërt nga materia në të dhënat e sensit, të cilat kryhen nga fizika. Paraqitja e një sendi në një këndvështrim të caktuar është një funksion i çështjes që përbën sendin dhe çështjen ndërhyrëse.
Shfaqja e një sendi ndryshohet duke ndërhyrë tym ose mjegull, nga spektakle ngjyrash ose nga ndryshime në organet shqisore ose nerva të percipientit (i cili gjithashtu duhet të llogaritet si pjesë e mediumit ndërhyrës). Sa më afër që i afrohemi sendit, aq më pak pamja e tij ndikohet nga materia ndërhyrëse. Ndërsa udhëtojmë më tej dhe më tej nga sendi, paraqitjet e tij ndryshojnë gjithnjë e më shumë nga karakteri i tyre fillestar; dhe ligjet kauzore të divergjencës së tyre do të përcaktohen në lidhje me çështjen që qëndron midis tyre dhe sendit. Meqenëse paraqitjet në distanca shumë të vogla ndikohen më pak nga shkaqe përveç vetë sendit, ne mendojmë se kufiri drejt të cilit këto paraqitje tentojnë pasi distanca zvogëlohet është ajo që sendi "është në të vërtetë", në krahasim me atë që thjesht duket se është. Kjo, së bashku me domosdoshmërinë e saj për deklarimin e ligjeve kauzale, duket se është burimi i ndjenjës plotësisht të gabuar që materia është më "reale" sesa të dhënat sens. Konsideroni për shembull ndarjen e pafundme të materies. Në shikimin e një sendi të caktuar dhe afrimit të tij, një sens-datum do të ndahet në pjesë, dhe secila prej këtyre do të ndahet përsëri. Kështu, pamja _one_ mund të përfaqësojë gjëra_many_, dhe për këtë proces duket se nuk ka fund. Prandaj, në kufi, kur i afrohemi pafundësisht sendit do të ketë një numër të pacaktuar njësish të materies që korrespondojnë me atë që, në një distancë të kufizuar, është vetëm një pamje. Kështu lind ndarja e pafund. I gjithë efikasiteti shkakor i një sendi qëndron në çështjen e tij. Ky është në një farë kuptimi një fakt empirik, por do të ishte e vështirë ta përcaktoni saktësisht, sepse "efikasiteti kauzal" është e vështirë të përcaktohet. Ajo që mund të njihet empirikisht për çështjen e një sendi është vetëm e përafërt, sepse ne nuk mund të njihemi me paraqitjet e sendit nga distanca shumë të vogla, dhe nuk mund të konstatojmë me saktësi kufirin e këtyre paraqitjeve. Por kjo _ konstatohet _ përafërsisht_ me anë të paraqitjeve që mund t’i vërejmë. Pastaj rezulton se këto paraqitje mund të ekspozohen nga fizika si një funksion i çështjes në vendin tonë të afërt; p.sh pamja vizuale e një objekti të largët është një funksion i valëve të dritës që arrijnë tek sytë. Kjo çon në konfuzione të mendimit, por nuk ofron ndonjë vështirësi të vërtetë. Një paraqitje, e një objekti të dukshëm për shembull, nuk është e mjaftueshme për të përcaktuar paraqitjet e saj të njëkohshme, megjithëse shkon në një distancë të caktuar drejt përcaktimit të tyre. Përcaktimi i strukturës së fshehur të një sendi, aq sa është e mundur, mund të bëhet vetëm me anë të konkluzioneve të hollësishme dinamike.
#NdalohetKopjimi
#Lejohetshpërndarja
#Librikomenti
