Miq të Librit!
Po e mbyll për sonte me një shkrim paksa të gjatë dhe reflektues. Duke ju uruar dhe një mbrëmje të këndshme në vazhdim!
E jo vetëm...por,ju uroj një vit të mbarë e të begatë, plot mirësi pa fund nga Zoti i madhërishëm!
Iku edhe nje tjeter vit i jetes sone.
Ishim te vegjel e mezi prisnim te rriteshim, me pas u rritem e nuk na lane hallet qe ta gezonim si duhet jeten......tani kthejme koken pas e duam te jemi edhe njehere disa vite me te rinj...por ajo mbetet thjesht nje deshire, nje prej te shumtave te cilat nuk realizohen asnjehere, te pakten jo ne kete bote..koha vazhdon te ike, e bashke me te edhe copeza te jetes sone.
Dikush e pret fundin e tij sot, e dikush neser....nje dite do te vije edhe rradha jone.
Kjo është një këshillë e qarte për të marrë në llogari vetveten, në këto ditë kur po përjetojmë ditët e fundit të vitit të cilit pak nga pak po i mbarojnë orët dhe bashkë me to edhe orët tona që ikin e nuk kthehen më.
Ky vit shkoi dhe në zemrat tona u la si kujtim se kjo botë është e përkohshme dhe se Zoti ka vendosur, që ajo të shuhet një ditë. Po kështu bashkë me të edhe banorët e saj do të udhëtojnë.
Sa e sa jetëgjatë ka pasur kjo botë dhe një ditë që të gjithë kanë vdekur! Këtë botë asnjëherë nuk e sheh njëlloj, diçka ngrihet e rregullohet dhe diçka tjetër prishet dhe shkatërrohet. Dikush gëzohet dhe dikush hidhërohet.
Të kënaqesh me të marrëzisht pa përgjegjësi është mashtrim,t’i besosh asaj është e rrezikshme, shumë shpejt përmbyset dhe shumë shpesh ndryshon dhe gjithnjë të mashtron. Shpresat për të janë të kota dhe dëshirat të gënjeshtërta,jeta në të është lodhje ,e njeriu në të jeton mes një mirësie që i shkon ose një fatkeqësie që e kaplon. Ajo ka dhimbje fatkeqe dhe vdekje të pashmangshme.
Edhe pak orë dhe ajo çka ështe shkruar për ne do vijë. Nëse kjo botë të bën të qeshësh pak, më shumë të bën qash ; nëse të gëzon ndonjë ditë, të hidhëron për muaj dhe vite, nëse te jep pak të privon gjatë.Nuk ka gëzim në të,që të mos e shoqërojë më pas me hidhërim, nuk ka shtëpi që në të mos hyjë hareja bashkë me trishtimin.
Kjo është dynjaja,o njerëz, që u ka marrë mendjen shumë njerëzve.
Sa e sa njerëz ajo ka mashtruar me bukurinë dhe salltanetet saj.
Sa e sa njerëz kanë humbur duke rendur pas saj dhe kënaqësive të saj. Ata harruan të përgatiteshin për ditën e udhëtimit, që i priste dhe lanë pas dore punët e mira dhe të bukura, harruan se ajo është vetëm një urë për në atë botë.
O njerëz! Çudi sa té pavëmendshëm jemi në këtë jetë me giithë ato shembuj që ka për të marrë mësim!
Qeshim dhe luajmë, hamë edhe pimë dhe a ju në shkon në mendje, se engëlli i vdekjes mund të jetë pranë jush duke pritur urdhrin e Zotit për t' ua marrë shpirtin?!
O njerëz! Sa nënave dhe baballarëve u kemi dhënë lamtumirën? Sa bij e bija kemi përcjellë? Sa vëllezër dhe motra kemi varrosur? E ku janë ata që marrin mësim? Shumica njerëzve në këtë janë të preokupuar me çështjet e lakmisë të kësaj bote dhe as që u bën përshtypje
dhe nuk duan t’ia dine pse u ikin sezonet e miresisë, orët ku lutjet pranohen!
I shikon njerëzit të jetojnë sikur ditët që ikin përsëri për të do të kthehen,po kështu muajt dhe vitet.
Kjo është edhe pakujdesia me e madhe e njerëzve që e që e dinë se kjo jetë vetëm një herë jetohet, ajo nuk mund të kthehet më dhe çdo ditë që ikën është një ditë më pak nga jeta dhe prapë njerëzit jetojnë me ëndrra se ndoshta jetojné gjatë,ndoshta 1000 vite,e ndërsa vdekja për ditë e për natë merr njerëz!
Një herë një i urtë dhe i mençur, shkoi në Sham dhe u tha njerëzve: "O banorët e Shamit! Dëgjoni këshillat e një vëllai që ju do të mirën! Dhe njerëzit u mblodhën rreth tij, dhe ai u tha: "Pse ju shoh të ndërtoni godina në të cilat nuk banoni, të grumbulloni pasuri që nuk i hani?! Ata që ishin para jush ndërtuan pallate dhe shpresuan se do të jetonin gjatë, grumbulluan shumë, por shpresat e tyre qenë mashtrime dhe grumbullimet e tyre u kthyen në rrënime dhe godinat e tyre varreza.”
0 njerëz!
A nuk ka ardhur koha që njerëzve t'u vijnë mendtë dhe të shohin realitetin e kësaj bote, se jeta në të është lodhje dhe të mirat në të janë sprovë. Gjithçka e re në të vjetërohet, çdo pushtet një ditë merr fund dhe megjithatë ne përsëri nuk i thërresim mendjes! A thua se vdekja është caktuar për të tjerët dhe jo për ne?! A thua se e vërteta është bërë detyrë për të tjerët të ndiqet dhe jo për ne?! A thua se ata që i shoqërojmë nëpër varre pas pak përsëri do të ngrihen?! Ne po hamë frytet e punëve të tyre, kemi trashëguar pasurinë e tyre, a thua vallë ne do të jetojmë përjetësisht pas tyre?!
Të parët tanë të mirë ishin ndryshe! Një prej tyre thotë: “Kam arritur të shoh njerëz që nuk u bënte përshtypje asgjë që u vinte nga kjo botë, as nuk u vinte keq nëse diçka prej kësaj bote u ikte për duarsh! Për ta kjo botë ishte shumë më e pavlerë sesa dheu mbi të cilin shkelnin.”
Dikush që për këtë botë thoshte: " çfarë pune kam unë me këtë botë! Unë edhe kjo botë jemi si një udhëtar që duke ecur në një ditë vere qëndroi poshtë hijes së një peme në një orë të ditës dhe më pas shkoi dhe e la pas atë."
Një tjetër thotë : "Ji në këtë botë si të jesh i huaj, ose udhëtar." Dhe një tjetër thoshte: “Kur të ngrysesh mos e prit mëngjesin dhe kur të gdhihesh mos e prit mbrëmjen!
Shfrytezon shëndetin para sëmundjes dhe jetën para vdekjes."
Në këtë fund viti dhe fillimin e vitit tjetër duhet të shtohet përgjegjësia ndaj vetes dhe llogaria. Erdhi fundi i këtij viti dhe mendo sa pranë qe ai që iku dhe kështu e ka kjo botë, ditët dhe vitet ikin pa ndjerë dhe bashkë me to edhe jeta jonë.
Kjo gjë na kujton se ditët i kemi të pakta dhe jetën të shkurtër.
Sa shumë që gëzohet njeriu me ditët dhe netët që shkojnë,për ndonjë gëzim apo kënaqësi që ai pret,por njeriu përveç kësaj nuk duhet të harrojë,se bashkë me të shkurtohet jeta dhe vdekja afrohet.
