Që konceptet e veçanta filozofike të mos kenë asgjë të padrejtë,asgjë që të rritet në vetvete, por që të zhvillohen në lidhje dhe në afri midis tyre, që, përderisa në dukje shfaqen papritmas dhe sipas qejfit në historinë e mendimit, ato ti përkasin një sistemi të vetën si te gjithë anëtarët e botës shtazore në një pjesë të tokës: në fund të fundit, të gjitha këto zbulohen edhe në mënyrën me të cilën filozofet më moskokëçarës përpiqen gjithmonë për të plotësuar njëfarë skeme themelore të filozofive të mundshme. Për shkak të një magjie të padukshme ata përshkojnë përsëri të njëjtën orbitë, dhe megjithëse vazhdojnë të ndihen aq të pavarur njeri nga tjetri, me vullnetin e tyre
kritik apo sistematik, ka tek ata një diçka qe i udheheq, një diçka që i shtyn drejt një rendi të caktuar, njëri pas tjetrit: ajo sistematikë e bashkelindur dhe ajo afri konceptesh. Në të vërtetë mendimi i tyre është shumë më pak një zbulim se sa një pranim, ta kuptojmë përsëri,një rikthim dhe një riatdhesim në një ekonomi të përgjithshme të largët dhe shumë të lashtë të shpirtit, nga e cila, dikur, lëshuan rrënjë ato koncepte: në një vështrim të tillë, të flozofosh është një lloj atavizmi i shkallës më të lartë. Ngjashmëria e habitshme familjare e çdo filozofimi indian, grek, gjerman është e shpjegueshme shumë lehtë. Pikërisht atje ku ka një aftësi gjuhësore nuk mund të shmanget që në sajë të filozofisë së përbashkët të gramatikës (dua të them në sajë të epërsisë së pavetëdijshme dhe udhëzuesit të funksioneve të ngjashme gramatikore) gjithçka t'u çelë rrugën që nga fillimi për një zhvillim dhe një vazhdimësi të të njëjtit lloj të disa sistemeve filozofike, pikërisht ashtu si për disa mundësi të tjera të interpretimit të botës që rruga duket pothuajse e mbyllur. Ka të ngjarë që filozofët e shtrirjes gjuhësore 'altaiko-urale' (familja e gjuhëve turke,mongole,mançu dhe ungro fine e samoide).
(në të cilën koncepti i unë është shumë keq i zhvilluar) do të kenë një përfytyrim "të ndryshëm" të botës dhe do të gjenden duke
përshkuar shtigje të ndryshme nga ato të popujve indogjermanë dhe të popujve myslimanë. Si përfundim, magja e fanksioneve të përcaktuara gramatikore është magjia e vlerësimeve fiziologjike dhe e kushtëzimeve
racore. Kjo për të hedhur poshtë përciptësinë 'lokjane'( filozofia e Xhon Lokut) në lidhje me zanafillën e ideve.
