Une i shkruaj dashurise me nje dore,
por me te dyja per te ne luftojme.
Freskia e saj shpesh sikur bore,
ne mes shiut te loteve diell kerkojme.
Nje leter e vogel e nxe te gjithen,
plot me ngjyra si ylberi zbukuruar.
Per nje te vetme sa njerez mezi priten,shume te tjere ishin te duruar. Asnje shkronje nuk u merzit prej saj,
por dashuria nuk ron pa merzine.
Gjithmone jetim i mbetet nje faj,
shpesh pa buke e largon ajo urine.
Le ti shkruajme dashurise pa lodhur,
edhe sikur te mos kete aspak rime.
Ajo pa pyetur eshte e kudondodhur,
eshte e mira qe ne t'a paraprijme.