Një poet bëri një jetë të skamur. Në kulmin e rinisë, ai donte para dhe nuk i kishte. Ai donte edhe një grua, por nuk arriti ta ketë. Kur u plak, me flokët e thinjur dhe kockat e brishta, ai u pasurua. Shumë gra deshën të martohen me të dhe ai bëri jetë të rehatshme. Nga paradoksi i të qenurit i varfër kur mund t’i kishte shijuar te gjtha rehatitë, dhe të qenurit i pasur kur kënaqësia e gjërave të tilla u zbeh, ai shkroi:
'‘Ajo që dëshiroja të kem kur i kisha njëzet,
Më erdhi në dorë kur mbusha shtatëdhjetë;
Vasha të bukura turke kërcejnë rreth meje
Veshur në mëndafsh e perla plot gazmende.
Ato më thonë, -'' Rënkimet tuaja s’na lënë të flëmë,
Ç’ke kështu që ankon me tërë atë gjëmë?’
Dhe unë i trishtuar u përgjigja pa qejf :
‘Vuaj nga të qenurit tetëdhjetë vjeç. ”
