Cilido që ka lexuar ato që kam shkruar gjatë viteve, sheh në këto fjalë një temë, që e kam pasur për zemër. Është, pa dyshim, fjala për një argument, të rrahur nga unë në mënyrë këmbëngulëse dhe me një motiv të thellë. Kam konstatuar se pothuajse të gjithë ne priremi ta lëmë veten të kushtëzohet deri në pikën e rasteve meskine të jetës. Sot, pikërisht sot, është dita për të blerë, për të shkuar në këtë apo atë vend, për të dhuruar gëzim, për të konkretizuar gjërat që kemi syrgjynosur në vendin e dëshirave, për t'i realizuar "ndonjë ditë, kur të vijë rasti...». Nuk është e nevojshme të shohim çdo ditë atë më të rëndësishmen e jetës sonë. Do të ishte një sjellje e tërbuar dhe mbi të gjitha, e pa vlerë, që jo çdo gjë mund të zgjidhte; por, për të njëjtën arsye duhet të luftojme me shumë durim mpirjen dhe ngathtësinë, që na tundon të besojmë se ekziston gjithnjë një e nesërrne.
