Nuk e di nga cila duhet patur frikë,nga dhimbja e vetmisë e mbushur me gjurmët e kujtimeve ku çdo njeri ka lënë diçka,qoftë një gur të ftohtë dimri,qoftë një lot të nxehtë verë,qoftë një lule pranvere apo qoftë një gjethe vjeshte! Apo nga vetmia që të rrëmben kënaqësinë e çastit ku ata/o që nuk ke pranë duken më të pranishëm se të gjithë të pranishmit të cilët kanë nevojë për praninë time!
Është e çuditshme kjo ndjesi e cila të bën të ndjesh dhimbjen e largët dhe njëkohësisht të humbësh kënaqësinë e afërt. Por më torturuese është kur sheh më pranë ata/o që mungojnë ndërsa ata që i ke pranë ndjejnë mungesën tënde!
