Mos u demoralizo nëse të vërsulen fatkeqësitë,
apo të radhiten belatë, por duro e qëndro.
Durimi është më i lartë se frika. T’u bësh ballë fatkeqësive është nder dhe fisnikëri, ndryshe nga dorëzimi para tyre edhe pse s’ke rrugëdalje tjetër në këtë botë. Duhet të dish se nëse nuk bën durim vullnetarisht, do të bësh detyrimisht, deshe apo s’deshe.
Poeti i njohur el-Mutenebi thotë:
Më gjuajti koha me fatkeqësitë,
Derisa pëlhura e zemrës m ’u bë çelik.
Dhe u bëra që kur të më godsin me shigjetën.
Të thyhen, sikur preknin shigjetat njëra me tjetrën.
Dhe ja kështu jetova, e për fatkeqësitë as që u interesova.
Ngase të mbaj mërzinë dobi nuk pata e as që diçka fitova .
Gjithashtu një poet tjetër thotë:
U bë e egër koha ndaj meje, e valët e saj me mua i turbulloi.
Por ajo s’e dinte se unë lartësohesha, e ngjarjet vetja as që i numëroi.
Dhe qëndroi duke më treguar koha se si është kundërsulmi i saj.
Qëndrova duke i treguar durimin dhe si duhet një zemër ta mbaj.
