Ajo që është më e vështirë për ť'u përkthyer nga një gjuhë në tjetrën është ritmi i stilit të saj: si i tillë ai krijohet mbi karakterin e racës ose, për ta thënë në mënyrë fiziologjike, mbi ritmin e "metabolizmit" të tij. Ka përkthime, të bëra me qëllime të mira, por që janë gati shtrembërime, pothuajse vulgarimi të pavullnetshme të origjinalit, vetëm sepse nuk ka qenë e mundur të përkthehet ritmi i gjallë dhe domethënës, i cili del mbi gjithçka që është e rrezikshme tek gjërat dhe tek fjalët dhe ndihmon për të ecur përpara. Gjermanishtja në të folurën e saj është gati e paaftë për të shpejtuar; prandaj, siç mund të nxirret me lehtësi përfundimi, është e paaftë gjithashtu për shumë prej nuancave më të këndshme e të frikshme të mendimit të lirë, pikërisht të shpirtrave të lirë. Në të njëjtën mënyrë janë të huaja, fizikisht dhe intelektualisht, stili qesharak dhe satirik dhe
gjithashtu për të janë të papërkthyeshëm Aristofani dhe Petronio.
Midis gjermanëve janë të zhvilluara me të giithë bollëkun rëndësia e madhe, serioziteti, madhështia solemne, çdo lloj stili i stërzgjatur dhe i mërzitshëm dhe të më falet shprehja e faktit që deri edhe poza e Gëtes,e përzierjen e saj me ashpërsinë dhe hijeshinë, nuk bën përjashtim,sikur të ishte një përfytyrim si në pasqyrë "i kohës së mirë të shkuar të cilës i përket dhe shprehja e shijes gjermane, kur ende kishte "një shije gjermane": që ishte një shije e stërholluar, ' in morbus et artibus'(Në sëmundje dhe në dhunti). Bën përjashtim Lesingu falë natyrës së tij dredharake që kuptonte shumë gjëra dhe merrte vesh nga shumë gjëra; ai që jo me kot qe përkthyesi i Bayles'( Pier Baltë,filozof dhe shkrimtar francez) dhe që donte të zinte vend afër Dideroit dhe Volterit, dhe më shumë akoma midis poetëve të komedisë romake; Lesingu që donte edhe ritmin e lirisë së shpirtit, ikjen nga Gjermania. Por gjuha giermane qoftë pra edhe me prozën e Lesingut, si do te mundte të riprodhonte ritmin e Makiavelit, i cili në "Princin" e tij bën të ndihet ajri i thatë dhe i holle i Firences dhe nuk mund të běhet pa paraqirur rrethanat më serioze në një gëzim të papërmbajtur? Ndoshta jo pa një ndjeshmëri dashakeqe artistike për kundërshtinë që ai guxon të bëjë: mendime të gjata, të rënda,
të ashpra, të rrezikshme dhe një ritëm i shpejtë dhe humori më i mirë dhe më i guximshëm. Më në fund, kush do të mund të guxonte madje të bënte një përkthim në gjermanisht të Petronios i cili, më shumë se çdo muzikant tjetër i madh që ka jetuar deri më sot, ka qenë mjeshtri i të shpejtës në sajime, gjetje, fjalë? Në fund të fundit, ska rëndësi kanë të gjitha kënetat e botës së sëmurë dhe të keqe, edhe të "botës së vjetër",kur ashtu si ai janë të shpejtë: veprimi dhe pushimi, tallja shpëtimtare e një ere që shëndosh gjithçka duke bërë të nxitojë gjithçka? Dhe për sa i takon Aristofanit, ai shpirt i shpërfytyruar, plotësues, në sajë të të cilit falet i gjithë qytetërimi grek që ka jetuar (meqë është kuptuar në të gjithë thellësinë e tij se çfarë ka nevojë për falje dhe për shpërfytyrim):nuk ka asgjë që më ka bërë të ëndërroj më shumë për fshehtësinë e Platonit dhe për natyrën e tij si sfinks se sa ai ' petit faif ' (një fakt i vogël) që lumturisht ma la trashëgim, domethënë që poshtë jastëkut të shtratit të tij ku po vdiste nuk u gjet asnjë "Bilbël", asnjë shkrim egjiptian, as pitagorik, as platonik por Aristofani. Edhe një Platon, si mund ta duronte jetën, një jetë greke
së cilës ai i tha jo, pa një Aristofan!?
