Për bujarinë
Kur jam ulur mbi shpinë të kafshës,
e para kam lumin,nuk lejoj, që para tjerëve, kjo te pije ujin.
Nëse je kalorës i kafshës që të bart.
Mos kalo pranë këmbësorëve, kokën ngritur lart.
Lëshoja kafshës dorën qafës, që të ulet ne toke.
Hyp të lodhurin mbi shpinë të saj, edhe në patsh shokë.
Thotë një poet në ca vargje të bukura, duke e urdhëror shërbëtorin për pritjen e mysafirit:
Ndize zjarrin, se nata është e ftohtë, bir,
Nëse më vjen miku, ti shko se je i lirë.
Një ditë i thotë gruas të vet:
Pregatit ushqim sa më tepër, thua se pret mbretër.
Ndodh natën vonë dera të më trokasë
Të kem ushqim të ngrohtë, udhëtarin ta mirëpres.
Kur s’kam mik në tryez, ushqimin dot nuk e përtyp,
Më mbetet në nofull, e s’më shkon dot në fyt.
Thotë në një poezi tjetër:
Fisnike, pasurinë që kemi sot ndodh të nesërmen na largohet,
S’na mbetet gjë në këtë jetë, pos fjala e mirë që përkujtohet.
S’numërohet si i pasur, ai që ka flori e fletushkë,
Nëse mërzitë mbi kokë i palohen, e gjoksin e ka të ngushtë.
Edhe nëse çelsat e pallateve, në dorë i kanë rënë,
Mjafton rrudhat të qendisura në fytyrë, jeta peshqesh ia ka dhënë.
Të porosis o djalë, të bësh mirë gjersa të rrosh
Se në këtë jetë, dy herë s ’do të jetosh.
