Besimi shperthen nga besnikeria. Kur ja dhurojmë zemren tone dikujt, eshte krijuar bindia e brendshme se nuk do te perpiqet te na zhgenjeje duke na ofenduar, apo plagosur. Deshirojme te mbeshtetemi te nierezit e dashur, te besoime qe do te jene te drejte dhe se e meritojne besimin tone. Deshirojme te besojme se do te tregohen te pergjegjshem, por ç'ti besh..., nuk është gjithmone keshtu. Meqenese nuk jemi te gjithe të persosur dhe te pathyeshem, rrezikojme ose t'i zhgenjejme, ose të na zhgenjejne. Dhe janë pikërisht keto çaste në të cilat duhet t'i bejme thirrje aftesise sonë per te falur, sepse kjo është rruga për sherimin e plagëve tona dhe e rivendosjes së besimit tonë. Besimi na bën të harrojmë të kaluaren dhe na pajis me vullnetin e duhur për të ecur perpara ,ose te pakten për të riprovuar, gjithnje duke vleresuar bindjen se perpjekja ,meqense nuk jemi te përsosur, duhet bere .Tek e fundit, kufiri ynë është njerezor, jo hyjnor.
