Shpesh dashuria jonë e parë është zeniti i jetës sonë. Jemi tepër të përhumbur për të ngrënë, nuk kemi gjumë dhe mendimet tona janë të mbushura me dashuri, duke mos na lejuar të veprojmë në mënyrë të arsyeshme në çdo lloj gjëje, me perjashtim, pikërisht për dashurinë tonë. Ndiehemi të pushtuar nga një mungesë lumturie e patregueshme dhe e humbasim plotësisht kontrollin. Çdo gjë na duket e përsosur, shumë më tepër nga ç'mund të thuhet. Ditët kalojnë në një atmosferë magjepsëse, të mbushur me kënaqësi, të qeshura dhe të papritura. Pastaj, pasi kalon njëfarë kohe, shpesh vuajmë përtej arsyeve që e bënin kaq speciale dashurinë tonë. "Ç'u bë gëzimi i dashurisë? — pyesim — Ç'mund të gjeja më shumë? Ku dhe pse humbi e gjithë kënaqësia ime?" Kënaqësia ka avulluar duke iu nënshtruar sjelljes së matur prej të rrituri. Hovi dhe liria kanë rënë viktimë e logjikës dhe përgjegjshmërisë. Por, dashuria nuk është kaq serioze. Mund ta rigjejmë dashurinë dëfryese kur vendosim të kalojme parashikimin dhe të gjejmë forcën të arsyetojmë ne mënyrën paradoksale dhe jo logjike të dashurisë. Duhet t'i qëndrojmë besnik idealit të dashurisë duke mos e harruar qeshjen, humorin, ndjenjën e të papriturës te cilat kanë qenë pjesë e përvojës sonë të parë të dashurise.
