Askush prej nesh nuk mund të dhurojë atë që nuk ka. Për të dashuruar një individ tjetër, mbi të gjitha, duhet të duam veten. Është i përhapur koncepti sipas të cilit dashuria për vetveten është egocentrike, fëmijërore, shkatërruese. Një kuptim i tillë ka filluar të shprehet nga psikodelirët në vitet 60-të dhe, që atëherë, hipoteza se në realitet kemi të bëjmë më një hipotezë të shëndoshë e pozitive ka mbetur po kaq e dyshimtë. Por, një arsyetim i thjeshtë logjik na bind se mund të japim vetëm atë që kemi, dhe se, sa më shumë kemi, aq më e madhe është aftësia jonë për të dhuruar. Në qoftë se e duam vërtet një person, na lind dëshira për të dhënë çdo gjë që kemi mundësi, për të mirën e tij si për veten. Duke pranuar dhe kuptuar nevojat dhe kërkesat tona dhe atë që sjell lumturinë për ne, realisht mundemi të kuptojmë e vlerësojmë nevojat e të tjerëve. Vlerësimi i pakët për dashurinë vjen për faktin se për shumë kohë dashuria është lënë në dorë të diletantëve pa përvojë, të cilët e përçmojnë jo më pak sesa përbuzin vetveten.
