Pavarësisht nga numri i njerëzve që na duan, na rrethojnë dhe dëshirojnë mirëqenien dhe qetësinë tonë, është mirë të mbajmë parasysh se, në fakt, ne jemi me të vërtetë të vetmuar. Askush, sado të afërt që ta kemi, nuk mund të na kuptojë përsosmërisht, të njohë frikën tonë, shpresat tona, ëndrrat tona. Madje, as ne nuk e njohim veten tonë dhe, shumë prej nesh, e kalojnë gjithë jetën për të kuptuar thelbin e tyre të vërtetë. Kjo lloj vetmie mund të bëhet burim i vetmisë së madhe, por nuk është e thënë që të ndodhë gjithmonë keshtu. Në të vërtetë, ajo na zgjat dorën për të përballuar frikën nëpërmjet procesit të vetëvlerësimit. Ne do te dimë, me të vërtetë, se cilët jemi, vetëm kur të gërmojmë realisht në skutat më të thella të unit tone. Të tjerët do të zbulojnë se kush jemi ne, vetëm kur rrezikojmë të zbulohemi. Është një detyrë e vështire, që do të ndodhë në të ardhmen. Nëpërmjet pranimit të vetmisë sonë, më në fund mund të hamendësojmë peshën e vërtetë dhe të veçantë të dashurisë dhe motivin për të cilin, të jetosh pa dashuri është me të vërtetë e pamundur.
