Secili prej nesh do të dëshironte të ndihej '' i sigurt" se dashuria e tij do t'i qëndrojë kohës. Madje, me aktin e martesës formulojmë në njëfarë mënyre premtime solemne, duke pohuar publikisht se dashuria jonë nuk do të ketë fund. Por e vetmja gjë për të cilën mund të jemi të sigurt është se pas martesës do të ndodhin ndryshime. Dhe mbi këto transformime, të bujshme apo të holla, mund dhe duhet të mbështesim shpresën, Meqënëse e dimë së dashuria nuk na jep asnjë lloj sigurie e vetmja siguri që mund të kemi, qëndron në ecurinë e saj: dashuria mund të rritet ose mund të vdesë, sipas mundësisë për t'u ushqyer ose jo. Siguria jonë qëndron në programin e natyrës të ndryshueshme të dashurisë. Po të jemi qartësisht të ndërgjegjshëm dhe të përgjegjshëm, nuk kemi përse të trembemi.
