Ne kemi ate qe japim dhe gjejme ate qe bejme.
Jemi të dobët, por jo për këtë gjë, pak të besueshme, ndodh që jetojmë në një botë të mbushur plot me skeptikë dhe cinikë. Ata formojnë një kuvend shumë vigjilent, mjaft të preokupuar, të tregojnë mungesë singeriteti dhe pandershmëri morale. Dhe janë të sigurt se kështu janë të gjithë. Dhe janë të bindur se çdo akt mirësie dhe mirësjelljeje është frut dallues i motiveve të fshehta.Mjerisht, shumë prej nesh kanë të zhvilluar një mburojë të jashtme. Nëse dikush na dhuron një trëndafil, me qëllim që menjëherë të na bëjë një kërkesë për diçka tjetër, instinktivisht ne, për raste të tilla' shpalosim një sjellje të ashpër dhe vetëmbrojtëse. Që nga ajo ditë e më pas, çdo lule e dhuruar, ushqen te ne një dyshim. Dy njerëz që janë dashuruar dhe kanë krijuar një marrëdhënie të mbrujtur me besim e dobësi, mundet që papritmas të ndihen të zhgënjyer. Pastaj, pas këtyre fruteve, përballen me perspektivën e një dashurie të re, që kuptueshëm ju duket skeptike. Janë bërë "pre e cinizmit"; më pak të hapur, më pak besues, me më pak dobësi. Me pak fjalë, janë bërë më pak të aftë të mbajnë në të ardhmen marrëdhënie skeptike të shërueshme. Sipas këndvështrimit tim, është shumë më e lehtë të bëhemi cinikë sesa të përpiqemi të durojmë e kalojmë zhgënjimet dhe të shërohemi nga plagët tona. Duhet të rigjejmë besimin me çdo kusht dhe të presim diçka më të mirë nga ajo që kemi marrë. Cinikët e vërtetë, që kemi mundur të dallojmë qartë në bashkëbiseduesit, në fakt, shpesh janë viktima të qorrollepsjes së një forme të ndryshme. Nëse dëshirojmë me gjithë shpirt dashurinë, gjëja më e mirë është të kërkojmë t'i duam të mirën njerëzve që kemi pranë, edhe nëse kjo, në njëfarë mënyre, do të thotë të jemi optimistë të shastisur
