Tani që ike
Tani që ike ti, më mbetën poezitë
E dashurisë së mbaruar,
Si lulet e thara të pranverës së mëparshme,
Në herbariumin e papërfunduar.
Ç'mallkim paskan qenë mbetjet e thara
Dhe poetët, ç'fatkeqë,
E sa të mallkuar,
Me Iule të thara, gjithmonë, nëpër duar!
